ล่ารักพยัคฆ์ร้าย

รุ่งเช้า...

            ปลายฟ้าลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพร้อมสายตาอันอบอุ่นคู่หนึ่งทอดมาที่เธอพร้อมรอยยิ้มบางเบา ความปรารถนาในทุกๆเช้าของเธอคือการได้เห็นเขาเป็นคนแรกไม่ว่าจะเป็นยามตื่นหรือยามหลับ นัยน์ตาสีเทามรกตคู่นั้นยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำเธอเสมอ

            “อรุณสวัสดิ์”หญิงสาวน้อมรับจุมพิตแผ่วเบาที่บนหน้าผากมนเฉกเช่นในทุกๆวันรอยยิ้มละมุนแย้มสวยออกมาให้ชายตรงหน้าที่จ้องมองเธอมาอย่างลึกซึ้ง

            “ผมมีอะไรบางอย่าง อยากให้คุณดู”น้ำเสียงทุ้มนุ่มชวนฝันกำให้เธอเคลิบเคลิ้มได้เสมอ

            “อะไรล่ะคะ”

            “หลับตาก่อนสิ จนกว่าผมจะบอกให้คุณลืมตา”ปลายฟ้าค่อยๆปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆเป็นคำตอบ ก่อนที่ร่างบอบบางของเธอจะถูกอุ้มจนตัวลอยอีกครั้ง นิคาจิโอ้มองคนที่หลับตาพริ้มพร้อมกับสาวเท้าไปเบื้องหน้ายังที่แห่งหนึ่งที่ค้นพบได้เมื่อเห็นแสงแรกอรุณ

จนบัดนี้เนื้อตัวเธอยังคงเย็นเฉียบจนเขาเองก็ยังนึกแปลกใจ แต่ไม่ว่าจะเอ่ยถามสักเพียงใดก็ได้เพียงรอยยิ้มบางเบาเป็นคำตอบ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังฝืนตัวเองอยู่ ไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตามที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้เขาก็จะขอให้ทั้งชีวิตดูแลและปกป้องเธอเอง

            “ลืมตาสิ”เมื่อมาเฟียหนุ่มวางร่างหญิงสาวลงบนโขดหินในตำแหน่งที่สามารถเห็นความงดงามเบื้องหน้าได้อย่างชัดเจน

ภาพเบื้องหน้าทำให้คนใบหน้าซีดเซียวๆระบายยิ้มออกมาอย่างช้าๆ ความงดงามของมวลดอกไม้นานับชนิดที่กำลังส่งกลิ่นหอมอบอวล เต็มไปด้วยหมู่มวลผีเสื้อน้อยโบยบินมาดอมดมบุพา และสายธารน้ำไหลดังสรวงสวรรค์กลางดิน กลิ่นไอธรรมชาติและสายลมที่โบกพัดช่วยผ่อนคลายจิตใจให้นิ่งสงบและปล่อยวาง มันคือความงดงามที่หาได้ยากแต่เธอกลับได้เห็นมันท่ามกลางป่าเขาแห่งนี้นับว่าเป็นสิ่งที่ธรรมชาติสร้างมาโดยแท้

นิคาจิโอ้ทอดมองคนยิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อคืนที่เขาเดินผ่านมามันมืดมากเลยไม่คิดเลยว่าที่น้ำตกแห่งนี้จะมีความงดงามอยู่มาก เมื่อแสงสว่างเข้ามาแทนที่รัตติกาล เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่พาเธอมาดูความงามนี้เพราะหญิงสาวตรงหน้าดูมีความสุข รอยยิ้มของเธอทำให้เขาเพลิดเพลินมันสวยงามและล้ำค่ายิ่งกว่าทิวทัศน์เบื้องหน้าเสียอีก

“ถ้าหลงป่าแล้วจะได้พบกับที่ที่สวยขนาดนี้ ฟ้าก็ยอมคะ”คนป่วยเอ่ยขึ้นมาแม้น้ำเสียงจะแหบพร่าเต็มที

