คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : :: Oh oh...Chapter 14::
คำเตือน : ตอนนี้อาจจะมีคำพูดหรือคำบรรยายที่ไม่เหมาะสม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
(รู้นะคิดอะไรกันอยู-- -- ไม่ใช่ฉากอะจึ๊งๆแน่นอน)
_________________________________________________________________________________
กลัว
เวลาเลิกเรียน
“หึ...ไม่น่าเชื่อว่านายจะมาจริงๆนะนารูโตะ”กาอาระเหน็บเพราะเมื่อตอนบ่ายผมรีบมามอก่อนเข้าเรียนอีกครั้งตั้งเกือบครึ่งชั่วโมง โดยมีซาสึเกะตามติดมาส่งก่อนจะกลับไปซ้อมเคนโด้ช่วงเย็นที่โรงเรียนหลังจากโดดมาทั้งวัน
“ก็นายเล่นขู่ฉันซะขนาดนั้น นายก็รู้นี่..ฉันไม่เคยจดตามที่อาจารย์พูดทันเลยสักตัวเดียว”ผมว่า ก็จริงนี่ครับ ไม่รู้ว่าอาจารย์เขาจะรีบไปไหน พูดซะน้ำไหลไฟดับเชียว แล้วคนหัวช้าแบบผมเนี่ย...มันจะไปลิสอินเมมโมรี่ทันได้ไง- -^
“หึ...เอาเถอะๆ นี่ก็เลิกเรียนแล้วนายมีธุระที่ต้องไปที่ไหนหรือเปล่า”
“จะว่าว่างมั้ยก็ว่านะ แต่บอกไว้เลยว่าถ้าจะชวนไปไหน...เซย์โน ลูกเดียว”
“นั่นไง...นายนี่ชวนไปไหนยากจริงๆเลย” เปล่าหรอก ที่ช่วงนี้ยังไม่อยากไปไหนเพราะไอ้พวกนั้นต้องมาแน่ๆ แล้วจะให้ลุงอยู่เผชิญมันคนเดียวต้องอันตรายแน่ๆ เพราะลุงเป็นคนที่ค่อนข้างจะไม่สู้คน
“แหมๆ ก็ฉันเป็นห่วงลุงนี่นา ปล่อยไว้คนเดียวก็ทำอะไรกินไม่ได้อีก เขียนนิยายหามรุ่งหามค่ำแบบนั้น ไม่ได้ฉันดูแลเดี๋ยวลุงจะแย่เอา”ไม่รู้ก่อนจะรับผมมาเลี้ยงลุงเขาเอาชีวิตรอดมาได้ยังไงกันนะ? ...จะว่าไป ผมก็ไม่เคยถามเขาเลยนี่นะ ลุงไม่ค่อยชอบให้ถามเรื่องส่วนตัวสักเท่าไหร่ ผมเลยไม่เซ้าซี้ถาม
“อืมๆ น่าดีใจแทนลุงนายจังนะ ทั้งๆที่ไม่ใช่ลูกหลานแท้ๆ แต่กตัญญูแบบนี้”
“ก็ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้นี่”
“เอาเถอะ ฉันเองก็เข้าใจ งั้น..ไว้เจอกันอีกทีพรุ่งนี้ละกัน”กาอาระบอกลาก่อนจะโบกมือหยองๆให้แล้วแยกเดินจากไป ส่วนผมก็เดินกลับบ้านสิครับ...
ก่อนถึงบ้านผมก็แวะกับข้าว ซึ่ง...วันนี้ผมขี้เกียจที่จะทำมันครับผม แหม..ก็วันนี้เล่นเลิกซะเกือบหกโมง ฟ้าก็ครึ้มๆเหมือนฝนจะตกยังไงยังงั้น จะเดินตลาดหาของสดก็กลัวไม่ทันฝนเอา
โครม!!
เสียงดังเกิดขึ้นหลังจากผมยกเท้าเหยียบบันไดขั้นบนสุด ผมรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆเลยรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง อย่างที่คิดตอนนี้ใบหน้าของลุงจิไรยะเขียวช้ำจนน่ากลัว แล้วภายในห้องก็ยังพบชายฉกรรจ์สี่คนพวกเดิมที่โผล่มาในอาทิตย์ที่แล้ว
...ชิบหาย..แล้ว
“นารูโตะหนีไป!”หนีให้โง่อะไรลุง ตัวเองน่วมขนาดนั้นอย่ามาทำอวดเก่งเลย!
