คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องใหญ่(?)
.. ได้โปรด หยุดแผนการของคุณ ..
Chapter 2
ฟุบ !
“ จะทำอะไรน่ะ .. !! ”
ฉันร้องถามเพราะเขาลากฉันขึ้นมาถึงห้อง ( เดาว่าน่าจะเป็นห้องของเขาเอง ) แล้วเขาก็โยนร่างฉันลงไปที่โซฟาใกล้ๆ แล้วจัดการขึ้นคร่อมฉันอย่างรวดเร็วจนฉันไม่ได้ตั้งตัวด้วยซ้ำ
“ หึ .. ฉันจะทำให้เธออับอายและเสียใจแต่ก็ไม่กล้าบอกใคร แล้วเธอก็จะตกอยู่ในมือฉัน ฉันจะบีบเธอหรือจะคลาย มันก็ขึ้นอยู่กับฉัน ฉันจะสั่งสอนเธอเอง! ”
“ นาย ..นายมันร้ายกาจ! นายมันปีศาจ! ไม่นะ ปล่อยๆๆ ..อื้ออ!! ”
ยังไม่ทันสิ้นคำของฉัน หมอนี่ก็ประกบริมฝีปากอุ่นร้อนปิดปากฉัน มันร้อนแรงและดุดัน สัมผัสได้ถึงแรงเกลียด ถึงจูบนี่จะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ฉันก็รังเกียจจูบที่เหมือนจะฆ่ากันนี่เอามากๆ ! ให้ตายสิ เขาจะทำร้ายฉันไปทำไมกัน
ไม่ว่าฉันจะพยายามผลัก ดัน ทุบตี หรือด้วยวิธีไหน มันก็ไม่ทำให้หมอนี่ละไปจากฉันได้เลย แรงเยอะเป็นบ้า! มืออุ่นๆ ของเขาเริ่มสอดเข้ามาภายใต้เสื้อบางๆ ของฉัน เขาลูบไล้เอวอย่างเบามือแต่ไม่อ่อนโยนสักนิด ริมฝีปากของเขาละจากปากของฉันแล้วแต่ยังไม่เลิกพฤติกรรมบ้าๆ นี่ ฉันสัมผัสได้ถึงจมูกที่โด่งเป็นสันของเขากำลังไซร้ซอกคอของฉัน ปากของเขาป้อนจูบลงไปอย่างหนักหน่วง มันรู้สึกดีปนเจ็บแต่ก็ลบล้างความโกรธเกลียดที่ฉันมีในตอนนี้ไม่ได้ ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดของฉัน ผลักเขาออกอย่างเร็วและแรงในช่วงที่เป็นช่องโหว่
‘เพี๊ยะ !!’
ทันทีที่พ้นจากวงแขนนรกนั่น มือฉันก็ตวัดฟาดไปที่แก้มซ้ายเขาอย่างจัง!
“ ยัยบ้าเอ๊ย! เธอบอกเองไม่ใช่รึไงว่าจะชดใช้น่ะ ”
“ ใช่! แต่นั่นต้องไม่ใช่ร่างกายฉัน !! ’’
สิ้นคำนั้นฉันรีบวิ่งออกจากห้องและวิ่งลงบันไดอย่างไม่คิดชีวิต ในใจฉันมันสั่งให้หนีไปให้พ้นๆจากที่นี่ บ้าจริง นี่มันอะไรกัน! ทำไมเขาต้องทำสายตาโกรธเกลียดฉันขนาดนี้ด้วย! ฉันไปฆ่าใครมารึไง !? ฮึ่ย ! ตอนนี้ขาของฉันก็ยังวิ่งต่อไปจนมาหยุดยืนอยู่ที่ไหนสักแห่ง ไม่ว่าจะมองซ้ายมองขวาเงยหน้าตะแคงมอง สถานที่ตรงนี้ก็ไม่คุ้นสักนิด! ครั้นจะเดินย้อนกลับไปทางเดิมก็จำไม่ได้แล้วว่ามาทางไหนบ้าง เอาเป็นว่า ฉันหลง -__-;; เออให้มันได้อย่างนี้สิ = =!
