[Ficเซวีน่า]As My Heart Demand You ตราบเท่าที่หัวใจเรียกร้อง

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคเซวีน่าเรื่องที่ 2 มาแล้วค่ะ ^^ 

คราวนี้เป็นคู่ลีโอ - เฟมีล  ซึ่งบอกได้เลยว่ายากมากกกกกกก

จบแล้วนะคะ  สำหรับฟิคเรื่องที่ 2  ซึ่งจบแบบปาหมอน   ซึ่งเมอไม่อยากให้จบแบบนี้เลย 

แต่เมอขอโทษจริงๆค่ะ....มันเครียดมากๆ  พลอตตันสุดๆ 

เอาเป็นว่าเมอจะแก้ตัวในฟิคเรื่องต่อไปแล้วกันนะคะ >W< 


Fetters Of Wings  หัวใจของปีกสีเพลิง....


พอรู้แล้วใช่มั้ยว่าฟิคใคร...หวานใจคนนึงของเมอเลยนะตาคนนี้ ><~  


ส่วนเพลง  ขอขอบคุณพี่ Matsuo อีกครั้งด้วยนะคะ ^^




ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ ^^


ปล. นักอ่านทั้งหลายขา  ขอคอมเม้นท์หน่อยเด้อค่า  ไม่มีกำลังใจแต่งเลย TT[]TT  

	[ Fanfic เซวีน่า ] Tears Of The Wind หยาดน้ำตาแห่งสายลม..	เรื่องสั้น ซึ้งกินใจ
	อัพเดท: 6 ต.ค. 49 , เข้าชม :89/89 , โพสท์ :15 , Rating :5
	คำอธิบาย : ฟิคเซวีน่าเรื่องแรก >w< ( อ้ะเปล่า ? ) หยาดน้ำตาแห่งสายลม...ผู้ดำรงด้วยเกียรติแห่งเอนเซล...หยาดน้ำตาที่ส่งผ่านไปถึงหัวใจเพียงคนเดียว....ต้นแสงจันทร์.....

แปะลิงค์ฟิคเก่า >w<


อีเมล์ของเมอ  แอดมาคุยกันเยอะๆหน่อยเน้อ memory_fullmoon@hotnail.com


ไว้เจอกันในฟิคเรื่องใหม่นะคะ  ขอบคุณที่ตามอ่านมาตลอดค่ะ

	[ Fic เซวีน่า ] Fetters Of Wings หัวใจของปีกสีเพลิง....	เรื่องสั้น ซึ้งกินใจ
	อัพเดท: 11 ต.ค. 49 , เข้าชม :0/0 , โพสท์ :0 , Rating :0
	คำอธิบาย : ปีกสีเพลิงแห่งวิหคไฟผู้รักความอิสระไม่เคยมีใครพันธนาการปีกคู่นั้นไว้อยู่กับกายได้...และจะเป็นเช่นนั้นตลอดกาล แต่สิ่งเดียวที่พันธนาการปีกสีเพลิงของเขาไว้ คือความรัก....

เอาลิงค์ฟิคใหม่มาแปะค่ะ  อย่าลืมไปอ่านกันนะคะ ^[]^

เนื้อเรื่อง

As My Heart Demand You ตราบเท่าที่หัวใจเรียกร้อง...

ชีวิตของเขา....เกิดมาสมบูรณ์แบบ.... 

หน้าตา ทรัพย์สิน  ครอบครัว  หน้าที่ ความสามารถ....

ทั้งๆที่.....มีทุกอย่าง....

แต่ทำไม....รู้สึกว่าหัวใจ....ขาดอะไรบางอย่างไป..... 
 
 

 
"แม่ครับ....ความรักคืออะไรเหรอ"

เสียงใสๆของเด็กชายตัวน้อยวัยไม่เกินสามขวบ ดวงตาสีนิลทอประกายใสซื่อปนสงสัย  ใบหน้าอ้อนๆที่อยาก
ได้คำตอบนั้นทำให้ผู้เป็นมารดาเผยรอยยิ้มขันๆด้วยความเอ็นดู  ก่อนจะอุ้มลูกชายตัวน้อยขึ้นมานั่งไว้บนตัก
ก่อนจะก้มหน้าลงไปถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน....

"แล้วลูกจะอยากรู้ไปทำไมล่ะลีโอ....หืม" 

"ก็เห็นคนเค้าพูดกัน เมล่ายังบอกผมเลยว่าอยากให้ผมรักเมล่ามากๆ ผมเลยสงสัยว่าความรักมันคืออะไรกันแน่"

น้ำเสียงใสบริสุทธิ์กับคำตอบนั้นทำให้เรลล่าหัวเราะออกมาเบาๆ 

"ความรักคืออะไรงั้นเหรอ....ความรัก....คือสิ่งที่ทำให้คนสองคนผูกพันกันทางจิตใจ บางทีอาจจะไม่ต้องพูดออกมาก็เข้าใจได้  มันเป็นความรู้สึกที่ดีที่สุดเลยล่ะ..."

"แล้วความผูกพันคืออะไรครับคุณแม่..."

เสียงใสๆยังซักในสิ่งที่ตนเองสงสัยต่อไป  นายหญิงแห่งรัฐดาโรก้าลูบหัวลูกชายเบาๆด้วยความรักใคร่ 

"อืม...คุณแม่อธิบายเดี๋ยวลีโอก็ซักต่ออยู่ดี....คุณแม่ว่าให้ลีโอหาความหมายของมันเองดีกว่า นิยามความรักมันไม่ตายตัวหรอกลูก....ต่างคนต่างเข้าใจความรักต่างกัน....ไว้วันนึง...ลูกก็จะเข้าใจเองว่ามันคืออะไร"

"สักวันนึงเหรอครับคุณแม่...."

"ใช่ครับ...สักวันหนึ่ง....เอาเป็นว่าลีโอรู้แค่ว่าตอนนี้คุณพ่อ คุณแม่ แล้วก็พี่ไทม์ ทุกคนที่อยู่รอบกายลีโอรักลีโอนะครับ..."

"ครับ....ผมก็รักทุกคนเหมือนกัน..."

สักวันหนึ่ง.....งั้นเหรอ..... 
 