“ถ้าคุณชอบผมจะพามาดูอีก แต่คุณต้องหายป่วยก่อนนะ”ตอนนี้เขาเพียงได้แต่รอคอยความหวังว่าคนของเขาจะออกค้นหาตามมาทันเพราะอาการของเธอไม่สู้ดีเลย

“สัญญาแล้วนะคะ”ปลายฟ้ายื่นนิ้วให้ชายตรงหน้าที่มองเธอพร้อมนัยน์ตาอันอบอุ่น

“ผมสัญญา”มือใหญ่เอือมมาเกี่ยวก้อยรับปากสัญญาไม่ว่าอะไรที่เป็นความสุขของเธอเขาพร้อมใจทำให้เสมอ

“นิโคล์จ...”น้ำเสียงเล็กเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเมื่อเห็นดอกไม้สีขาวยื่นมาทางเธอ

“ดอกไม้...สำหรับคุณ”ปลายฟ้ามองชายหนุ่มด้วยแววตาซาบซึ้งมันเป็นดอกไม้ที่เขามอบให้เธอจึงไม่ลังเลที่จะรับไว้และก้มลงสูดดมความหอมรวยรินนั้นเลยทันที

“ขอบคุณนะคะ”

“และนี่...”คนพูดเอ่ยด้วยน้ำเสียงละมุนก่อนจะนำมงกุฎดอกไม้ที่เขาตั้งใจทำมันเพื่อเธอ สวมใส่ลงบนศีรษะเล็กๆนั้นทำให้หญิงสาวที่อยู่ตรงหน้างดงามราวกับนางฟ้าสีขาวผู้ลงมาจากดินแดนแห่งสรวงสรรค์ เธอขาวบริสุทธิ์ ไปทั้งร่างแม้ใบหน้าจะซีดเซียวอยู่มากแต่ความงามบนใบหน้ากลับไม่ลดหย่อนลงเลย

“คุณสวยมาก”มาเฟียหนุ่มทอดสายตามองผู้หญิงของเขาอย่างชื่นชม พร้อมจุมพิตบางเบาบนหน้าผากมนจวบมาจนถึงริมฝีปากอวบอิ่มฉ่ำหวาน ปลายฟ้าหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่อ่อนหวานนุ่มนวลราวกับว่าตนเองได้ล่องลอยอยู่บนก้อนเมฆอันกว้างใหญ่

“ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างนะคะ”ศีรษะเล็กอิงแอบบนอกกว้างโดยมีแขนล่ำสันกอดประคองเอาไว้ไม่ห่าง ริมฝีปากบางเลิกยิ้มขึ้นมาอย่างสุขใจ

“ผมบอกแล้วไงเพื่อคุณไม่ว่าอะไรก็ตามผมทำให้ได้เสมอ”นิคาจิโอ้รั้งคนตัวเล็กเข้าสู่อ้อมกอดจนบัดนี้เนื้อตัวเธอยังคงเย็นเฉียบจนเขาเองก็ยังนึกแปลกใจ แต่ไม่ว่าจะเอ่ยถามสักเพียงใดก็ได้เพียงรอยยิ้มบางเบาเป็นคำตอบ ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเธอกำลังฝืนตัวเองอยู่ ไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตามที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้เขาก็จะขอให้ทั้งชีวิตปกป้องและดูและเธอเอง

“คุณหัดปากหวานแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน”หญิงสาวอมยิ้มบางเบา เมื่อเจ้าชายของเธอเริ่มเปิดเปลือยความรู้สึกของตัวเองออกมาบ้างแล้ว

“ตั้งแต่ที่มีคุณ คุณทำให้โลกทั้งใบของผู้ชายอย่างผมสดใสขึ้นมา ถ้าไม่มีคุณผมก็ไม่รู้ว่าชีวิตนี้จะค้นหาความสุขแบบนี้ได้จากใครที่ไหนได้อีกนอกจากคุณ”

