________________________________________________________________________
Oh oh...Chapter 33
Cry
ร่างโปร่งเดินเข้ามาในร้านจนถึงโต๊ะก่อนจะนั่งลง มือหนาคว้าแก้วคอกเทลสีสวยขึ้นมาดื่มในใจก็นึกถึงเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งเจอตอนออกไปโทรศัพท์ข้างนอกร้าน อายุอานามไม่น่าจะมากกว่าน้องชายเขาเท่าไหร่
ด้วยความที่เห็นว่ายังเด็กแล้วสูบบุหรี่แบบนั้นก็เกรงว่าจะติดก็เลยเตือนไปด้วยความหวังดี แต่ไม่รู้ทำไมเด็กคนนั้นถึงต้องพูดเหมือนรำคาญเขาเสียเต็มประดา
เม็นมะ...เด็กหนุ่มที่หน้าตาคล้ายกับนารูโตะอย่างกับแกะ
ที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดคือสีผมแล้วก็นิสัยนี่แหละนะ
ถ้าบอกว่าเป็นแฝดกัน...คงจะเป็นแฝดที่ต่างกันแบบสุดขั้วเลยละมั้ง
“พี่อิทาจิ”
“หืม?”เขาหลุดออกจากห้วงความคิดก่อนจะขานรับเบาๆกับเสียงเรียกของรุ่นน้องอย่างนารูโตะ
“พี่เห็นเม็นมะมั้ยครับ?”
“อ่อ...อยู่หน้าร้านน่ะ”
“ไปนานแบบนี้หนีไปสูบบุหรี่แหง ผมจะไปตามเขา”รุ่นน้องร่างบางว่าก่อนจะลุกขึ้นแต่ก็ถูกฉุดไว้ด้วยมือของน้องชายของเขาอย่างซาสึเกะ ทำเอานารูโตะถึงกับหน้าหงิก
สองคนนั้นเยื้อกันไปเยื้อกันมาอยู่สักพักก่อนตัวเขาเองจะจะตัดสินใจเอ่ยออกมา
“นั่งไปเถอะนารูโตะ เดี๋ยวฉันไปตามให้เอง”
“ไม่เป็นไรครับพี่อิทาจิ เดี๋ยวผมไปตามเอง”
“นารูโตะ...”
“ครับๆ พี่ชนะ”ในที่สุดนารูโตะก็ต้องนั่งลงไปที่เดิม ท่ามกลางความพอใจของซาสึเกะพ่อน้องชายตัวดีของเขาที่ตอนนี้ติดนารูโตะหนึบ ไม่อยากให้ห่างกาย...คงจะกลัวเหมือนครั้งที่แล้วสินะ
“ไง...ไม่เจอกันนานเลยนะเม็นมะ หรือจะให้ฉันเรียกว่า ‘คู่ขา’ ดีล่ะ?”
“ !! “
“ทำหน้ารังเกียจแบบนั้นฉันเสียใจนะรู้มั้ย”
“แก!!”ผมว่าก่อนจะพยายามสะบัดมือนั้นให้หลุดจากข้อมือผม โธ่เว้ย!! ทำไมต้องเจอมันด้วยนะ!
...ทั้งๆที่ก็หนีมันมาได้ตั้ง 2 ปีแล้วแท้ๆ!!
“จุ๊ๆๆ ไม่เอาสิเม็นมะ เรียก ‘คู่นอน’ ตัวเองแบบนั้นไม่เพราะเลยนะ”มันว่าก่อนจะดึงผมเข้าไปใกล้มันอีก ใกล้ซะจนผมได้กลิ่นน้ำหอมที่มันชอบใช้...มันยังคงเป็นกลิ่นเดิม
กลิ่นเดิม..ที่เป็นกลิ่นเดียวกันกับเมื่อสองปีที่แล้ว
“ปล่อยฉัน!”
