นิยายเรื่องแรกที่ลงมือแต่งจริงๆคือ "เพียงเธอที่กลางใจ" ตั้งแต่อัพลงเด็กดีจนถึงวันนี้คนอ่านน้อยมาก แฟนคลับก็ไม่มาก เมื่อเดือนที่แล้วเลยตัดสินใจรีฯใหม่และเป็นการเปลี่ยนเนื้อหาทั้งหมด ตอนรีฯไม่หนักใจเลยและสบายใจมากกว่าเพราะคนอ่านน้อย ไม่ต้องเกร็งเวลาแก้ไขทั้งดุ้น
แต่เยื่อร้ายฯ ผลงานเรื่องที่สอง เริ่มแต่งช้ากว่าแต่แต่งได้เร็วและก้าวหน้ามากกว่า เริ่มแต่งเยื่อร้ายใยรักตั้งแต่เมษายน 52 ตลอดห้าเดือนที่ลงทุนทั้งแรงกายแรงสมอง มีทั้งความสุข ความเหนื่อย ท้อแท้และจิตตก ผลตอบรับเกินความคาดหมาย ยอดวิวสูงเจ็ดพันกว่าแล้ว ถึงจะมาแค่ผ่านๆหรือเข้ามาอ่านจริงๆก็ตาม
ด้วยความที่ไม่มีการวางแผนให้ดีตั้งแต่ตอนแรก ทำให้เขียนๆไปเนื้อเรื่องไม่ค่อยนิ่ง เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตามแต่อารมณ์ตัวเองจะยัดเยียดลงไป จากที่วางพล็อตไว้อีกแบบกลับกลายเป็นอีกแบบโดยไม่ตั้งใจ อย่างที่เรียกให้เพราะว่า "อารมณ์พาไป"
เยื่อร้ายฯก้าวเข้าสู่บทที่ 33 แล้วแต่สิ่งหนึ่งที่ไปต่อไม่ได้คือพล็อตเพราะพล็อตที่วางไว้ตั้งแต่ต้นมันเปลี่ยนไป ไม่ใช่อย่างที่ตั้งใจไว้เลยทำให้แต่งต่อไม่ได้เพราะเนื้อเรื่องขัดแย้งและไม่สัมพันธ์กันอย่างแรง ถ้าเขียนต่อไปเหตุผลต่างๆนาๆจะไม่รองรับพล็อตและนิยายเรื่องนี้จะไม่สมเหตุสมผล
วันนี้กำลังจะขึ้นบท 34 แก้แล้วแก้อีกอยู่สามสี่รอบ ไปไม่เป็นจริงๆค่ะ มันเหมือนดบ๊ะแป้งแล้วเกลี่ยไม่เนียน วนแก้อยู่แต่จุดสำคัญทั้งวัน ก็ไม่ถูกใจตัวเอง รู้สึกบางพล็อตมันโดด ลอยออกมา ไม่มีที่มาที่ไป สุดท้ายเลยหยุดแต่งต่อมานั่งทบทวนตัวเองแล้วคำว่า revise ( (n;vt) = แก้ไขใหม่,ปรับปรุงใหม่) ก็แวบเข้ามาในสมอง
ค่อนข้างฝืนใจตัวเองพอสมควรเพราะ ตั้งใจจะแต่งให้จบแล้วค่อยรีฯทีเดียวแต่จะไม่ลงที่เด็กดี
เอาฉบับรีฯไปเสนอสำนักพิมพ์ทีเดียวเพื่อป้องกันการลอกด้วย ทำไปทำมาอาจจะต้องแก้ใหม่ตั้งแต่ตอนนี้เลย
แต่ปัญหาคือความรู้สึกนักอ่านที่ตามอ่านมาตลอด 30 กว่าบท เค้าจะรู้สึกอย่างไรนะที่นักเขียนมารีฯเอาตอนนี้ มีนักอ่านคนหนึ่งชื่อคุณออม ... บอกว่าอ่านรวดเดียว 30 ตอน เฮ้อ ...ห่วงความรู้สึกค่ะ
ถ้าแก้ใหม่ นักอ่านอาจจะได้อ่านเรื่องที่แก้ใหม่ทั้งหมดซึ่งก็ถือว่าดี แต่ถ้าไม่แก้ไขเลย ... แต่ดั้นด้นเขียนต่อไปจนกระทั่งจบ นักเขียนก็เกร็งกลัวพลาดกลัวหลุด แล้วถ้านักอ่านคนใหม่มาอ่านอาจจะงงๆว่าทำไมนิยายถึงไม่ต่อเนื่องแบบนี้
คิดหนักมากค่ะ ตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเลือกทางไหนดี?
(ปล.ว่าจะปริ้นท์นิยายทั้งหมดของตัวเองออกมาอ่านแล้วแก้ข้างนอกดูก่อน เจ้าปริ้นเตอร์ก็ดันเสียอีก สงสัยพรุ่งนี้ต้องไปถอยปริ้นเตอร์เครื่องใหม่ เฮ้อ อุปสรรคเยอะจริงๆ)
ความคิดเห็น
ใจเย็นๆ ค่ะพี่ ยังไงนักอ่านรับได้เสมอ รีไรท์ก็ทำเพื่อให้นิยายดีขึ้นกว่าเดิม เข้าใจดีค่ะ
ค่อย ๆ คิดค่ะ พี่ก็แค่แนะนำว่าถ้าเป็นพี่ เมื่อถึงทางตัน ก็ต้องถอยนิดนึง ก่อนลุยต่อค่ะ
นิยายบอมอ่ะ เขียนตั้งแต่ ปลายตุลา 51 จนปัจจุบันยังไม่จบ
บอมถอดนิยายที่เขียนไป 42 ตอนลงเพื่อเขียนใหม่ทั้งหมด
เราทำสิ่งที่ดีที่สุดครับ
ยอมที่โดนมองว่าไม่ได้เรื่องครับ
เพราะไม่อย่างนั้นนิยายของเรามันก็จะไม่เป็นไปตามที่เราต้องการ
สรุปคือ นิยายออกแนวมีคนอ่านแต่ไม่มีคนเม้นท์ ตอนนี้ยายเฉยๆ อ่ะ อยากลงก็ลง แต่งได้เท่าไหนก็ค่อยมาลง ไม่ว่างจริงๆ ก็จะไม่กระเสือกกระสนมาให้ตัวเองลำบากอีกแล้ว (ซึ่งแต่ก่อนเคยเป็น)
ตกลงยายช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมั้ยเนี่ย - -^
ว้าวว เขียนถึงเค้าด้วย ดีใจๆ ได้รับเกียรติมากมาย
ขอบคุณนะคะที่แคร์ความรู้สึกของออม
แต่ออมบ่นมากไปหรือเปล่า
ที่เคยถามไปว่า บัณฑิตา มาจากไหน?
เพราะที่จริงออมอาจจะอ่านผ่านๆ เลยไม่ทันสังเกต
ไม่เป็นไรนะคะ
สู้ต่อไป
ออมว่ามันเป็นทางออกที่ดีออกนะคะ
เหมือนเป็นปมไว้ให้คนอ่านตามลุ้น
ถ้าเป็นออม ออมจะเขียนให้เสร็จก่อนแล้วรอรีไรท์ทีเดียว
ไม่งั้นถ้าไปมัวแต่แก้บทแรกๆ จะไม่มีกำลังใจเขียนตอนต่อๆไป
สู้ต่อไปนะคะ
จะเป็นกำลังใจให้ค่ะ :)