คอฟฟี่สังเกตว่าอนิเมะโชโจะสองเรื่องที่รีวิวไว้มีคนคอมเมนท์มากเป็นพิเศษ เพราะงั้นวันนี้เราจะกลับมาโชโจะกันล่ะนะ อันที่จริงน่าจะเรียกว่าโชเน็นไอเสียด้วยซ้ำ!
อืม แต่ก่อนที่เราจะเข้าสู่อนิเมะสำหรับวันนี้ คอฟฟี่ว่าน่าจะอธิบายศัพท์โอตาคุกันสักหน่อยนะ บางคนคงรู้แล้วแหละจริงไหม แต่คอฟี่ก็จะอธิบายให้คนที่ยังไม่บรรลุวิถีแห่งโอตาคุได้เข้าใจกัน ศัพท์ง่ายๆที่คอฟฟี่มักจะใช้บ่อยๆ ไม่ได้ละเอียดครบถ้วนอะไร อยากรู้ลึกก็ลองหาพจนานุกรมโอตาคุอ่านดุแล้วกัน มีลงถมไปในเน็ท...
เอ้า เอาเป็นว่า สำหรับคนที่อ่านรีวิวของคอฟี่น่าจะรู้คำพวกนี้แล้วกัน
โชเน็น (Shounen) - เข้าใจง่ายๆก็คือสำหรับผู้ชาย
โชโจะ (Shoujo) ตรงข้ามกับโชเน็น ก็คือสำหรับผู้หญิง
สองอย่างนี้มักจะจำกัดความว่าสำหรับวัยเรียน ถ้าอายุมากกว่านั้นจะมีคำเรียกอีก แต่เราจะไม่ใส่ใจกันนะ..
โชเน็นไอ (Shounen-Ai) - วายอย่างอ่อนถ้าให้เข้าใจง่ายๆ โชเน็นไอหมายถึง Boy’s Love ที่ไม่มีฉากเรท
โชโจะไอ (Shoujo-Ai) - ตรงข้ามกับโชเน็นไอ นั่นก็คือ Girl’s Love
ยาโออิ (Yaoi) - หรือที่เมืองไทยนิยมเรียกว่าวาย...วายแบบมีเรทสูงไม่เหมาะสำหรับเด็กวัยใสซื่อ
ยูริ (Yuri) - ตรงข้ามกับยาโออิ หญิงรักหญิงแบบมีฉากเรทนั่นเอง...
หกคำนี้ก็หากินได้แล้ว เพราะงั้น เรากลับมาดูรีวิวอนิเมะสำหรับวันนี้ดีกว่านะ!
รูปประกอบ ๑ LOVELESS ในภาพคือโซบิและริทสึกะ
LOVELESS ฉบับอนิเมะ เรื่องราวในโลกมิมิ...เนโกะมิมิ เอ้อ มีศัพท์ใหม่มาอีกแล้วสิเนี่ย เคโมโนะมิมิ (Kemomomimi) หมายถึงคนที่มีหูมีหางเป็นสัตว์ และเนโกะมิมิ (Nekomimi) ที่เป็นคนหูแมวก็เป็นที่นิยมมาก... ในโลกของอนิเมะเรื่องนี้ ทุกคนมีหูแมวหางแมว...ยกเว้นก็แต่พวก “ผู้ใหญ่” ซึ่งหมายถึงพวกที่ “เสียความบริสุทธิ์” ไปเรียบร้อยแล้ว นั่นแหละถึงไม่มีหู
พระเอก...หรือนาย
รูปประกอบ ๒ โซบิและริทสึกะ จาก Art Book Your Eyes Only โดย Kouga Yun
ในวันแรกของโรงเรียนใหม่ ริทสึกะก็ได้พบกับโซบิ ผู้ไม่มีหูแล้ว! ผู้อ้างตัวว่าเป็นเพื่อนของเซย์เมะ ริทสึกะเลยขอให้โซบิมาสร้างความทรงจำด้วยกัน...ฟังดูสองแง่สามง่าม มันคือการถ่ายรูปนั่นแหละ เปิดเผยเมื่อเร่องดำเนินไปว่าริทสึกะสูญเสียความทรงจำเมื่อสองปีก่อน และแม่ก็ทำร้ายเพราะหาว่าริทสึกะเป็นใครก็ไม่รู้มาอยู่ในร่างลูกชายของเค้า... พ่อก็ไม่เอาไหน จะมีก็แต่เซย์เมะที่คอยเป็นห่วงเป็นใยน้องชายจนนักวิเคราะห์มังงะอนิเมะออกมาประสานเป็นเสียงเดียวกันว่านั่นน่ะรักร่วมสายเลือดแล้ว!
