รถไฟฟ้าบนดินสร้างมาก็นานอยู่ แต่เพิ่งจะมามีผลกระทบกับชีวิตเราเมื่อไม่กี่ปีมานี้
1-2 ปีที่แล้ว รถไฟฟ้าเริ่มมาก่อสร้างบนถนนหน้าบ้านเรา ถอนต้นไม้เกาะกลางข้างทางซะเรียบ กลางวันแดดร้อนมองไปที่ไหนไร้ร่มเงา เดินลำบาก กินฟุตบาต รื้อสะพานลอย ฝุ่นเยอะ นอกจากนั้นยังทำให้รถติดมหาศาลเพิ่มจากเดิมที่อืดๆโหดๆ กลายเป็นหฤโหดไปเลย
แต่.. ก็ทนกันไปเพราะคิดถึงว่าอีกไม่กี่ปีจะได้ใช้เดินทางสะดวกแล้ว และเมื่อรถไฟฟ้าเริ่มให้บริการส่วนต่อขยายซึ่งทำให้ยิ่งง่ายต่อการเดินทางไป ก็ยิ่งประหยัดเวลาเดินทาง (แม้จะไม่ประหยัดเงินเลยก็เถอะ)
ข้อหนึ่งที่สงสัยตงิดๆกับการให้บริการรถไฟฟ้า เมื่อประสบอยู่ทุกวันคือ เค้าไม่สามารถจัดตารางขบวนรถให้มาถี่กว่านี้ได้เลยหรือ?
ทุกเช้านั่งรถไปขึ้นบีทีเอส สถานีต่อขยาย(บอกเลยตลาดพลู) จากนั้นก็นั่งไปเปลี่ยนขบวนที่สถานีวงเวียนใหญ่ ซึ่งที่วงเวียนใหญ่นี่แหละนรกมาก ลงจากขบวนปุ๊บคนจำนวนมากจากรถขบวนเดียวกัน ไปฟิวส์ รวมกับคนที่มาขึ้นที่สถานีนี้ รอจนชานชาลาแน่นขนัด พอรถมาปุ๊บ กรูกันเข้าไปภายในไม่ถึงสิบวิ รถเต็ม (แบบหลวมๆ) สักพักจะมีเสียงประกาศ
"กรุณาเดินเข้าด้านในของขบวนรถ จับห่วงเสาราว..."
ประกาศนี้บางทีมันขัดแย้งกัน ราวจับของรถไฟฟ้า ด้านบน มีเป็นสองแถว และเสากลางรถ นึกออกไหมว่ายืนหลวมๆ ราวก็เต็มแล้ว โดยที่ บริเวณที่ว่าง คือไม่มีราวให้จับ.. คนไปยืนบริเวณนั้นก้ตามเวรตามกรรมล่ะฮะ เห็นได้ชัดว่า รถไม่น่าจะออกแบบมาให้ยืนอัด ทุกตารางนิ้วนะ
ในตอนนั้นคือ คนก็เริ่มรอรถขบวนถัดไปละ คนด้านในก็เขยิบๆบ้าง และรถก็จอดแช่อยู่ต่ออีกราว 2-3 นาที (รออะไรน่ะ มันเต็มแล้วจะแช่จนคนสถานีต่อไปนั่งบนหลังคารึฟะ) กว่าจะปิดประตูและแล่นต่อไป..
