ตอนแรกว่าอัพลง FB แต่มันบอกว่าข้อความเรายาวไป 55+
เลยเอามาแปะในนี้แทน
-------
ขี้เกียจตอบอะไรซ้ำๆ อัพสเตตัสรวดเดียวเลยล่ะกัน...
1. โปรเจกต์เว็บยังไม่เสร็จ แต่ก็ใกล้แล้ว งานของเราเหลือรอเก็บงาน กับทำเอกสารเท่านั้น จริงๆ ที่พอมีอยู่นี่ก็ใช้ส่งได้สบายแล้วล่ะ
2. อยู่ที่คอนโด...คนเดียว แต่ไม่เหงา และไม่เป็นไร ยังไม่รู้ว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ อาจหลังจากพรีเซนต์เว็บ หรือไม่ก็ซ่อมคอมเสร็จ ไม่งั้นก็ลากยาวไปถึงหลังพรีเซนต์ asm
3. ตอนนี้กำลังมุ่งมั่นกับการอาศัยเวลาช่วงปิดเทอมอันน้อยนิดนี่แต่งนิยาย ดังนั้นถ้าเจอเราออนเอ็มแล้วอยากถามหรือปรึกษาอะไรก็ถามมาตรงๆ เลย ขี้เกียจกล่าวคำทักทายไร้สาระ
4. ลมหนาวพัดมาเยือนที่ห้องแล้ว (ห้องไม่น่าตั้งอยู่ด้านนี้เลย) แต่ฝนก็ยังตกอยู่ทุกวัน
5. ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่น FB เข้ามาต่อหน้าของตัวเอง และอัพสเตตัสนิดหน่อย ไม่ได้สนใจดูของคนอื่น
สุดท้ายอยากบอกว่า ถ้าไม่ใช่เกี่ยวกับ S.O. (ในทางที่ดี) หรือเกี่ยวกับงานที่ต้องทำแล้วล่ะก็ อาจหงุดหงิดกลับไปได้ง่ายๆ
จบ
-------
สรุปอาการช่วงนี้ก็คืออาการขั้นต้นของคนกำลังคลุ้มคลั่งแต่งนิยาย
และช่วงนี้ก็ก็จะรำคาญอะไรได้ง่ายมาก เพราะเราต้องออนเอ็มคุยงานกับเพื่อน แต่ก็มักจะมีคนทักมา ซึ่ง status เราถ้าออนไลน์แล้วก็มักจะเป็น available ตลอดนั่นแหละ
แต่แบบ...บางทีคนที่ทักมานี่เราเดาได้เลยว่า ต่อไปเขาจะพูดอะไร หรือว่า เขาอยากให้เราพูดอะไรกลับ
แล้วเราก็ลอง...นิ่งไว้ ไม่พูดในสิ่งที่รู้ว่าเขาอยากให้เราพูดดู แล้วเขาก็ต้องถามถึงสิ่งที่อยากให้เราพูดจริงๆ 55+
ก็สะใจอยู่ที่นะที่ทายถูก แต่บางครั้งก็รำคาญเหมือนกัน ทำไมคนเราช่างทำอะไรเป็นแพทเทิร์นอ่านง่ายๆ เช่นนี้ และบางคนก็ชอบพูดถึงแต่เรื่องของตัวเอง ไม่สนใจเลยว่าเราต้องการอะไร หรืออยากให้เขาทำอะไรให้เราบ้างไหม เอาแต่เรียกร้องอยู่ได้ฝ่ายเดียว
(ที่เอามาบ่นในนี้ก็เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่าคนพวกนั้นจะไม่เข้ามาอ่าน หรือถ้าบังเอิญเข้ามาอ่านก็ดี จะได้เอาไปปรับปรุงตัวเสียบ้าง 55+)
ประมาณว่า ทำไมเราต้องอ่านออกอยู่คนเดียวด้วยว่าคนอื่นอยากได้อะไร ทำไมคนอื่นอ่านเราไม่ออกบ้างนี่ (หรือว่าอ่านออก แต่ไม่ทำให้ เพราะอยากแกล้งเราเหมือนกัน... หรือว่าที่จริงแล้ว ที่เราทำให้ไม่ได้ถูกใจเขาหรอก เราคิดไปเองทั้งนั้น... หรือว่าเพราะรู้ว่าเราเป็นคนดี ไม่ค่อยปฏิเสธใคร เลยทำกับเราอย่างนี้)
สุดท้ายก็กลับมาข้อสรุปเดิม อยากได้อะไรคงต้องทำเอง ไม่งั้นถ้าอยากให้คนอื่นทำให้ ก็ต้องขอร้องหรืออ้อนวอนไปตรงๆ
55+
และช่วงนี้ถึงจะบอกว่าหงุดหงิด แต่ก็บ้าหัวเราะในใจมากๆ แสดงว่าถึงจะหงุดหงิด แต่ก็ยังอารมณ์ค่อนข้างดีอยู่สินะ
เหอๆ
ใครๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจ นี่ล่ะคือที่มาของความหงุดหงิดล่ะ
***
เสริมๆ...