“ทำไมถึงหนีฉันไปละหะ รู้มั้ย...กว่าฉันจะหาคนที่จะ ‘ตอบสนอง’ ฉันได้ดีเท่านายน่ะมันกินเวลาไปหลายเดือนเลยนะ”
“หยุดใช้คำพูดสกปรกๆแบบนั้นกับฉันนะ! ออกไป!!”เขาดันตัวผมให้เข้าไปในซอกตึก ยันตัวผมติดกับกำแพงก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าลงไซ้คอผมช้าๆ
“อย่า!!...”บัดซบ!! ไอ้เวรนี่ทำกับผมแบบนี้อีกแล้ว
“อย่าขัดขืนฉันคนนี้สิหืม ทำเหมือนเมื่อก่อน...ตอบสนองฉัน”สมองผมมันโล่ง...ขาวโพลน คิดอะไรไม่ออกเลยในเมื่อมันประกบปากลงมา ลิ้นสากพยายามดุนดันแทรกตัวเข้ามาช่องปากผมก่อนมันจะเริ่มกวาดไปรอบๆจนทั่วดึงดันจนผมเผลอตัวตอบสนองมันไปจนได้
“อื้อ..อื้ม”
“เม็นมะ เม็นมะ...อยู่แถวนี้หรือเปล่า?”เสียงหนึ่งดังขึ้นทำให้สติของผมกลับมา ก่อนหน้านี้ที่คิดอะไรแทบไม่ออก ตอนนี้กลับคิดออกแล้ว
ผมยกมือออกแรงดันมันออกไปไกลๆด้วยแรงที่ผมมีทั้งหมด ผลคือ..มันผละออกไปเหมือนกับจงใจปล่อยให้ผมเป็นอิสระและหนีไป ไม่ต้องห่วง..ผมหนีอย่างที่มันต้องการแน่
ผมวิ่งออกมาจากซอกตึกก่อนจะไปชนกับคนเข้า พี่ชายของเจ้าหัวตูดเป็ดนี่เอง!!
“เม็นมะ? เข้าไปทำอะไรในนั้นน่ะ?”
“ปะ..เปล่า ไม่มีอะไร”ผมว่าก่อนจะเสมองไปทางอื่น เพราะตอนนี้ผมรู้สึกถึงขอบตาของตัวเองที่ร้อนผ่าวอย่างกับจะร้องไห้ออกมา
“ฉันมาตามไป...”
“อื้อ ไปเถอะ”ผมว่าก่อนจะดึงให้เขาเดินตามเข้ามาในร้านด้วยกัน ก่อนที่ไอ้สารเลวนั่นจะตามมาอีก
บ้าเอ๊ย!! ทำไมถึงต้องเจอมันอีกนะ...
End Menma Part’s
หลังจากที่พี่อิทาจิออกไปตามตัวเม็นมะสักพักทั้งสองคนก็เดินกลับเข้ามาโดยเม็นมะมีสีหน้าที่ผิดแปลกไป แล้วเขาก็ไม่โวยวายด้วยแม้จะไม่ได้นั่งข้างผมและต้องย้ายไปนั่งข้างพี่อิทาจิแทน
มันแปลกๆเนอะ...
สักพักเพื่อนของพี่อิทาจิอีกสองคนก็ตามมาสมทบกันจนครบองค์ แล้วเราก็ได้เริ่มปาร์ตี้อย่างจริงๆจังๆกันสักที
ทุกคนสนุกสนานกับอาหาร เครื่องดื่ม โดยมีสโลแกนว่า ‘งานนี้อิ่มจัง ตังค์อยู่ครบ’ แต่รู้สึกว่างานนี้จะมีคนไม่สนุกอยู่คนเดียว...
เม็นมะ ตอนนี้เขาเอาแต่นั่งซึม...ไม่แตะอะไรเลยแม้แต่น้ำ แม้พี่อิทาจิจะเรียกให้กินอะไรบ้างเม็นมะก็เอาแต่ส่ายหน้าลูกเดียวเป็นอย่างนี้อยู่สักพักก่อนจะขอตัวกลับบ้านไป
เอ้...มีอะไรหรือเปล่าน้า?
“นารูโตะ นารูโตะ!”
“หะ..หือ?”ผมขานรับคนข้างๆก่อนจะหันหน้าไปมอง
“เหม่ออะไรอยู่ ฉันเรียกตั้งนาน”ซาสึเกะถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง ผมยิ้มน้อยๆให้เขาก่อนจะว่า
“นิดหน่อยน่ะ”
“เรื่องหมอนั่นละสิ”ซาสึเกะดักทาง...แต่ก็ถูก ผมกังวลเรื่องเม็นมะอยู่นิดหน่อย จากเด็กร่าเริง ไฮเปอร์ อเลิร์ทสุดๆ มานั่งซึมเงียบๆแบบนั้น มันดูแปลกๆ
“อื้อ จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ?”
