ฟิกแฮร์รี่ พอตเตอร์ ตอน ความรักครั้ง.......สุดท้าย....

เนื้อเรื่อง

    ผมเป็นคนคนหนึ่งซึ่งไม่เคยเชื่อว่าความรักมีจริง........เมื่อก่อนผมเคยรักผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเป็นเหมือนดั่ง

ชีวิตของผม และเธอ.........เธอก็ได้จากผมไปอย่างไม่มีวันกลับ.............

    
     “เดรโกจ๊ะ มานี่สิ แม่จะแนะนำให้รู้จักกับเพื่อนแม่จ้ะ”

    “ครับแม่”

     ผมวิ่งตามเสียงเรียกของแม่มา เมื่อมาถึงผมก็ได้พบกับ.........เธอคนนั้น.................

     “รีเวล นี่ เดรโก ลูกชายของฉันกับลูเซียสจ้ะ เดรโก นี่ รีเวล ฟาเดียร์โก เป็นเพื่อนสนิทของแม่ตั้งแต่แม่ยัง

เด็กๆอยู่เลย แล้วนี่ก็ เรเวลลีน่า ลูกสาวของรีเวลจ้ะ เป็นเพื่อนกันไว้ล่ะ”

     “ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ เดรโก”

     “......ย........ยินดีที่ได้รู้จักจ้า..........ด.......เดรโก.........”

     “ช.........เช่นกัน...........”

     เธอเป็นเด็กสาวผมลอนหน้าน่ารักมาก หน้าตาของเธอช่างต่างจากแม่ของเธอโดยสิ้นเชิง ตาของเธอกลมโต
ดูสดใส ผมเธอเป็นลอนยาวเหมือนเกลียวคลื่น เสียงนุ่มเล็กๆดูสมกับตัวเธอยิ่งนัก เพียงแค่เห็นเธอครั้งแรก

ผมก็ตกหลุมรักเธอเข้าซะแล้ว.....

     ระหว่างวันนั้นเราก็ได้คุยกันหลายเรื่อง อาทิเช่น...

     “นี่ๆ มัลฟอย”

     “เรียกเดรโกสิ แล้วฉันก็จะเรียกเธอว่าเรเวลนะ”

     “ได้สิ เดรโก ^ ^”

     เธอตอบพลางยิ้มให้ผม ให้ตายสิ ผมรู้สึกว่าเธอน่ารักมากเลยทีเดียว ผมอยากจะให้วันเวลาเดินไปช้าๆ

จัง..........

     “เดรโก โตขึ้นเธอจะเข้าเรียนที่ฮอกวอตส์หรือเปล่า”

     “ไม่รู้สิ เพราะที่ฮอกวอตส์น่ะ จะสมัครเองไม่ได้นี่ แต่ฉันว่าฉันก็คงได้เรียนที่นี่นะ เพราะทั้งตระกูลฉันก็

ได้เรียนที่นี่กันทุกคนแหละ”

     “งั้นเหรอ..........ถ้าได้เข้าด้วยกันก็คงดีนะ ^ ^”

     จริงๆเหรอ เธออยากเรียนด้วยกันกับผมจริงๆเหรอเนี่ย OoO ผมดีใจจนแทบคลั่งเลยทีเดียว แต่ก็ต้องเก็บ

อาการไว้ก่อน เดี๋ยวเธอจะรู้ว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ

     ...........จากวันนั้นเราก็ได้เจอกันบ่อยๆ จนในที่สุดเราก็ได้เปลี่ยนสถานะจากเพื่อนธรรมดากลายเป็นเพื่อน

ซี้กัน การที่ได้เป็นเพื่อนสนิทกับเธอนั้น ทำให้ผมดีใจมาก ผมอยากให้ความสัมพันธ์ของเราเป็นแบบนี้ไป

เรื่อยๆ แต่แล้ววันหนึ่ง........

     “เดรโก..........รู้หรือเปล่าวันนี้มีคนมาสารภาพรักกับฉันด้วยล่ะ”

     !!!!!อะไรนะ............!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

     “.........แล้วเรเวล...........เธอตอบไปว่าไงล่ะ................”

     เธอตอบว่าอะไรนะ ปฏิเสธเถอะ ปฏิเสธไปที ผมได้แต่ภาวนาอย่างนั้น แต่หากคำตอบเธอกลับไม่ใช่เช่น

นั้น.....

