ครั้งหนึ่งเคยเป็นวัยรุ่น

          ครั้งนึ่งในชีวิตของคนเรา เคยมีไหมอดีตที่แสนจะมีความสุข

แต่คงไม่ได้มีความสุขอย่างเดียวเพราะความสุขมันมักจะมาคู่กับ

ความทุกข์เสมอ มีเรื่องหลายเรื่องที่เกิดขึ้นมาทั้งที่ตั้งใจก็ดีไม่ได้

ตั้งใจก็ดี แต่เราก็ไม่สามารถย้อนกลับไปเปลี่ยนแปลงมันได้ เราก็

ทำได้แค่เก็บมันไว้ในความทรงจำของเราเพียงอย่างเดียวเท่านั้น

อย่างตอนเด็กของเรา มีแต่วีรกรรม ที่แซบๆ ซนๆ เกินเด็กผู้หญิง
ทั้งนั้น

 เราจำได้อยู่ว่าตอนนั้นเราน่าจะอายุประมาณ 8ขวบ เราเป็นผู้หญิง

คนเดียวในกลุ่มเพื่อน เพราะในกลุ่มส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายคนอายุ

เท่าเราที่เป็นผู้หญิงมีน้อยมากในหมู่บ้าน ดั้งนั้นเราจึงมีแต่เพื่อน

ผู้ชายร่วมขบวนการ ซ่า แซบ ซน จนผู้ใหญ่แถวนั้นเกิดความระอา

ในตัวเราและเพื่อนๆ จะไม่ให้ระอาได้ไง ในเมื่อกลุ่มเราซนสุดยอด
เลยก็ว่าได้ 

      ตื่นเช้ามาก็เอาละ หาป้าเราก่อนเลย ป้าๆทำไรอะหนูช่วยไหม

ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิด ป้าเรากำลังเตียมจุดไฟทำกับข้าวเพื่อที่จะข้าว

ออกไปกินที่ไร่นาตอนเช้า พอป้าเห็นเรา เราคิดว่าป้าต้องนึกในใจ

แน่เลย (ไอ้ตัวแสบมาแล้ว) ครั้งนี้จะทำอะไรพังอีกนะ จากประวัติ

อันดีของเรา ถ้าตื่นมาตอนไหน เห็นใครทำอะไร ก็เกิดอาการ

อยากรู้อยากเห็นไปซะหมดทุกอย่าง ดังนั้นเราเป็นเด็กจะอยู่เฉยๆ

ไม่ได้เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ว่าแล้วเราก็ลงมือจัดการทันที

เห็นป้าล้างผักก็ขอล้างบ้าง พอขอได้ก็ล้างอยู่นั้นแหละพอป้าเห็น

อีกทีถึงกลับช็อก!! เพราะเราไม่ได้ล้างแบบธรรมดา เราล้างแบบว่า

ผักกระจุยกระจายช้ำแล้วช้ำอีกจนคิดว่าคงทำอาหารไม่ได้แล้วละ

ตั้งแต่นั้นมาเราก็มีวีรกรรมมาอย่างต่อเนื่องมาโดยตลอด 

     จนครั้งนึงเราไปสร้างวีรกรรมกับเพื่อนๆ ที่แม่น้ำยมในกลุ่มตอน

นั้นเราตัวเล็กที่สุดผอมที่สุดแล้วยังเป็นผู้หญิงทั้งที่ทั้งหมดมี

แต่ผู้ชาย เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่าไอ้บอมเพื่อนรุ่นพี่ กับไอ้ปิงซึ่งเป็น

พี่ชายห่างๆของเราชวนกันไปตกปลาที่แม่น้ำยมแล้วพอดิบพอดี

เราไปแถวบ้านไอ้บอม มันเห็นก็เลยชวนไปด้วยกัน ตอนนั้นเป็น

เด็กก็นึกสนุกใครชวนไปไหนก็ไป แต่ดันลืมไปว่ามันเย็นมากแล้ว

แล้วก็ไม่ได้บอกที่บ้านด้วยว่าไปไหน เพราะเห็นแก่ความสนุกจน

ลืมคิดไปว่า ถ้าเราเป็นอะไรไปคนที่รักเราเขาจะเป็นยังไง  พอพี่

ชวนไปตกปลาไปก็ไปวะ เรื่องสนุกๆแบบนี้จะผลาดได้ไง  จน

พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า สีของท้องฟ้าเริ่มค่อยๆเปลี่ยนจากสีส้ม

