คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [OS] Please, Marry Me" BangxChan
[OS] Please Marry Me
Rate: PG
Couple: BangChan
Every day is so happy
ทุกๆวันช่างมีความสุข
วู้ว.. ผมส่งเสียงอุทานออกไป ให้ตายเถอะวันนี้มันวันอะไรกันน้า มีความสุขจริงๆ
ร่างสูงแอบยืนเกาะอยู่หลังต้นไม้พลางชะเง้อมองตามร่างโปร่งบางของ “คิม ฮิมชาน” ยืนทำตัวเป็นสโตรกเกอร์โรคจิตมองคนสวยจนร่างนั้นเดินเข้าห้องเรียนไปแล้วฮัมเพลงเบาๆอย่างอารมณ์ดี
You have reached a deep place in my heart
คุณเข้ามาอยู่ในหัวใจผมซะแล้ว
บัง ยงกุกที่ทำภารกิจแอบมองฮิมชานในช่วงเช้าก่อนเวลาเข้าเรียนสำเร็จแล้วนั้นก็ก้าวเดินออกไปจากที่ๆตัวเองแอบถ้ำมองคนสวยอยู่ เข้าไปในโรงอาหารที่มียองแจเพื่อนของเขานั่งกินข้าวอยู่ก่อนแล้ว ร่างสูงทรุดนั่งลงตรงหน้ายองแจ ฉีกยิ้มหวานส่งให้จนทำยองแจเกือบสำลักข้าวตาย
“โฮกกก!! ไอ้โปโตรซัวยงกุก มึงจะฆ่ากูหรอไง!! แค่กๆๆ” ยองแจรีบคว้าขวดน้ำแล้วกรอกน้ำเข้าปากตัวเองแก้อาการสำลักและไล่ข้าวที่คออยู่ที่คอให้ลงไป ส่วนยงกุกยังคงไม่สนใจโลก นั่งยิ้มราวกับคนบ้าแล้วก็นั่งนึกถึงใบหน้าคนสวยที่เข้ามาวนเวียนอยู่ในจิตใจเขา ยองแจส่ายหน้าอย่างไม่รู้จะทำยังไงแล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ
I definitely want to make you mine and grab a hold of you
แน่นอน ผมจะทำให้คุณเป็นของผมและจะจับมือคุณไว้ไม่ปล่อย
“ยู ยองแจ..” เสียงแหบต่ำเสียงชื่อของยองแจ คนเจ้าเนื้อเงยหน้าขึ้นมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถามให้กับอีกคน
มันเป็นเหี้ยอัลไลครับ..? ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วเป็นปมมองหน้ายงกุก
“กูอยากได้เค้าอ้ะตัวเองงงงงง” เสียงแหบที่พูดพยายามดัดให้แอ๊บแบ้วน่ารักยังไม่เท่ากับความหมายของประโยคที่บัง ยงกุกพูด
พร้วดดดดดดดดดดดดด!! ข้าวในปากยองแจลอยไปติดหน้าโหดๆของบัง ยงกุกเต็มๆ ยองแจตาเหลือกมองเพื่อนสนิทอย่างอึ้งๆ
มึงใช้อัลไลคิดว้ะครับไอ้เหี้ยยงกุกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก! มึงจะเอาดาวคณะเนี่ยนะ ฝันเฟื้องเป็นหมาเห่าเครื่องบินเลยไอ้สัส.. ได้แต่คิดในสมองของยู ยองแจ