     “ฉันตอบเขาไปว่าขอคิดดูก่อน...........เดรโก ฉันควรคบกับเขาดีมั๊ย.............”

     ‘บอกให้เธอปฏิเสธไปเลย’

    ‘ทำงั้นไม่ได้หรอก’

    ‘แกอย่าโง่ได้มั๊ย ถ้าให้ทั้งคู่สมหวังกันแล้วตัวนายล่ะ นายก็จะไม่มีทางได้สมหวังกับเธออีกเลยนะ’

    ‘แต่ถึงเธอจะไม่คบหมอนั่นก็ใช่ว่าจะสมหวังนี่หน่า ที่สำคัญเราควรจะให้เธอเลือกเองมากกว่าว่าอยากคบ

กับใคร............’

    เทวดากับปิศาจในใจผมกำลังเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียด ผมไม่รู้จะให้คำตอบกับเธออย่างไรดี ผมไม่อยาก

เสียเธอไป แต่ก็ไม่อยากทำร้ายจิตใจเธอ..........ในที่สุดผมเลยตัดสินใจพูดออกไปว่า...............

     “............ถ้าเขาเป็นคนดี ก็คบกับเขาเถอะ................”

     “..............ขอบใจนะเดรโก.........ความจริงฉันก็แอบชอบเขาอยู่เหมือนกัน........อ๊ะ......นั่นไง คนนั้นแหละ

^ ^;;........ฉันไปหาเขาก่อนนะ”

     “อือ.........โชคดีนะ ^ ^;;”

     ผมยิ้มและอวยพรให้เธอทั้งที่ในใจผมกำลังร้องไห้ ถ้าเธอรักเขาแล้วเธอจะมาถามผมทำไม..........ผมคิด

แบบนั้น..........ซักพักเธอก็พาเขาเดินมาด้วย...............ตอนนี้ผมรู้สึกเจ็บที่ขั้วหัวใจมาก.........

     “เดรโกจ๊ะ นี่โทมัส อัลโฟสจ้ะ ส่วนนี่คือเดรโก มัลฟอยจ้าโทมัส เขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันล่ะ^ ^”

     เธอมาแฟนที่เพิ่งตัดสินใจคบกันมาแนะนำให้ผมรู้จัก ผมยังคิดอยู่เลยว่าไอ้หมอนี่มันดีตรงไหนเธอถึงได้

ชอบมัน.........ถ้าตอนนั้นผมบอกเธอไปว่าให้เธอปฏิเสธหมอนี่ล่ะก็ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอจะยังยิ้มอย่างนี้ได้รู้

เปล่า..........

     “หวัดดี.....เอ่อ.........มัลฟอย.......”

     “หวัดดี...............ขอให้พวกนายรักกันให้มากๆนะ แล้ว.........อัลโฟส ดูแลเรเวลดีดีล่ะ”

     “แน่นอนอยู่แล้ว ให้ตายสิ ตอนแรกฉันคิดว่าเธอจะปฏิเสธฉันซะอีก เพราะฉันเห็นเธอเอาแต่พูดถึงนาย

บอกตรงๆนะ ความจริงฉันยังรู้สึกอิจฉานายเลย 555+”

     “แหมโทมัส พูดอะไรก็ไม่รู้ ฉันกับเดรโกน่ะ เราเป็นแค่เพื่อนซี้กันแค่นั้นเอง o///o”

    “จ้า ^ ^”

     “เอ่อ.................อัลโฟส เรเวล คือ.........พอดีฉันเพิ่งนึกได้น่ะว่าต้องไปธุระ เอ่อ..........ฉันขอตัวก่อน

นะ.......”

     ผมทนเห็นภาพทั้งคู่กระหนุงกระหนิงกันไม่ได้แล้ว ผมจึงรีบออกจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด แวบหนึ่งผมเห็น

เรเวลทำหน้าเศร้า ผมก็นึกอยากถามหากแต่ผมไม่มีสิทธิ์ทำหน้าที่นี้อีกแล้ว เพราะเธอมีคนข้างๆเธอมารับช่วง

ต่อจากผมแล้ว.................