 
 

ร่างของเด็กหญิงผมสีแดงเพลิงยาวสลวยไปตามสายลมที่วิ่งไล่จับนกอย่างสนุกสนานโดยไม่ดูอะไรรอบกายวิ่งมาชนร่างของเขาแล้วกระแทกลงไปกับพื้น  ลีโอรีบหันกลับมาดูร่างของเด็กผู้หญิงตัวน้อยที่ร้องไห้งอแงไม่หยุดแล้วรีบคุกเข่าลงไปดูอาการคนตรงหน้าทันที....

"เป็นไรเปล่า..."

ไม่มีคำตอบนอกจากเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นเด็กน้อยยิ่งทำให้เด็กชายใจเสียมากขึ้น ก่อนจะหาคำปลอบให้เด็กสาวหยุดร้องไห้โดยเร็ว

"อย่าร้องไห้สิ...ท่านพ่อบอกว่าลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง" 

เด็กผู้หญิงตรงหน้าเขาก็ยังร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุด  เด็กชายตัวน้อยหันซ้ายขวามองหาเผื่อจะมีคนช่วยได้บ้าง...แต่แล้วก็ไม่พบ  สุดท้ายเลยเอามือทั้งสองข้างวางบนไหล่ของเด็กหญิงก่อนจะเขย่าร่างบางนั้นเบาๆ

"นี่ๆเธอ....หยุดร้องนะ  เราสัญญาว่าจะเล่นด้วย" 

ได้ผล....เด็กหญิงตัวน้อยเงยหน้าเปื้อนคราบน้ำตานั้นขึ้นมา  ดวงตาสีแดงเพลิงสดใสแม้ตอนนี้จะเลอะคราบน้ำตา  ก่อนที่เสียงใสๆจะเอ่ยถาม

"จริงๆเหรอ....จะเล่นกับฉันเหรอ  แต่นายต้องไม่แกล้งฉันนะ"

"แน่นอน.....หยุดร้องไห้นะ  เราไม่แกล้งเธอหรอก...ไม่ทำให้เธอร้องไห้แน่ๆ..."

"สัญญานะ..."

"เราสัญญา..."

ลีโอรับคำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น  รอยยิ้มหวานเจี๊ยบจากใบหน้าของเด็กหญิงถูกส่งมาให้  ก่อนที่เสียงใสๆจะเอ่ยถามต่อ....

"นายชื่ออะไรเหรอ..."

"เราชื่อลีโอ  แล้วเธอล่ะ..?"

"เราชื่อเฟ....อุ๊ย พ่อแม่เรียกเราแล้ว  เราไปก่อนนะ  ไว้เจอกันนะ ลีโอ..."

พูดจบเด็กสาวรีบวิ่งออกไปทางทิศตรงข้ามทันที  ก่อนจะหยุดชะงักแล้วหันกลับมาโบกมือให้พร้อมรอยยิ้มหวาน  เด็กชายตัวน้อยโบกมือพลางยิ้มกลับ...

สัญญาครั้งแรกในชีวิตของลีโอ  ฟรานเชสก้า....
 
 

คำว่า 'ว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐดาโรก้า' ทำให้เขาต้องเรียนรู้อะไรมากมายมากกว่าเด็กทั่วไปที่ควรรู้....เมื่อกาลเวลาผันแปร  จากเด็กชายตัวน้อยกลายเป็นชายหนุ่มผู้เงียบขรึม  รอยยิ้มที่สดใสที่แจกจ่ายให้ผู้อื่นอยู่เสมอๆ กลายเป็นผู้ที่เฉยชา....

เขาเติบโตมาด้วยฐานะที่ดีเยี่ยม เกียรติยศแห่งฟรานเชสก้า  ความสามารถที่ไม่ด้อยกว่าใครในรุ่นเดียวกัน  หน้าตาที่ใครๆบอกว่าเป็นหนุ่มรูปงาม  มีผู้หญิงมากมายรอยล้อมให้เลือกไม่ซ้ำหน้า...

ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบไปหมด...

ทั้งๆที่ผู้หญิงสวยๆให้เลือกมากมาย  หลายคนความสามารถดีพร้อม หลายคนหน้าตาเด่นไม่รองใคร หลายคนฐานะร่ำรวยเศรษฐี   หลายๆคนคุณสมบัติพร้อมทุกประการ....

แต่ไม่รู้ว่าทำไม....เขาถึงไม่เคยสนใจ....

เพราะทุกครั้งที่มีผู้หญิงคนไหนเข้ามาใกล้ชิด....หัวใจกลับบอกว่า....ยังไม่ใช่....

' สักวันหนึ่ง...ลูกจะเข้าใจความหมายของคำว่าความรักเอง.... '

แล้วสักวันหนึ่ง.....จะอีกนานขนาดไหนกัน......
 
 
 
 
 

ร่างของหญิงสาวผมสีดำสยาย  นัยน์ตาสีดำประกาย  รูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาหวานคุ้นตาก้าวขึ้นมาบนเวที  ท่าทางของเธอดูคุ้นตาราวกับว่าเคยเจอกันที่ไหนสักแห่งในความทรงจำหยุดสายตาของเขาเอาไว้ให้คงที่....

เธอคือใครกัน....ราวกับว่าเขาเคยเจอมาก่อน... 

"จ้องไม่วางตาเลยนะลีโอ....หึหึ"  

เสียงกระซิบพร้อมด้วยน้ำเสียงหัวเราะราวกับรู้ความลับของเขาจาก ไมล์เอล เดอ คูลนิ่ง  ชายหนุ่มหน้าตาดี ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนตายและองครักษ์ประจำกายของเขา ทำให้เขาต้องหันกลับไปส่งสายตาดุๆห้ามปรามไว้

"พูดมากน่าไมล์..."

"เปล๊า....ไม่มีอะไร...แค่ไม่เคยเห็นนายจ้องผู้หญิงคนไหนได้ขนาดนี้เท่านั้นเอง" 

เพื่อนซี้เขาพูดทิ้งไว้แค่นั้นพร้อมกับรอยยิ้มเลศนัยก่อนจะหันกลับไปสนใจบนเวที  สายตาของชายหนุ่มมองตามเพื่อนสนิทขึ้นไป....

ณ ที่แห่งนั้น  หญิงสาวผมดำกำลังร่ายเวทมนตร์ของเธอ....