กูพูดก็โดนมันซัดปากอ้ะดิ .. =_______________=
Every day I close my eyes and pray that you feel the same
ทุกวันผมจะหลับตา ภาวนาขอให้คุณรู้สึกเหมือนกันกับผมนะ
“เค้าจะรู้สึกเหมือนกูป้ะว๊า..” ยงกุกนั่งบิดไปบิดมาเอานี้ชี้ของมือทั้งสองข้างมาจิ้มๆกันอย่างขัดเขิน
เขินพร่องงงงงงงงงส์ กูสยอง.. ยองแจวางช้อนส้อมลง แดกไม่ลงแล้ว เวรอะไรของกูเนี่ย Orz
“ไม่” คำพูดทำร้ายจิตใจจากปากยองแจทำเอายงกุกเบะปาก แต่ยองแจไม่สน นั่งส่ายหัวระอาเพื่อนตัวดี
“แต่ถ้าไม่ลองมึงก็ไม่รู้ว้ะ” ยงกุกยิ้มกว้าง
“กูจะลอง..” แล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะแล้วหลับฝันละเมอไปทันที
แล้วเมื่อไรมึงจะได้ลองเล่าไอ้ห่ายงกุก.. ยองแจตบหน้าผากตัวเองดังป๊าบ จนปัญญากับเพื่อนของตัวเองเต็มที่
That when I open my eyes in the morning you’re by my side
เวลาที่ผมลืมตาขึ้นมาในทุกเช้า ผมจะมีคุณอยู่ข้างกาย
“อือ.. ” เสียงแหบต่างครางออกมาเบาๆ ก่อนดวงตาจะค่อยๆเปิดขึ้น ปรับให้ชินกับแสงยามเช้าซักแปปแล้วจึงลืมตาเต็มตา ยงกุกยงมือป้องปากหาววอดๆ ก่อนจะสะดุดกึกเมื่อเห็นคนอยู่ข้างกาย ปากห้อยยกยิ้มหวานก่อนจะโน้มตัวไปจุ๊บเหม่งคนตัวเล็กที่ยังนอนไม่ยืมตื่นเบาๆ
“ที่รักครับ ตื่นได้แล้ว” กระซิบข้างหูเล็ก ร่างนั้นขยับตัวหันหนีเขาอย่างรำคาญ ยงกุกได้แต่ยิ้มขำๆก่อนจะขยับตัวไปคร่อมผ่านคนตัวเล็กไปอยู่อีกด้าน นอนเท้าคางมองใบหน้าใสแล้วหัวเราะหึหึอย่างมีเล่ห์นัย
I want to wake you with a sweet kiss
ผมจะปลุกคุณด้วยจูบแสนหวาน
มือหน้าจับอีกคนให้นอนหงายก่อนจะขึ้นคร่อมร่างเล็ก พยายามไม่กดน้ำหนักตัวลงไปทำให้คนข้างล่างหนัก
“จะปลุกแล้วนะ” ฮิมชานที่นอนหลับอยู่ข้างใต้ร่างของยงกุก ส่งเสียงครางอื้ออือออกมาไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเลยซักคน
กำไรพรี่บังเห็นๆใช่ไหมล่ะคร้าบบ! -..-
ริมฝีปากร้อนพร่าวกดลงกับกลีบปากชมพูเล็กน่ารัก ฟันขมๆขบลงกับริมฝีปากล่างของอีกคนเบาๆก่อนจะค่อยๆแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพล่งปาก ตวัดเอาน้ำหวานช่ำของอีกคนเข้ามา ดูดด่ำอยู่อย่างนั้นจน..
ผลัวะ!!!!