     หลังจากวันนั้นผมกับเธอก็ไม่ได้เจอกันอีก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะผมคอยหลบหน้าเธอด้วย........ผม

พยายามทุกวิถีทางที่จะตัดใจจากเธอ ผมกลายเป็นคนขี้หงุดหงิดขึ้นโดยไม่รู้ตัว ผมมักจะระบายอารมณ์โดย

การดูถูกและทำร้ายคนที่ต้อยต่ำกว่า ซึ่งผมรู้ว่าการกระทำของผมนั้นมันเลว แต่ผมก็ยังทำ..........เพราะเวลาที่ผม

ทำอย่างนั้นมันช่วยให้ผมลืมเรื่องของเธอได้ ในที่สุดผมก็สามารถตัดใจจากเธอได้เสียที.........ผมกลับมาร่าเริง

เหมือนเก่าได้........แล้ววันนั้น เธอก็กลับมา.....................เธอกลับเข้ามาในชีวิตผมอีกครั้ง.........

     “เดรโกจ๊ะ เรเวลมาหาจ้ะลูก”

     !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!อะไรนะ มาหาฉัน???.............

    “สวัสดีจ้ะ เดรโก ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ ^ ^”

     “เรเวล.........เอ่อ.........หวัดดี........”

     ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออกเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าเราจะได้เจอกันอีก...

     “เอ่อ..........ม.....มีอะไรหรือเปล่าน่ะ..........”

     “เห.....ถ้าไม่มีอะไรก็มาหาไม่ได้งั้นเหรอ”

     “ป...........เปล่าน้า.........”

     “แหะๆ ล้อเล่นจ้า ^ ^.........................................เดรโก..........ฉันเลิกกับโทมัสแล้วล่ะ.................”

     !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!อะไรนะ!!!!!!!!!!!!!!!!เลิก!!!!!!!เธอเลิกกับมันแล้วเหรอ...

     ‘ก็ดีแล้วนี่ แกรีบปลอบซะสิ แล้วบอกความในใจกับเธอซะ’

    ‘จะบ้าเหรอ บอกไปตอนนี้เธอก็ยังรักนายไม่ได้หรอกน่า’

    ‘ไม่แน่ว่าเธออาจจะชอบนายมากกว่าหมอนั่นก็ได้นี่’

    ‘..............................’

    เทวดากับปิศาจในใจผมเริ่มเถียงกันหน้าดำคร่ำเครียดอีกแล้ว...ผมจะทำยังไงดีนะ........

     “เอ่อ.............เรเวล..........ทำไมล่ะ......เลิกกันเมื่อไรเหรอ..................”

     “...........................เราเลิกกันเมื่อวานน่ะ.........คือ.......โทมัสเค้า.......ไปมีคนใหม่น่ะ.......TT^TT”

     อะไรนะ...ไอ้โทมัส...ทั้งๆที่ผมอุตสาห์ยอมตัดใจเพื่อเธอ.........ทั้งๆที่ผมยอมยกเธอให้มัน แต่มันทำแบบนี้

งั้นเหรอ..........มันบังอาจทำให้คนที่ผมรักต้องเสียน้ำตา.........อย่าอยู่เลย!!!!

     “.........เรเวล...........มัน.........ไอ้โทมัส มันอยู่ไหน..............”

     “เอ่อ...ด...........เดรโก.......”

     “อยู่ที่ไหน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

     “เอ่อ......ต.....ตอนนี้คงยังอยู่ที่โรงเรีย......น...........”

     เรเวลตอบผมด้วยความตกใจ

     “เดรโก..........!!!ท.....เธอจะไปไหนน่ะ!!!!”

     ผมไม่ตอบเธอแต่กลับวิ่งออกจากบ้านไป ใช่ ที่ที่ผมจะไปก็คือโรงเรียนที่เธอและไอ้โทมัสเรียนอยู่.....ผมรู้

ว่าไม่ควรทำอย่างนี้ แต่ผมก็โกธรมากจนระงับอารมณ์ตัวเองไปอยู่แล้ว.......

     ที่โรงเรียน...

     มันอยู่ไหนนะ ไอ้คนเลวที่ทำให้นางฟ้าตัวน้อยๆของผมต้องเสียน้ำตา..........เจอแล้ว ผมรีบเดินเข้าไปหา

มันทันที..................ทันทีที่มันเห็นหน้าผม สีหน้าของมันก็เปลี่ยนไป............มันทำหน้าตกใจก่อนที่จะ

เปลี่ยนเป็นใบหน้าเรียบเฉย.............

     “ไง...หวัดดีมัลฟอย มีธุระอะไรหรอ”

     “เดรโก หยุดก่อน!!!”