มนตร์สะกดของเธอตราตรึงทุกสายตาให้หยุดอยู่ที่ตัวเธอ เปียโน และเสียงเพลง  ใบหน้าอ่อนหวานที่ดูเคลิบเคลิ้มและผ่อนคลาย  นิ้วเรียวที่กดเปียโนดูพลิ้วไหว  บทเพลงที่บรรเลงมาจากเปียโนทำให้แทบทุกคนตกอยู่ในมนตร์เสน่ห์....

คงจะเป็นชาวโพลาโต้....

เขานึกสรุปในใจ....ก่อนเพลงบรรเลงจะรวดเร็ว รุนแรงขึ้น แก้วน้ำในห้องเริ่มร้าว  และแตกกระจาย  ก่อนที่เสียงเพลงจะนุ่มนวลขึ้น....แผ่วเบา  แล้วแก้วน้ำกลับมาประสานกันเป็นดังเดิมใหม่อีกครั้ง....

เก่ง...

คำชื่นชมที่เขานิยมอยู่ในใจ   ก่อนที่เธอจะย่างก้าวเข้ามาในห้องนี้.....เขาเสแกล้งไม่สนใจเธอ

"เธอสุดยอด....สุดยอดไปเลยเฟมีล"

เสียงเพื่อนสาวร่างเล็กของหญิงสาวผมดำร้องก่อนโผเข้ากอด  ชื่อของหญิงสาวเรียกความสนใจจากเขาไปหมดสิ้น....

เฟมีลงั้นหรือ  ??

พลันเสียงใสๆเสียงหนึ่งวาบขึ้นมาในสมอง....

"เราชื่อเฟ...."  

เสียงนี้.......เสียงของใครกัน  ทำไมเขานึกไม่ออก....

เฟ.....เฟมีล.....

จะใช่คนคนเดียวกันหรือเปล่า....
 

แล้วความคิดของเขาต้องเปลี่ยนไปในทันทีเมื่อได้พูดคุยกับเธอครั้งแรก.... 

เส้นผมสีดำสนิททอประกาย นุ่มนวลราวกับเส้นไหมที่พันอยู่ที่เข็มกลัดของเขา  แววตาสีดำคู่โตส่อแววหาเรื่องและไม่เป็นมิตร  น้ำเสียงหวานแต่กำลังโกรธและว่าเขาอย่างไร้เหตุผล

ในเมื่อตัวเองเป็นคนเดินมาชนแท้ๆ...

"เอาผมของฉันคืนมา...!"  ดวงตาคู่โตจ้องเขาอย่างเป็นฟืนเป็นไฟ ลีโอหันไปมองเพื่อนสนิทตนเองก่อนจะกระดิกนิ้ว  เส้นผมสีดำยาวตัดออกจากกัน...ส่วนหนึ่งติดอยู่ที่เข็มกลัดของเขา  ดวงตาสีดำคู่นั้นรื้นน้ำตาขึ้นมาชั่วครู่ ก่อนเจ้าตัวจะถามน้ำเสี่ยงสั่นหาเรื่อง....แล้ว......

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือพิฆาตเต็มแรงปะทะกับใบหน้าของเขาจนหน้าหัน....

พวกผู้หญิงนี่....อะไรกันนักหนา....ไร้เหตุผลเป็นที่สุด !  

ชายหนุ่มนึกในใจก่อนจะถอนหายใจเบาๆ....

แต่ก็.....น่ารักดี.....

หลังจากวันนั้นดูเหมือนว่าเขากับเธอจะกลายเป็นคู่ที่ไม่ถูกกันมากที่สุดในห้องไปเสียแล้ว....

เพราะทุกครั้งที่คุยกัน....ดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะคอยหาเรื่องเขาอยู่เสมอ....

จนกระทั่ง....วันที่เขากับเธอได้เล่นดนตรีคู่กันเป็นครั้งแรก....

การใช้มนตราออลอรินอาจจะเป็นเรื่องที่ไม่หนักหนาสาหัสสำหรับเขาเพราะเวทแห่งแสงของเขานั้นฝึกบ่อย...แต่สำหรับเธอคงไม่ได้มีโอกาสเล่นดนตรีเวทมากนัก....

ร่างบางที่อวดดีหลังจากเล่นเปียโนทรุดลงไปเพราะความเหนื่อย  รอยยิ้มบางๆกระตุกที่มุมปากของชายหนุ่ม และไม่รู้ว่ามีอะไรมาดลใจ.....เขาถึงนึกอยากอุ้มร่างบางนี้ขึ้นมาเป็นครั้งแรก....

ตัวเธอเบากว่าที่คิด....เสียงหวานๆที่ไม่มีแรงแต่ยังโวยวาย ร่างที่ดิ้นไปมาจะลงทำให้ชายหนุ่มนึกขันปนเอ็นดูในใจ  ก่อนจะสงบลงเพราะความเหนื่อย....ในเวลานี้เองที่เขาสังเกตว่าโคนผมของเธอกลายเป็นสีแดง และดูเหมือนว่ามันจะแดงขึ้นเรื่อยๆ  ดวงตาสีดำสนิทก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีเพลิง...

เธอเป็นเด็กธาตุไฟบริสุทธิ์อย่างนั้นหรอกหรือ.... 

ความคิดที่เขาต้องหยุดชะงักเมื่อแววตาสีแดงเพลิงนั้นมองมาสบตา ดูเหมือนหัวใจจะชะงักลง  ก่อนภาพแห่งความทรงจำนั้นจะเลือนรางขึ้นมาในสมอง....แต่คิดเท่าไหร่.....ก็นึกไม่ออกเสียที....

แววตาแบบนี้.....ทำไมคุ้นเคยเหลือเกิน.....

เทศกาลโรเซร่า.....เทศกาลแห่งความรัก....

ราวกับเทพีโรเซร่าบันดาลให้เขามาเจอกับเธอในวันนี้อีกรอบ...

หญิงสาวในชุดหวานลายดอกไม้ทั้งตัว  ตั้งแต่ผม เสื้อ กระโปรง เส้นไหมสีดำที่ถูกเขาตัดไปดูเหมือนว่าจะยาวไล่เลี่ยกับเส้นอื่นๆแล้ว....ดวงตาสีดำวันนี้ดูเหมือนว่าจะร่าเริงผิดปกติ....