“กระซู่บุกโรงเรียนแล้วโว้ยยยยยยยยยยย” เสียงสวรรค์และมืออรหันต์ของยูยองแจตบหัวยงกุกจากฝันแสนหวาน.. ตวัดสายตาขุ่นมัวไปให้ต้นเหตุที่เก็บของเข้ากระเป๋าอย่างไม่ใส่ใจเขาแม้แต่นิด ถอนหายใจออกมาเซ็งๆ
ไอ้หมูแจเอ้ย.. จำไว้เหอะมึง-_______________-^
I want to paint happy pictures of the future only with you
ผมอยากที่วาดอนาคตที่มีความสุขของผมร่วมกับคุณคนเดียว
แต่ก็เป็นฝันที่ดีใช้ได้.. อีกแปปเดียวมันต้องเป็นจริงๆแน่ๆ คิดแบบนั้นแล้วหน้าโฉดๆของบังยงกุกก็มีรอยยิ้มกว้างจนเหงือกทะลุสายตาคนมองโผล่ออกมาทันที ร่างสูงคว้ากระเป๋าเดินตามเพื่อนสนิทตัวเล็กอย่างไม่รีบร้อน จนยองแจต้องหันมาเร่ง
“มึงฝันหวานไปแล้ะ รีบเร็วเดี๋ยววันนี้เข้าไม่ทันนะเว้ย!” ร่างอวบหยุดเดินรออีกคน กระดิกเท้าดิกๆอย่างรีบเร่ง
“กูว่ามันเป็นฤกษ์อันดีงามของกูเลยว้ะ”ยงกุกพยักหน้ารับแล้วรีบสาวเท้าตามไปเดินข้างเพื่อนของเขา มือหนายกขึ้นยีหัวเพื่อนตัวเองจนยุ่งเหยิง ขณะที่ยองแจปัดมือเค้าออกสายตาดันแอบเหลือมองเห็นเด็กรุ่นน้องคนหนึ่งกำลังมองมาทางเค้ากับยองแจด้วยสายตาแปลกๆเข้าให้
ค_ว_ย
เด็กเวรนั่นยกนิ้วกลางใส่ยงกุกแถมยกยิ้มหวานสรึดแล้วสะบัดหน้าเดินเข้าดึกเรียนของปีหนึ่งไป.. อะไรของมันว้ะ=__=
Our little humble happiness
ก็มันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของเรา
แต่บังไม่สนครับ.. บังคิดถึงชานนี่คนเดียว
ว่าแล้วก็เบนสายตาไปสนทางข้างหน้าอย่างไม่สนใจ(สักนิดเลยจริงๆ)
We’ll live for the fun of raising it every day
เราจะมีชีวิตอยู่เพื่อเพิ่มความรักให้กันทุกวัน
พักกลางวัน
ยงกุกลุกเก็บประเป๋าเดินออกจากห้องพร้อมกับแดฮยอนเพื่อนสนิทตัวดำของเขาสองคน อย่าถามว่ายองแจไปไหน ยองแจยงคงอยู่ในห้องและไม่ไปกินข้าวกับเขาด้วยเหตุผลที่ว่า “กูลดความอ้วนอยู่สัส”
“แดกไรอ้ะดำ?” แดฮยอนชกปั๊ก!เข้าที่ท้องของยงกุกเต็มแรง
พร่องส์มึงสอนให้เรียกคนอื่นว่าดำหรอสัส?
“กูดำแต่กูหล่อมาก เหอะ” ว่าแล้วก็เดินนำลิ่วๆไม่สนใจคนที่กุมท้องจุกชิบอยู่ที่เดิมสักนิด
กูไม่น่าเป็นเพื่อนมึงเลยเหี้ยดำ... ยงกุกยืนเต็มความสูงทันทีที่หายจุก แล้วก้าวตามเพื่อนของเขาไปอย่างไม่รีบร้อนสักนิด
ว่าไปทำไมพวกมึงชอบทิ้งกูกัน..จัง ความคิดสะดุดกึกเมื่อสายตาสบเข้ากับใบหน้าหวานสวยของนางในฝัน กำลังยืนคุยกับแดฮยอนอย่างคุ้นเคย
หัวใจพรี่บังพองโตครับ... U////////////U
Even if our hearts ache and we’re hurt
แม้หัวใจของเราจะเจ็บปวดและเราจะทำร้ายกันบ้าง
พรี้…
ราวกับมีคนมาปล่อยลมจากหัวใจดวงน้อยๆของยงกุก ภาพที่เห็นตรงหน้ามันทำให้เค้ารู้สึกหน่วงๆอย่างไม่เคยเป็น ฮิมชานกับแดฮยอนกับกำลังยืนโอบคอกันอย่างสนิทจนออกนอกหน้า
ทำไมเพื่อนกูถึงสนิทกับนางในฝันกูขนาดนั้น.. กุกกี้เจ็บT^T
แดฮยอนแอบหันมาเหลือบมองเพื่อนตัวเองที่ยืนห่างออกไปไม่ไกลพร้อมกับใบหน้าหมาโดนทิ้งแล้วยิ่งสะใจ ใบหน้าหล่อราหูอมขยับเข้าไปใกล้หน้าใสของฮิมชานอีกจนปากเฉียดแก้ม
“แดฮยอนทำไรว้ะ” ฮิมชานถามเสียงต่ำ จะมากไปแล้วไอ้ดำ...
