...รักเล็กๆ...
เชื่อว่าในชีวิตมัธยมสักครั้งหนึ่ง
พวกคุณอาจ ‘เคย’ ผ่านประโยคเหล่านี้
“พี่... เขายิ้มให้ฉันตอนถ่ายรูปด้วยล่ะ! เขินเป็นบ้า!!”
“แก...น้อง... เขาเอาขนมมาให้ฉันอ่ะ”
“ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว อยู่ๆ ... ก็เดินมาบอกว่า ‘กลับบ้านดีๆนะ’ ”
“เฮ้ย! พวกแกไปขอให้พี่เขาถ่ายรูปกับฉันหน่อยสิ”
“เราบอกพี่เขาไปแล้วล่ะ พี่เขาบอกว่าเป็นพี่น้องกันเถอะ”
“ฉันว่า... แอบรักเขาอยู่แบบนี้ก็ไม่เสียหายอะไรนะ”
...อย่าเถียงเชียวนะ... ว่า ‘ไม่เคย’ ...
อาจไม่ใช่ตัวคุณที่พูดประโยคเหล่านั้น
อย่างน้อยๆ... คนรอบข้างคุณ
มักหลุดประโยคเหล่านั้นออกมา
เกือบทุกคำพูดของเขา มีชื่อของคนที่เขา ‘สนใจ’
อาจเลยไปถึง ‘ชอบ’ หรือ ‘รัก’ ในบางที
เป็นรักในมุมเล็กๆ
รักแบบที่เพื่อนในกลุ่มก็เชียร์เต็มกำลัง
...เชียร์ให้กับรักเล็กๆ...
อาจไม่ได้เชียร์ให้สมหวัง ให้เป็นแฟน
แต่ยิ้มได้เสมอ ทุกครั้งที่เพื่อนบอกว่า
“ถ่ายรูปให้เรากับคนนั้นหน่อย”
เป็นเรื่องที่ล้อกันในกลุ่ม เวลาเห็นเพื่อนหน้าแดง
แอบเพ้อกับรักเล็กๆ ที่มีให้รุ่นพี่ รุ่นน้อง หรือเพื่อน
...ทุกครั้งที่ฉันเฝ้ามองคนที่พูดประโยคเหล่านั้น...
....วูบหนึ่ง... ฉัน ‘อิจฉา’ ...
ฉันคิดมาตลอดว่าความรักที่ “คลาสสิก” ที่สุด
คงเป็นการ “แอบรัก” นี่แหละ
ทั้งสุขและทุกข์ได้พร้อมๆ กัน
ได้เรียนรู้เรื่องราวมากมาย
และได้เพ้อในยามที่เขา ‘ไม่รู้’
...เพ้อกับเพื่อนที่เราไว้ใจได้...
...กับตุ๊กตาที่เราตั้งชื่อเหมือนเขา...
ฉันว่าการที่มีคนให้แอบรัก แอบเพ้อ
แล้วก็มีความสุขเล็กๆ ได้กับเรื่องง่ายๆ ที่เขาทำ
...มันเป็นเรื่องที่น่าอิจฉาดี...
และเกือบทุกครั้งที่เห็นคนเหล่านั้น
... ฉันมักจะ “คิดถึงเธอ” ...
“แกว่าฉันบอกความรู้สึกไปดีมั้ยวะ เป็นเพื่อนสนิทกันด้วย”
“ฉันว่า... อย่าบอกดีกว่านะ”
“อืม... ฉันก็ว่างั้นล่ะ”
แต่...ฉันบอก
รักเล็กๆ กลายเป็นเรื่องใหญ่ๆ ขึ้นมา
ความสัมพันธ์กลายเป็นจุดสูงสุดและต่ำสุด
ฉันหวาดกลัวกับรักเล็กๆ ของตัวเอง
แม้เธอจะทำให้มัน “เหมือนเดิม”
แต่เป็นฉันเองที่ “ไม่เหมือนเดิม”
ไม่ใช่เรื่องความรู้สึก ไม่ใช่เรื่อง “รักเล็กๆ”
แต่ฉันกลัวเธอ “ลำบากใจ”
ไม่กล้าเข้าใกล้ ยิ่งถอยห่าง ยิ่งคิดถึง
ไม่กล้าห่างไกล ยิ่งใกล้ชิด ยิ่งห่างเหิน
หากย้อนเวลากลับไปได้ ฉันมักถามตนเองเสมอ
“ฉัน... ควรบอกรักเธอไปมั้ย”
และเกือบทุกครั้งฉันมักให้คำตอบแบบเข้าข้างตัวเอง
“อย่าเสียใจในสิ่งที่ได้ทำลงไป จงเสียใจในสิ่งที่ยังไม่ได้ทำ”
เอาเถอะ... อย่างน้อยๆ ครั้งหนึ่ง
ฉันก็เคยทำ “รักเล็กๆ” ให้กลายเป็น “เรื่องใหญ่ๆ” ขึ้นมา
...อย่างน้อย... ก็ได้เรียนรู้...
“ทำไงดีอ่ะ ไม่อยากแสดงแล้ว พี่เขาดูอยู่ด้วย น่าอายจะตาย”
“บ้าจริง แล้วพี่เขาจะมองฉันเป็นคนยังไงวะเนี่ย”
“น้องเขา... อาจจะไม่ได้ชอบฉันก็ได้”
“ฉันเอารูปคู่ของฉันกับพี่เขาขึ้นดิสดีเปล่าวะ”
“โหย... กล้ามากนะแก ประกาศรักท้ายเอ็มแบบนั้น ออกตัวแรงว่ะ!”
“พี่เขา... บอกว่า ‘ฉันน่ารัก’ ด้วยว่ะ”
เชื่อว่าไม่คุณเอง ก็เป็นคนรอบข้างคุณ
...ที่มี “รักเล็กๆ” ในหัวใจด้วยกันทุกคน...
...หรือคุณว่าไม่จริง?...
(ปล. ขอเป็นกำลังใจให้กับ “รักเล็กๆ” ของเจ้าของประโยคเหล่านั้นทุกคน ^^)
ความคิดเห็น