รักเธอ...ป ร ะ เ ท ศ ไ ท ย

“...ประเทศของเราไม่ใช่ประเทศของหนึ่งคนสองคน
เป็นประเทศของทุกคน
เข้าหากันไม่เผชิญหน้ากันแก้ไขปัญหา
เพราะปัญหามีอยู่ที่เวลาเกิด...จะใช้คำว่า บ้าเลือด
เวลาคนมีการปฏิบัติรุนแรงมันลืมตัว
ลงท้ายเขาไม่รู้ว่าตีกันเพราะอะไร แล้วก็จะแก้ปัญหาอะไร
เพียงแต่ว่าจะต้องเอาชนะ แล้วก็ใครจะชนะ ไม่มีทาง อันตรายทั้งนั้น
มีแต่แพ้ คือต่างคนต่างแพ้
ผู้ที่เผชิญหน้าก็แพ้  แล้วที่แพ้ที่สุดก็คือประเทศชาติ
ประชาชนจะเป็นประชาชนทั้งประเทศ
ไม่ใช่ประชาชน เฉพาะในกรุงเทพมหานคร
ถ้าสมมติว่า เฉพาะในกรุงเทพมหานครเสียหายไป
ประเทศก็เสียหายไปทั้งหมด

แล้วก็จะมีประโยชน์อะไรที่จะทะนงตัวว่าชนะ
เวลาอยู่บนกองซากปรักหักพัง…”

จำได้ไหมวันนั้นเรามีความรักสามัคคีกันแค่ไหน
ยามที่พระองค์เสด็จมามีแต่คนตะโกนว่าทรงพระเจริญ
และร้องไห้เพราะปลื้มปีติเป็นล้นพ้น…วันนี้ความสามัคคีนั้นหายไปไหน?

วันนั้นพ่อหลวงของเรามีความสุขมากที่เห็นคนไทย
รัก…และ...สามัคคีกัน
แต่วันนี้เราทำให้พระองค์ท่านเสียพระทัยแล้ว
เพราะเราต่างแตกแยกกัน…เราไม่รักในหลวงกันแล้วหรอ

เราเป็นแค่เสียงเล็กๆ ไม่อาจไปฉุดรั้งใครได้ 
แต่ขอเถอะไม่ว่าจะทำการอะไร
คิดถึงพ่อของเราบ้าง พ่อฟ้าหลวงท่านจะดีพระทัยไหมที่เรา …ไม่รักกันแล้ว...ไม่สามัคคีกันแล้ว

“ในหลวงทรงร้องไห้” 
นายทหารราชองครักษ์ชั้นผู้ใหญ่ที่รู้จักเล่าให้ฟังว่า “ในหลวงทรงร้องให้เห็นอยู่บ่อยๆ”
ทรงเสียใจที่เมืองไทยจะสิ้นในรัชกาลของท่าน...แล้วกระนั้นหรือ

เราเคยชินกับการเป็น... “ผู้รับ”...จากคนคนหนึ่งที่เกิดมาเป็น... “ผู้ให้” ...ให้มาตลอด
เคยชินจนลืมไปว่าวันนี้ถึงเวลาแล้วรึยัง...ที่เราควรจะเป็นผู้ให้แก่พระองค์ท่านบ้าง...
เสียงเล็กๆ ของผมได้แค่ทำตามหน้าที่ของตนไปตามท่านเคยตรัสไว้
และอธิษฐานขอให้พระองค์ทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรง...เพียงแค่ไม่อยากได้ยินว่า...ในหลวงทรงร้องไห้

ห นึ่ ง ปี ที่ ผ่ า น ม า

เราใส่เสื้อเหลือง...เราใส่สายรัดข้อมือสีเหลือง

คนนับแสนไปนั่งรอเป็นชั่วโมงๆ หน้าพระที่นั่งอนันตสมาคม
เพื่อจะได้เห็นพระพักตร์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เพียงไม่กี่นาทีในวันนั้น

ในขณะที่ทั้งโลกเริ่มเสื่อมศรัทธาในระบอบการปกครองโดยมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข เราได้แสดงให้โลกได้เห็นว่า...
มีประเทศเล็กๆ ประเทศหนึ่ง...ที่คนทั้งชาติยังซื่อสัตย์จงรักภักดี
ต่อราชวงศ์จักรีและพระมหากษัตริย์...อันทรงเป็นที่รักยิ่งของคนไทย

ประโยคที่ ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช ได้ให้สัมภาษณ์กับสถานีโทรทัศน์ BBC นานมาแล้วว่า...
พระองค์ทรงเป็น “SOUL OF THE NATION”
หรือ “จิตวิญญาณของคนไทยทั้งชาติ”…ยังจำกันได้ไหม? 
แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่เราสร้างค่านิยมผิดๆ ว่า
“คนที่ประสบความสำเร็จคือคนที่มีเงินมากที่สุด”...เราโกงทุกครั้งที่มีโอกาส

เราเรียกร้องประชาธิปไตยโดยคิดถึงแต่ “สิทธิ” แต่ลืมคำว่า “หน้าที่”

เรากำลังฆ่ากันเองทุกวันในภาคใต้ เราสร้าง “กฎหมู่” ให้เหนือ “กฎหมาย”

เราเดินขบวนประท้วงในทุกอย่างที่เราไม่เห็นด้วย เราก้าวร้าวต่อกัน เราแตกแยกกัน

และทั้งโลกกำลังจับตามองเราอยู่

เราเคยหยุดคิดกันบ้างไหมว่า พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของเรา…จะทรงเสียพระทัยเพียงใด?


แล้วสิ่งที่เราทำไปในวันเฉลิมพระชนมพรรษาคืออะไร

การที่เราใส่เสื้อเหลือง กับสายรัดข้อมือที่มีข้อความว่า Long live The King ...เราทำเพื่ออะไร
มันเป็นแค่ผักชีโรยหน้าที่จะแสดงให้โลกเห็นว่าคุณรักพระมหากษัตริย์เพียงใดเท่านั้นนะเหรอ

80 พรรษา ของพระองค์ท่าน
หากเปรียบกับคนธรรมดาก็สมควรที่จะได้พักเต็มที่ได้รับการดูแลและระมัดระวังเป็นพิเศษ
ไม่สมควรที่จะตรากตรำทำงานหนัก
แต่กลับเป็นว่า ในปีที่ครบ 80 พรรษาของพระองค์ท่านยังต้องทรงงานอยู่ตลอดเวลา
ทั้งๆ ที่ทรงต้องให้คณะแพทย์ถวายการดูแล...พระองค์ต้องรับทุกข์ของคนไทยทั้งชาติ

แล้ววันนี้เรากำลังทำอะไรกันอยู่?
หรือนี่คือการแสดงความกตเวทีต่อพระมหากษัตริย์ของเรา???


เสียงเล็กๆ ของผมได้แค่ทำตามหน้าที่ของตนไปตามท่านเคยตรัสไว้
และอธิษฐานขอให้พระองค์ทรงมีพระพลานามัยที่แข็งแรง...เพียงแค่ไม่อยากได้ยินว่า

“ในหลวงทรงร้องไห้”

รักเธอ...ป ร ะ เ ท ศ ไ ท ย

ปรับปรุงจากบันทึกของ คุณ Boonchai Siriwattanachaigoon และ “น้องลิ้นจี่”