[พี่น้อง รอยยิ้ม และKU73]
วันนี้เป็นวันปฐมนิเทศของคณะมนุษยศาสตร์ และภาควิชาภาษาไทยที่รักของผม
เช่นเคย กับการรับน้องใหม่ เสียงกลองตึ่งโป๊ะ เสียงเพลงสันทนาการวี้ดว้ายที่ทำให้วัยปี4อย่างพวกเราอยากสวมวิญญาณพี่สันเต้นให้ร่างพังอีกสักรอบ
ให้ตายเถอะ ผมโคตรชอบวันรับน้องเลย
รอยยิ้มของพี่ปีสอง(ที่อยากมี-ดูแลน้อง) รอยยิ้มของรุ่นน้องปี1 ที่จะได้เริ่มต้นใหม่ในรั้วมหาวิทยาลัย รอยยิ้มของพ่อแม่ ที่เห็นลูกประสบความสำเร็จ อย่างน้อยก็ก้าวแรกในสนามชีวิตที่กว้างใหญ่
สามปีก่อน(แก่จัง) ผมก็เคยมานั่งอยู่ตรงนี้ กับเพื่อนๆ หลายคนที่ทำหน้าเอ๋อๆ เด๋อๆ ด๋าๆ มะงุมมะงาหราเข้ามาในบ้านหลังนี้(ผมใช้คำว่าบ้าน เพราะเกษตรคือบ้านของผม) ก็ได้พี่ๆ ปี2(ซึ่งตอนนี้กำลังจะรับปริญญาเป็นพี่บัณฑิตแล้ว-แก่จังนะครับพี่) คอยดูแล แนะนำ และสอนอะไรดีๆ ให้ และทำให้พวกเราสืบต่อมาให้น้องๆ ต่อไป
แม้ว่าจะมีเรื่องดีบ้าง ร้ายบ้างก็ไม่เป็นไร-ชีวิตก็เป็นงี้แหละ
พอกลับมาคิดดูแล้ว เออ! เวลามันผ่านไปเร็วว่ะ แป๊บๆ ไอ้เด็กปีหนึ่งหน้าเอ๋อเมื่อสามปีที่แล้ว ตอนนี้มันขึ้นปี4กันแล้วนะ ผ่านร้อนผ่านหนาวกันมามาก และพร้อมจะเป็นเสาหลักในรุ่นน้องต่อๆ ไปแล้ว
มันเร็ว,เร็วมาก
มันทำให้ผมคิดว่า "เฮ้ย ไอ้หวาย ชีวิตที่จะได้เป็นนิสิตที่นี่เหลือไม่กี่เดือนแล้วนะเว้ย มีอะไรที่ยังไม่ได้ทำ รีบทำซะ ก่อนจะไม่ได้ทำอีก" ผมนึกย้อนกลับไป ตอนผูกข้อมือรับน้อง พี่ๆ ชอบพูดคำคมว่า "ชีวิต4ปี ใช้ให้คุ้ม เพราะมันผ่านไปเร็วมาก" พี่ครับ ใครบอกพี่มา โคตรใช่เลย ผมขอลอกไปบอกน้องๆ ต่อนะครับ
ชีวิตก็ผ่านไปเร็วอย่างนี้ 4 ปีมันผ่านไปเร็วขนาดนี้ จาก KU70 ตอนนี้ KU73 แล้ว
อีกไม่กี่เดือน เพื่อนๆ หลายคนก็จะเรียนจบ(ในหลักสูตรวิชามารของพวกเรา) ต้องทำงานแล้ว ต้องแยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของแต่ละคน ตามเส้นทางที่เลือกกัน
จะจบแล้ว ขอลอกประโยคอมตะ "ชีวิต4ปีมันเร็วมาก ใช้ให้คุ้ม"
นะฮ้าฟฟว์.
ความคิดเห็น