“นิโคล์จ...”ปลายฟ้ามองชายข้างกายด้วยรอยยิ้มปริ่ม ไม่คิดเลยว่าผู้ชายอย่างเขาจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้ มันเหมือนราวความฝันที่หอมหวานจนเธออยากที่จะหยุดช่วงเวลานี้เอาไว้ตลอดกาล

“คุณคือพรมลิขิตของผมปลายฟ้า...ลิขิตที่ผมเฝ้าตามหามานาน และวันนี้สิ่งๆนั้นก็ได้ปรากฏอยู่ตรงหน้าผมแล้ว”ดวงตาคมที่จ้องมาที่เธออย่างสื่อความหมายพร้อมสัมผัสอ่อนนุ่มบนหน้าผากมน

“ถึงแม้คุณไม่อยากจะฟัง แต่ฟ้าก็อยากบอกคุณอีกครั้ง ขอบคุณนะคะขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง ชีวิตที่มีคุณมันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับฟ้าเลยล่ะค่ะนิโคล์จ...”

“คุณก็คือช่วงเวลาที่ล้ำค่าที่สุดสำหรับผมเช่นเดียวกัน...”

การที่โชคชะตากำหนดให้คนสองคนเกิดมาพบกันนั้นก็ว่ายากแล้ว แต่จะมีสักกี่คนที่เกิดมาเพื่อเป็นหัวใจของกันและกันนั้นยากกว่า การได้ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่เพื่อเป็นลมหายใจของอีกคนให้ยังคงอยู่ คนอย่างเธอไม่เคยเชื่อมั่นและศรัทธาในความรักแต่เมื่อได้พบกับเขา นิคาจิโอ้ได้เปลี่ยนทุกทัศนะคติที่มีให้แปลเปลี่ยนเป็นความงดงามด้วยรักที่บริสุทธิ์ เพราะเขาเธอจึงเข้าใจคำว่ารัก มันมีค่ายิ่งใหญ่มากมายแค่ไหน...

หญิงสาวทอดสายตามองออกไปไกลวาดหวังภาพอนาคตเบื้องหน้าในชีวิตที่มีเขาคอยยืนอยู่เคียงข้าง มีลูกๆที่น่ารัก เขาคือแรกที่เธอโหยหามานาน แม้จะยังไม่ได้พบหน้าแต่เธอก็ปักใจรักตั้งแต่ในความฝันบัดนี้เมื่อเขาได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าเธอแล้วราวกับเศษเสี้ยวชีวิตที่จางหายไปนานกลับคืนมาอีกครั้งเติมเต็มทุกๆให้เธอได้พบกับความสุข ความสุขที่เกิดขึ้นได้โดยมีเขาร่วมจับมือเดินไปด้วยกัน...

ภาพวันเวลาต่างๆหลั่งไหลออกมาทำให้คนหน้าซีดระบายยิ้มออกมาบางๆโดยไม่รู้เลยว่าดอกไม้สีขาวบริสุทธิ์ที่ตนถืออยู่ในมือถูกย้อมไปด้วยสีเลือด..เลือดที่เป็นผลพ่วงของการฝ่าฝืนลิขิตสวรรค์ของตัวเธอเอง...

จะให้ทำอย่างไรในเมื่อความรักมันบริสุทธิ์กลั่นใสเกินกว่าที่สมองจะเข้าใจ...