รูปประกอบ ๓ โซบิและมือของริทสึกะ...
และโซบิก็ประกาศอกอมาว่าเขาเป็นของริทสึกะตามที่เซย์เมะได้สั่งไว้ บอกรักเสร็จสรรพก็จูบซะ...
เรื่องดำเนินต่อไปเราก็จะได้พบโครงเรื่องหลัก นั่นคืองค์กร Septimal Moon ที่ริทสึกะปักใจเชื่อว่าฆ่าเซย์เมะตามจดหมายที่พี่ชายทิ้งไว้ในคอมพิวเตอร ปริศนาดำเนินต่อไปเมื่อ “Fighter” ขององค์กรปรากฏตัวทีละคนสองคน มันคือการต่อส้ด้วยถ้อยคำที่แปรเปลี่ยนเป็นคาถา การต่อสู้ที่ความเจ็ดปวดและบาดแผลของนักสู้จะถูกโอนไปให้ “Sacrifice” แล้วเรื่องก็เผยออกมาว่าโซบิเป็นนักสู้ของเซย์เมะ (ไฟท์เตอร์เป็นทาสแซคคริไฟซ์ นี่แหละระบบล่ะ) จากรอยสัก...อืม รอยกรีดซะมากกว่าที่เซย์เมะสลัก “ชื่อจริง” ของตนไว้ที่คอโซบิ
รูปประกอบ ๔ ฉากการต่อสู้ฉากหนึ่ง โซ่ที่เห็นเป็นมนตราของฝ่ายตรงข้าม
แม้ชื่อจริงของริทสึกะกับชื่อที่สลักไว้ในตัวโซบิจะไม่เหมือนกัน ซึ่งจะทำให้พลังในการต่อสู้ลดลง (ชื่อจริงของริทสึกะเหรอ...ก็ชื่ออนิเมะนั่นไง!) แต่ทั้งสองก็ยังรอดตายดำเนินเรื่องไปได้เรื่อยๆ มีนักสู้หลายต่อหลายคนออกมา พิลึกๆทั้งนั้น อยากจะเล่าให้ละเอียดก็เล่าไม่ได้เพราะมันจะสปอยล์เกินไป คอฟฟี่รีวิวน่ะคอฟฟี่พยายามเล่าให้น้อยที่สุดเพราะคนดูต้องไปดูกันเองเอง!
รูปประกอบ ๕ กิจกรรมทุกวันพุธของริทสึกะคือการพบปะจิตแพทย์
มาดูกันที่ตัวละครบ้าง เราก็ได้เล่าไปแล้วว่ามีริทสึกะ นาย
ตัวละครอื่นๆก็มีครูประจำชั้นของริทสึกะ ชิโนโนเมะ ปาเข้าไป ๒๓ แล้วยังมีหูอยู่ หลงรักโซบิ (รักข้างเดียว น่าสงสาร...) ยูอิโกะ สาวตัวสูงหุ่นสะบึม เพื่อนร่วมชั้นของริทสึกะ หลงรักริทสึกะชนิดโงหัวไม่ขึ้น ยาโยอิ เพื่อนร่วมชั้นอีกคนที่สารภาพรักกับยูอิโกะแล้วถูกปฏิเสธว่าเตี้ยเกินไป! (ทั้งที่สูงพอๆกับริทสึกะนั่นแหละ เห็นได้ชัดว่าเตี้ยเป็นแค่ข้ออ้าง) มีคนจากองค์กร (แน่ล่ะ รวมถึงอาจารย์ริทสึที่เอา “หู” ของโซบิไปด้วย) นักสู้อีกหลายต่อหลายคน ไม่เผยมากต้องไปดูเอาเอง
รูปประกอบ ๖ จากขวาไปซ้าย ยาโยอิ ยูอิโกะ ริทสึกะ คิโอ โซบิ และอาจารย์ชิโนโนเมะ
เนื่องจากอนิเมะความยาวสิบสองตอนจบนี้ออกมาตอนที่ฉบับมังงะออกมาแค่สี่เล่มเท่านั้น เนื้อเรื่องจึงต่างไปบ้างและมั่นใจได้ว่ามีภาคต่อแน่ แม้ว่าจะยังไม่มีประกาศอย่างเป็นทางการออกมาก็ตาม ตอนนี้ที่ญี่ปุ่นมีถึงเล่มสิบ ถ้าคอฟฟี่จำไม่ผิดน่ะนะ ไม่ได้อ่านพักนึงแล้ว ไม่ต้องพูดถึงความน่ารังเกียจของสำนักพิมพ์เมืองไทย (สงวนนาม) ที่ตัดจบในสามเล่ม บอกว่าเป็นเล่มอวสาน แต่ดันพิมพ์ว่าให้ติดตามเล่มต่อไป...