“ยงกุกดูอยู่” แค่ได้ยินชื่อที่แดฮยอนพูดถึง ฮิมชานถึงกับเงียบอย่างที่ไม่เคยเป็น ตาโตๆแอบลอบมองผ่านไหล่แดฮยอนไปหาคนปากห้อยที่ยืนอยู่ห่างๆ
“เอาอีกดิ๊สัส” ฮิมชานกระซิบบอกแดฮยอน ร่างเล็กขยับเบียดร่างสูงอีก
Like in a maze without a light
ราวกับว่าเดินอยู่ในเขาวงกตที่ไม่มีแสงไฟ
“พร่องส์ กูโดนมันชกหงาย..” คนตัวดำจิ๊ปาก แอบลองมองเพื่อนสนิทไปพร้อมกับคนหน้าสวย นั่นไง.. กำหมัดแน่นจะชกกูแล้วไง ไว้อาลัยให้แดฮยอนด้วยนะครับ
“เดี๋ยวกูช่วยน่า” คนตัวเล็กยู่ปากขัดใจ แดฮยอนเลยต้องตามใจโดนการรั้งเอวเล็กเข้ามาใกล้อีก
เปรี๊ยะ..! เหมือนมีจิตสังหารแผ่มาฆ่ากูระยะไกล แดฮยอนขนแขนลุกซู่อย่างห้ามไม่อยู่
ฮิมชานอมยิ้มตาหยี บัง ยงกุกหึงเขาขนาดนี้เลยหรอเนี่ย.. ยังไม่ทันได้คิดอะไรจบ ร่างเล็กของฮิมชานก็ลอยวืดออกจากอ้อมกอดของคนตัวดำทันที
Even if such difficult problems arise, baby don’t worry
มันอาจจะเกิดปัญหาที่ยากจะแก้ไขระหว่างเรา แต่ที่รักอย่ากังวล
“บัง ยงกุก/เหี้ยกุกกี้”แดฮยอนกับฮิมชานอุทานชื่อคนมาใหม่พร้อมกัน ยงกุกยกมือชี้หน้าแดฮยอนอย่างเอาเรื่อง
“เดี๋ยวเรามีเคลียร์ไอ้ดักแด้ราหูอม” ว่าจบก็ดึงเข้ามือบางของฮิมชานให้เดินตามตัวเองมาด้วย โดยไม่แม้จะหันไปมองหน้าของฮิมชานว่ามันประดับไปด้วยรอยยิ้มกว้างแค่ไหน
ลากมาจนถึงสวนหลังโรงเรียน มันเป็นที่ๆไม่ค่อยไม่ใครมาหรอก เพราะทุกคนรู้ดีว่านี่เป็นที่ของบัง ยงกุกและพรรคพวกสุดป่วนและแสบ มือหนาปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ ยืนกอดอกหันหน้าหนีอีกคน
“มีอะไรกับฉันหรอ?” ยงกุกเงียบไปสักครู่แล้วสูดหายใจลึกๆ
I love you, only one
ผมรักคุณ รักคุณคนเดียว
“ฉันรักนาย” เสียงแหบต่ำเปล่งออกมาเบาหวิว.. พร้อมกับเสียงใจที่เต้นรัวไม่เป็นจังหวะของยงกุก ฮิมชานยืนอ้าปากค้างนี่อย่างไม่อยากจะเชื่อ
มึงบอกเร็วไปป้ะสัสสสสสสสสสสส.. ถึงจะคิดแบบนั้น แต่หัวใจคนหน้าสวยก็เต้นรัวแบบห้ามไม่อยู่
Forget the memories of being tired of living
ลืมความทรงจำแย่ๆพวกนั้นไปซะ