“แก!! กับผู้ใหญ่ทำไมต้องลงมือขนาดนี้ด้วยวะ”ผมว่าก่อนจะลงไปพยุงลุงจิไรยะที่น่วมไม่เป็นท่าอยู่ที่พื้น ลุงก็ออกผลักผมเบาๆเพื่อให้ผมหนีไป แต่เหอะ!...ลุงไม่ได้สอนให้ผมเป็นคนหนีปัญหา
ผัวะ!!
ลุงจิไรยะถึงกับอ้าปากเหวอเมื่อผมส่งตรงหมัดขวาเข้าที่หน้าของชายคนหนึ่ง ไม่ต้องบอกผมก็เดาได้...
มันรุมอัดลุงผมแม่งทุกตัวนั่นแหละ
“หนอยแก!!”
ผัวะ!!
ก่อนที่มันจะทันตั้งตัวผมก็ซัดมันไปอีกหมัด ตอนนี้มือขวาของผมเจ็บไปหมด...รู้งี้น่าจะซื้อสนับมือมาเล่นสักอันสองอันบ้างก็ดี
“หมัดแรกสำหรับสิ่งที่ทำเกินกว่าเหตุ หมัดที่สองฉันแถมให้เพราะวันเกิดฉันเป็นเลขคู่”
“แก!! ล็อกมันไว้!!”คนที่ถูกผมวัดไปสองทีสั่ง บุคคลสองคนก็เข้ามาล็อกแขนเอาไว้ ทำพยายามดิ้นให้หลุด...แต่ก็อย่างว่าครับ...ไอ้ผมน่ะมีแค่ก้าง
มันจะไปสู้กล้ามลูกแตงโมได้ยังไงล่ะ
มือหยาบของชายคนนั้นยกขึ้นมาลูบไล้ผ่านแก้มผมอย่างช้าๆ รู้สึกรังเกียจเป็นที่สุด สุดใจขาดดิ้นเลย
อี๋...เป็นความรู้สึกที่บรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ยากมากมาย แต่หากจะแต่งเป็นคำประพันธ์แค่หนึ่งหน้าเอสี่คงยังไม่พอ
“ฉันก็เพิ่งสังเกตว่าหน้าแกก็สวยไม่ใช่น้อย ถ้ารู้นะ...ครั้งที่แล้วจะไม่ต่อยจนปากแตก ทำหน้าสวยๆนี่เป็นรอยหรอก หึ!”
“วิปริต คำชมของแกฉันไม่อยากได้ยิน ที่ฉันอยากได้ยินคือคำขอโทษ! ขอโทษลุงฉันที่แกทำเกินกว่าเหตุ!!”
“โทษทีนะไอ้หนู แต่แกก็รู้นี่นาว่าเรื่องหนี้นอกระบบน่ะเขามีวิธีการยังไง แกน่าจะโทษลุงแกนะ...ที่ดันไม่คิดก่อนจะกู้เงินพวกฉันน่ะ”ผมเบี่ยงหน้าหลบจมูกที่เข้ามาเฉียดแก้มผม และสายตาผมก็ไปสบเข้ากับลุงจิไรยะที่อยู่ข้างหลังพวกมัน สายตาของลุงเต็มไปด้วยคำขอโทษ
ไม่ต้องขอโทษผมหรอกฮะ…ลุง
“หึ!...ถ้ามาทวงเงินอีกละก็ ฉันไม่มีหรอกนะ”
“ว่าไงนะ!! นี่แกจะเบี้ยวอีกครั้งหรือไง”พูดเสียงดังจนน้ำลายกระเด็นใส่หน้ายังไม่พอ ยังจะมากระชากคอเสื้อผมอีก
“อ้อ...อันที่จริงมันก็ยังมีวิธีที่ไม่เจ็บตัวอีกนี่นะ”แล้วใบหน้าที่เกรี้ยวกราดด้วยความโกรธนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นใบหน้ากรุ่มกริ่มที่เห็นแล้วมันรู้สึกโหวงๆเสียวสันหลังอย่างบอกไม่ถูก ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างช้าๆ
“ฉันจะเลื่อนวันเก็บเงินไปเป็นวันอื่นก็ได้ ถ้าแกยอมเป็นเมียฉัน”
เชรี่ยเถอะ!!