พอมาถึงกรุงธน ถามว่า มันจะเข้าได้อีกสักกี่คน แน่นอนแถวที่ชานชาลานี้ก็ยาวไม่ยิ่งหย่อน แต่ก็เข้าได้อีกประตูละไม่กี่สิบคน เพิ่มความแน่นขนัดเข้าไป ยังไม่นับว่า คนที่ไม่สารถเข้าได้ ก็ยืนต่อไป พร้อมคิดในใจว่า (รถอยู่ต่อหน้า แม่งไปไม่ได้ TT)
ถัดมาสะพานตากสิน มาถึงขั้นนี้แล้วเมื่อประตูเปิดออก ผู้คนในรถและนอกรถก็จะสบตากัน ผู้คนนอกรถก็รอมาเป็นเวลานาน ย่อมไม่มีทางเลือก บางคนก็พูดว่า ขอไปด้วยคนนะคะ และแทรกตัวเข้ามาในรถ ผู้คนในรถก็เข้าใจถึงชีวิตรีบเร่งยามเช้าดี หน้าคงจะแบบว่า เข้ามาเหอะ ทนฟิวส์กันไปซัก 2-3 ป้ายนะ
แน่นอนไฟล์เสียงยอดฮิตก็เปิดซ้ำอีกรอบ Plase move inside the train away from doors area... blahhh (คนฟังคิดตลอดแหละ น่าจะเพิ่มที่จับนะ เป็นซัก 3 แถว แล้วบริเวณรอยต่อขบวน มันไม่ได้ออกแบบมาให้ยืนเลยนะเนี่ย)
บริเวณกลางรถที่แอร์ลงย่อมไม่มีปัญหา อากาศถ่ายเทผู้คนเหงื่อแห้ง แต่นั้นไม่ใช่เลยกับจุดอับส่วนต่อขบวน เคยไปอยู่จุดนั้นทีนึง ทั้งแรงเลี้ยวอะไรต่างๆ ชวนมึนสุดๆ แบบฉันไม่ได้จะเข้าคอร์สฝึกยืนทรงตัวนะ หนำซ้ำ แอร์ยังไม่ค่อยเป่า กลิ่นเหงื่อเค็มๆโชยในมุมอับจนแทบเป็นลม หรือไม่บางคนก็ประโคมน้ำำหอมจนนึกว่า "เขา" ประสบอุบัติเหตุชนรถน้ำหอมมา นอกจากนั้น เมื่อร่างกายสัมผัสกับร่างกาย (อย่าคิดลึก) ยังเกิดการถ่ายเทความร้อนจนแฉะ .. นี่ไม่ใช่รถเมล์ฟรีนะ
ภาวะนี้เกิดในเวลาสั้นๆ ในช่วงเช้าของทุกวัน(ยกเว้นเสาร์อาทิตย์) แต่ถ้าจะปล่อยรถให้มันถี่กว่านี้ความเป็นไปได้ไม่มีเลยเรอะ
รถไฟฟ้าเป้นทางออกหนึ่งของผู้จราจรกรุงเทพ อนาคตน่าจะมีคนใช้มากกว่านี้ เพราะเส้นทางเดินรถขยายออกไป ก็หวังว่าจะมีวันที่รถไม่ติดเท่านี้ มีพื้นที่สีเขียว ยืนบีทีเอสได้อย่าง Wellfairนะฮ้าาาาาาาา
ไม่มีไร อยากบ่นน่ะ
แต่.. ก็ทนกันไปเพราะคิดถึงว่าอีกไม่กี่ปีจะได้ใช้เดินทางสะดวกแล้ว และเมื่อรถไฟฟ้าเริ่มให้บริการส่วนต่อขยายซึ่งทำให้ยิ่งง่ายต่อการเดินทางไป ก็ยิ่งประหยัดเวลาเดินทาง (แม้จะไม่ประหยัดเงินเลยก็เถอะ)
ข้อหนึ่งที่สงสัยตงิดๆกับการให้บริการรถไฟฟ้า เมื่อประสบอยู่ทุกวันคือ เค้าไม่สามารถจัดตารางขบวนรถให้มาถี่กว่านี้ได้เลยหรือ?
ทุกเช้านั่งรถไปขึ้นบีทีเอส สถานีต่อขยาย(บอกเลยตลาดพลู) จากนั้นก็นั่งไปเปลี่ยนขบวนที่สถานีวงเวียนใหญ่ ซึ่งที่วงเวียนใหญ่นี่แหละนรกมาก ลงจากขบวนปุ๊บคนจำนวนมากจากรถขบวนเดียวกัน ไปฟิวส์ รวมกับคนที่มาขึ้นที่สถานีนี้ รอจนชานชาลาแน่นขนัด พอรถมาปุ๊บ กรูกันเข้าไปภายในไม่ถึงสิบวิ รถเต็ม (แบบหลวมๆ) สักพักจะมีเสียงประกาศ
"กรุณาเดินเข้าด้านในของขบวนรถ จับห่วงเสาราว..."
