บันทึกนี้ อันที่จริงเขียนไว้หลายเดือนแล้ว แต่ไม่ได้โพสลงในบล็อก ยังไม่เคยเล่นบล็อกในนี้มาก่อนเลย แต่วันนี้ตั้งใจทำไอดีอย่างเป็นกิจลักษณะแล้ว ก็เลยโพสขึ้นไว้เสียหน่อย เดี๋ยวบล็อกจะว่างเอา ^^ จำได้ว่าตอนนั้นประทับใจมาก กลับมาอ่านซ้ำอีกครั้ง ก็ยังประทับใจอยู่ครับ
สองวันมานี้ผมไปเปิดหมวกเล่นกีต้าร์ ร้องเพลงที่สถานีรถไฟบางซื่อครับ วางแผ่นกระดาษบนพื้น เขียนว่า "สวัสดีครับ ผมชื่อบีทเติ้ล ผมมาเปิดหมวกหาทุนทำเพลงครับ"
ที่นั่น ผมได้พบว่าคนไทยมีน้ำใจที่สุดในโลกแล้วจริงๆ มีคุณป้าร้านขายน้ำ คุณน้าร้านขายน้ำมะพร้าว กับน้องที่เป็นหลานคุณน้า พี่ร้านขายลูกชิ้นสมุนไพร พี่ร้านเบอร์เกอร์กับน้องตัวเล็ก ที่ขายของอยู่บริเวณนั้น ขอบคุณมากๆที่ให้ผมไปเปิดหมวกอยู่ตรงนั้นได้ มิหนำซ้ำยังเอาน้ำ เอาขนมมาให้ผมทานด้วย
วันแรกที่ผมมาเปิดหมวก ก็คือเมื่อวานนี้ ผมกล้าๆกลัวๆเกร็งๆ วางกีต้าร์ลงที่บริเวณข้างม้านั่งรอรถเมล์
คุณป้าที่รอรถเมล์สาย 97 ปอ นั่งไปฝั่งนนทบุรี เป็นคนแรกที่ให้เงินผม 50 บาท ผมดีใจมากๆ จนคึกคักเลยครับ หลังจากคุณป้าให้เงิน ยังเข้ามาคุยด้วยพักใหญ่เลย เลยมีคุณน้าอีกคนตามมาให้ด้วย ขอบคุณครับ
ที่ซึ้งคือมีคุณลุงท่านนึง เข้ามายืนดูผมเล่นกีต้าร์ผิดๆถูกๆใกล้ๆ คุณลุงยืนดูอยู่สักพัก เห็นผมเล่นกีต้าร์มือเปล่า ก็เลยหยิบปิ๊กกีต้าร์จากกระเป๋าสตางค์ยื่นส่งมาให้ มันเป็นปิ๊กกีต้าร์ที่มีคุณค่าทางจิตใจกับผมมากที่สุดเลยครับ คุณลุงยังถ่ายวีดิโอผมไว้ บอกจะเอาไปให้ลูกชายดู พอคุณลุงทราบว่าผมมีแผ่นซีดีเพลงของตัวเองมาด้วย คุณลุงถามว่าเท่าไหร่ ผมตอบว่า แล้วแต่จะให้ครับ คุณลุงก็ยื่นแบงก์ร้อยให้ ผมยิ้มแก้มปริเลย แบงก์ร้อยแรกของการเปิดหมวกของผมครับ :-D
คุณ ลุงครับ ผมขอโทษนะครับ วันนี้ผมทำปิ๊กของคุณลุงหายตอนเปิดหมวกครับ หาเท่าไรก็หาไม่เจอ ผมสะเพร่าเองครับ ผมเสียใจจริงๆครับ แต่ถึงปิ๊กมันจะหายไปแล้ว แต่ผมจะขอจำภาพของมันไว้ให้มั่น ปิ๊กกีต้าร์แบบบาง สีเขียวเข้ม สะท้อนแสง ด้านนึงของมันมีร้อยสึกเว้าเข้าไป T____T
ซึ้งที่สุดคือคุณ ป้าร้านขายน้ำ คุณป้าฝากน้ำแดงมาให้ผมทานในวันแรกของการเปิดหมวก พอวันนี้ ตอนที่ผมสวัสดีคุณป้า คุณป้ายังถามว่ากินน้ำมั๊ยคะ ผมบอกว่า ครับ ชานมเย็นฮะ แล้วคุณป้าก็ทำชานมเย็นใส่แก้วให้ผม แล้วบอกว่าไม่คิดเงิน แต่ผมบอกว่าเกรงใจ จะยื่นส่งเงินให้ คุณป้าบอกว่า ป้าเลี้ยง เลี้ยงเหมือนลูก แล้วคุณป้าก็บอกว่า ป้าไม่มีลูก ลูกป้าตายแล้ว