“ไม่มีวัน! ปล่อยฉันนะว้อย!!!”ผมเริ่มโวยวายและดิ้น ลุงจิไรยะที่จะลุกขึ้นมาชวยผมก็โดนชายอีกคนที่เหลือคว้าตัวแล้วล็อกไว้ ส่วนผมโดนกดลงพื้น...
ไม่นะเว้ย!!!! เกิดมา 20 ปีเศษ! จีบหญิงไอ่ยอดชายนามโตะนี่ยังไม่เคยทำ! เพราะผมรักไม่ยุ่งมุ่งแต่เรียนบวกกะจน หญิงที่เป็นพวกคุณหนูๆไม่สน(มัธยม) และหญิงชอบคิดว่าผมกับกาอาระเป็นคู่ขากัน พวกผมได้ยินก็ขำกร๊ากแก้ข่าวกันแทบไม่ทัน(มหาลัย)
เอ่อ...มันใช่เวลามาระลึกความหลังมั้ยเนี่ย
เชรี่ย!!! แม่งปลดกระดุมเสื้อผมแล้ว!!
“ปล่อยนะว้อย! ไอ้พวกวิปริต! ไอ้พวกหมาหมู่ แน่จริงก็มาตัวต่อตัวสิวะ!!”
ชิบลอส!! แม่งปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายแล้วครับ!!
พลั่ก!!
ผมยกเท้ายันคนคร่อมผมออกไปก่อนจะดิ้นจนหลุดลุกขึ้นตรงไปยังประตูเพื่อขอความช่วยเหลือ ชายคนที่ถูกตัวผมถีบออกไปลุกตามขึ้นมากระชากก่อนจะต่อยเข้าที่ท้องผมอย่างแรงจนจุก
“อั่ก!”ผมคดตัวงอลงไปกองที่พื้นด้วยความจุก น้ำตาเริ่มที่จะปริ่มๆหางตาด้วยความกลัว แหงสิครับ ตอนนี้ผมจะใจดีสู้เสือหรือกล้าบ้าบิ่นไม่ออกอีกแล้ว
ซาสึเกะ...ช่วยด้วย
แปลกนะ..ที่จู่ๆผมก็อยากให้เขาโผล่มา
ช่วยผมออกจากสภาพแบบนี้
“หืม..อะไรวะเนี่ย เงินก็กู้ฉันมาแต่ยังมีปัญญาใช้โทรศัพท์แพงๆอีกแหะ”แล้วจู่ๆมันก็พูดขึ้นก่อนที่โทรศัพท์ราคาแพงอย่างไอโฟน 5 สีดำสนิทก็โผล่เข้ามาในสายตาผม
ไม่นะ!!
ย้อนไปเมื่อตอนทานข้าวกลางวันกับซาสึเกะเสร็จ
‘เอาโทรศัพท์ฉันไปใช้ก่อนก็แล้วกัน’ ซาสึเกะว่าก่อนจะยื่นไอโฟน 5 สีดำของเขามาให้ผม ผมก็ได้แต่ทำสีหน้างงๆเป็นคำถามกลับไป
‘ก็มันต้องตั้งค่าเครื่องบลาๆ ที่ยุ่งยากหน่อยน่ะ กลัวไม่ทันเวลานายไปเรียน เพราะงั้นเอาของฉันไปใช้แก้ขัดก่อนก็แล้วกัน’
'แต่ว่า...'เตรียมค้านแต่ว่าสายตามองมามันฉายแววบังคับแบบสุดๆ มันก็เลย...