“ขอโทษ นายอาจจะไม่ได้ชอบฉัน แต่ฉันรักนาย.. ได้โปรดมองฉันบ้าง ลืมว่าฉันเป็นไอ้เวรคนหนึ่งทำตัวเหี้ยๆไปทั่ว แต่ตั้งแต่ตอนนี้อยากให้นายจำว่าฉันคือคนที่รักนายคนหนึ่งนะคิม ฮิมชาน” ยงกุกพูดเสียงแหบสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ตั้งแต่ใบหูลามมาจนถึงแก้มทั้งสองข้างก็แดงปรั่ง
กูพึ่งเคยบอกรักคน.. กูเขินเหี้ยๆ แล้วนั่นกูพูดอะไร ทำไมโคตรพระเอกว้ะ ⊙_⊙
ใบหน้าหล่อก้มนิ่งไม่ยอมเงยหน้ามองคนตรงหน้าสักนิด คาดว่าถ้าเงยหน้าขึ้นมามองบ้างอาจจะกลายเป็นคนสวยตรงหน้าบัง ยงกุกนี่ล่ะที่จะเขินจนไหม้แทน
I love you, only one
ผมรักคุณ รักคนเดียวจริงๆนะ
“ฉันจะบอกอีกครั้ง.. คิมฮิมชาน ฉันรักนาย❤” ร่างสูงนับหนึ่ง สอง สามในใจแล้วเงยหน้าขึ้นเพื่รับผลที่จะออกมา ฮิมชานตีหน้านิ่งสนิททันทีที่ยงกุกเงยหน้ามาสบตา
ยงกุกเห็นคนตรงหน้าทำหน้านิ่งแบบนั้นใจก็แป้ว.. กูตัวก็โต ทำไมใจมันฟีบเล็กเหลือเท่านมมดแล้วว้ะ..
เก๊กได้แบบเดี๋ยวพอเห็นสายตาวิงวอนอ้อนขอรักของยงกุกก็ทำเอาฮิมชานหูแดงฉ่า.. ใครเอาไฟมาลนคิม ฮิมชานว้ะ!!!!
“บัง ยงกุก” พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น เรียกชื่ออกคนออกไปอย่างหวาดๆ
“ครับ?” ยงกุกรับคำอย่างหล่อ เลิกคิ้วขึ้นในองศาที่คิดว่าตัวเองจะดูดีที่สุดส่งให้ฮิมชาน
“ไม่..”
เพล้งงงงงงงงงงง.. ครั้งนี้ยิ่งกว่ามีคนมาเจาะรูหัวใจของยงกุกซะอีก คราวนี้แม่งเอาค้อนมาทุบเลย.. แตกยับครับ ใจยงกุกยับแล้ว ยงกุกเม้มปากแน่นและกำลังจะหันหลังเดินออกไป คำตอบชัดเจนแล้ว
แต่แรงดึงเสื้อจากข้างหลังก็ทำให้เค้าหยุดและหันไปมองอย่างช้าๆ ฮิมชานก้มหน้าจนแทบจะชิดอก ใบหูและแก้มแดงซ่านจนสังเกตได้
“ไม่บอกกูชาติหน้าเลยละไอ้ห้อยเหี้ยยยยยยย!!” ร่างเล็กเงยหน้าขึ้นพร้อมดวงตาแน่วแน่น ตะโกนดังลั่นใส่ยงกุกจนสมองเค้าเอเร่อร์ไป30วิ...
I love you like crazy, please marry me
ผมรักคุณจนดูเหมือนจะเป็นบ้าไปแล้ว ได้โปรดแต่งงานกับผม
มือเล็กปล่อยมือจากเสื้ออีกคน กอดอก เม้มปากสีหวานแน่น..