ฉันค่อยๆ แบกร่างอันน้อยนิดของตัวเองด้วยกำลังที่มีอยู่ทั้งหมด เดินไปนั่งห่อเหี่ยวอยู่ตรงหน้าร้านขายหนังสือร้านหนึ่ง หน้าร้านมีเก้าอี้ไม้ยาวๆ ตัวหนึ่งพอให้ฉันได้นั่งพักเหนื่อยแล้วคิดหาเส้นทางกลับหรือไม่ก็ย่านนี้ร้านขายของเยอะ ยัยโลลิอาจจะมาเดินช็อปปิ้งแล้วก็จ๊ะเอ๋กับฉันก็ได้
‘ ซู่ !!!! ’
เอ่ออ - -* จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาอย่างกับฟ้ารั่วแบบไม่มีสัญญาณเตือนก่อนเลยว่าจะตกลงมา นึกจะตกก็ตกลงมาซะงั้น เห้ออ แล้วฉันจะไปไหนได้!! ยังดีที่ตรงนี้มีหลังคาเลยออกมาหน่อย เลยไม่ต้องวิ่งหนีฝนอย่างกับหนีตายแบบผู้คนพวกนี้น่ะนะ แต่สถานที่ตรงนี้ก็ไม่ได้เอื้ออะไรนักหรอก เพราะหลังคาก็ช่างสั้น ฝนก็ตกแรงจนกระเด็นมาโดนฉันเปียกอยู่ดีนั่นแหละ เดินต่อไปหรือนั่งอยู่ สภาพก็เปียกไม่ต่างกัน
ฉันนั่งรอฝนอยู่พักใหญ่ ฝนก็ไม่มีวี่แววว่าจะหยุดตกแม้แต่นิด ตอนนี้ฉันรู้สึกเป็นหวัด เพราะมันเริ่มจะ ..
“ ฮัดชิ้วววววววววววววววววว !!!! ”
ฟึดๆ =.,=
‘ กุ๊งกิ๊ง ~ ’
“ หนูไปแล้วนะคะลุง สวัสดีค่ะ ไว้วันหลังจะแวะมาใหม่ค่ะ .... อ๋อค่ะมีร่มค่ะ ”
เสียงประตูเปิดและเสียงเล็กๆ ของผู้หญิงดังขึ้นมา นั่นทำให้ฉันเบนความสนใจไปหาเธอคนนั้น
“ เอ๋ .. คุณมานั่งทำอะไรตรงนี้เหรอคะ ? ”
“ อ๊ะฉัน .. ”
ฉันกำลังจะลุกยืนและอ้าปากตอบเธอไปว่าฉันหลงทางกลับห้องไม่ถูกแต่สติของฉันก็วูบไป ตอนนี้ ฉันไม่สามารถครองสติตัวเองให้คงอยู่ได้อีกแล้วล่ะมั้ง..
..............................
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ก็พบว่าตัวฉันอยู่ที่ห้องๆ หนึ่ง จะเป็นโรงพยาบาลก็ไม่ใช่ ห้องพักฉันยิ่งไม่ใช่ใหญ่ ฉันสำรวจรอบๆ ห้องกว้างนี่ ถูกตกแต่งขึ้นมาในสไตล์วินเทจปนหวานเล็กน้อย ฉันก้มมองสภาพตัวเองก็แห้งดี สะอาดสะอ้าน อยู่ในชุดธรรมดาๆ เสื้อยืดลายไข่ดาวและกางเกง เอ่อ.. ลายไส้กรอก - -**
“ อ้าว ได้สติแล้วเหรอคะ ”
“ .... ”
ต้นเสียงเล็กๆ น่ารัก ก็คือ ผู้หญิงในชุดเดรสน่ารักๆ แต่ก็แอบเซ็กซี่หน่อยๆ รับกับหุ่นเพรียวสูงของเธอ .. เธอเป็นนางแบบรึเปล่านะ