‘อื้ม’ผมขานรับก่อนจะรับโทรศัพท์มาไว้ในมืออย่างช่วยไม่ได้
จบการย้อนความ
“ไม่นะ! นั่นไม่ได้นะ!!”ผมพยายามลุกเยื้อแย่งโทรศัพท์นั่นกลับมาแต่ชายคนนั้นกลับชูมันขึ้นฟ้า ทำให้แขนผมเอื้อมไม่ถึง ผมพยายามอีกหลายครั้ง จนชายคนนั้นรำคาญแล้วกดผมให้ลงไปนอนกับพื้นอีกครั้งแล้วชกท้องซ้ำไปยังจุดเก่าจนผมได้แต่งอตัวด้วยความจุกและเจ็บ
แขนทั้งสองถูกจับแยกออกจากกันกดลงพื้นล็อกอย่างแน่นหนา กระดุมเสื้อถูกปลดจนเห็นหุ่นขี้ก้างของผม ผมพยายามดิ้นไปมาเพื่อหลบหนีริมฝีปากที่ลงมาซุกไซร้
มีอยู่สองสิ่งที่ผมนึกออกในตอนนี้คือ...ผมอยากตาย
แล้วก็ชื่อของใครอีกคน...
ซาสึเกะ...
“ซาสึเกะ..”ผมรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลลงมาช้าๆ ซึ่งผมไม่อาจทนเก็บมันไว้ได้อีก ผมกลัว..สุดหัวใจ
ปัง!!
“นารูโตะ!!”
...ผมสาบานเลย
ไม่มีการเรียกชื่อครั้งไหนที่ผมได้ยินแล้วดีใจที่สุด...เท่าครั้งนี้แล้วล่ะ
ซาสึเกะพุ่งตรงมาก่อนจะเสยคางคนที่กำลังขืนใจผมอย่างรื่นรมย์ด้วยปลายเท้าจนหงายเก๋งลงไป ก่อนจะเตะอัดข้างลำตัวคนที่ล็อกแขนผมอยู่ที่พื้นจนกระเด็นออกไปทั้งคู่ ก่อนก้าวเดินฉับๆไปซัดคนที่ล็อกลุงผมอยู่จนลงไปกองที่พื้น
“กระหายเงินสินะ เอาไปแล้วไสหัวไปซะ อย่ามายุ่งกับพวกเขาอีก”ซาสึเกะว่าก่อนจะหยิบเงินฟ่อนหนึ่งโยนให้พวกมัน ซึ่งผมกะเอาแล้วจำนวนเงินมันคงจะเยอะกว่าเงินที่ลุงผมไปกู้มาอยู่หลาย
“ซาสึเกะ! อย่าเลย”ผมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นไปเกาะแขนเขา
“ไม่ พวกมันมาเพื่อทวงเงินฉันก็ให้แล้ว ต่อแต่นี้พวกมันจะไม่มากวนใจนายอีก”ซาสึเกะหันมาพูดกับผมก่อนสายตาเขาจะมาหยุดอยู่ที่เสื้อที่หลุดลุ่ยของผม ซาสึเกะยกมือขึ้นมากลัดกระดุมให้ผมทีละเม็ดทีละเม็ด จนไม่ทันสั่งเกตของมีคมเงาที่พุ่งตรงมาทางนี้
ซาสึเกะเอี้ยวตัวหลบก่อนจะยกขาเตะเข้าที่กลางลำตัวของผู้ร้าย จนลงไปกองอีกครั้ง คราวนี้คำว่าปราณีของซาสึเกะคงลอยไปกับสมเพลมพัดแล้ว เขากระทืบเท้าลงไปซ้ำๆแถมยังเตะซ้ำอย่างไม่เลี้ยงจนผมต้องเข้าไปห้ามไว้
“ซาสึเกะ ซาสึเกะหยุดเถอะ”ซาสึเกะหยุดกระทืบชายคนนั้นก่อนจะตวาดเสียงดัง
“ไสหัวไป!!!”เมื่อสิ้นเสียง ชายสามคนที่โดนอัดน้อยที่สุดก็รีบเข้ามาหิ้วชายคนที่โดนหนักที่สุดออกจากห้องผมไปอย่างทุลักทุเล
เมื่อพวกนั้นออกไปจากห้องเรียบร้อยทั้งผม ซาสึเกะ และลุงก็ตกอยู่ในความเงียบ...ผมเอาผ้าชุบน้ำอุ่นมาประคบใบหน้าลุงเบาๆ ก่อนซาสึเกะจะเอ่ยทลายความเงียบออกมา
“พวกมันสินะที่ต่อยนาย”
“...อืม”
“ฉันจะไปจัดการถอนรากถอนโคนมัน”ซาสึเกะว่าก่อนจะลุกขึ้น
“พอเถอะ!!”ผมเอ่ยเสียงดังทำให้ซาสึเกะชะงัก
“แค่ที่นายทำให้ฉันในวันนี้มันก็ดีมากพอแล้ว อย่าต้องลำบากไปกว่านี้อีกเลย”ผมไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้ผมแสดงสีหน้าอะไรออกไป สิ่งเดียวที่ผมรู้คือในตอนนี้ซาสึเกะเขายื่นมือมาปาดบางสิ่งออกจากแก้มผม
“กลัวสินะ”ซาสึเกะเอ่ยเบาๆก่อนจะค่อยๆดึงผมไปกอดช้าๆ
“ถ้ายังกลัวก็ร้องออกมาเถอะ”
ฮึก...อย่ามาทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน่อยเลย
เจ้าเด็กบ้า...
