คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 0 : เหตุเกิดเพราะท่อ[Rewrite]
ณ อิเคบุคุโร่
"อิ...ซา...ยะ...คุง!!!!!"
โคร้ม!!ปัง!!ตู้ม!!บึ้ม!!
และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่สงบสุข(!?)ในอิเคบุคุโร่เเห่งนี้ สองหนุ่มสุดน่ารัก(!?) ซึ่งเป็นสีสัน(สีม่วง?)เเห่งอิเคบุคุโร่แห่งนี้ ก็ได้มาเจอกัน ณ อพาร์ทเมนท์ของชินระผู้เป็นเพื่อนด้วยความบังเอิญ(หรือตั้งใจโดยชินระก็ไม่รู้)
"อ้าว...นี้ชินระชวนชิสึจังมาด้วยหรอ^_^"ชายผมสีดำเจ้าของฉายา “เห็บหมาสุดแรดแห่งศตวรรค(?)”เอ่ย
"นั้นมันเป็นคำพูดของชั้นต่างหาก!!!"หนุ่มผมทองผู้ซึ่งมีพลังโครตแห่งช้างสารตะโกนกลับใส่นายเห็บ(?) ก่อนจะขว้างตู้ขายน้ำอัตโนมัติที่น่าสงสารที่ดันบังเอิญมาอยู่หน้าอพาทเมนท์ของหมอเถื่อนแห่งอิเคบุคุโร่พอดี
โคร้ม!!
และเเล้ว....ตู้ขายน้ำก็ต้องเป็นกลางร่างเป็นเศษเหล็กโดยเนื้อมือของชายผู้ที่เเข็งเเกร่งที่สุดในอิเคบุคุโร่อีกครา.... เพราะแทนที่จะไปอัดกับร่างเจ้าของนัยตาสีโลหิต มันกลับไปเป็นเศษเหล็กประดับกำแพงซะนี้...
"วา...ชิสึจัง...ทำไมวันนี้ปาไม่แม่นเลยน่า^o^///"
ปึ้ง!!!
และแล้ว... ตอนนี้ตู้จดหมายก็ได้ลอยไปอยู่ประดับกำแพงที่อยู่ด้านหลังของอิซายะเป็นเพื่อนเจ้าตู้ขายน้ำโดยมิได้ตั้งใจ(แต่เจตตนะใช่มะ =w=?)เป็นที่เรียบร้อย แต่เพราะเหตุผลประการนี้...
จึงทำให้กำแพงพังลงมาทั้งแผง ก่อนให้เกิดดงมหาฝุ่นขึ้นในบัดดล จนทำให้ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้เลย ซึ่งแม้แต่มือตัวเองยังแทบจะไม่เห็น
"เเน่นจริง...จับชั้นให้ได้สิ!!ชิสึจัง^_^!"เสียงกวนเบื้องล่างของอิซายะดังอยู่ภายในกลุ่มควัน เป็นเหตุทำให้ชิสึโอะหงุดหงิดสุดๆ
"อย่าหนีนะ!!!ไอ้เห็บหมาาาาาา!!!!"ชายผมทองตะโกนลั่น มือสองข้างไม่วาย คว้าทุกสิ่งที่สามารถถอนรากถอนโคนออกมาได้ปาซ้ายปาขวาอย่างไร้ทิศทาง แต่ก็ไม่โดนเจ้าของเรือนผมสีดำแม้แต่ปลายเส้นผม
"ถ้าไม่หนีก็ไม่สนุกสิ!!ชิสะ....อ๊ากกกก!!!!!!=[]=!!!"เสียงของอิซายะขาดห้วงไป ก่อนจะตบท้ายด้วยเสียงโหยหวญอันน่ารักเนื่องจากอะไรก็ไม่รู้
"เห้ย!!ไอ้เห็บหมา!!แกเป็นอะระ...อ๊ากกกกกกกก!!!!!!!!!!=[]=!!!"ส่วนทางต้านนายคุ่กัดกาลก็ยังตกใจจนต้องวิ่งไปตามทิศทางของเสียงที่ตนเองได้ยิน ก่อนจะลงเอยแบบเดียวกับเจ้าของเรือนผมสีรัตติกาล
"..."