“ ไม่ต้องตกใจนะคะ .. คุณหมดสติไปนานมากๆเลย ฉันไม่กล้าปล่อยคุณไว้เลยพามาพักที่ห้องน่ะค่ะ พยายามปลุกคุณแล้วแต่ก็ไม่ตื่นเลย ฉันเลย ให้เด็กที่นี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้น่ะค่ะ ”
“ อ่า .. ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไม่ได้คุณฉันคงแย่ ”
“ ค่ะ แต่เอ่อ .. ขอโทษด้วยนะคะ พอดีชุดเพิ่งส่งซักไป เลยเหลือแต่ชุดของแฟนเก่าฉันน่ะค่ะ แต่เอ่อ .. รับรองได้ค่ะว่าสะอาดดีแล้ว ” ^^
“ อ่อ .. ยังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆ นะคะ ”
“ ว่าแต่ตอนนั้นคุณไปนั่งทำอะไรที่หน้าร้านหนังสือตอนฝนตกแบบนั้นหรอคะ? ”
“ คือว่าฉันหลงทางน่ะค่ะ ” =____=;;
“ อ๊ะเหรอคะ -0- ตอนนี้ฉันคงไม่สะดวกไปส่งคุณ ค้างที่นี่สักพักก่อนนะคะ ฉันจะได้มีเพื่อนอยู่ด้วย ><”
“ อะ .. เอ่อ งั้นไม่เกรงใจนะคะ -O-;; ”
“ ตามสบายเลยค่ะ ฮิฮิ ^^ ”
เสียงหัวเราะเธอน่ากลัวจัง -0-
“ อ้อ .. พอดีเดี๋ยวจะมีปาร์ตี้ข้างล่าง ไปด้วยกันมั้ยคะ? ดาราเยอะแยะเลยคุณน่าจะชอบนะ ”
“ รบกวนแค่นี้พอแล้วล่ะค่ะ ”
“ ฉันสรุปเลยแล้วกันว่าเธอไป ไม่ต้องกลัวนะ เธอเป็นแขกพิเศษของฉัน ไม่มีใครกล้าทำอะไรคุณแน่ ”
คือแล้วจะถามฉันทำไมอะ -0-
“ ว่าแต่ เรายังไม่รู้จักชื่อของคุณเลยนะคะ ”
“ เอ๋? ชื่อพู่กันค่ะ ” -0-
“ ชื่อแปลกดีจัง ฉันชื่อโอลิไวล์ นะ ^^ ”
นั่นคำชมใช่มั้ยคะ -0-
“ .. ค่ะ ” ^^ ฉันคลี่ยิ้มตอบเธอเล็กน้อย
“ ตามฉันมาค่ะ ”
ฉันพยักหน้าหงกๆ แล้วเดินตามเธอเข้าไปอีกห้องหนึ่ง เมื่อโอลิไวล์เปิดประตู นั่นก็ทำให้ฉันช็อคไปหลายวินาทีเลยทีเดียว - - ที่นี่มันคลังเสื้อผ้าชัดช๊าดดดดดดดด !!
เธอเดินเข้าไปแบบไม่อึ้งกับทรัพย์สินของตัวเองด้วยท่าทางร่าเริง เธอเดินเข้าไปหยิบเดรสตัวหนึ่งขึ้นมา มองมันได้สักพักก็หันมามองฉันแล้วกวักมือเรียกฉันให้เดินเข้าไปหาเธอ เธอเอาชุดมาทาบลงบนตัวฉันตัวแล้วตัวเล่า .. กี่ตัวไม่รู้ที่เธอเอามาทาบบนตัวฉันที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นให้เธอจับแต่งตัวเหมือนตุ๊กตาบาร์แบะ
“ ตัวนี้แหละเหมาะกับเธอที่สุดแล้ว เอาไปใส่ในห้องเล็กๆ ข้างในนั่นก็ได้นะ ”
เธอยื่นชุดเดรสสั้นสีขาวให้ฉัน ฉันก็พยักหน้าหงึกๆ แล้วรับชุดมาแล้วเดินไปเปลี่ยนที่ห้องเล็กๆ ที่มุมห้อง(?)