รู้สึกว่าตัวเองช่วงนี้ชักมองเห็นภาพอะไรในอนาคตไปไกลหลายสเตปเกินควรแล้ว ก็ไม่ใช่การหยั่งรู้อนาคตหรือมีตาทิพย์อย่างนั้นหรอกนะ เพียงแต่ตอนที่คิดจะทำอะไรก็จินตนาการถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาได้ทุกที ตอนนี้มีอะไรเข้ามาเลยไม่ค่อยกระทบอะไรเลย เพราะเดาได้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้น
แต่คิดอะไรแบบนี้บ่อยๆ ก็เหนื่อยสมองเหมือนกันล่ะ
อยากเลิกคิดอะไรให้วุ่นวายจัง
55+ (จะหัวเราะไปทำไมนี่ เหอๆ อาการชักรุนแรง)
เลยเอามาแปะในนี้แทน
-------
ขี้เกียจตอบอะไรซ้ำๆ อัพสเตตัสรวดเดียวเลยล่ะกัน...
1. โปรเจกต์เว็บยังไม่เสร็จ แต่ก็ใกล้แล้ว งานของเราเหลือรอเก็บงาน กับทำเอกสารเท่านั้น จริงๆ ที่พอมีอยู่นี่ก็ใช้ส่งได้สบายแล้วล่ะ
2. อยู่ที่คอนโด...คนเดียว แต่ไม่เหงา และไม่เป็นไร ยังไม่รู้ว่าจะกลับบ้านเมื่อไหร่ อาจหลังจากพรีเซนต์เว็บ หรือไม่ก็ซ่อมคอมเสร็จ ไม่งั้นก็ลากยาวไปถึงหลังพรีเซนต์ asm
3. ตอนนี้กำลังมุ่งมั่นกับการอาศัยเวลาช่วงปิดเทอมอันน้อยนิดนี่แต่งนิยาย ดังนั้นถ้าเจอเราออนเอ็มแล้วอยากถามหรือปรึกษาอะไรก็ถามมาตรงๆ เลย ขี้เกียจกล่าวคำทักทายไร้สาระ
4. ลมหนาวพัดมาเยือนที่ห้องแล้ว (ห้องไม่น่าตั้งอยู่ด้านนี้เลย) แต่ฝนก็ยังตกอยู่ทุกวัน
5. ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เล่น FB เข้ามาต่อหน้าของตัวเอง และอัพสเตตัสนิดหน่อย ไม่ได้สนใจดูของคนอื่น
สุดท้ายอยากบอกว่า ถ้าไม่ใช่เกี่ยวกับ S.O. (ในทางที่ดี) หรือเกี่ยวกับงานที่ต้องทำแล้วล่ะก็ อาจหงุดหงิดกลับไปได้ง่ายๆ
จบ
-------
สรุปอาการช่วงนี้ก็คืออาการขั้นต้นของคนกำลังคลุ้มคลั่งแต่งนิยาย
และช่วงนี้ก็ก็จะรำคาญอะไรได้ง่ายมาก เพราะเราต้องออนเอ็มคุยงานกับเพื่อน แต่ก็มักจะมีคนทักมา ซึ่ง status เราถ้าออนไลน์แล้วก็มักจะเป็น available ตลอดนั่นแหละ
แต่แบบ...บางทีคนที่ทักมานี่เราเดาได้เลยว่า ต่อไปเขาจะพูดอะไร หรือว่า เขาอยากให้เราพูดอะไรกลับ