"..."
และสรุปได้ว่า...นะจุดๆนี้....ทั้งสองหน่อได้ตกลงไปในท่อระบายน้ำ(ที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน)ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"หึหึหึ"เสียงหัวเราะในลำคอที่คาดว่าเจ้าของเสียงน่าจะเป็นชายหญิงคู่หนึ่งดังขึ้นเบาๆ หลังจากสิ้นเสียงร้อง
"เสร็จไป 2 "เสียงหญิงสาวเอ่ย...
"เหลืออีกหนึ่ง"เสียงชายหนุ่มเอ่ย...
สิ้นเสียงของสองบุคคลปริศนา ฝุ่นและควันโดยรอบก็พลันจางหายไป ซากปรักหักพังทั้งหมดกลับมาเป็นเหมือนเดิมทุกประการ ทุกๆสิ่งที่โดนเจ้าของฉายานาม ‘ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุด’ ปา เขวี้ยง และ ถอนรากถอนโคน บัดนี้กลับมาเป็นเหมือนเก่า ราวกับไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แม้แต่ฝุ่นที่เคยฟุ้งยังไม่มีเหลือแม้แต่นิดเดียว...
แล้วยามค่ำคืนของอิเคบุคุโร่ก็ได้กลับมาสงบสุขเป็นปกติครั้ง....
แถมดูครั้งนี้จะนานกว่าครั้งไหนๆ ซะด้วยสิ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ กรุงลอนดอน , สหราชอณาจักรอังกฤษ
ภายใต้ท้องฟ้ายามราตรีของประเทศต้นกำเนิดสุภาพบุรุษผู้ดีแห่งทวีปยุโรป ผู้คนพากันเดินกันให้ขวักไขว่ และพยายามจะทำธุระของตนให้เสร็จเสีย ก่อนที่ฝนเจ้ากรรมที่มักจะตกได้ตลอดเวลาจะเทลงมาจนทำให้การจราจรที่ตอนนี้ย่ำแย่อยู่แล้ว ดูแย่กว่าเดิม
วิถีชีวิตทีรีบเร่งแบบนี้... แม้แต่ผู้ที่ได้รับหน้าที่ ‘ พ่อบ้านแห่งตะกูลแฟนทอมไฮฟ์’ ก็ยังหลีกหนีชะตากรรมแบบนี้ไม่ได้
ตึก...ตึก...ตึก
เสียงฝีเท้าดังที่เป็นจังหวะสม่ำเสมอแบบไม่รีบเร่ง ผิดกับผู้คนบนท้องถนนอื่นๆ แถมเครื่องแต่งกายที่ทำจากหนังและเนื้อผ้าชั้นดี ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูหล่อขึ้นกว่า 4 เท่า จนพวกคุณหญิงคุณนายตั้งแต่รุ่ยป้ายันรุ่นเหลนทั้งหลายยังอดไม่ได้ที่จะเหลี่ยวมองร่างนั้น
แต่ร่างนั้นก็ไม่ได้สนใจหรือใส่ใจอะไร ในใจมีแต่จะรีบๆ นำของที่ซื้อมากลับไปที่คฤหาสไวๆ เท่านั้น
เพียงแต่ว่า....
"เมี้ยวววว"เสียงของของสัตว์สี่เท่าที่ท่านน่าจะรู้จักกันดีก็ดังขึ้น....
และ สิ่งมีชีวิตที่ว่านั้นก็คือ 'เเมว' นั้นเอง
แต่ก็ไม่น่าเชื่อเลยว่า... สิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่า ‘แมว’ จะทำให้พ่อบ้านผู้มีนามว่า ‘เซบาสเตียน’ นั้นหยุดและหันไป... จ้องได้...