     เรเวลที่วิ่งตามผมมาทันตะโกนห้าม พอมันไอ้โทมัสมันเห็นหน้าเธอ มันก็ทำหน้าเหมือนเข้าใจ ก่อนพูด

ออกมาว่า...................

     “เธอไปฟ้องอะไรล่ะสิ.....วิ่งโร่ไปหาที่เพิ่งสิท่า...ยัยผู้หญิงตีสองหน้า!!!......แกมันก็โง่นะ มัลฟอย เป็น

เพื่อนกับแม่นี่มานานแต่กลับไม่เคยรู้เลยว่า แม่นี่เป็นคนยังไง...................”

     พลั่ก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

     “กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!”

    “แก!!!!!!!!!!”

     ผัวะ!!!!!!!!!!!

     ......................................................

     ผมอัดกับมันจนศาสตราจารย์เข้ามาแยกพวกเรา จากนั้นผม ไอ้โทมัส แล้วก็เรเวล ก็ถูกส่งไปที่ห้องปกครอง

ทันที

     “เธอไม่ใช่เด็กโรงเรียนนี้นี่ แล้วเข้ามาทำอะไรที่นี่”

     “ผม......เอ่อ.......”

     “ศาสตราจารย์ครับ หมอนี่มันไม่ผิดหรอก.......มันโดนแม่นั่นหลอกเอาน่ะครับ”

     “มิสฟาเดียร์โก...เธออีกแล้วเหรอ ต้องให้มีเรื่องกันเพราะคุณอีกกี่ครั้งมิทราบ คราวก่อนก็มีเรื่องกับมิสชารา

เรเวียร์ คุณจะเอายังไงกันแน่”

     “...................”

     เธอไม่ตอบ ได้แต่ก้มหน้างุดๆ จะว่าไป ผมเองก็ไม่เคยรู้เรื่องของเธอเวลาอยู่ที่โรงเรียนเลย............แล้ว

ตกลง อันไหนเป็นเรื่องจริงกันแน่...........

     “มิสเตอร์อัลโฟส ไหนเล่ามาซิว่าเกิดอะไรขึ้น”

     “ครับ...ก็...ความจริง.........เมื่อ 2 เดือนก่อน ผมคบกับเรเวลลีน่า.........ตอนก่อนที่ผมจะคบกับเธอ เธอเป็น

คนดีมาก แต่พอหลังจากที่ผมคบกับเธอแล้ว ผมถึงเพิ่งรู้ว่าเธอเป็นคนตีสองหน้า ต่อหน้าผมเธอจะทำตัวเรียบ

ร้อยน่ารัก แต่พอลับหลังผมเธอจะทำตัวตรงกันข้ามเสมอ ผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาคุยกับผมเธอก็จะไปจัดการ

กับพวกเขาลับหลังผม........ตอนแรกๆเพื่อนๆผมก็มาบอก แต่ผมไม่เชื่อ......พอพวกเขาบอกนานๆเข้า ผมเลย

เริ่มรู้สึกแปลกใจ............ภายหลังผมเลยแกล้งไปคุยกับนาเดียให้เธอเห็นแล้วแอบสะกดรอยตามเธอไป..........

ปรากฎว่า...เธอทำอย่างที่เพื่อนๆผมบอกจริงๆ...........ผมเลยตัดสินใจเลิกกับเธอ............และพอผมเลิกกับเธอ

เธอก็แสดงพฤติกรรมที่แท้จริงของเธอออกมา...........เธอยังบอกอีกว่า จะกลับไปหา......เอ่อ........มัลฟอย เธอ

บอกว่ายังไงมัลฟอยก็ไม่มีทางทิ้งเธอ เพราะเขาหลงเธอจะตาย...............นั่นล่ะครับ แล้วพอมาวันนี้ อยู่ๆมัล

ฟอยก็เข้ามาหาผม แล้วยัยนี่ก็แกล้งเข้ามาทำตัวเป็นเด็กดี แกล้งทำมาห้ามเขา ทำให้เรามีปากเสียงกันจนต่อย

กัน...................................”

     “..............................จ........ริงหรอ...........เรเวล.............”

     “!!!ม..........ไม่จริงนะ เดรโก อย่าไปฟังโทมัส!!!!!!!!!!โทมัสโกหก!!!!.........โกหก.....................”

     “เอาอย่างนี้ดีกว่า.............อัลโฟส เธอจำได้หรือเปล่าว่าผู้หญิงที่ได้คุยกับเธอก่อนเกิดเหตุนี่มีใครบ้าง ไป

ตามมาเท่าทีจะตามได้.........เดี๋ยวนี้เลย.......”