ลูกชายคนโต ผมก็ อ๋อคร้าบ สะอึกไป คุณป้าถามว่าผมอายุเท่าไหร่ ผมบอกคุณป้าว่า สิบแปด แต่ความจริงแล้วคือสิบเก้าครับ คือผมอายุสิบเก้าแล้ว แต่ยังติดปากว่าสิบแปดทุกที นี่ยังคิดอยู่นะครับว่าตัวเองสิบแปด = = แต่พูดผิดแล้วก็พูดเลย ไม่ได้บอกคุณป้าใหม่ ผมถามว่าลูกคุณป้าเป็นอะไรเสียเหรอครับ คุณป้าบอกว่าป่วยเป็นโรคไต ตอนเสียอายุสิบเก้า
คุณป้าครับ ผมเจอคุณป้าบ่อยๆ แล้วก็ซื้อน้ำคุณป้าทานบ้าง เพราะที่นี่เป็นทางกลับบ้าน ผมคิดว่าคุณป้าดูดุจัง แต่จริงๆแล้วคุณป้าใจดีมากๆเลยครับ ผมเคยแอบนึกในใจว่าทำไมน้ำร้านคุณป้าจืดจัง (ดูเลวนะบีทเติ้ล) แต่วันนี้น้ำร้านคุณป้าเป็นน้ำที่หวานที่สุดในโลกเลยครับ ผมขอบคุณคุณป้ามากนะครับ
เปิดหมวกสองวันมานี้ผมได้เห็นอะไรหลายอย่าง มีพระให้เงินผมด้วย ผมก็นึกในใจ ปกติเราต้องถวายพระไม่ใช่เรอะ? โอ้...
คุณ น้ากระเป๋ารถเมล์ คุณพี่สาวที่ยื่นแบงก์ห้าสิบให้ผม แล้วผมถามว่าเอาเพลงของผมไปฟังไหมครับ จริงๆผมไม่ได้จะให้คุณพี่ต้องซื้อเพลงผมอีกนะครับ ห้าสิบบาทน่ะเยอะมากกก ผมจะให้คุณพี่เอาไปฟัง เผื่อผมจะสามารถตอบแทนอะไรได้บ้าง T^T ยังเสียดายที่ไม่ได้ให้แผ่นเพลงกับพี่
เด็กตัวเล็กๆหย่อนตังลงถุงกีต้าร์ ห้าบาท สิบบาท น้องๆน่ารักมากๆเลย
นายคนชื่อเอกที่เรียนอยู่พระจอมฯ ที่มาช่วยเราเล่นกีต้าร์ ตอนที่เราเมื่อยมากๆ ให้โอกาสเราได้ร้องเพลงคิดฮอด อย่างสาใจ ฮ่าฮ่า
แล้วก็มีคุณป้า พี่ๆอีกหลายต่อหลายคน เยอะมาก อยากจะจำให้ได้หมดทุกคน แต่ไม่หมดจริงๆครับ
ผมร้องเพลงไปยิ้มไป ถึงฝีมือกีต้าร์ของผมจะห่วย แต่ผมทำด้วยความตั้งใจจริงๆ อย่างจริงใจ และมีความสุขที่สุด
วันนี้ผมยังได้รู้จักน้องที่ตามมาแอดเฟซบุ๊คของผม จากที่เจอกันตอนเปิดหมวก ชื่อน้องสอง เป็นกีต้าร์ Hero ประกวด LG เราเลยได้ร่วมงานกัน น้องจะมาช่วยผมอัดเพลงเปลี่ยนใครไม่ได้ ที่จะเอามาทำใหม่อีกครั้งครับ
ตอนนี้ผมมีเงินเข้าห้องอัดแล้ว เป็นเงินจากการเปิดหมวก และงานพิเศษของผมรวมกันครับ :)
ผม ถือว่าตัวเองเป็นหนี้ทุกคนที่หยิบยื่นสิ่งต่างๆให้แก่ผม (เป็นหนี้สงฆ์ด้วย !!) ผมได้ร้องเพลงเล่นกีต้าร์ตอบแทนไปขณะนั้นแล้ว เอาแผ่นเพลงให้กับคุณป้าคุณพี่ตรงนั้นแล้ว แต่ในใจรู้ดีว่ายังไม่เพียงพอ ผมจะขอทำทุกทางเพื่อตอบแทนน้ำใจของทุกๆคน โดยจะไม่มีวันลืม อย่างหนึ่งคือจะทำเพลงออกมาให้ดีที่สุดครับ
ผมขอบคุณมากจริงๆ
วันนี้ทำให้ผมรักคนไทย ประเทศไทยจนเกินอธิบาย
4 กันยายน 2553 - บีทเติ้ล
ความคิดเห็น
^^
สู้ ๆฮับ