"...."ร่างในชุดพ่อบ้านฉีกยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินเข้าไปหาเจ้าเหมียวตัวในที่กำลังร้องเสียงน่ารัก(?!)อยู่ในตรอกแห่งหนึ่ง
“เมี้ยวววว” เจ้าสัตว์สีเท้าผู้น่ารักตัวนั้นร้องอีกครั้ง ราวกับพยายามจะเรียกร้องความสนใจจากคุณพ่อบ้านซาตานให้มากกว่านี้
"เจ้าเหมียว...เเกมาทำอะไรอยู่ที่นี้..."เขาพูดเบาๆ พรางก้าวเข้าไปหาเจ้าแมวสีขาวตัวนั้น แต่แทนที่เจ้าเหมียวจะอยู่นิ่งๆ ให้คุณพ่อบ้านได้ลูบหัวอย่างเอ็นดู มันกลับวิ่งหนีกลับเข้าไปในตรองมืดนั้นซะงั้น...
"รอก่อนสิ!!เจ้าเหมียว!!"พ่อบ้านกล่าว ก่อนจะตามแมวตัวนั้นเข้าไปในตรองมืดอย่างไม่คิดอะไร เพราะเป็นที่รู้ๆ กันโดยทั่วไปอยู่แล้วว่า... เซบาสเตียน มิคาเอลิส ผู้นี้หลงรักในความน่ารักน่าเอ็นดูของเจ้าขนฟูพวกนี้มากแค่ไหน
ตึกๆๆๆ
"เมี้ยว...เมี้ยว..."เสียงร้องของแมวขาวตัวนั้นดังเป็นระยะๆ ตลอดทางที่พ่อบ้านรูปหล่อวิ่งตามไปโดยไม่ทันสังเกตุเลยว่าทางที่ตนกำลังเดินอยู่นั้น กำลังมืดลงทุกทีๆ จนแทบจะไม่เห็นแม้แต่มือตัวเองอยู่แล้ว
"เมี้ยว~” แล้วในที่สุดเจ้าแมวตัวนั้นก็วิ่งต่ออย่างไม่มีเหตุผล ก่อนจะนั่งลงนิ่งๆ โดยหันหน้าไปทางที่พ่อบ้านซาตานกำลังวิ่งมา
พ่อบ้านคนเก่ง เห็นโอกาสทองในการจับแมว(?!)ก็รีบเดินตรงดิ่งเข้าไปหาเจ้าขนฟูอย่างไม่เอะใจอะไรแม้แต่น้อย
"เจ้ามะ...อ๊ากกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!=[]=!!!!!!!"และแล้วก็เหมือนเกิดเดจาวูอีกครั้ง...
เพราะว่า...
ซาตานผู้เเข้งแกร่ง ผู้ซึ่งไม่น่าจะวิ่งตกท่อ(?!)เพราะวิ่ง ‘ไล่ตามแมว’ มากที่สุดใน 3 โลก 9 ภพ ดันร่วงลงไปป็นที่เรียบร้อยแล้วค่ะทุกท่าน....
"หึหึหึ"และทันทีที่เสียงกรีดร้อง(?!)ของซาตานหนุ่มเงียบไป.... เสียงขำยะเยือกก็ดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะหายไปราวกับเสียงของสายลม...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จบ
กบเกรียนเมพกลับมาแล้วเจ้าคะ!!!!!!! (ทุกคนในเรื่อง : กลับมาทำไม!!!)
ต้องขอโทษจริงๆ นะเจ้าคะที่หายไปนานนับ... // มองปฏิทิน..
เกือบปี!!!!!! // มองที่ตัวเองมาพิมพ์บอกไว้ว่าจะลงเดือนตุลา... ปี 54 แล้วทำหน้า FIN
แถมกลับมาแล้วยังไม่ได้ลงตอนใหม่อีก ต้องขออภัยอย่างสูงจริงๆนะเจ้าคะ; w ;
ยังไงก็... ตอนนี้ขอรีไรท์ตอนเก่าๆ ก่อนก็แล้วกันนะเจ้าคะ เพราะตอนนี้มีเรื่อง + ปัญหามากมายก่ายของเป็นภูเขาเลากาให้กบเกรียนคนนี้ต้องจัดการ(=__________=
แถมยังลืมพล็อดเรื่องอีกต่างหาก Orz||| << หนีไปดูเฮตาเลีย เลยลืมซะเกลี้ยง
ต้องขอโทษรีดเดอร์จริงๆ นะเจ้าคะ TwT
ความคิดเห็น