น่ารัก...

คำชมที่เผลอหลุดออกมาในใจก่อนที่ชายหนุ่มจะพยายามเก็บอารมณ์  และยิ่งพอหันไปสบตากับหญิงสาวที่ดูเหมือนว่ายังไม่เลิกอคติกับเขา  ชายหนุ่มต้องถอนใจเบาๆ

นี่เขาไปทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย.... 

หลังจากอ้างนู่นอ้างนี่ด้วยอคติส่วนตัว....สุดท้ายเธอก็ยอมไปงานเทศกาลที่ใจกลางโซนกับพวกเขาจนได้ด้วยเหตุผลที่ว่า....เธออยากกินเค้ก.... 

เหตุผลที่เขาต้องเก็บกลับมาขำในใจ....

เหมือนเด็กจริงแท้.....หญิงสาวคนนี้.....

ทั้งดื้อรั้น  ไม่ยอมแพ้ใคร  ซุกซน  ชอบกินของหวาน  เหมือนเด็กจริงๆ....

นายหญิงแห่งรัฐดาโรก้ากี่รุ่นๆก็เป็นแบบนี้สินะ... 

ความคิดที่เผลอไผล....ก่อนชายหนุ่มจะรีบดึงสติของตนเองกลับมาโดยเร็ว....

อย่าไปคิดอะไรเกี่ยวกับเธอคนนี้มากน่า.....

ดูเหมือนว่า....เขากับเธอมีดวงสมพงษ์กัน....ท่าจะจริง....

ความคิดเกี่ยวกับหญิงสาวเบื้องหน้า เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์  ดูเหมือนว่าจะมีมากขึ้นทุกทีตามเวลาที่รู้จักกับเธอ....

ใบหน้าหวานที่อยู่ระดับคางของเขาเชิดขึ้นอย่างไม่สนใจ  แววตาคู่นั้นเสไปมองทางอื่นอย่างพยายามไม่สนใจเขา  เท้าสองคู่ก้าวไปตามจังหวะเพลงอ่อนหวานกลางหอประชุม  มือบางที่อยู่ในอุ้งมือของเขาดูอ่อนนุ่ม กลิ่นหอมบางๆจากตัวเธอทำให้เขารู้สึกแปลกๆกับเธอมากขึ้น....

วันนี้เธอสวยราวกับภาพวาดของเจ้าหญิงออโรร่าในตำนาน....

เฟมีลล่า ไดเอนแพนไทร์กำลังทำให้เขาคิดเกี่ยวกับตัวเธอมากขึ้นทุกที...

"ดราฟ....ดราฟ..." 

มือบางรีบคว้ามือของเขาไปกุมไว้แนบหน้า....ใบหน้าหวานนั้นมีรอยหยาดน้ำตา....รอยยิ้มอ่อนหวานอย่างที่ไม่เคยส่งมาให้เขามาก่อนแทบทำให้เขาหัวใจสะดุด....ก่อนจะรีบเตือนสติตนเองว่ากำลังแสดงละครอยู่บนเวที ไม่ใช่เวลามานั่งคิดอะไรไร้สาระอย่างที่เขาไม่เคยเป็น....

"เจ้าหญิงของข้า...." 

บทหลังจากนั้น....เขาพูดอะไร  เธอพูดอะไร  เขาไม่สนใจ  เขาเล่นละครไปตามบทเท่านั้น.... 

เพราะในเวลานี้......เหมือนภาพของเธอตราตรึงอยู่ในหัวใจและความทรงจำของเขาตลอดเวลา....

สักวันหนึ่ง.....ดูเหมือนว่าจะมาถึงเสียแล้ว.......

เขาไม่เคยคิดเลยว่าการมาดาเรก้าครั้งนี้จะให้อะไรมากกว่าที่เขาคิดเอาไว้มากนัก....

ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะทำให้เขาเปลี่ยนโชคชะตาไปจริงๆ....

ร่างของ ' คนหยิ่ง '  ที่เดินแยกคนเดียวไปทำให้เขาถอนหายใจอย่างระอาเป็นเอ็นดู   ก่อนจะสาวเท้าตามร่างบางไปเงียบๆโดยไม่ให้เจ้าตัวรู้สึก  ร่างของหญิงสาวเดินเข้าออกร้านนู้นร้านนี้อย่างเพลิดเพลินจนน่าปวดหัว แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มยิ้มออกมาบางๆ  ก่อนนัยน์ตาสีนิลจะเบิกกว้างเมื่อเห็นของที่หญิงสาวซื้อมาจะกิน  ก่อนจะรีบสาวเท้าเข้าไปปั้นหน้าดุหยุดมือบางไว้ทันที 

เมื่อของกินถูกชะงัก   ร่างของหญิงสาวมองดูตัวต้นเหตุทันที  ก่อนจะถลึงตาใส่อย่างโมโหเมื่อพบว่าเป็นเขา  ลีโอหัวเราะเบาๆในใจก่อนจะแสร้งทำหน้าดุแล้วสอนคนที่ไม่รู้จักอะไรไปยกใหญ่ ก่อนร่างบางจะอ้อนเบาๆว่าหิว ถึงตอนนั้นเขาอยากจะหัวเราะออกมาเหลือเกินแต่ก็ต้องเก็บอารมณ์ไว้  ก่อนจะเดินนำหญิงสาวมาที่ภัตตาคารของตระกูลอย่างอารมณ์ดี....

สุดท้ายเฟมีลล่าก็ยังเป็นเด็กสาวน้อยเหมือนเดิม.....

เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเพื่อนร่วมห้องที่กำลังเล่นน้ำอย่างสนุกสนานไม่ได้ดึงความสนใจจากเขาไปได้มากนัก...เพราะตอนนี้สายตาของว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐกำลังจับตามองหญิงสาวผมยาวที่เดินไปเดินมาอยู่ตามโขดหินอย่างโดดเดี่ยวคนเดียวที่กำลังถอนหายใจเบาๆ.....

ทำไมไม่ลงมาเล่นน้ำกับคนอื่น....หรือว่าว่ายน้ำไม่เป็น.....

