คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : :: Oh oh...Chapter 31::
_______________________________________________________________________________
I be back.
“อ้าว...กลับมาแล้วเรอะ? ดีเลย กำลังหิวอยู่พอดี ทำอะไรให้กินทีสิ”
สาบานสิครับว่านี่คือคำแรกที่ผู้ปกครองควรเอ่ยเมื่อบุตรหลานหายหัวไปเป็นเดือนแล้วเพิ่งกลับมา
ลุงอ่ะ!!
“จะซึ้งแบบวิ่งเข้ามาตบผมแล้วดึงตัวไปกอดสักทีให้หายคิดถึงหน่อยไม่ได้หรอลุง?”
“ตบแก...นั่นคือสิ่งเดียวที่ฉันจะทำ”
“ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวผมกอดเอง”
เชื่อมั้ยครับ? นี่คือบทสนทนาปัญญาอ่อนๆของผมกับลุง ซึ่งหาแก่นสารสาระมิได้เลยจริงๆ ลุงจิไรยะน่ะ...เขาค่อนข้างจะไม่ห่วงพร่ำเพรื่อ คงเพราะผมอยู่ที่ไหนก็ไม่อดตายละมั้ง...ถึงอย่างงั้นแต่ก็แอบน้อยใจเป็นนะ!
“ลำบากหน่อยนะ”ลุงพูดขึ้นมา
"ครับ”ซาสึเกะขานรับ อ้าว? ตกลงคุยกัน?
“มันก็งี้แหละ คิดจะหนีก็หนีมันไปดื้อๆ”อ้าวลุง? แฉกันซะงั้น อีกอย่างนะ!...ผมเปล่าหนีซะหน่อย ผมแค่ต้องการอยู่ในที่ๆปัญหาตามหาผมไม่เจอก็แค่นั้นเอง(แล้วมันต่างจากหนีตรงไหนหว่า??)
“ก็...ไม่ว่าเขาจะหนีไปไหน ผมก็จะไปตามตัวเขากลับมาครับ”
“เฮ้อ...แกเนี่ยเป็นคนดีจังนะ” โทษครับ! ลุงเอาอะไรมาม๊อง!! หา! ผมละอยากจะรู้!!
“หรือในทางกลับกันผมอาจจะจับเขาล่ามโซ่ไว้ จะได้หนีไม่ได้...กันไว้ดีกว่าแก้ จริงมั้ยนารูโตะ”ถามกูเพื่อ!?
“อ้าว แล้วเด็กคนนั้นใครเล่านั่น??”ลุงจิไรยะถามเมื่อเขาเห็นเม็นมาที่เดินตามผมเข้ามาในห้องด้วย เม็นมะโค้งให้ลุงผมน้อยๆ
“อ่อ...นี่เม็นมะนะลุง เขาเป็นรูมเมทของผมเองอ่ะ”ผมแนะนำตัวสั้นๆให้ลุงฟัง
“อืมๆ ทำตัวตามสบายนะ”ลุงจิไรยะพยักหน้ารับรู้น้อยๆก่อนจะยิ้มออกมา
“ลุง...จะไม่บ่นหน่อยหรอ?”ผมถามเมื่อเห็นลุงทำหน้ายิ้มแย้มราวกับผมการที่ผมพาคนอื่นมาอยู่ด้วยนี่มันไม่ได้เดือดร้อนอะไร หรือไม่ได้เจียมฐานะตัวเองเล๊ย!
“บ่นเรื่องอะไร วันนี้แกพูดมากว่ะ..ไปทำกับข้าวได้แล้วไปไป๊ หิวจะแย่”แน่ะ-- -- ได้ทีด่ากันนะลุง
“ชิชะ ไปก็ได้วะ”ผมพึมพำเบาๆก่อนเดินตรงไปยังครัว เพื่อทำกับข้าว!...ให้ลุงที่บ่นว่าหิวจนไส้จะขาด(เขายังไม่ได้พูดถึงขนาดนั้นซะหน่อย= =^)
เอาล่ะ!...ทำไรกินดีล่ะวันนี้?
ดาวไข่ให้คนละฟองดีมั้ยนะ? ...แต่เปลืองไข่ว่ะ
กระเพราไก่ไข่ดาวดีมั้ยนะ? ....แม่งโคตรสิ้นคิดเลยว่ะ
ข้าวผัดดีมั้ยนะ? ...ดี เพราะข้าวแม่งเหลือโคตรเยอะ ลุงนะลุง...จะหุงข้าวช่วยหุงแบบพอกินหน่อยจะได้มั้ยเนี่ย!? รู้มั้ย...ว่ามันเปลือง! เห็นใจคนหาสตางค์หน่อยสิ!!
