ว่าด้วยเรื่องของความรู้สึก...

       เมื่อวานฝนตก ไม่ได้อัพบล๊อกซะงั้น เมื่อวานเป็นอีกวันที่มีความสุข แอร๊ย เมื่อวานซ้อมคนละวงกับน้องเขา เล่นคนละรอบแต่เราเข้าไปนั่งดูน้องเขาเล่น มองหน้าน้องเขาตลอด พอน้องเขาหันมาก็ยิ้มให้ แล้วก็ขำๆ กันสองคน แต่น้องเขาคงไม่คิดอะไร T^T
       พอถึงเวลาที่เราซ้อมเราก็เข้าไปประจำที่ น้องเขาก็เข้ามาดูนะ แต่มองไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้มองเราเลยอ๊ะ T^T น้องเขาคงไม่คิดอะไร มีแต่เราที่คิดไปคนเดียว คิดแล้วก็เศร้านะ แอบรักข้างเดียวมันเป็นแบบนี้นี่เอง เราก็เลยไม่มองไปทางน้องเขาอีกเดี๋ยวจะพาลซ้อมไม่ได้ ร้องไห้ซะก่อน
       เรานี่ก็แปลกนะเดินอยู่เฉยๆหน้าน้องเขาก็โผล่มาเต็มไปหมดเลย อยู่ดีๆก็ยิ้มคนเดียว หัวเราะคนเดียว "ฉันหัวเราะลำพัง ฉันยิ้มลำพัง" อ่า...ว่าแล้วก็คิดถึงน้องเขาเหมือนกันนะเนี้ย เรื่องของเรื่องมันอยู่ที่วันนี้...เราไปซ้อมตามปกติแต่ไอ้เพื่อนเลิฟมันดันบอกว่า กูขี้เกียจ ลาวันนึง (เลวล่ะ) เราเลยไปคนเดียว แถมวันนี้พ่อไม่อยู่ไปส่งกลายเป็นว่าไปกับพี่ ยังดีนะที่มีรุ่นน้องไปก่อนอยู่แล้วสองคน ไปก็นั่งๆคุย วันนี้เบ๊นซ์มาเช้า เก้าโมงเห็นจะได้ มาถึงก็เข้าห้องซ้อมสตริงตีกลองดีดกีต้าร์ไปเรื่อย แล้วเราก็ย้ายสำมะโนครัวไปอยู่ในห้องซ้อมวงโยซึ่งอยู่ติดกัน เบ๊นซ์เอากีต้าร์โปร่งมาด้วยตัวนึง แล้วน้องเขาก็ดีดๆไป จนเจอเพลงโปรดเรา เราเลยร้องคลอไป แล้วกลายเป็นว่าน้องแกดีดให้เล่นไปเรื่อย...แต่ก็นั้นแหละ น้องเขาคงไม่คิดอะไรอยู่แล้ว มีแต่เรานี่แหละที่คิดไม่ซื่อ...ว่าไปก็ขำดีนะ ใจเต้นเวลาน้องเขาร้องเพลงซะได้ อย่างกับเขาร้องให้เราอย่างนั้นแหละ
      วันนี้ตอนบ่ายพอซ้อมเสร็จก็รีบไปเรียนต่ออีกตึกนึง อยู่ไกลกันมาก แบกแซกโซโฟนไปเดินไป เหนื่อยมากมายทลายโลก มาถึงก็เอาขนมที่โทรฝากเพื่อนซื้อมากิน ก่อนไปออกภาคสนามไม่รู้ทำไม ตลิ่งที่เราไปสำรวจ (เอ่อ สระน้ำหลังโรงเรียน) ดันเป็นหน้าน้องเบ๊นซ์ไปหมด 
เราคงจะหลง...น้องเขาเข้าไปแล้วละมั้ง
      ถึงพรุ่งนี้จะเป็นยังไง...
อาจจะต้องเจ็บช้ำ...
แต่ก็จะเป็นอย่างนี้...
ตลอดไป...