“นิโคล์จ...”เสียงเล็กเอ่ยเรียกพร้อมร่างกายเริ่มสั่นเทาขึ้นมา เมื่อจู่ๆก็รู้สึกมีอะไรเข้ามาบีบคั้นที่หัวใจชั่วขณะจนมันปวดร้าวไปหมดความเย็นที่เริ่มเข้ากอบกุมหัวใจของเธอเองส่งผลให้ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายมีอัตราการเต้นลดต่ำลงอย่างน่ากลัวเกรงว่ามันจะหยุดนิ่งไป พลันของเหลวสีแดงสำรอกออกมาจากริมฝีปากงามอวบอิ่ม ซึ่งนั้นทำให้ชายที่อยู่ข้างกายเบิกตากว้างทันทีด้วยความตื่นตะลึง

“ฟ้า!”นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นทำไมหญิงสาวตรงหน้าดูอาการทรุดลงไปได้มากขนาดนี้ นิคาจิโอ้ร่ำร้องในหัวใจของตนเอง พร้อมกับยึดร่างบอบบางเอาไว้

“คุณเป็นอะไร ทำไมไม่บอกผม!”มาเฟียหนุ่มยกมือขึ้นปาดโลหิตที่แปดเปื้อนบนริมฝีปากหญิงสาวตรงหน้าด้วยมือที่สั่นเทา นัยน์ตาคมสั่นระริก ความรู้สึกเจ็บปวดร้าวราวกับมีมือที่มองไม่เห็นเข้าบีบเค้นที่หัวใจจนแทบแตกสลาย ชุดสีขาวรวมทั้งดอกไม้สีบริสุทธิ์ของเธอเต็มไปด้วยเลือดมากมายจนเขานึกกลัวขึ้นมาจับใจ อาการแบบนี้มันคืออะไรกันแน่!

 “อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ ฟ้าไม่ชอบเลยที่เห็นคุณทำหน้านิ่วไม่สบายใจ”น้ำเสียงอ่อนหวานดูอ่อนเพลียอย่างเห็นได้ชัด ก่อนมือบอบบางคู่นั้นจะลูบสัมผัสโครงหน้าชายตรงหน้าเอาไว้แผ่วเบา

“ทำไมต้องโกหกผม โกหกว่าไม่เป็นอะไรทั้งๆที่คุณก็เป็นอยู่แบบนี้”เมื่อไรคุณจะพูดความจริงกับผมซักที นิคาจิโอ้รั้งร่างบอบบางเอามากอดไว้แน่นกลัวเหลือเกินว่าเธอจะหายไป

“ฟ้าจะไม่ยอมแพ้...”เธอจะไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาแม้ความหนาวเหน็บมันเกาะกุมร่างทั้งร่างกายจนปวดร้าวไปหมด รอยยิ้มละมุนปรากฏขึ้นพร้อมน้ำใสๆที่ไหลรินลงมา ทำให้เธอมองภาพชายตรงหน้าได้ไม่ชัดเจนอย่างที่ใจคิด แม้พยายามมากแค่ไหนเธอก็บังคมตัวเองไม่ได้อย่างที่ใจปรารถนาหรือว่ามันอาจจะถึงเวลาของเธอแล้ว...

“อย่าพึ่งหลับนะ”

“นิโคล์จ...ฟ้าเหนื่อยจังเลยค่ะ”ดวงตาคู่สวยใกล้จะปิดลงไปทุกๆที ไม่อยากเลย..เธอไม่อยากให้มันกลายเป็นแบบนี้ แม้ภายในใจจะเรียกร้อง แต่ร่างกายก็ไม่อาจฝืนบทลงโทษแห่งสวรรค์ มันเป็นผลที่เธอสมควรได้รับ แต่สิ่งที่เธอห่วงก็คือชายผู้นี้ต่างหากละ

“ได้โปรดอยู่กับผม...”ไม่รู้ทำไมเขากำลังรู้สึกได้ว่าจะสูญเสียเธอไป น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมาอย่างช้าๆ ความเจ็บปวดอัดแน่นจนร่างกายแทบแตกสลาย มันเป็นความทรมานแทบสิ้นลมที่ตัวเขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน       