รูปประกอบ ๗ LOVELESS ฉบับมังงะ
เอ้อ มารีวิวกันนะ ซับเรื่องนี้เท่าที่รู้มีเวอร์ชั่นเดียว คืองานร่วมของ Aarin และ Kiss ดังนั้นมั่นใจได้ในความเป็นมืออาชีพและคุณภาพของผลงาน
ภาพในเรื่องนี้ อืม...เรื่องนี้แน้นแสงนะ ไม่ใช่แสงเงา แต่เน้นแสง โดยเฉพาะแสงแดด สีที่ใช้ก็เป็นสีโทนสว่าง ตัดกับธีมของเรื่องดี แต่คนที่ชอบสีสดใสและภาพคมๆคงไม่ถูกใจนัก เพราะถึงจะเป็นสีโทนสว่าง ก็ไม่ใช่สีสดใส...
เพลงประกอบของเรื่องทำได้ดีมาก คอฟฟี่ชอบทั้งเพลงเปิดและเพลงปิด โดยเฉพาะเพลงปิดที่ฟังแล้วบาดจิตบาดใจมากเลย! ซาวด์แทรกก็เยี่ยมและสื่อถึงอารมณ์ตัวละครได้ดี บางเพลงฟังแล้วก็นึกถึง “ความทรงจำ” ขึ้นมา เข้าใจเลยแหละว่าริทสึกะเจ็บปวดแค่ไหน...
รูปประกอบ ๘ ปกซิงเกิ้ลเพลงเปิดกับเพลงปิด และปกซาวด์แทรกของอนิเมะ
สรุปแล้วอนิเมะเรื่องนี้ดีมาก แต่สำหรับคนที่แอนตี้วายก็อย่าดูจะดีกว่า เพราะเรื่องนี้น่ะมันโชเน็นไอ มียูรินิดหน่อยด้วยเอ้า! ไม่ชอบโหลดมาดูจะเสียใจซะเปล่าๆ แต่สำหรับคนที่ชอบแนวนี้ล่ะก็...ใช่เลย! เรื่องนี้น่ารักมากขอบอก ฉากต่อสู้ก็ทำได้ไม่เลว ตัวละครก็แสดงอารมณืรันทดชีวิตได้สมจริงมาก...แต่ถ้าดเพื่อความบันเทิงเพียวๆล่ะก็อย่านะ...จะอึดอัดใจรันทดใจแทนตัวละครเสียมากกว่า!
หมายเหตุ ลิขสิทธิ์ของอนิเมะนี้เป็นของศิลปินและค่ายผู้ผลิต สิทธิ์ในไฟล์
เป็นของกลุ่มซับ เว็บไซต์อนิเมะ และผู้อัพโหลด คอฟฟี่คัพมิได้อ้างสิทธิ์ใดๆเหนือผลงานเหล่านี้
ความคิดเห็น
โฮกว่าจะซื้อเรื่องนี้มาอ่านแต่เปลี่ยนใจดีกว่า.......=_=