_________________________________________________________________________________
The End!!
ไหงมาต่อให้สองตอนได้ละเนี่ยเรา งั้นก็ไม่เหลือนตอนสำรองแล้วสิ?
ช่างมันอาทิตย์หน้างด- - ทั้งสองเรื่องเลย- -
อย่าเพิ่งขว้างรองเท้านะ! เพราะอาบิจะขอเผ่อนก่อน
อิๆๆ ตอบเม้นก่อนไป
 |
 |
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : เดร [ IP : 49.231.112.119 ] |
||
 |
|
 |
ไอ้บ้าห้าร้อย?? เปรียบซะเห็นภาพเลยค่ะ^^ เอาเลยค่ะ เอาไปเลี้ยงเลย โตะมันหาลู่ทางจะเลิกเลี้ยงอยู่พอดี
 |
|
 |
|
||||
|
||||
|
 |
Name : Heritahe< My.iD >  [ IP : 171.7.63.194 ]  ส่งข้อความลับ |
||
 |
|
 |
ต่อให้โตะใช่รุ่นแพงกว่าไอโฟนไอแพด เกะก็บ่ยั่นค่ะ บ้านรวยซะอย่าง เขวี้ยงทิ้งไม่แคร์สื่อเลยทีเดียว
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : tohana< My.iD > [ IP : 49.49.202.138 ] ส่งข้อความลับ |
||
เราจิ้นไปไกลละ ไม่รุ้เรื่องเดียวกันป่าว ฮ่าๆๆ
|
|
|
น่าจะคนละเรื่องกันน้า..ที่คิดน่ะ แต่โตะไม่ชอบให้ตามติดค่ะ อย่าลืมนะคะ เกะมันโตกว่าโตะแค่ร่างกาย
แต่ตัวมันยังอยู่ม.ต้นอยู่นะคะ โตะมันกลัวเกะเสียการเรียนค่ะ
หายแล้วค่ะ ป่วยอยู่วันกว่า นอนหลับซัดยา ตื่นมาก็ บริ๊ง!~ หายแล้วค่า^^
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Fate [ IP : 49.49.144.219 ] |
||
|
|
|
|
เทือกนั้นค่ะ
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
 |
Name : อั๊ยตัวป่วน< My.iD > [ IP : 101.108.183.90 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ยืนไว้อาลัยให้โทรศัพท์เครื่องนั้นหนึ่งวิ(_ _)
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Dark Princess< My.iD > [ IP : 27.55.4.167 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
มันกลัวโตะเตลิดหนีไงค่ะ เกะอยากเป็นแฟนโตะจะแย่ แต่ไม่รู้ว่าโตะอยากจะเป็นแฟนเกะหรือเปล่า?
|
|
|
|
|
||||
|
||||
|
|
Name : Buka< My.iD > [ IP : 115.67.6.60 ] ส่งข้อความลับ |
||
|
|
|
|
ไม่หล่อ! มันแค่ดูดี!!//เถียงมาโดยโตะ
จบละ...อาทิตย์หน้างดทั้งสองเรื่องนะคะ^^
บายบีค่ะ^^
ความคิดเห็น