จำได้ว่า บล็อกปีที่แล้วของวันที่นี้ ก็จองไว้ก่อนเฉยๆ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เขียนอะไร แค่อยากจองเอาไว้
ปีนี้ก็ไม่ได้เขียนอะไรเกี่ยวกับเรื่องที่ตั้งใจเอาไว้ว่าจะเขียน ขอเขียนเรื่องอื่นแทนล่ะกัน (ยิ่งพูดยิ่งงงแฮะ)
แต่ง S.O. คืบหน้าขึ้นเรื่อยๆ แต่ที่เขียนไปแล้วหกสิบกว่าหน้ายังไม่จบช่วงแรกของเรื่องเลย (แบ่งเรื่องเป็นสามช่วง) แต่ไม่แน่บางทีช่วงครึ่งหลังและช่วงกลางอาจจะสั้นกว่า เพราะช่วงแรกนี่ต้องเกริ่นอะไรเยอะ ดังนั้นถ้ากะความยาวแล้วก็คงประมาณ 180 หน้าเอสี่จบ ...หวังว่าจะแต่งได้ทันในปิดเทอมนี้ (แต่ด้วยอัตราเร็วเฉลี่ยห้าหน้าต่อวันในขณะนี้คงเป็นไปได้ยาก)
เขียน S.O. นี่ก็สนุกดีนะ คิดอะไรเพิ่มได้เรื่อยๆ โฆษณาทางเอ็มได้ค่อนข้างง่าย ไม่รบกวนพื้นที่แสดงความรู้สึกเท่าไหร่ เพราะเราสามารถเอาสิ่งที่คิดมาเป็นคำพูดของตัวละครบางตัวในเรื่อง แม้อาจจะไม่ได้ใช้เป็นคำโปรยบทหรือใช้จริงๆ ในเรื่องเลยก็ตาม มันก็ยังเข้า และชวนให้สนใจได้อยู่ดี
S.O. เป็นเรื่องที่มีคนอ่านเยอะ ทำลายสถิติทุกเรื่องที่เคยแต่งมา มีคนตามเชียร์ทุกตอน ตามให้อัพทุกวัน ซึ่งช่วงปิดเทอมนี้แล้วก็งัดเอาพลังที่ไหนไม่รู้ว่าอัพเกือบทุกวันได้ (ทั้งๆ ที่ก็มีงานอื่นต้องทำด้วย) ก็ถือเป็นความรู้สึกที่แปลกใหม่ดีนะ
ฐานผู้อ่านเก่าที่คอมเมนต์ดีๆ หายๆ ไปบ้าง คิดว่าคงเป็นเพราะแต่ละคนติดธุระกัน และผู้อ่านกลุ่มนั้นส่วนใหญ่จะไม่ได้ติดตามอ่านนิยายตลอด จะมาก็เฉพาะตอนที่มีเวลาว่างเท่านั้น และอีกส่วนใหญ่ก็แต่งนิยายด้วยเหมือนกัน ดังนั้นคงต้องสนใจดูแลนิยายตนเองด้วย แต่ถึงยังไงเราก็ยังคงรอพวกเขาอยู่ละ
ส่วนผู้อ่านใหม่ๆ ที่ตามตลอดก็น่ารักดี ความต่อเนื่องนี่ช่วยได้จริงๆ ถึงจะคอมเมนต์แค่บอกว่า "อัพเร็วๆ นะ", "รออยู่นะ", "ชอบมาก" หรืออะไรสั้นๆ ทำนองนี้ก็แล้วแต่ ถ้ามาทุกวันก็สามารถสร้างความผูกพันธ์และกำลังใจชั้นดีได้
การมีคนมาเร่ง การรู้ว่ามีคนรออ่านอยู่นี่ เป็นแรงขับเคลื่อนให้แต่งนิยายต่อไปได้ดีทีเดียว
S.O. เป็นเรื่องที่ลองเขียนลองเล่นอะไรใหม่ๆ ดูหลายๆ อย่างด้วย อย่างเช่น มุม Speak Out ที่จะเขียนคุยท้ายตอนกับผู้อ่านเป็นครั้งคราว ก็เป็นบันทึกการเขียนที่ดีเหมือนกัน (ปกติระหว่างเขียนไป เราก็จะเขียนบันทึกลงบล็อกนี่แหละ) ทำให้มีโอกาสได้ถาม และได้ชวนผู้อ่านมาแสดงความคิดเห็น
แต่บางทีก็รู้สึกว่าถ้าเขียนมากไปมันจะดูเป็นนักเขียนขี้กังวลไปหน่อย อะไรที่จะเขียนเก็บไว้ให้ตัวเองอ่านเท่านั้นจริงๆ ก็คงมาเขียนในบล็อกนี้อย่างเช่นที่ทำอยู่เหมือนเดิมนี่แหละ
อย่างไรก็ตาม... ช่วงนี้เราต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่สนใจแต่เรื่องของตัวเอง และ S.O. เป็นพิเศษ
ใครขอให้ช่วยอ่านอะไร ช่วยทำอะไรให้ ...หากไม่สำคัญ หรือไม่มีผลตอบแทนในตอนนี้ที่เห็นได้ชัดแล้ว... ก็จะไม่รับ และปฏิเสธไปทั้งนั้น
ฟังดูเห็นแก่ตัวมากมาย แต่ทำอย่างนี้แล้วรู้สึกสะใจแปลกๆ แฮะ (ดูเหมือนความชั่วร้ายจะเข้าครอบงำจริงๆ ล่ะ)
เป็นเพราะเมื่อก่อนนี้ เราไม่ค่อยกล้าปฏิเสธใคร เพราะกลัวคนอื่นจะเสียใจด้วยกระมัง ได้ปฏิเสธ ได้ทำอย่างที่ต้องการจริงๆ บ้าง ก็ไม่เห็นว่าจะผิดอะไร คาดว่าประสบการณ์นี้คงทำให้ต่อไปเรากล้าปฏิเสธคนมากขึ้น
แต่ถ้าเรื่องไหนเรารับปากหรือบอกไว้แล้วว่าจะไปอ่านให้ ก็จะไปจริงๆ ล่ะ... เพียงแต่เวลาไหนนั้นอีกเรื่องหนึ่ง...
จุดยืนในขณะนี้ก็คงเป็น...
"You listen to me first, and then I'll listen to you."
แต่คิดว่าพอแต่ง S.O. จบอย่างที่ต้องการแล้ว ทุกอย่างคงกลับมาเป็นปรกติเหมือนเดิมล่ะนะ
ความคิดเห็น