“มันไม่ตายง่ายๆหรอกน่า” ปึ้ด...
ผัวะ!!
“นารูโตะ! มาตบหัวฉันทำไมเนี่ย??”ซาสึเกะโวยวายก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวตัวเองป้อยๆ ณ จุดที่โดนตบ
“ไม่ต้องแช่งเขาก็ได้ เม็นมะก็เหมือนน้องชายฉันคนนึงนะ”ผมว่าหลังจากแพ่นหัวงามๆของเขาไปแล้ว ใจก็อยากจะกลับไปดูเขาจัง.... แต่ติดไอ้ตัวข้างๆนี่สิ มันไม่ให้กลับ
จะอยู่ทำไมวะเนี่ยกู
เพราะคนที่สังสรรค์เฮฮาปาจิงโกะน่ะมันเพื่อนพี่อิทาจิกันทั้งนั้น
เฮ้อ...คิดแล้วก็กลุ้มครับ
“นี่ซาสึเกะ ฉันยากกลับแล้วอ่ะ”ผมว่าก่อนจะจัดการวางอุปกรณ์การกินลง เตรียมจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”ซาสึเกะก็เตรียมที่จะลุกตาม แต่ผมห้ามไว้ก่อน
“ไม่เป็นไร ฉันกลับเองได้ แล้วก็อย่าลืมนะ...พรุ่งนี้ต้องไปเรียนอย่าอยู่ดึกละเข้าใจมั้ย?”และก็ไม่ลืมที่จะเตือนเขาด้วย ซาสึเกะเบ้หน้าน้อยๆก่อนจะพยักหน้ารับ แล้วก็หันแก้มซ้ายมาให้ผม
อะ..อะไรของเอ็งวะ?
“หอมแก้มก่อนจาก”
...บ้านป้าแก๊!!!~~~ คนเยอะนะเว้ยไอ้แสรดดดด!!
“อะ..ไอ้บ้า พูดอะไรออกมาอ่ะ คะ..คนเยอะนะเว้ย!”ตอนนี้...พวกพี่ที่เฮฮาปาจิงโกะพร้อมใจกันหันมามองผมและซาสึเกะเป็นตาเดียว ซึ่งนั่นทำผมเขินสุดโต่ง จนอยากจะเอาหน้าแทรกธรณีหนี
“หอมเลย! หอมเลย!”ใคร!? ใครยุ!? อย่ายุ! อย่ายู้เฟร้ยยย!!!~
“มะ..ไม่เอาด้วยหรอก! พี่ๆฮะ! อย่ายุดิ! ผมอายนะ!!”ผมว่าก่อนจะเดินสะบัดออกไปอย่างอับอายแต่ไม่ขายขี้หน้า(?) ผมมุ่งตรงกลับบ้านอย่างไม่สนใจว่าซาสึเกะตามมาหรือเปล่า
ฮึ่ยๆๆ ซาสึเกะบ้า!!!~~
ผมไขกุญแจเข้าห้องอย่างเงียบๆ เข้าไปก็พบว่าลุงหลับคาโต๊ะหนังสืออีกแล้ว ผมก็เลยจัดการแบกเขาลงมานอนดีๆ ห่มผ้าให้ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าเขาอาบน้ำหรือยัง- -?
เฮ้อ...
“ฮึก...ฮึก..ฮือ...”
อ่ะจ้ะเห้ย!? อะ...อะไรวะ? สะ..เสียงอะไร? มาจากไหน? ดังได้ยังไง?
ที่สำคัญ...แม่งดังจากในห้องนี้ด้วยว่ะ
ด้วยความกล้าๆกลัวๆแต่ก็อยากรู้อยากเห็น ผมจึงเดินตามหาเสียงก็พบว่ามันดังมาจากห้องน้ำ... ไม่นะเฮ้ย เคยถามลุงแล้ว.. ห้องนี้ไม่มีคนตาย ทั้งถูกฆ่า และฆ่าตัวตาย...เพราะงั้นมันจะมีผีได้ยังไง-__-;;
ผมค่อยๆยื่นมือไปบิดลูกบิดประตูช้าๆก่อนจะเปิดมันออกอย่างแผ่วเบา เสียงสะอื้นนั้นหยุดลงเหมือนกับคนที่ร้องนั้นไม่ต้องการให้รู้ว่าเขาร้อง และเมื่อผมยื่นหน้าเข้าไปดู...