     “...ครับ...”

     ‘ใจเย็นๆนะ เธออาจจะไม่ใช่อย่างที่นายคิดก็ได้’    

     ‘จะไม่ใช่ได้ยังไง ศาสตราจารย์ก็บอกไปแล้วว่าเธอมีเรื่องอยู่บ่อยๆ’

    ‘แต่นั่นอาจจะเพราะเธอโดนหาเรื่องหรือเปล่า’

    ‘ไม่มีทาง ถ้าเธอไม่ไปทำอะไรใครก่อน ก็ไม่มีทางเกิดเรื่องแน่’

     ในระหว่างที่เทวดากับปิศาจในใจผมกำลังทะเลาะกัน ตัวผมกลับคิดอะไรไม่ออกเลยแม้แต่นิดเดียว.........

     “ขออนุญาตครับ”

     “เข้ามา”

     หมอนั่นไปพาผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักมาอีก 4 คน...........

    “มาเรีย เรน่า เมเดล แล้วก็นาเดียครับ ความจริงมี เอริก้า อีกคน แต่เธอกลับไปแล้วครับ....”

     มันบอก จากนั้นศาสตราจารย์คนนี้ก็เริ่มสอบถามทีละคน...ซึ่งทุกคนก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า

     “หลังจากที่ฉันคุยกับโทมัสแล้ว ก็มีจดหมายสอดไว้ใต้โต๊ะ บอกให้ไปพบที่ห้องน้ำหญิงชั้น 2 พอไปถึงก็

เจอกับแม่นี่พร้อมพรรคพวกอีก 2 คน พรรคพวกของแม่นี่ก็เข้ามาล็อคตัวฉันไว้ แล้วแม่นี่ก็เข้ามาทั้งตบทั้งถีบ

ฉันจนสลบไปค่ะ..................มันยังบอกด้วยว่า ต่อไปห้ามไปยุ่งกับโทมัสอีก..........”

     “ม......ไม่จริงนะ!!!!!!ย........ยัยพวกนี้โกหก!!!!!!ยัยพวกนี้เป็นพวกของโทมัส เขาโกหก เดรโก เชื่อฉัน

นะ เดรโก!!!!!”

     เพียะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

     ผมตบหน้าเธอไป 1 ที  ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่มาตลอด........ผมไม่เคยคิดเลยว่าเธอจะเป็นคน

อย่างนี้.....เรเวลคนที่ผมรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้............

     “ด......เดรโก.........”

     “เธอไม่ใช่คนที่ฉันรู้จักอีกต่อไปแล้ว...............เรเวล.......ฉันผิดหวังในตัวเธอจริงๆ เธอเอาความไว้เนื้อเชื่อ

ใจของฉันมาใช้ประโยชน์อย่างนี้..................ต่อไปนี้.......เธอกับฉัน........ถือว่าเป็นคนไม่รู้จักกัน!!!.........”

     จากนั้นผมก็ไม่รู้ว่าผมทำอะไรลงไปบ้าง พอรู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่หน้าบ้านตัวเองแล้ว.......จบแล้วสินะ.....

ความรักครั้งแรกของผม............ความรักครั้งแรก..........และจะเป็นความรักครั้งสุดท้ายของผมด้วย.........ผมจะ

ไม่เชื่อใจผู้หญิงคนไหนอีกแล้ว.................

     จากวันนั้นผมก็ไม่ได้เจอเธออีกเลย แต่ผมได้ยินแม่บอกว่า ครอบครัวของเธอย้ายไปที่อื่นแล้ว......

     และในวันหนึ่ง ผมก็ได้รับจดหมายจากฮอกวอตส์ ทางบ้านผมดีใจกันมากเลย พ่อแม่ผมบอกว่า เขาหวังว่า

ผมจะได้อยู่บ้านสลิธีรีนซึ่งตระกูลของผมได้อยู่ที่บ้านนั่นทุกคน........ตอนนี้ผมไม่รู้สึกดีใจเลยแม้แต่น้อย ผม

คิดถึงคำพูดของเธอในตอนนั้น............มันคงจะเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว...............

     ++++++++++++++++++

     “เดรโก เสร็จหรือยังลูก จะสายแล้วนะ”

     “เสร็จแล้วครับ”

     วันนี้เป็นวันที่ผมต้องออกเดินทางเพื่อไปเรียนที่ฮอกวอตส์................