“อย่าร้อง...”ตอนนี้เธอไม่มีแรงที่จะยกมือซับน้ำตาให้เขาเลยด้วยซ้ำ เมื่อเขาหลั่งความเศร้าออกมาเพราะเธอ มือหนายกมือเล็กบอบบางขึ้นมานาบข้างแก้มเขาเอาไว้นิ่งราวกับรับรู้แรงปรารถนา นัยน์ตาคู่คมอ่อนแสงลงมาลงเหลือเพียงความเศร้าที่เธอไม่เห็นสิ่งเหล่านี้อยู่ในแววตาคู่นั้นของเขาเลย

            “ฟ้าขอโทษ...”ปลายฟ้าพร่ำกระซิบแผ่วเบาก่อนดวงตากลมโตคู่งามจะค่อยๆปิดลงอย่างช้าๆ บางทีก็สมควรแก่เวลาที่เธอจะต้องพักผ่อนแล้วซักที ขอโทษนะคะ ตอนนี้ฟ้าลืมตามองคุณไม่ไหวแล้วจริงๆ...

“ฟ้ารักคุณค่ะนิโคล์จ...”สิ้นเสียงสุดท้ายก่อนที่สติสัมปชัญญะทุกอย่างจะดับวูบลงไปสิ่งที่เธอทุกทรมานที่สุดคือการที่เธอเป็นต้นเหตุทำให้คนรักของตนต้องหลั่งน้ำตา ขอวอนฟ้าได้โปรดช่วยภาวนาให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่ปรารถนาเป็นจริงด้วยเทอญ... 

“ฟ้า”นิคาจิโอ้เริ่มรู้สึกว่าหญิงสาวข้างกายสงบลงไปไร้ปฏิกิริยาตอบรับโดยสิ้นเชิง ร่างเล็กอ่อนระทวยอย่างเห็นได้ชัด แต่สิ่งที่ทำให้มาเฟียหนุ่มสั่นสะท้านก็คือเลือดสดๆที่ไหลออกมาจากจมูกโด่งรั้นนั้นบีบเค้นหัวใจคนมองแทบแหลกสลาย  

“คุณตื่นขึ้นมาสิ อย่าเป็นอะไรนะ ได้โปรดอยู่กับผม...”มือหนาเขย่าร่างบางตรงหน้าเรียกสติแต่กลับไม่เป็นผล เมื่อหญิงสาวผู้นี้ยังคงนิ่งสนิทไร้ปฏิกิริยาตอบรับลมหายใจรวยรินแผ่วลงทุกๆทีจนยากที่จะจับชีพจรได้

“คุณรับปากแล้วไม่ใช่หรือว่าเราจะอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกันตลอดไป...”นิคาจิโอ้รวบร่างบางเข้าสวมกอดเอาไว้แน่นตอนนี้กายเธอเย็นเฉียบดุจน้ำแข็งไม่น่าเชื่อว่าคนเราจะสามารถเย็นได้ขนาดนี้ มันเย็นมากเสียจนเขารู้สึกว่าร่างตรงหน้าจะสลายหายไป ไม่จริงใช่ไหมฟ้าเล่นตลกอะไรกับเขาหรือเปล่าหนทางเบื้องหน้าที่เคยสว่างสะไหวกลับมืดดับลงเมื่อหัวใจของเขากำลังพลันพรากจากไปยังดินแดนที่ไกลแสนไกล  

คนอย่างเขาไม่เคยขอร้องหรือต้องอ้อนวอนต่อสิ่งใดแต่ในตอนนี้เขาอยากจะขอให้หญิงสาวตรงหน้าปลอดภัย ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่เขายอมวางทั้งชีวิตไว้กับเธอผู้นั้น ผู้ที่เป็นดั่งหทัยใจในใจที่เคยมืดบอด ไม่ว่าต้องแลกมาด้วยสิ่งๆใดขอเพียงนำเธอกลับคืนมาอีกครั้งเขายินดีสละแม้กระทั้งชีวิตเพื่อรักษาซึ่งดวงใจของตนเอง...

อา...ขอพระเจ้าทรงคุ้มครอง... 

เข้าไปอ่านต่อในเพจเลยน่า

เส้นกั้นรัตติกาล