กูจะบอกบ้างแล้วนะ หรือกูจะไม่บอกดีว้ะ.. ใบหน้าของฮิมชานสภาพความรู้สึกสลับไปสลับมา เค้าควรบอกใช่ไหม.. ก็มันบอกมาแล้วนี่นา!
“ฉันจะพูดครั้งเดียว” ยงกุกสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงต่ำหวานดังขึ้นมาอีก เค้าจ้องริมฝีปากสีสวยไม่วางตา
“ฉันรักนายนะ บัง ยงกุกกี้!” ว่าจบก็กระโดดไปขโมยจุ๊บเบาๆที่ปากหนาแล้ววิ่งเผ่นแนบออกมาทันที
คิมฮิมชานจะเป็นบ้าแล้ว.. บ้าเพราะบัง ยงกุกนี่ล่ะ! กูทำอะไรลงป๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
บังยงกุกจะเป็นบ้าแล้ว.. บ้าเพราะคิม ฮิมชานนี่แหละ! ทำไมแม่งน่ารักขนาดนี้ว้าาาาาาา
#เอ้อะ ยงกุกยืนนิ่ง ฮิมชานหยุดวิ่ง
“ชิบหาย/ชิบหาย” อุทานขึ้นพร้อมกันเมื่อนึกได้ว่าลืมสิ่งสำคัญไป
“กูลืมขอคบ/มันยังไม่ขอกูคบ!!!”
Even if the sky breaks in two pieces, you’re mine
ถึงแม้ท้องฟ้าจะแบ่งเป็นสองซีก คุณก็เป็นของผม
ยงกุกเดินกลับมาที่ห้องเรียนด้วยใบหน้าเหม่อลอย แดฮยอนกับยองแจหันควับมามองเพื่อนสนิทของตัวเองทันที
กูฝันป้ะว้ะ.. ยงกุกคิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้นแล้วแทบจะพาตัวเองไปโรงบาลบ้า สงสัยกูฝัน..
“แดฮยอนตบกูที” เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเพื่อนราหูของตัวเองแล้วพูดคำที่เอาทั้งแดฮยอนและยองแจอ้าปากเหวอ
ใครทำอัลไลมัน.. ไม่สิ มันเป็นเหี้ยอะไรอีกแล้ว!!!? ยองแจขยี้หัวตัวเองจนยุ่งเหยิง
“ทำแน่อ่อว้ะแด้?” ยองแจหันมาถามคนข้างตัว แดฮยอนยกยิ้มซัดหมัดใส่มือแล้วลุกขึ้นตรงหน้ายงกุก
คำตอบชัดแล้ะ ดำ..มึงช่วยซัดแรงๆเอากุกกี้คนเดิมมาทีนะ ยองแจนั่งเงียบๆรอดูอย่างมีความหวังว่าเพื่อนตัวเองอาจจะกลับมาเป็นปกติได้ ถึงมันจะดูเพ้อก็ตาม
ผลัวะ!! หมัดลุ้นๆกระแทกเข้าที่ข้างแก้มยงกุกจนหน้าหัน แดฮยอนยกยิ้มอย่างเป็นสุข.. ยองแจเองก็ไม่ต่างกัน
วู้ววว.. กูสะใจ
ยงกุกสะบัดหัวไล่ความมึน มันก็เจ็บนี่หว่า.. งั้นกูก็ไม่ได้ฝัน มือแกร่งกระชากคือเสื้อแดฮยอนจนตัวแทบลอย
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” แดฮยอนแหกปากลั่น
มึงให้กูทำนะ มึงจะเอาคืนกูอ่อว้ะ!!! เบ้ปากเจ่อๆของตัวเองแล้วจ้องหน้ายงกุก
“มึงจะทำอะไรครับกุกกี้?” ยองแจถามเมื่อเห็นท่าไม่ดีซะแล้ว วันนี้กูต้องแต่งชุดดำไปงานศพไอ้แด้ป้ะว้ะ... ไว้อาลัยแดฮยอนครับทุกคน
“ฮิมชานของกู” ยงกุกกดเสียงต่ำ ยังไม่ลืมที่แดฮยอนเข้าใกล้ฮิมชานเกินความจำเป็นเมื่อตอนพักกลางวัน
“กูรู้นานแล้ะ” ได้ยินคำตอบจากเพื่อนสนิทเค้าถึงปล่อยไป แดฮยอนจัดการเสื้อผ้าตัวเองให้เรียบร้อยแล้วนั่งท้าวคางมองยงกุก
No matter what others say, I’m on your side
ไม่ว่าใครจะพูดอะไร ผมก็จะอยู่ข้างคุณนะ
“มึงแน่ใจแล้วอ่อ” ยองแจเอ่ยปากถามคำถามที่แดฮยอนอยากถามเหมือนกันออกมา ยกกุกลูบแผลมุมปากจากหมัดลุ้นๆของแดฮยอนแล้วยิ้มยิงฟัน
“แน่ใจดิ”
“แล้วเค้าจะเอามึงอ่อ?” แดฮยอนอ้าปากถาม ยักคิ้วอย่างกวนตรีนให้ยงกุก
“เอา!”