เมื่อคิดเมนูที่จะกินได้แล้วผมก็จัดการลงมือทำทันที
สักครู่ผ่านไป...
“หอมแหะ”เสียงหนึ่งดังขึ้นขณะผมยกกระทะขึ้นมาจากเตาหลังจากผัดข้าวเสร็จ และเมื่อหันไปก็พบว่าเป็นซาสึเกะนั่นเองที่เข้ามา
“ให้ตายสิ เดือนนึงเลยนะที่ฉันไม่ได้กินข้าวฝีมือนายน่ะ"ซาสึเกะว่าก่อนจะฉวยโอกาสหอมแก้มผม
“เห้ย!! ไอ้เจ้าบ้า! อย่ามาหอมแก้มคนอื่นตามใจชอบสิวะ!” โอ้ย...แม่งเขินว่ะ!
เกือบลืมตัวเอากระทะฟาดหน้าไปซะแล้ว- -^
“อีกอย่างนะ ฉันไม่ได้ทำกับข้าวให้นายกินทุกวันซะหน่อย”ผมว่าก่อนจะตักข้าวใส่จานแบ่งให้ทุกคนเท่าๆกัน
“นี่ๆ พรุ่งนี้หลังเลิกเรียนเราไปกินข้าวข้างนอกกันเอามั้ย?”
“กินข้าวข้างนอก? ใครไปมั่งละ?”
“แล้วแต่นายจะชวนเลย ฉันว่าก็จะชวนรุ่นพี่โกเซย์แล้วก็พี่อิทาจิไปน่ะนะ”ซาสึเกะว่าก่อนจะเข้ามาช่วยผมยกจานข้าวออกไปที่ห้องรับแขกที่ลุงกับเม็นมะนั่งรออยู่
“มาแล้วคร้าบ!!~ ข้าวผัดฝีมือยอดกุ๊กนามโตะ”
“เว่อร์จริงแก”ลุงว่า ลุงครับ! ได้ข่าวว่าลุงหิวไม่ใช่หรอ?? งั้นก็รีบๆยัดข้าวนั่นใส่ปากไปเลยนะ!!
“เอ้อ! ใช่แล้วซาสึเกะ! พรุ่งนี้น่ะฉันชวนเม็นมะไปด้วยนะ”
“ไม่เอา”
“ต้องเอา! เพราะถ้านารุจังไปไหน...เค้าก็จะไปด้วย!!”เม็นมะว่าแล้วทำหน้าทะเล้นออกมาอย่างน่ารักเป็นการเยาะเย้ยซาสึเกะ ที่หน้าหงิกเสียยิ่งกว่าเดิม
กัดกัน..อย่างกับหม.. เอ้ย! อย่างกับเด็กๆเลยแหะ
คืนนี้...เป็นไปอย่างยากลำบากครับบ่องตง
เนื่องจากซาสึเกะไม่ยอมกลับบ้านยืนยัน..นอนยัน ตะแคงยัน ตีลังกายันว่าจะค้างที่นี่ด้วย นี่ยังไม่รวมเม็นมะที่ผมหอบกระเตงมาด้วยอีกนะ ทั้งคู่แง่งๆใส่กันเพราะต้องการนอนข้างผม
คนเป็นคนกลางอย่างผมฟังมันสองตัวแง่งๆใส่กันแล้วก็รำคาญครับ
ตำแหน่งการนอนมันจึงออกมาเป็นเช่นนี้
เม็นมะ ซ้าย
ซาสึเกะ ขวา
ผม ตรงกลาง...
เป็นแซนวิชใส้กุ้งไปเลยทีเดียว= =^
บอกได้คำเดียว..อึดอัดว่ะ
อีกคนก็กอดแขน อีกคนก็เอาแขนมาพาด...อิโตะเศร้าจาย..
เที่ยงคืนแล้ว...แต่ผมยังไม่ได้นอนเลยครัช แหม่...
จะกลิ้งหน่อยก็ไม่ได้ โดนขนาบข้างทั้งซ้ายและขวา กรรมครับชีวิต
ก่อนที่ผมจะอดนอนผมก็มุดตัวออกมาจากวงแขนของทั้งสองคนก่อนจะเดินดุ่ยๆไปนอนกับลุงที่อยู่อีกมุมนึงของห้อง ปล่อยให้แม่งนอนกอดกันไปนั่นแหละ และคอยดูพรุ่งนี้...