ดวงตาสีนิลมองตามหญิงสาวที่เดินตามโขดหินไปเรื่อยๆ ดูท่าทางเธอจะเดินไปเก็บอะไรสักอย่างที่อีกฝั่งของน้ำตกด้วยความเป็นห่วง....ก่อนจะถอนหายใจเบาๆเพราะคิดว่าคนตรงหน้าคงไม่เป็นอะไร....แต่แล้ว.....

ตูม! 

ร่างของหญิงสาวที่หล่นลงไปในน้ำทำให้ชายหนุ่มเบิ่งตากว้าง  ก่อนจะรีบกระโจนลงไปช่วยเหลือหญิงสาวที่จมน้ำในส่วนที่ลึกที่สุดของน้ำตกในทันที.....ทิ้งไว้แต่ความวุ่นวายเพียงด้านหลัง.....

อย่าเป็นอะไรไปนะ.......เฟมีล

ร่างของชายหนุ่มทายาทฟรานเชสก้ากำลังสาวเท้าเกินไปตามทางเดินในคฤหาสถ์หลังใหญ่....ก่อนจะหยุดที่หน้าห้องทำงานของผู้นำตระกูลคนปัจจุบัน....มือหนายกขึ้นมาชะงักชั่วครู่  ก่อนจะเคาะประตูอย่างคนตัดสินใจแน่วแน่.....

"เข้ามา..."

คำพูดที่ดังขึ้นมาจากด้านในทำให้เขาลังเลใจ....

จะบอกดีหรือไม่....แต่เขาไม่อยากให้มันยื้อเวลาไปมากกว่านี้แล้ว....

ลีโอ  ฟรานเชสก้า  เปิดประตูห้องทำงานของพ่อเข้าไปอย่างตัดสินใจ...ร่างของเจ้าผู้ครองรัฐดาโรก้าและนายหญิงแห่งฟรานเชสก้ามองมาที่เขาอย่างแปลกใจ  ก่อนที่ผู้เป็นมารดาจะเอ่ยคำถามขึ้นมาก่อน...

"ลีโอเหรอลูก.....ตามกำหนดการจะมาพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอ..."

นัยน์ตาสีรัตติกาลส่อแววไม่แน่ใจในตัวเองชั่วครู่....ก่อนจะกลับมาแน่วแน่อย่างคนตัดสินใจ....

"แม่ครับ....พ่อครับ.....คือว่าผม.....มีเรื่องอยากจะให้คุณพ่อคุณแม่ช่วยจัดการหน่อย....ได้ไหมครับ....."

"เรื่องอะไรล่ะ..." 

ดาโก้เอ่ยขึ้นก่อนจะสบตากับลูกชายคนเล็ก   ท่าทางแบบที่เขาเคยเป็นเมื่อก่อนทำให้เขาพอรู้คำตอบอยู่ในใจ...

เร็วจริงแท้.....ลูกชายคนนี้.....

"เรื่อง....สร้อยข้อมือครับ..." 

เขามองดูเธอมานานพอดูแล้ว....

ร่าของเฟมีลที่ท่าทางเมื่อวานนอนคงนอนมาเต็มหอบผ้าคลุมไหล่ลงมาเดินเล่นในสวนดอกไม้อย่างร่าเริงทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆอย่างโล่งอก.....

คงไม่เป็นอะไรแล้วล่ะมั้ง.....

 ' ความรู้สึกนี้น่ะ...บอกไปเลยเถอะลูก...ไม่ต้องกลัว....เพียงแค่บอกให้ถูกเวลาเท่านั้น....'

คำพูดของมารดาที่แวบเข้ามาในหัว....สายตาเขาจับจ้องไปที่ร่างบางนั้นก่อนจะกลับมาครุ่นคิดกับตัวเอง....

บอกไปเลยดีไหม....

ร่างของหญิงสาวที่เริ่มกอดแขนตัวเองเพราะความหนาวเรียกรอยยิ้มบางๆจากชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี  ก่อนจะเดินเข้าไปทักทายอย่างเงียบๆ....

"ถ้าหนาวนักก็กลับไปนอนดีกว่า..."

เฟมีลหันกลับมามองเขาด้วยแววตาสงสัย  ก่อนจะเอ่ยปากตอบ

"ยังไม่นอนอีกเหรอ..."

"นอนแล้ว  ตื่นแล้ว...นี่ก็เช้าแล้ว"

"เช้าบ้าอะไรของนาย....ฟ้ายังมืดอยู่เลย" เสียงใสเถียงกลับแทบจะทันที....ลีโออมยิ้มน้อยๆกับคำเถียงที่ไม่รู้เวลาท้องถิ่นของเจ้าบ้าน...ก่อนจะเอ่ยตอบกลับ

"ตี่สี่ที่นี่ถือว่าเช้าแล้ว....อยากเห็นแสงแรกไหมล่ะ...ที่นี่สวยไม่แพ้ที่ไหนหรอกนะ..." 

ร่างบางเงียบไปพักใหญ่ราวกับครุ่นคิดกับตัวเอง....เขาจึงเอ่ยปากทำลายความเงียบขึ้นไปก่อน

"สบายดีแล้วนะ....แล้ววันหลังถ้าว่ายน้ำไม่เป็นก็อย่าไปอยู่ใกล้ๆน้ำสิ..."

"ฉัน....ตกน้ำจริงๆด้วยสินะ" 

เสียงเบาๆเอ่ยขึ้นทำให้ชายหนุ่มมองด้วยความสงสัย 

"เธอพูดยังกับไม่เชื่อว่าตัวเองจะตกน้ำ....ไปทำอีท่าไหนล่ะ"

"เปล่า....แค่เดินจะไปเก็บดอกไม้เท่านั้นแต่ไม่รู้เป็นไงหัวมึนๆสงสัยนอนน้อยไปหน่อยเลยลื่นล้ม"

คำพูดของหญิงสาวเรียกรอยยิ้มน้อยๆจากชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี  ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อๆ

"คนขี้เซา..."

"แล้วมันหนักหัวนายเหรอไง!"

คำเถียงที่แทบจะตอบกลับมาทันทีที่เขาพูดจบ....ชายหนุ่มขยับรอยยิ้มน้อยๆ

ยังไม่ถึงเวลาที่จะบอกความรู้สึกให้เธอรู้หรอก.....เฟมีล.....