     “ไม่ลืมของนะ...........”

     “............ครับ.........”

     “งั้นพ่อกับแม่ไปก่อนนะจ๊ะลูก”

     ไม่รู้ท่านทั้งสองจะห่วงอะไรผมนักหนา หลังจากที่ผมขึ้นรถไปแล้ว แครบกับกรอย ซึ่งตามติดผมมาตั้งแต่

เด็กๆก็เดินมาหาผม ทั้งสองมักจะคอยทำตามคำสั่งผมเสมอ ราวกับเป็นคนรับใช้ก็ไม่ปาน ยิ่งผมเห็นทั้งสองทำ

ตามคำสั่งผมทุกอย่างอย่างนี้ผมก็ยิ่งหงุดหงิด ไม่รู้พวกมันจะคอยตามผมต้อยๆทำไมนักหนา แต่ก็ดี ผมจะได้

ใช้พวกมันเป็นที่ระบายอารมณ์...

     “เฮ้ เดรโก นายเป็นอะไรหรือเปล่า นายดูผอมลงนะ”

     “ป....เปล่าซักหน่อย แกนี่ ตัวใหญ่แล้วยังตาถั่วอีกนะแครบ”

     ผมรีบปฏิเสธทันควัน ใช่ผมผอมลงจริงๆ เพราะผมแทบจะไม่ทานอะไรเลย นี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่พ่อกับ

แม่ผมถึงเป็นห่วงผมนัก(ความจริงคนที่เป็นห่วงผมคงจะเป็นแม่ผมคนเดียวมากกว่า) คือ...หลังจากวันที่ผมตัด

ขาดความสัมพันธ์กับเรเวล ผมก็ไม่อยากอาหารอีก ผมแทบจะไม่ออกนอกบ้านเลยเรียนเสร็จก็กลับบ้าน

ทันที..........

     “นี่ หลีกหน่อยสิ”

     ยัยหัวฟูนี่เป็นใครนะ ถึงได้กล้ามาสั่งผมอย่างนี้ ดูทำท่าทางเข้าสิ จะเชิดไปถึงไหนมิทราบ ด้วยความ

หมั่นไส้ ผมจึงแกล้งยืนขวางเธอเหมือนไม่ได้ยินที่เธอบอก

     “นี่!!!นายน่ะ หูหนวกหรือไงยะ.....ไม่หลีกใช่มั๊ย งั้นเจอนี่!!!”

     อ๊ากกกกกกกกกกกกกกท........เธอกระทืบเท้าผม!!!!!!!!!หนอยยัยบ้า ทำได้แสบมากนะ.............

     “แบร่~~สม-น้ำ-หน้า บอกให้หลีกดีดีก็ไม่เชื่อ.....”

     “ย........ยัยบ้า!.....บอกชื่อเธอมาเดี๋ยวนี้นะ ยัยคนเสียมารยาท”

     “เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ย่ะ จำเอาไว้ให้ดีด้วย”

     แล้วเธอก็วิ่งไป ไอ้สองตัวข้างๆผมนี่ยังยืนอึ้งอยู่ ไม่รู้จะอึ้งอะไรนักหนาไอ้ทีเวลาอย่างนี้ มเห็นพวกมันคิด

จะมาช่วยอะไรผมเลย เวลาไม่มีอะไรก็มาประจบผมอยู่ได้ - -* ว่าแต่ยัยนั่นชื่อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์งั้น

เหรอ ดูท่าทางหยิ่งยโสเป็นบ้า เทียบกับ...........ไม่ได้เลย.........

     หลังจากวันนั้นผมก็ได้มีศัตรูคู่แค้นเพิ่มขึ้นมานั่นก็คือ แฮร์รี่ พอตเตอร์ คนดังของที่นี่ พ่วงด้วย รอน วีสลีย์

เพื่อนคู่ซี๊ของมัน และยัยหัวฟูนั่นอีกคน ไม่รู้ทำไมผมถึงติดใจยัยนี่นัก อาจเป็นเพราะยัยนี่เป็นคนเรียกเก่ง

ขนาดสอบได้ที่ 1 ของชั้นปีเลยล่ะมั้ง และดูท่าว่ายัยนี่จะจำผมไม่ได้ซะด้วยสิ.....

     วันหนึ่งหลังจากที่ผมกำลังจะเดินกลับบ้านสลิธีรีน ผมก็ได้ชนกับใครคนหนึ่งเข้า...

