Dear Prince (เมื่อรักนำเธอมา)

ไม่ว่าจะต้องเหน็ดเหนื่อยซักเท่าไหร่  
ฝ่าพายุ  ฝ่าลมฝน แค่ไหน..
! ฉันยัยน้ำค้างคนนี้จะไม่ยอมแพ้ และไม่ท้อ เพื่อที่จะหาเงินมารักษาแม่ให้ได้  ฉันจะไม่ยอมให้แม่ตาบอดไปตลอดชีวิต
แต่แล้วโชตชะตาก็ได้ส่งโชคลาภที่ดีมาให้ฉัน นั่นก็คือ ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลากว่าผู้ชายปกติ แถมไม่ใช่คนประเทศไทยด้วย  เขาบอกว่าเขามาจากประเทศ นาร์เซียร์ ซึ่งฉันก็ไม่เคยได้ยิน ไม่เคยรู้จักมาก่อน แต่ช่างเถอะเรื่องที่เขาจะมาจากประเทศไหนฉันก็ไม่สนหรอกแต่ที่ฉันสนใจก็คือ ข้อเสนอที่เขายื่นมาให้ฉันเพื่อแลกกับการรักษาของแม่ทั้งฉันทั้งหมด นั้นคือ
"ตามหาเพื่อนของพ่อฉันที่พรากจากันเมื่อยี่สิบปีก่อน.."
มันก็ผ่านมายี่สิบปีแล้ว หน้าตารูปร่างจะเปลี่ยนไปแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ มันเป็นงานที่ยากมากๆ  แต่เพื่อแลกกับค่ารักษาของแม่ ฉันยัยน้ำค้างที่ทำงานไม่เคยหยุดมาจนป่านนี้ จะขอสู้ตาย...
แต่ทว่า เพราะไอ้ความหน้าตาดีของเขาที่มันดูดีมากกว่าผู้ชายทั่วไปนี่สิ ทำให้ฉันต้องทำงานลำบาก เพราะว่ามีแต่ผู้หญิงจ้องจะเข้ามาเข้าใกล้เขาตลอด มีเพียงแต่ฉันเท่านั้นที่ไม่ได้คิดอย่างนั้น เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็เพราะฉันรับไม่ได้กับความโครตหลงตัวเองของเขาน่ะสิ แต่ทำไม  ยิ่งเขาใจดีและชอบเข้ามาทำดีกับฉันมากเท่าไหร่  ฉันกับรู้สึกว่ายิ่งอ่อนไหวไปกับเขามากขึ้นเท่านั้น
ไม่! ฉันจะไม่เป็นเหมือนพวกผู้หญิงเหล่านั้น
ไม่!  ฉันจะไม่ตกหลุมพรางเขา
แต่ยิ่งห้ามความรู้สึกขอตัวเองเท่าไหร่  มันก็ทำให้ฉันเข้าใกล้ความจริงมากเท่านั้นว่าฉัน
ตกหลุกรักผู้ชายจอมหลงตัวเองที่ฉันไม่ชอบคนนี้แล้ว
แต่เมื่อรู้ใจตัวเอง และต้องการอยากจะใกล้ชิดเขา กลับต้องมาผิดหวังเมื่อเขา....
มีเจ้าของหัวใจแล้ว และเธอก็คือผู้หญิงที่เขาข้ามน้ำข้ามทะเลเพื่อมาตามหาเธอ..
ยิ่งรู้สึกก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้น  ยิ่งชอบเขามากเท่าไหร่ก็ยิ่งห่างไกลมากกว่าเดิมจนมองไม่เห็นว่าความหวังเป็นยังไง  และทางเดียวที่จะรักษาแผลใจนี้ได้ก็คือ..
ตามหาเพื่อนของพ่อเขาให้เจอ  แล้วค่อยเดินออกไปจากชีวิตของเขา  ไปตามทางของตัวเอง เพราะรู้ดีแก่ใจว่าระหว่างฉันกับเขามันไม่มีทางที่จะเป็นไปได้เลย  ไม่มีทางได้เลย...