แม่งต้องตื่นมาตีกันชัวร์...zZ
วันรุ่งขึ้น
อย่างที่ผมคิดจริงๆด้วยครับ สองคนนั้นที่ถูกผมหนีมานอนกับลุงนอนกอดกันกลมดิ๊กชนิดว่าจะสิงกันเลย เห็นอย่างนี้ผมไม่หึงนะครับ จริงๆ..ไม่หึงเลย
แต่ฮาว่ะ 555+
พอตื่นปุ๊บก็แยกกันแทบไม่ทันฉากนั้นทำเอาผมขำก๊ากออกมา สองคนนั้นโวยวายใส่ผมเล็กน้อยที่แอบหนีไปตอนกลางคืน
“ก็พวกนายอยากนอนเบียดฉันเองนี่ ฉันนอนไม่หลับ จะพลิกไปมาก็ไม่ได้ ฉันก็เลยหนีไปนอนกับลุงก็แค่นั้นเอง”ผมว่า
“เพราะแกเลยไอ้หัวตูดเป็ดนอนเบียดนารุจัง”
“เพราแกนั่นแหละไอ้หน้าแมว!”เห้ย...กระทบกรู= =*
“หนอย...ไอ้หัวตูดเป็ดบ้า!!”
“ไอ้เด็กตัวกระเปี๊ยก!”เม็นมะสูงน้อยกว่าผมสองสามเซ็น แต่ว่า...แม่ง! กระทบกรู!!
“อะแฮ่ม!! ซาสึเกะวันนี้ไม่มีเรียนหรือไง เม็นมะก็ด้วย ไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมกินข้าวไปโรงเรียนได้แล้ว!!”ผมยื่นคำขาดทำให้เด็กสองคนที่เอาแต่งนั่งเถียงกับนั่งจ๋อย(ไอ้เจ้าเด็กเปรดมันด่าเม็นมะทีไรกระทบผมทุกที ผมละหน่าย)
“คร้าบๆ ไปอาบน้ำก็ได้คร้าบ”เม็นมะรับคำก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไปเหลือแค่ผมกับซาสึเกะ...และลุงที่นอนยังไม่ตื่น(ทั้งๆที่เสียงดังขนาดนี้)
“เอ่อ..แล้วก็นะซาสึเกะ”
“อะไร?”
“เม็นมะเขาอายุ 16 เป็นพี่นายปีนึงนะ”
“.....”เงียบ...แดกจุดเลยสิเมิง เมื่อกี้ไปเรียกเขาว่าเด็กซะด้วย
“ไม่เห็นจะสนเลย ฉันไม่ชอบเจ้าหมอนั่น”ซาสึเกะเอ่ยออกมาตรงๆซึ่งหาฟังได้ยากมากๆ เพราะปกติเวลาที่เขาไม่ชอบอะไรหรือไม่พอใจอะไรเขามักจะไม่พูดออกมา
“อะไรทำให้นายไม่ชอบเม็นมะล่ะ?”ผมถามหยั่งเชิง ทั้งๆที่ก็รู้แหละ
“มันชอบมาเกาะแกะนาย แล้วนายก็ชอบปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้มันกอด มันเกาะอยู่นั่นแหละ! ทั้งๆที่แฟนก็นั่งหัวโด่อยู่นี่!”
“ครับๆ”
“ฉันยังไม่เคยเกาะแกะนายขนาดนั้นเลยนะ แค่จูบยังต้องขออนุญาตเลย”อะโห่...พูดมาได้ มันคนละกรณีกันเลยนะเว้ย!
“ก็มันไม่เหมือนกันนี่หว่า”
“ฉันอิจฉาหมอนั่น...หมอนั่นกอดนายได้ นายไม่ว่า ฉันแค่หอมแก้ม...นายยังโวยวายจะเป็นจะตาย”
ห่า...ไอ้เด็กเปรต เมิงแม่งไม่เข้าใจกูเลย!!
ที่เม็นมะกอดแล้วกูไม่โวยวายเพราะไม่ได้คิดอะไรด้วย เพราะเม็นมะเป็นเหมือนน้องชาย
แต่ที่เมิงจูบ เมิงหอมแก้ม เมิงกอดแล้วกูโวยวายเนี่ย...กูเขิน!! เพราะเมิงเป็นแฟน!!
อันเดอร์สแตนด์??
