น่าเบื่อเหลือเกิน

เราเบื่อ
เราเครียด
เราอยากบ้า
เราเบื่อชะมัดเลย

ไม่รู้ทำไมที่บ้านเราไม่ค่อยจะพูด แต่กับที่อื่นคุยได้คุยดี เราอาจขี้อายนิดหน่อย แต่รู้สึกได้เลยว่าอยู่ที่บ้านเราเย็นชามาก รู้นะว่าไม่ดี แต่ทำไงได้มันเป็นแบบนี้ไปแล้ว มากสุดคงทำได้แค่ยิ้มนิดๆ คุยสบายๆ แต่ถ้าตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์นี่เราไม่คุยแล้วนะ ถ้าอยากให้เราทำตัวเองให้เป็นธาตุอากาศ เราทำให้ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว

ถ้านับตามแล้วเรายิ้มมากก็กับแม่ ส่วนป้าที่นานๆมาก็เฉยๆ ยิ้มนิดยิ้มหน่อย แต่ชอบพูดเหมือนเราเป็นคนที่ไม่รู้เรื่องภายนอกเลยสักนิด เราเลยเฉยๆ แต่ถ้าเทียบกับตายายแล้ว ถ้าเราลงนรกนี่คงไม่สงสัยเลย เพราะเราเย็นชาสุดก็ยาย ส่วนตาไม่ค่อย คุยนิดคุยหน่อย เพราะตาไม่ค่อยอยู่นิ่ง ชอบเดินนู่นไปนี่ ก็ไม่ใช่เรื่องเรา เขาอยากไปก็ให้ไป แต่กับยายนี่ ถ้าหยอกเราจะไม่รู้เลยว่าหยอก เพราะหน้ากับเสียงไม่ให้ เราเลยไม่ตอบ ไม่พูด ไม่อะไรทั้งสิ้น

เมื่อก่อนถ้ายายสอนอะไรเราค่ะๆนะ บางทีก็ฝืน แต่ตัดรำคาญเลยพูดๆไป ทำบ้างไม่ทำบ้าง แต่ถ้าเดี๋ยวนี้ ถ้าบอกอันไหนแล้วเราไม่แน่ใจหรือไม่ชอบ ไม่ถูกใจ เราก็นิ่ง นิ่งจนเลิกไปเอง ไม่ก็ถ้าเราไม่ตอบ ยายอาจโมโหแล้วด่า แต่เราไม่สะทกสะท้าน เพราะโดนแม่ด่าจนชินแต่เราร้อง ช่วงนี้แม่ไม่ด่าเราก็ดีนะ แต่รู้ว่าแม่งานยุ่ง เลยไม่ค่อยกวน แบบที่ว่ารู้หลบเป็นปีก รู้หลีกเป็นหาง ปานนั้น

แล้วพอยายโกรธประมาณว่าด่าแล้วยังเฉย ก็โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงไป เราไม่สนใจ บางทีถูกด่ามากก็รำคาญ อยากโต้บ้าง แต่ก็เก็บๆเอาไว้ บางทีนานๆเข้าหนักขึ้น เราร้องคนเดียว พอร้องแป๊ปเดียวก็ไม่รู้สึก มันทำให็เรารู้สึกว่า โอ้เรานี่ก็ความอดทนสูงดีนะ แล้วก็ชอบอ่านหนังสือ หนังสือกรรมอะไรก็อ่านได้ แต่ต้องเป็นเรื่องเล่า ไม่งั้นไม่อ่าน ไม่เข้าใจ

เลยรู้อ่ะนะ ว่าเถียง ด่าผู้มีพระคุณมันบาป เลยนิ่งๆ ส่วนถ้ายายตาไม่โมโหอย่างตอนรดน้ำดำหัว เราก็รู้สึกว่า เห็นไหม ว่าเขาก็ไม่ได้ไม่ดี แต่เขาห่วง ก็ไม่โกรธ แต่พอผ่านไป โมโหอีก เราก็รู้สึกว่า ถ้าเก็บความรู้สึกนั้นมันจะทันไหม เราเหนื่อย

แต่ใช่ว่า เรากับตายายจะไม่มีฉากดีๆนะ เราไม่ได้มองคนในแง่ร้ายปานนั้น

น่าเบื่อเหลือเกิน

ความคิดเห็น