“เม็นมะ...”เจ้าน้องชายตัวน้อยเอ๊ย..
“ฮึกๆ..นารุจัง”ดวงตาสีฟ้าของเม็นมะเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา ตัวเขานั่งขดกอดเข่าอยู่ที่มุมห้องน้ำ ผมพอจะรู้ว่าทำไมเขาถึงมาร้องในห้องน้ำ...ก็คงเพราะไม่อยากจะรบกวนลุงที่นอนอยู่ข้างนอก
แต่มีสิ่งเดียวที่ผมไม่รู้...
“เม็นมะ...นายร้องไห้ทำไม..”เม็นมะไม่ตอบอะไรผมทั้งสิ้น เขาโผเข้ากอดผมอย่างแรงก่อนจะปล่อยโฮออกมาราวกับปัญหาที่เขากำลังเจอมันหนักหนาจนเขาทนไม่ไหวอีกแล้ว
“เม็นมะ เป็นอะไร? ใครทำอะไรนาย?”
“นารุจัง..นารุจัง อย่าเพิ่งถาม..ฮึก อะไรเค้าตอนนี้..ฮือ ฮึกๆเลยนะ..”คำพูดปนสะอื้นทำให้ผมไม่คิดจะถามเขาต่อไป ผมได้แต่กอดเขาอยู่อย่างนั้น...นานอยู่กว่าที่เสียงร้องไห้สะอื้นนั้นจะเงียบลง..เมื่อเขาหลับไป
________________________________________________________________________
The End!!
ดีจ้า^^~ กลับมาอัพให้หลังจากหายไปนาน
เพิ่งกลับมาจากเชงเม้งค่า พบเจอญาติลั้ลล้าปาจิงโกะสุดๆ
ช่วงปิดเทอมว่างก้จริง แต่อาบิค่อนข้างประสบปัญหาอย่างหนึ่งค่ะ..."ตัน" นั่นเอง ฮะๆๆ
แต่ว่านะ...เรื่องนี้มันชักยาวแล้วสิ? 33 ตอนแล้วนะ ขืนยังเดินเรื่องอืดๆ(?)แบบนี้ต่อไปได้ยาวกว่าฟิคโจรสลัดแน่!!
งืม...เอาไงดีหว่า งั้นตอนหน้าๆจะพยายามเดินเรื่องให้ไวขึ้นนะคะ^^
ตอบเม้น(ที่มีอยู่แสนน้อยนิด)สักหน่อยดีก่า
|
#1 : ความคิดเห็นที่ 725 |
 |
|
|
|
|
|
 |
Name : เปล่งประกาย< My.iD >  [ IP : 27.55.238.50 ]
Email / Msn: -  ส่งข้อความลับ
วันที่: 10 มีนาคม 2557 / 00:32 |
โอ๊ะ! ยังไม่บอกตอนนี้หรอกค่ะ ฮี่ๆๆ
|
#6 : ความคิดเห็นที่ 741 |
|
|
|
|
|
|
|
Name : ` annaz.< My.iD > [ IP : 119.72.193.114 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 14 มีนาคม 2557 / 17:11 |
555+ สามีเนี่ย...หมายถึงอิทาจิหรือเปล่าคะ?? สามีที่ไหนกัน~ ยังไม่ได้ "อะไรๆ" กันเลย><
|
#9 : ความคิดเห็นที่ 757 |
|
|
|
|
|
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 223.207.250.146 ]
Email / Msn: - ส่งข้อความลับ
วันที่: 19 มีนาคม 2557 / 00:07 |
อ้า..อาบิไม่ชอบคนสูบบุหรี่ค่ะ มันเหม็น แถมกลิ่นยังติดตัวด้วยแบบว่าเดินผ่านก็รู้เลยอ่ะค่ะ
...บนหรือล่าง? อันนี้มี "สลับตำแหน่ง" ได้ค่ะ แต่ใบ้ได้อย่างเดียว ฮุๆๆ
ไม่ว่าจะบนหรือล่าง เม็นมะเป็นฝ่าย "คราง" ค่ะ กรี๊สสสๆๆ><!!
แล้วเจอกันตอนหน้าค่า^^ ส่วนตอนนี้..บายบีค่ะ
//ไปอัพโดดีมั้ยนะ?? อืม...
ความคิดเห็น