“มั่นใจมากเพื่อน” ยองแจและแดฮยอนยกนิ้วโป้งชื่นชมยงกุกจากใจ
เพื่อนกูทำได้แล้วครับพระเจ้า...
I will protect you forever, definitely
ผมจะปกป้องคุณตลอดไปเอง เชื่อผมนะ
“ต่อไปนี้กูจะปกป้องเค้าเองเว้ย” พูดแล้วก็ทิ้งตัวลงนั่งที่ของตัวเอง
“เออดีแล้ะ ฮิมชานก็เพื่อนกูคนหนึ่ง ได้กับมึงก็โอเค เพื่อนกูทั้งคู่” แดฮยอนพ่นลืมหายใจออกมาอย่างหายห่วง เพื่อนผมรักกันนี่มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรอครับ?
“ไปบอกเค้าดีกว่ามาบอกให้พวกกูฟังนะ” ยองแจเคาะหัวยงกุกไปทีหนึ่ง นึกขำเพื่อนตัวเอง.. ตัวก็โตแต่ใจนี่เล็กสัสๆ แอบรักคนงามมาตั้งหนึ่งปีสิบวัน.. ดีนะฮิมชานแม่งก็ชอบยงกุกเหมือนกัน ถ้าไอ้ราหูไม่บอกเค้าเรื่องเมื่อกลางวันที่ฮิมชานกับมันแกล้งให้ยงกุกหึง เพื่อนเค้าก็เป็นไอ้งั่งต่อจนฮิมชานโดนใครงาบไปแดกแล้วมั้ง
ยงกุกเอ้ย.. มึงไม่เหมือนกูหรอก รอพี่ก่อนนะน้อง ไว้สวยแล้วจะไปบอกรักคนดี
That I promise here in front of you
ผมสัญญาเลย ตรงหน้าคุณนี่ล่ะ
เลิกเรียน
ยงกุกมายืนรอฮิมชานอยู่หน้าห้อง ตอนนี้ทุกคนออกไปหมดแล้วเหลือแต่ฮิมชานที่ยังคงนั่งทำงานอยู่ ยงกุกเลยเปิดประตูเดินเข้าไปหาคนสวยเสียเลย หน้าสวยเงยขึ้นมามองคนมาใหม่
“มาทำไม?” เสียงต่ำหวานถาม
“มาหาคนที่กุกกี้คิดถึง” ฮิมชานแทบตกเก้าอี้.. กุกกี้ คิดว่ามันน่ารักหรอไง เออ แม่งน่ารักมาก!!