เสียงสีไวโอลินด้วยทำนองเพลงอ่อนหวานจากหญิงสาวคนเดียวในห้อง....สายตาของชายหนุ่มจับจ้องที่ใบหน้าหวานนั้นด้วยสายตาชื่นชม...

เพิ่งรู้ว่าเธอเล่นไวโอลินเป็น....แถมเพราะเสียด้วย....

สายตาชายหนุ่มเบือนหันไปสบตากับแววตาคู่ที่คล้ายกันนิ่ง....แววตาของผู้ที่เป็นบิดาฉายแววรอยยิ้มรู้ทันที่ทำให้ชายหนุ่มต้องเสสายตากลับมากลับมามองที่หญิงสาวด้วยสีหน้าระเรื่อนิดๆ....

เธอจะรู้ตัวไหมเนี่ยว่าทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายแค่ไหน....เฟมีล....

เสียงหวานของไวโอลินจบลงพร้อมกับเสียงปรบมือที่ดังขึ้นมาจากบุรุษผู้ฟังทั้งสอง  ก่อนที่เจ้าผู้ครองรัฐจะเอ่ยชม

"หนูเล่นได้เพราะมาก  ไม่น่าเชื่อว่าหนูจะเล่นดนตรีชนิดอื่นได้คล่องขนาดนี้ ลุงว่าตอนที่เชนอายุเท่าหนูฝีมือยังสู้หนูไม่ได้เลยนะ.." 

หญิงสาวยิ้มรับคำชมก่อนจะส่งไวโอลินคืนให้ชายหนุ่ม...ก่อนที่เสียงของเรลล่าจะดังขึ้นมาพร้อมกับก้าวเข้ามาในห้อง...

"ลีโอลูกเล่นไวโอลินหรือ....ทำไมเพลงนี้แม่ไม่เคยฟัง..." 

"เปล่าครับ...เฟมีลเล่น ไม่ใช่ผม..."   ชายหนุ่มตอบปฏิเสธ  ก่อนที่มารดาของเขาจะหันไปมองเด็กสาวด้วยสายตื่นชม  ก่อนจะส่งถุงใบใหญ่ใบหนึ่งให้กับเด็กสาว....ของที่ทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มพองโต....

ขอบคุณมากครับ.....คุณแม่...

"นี่จ้ะ  ของที่ป้าจะฝากให้ป้าเฟ  อย่าลืมบอกเขาด้วยนะว่าป้าคิดถึงและก็ไม่ลืมสัญญา..."

สัญญา...! 

นัยน์ตาสีรัตติกาลของลีโอหันไปมองผู้เป็นแม่ในทันที  แต่เรลล่ากลับไม่สนใจ...แถมยิ้มล้อเลียนให้ผู้เป็นลูก  ก่อนจะส่งสายตาบอกเชิงว่า ' เดี๋ยวค่อยคุยกัน... '   ซึ่งทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจในอก....ก่อนจะเดินออกจากห้องไป...

สัญญา.....สัญญาอะไรกัน.....

หลังจากที่ไปส่งเพื่อนร่วมห้องที่สถานทูตดาโรก้าแล้ว  ว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐรีบกลับมาที่ปราสาทรัตติกาลในทันทีเพื่อขอคำตอบกับมารดาเกี่ยวกับเรื่องที่ค้างไว้เมื่อวันก่อนในทันที....

"อะไรกันลีโอ....ไม่เห็นต้องใจร้อนเลย...เฮ้อ....วัยรุ่นก็อย่างนี้แหล่ะนะ..." 

เสียงของมารดาที่แฝงแววล้อเลียนอย่างเห็นได้ชัดทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจเบาๆ  ก่อนจะเอ่ยถาม

"สัญญาอะไรเหรอครับแม่....แล้วมันเกี่ยวอะไรกับผ้าผืนนั้น..."  

"ก็แค่สัญญาของคนแก่....ที่อยากให้ลูกแต่งงานกันเท่านั้นเอง..." 

นัยน์ตาสีนิลตอนนี้ฉายแววสงสัยปนตกใจที่นานๆครั้งจะแสดงออกมาสักทีนึง...ก่อนน้ำเสียงสงสัยจะถามคำถามต่อมาทันที...

"อะไรนะครับแม่.....หมั้นงั้นเหรอ..."  

"ก็ใช่น่ะสิ....ดีจริงที่ลูกเลือกถูกคนแล้ว....ไม่งั้นแม่กับพ่อล่ะปวดหัวแย่เลย...ที่ต้องไปผิดสัญญากับเชนและเฟรล่าเนี่ย....เรื่องนี้แม่กับพ่อก็จัดการให้แล้วนะ....เหลือแต่เราน่ะ....หนูเฟมีลเค้ายอมรับในตัวเรายังล่ะ...หืม..." 

น้ำเสียงกระเซ้าที่เรียกสีหน้าเรื่อบนใบหน้าคมคาย  ก่อนเจ้าตัวจะตอบน้ำเสียงเบาๆ 

"ยังครับ..." 

"เอ๊า....แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะได้ซะทีล่ะ....ผ้าก็ส่งไปแล้ว....เหลือแต่หัวใจเนี่ยสิ...อย่างนี้จะไหวมั้ยเนี่ย  ผู้ชายตระกูลฟรานเชสก้าแต่ละคน....เฮ้อ....ไม่ไหวๆ" 

คำบ่นของนายหญิงแห่งฟรานเชสก้าเรียกเอา ' ผู้ชายตระกูลฟรานเชสก้า '  อีกสองคนที่นั่งอยู่ในห้องที่ถอนหายใจๆอย่างปลงๆ  ก่อนที่ผู้นำตระกูลฟรานเชสก้าจะเผยรอยยิ้มขำๆที่น้อยครั้งจะยิ้มแบบนี้ขึ้นมา...ก่อนจะหันไปหาบุตรชาย...

"เรื่องสร้อยข้อมือพ่อจัดการให้เรียบร้อยแล้ว....เหลือแต่พันธนาการที่ลูกต้องตัดสินใจด้วยตัวเองว่าลูกจะเดิมพันไว้ด้วยอะไร..." 

"ผมคิดไว้แล้วแหล่ะครับ..." 