กลายเป็นสีม่วงอมดำ เสียงนกกระจิบ นกกระจอก ร้องกันให้เจื่อย

แจ้ว สมทบด้วยเสียงของจิ้งหรีดและเลไล เป็นเสียงทีฟังแล้วค้นหู

เป็นอย่างยิ่ง พอตกปลากันอย่างสนุกสนานพอหอมปากหอมคอ

แล้ว พวกพี่ๆก็ชวนกลับบ้าน เดินมาได้ไม่นานพี่ก็หันกลับมาถาม

ตัวเล็กเราได้บอกที่บ้านหรือเปล่าว่ามาตกปลากลับพี่ ตอนนั้นเอง

ที่เรานึกขึ้นได้ว่าลืมบอก (งานเข้าแล้วเรา)

      อ้าว..ว่าไงได้บอกไหมเสียงพี่ชายดังขึ้นจนคนถูกถามตกใจ

เงียบอยู่นั้นแหละ ทำหน้าแบบนี้ไม่ได้บอกใช่ไหม คนขี้ลืมสีหน้าดู

กังวล แล้วก็พยักหน้ารับผิดว่าลืมบอกจริงๆ ก็ตอนนั้นมัวแต่ดีใจที่

จะได้ไปเที่ยวเล่นเลยลืม พี่ก็เลยบ่นเรามาตลอดทางจนถึงบ้าน

เป็นชุดอ่ะ แต่ไม่ทั้นจะถึงบ้านดีเลย พ่อก็ออกมาเจอเรากำลังจะ

เข้าบ้านพอดี ตอนนั้นสีหน้าพ่อและทุกคนในบ้านกังวลมากโดย

เฉพาะป้าผู้ที่เป็นเหมือนแม่บังเกิดเกล้าเพราะเลี้ยงเรามาตั้งแต่เกิด

เรายังไม่ทันจะพูดอะไรเลยพ่อก็เดินถือไม้เลียวยาวๆมาด้วยพร้อม

กับถามว่าไปไหนมา รู้ไหมว่าทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงกันแค่ไหน

ถ้าเป็นอะไรไปจะทำยังไง ตอนนั้นพ่อคงโกรธเรามากเพราะเสียง

พ่อดุมากจนคนฟังอย่างเราถึงกับน้ำตาล่วงกับความผิดที่ก่อไว้ ใน

ใจคิดว่าเอาแล้ววันนี้คงตั้องโดนแน่ๆ โดนตีแน่ๆ แล้วพ่อก็เดินเข้า

มาแล้วก็ฝาดเรา ดัง ป้าบๆๆๆๆๆๆ แล้วทีนี้คนถูกตีทำไงละนอกจาก

ร้องไห้สำนึกผิด บอกว่าต่อไปหนูจะไม่ทำแล้ว ป้าผู้เป็นที่รักคงทน

เห็นหลานเจ็บไม่ได้จึงวิ่งมาดึงออกไปและปลอบให้หายร้องไห้

แล้วสอนเราว่า ต่อไปห้ามทำแบบนี้อีก รู้ไหมหนูหายตัวไปโดยไม่

บอกให้ใครรู้ หนูทำให้คนอื่นเขาเป็นห่วงหนูมากแค่ไหน กลัวไป

สาระพัดว่าหนูจะได้รับอันตรายอะไรไหม จะไปเที่ยวเล่นที่ไหนจน

เจ็บตัวหรือเปล่า ป้าพูดด้วยร้องไห้ไปด้วย เห็นแล้วก็ยิ่งรู้สึก

ผิดเข้าไปใหญ่ พอวันรุ่งขี้นพ่อก็ได้บอกเราว่า ทำผิดก็ต้องถูก

ทำโทษ เราก็ถามว่าจะให้หนูทำอะไร พ่อบอกว่า...ห้ามออกไป

เล่นกับเพื่อนเป็นเวลา 1อาทิตย์คำพูดของพ่อทำให้คนฟังรู้สึก

ใจเสียเหมือนฟ้าจะถล่ม แผ่นดินจะถลาย อะไรเนี่ย... 1 อาทิตย์

ให้เราอยู่บ้านห้ามออกไปเล่นกับเพื่อน โอ๊ย!! ลงแดงตายแน่เลย

เรา แต่จะทำไงได้ละในเมื่อเราเป็นคนทำผิดก็ต้องรับผลกรรมไป

ตามการกระทำของเราจากนั้นก็เข็ดไปอีกนาน