ประกาศนี้บางทีมันขัดแย้งกัน ราวจับของรถไฟฟ้า ด้านบน มีเป็นสองแถว และเสากลางรถ นึกออกไหมว่ายืนหลวมๆ ราวก็เต็มแล้ว โดยที่ บริเวณที่ว่าง คือไม่มีราวให้จับ.. คนไปยืนบริเวณนั้นก้ตามเวรตามกรรมล่ะฮะ เห็นได้ชัดว่า รถไม่น่าจะออกแบบมาให้ยืนอัด ทุกตารางนิ้วนะ
ในตอนนั้นคือ คนก็เริ่มรอรถขบวนถัดไปละ คนด้านในก็เขยิบๆบ้าง และรถก็จอดแช่อยู่ต่ออีกราว 2-3 นาที (รออะไรน่ะ มันเต็มแล้วจะแช่จนคนสถานีต่อไปนั่งบนหลังคารึฟะ) กว่าจะปิดประตูและแล่นต่อไป..
พอมาถึงกรุงธน ถามว่า มันจะเข้าได้อีกสักกี่คน แน่นอนแถวที่ชานชาลานี้ก็ยาวไม่ยิ่งหย่อน แต่ก็เข้าได้อีกประตูละไม่กี่สิบคน เพิ่มความแน่นขนัดเข้าไป ยังไม่นับว่า คนที่ไม่สารถเข้าได้ ก็ยืนต่อไป พร้อมคิดในใจว่า (รถอยู่ต่อหน้า แม่งไปไม่ได้ TT)
ถัดมาสะพานตากสิน มาถึงขั้นนี้แล้วเมื่อประตูเปิดออก ผู้คนในรถและนอกรถก็จะสบตากัน ผู้คนนอกรถก็รอมาเป็นเวลานาน ย่อมไม่มีทางเลือก บางคนก็พูดว่า ขอไปด้วยคนนะคะ และแทรกตัวเข้ามาในรถ ผู้คนในรถก็เข้าใจถึงชีวิตรีบเร่งยามเช้าดี หน้าคงจะแบบว่า เข้ามาเหอะ ทนฟิวส์กันไปซัก 2-3 ป้ายนะ
แน่นอนไฟล์เสียงยอดฮิตก็เปิดซ้ำอีกรอบ Plase move inside the train away from doors area... blahhh (คนฟังคิดตลอดแหละ น่าจะเพิ่มที่จับนะ เป็นซัก 3 แถว แล้วบริเวณรอยต่อขบวน มันไม่ได้ออกแบบมาให้ยืนเลยนะเนี่ย)
บริเวณกลางรถที่แอร์ลงย่อมไม่มีปัญหา อากาศถ่ายเทผู้คนเหงื่อแห้ง แต่นั้นไม่ใช่เลยกับจุดอับส่วนต่อขบวน เคยไปอยู่จุดนั้นทีนึง ทั้งแรงเลี้ยวอะไรต่างๆ ชวนมึนสุดๆ แบบฉันไม่ได้จะเข้าคอร์สฝึกยืนทรงตัวนะ หนำซ้ำ แอร์ยังไม่ค่อยเป่า กลิ่นเหงื่อเค็มๆโชยในมุมอับจนแทบเป็นลม หรือไม่บางคนก็ประโคมน้ำำหอมจนนึกว่า "เขา" ประสบอุบัติเหตุชนรถน้ำหอมมา นอกจากนั้น เมื่อร่างกายสัมผัสกับร่างกาย (อย่าคิดลึก) ยังเกิดการถ่ายเทความร้อนจนแฉะ .. นี่ไม่ใช่รถเมล์ฟรีนะ
ภาวะนี้เกิดในเวลาสั้นๆ ในช่วงเช้าของทุกวัน(ยกเว้นเสาร์อาทิตย์) แต่ถ้าจะปล่อยรถให้มันถี่กว่านี้ความเป็นไปได้ไม่มีเลยเรอะ
รถไฟฟ้าเป้นทางออกหนึ่งของผู้จราจรกรุงเทพ อนาคตน่าจะมีคนใช้มากกว่านี้ เพราะเส้นทางเดินรถขยายออกไป ก็หวังว่าจะมีวันที่รถไม่ติดเท่านี้ มีพื้นที่สีเขียว ยืนบีทีเอสได้อย่าง Wellfairนะฮ้าาาาาาาา
ไม่มีไร อยากบ่นน่ะ
ความคิดเห็น