หลังจากเปลี่ยนเสร็จฉันก็เดินออกมา เธอมองฉันในชุดนี้แล้วมองฉันนิ่งด้วยสายตาเป็นประกาย สักพักเธอก็เดินไปหยิบรองเท้า ที่คาดผม ต่างหู สร้อยข้อมือ แล้วก็แต่งหน้าทำผมให้ฉันภายในเวลาไม่นาน อัศจรรย์จริงๆ เธอเป็นมนุษย์จริงๆ รึเปล่า -0-
เธอพาฉันลงลิฟท์ลงมาสโมสรด้านล่าง ฉันคิดว่า ที่นี่คงเป็นคอนโดใหญ่ และเธอคงอยู่ชั้นบนๆ เพราะลิฟท์มันวิ่งนานพักหนึ่งถึงเปิดออก ส้นสูง 4 นิ้วที่เธอให้ฉัน(ยืม)ใส่ไม่เป็นอุปสรรคกับฉันเท่าไหร่เพราะเคยโดนยัยโลลิจับแต่งตัวแบบนี้อยู่เหมือนกัน ฉันรู้สึกเขินๆ เล็กน้อยเมื่อเริ่มเดินมากลางงานปาร์ตี้ริมสระ สายตาผู้คนหน้าตาดีพวกนี้กำลังจับจ้องมาที่ฉันกับโอลิไวล์ เหมือนว่าฉันเป็นตัวแปลกปลอม? แล้วโอลิไวล์พาใครมาด้วย? เด็กนี่เป็นใคร? คงจะประมาณนี้ล่ะมั้งความคิดของคนพวกนั้นน่ะ
“ โอลิไวล์ ~ ทำไมมาช้าจัง ”
“ นั่นสิๆ ช้าจริงๆ เลย ”
“ เล่นแต่งตัวตุ๊กตาอยู่น่ะ ”
จะ .. จาร์ฟา กับฟาห์โร !! *0* แม่จ้าวว!! พี่น้องแฝดหล่อครองโลกก >,<
“ เธอพาใครมาด้วยงั้นเหรอ หืม? ”
“ แนะนำตัวสิ ^^ ” โอลิไวล์หันมายิ้มให้ฉันอย่างอ่อนโยน
“ ฉะ .. ฉันชื่อพู่กันค่ะ เอ่ออ.. มาอาศัยกับคุณโอลิไวล์สักพักน่ะค่ะ อะ .. เอ่อ .. ”
ฉันพูดอึกอัก ก้มหน้าก้มตา อยากจะบ้า ฉันไม่กล้าสบตาสายตาน่ารักน่ามองอย่างนั้นเลย
“ รุ่นน้องฉันเอง ”
“ รุ่นน้องเหรอ? แต่เมื่อกี้นี้ฉันได้ยินเธอพูดว่า คุณ นะ ”
“ พู่กันคงไม่ชินน่ะ ไปเถอะ ”
‘ ตามสบายเลยนะ ’ โอลิไวล์เอียงหน้ามากระซิบบอกฉันแล้วเดินไปยืนจิบไวน์กับจาร์ฟาด้านในงานทิ้งฉันให้ยืนมึนงงกับฟาห์โรสองคน
“ ไปหามุมเงียบนั่งดริ๊งค์กันมั้ย? ”
“ เอ๋? ก็ดีเหมือนกันค่ะ ”
ฉันกับฟาห์โรเดินหลบมาด้านหลังของงาน ตรงนี้เงียบและสงบ ไม่ค่อยมีผู้คนเดินเพ่นพ่านเหมือนในงาน ก็ดีเหมือนกันนะ รับลมบ้าง ~
“ ดื่มไวน์เป็นมั้ย? ”
“ เอ๋? ไม่ค่ะ ฉันแพ้ไวน์ ”
“ เฮ้~ จริงดิ แล้วเวลาแพ้อาการมันเป็นยังไงบ้างเหรอ ร้ายแรงรึเปล่า ” สายตาเขาดูเป็นประกายมาก -0-
“ ก็ไม่ร้ายแรงอะไรหรอก ก็แค่ไข้ขึ้นสูงแล้วก็สลบไปน่ะ ”
“ เนี่ยนะไม่ร้ายแรง? ”
“ ก็ไม่นี่ -0-”
“ งั้น.. น้ำส้มแล้วกันนะ เห็นว่ากันว่า ผู้หญิงสวยชอบดื่มน้ำส้ม ” ^^
“ -//- อื้ม ขอบคุณนะ ” เขาดูเป็นคนดีจังเลยแฮะ
ตริ๊ด~ ตริ๊ด~ .... Oh! Maboy~ Oh! Maboy~ baby ..
ฟาห์โรหันมามองหน้าฉันแล้วกดรับโทรศัพท์ = =;;
“ ฮัลโหล ”
“ .... ”
“ ขอโทษนะ ฉันต้องไปคุยงานข้างในน่ะ ” เขาเอามือป้องโทรศัพท์แล้วหันมาบอกฉันเบาๆ
ฉันพนักหน้าหงึกๆ เป็นการตอบรับ ตอนนี้ ฉันจึงยืนอยู่นอกงานคนเดียว .. ลมเย็นดีจัง แต่เพลียจังเลย ขอโอลิไวล์ขึ้นไปพักได้ไหมนะ ..
ปึก
“ อ๊ะ .. ขอโทษค่ .... นี่นาย!! ”
ขณะที่ฉันจะหันหลังไปเดินเข้างาน ฉันก็ชนกับคนร่างใหญ่คนหนึ่งเข้า ฉันกำลังจะเอ่ยขอโทษเขาแต่เมื่อได้เห็นหน้าแล้ว ฉันจึงพูดขอโทษไม่ลง!