แล้วเราก็ลอง...นิ่งไว้ ไม่พูดในสิ่งที่รู้ว่าเขาอยากให้เราพูดดู แล้วเขาก็ต้องถามถึงสิ่งที่อยากให้เราพูดจริงๆ 55+
ก็สะใจอยู่ที่นะที่ทายถูก แต่บางครั้งก็รำคาญเหมือนกัน ทำไมคนเราช่างทำอะไรเป็นแพทเทิร์นอ่านง่ายๆ เช่นนี้ และบางคนก็ชอบพูดถึงแต่เรื่องของตัวเอง ไม่สนใจเลยว่าเราต้องการอะไร หรืออยากให้เขาทำอะไรให้เราบ้างไหม เอาแต่เรียกร้องอยู่ได้ฝ่ายเดียว
(ที่เอามาบ่นในนี้ก็เพราะว่ารู้อยู่แล้วว่าคนพวกนั้นจะไม่เข้ามาอ่าน หรือถ้าบังเอิญเข้ามาอ่านก็ดี จะได้เอาไปปรับปรุงตัวเสียบ้าง 55+)
ประมาณว่า ทำไมเราต้องอ่านออกอยู่คนเดียวด้วยว่าคนอื่นอยากได้อะไร ทำไมคนอื่นอ่านเราไม่ออกบ้างนี่ (หรือว่าอ่านออก แต่ไม่ทำให้ เพราะอยากแกล้งเราเหมือนกัน... หรือว่าที่จริงแล้ว ที่เราทำให้ไม่ได้ถูกใจเขาหรอก เราคิดไปเองทั้งนั้น... หรือว่าเพราะรู้ว่าเราเป็นคนดี ไม่ค่อยปฏิเสธใคร เลยทำกับเราอย่างนี้)
สุดท้ายก็กลับมาข้อสรุปเดิม อยากได้อะไรคงต้องทำเอง ไม่งั้นถ้าอยากให้คนอื่นทำให้ ก็ต้องขอร้องหรืออ้อนวอนไปตรงๆ
55+
และช่วงนี้ถึงจะบอกว่าหงุดหงิด แต่ก็บ้าหัวเราะในใจมากๆ แสดงว่าถึงจะหงุดหงิด แต่ก็ยังอารมณ์ค่อนข้างดีอยู่สินะ
เหอๆ
ใครๆ ก็ไม่ได้ดั่งใจ นี่ล่ะคือที่มาของความหงุดหงิดล่ะ
***
เสริมๆ...
รู้สึกว่าตัวเองช่วงนี้ชักมองเห็นภาพอะไรในอนาคตไปไกลหลายสเตปเกินควรแล้ว ก็ไม่ใช่การหยั่งรู้อนาคตหรือมีตาทิพย์อย่างนั้นหรอกนะ เพียงแต่ตอนที่คิดจะทำอะไรก็จินตนาการถึงผลลัพธ์ที่จะตามมาได้ทุกที ตอนนี้มีอะไรเข้ามาเลยไม่ค่อยกระทบอะไรเลย เพราะเดาได้อยู่แล้วว่ามันจะต้องเกิดขึ้น
แต่คิดอะไรแบบนี้บ่อยๆ ก็เหนื่อยสมองเหมือนกันล่ะ
อยากเลิกคิดอะไรให้วุ่นวายจัง
55+ (จะหัวเราะไปทำไมนี่ เหอๆ อาการชักรุนแรง)
ความคิดเห็น
^ เหมือนกัน...ตอนนี้นี่แหละกำลังคิดอะไรวุ่นวาย ไม่เป็นอันทำอะไรทั้งสิ้น
ออกมาแต่ผลลัพธ์อันน่าอนาถใจ 55+