ใครทำเธอเจ็บ?

ในวันหนึ่ง . . . ที่เธอทรุดตัวลงกับพื้น
ร้องไห้คร่ำครวญ อย่างคนขวัญเสีย
เธอกล่าวโทษ ทุกสิ่งทุกอย่าง
ว่าไม่ได้เป็นอย่างที่เธอหวัง . . .
ไม่มีอะไรเป็นอย่างใจ ไม่มีใครเข้าข้าง

ความเจ็บปวดที่เธอได้รับมา มันมากมายมหาศาล
เกินกว่าสิ่งใด . . . จะเยียวยา
เธอปล่อยให้น้ำตาไหลริน ไม่ขาดสาย
ปล่อยให้หัวใจทุกข์ระทม . . .
ปล่อยความฝันให้แตกสลาย . . .
กอดเข่านั่งมอง . . . ความพ่ายแพ้ของตัวเอง

มีสักวินาทีไหม . . .?
ที่เธอจะหันกลับมามองตัวเอง อย่างถ่องแท้
ดวงตาที่เอ่อล้น ด้วยน้ำตานั้น
พร้อมที่จะเปล่งประกาย ความสดใส
ริมฝีปากที่บิดเบี้ยว ด้วยความเจ็บปวด
พร้อมที่จะยิ้มร่า . . .สองขาที่ทรุดลงอย่างอ่อนล้านั้น
พร้อมที่จะหยัดยืน และหัวใจของเธอยังเต้นแรงอยู่
ไม่ได้แผ่วเบาลงไปเลย

มีสักวินาทีไหม . . .?
ที่เธอจะมองทุกสิ่งทุกอย่างรอบ ๆ ตัว
ทางข้างหน้าทอดยาว . . . รอให้เธอมาเหยียบย่าง
โลกใบนี้กว้างใหญ่ รอให้เธอออกไปเรียนรู้
ความหวัง . . . เป็นประกายเรืองรอง
รอจะโชติช่วง ในดวงตาของเธอ
ความฝันยังโลดแล่นอยู่ในวันพรุ่งนี้
ความสุขปนไปในอากาศ
รอให้เธอสูดลมหายใจให้เต็มปอด

ญาติพี่น้อง … รักและห่วงใยเธอ
เพื่อนฝูง .. เอาใจช่วยเธอ
และคนอีกมากมายที่อยู่รอบ ๆ ข้าง
พร้อมจะเป็นกำลังใจนำเธอไปสู่ชัยชนะ
ถ้าไม่ใช่เพราะตัวเธอเองแล้ว
ใครกัน … ที่ทำให้เธอแพ้

แค่ผิดหวัง . . . เพียงครั้งเดียว
เธอก็รู้สึกแล้วว่า . . . ชีวิตนี้หมดหวัง
แค่คนที่เธอรักคนหนึ่งเดินไปจากชีวิต
เธอก็รู้สึกแล้วว่า . . . คนทุกคนเดินจากชีวิตเธอไปหมด

แค่เธอร้องไห้ . . . เพียงหนึ่งครั้ง
เธอก็รู้สึกแล้วว่า . . . เธอจะไม่มีวันยิ้มได้อีก
โดยที่เธอไม่ได้นึกเลยว่า
นั่นเป็นเพียงแค่ความรู้สึก . . .ไม่ใช่ความเป็นจริง
เธอเสียใจ ก็แค่วันนี้ ตอนนี้ ความเป็นจริงคือไม่ใช่ตลอดไป
คนที่จากเธอไปก็แค่ไม่กี่คน
ความเป็นจริงคือ . . .เธอยังมีใครอีกมากมายที่อยู่กับเธอ

จริงอยู่ . . . เมื่อเธอเป็นคนสัมผัส เป็นคนพบเจอ
เธอย่อมมีสิทธิ์จะคิดจะรู้สึก
แต่เมื่อรู้สึกแล้ว . . .ก็ต้องรู้สึกให้เพียงพอ ให้พอดี
แค่นั้น แค่ตรงนั้น แค่เรื่องนั้น
เพราะไม่นานทุกอย่างก็จะดีขึ้น

เมื่อเวลาตรงนั้นผ่านไป
ไม่ใช่พอเกิดปัญหาขึ้นมาครั้งเดียว เธอก็รู้สึกเลยเถิดไปไกล
คิดว่าจะต้องเป็นตลอดไป
ไม่มีเหตุผลที่ต้องคิดไปไกล
หรือต้องตัดสินว่านั่นคือ
ความรู้สึกทั้งหมดที่เหลือจากเวลาตรงนี้
จะต้องเป็นอย่างนี้ตลอดไป

จะหมดหวังก็หมดหวังไป
จะร้องไห้ก็ร้องไป
แต่ขอให้เชื่อเถอะว่า . . . นั่นเป็นเพียงความรู้สึกที่จะรู้สึกไม่นาน
แต่ความเป็นจริงของโลกจะทำให้เราเห็นว่า
ความรู้สึกของเราไม่ใช่สิ่งที่จำเป็นที่สุด
ความเป็นจริงต่างหากที่ทำให้ชีวิตเป็นชีวิตจริง

Credit....น้องนัท