เสียงตอบที่แน่วแน่และมั่นคงทำให้ผู้เป็นบิดามองด้วยความเอ็นดู  กับคำตอบของพันธนาการที่เกิดขึ้นมาในใจ...

"ตอนนี้....พ่อคิดว่ากังหันรัตติกาลควรเปลี่ยนผู้ถือครองแล้วล่ะ...เราจะทำพิธีในอีกไม่นาน....เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะลีโอ" 

"พ่อครับ.....หมายความว่า...."

"ลูกจะเป็นคนถือครองกังหันรัตติกาลคนต่อไป...."  

พิธีกรรมศักดิ์สิทธิ์ในการส่งมอบผู้ถือครองกังหันรัตติกาลเกิดขึ้นอีก 3 วันต่อมา  และเมื่อพิธีกรรมสิ้นสุด เท่ากับว่า ลีโอ ฟรานเชสก้าคือว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐและผู้ถือครองอัญมณีศักดิ์นิยามบทสุดท้ายอย่างสมบูรณ์  พร้อมกับการสร้างพันธนาการของสร้อยข้อมือที่ถือว่าเป็นของหมั้นของตระกูลฟรานเชสก้า....

สายโกเมนสีแดงเข้ม  ข้างในบรรจุเส้นผมสีแดงเพลิงอันเป็นตัวแทนของหญิงสาว  ร้อยล้อมรอบเพทาย  อัญมณีสีม่วงเข้ม  สัญลักษณ์แทนตัวของชายหนุ่มอย่างงดงาม  สร้อยข้อมือที่ทำจากเงินบิดพลิ้วสวยงาม....แต่แม้ว่าจะสวยงามเพียงใด....สิ่งที่สำคัญคือที่สุดคือสิ่งที่จะหลุดออกจากปากของเจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนี้....สิ่งที่ทำให้สร้อยข้อมือของฟรานเชสก้าสำคัญที่สุด....พันธนาการ...

พันธนาการที่ชายหนุ่มของฟรานเชสก้าสร้างพันธะเพื่อหญิงสาวเพียงคนเดียวในชีวิต... 

และเป็นอย่างนี้มาทุกรุ่น....ทุกคน.... 

ที่พันธสัญญาของคนตระกูลฟรานเชสก้าจะเหมือนกัน.... 

"ด้วยเกียรติของผู้ถือครองกังหันรัตติกาล  และว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐ   ข้า  ทายาทแห่งฟรานเชสก้า  นักเดินทางแห่งรัตติกาล  ขอเดิมพันพันธการของสร้อยข้อมือเส้นนี้.....พันธสัญญาของข้าต่อผู้ที่ข้าเลือกดำรงตำแหน่งผู้ผูกพันธสัญญา ด้วยพลังแห่งกังหันรัตติกาล ข้าขอเดิมพันพันธนาการนี้ด้วยชีวิต..." 

น้ำเสียงหนักแน่น  มั่นคง  และแน่วแน่ของผู้ที่ตัดสินใจอย่างนี้แน่นอนในพันธนาการนี้   ดวงตาสีรัตติกาลฉายแววนิ่งสงบแต่แรงกล้า....สร้อยข้อมือเส้นนั้นเปล่งแสงประกายก่อนสงบลง  และลอยมาในมือของชายหนุ่ม....ลีโอมองดูสร้อยข้อมือเส้นนั้นด้วยสีหน้าที่อ่านไม่ออก   พลันใบหน้าของหญิงสาวผู้ที่ผูกพันธะด้วยบังเกิดขึ้นมาในจิตใจ....

พันธนาการนี้....เขาเดิมพันเพื่อเธอ.....คนเดียว.... 

"แม่ครับ....ความรักคืออะไรเหรอ..."

คำถามในวัยเด็กที่เขายังจำได้แม่น....เมื่อเวลานั้น  แม่บอกว่าเขาจะรู้เองเมื่อถึงเวลา...

ในเวลานั้น....เขาได้แต่เก็บความสงสัยนั้นเอาไว้....โดยที่ไม่ได้ถามใครอีก....

เมื่อเติบโตขึ้นมา....ชีวิตของการเป็นผู้นำ  การฝึกฝนเพื่อเป็นเจ้าผู้ครองรัฐที่ดีในอนาคต  ทำให้คำถามที่เคยสงสัยถูกเลือนหายลงไปๆเรื่อย.....ความรับผิดชอบกับหน้าที่เข้ามาแทนที่คำถามที่เคยสงสัย   คำว่า  ว่าที่เจ้าผู้ครองรัฐ   ทำให้เขามีหลายอย่างที่ต้องรับผิดชอบมากกว่าคนทั่วไป....การรอคอยว่าสักวันหนึ่งที่ความรักจะมาเยือนนั้นก็ค่อยๆจางไปกับกาลเวลา....

จนเขาเคยคิดว่าความรักคงไม่มีจริง....

เขาไม่เคยพบเจอหญิงสาวคนไหนที่ทำให้รู้สึกดีได้....ไม่รู้ว่าการมีคนรักนั้นอบอุ่นเป็นอย่างไร....

เขาคิดแต่เพียงว่า....สักวันหนึ่งความรักจะเข้ามาหาตัวเอง....

จนกระทั่งเธอเดินเข้ามาในชีวิต.....มาทำให้รู้ว่าหญิงสาวไม่ได้น่าเบื่ออย่างที่คิด....เธอทำให้โลกที่เต็มไปด้วยความรับผิดชอบและหน้าที่สดใสขึ้นมา  หลายๆครั้งที่เขาพบว่า  รอยยิ้มของเขานั้นยิ้มง่ายขึ้นเมื่อได้อยู่ใกล้ๆเธอ...

มันเป็นโลกใบใหม่ที่เขาไม่เคยคิดว่าจะได้เจอ.... 

หลายสิ่งหลายอย่างดูสดใส  หัวใจที่เย็นชากับผู้อื่นมาตลอดเริ่มอ่อนโยนขึ้นเมื่อเธอนำความอบอุ่นมาให้....หลายครั้งที่ภาพของเธอวนเวียนเข้ามาในห้วงความคิด....และทำให้เขามีรอยยิ้มบางๆได้เสมอ....

นี่ใช่ไหม....ที่เขาเรียกว่าความรัก....

บางทีแม่ของเขาคงจะพูดถูก.....ว่าความรักของแต่ละคนนั้นต่างกันออกไป.... 