“ สวัสดี เราเจอกันอีกครั้งแล้วนะ .. ” เขามองหน้าฉันสักพักก็เอ่ยขึ้นแล้วแสยะยิ้มบางๆ
ฉันพยายามไม่สนใจเขา แล้วจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ร่างใหญ่ก็ยังยืนขวางแล้วจับข้อมือฉันเอาไว้
“ อ๊ะ .. ปล่อยนะ! ฉันไม่อยากยุ่งกับนาย ”
พรึบ
กระดาษมันวาวนับสิบใบถูกฟาดลงบนหัวของฉันและปลิวว่อนไปมาจนตกลงพื้น ฉันยืนนิ่งแล้วมองกระดาษพวกนั้น .... มันเป็นรูปฉันกับเขาตอนนั้น .... เขาถ่ายเอาไว้ตอนไหนกัน!!
“ นะ .. นี่นาย .. นี่มันอะไรกันหา!! ” ฉันพยายามสะกดเสียงที่สั่นคลอนให้ดูเข้มแข็ง
“ ผลงานเธอ .. เจ๋งใช่มั้ยล่ะ ” เขาเอ่ยตอบฉันด้วยเสียงเรียบง่าย
“ .... ” ฉันนิ่งเงียบแล้วปล่อยให้น้ำใสร้อนไหลรินอาบแก้ม
“ หึ ไงล่ะ แค่นี้ร้องไห้เลยเหรอ .. ฉันจะขอเตือนเธอนะ ว่าอย่าพยายามหนีจากฉัน ”
“ ต้องการอะไรจากฉัน! ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้ด้วย ฉันไปทำให้ใครเดือดร้อนเหรอ ”
“ เธอไม่รู้หรอก ว่าไอ้งานบ้าบอนั่น มันทำให้ใครเดือดร้อนบ้าง!! ”
อึก! ....
บ้าจริง! ทะ .. ทำไมฉันจะต้องร้องไห้ด้วยล่ะ น้ำตาบ้านี่มันไหลออกมายังไงกันนะ ใครอยากจะร้องไห้เพราะปีศาจอย่างหมอนี่กัน
“ เข้าใจแล้ว.. นายเอาที่อยู่มา ถ้าฉันได้กลับบ้าน ฉันจะไปรับกรรมเอง พอใจรึยัง ”
“ ก็พอได้.. ” เขายังพูดด้วยเสียงเรียบๆ แต่แววตาดูท้าทาย
“ แล้ว .. เจอกัน ” ฉันพูดก้มหน้าก้มตาท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมและพร้อมชดใช้สิ่งที่มันทำให้เขาเดือดร้อน ..
ฉันพูดจบก็รีบเดินตวัดขาหนีเขาทันที .. แต่ทว่า ฉันใส่ส้นสูงจึงทำให้ทรงตัวลำบากกว่าปกติ มันทำให้ฉันเสียหลักและ ..
ตู้มมมมมม!!
“ อ๊ะ .... ช่วยด้วยค่ะ!! ”
ได้โปรด.. ใครก็ได้ช่วยฉันที .. ฉันว่ายน้ำไม่เป็น.. ขาของฉันตะคริวขึ้นทำให้ฉันไม่สามารถตีขาเพื่อให้ตัวเองไม่จมได้ ขาของฉันขยับไม่ได้ .. ฉัน กำลังจะค่อยๆ จมลง ไม่.. ไม่ไหวแล้ว
……………………….
___________________________________________________________
โปรดติดตาม Chapter 3 นะจ๊ะ ‘ผิดพลาดประการใด ขอโทษไว้ในที่นี้ด้วยค่า
พื้นที่เล็กๆ ของไรเตอร์ ;D
สวัสดีค่ะ >< เป็นยังไงบ้างอัพแล้วน้า~
ตอนนี้ก็พยายามแต่งยาวๆ แล้วนะ -0- ยาวรึยัง?
เป็นคนที่ไม่ค่อยแต่งตอนยาวๆ น่ะค่ะ = =’
ยังไงก็อย่าเพิ่งหนีไปไหนนะ ติดตามกันต่อไปนะจ๊ะ
ปล#; อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงานะจ๊ะ
Music Playlist at MixPod.com
ความคิดเห็น