“อย่าอิจฉาเลย...เชื่อเถอะ เพราะนี่คือสิ่งที่ฉันจะไม่ทำกับเม็นมะ”ผมว่าก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้เขา ก่อนจะบรรจงจูบเบาๆบนริมฝีปากของอีกฝ่ายแล้วผละออกมา
อ้า...กูเขิล!!!
“แค่ปากแตะปากเองหรอ?”อ้ากกกกกกกกกกกก!!!! แค่นั้นกูก็เขินจนไปไม่เป็นแล้วว่ะครับ!
“อยากได้มากกว่านั้นก็เริ่มเองสิเจ้าบ้า”..แล้วนี่กูพูดอะไรออกปายยยย!!!
ซาสึเกะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมช้าๆก่อนจะรู้สึกถึงลมหายใจที่อยู่ชิดกัน ริมฝีปากอุ่นของเขาแนบลงมาอย่างช้าๆไม่รีบร้อนก่อนจะทำให้มันล้ำลึกเข้าสู่จูบอันอ่อนโยนแสนหวาน ชักนำผมให้ค่อยๆตามเขาไปเรื่อยๆจนกระทั้งเคลิ้มไปกับมันและตอบสนองอยู่เนื่องๆตามที่เขสต้องการ ผมหลับตาลงช้าๆก่อนจะรู้ตัวผมก็ยกมือขึ้นคล้องคอเขาซะแล้ว ราวกับไม่อยากให้เขาแยกออกไป
จนกระทั่งเสียงเปิดประตูดังขึ้น คงจะเป็นเม็นมะที่อาบน้ำเสร็จแล้ว และแน่นอนว่าเขาไม่ควรเห็นฉากนี้
ผมเตรียมตัวจะผละออกไปแต่แขนของซาสึเกะกลับมากอดรั้งตัวผมไว้
“อื้อ..อื้อ...”
“อ๋า!!! อีกแล้วนะ!!”
“อ่า..ซาสึ...เกะ หยุด...อื้ม!!”ซาสึเกะถอนปากออกไปสักพักก็ก้มเปลี่ยนมุมลงมาจูบต่ออีก ผมยกมือทุบเขาเบาๆทำให้เขายอมผละออกไปซะที
“นารุจางงงง!!!~~”อาราย อาราย อย่างเพิ่งมาอะไรกับกูจะได้มั้ย!!
ขอกูตั้งหลักก่อน!!-/////-
“อะไรหะเม็นมะ?”เมื่อปรับอารมณ์ได้เรียบร้อย ผมก็หันไปถามเม็นมะที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“อย่ายอมให้เขาจูบง่ายๆสิT^T”
“ก็เป็นแฟนกัน...แค่จูบ มันไม่เห็นจะแปลกหนิ”ซาสึเกะเอ่ยออกมาเหมือนจะเปรยเฉยๆ แต่ผมรู้ว่าเขาจงใจจะพูดให้เม็นมะได้ยิน ก่อนจะยกมือตัวเองกอดเอวผมหลวมๆ
“อย่ามากอดนารุจังของเค้านะ!!”
“ ‘ของฉัน’ ต่างหากล่ะ”
“ของเค้า!”
“ของฉัน”
“ของเค้า!”
“ของฉัน!”
.
.
“อ้ากกกกกกกก!!! เลิกแหกปากได้เว้ย!! เม็นมะแต่งตัวเสร็จแล้วก็เตรียมไปโรงเรียนสิ ส่วนแก...ไอ้เด็กเปรต ไปอาบน้ำแล้วไสหัวไปโรงเรียนได้แล้ว!!”
“แล้วข้าวเช้าล่ะ?”เรื่องนี้นี่...สามัคคีกันถามจริงๆนะเมิง!
“ไปหากินกันเองเลยป๊าย!!!”
เรื่องเยอะกันจริง! แม่งไม่น่าเกิดมาสวย(?)เลยว่ะ!!
_______________________________________________________________________________
The End!!
ดีจ้า^^ กลับมาจากการหายหัวไป เพราะช่วงนี้สอบปลายภาค แล้ววันนี้ก็เพิ่งจะสอบเสร็จ
ตอนนี้เลยเซอร์วิสนิดๆ หลังจากที่คู่นี้มันไม่ค่อยได้หวานใส่กันสักเท่าไหร่^^
ตอนที่แล้วเม้นน้อยอ้า!! งั้นขอไม่ตอบเม้นละกัน
อา...ว่าจะไปอัพโดด้วยดีมั้ยนะ? ไม่ได้โผล่ไปอัพได้สักพักละ
อืม..ก็น่าจะดี
งั้น...ตอนนี้ก็บายบีจ้า^^
ความคิดเห็น