     พลั่ก....!!!

     “โอ๊ย!!!นี่นายเดินยังไงของนายเนี่ย .v.”

     เจอยัยนี่อีกแล้วเหรอเนี่ย...นี่มันเป็นความซวยอะไรของผมเนี่ย เจอยัยนี่ทีไรมีปัญหาทุกที - -*

     “นี่เธอ เธอเป็นคนเดินมาชนฉันเองไม่ใช่เรอะ”

     “อ๊ะ นายอีกแล้ว ใครว่าฉันไปชนนายยะ นายนั่นแหละที่ชนฉัน”

     “พูดกับเธอแล้วเซ็ง ไปดีกว่า”

     “อ๊ะ เดี๋ยวซี่!”

     ผมเดินไปโดยไม่คำเสียงเรียกจากเธอ..........เธอทำให้ผมนึกถึงวันเวลาที่ผมเคยอยู่กับเรเวล..........

     “มัลฟอย ขอคุยด้วยหน่อยได้มั๊ยคะ”

     ใครคนหนึ่งจับแขนเสื้อผมไว้พลางพูดกับผม.....เธอคนนี้ดูดีไม่น้อย แต่ก็ไม่ทำให้ผมหวั่นไหวได้ ผมจะ

ไม่รักใครอีกแล้ว.........

     เธอพาผมไปที่ลับตาคน ผมก็พอจะรู้ว่าเธออยากคุยกับผมเรื่องอะไร....

     “คือ...ฉัน รีเบคก้า จากบ้านเรเวนครอนะ........เอ่อ.......คือฉัน.........ฉันชอ............”

     “ขอโทษด้วย แต่ฉันคงจะรับไว้ไม่ได้หรอก ไปซะ ฉันรำคาญ”

     ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา ที่ผมทำแบบนี้ก็เพื่อจะให้เธอตัดใจจากผมได้ในทันที เพราะผมไม่อาจจะให้

ความหวังกับเธอได้ เธอตบหน้าผม ร้องไห้และวิ่งจากไปอย่างรวดเร็ว ผมเองก็รู้สึกผิด แต่ที่ผมทำนั้น ผมทำ

เพื่อเธอ เธอจะได้ไม่ตั้งความหวังให้ตัวเองอีก ไม่งั้นเธอจะเจ็บมากกว่านี้........เจ็บแบบที่ผม(เคย)รู้สึก..........

     เรเวล...........เธอทำผมเจ็บ.........เจ็บจนสุดขั้วหัวใจ..........แล้วเธอก็จากผมไป...........ผมรักเธอมาก........รัก

มากจนทำให้แค้นมาก.....................เรเวล รักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายที่เธอฝากไว้กับผม ผมจะเก็บมันไว้ใน

ส่วนลึกของจิตใจตลอดไป......................

+ + + The End + + +

เปงไงกันบ้างคะ ความรักครั้งแรกของพ่อหนุ่มมัลฟอย เศร้า ซึ้งกินใจหรือเปล่า..................แหะๆบอกแล้วว่า

ไม่มีฮาแน่นอน มีแต่ความเศร้า อึมครึมของมัลฟอย ความจิงมัลฟอยเนี่ยเป็นตัวละครที่เราชอบนะ เลยเอามา

เปงพระเอกฟิกในครั้งนี้ แต่ดันเปงฟิกเศร้าซะงั้น.......- -".............งวดหน้ามาคอยลุ้นกานว่าMaronchanคนนี้

จาเอาตัวละครตัวไหนมายำอีก อิอิ เอาล่ะ รุสึกฟิกนี้จาจบสั้นไปหน่อยเนอะ แบบว่า...คิดสดง่ะ...-"-...เลยได้

ออกมาแค่นี้ ถูกใจกานหรือเปล่านี่ไม่รุแฮะ แต่เราชอบนะ เหอๆ เอาล่ะ ไว้เจอกานใหม่ในเรื่องหน้านะจ๊ะ

บ๊ายบายจ้า ^0^

ปล. อย่าลืมใครที่เข้ามาแล้วไม่ว่าจาเข้ามาด้วยความเต็มใจหรือด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการหรือดดนบังคับยังไง

ก้อตามแต่ ในเมื่อเข้ามาแล้วก้อต้องคอมเม้นให้ด้วยล่ะ หุหุ ไปแย้วววววววว