เวลานี้....ความรักเข้ามาวนเวียนอยู่ใกล้ๆแล้ว....

สักวันหนึ่งที่เขารอคอยมาถึงแล้ว....

เขาควรเอื้อมมือคว้ามันเข้ามาเอาไว้กับตัวของเขาเอง......ใช่ไหม.......เฟมีล......

"วันเกิดหนูเฟมีลใกล้เข้ามาแล้วสินะ..." 

เสียงเอ่ยขึ้นอย่างไม่เป็นปี่เป็นขลุ่ยของหญิงสาวคนเดียวบนโต๊ะอาหาร  คัลเรลล่า ฟรานเชสก้า ที่พูดขึ้นมาลอยๆแล้วก้มลงไปตักข้าวกินต่อไป....ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถามลูกชายคนเล็ก...

"เตรียมของขวัญไว้ให้เฟมีลยังล่ะหืม....ลีโอ" 

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาก่อนส่ายหน้าเบาๆแล้วกินข้าวต่อไป....ผู้เป็นมารดาได้แต่เม้มปากด้วยความขัดใจเล็กน้อย  ซึ่งทำให้ผู้นำตระกูลอย่างดาโก้ยิ้มในแววตาอย่างขันๆ... 

"เฮ้อ....บอกแล้วว่าผู้ชายตระกูลนี้ไม่ไหว....จริงๆเล้ยแต่ละคน  จีบหญิงไม่เป็น" 

รอยยิ้มบางผุดขึ้นบนใบหน้าที่แสนจะเย็นชาของไทเมอร์  ฟรานเชสก้า  ก่อนจะหันไปมองน้องชายของตัวเองที่ยังทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว   ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงล้อเล่นอย่างที่นานๆทีจะทำ...

"ตกลงเลือกแล้วเหรอไง....หญิงสาวที่ผูกพันธะน่ะ..." 

"อย่ายุ่งมากน่าพี่..." 

"หึ....ไม่ยุ่งก็ไม่ยุ่ง.....แต่ระวังเถอะ  หญิงสาวสวยขนาดนั้น  ระวังจะไม่ทันหนุ่มคนอื่น..." 

พูดแค่นั้นแล้วก็แล้วไม่ได้เอ่ยอะไรอีกต่อไป  แต่เด็กหนุ่มกลับมองหน้าพี่ชายตนเองด้วยสายตาโกรธปนเขิน....ซึ่งทำให้ไทเมอร์หัวเราะเบาๆเย็นๆ  แล้วหันกลับไปรับประทานอาหารต่อ...

"ยังไงก็จะไปวันเกิดหนูเฟมีลสินะ.....เดี๋ยวแม่จะฝากของขวัญไปให้....ส่วนเรื่องของลูก  ลูกคิดเอาเองนะว่าควรจำอย่างไร  ตอนนี้สร้อยข้อมือก็อยู่กับเราแล้ว....หลังจากนีจะทำอะไรก็ตัดสินใจเองล่ะ....พ่อกับแม่ช่วยได้แค่นี้.." 

"ครับ.." 

ชายหนุ่มรับคำเบาๆ   ก่อนที่ผู้เป็นบิดาจะเอ่ยคำแนะนำด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน....

"ลีโอ....ความรักน่ะ....ต้องทำตามที่หัวใจเรียกร้อง...."  

ตามที่หัวใจเรียกร้อง.....งั้นหรือ....   

ร่างสูงของชายหนุ่มนั่งอยู่ในห้องนอนอย่างครุ่นคิด....ในมือหนานั้นมีสร้อยข้อมือเส้นสวยวางไว้กระทบกับแสงจันทร์ที่ส่องเข้ามา....ก่อนคำพูดของผู้เป็นพ่อเมื่อตอนเย็นจะผุดขึ้นมาในหัว....

ความรักน่ะ....ต้องทำตามที่หัวใจเรียกร้อง....  

แล้วตอนนี้หัวใจของเขากำลังร้องว่าอะไรกันล่ะ....

สายตาของชายหนุ่มจับจ้องไปที่กรอบรูปวาดเหมือนของหญิงสาว  รอยยิ้มสดใสเหมือนทุกครั้งที่เขาเห็น  ลีโอผ่อนลมหายใจเบาๆ  ก่อนจะเอ่ยกับรูปวาดเหมือนนั้นลอยๆ...

"เธอจะรู้ไหม....ว่าทำให้ใครหลายๆคนต้องวุ่นวายขนาดไหนน่ะ..." 

รอยยิ้มบางๆของชายหนุ่มผุดขึ้นมาที่มุมปาก....สายตาอ่อนโยนยังจับจ้องอยู่ที่รูปวาดนั้นชั่วครู่  ก่อนร่างสูงจะลุกขึ้นไปที่โต๊ะทำงาน....ก่อนที่สร้อยข้อมือเส้นสวยจะถูกเก็บอย่างบรรจงลงในกล่องกระดาษสีขาวใบเล็ก....มือหนาหยิบกล่องเล็กกล่องนั้นไปใส่ลงในกล่องใบใหญ่  แล้วนำกรอบรูปนั้นใส่ทับลงไปด้านบนอีกที....มือเรียวยาวนั้นไล้ไปตามใบหน้าของหญิงสาวในรูป....ก่อนจะที่รอยยิ้มอ่อนโยนจะถูกประดับบนใบหน้าคมคาย.... 

"หวังว่าเธอคงจะรับมันนะ..."   

แสงจันทราสอดส่องเข้ามาส่องกระทบกล่องของขวัญกล่องใหญ่....ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ  ก่อนจะเอ่ยเบาๆ  ผ่านท้องฟ้าในยามราตรี...

"ราตรีสวัสดิ์....หวังว่าเธอคงฝันดี..." 

รอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่บนใบหน้าคมคายของชายหนุ่ม....กับหัวใจที่รู้คำตอบตัวเอง.....

หลังจากนี้.....จะเป็นอย่างไร....เขาไม่อาจทราบได้....

แต่เมื่อวันนี้....โชคชะตาทำให้เขากับเธอมาพบกันแล้ว.... 

ต่อจากนี้ไป.....เขาจะทำตามที่หัวใจตัวเองเรียกร้องเสียที.......




- The  End -