แต่นี่มันนานแล้วนะ... ฉันกำลังจะรอไม่ไหวแล้ว มันนานเกินไปสำหรับคนอย่างฉัน
จะต้องรอเธออีกนานเท่าไหร่... แต่ต่อให้รอยังไงเธอก็ไม่มีวันรักฉันได้ใช่มั้ย?
หลายสาเหตุที่เอามาเป็นข้ออ้างเพื่อรอเธอ มันหมดแล้ว...
ฉันก็ยังไม่รู้ตัวเองเหมือนกัน รอเพื่ออะไร... รอเพื่อให้เห็นเธอกับเขามีความสุขด้วยกันงั้นหรือ?
ได้แต่เฝ้ามองอยู่เดียวอย่างเงียบๆอย่างนี้ ... ฝืนทนกี่ครั้งที่พยายามหาข้อแก้ตัวให้เธอกับเขา ก็แค่ 'พี่น้อง' กัน ฉันคิดแบบนั้น... ทั้งๆที่มันไม่ใช่เลย...
ฉันรู้ดี ว่าตาฉันไม่ได้ฝาดที่เห็นเธออยู่ด้วยกันกับเขาแทบทุกวัน รอยยิ้ม... ที่ฉันไม่เคยได้รับ
และฉันรู้ดี ว่าหูไม่ได้ฝาดที่ได้ยินเสียงเธอกับเขา เสียงหัวเราะที่เปี่ยมด้วยความสุข ทั้งถ้อยคำที่ 'เขาคนนั้น' พร่ำพูดถึงเธอทุกวัน ถึงจะได้ยิน แต่คนอย่างฉันมันจะไปทำอะไรได้ นอกเสียจากนั่งกลั้นใจฟังอยู่อย่างนั้น
เจ็บอยู่อย่างนั้น... ทุกสิ่งที่คอยพร่ำเตือนว่า 'ฉัน' ไม่มีทางจะรัก 'เธอ' ได้
ไม่มีสิทธิ์... แม้จะไปโกรธ หรือ บอกกับใคร
ไม่มีสิทธิ์... แม้จะไปแอบน้อยใจ หรือร้องไห้กับใคร
ก็แค่คนที่ไม่ได้อยู่ในสายตา มันจะไปมีค่าอะไร...
ต่อให้ทำดียังไง เธอก็ไม่มีวันรู้...
นี่ฉันกำลังหวังอะไรอยู่... หวังให้เธอมาสนใจงั้นเหรอ?
ดูยังไงก็รู้ว่าไม่มีทาง เหมือนเส้นขนานที่ไม่มีวันบรรจบกันได้…
แต่ฉันก็ยังฝืนพยายาม... ทั้งๆที่ดูยังไงก็หมดความหวัง พยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองเพื่อเธอ
ฉันรู้ ว่าฉันไม่สวย แต่ก็พยายามที่จะทำตัวให้ดูดีเมื่ออยู่ใกล้เธอ
ฉันรู้ ว่าฉันเรียนไม่เก่ง แต่ก็จะพยายามทำให้เธอเห็นว่าฉันก็ทำอะไรได้เหมือนอย่างคนอื่นๆ
ฉันรู้ ว่าตัวเองไม่ได้ร่ำรวยเหมือนอย่างใครๆ แต่ก็จะพยายามทำให้เธอรู้ว่าฉันก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพวกเขา
ฉันรู้ ว่าฉันไม่ได้นิสัยดีๆ อย่างผู้หญิงที่ห้อมล้อมเธอ ไม่ได้น่ารักสดใสอย่าง ‘คนของเธอ’
ทำไมฉันถึงได้พยายามเปลี่ยนแปลงตัวเองมากมายขนาดนี้?
เพราะอะไรกัน... ฉันคิดว่าฉันพอจะรู้นะว่ามันคืออะไร
มันเรียกว่า ‘ความรัก’ หรือเปล่า?
แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ เพราะความรักมันต้องเกิดจากคนสองคนที่รู้สึกอะไรๆเหมือนกัน
ไม่ใช่...ฉันเพ้อฝันไปเองคนเดียวแบบนี้...
เธอไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยเลย... แม้จะเพียงสักนิด...
ถ้า ’เธอ’ กับ ‘เขา’ รักกันมากขนาดนั้น
ฉันก็ขอโทษด้วย...
ขอโทษ ‘เธอ’ ที่แอบไปรักโดยที่ไม่รู้ว่าเธอนั้นมีใครเป็นเจ้าของหัวใจแล้ว…
ขอโทษ ‘เขา’ ที่ไปรักคนที่มีเจ้าของแล้วอย่าง ’เธอ’
ไม่รู้ว่าจะได้ขอโทษพวกเธอกันเมื่อไหร่...ฉันจะกล้าพอมั้ยถ้าถึงวันนั้น...
หรือมันจะเป็นความลับอย่างนี้ตลอดไป ความลับที่รู้เพียงฉันคนเดียว
เจ็บคนเดียว... ร้องไห้คนเดียว...
พอรึยัง? กับการมาเสียใจแบบนี้
ฉันควรจะหยุดมันสักที? หรือปล่อยไปไว้แบบนี้?
ไม่ว่าจะเลือกทางไหน... สุดท้าย... ผลที่ได้ก็คือฉันเจ็บคนเดียว
คนมาทีหลัง... มันก็เจ็บแบบนี้เหมือนกันหมดนั่นแหละ
คนมาทีหลัง... มันก็เจ็บแบบนี้เหมือนกันหมดนั่นแหละ
แต่มันก็คือสิ่งที่ฉันเลือกแล้วไม่ใช่เหรอ…
มันคุ้มนะ...กับความเสียใจที่แลกมาด้วย การได้แอบรักเธอ...
มากพอ ที่จะทำให้คนอย่างฉันเปลี่ยนแปลงไปได้มากขนาดนี้
ขอบคุณนะ ที่ทำให้ผู้หญิงคนนี้ดูมีค่าขึ้นมาบ้าง ไม่ได้ไร้ค่าเหมือนแต่ก่อน...
ไม่รู้จะบอกอะไรกับเธอนอกเสียจากคำว่า ‘ขอโทษ ’ และ ‘ขอบคุณ’
คำว่ารักฉันคงพูดออกไปไม่ได้ เพราะคงจะมีคนพูดให้เธอฟังแล้ว
ยังไงก็รอฉันหน่อยล่ะ ... เมื่อถึงเวลา ฉันจะบอกทุกสิ่งทุกอย่างกับเธอ
รอฉันหน่อยนะ ...คนดีของฉัน... สักวันฉันจะบอกเธอ สักวัน....
ความคิดเห็น