“ไม่อายหรอพูดแบบนั้นนะ-//-” ยงกุกส่ายหัวเบาๆ
“ก็ชานนี่เรียกแบบนั้นนี่นา” ฮิมชานเบิกตากว้างทันทีที่ได้ยินอีกคนเรียกตัวเอง
“เพราะงั้นต่อไปนี่ฮิมชานก็ต้องแทนตัวเองว่าชานนี่เหมือนกับกุกกี้นะครับ” พูดจบก็ส่งยิ้มละลายใจไปให้ฮิมชานทันที ฮิมชานตอนนี้นอกจากจะเบิกตากว้างจนแถบถลนแล้วยังอ้าปากพะงาบๆอย่างน่ารักในสายตายงกุก
“เข้าใจไหม..?” ถามย้ำอีกครั้ง
“เอ่อ.. เข้าใจ..” ฮิมชานเบนสายตาออกไปนอกหน้าต่าง พยายามไม่สบสายตากับร่างสูง ปากพึมพำด่าอีกคนไปเบาๆ
“ไหนลองทำดูสิ” ยงกุกจับปลายคางบางแล้วดันให้หันมาสบตากับตัวเอง ใบหน้าสวยขึ้นสีแดงซ่าน..
จะฆ่ากันใช่ไหมบัง ยงกุก?
“นะครับชานนี่.. ทำให้กุกกี้ดูหน่อยนะ” กระซิบเสียงออนอ้อนข้างใบหู แค่นี้กูก็จะละลายแล้วครับ..
คนตัวเล็กดันคนตัวโตออกห่างนิดหน่อยแล้วกระแอมเบาๆเรียกฟอร์มตัวเองกลับมาก่อนจะเอ่ยปากทำสิ่งที่อีกคนต้องการช้าๆ
“ช..ชานนี่เข้าใจแล้ว” แทบอยากจะเอาหน้ามุดลงไปกับโต๊ะ เสียแต่ว่ามันไม่มีที่ให้ฮิมชานมุดซะนี่ เลยได้แต่นั่งหน้าแดงให้ยงกุกขำเล่น
“ที่กุกกี้มาหาเนี่ย.. เพราะกุกกี้อยากจะบอกชานนี่ว่า..” ร่างสูงทรุดนั่งลงที่เก้าอีกข้างๆอีกคน ดึงคนตัวเล็กมาอยู่ในอ้อมกอดอุ่นๆ ฮิมชานก็ไม่ขัดขืนอะไร เขากำลังตั้งใจจะฟังสิ่งที่ยงกุกพูดอยู่ไงเล่า!
“บัง ยงกุกอยากจะเป็นคนที่อยู่เคียงข้างและคอยปกป้องคิม ฮิมชานนะครับ” กอดรัดเอวเล็กแน่นยิ่งขึ้น คนตัวโตยิ่งยิ้มกว้างเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสและแรงกัดที่ได้คืนจากคนในอ้อมกอด
“อืออ.. ”
Please marry me
ได้โปรดที่รัก แต่งงานกับผม
I’ll promise like this
ผมสัญญาว่าผมจะเป็นแบบนี้ตลอดไป
“ฮิมชานนี่ของบังยงกุกกี้เป็นแฟนกันนะครับ?” ถามออกไปทั้งที่ใจรู้คำตอบอยู่แล้ว คนตัวเล็กพยักหน้าตอบรับเบาๆทั้งที่มันก้มแนบอยู่กับอกแกร่งของอีกคน
A sweet kiss on your cheek
ผมจะจูบหวานๆที่แก้มของคุณ
“ชานนี่เงยหน้าขึ้นมาหน่อยสิครับ” กระซิบข้างหูเสียงแหบพร่า ฮิมชานเขินจะตายแล้วครับทุกคน! TT//TT
หน้าสวยเงยขึ้นตามที่อีกคนบอก แทบจะกลั้นหายใจเมื่อรู้สึกว่าหน้าของตัวเองและยงกุกอยู่ห่างกันไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น.. ปลายจมูกจนกันแล้ว!! ฮิมชานหลับตาลงช้าๆ รอรับจูบจากอีกคน
ยงกุกยิ้มโชว์เหงือกทันทีที่เห็นฮิมชานไม่ว่าอะไรเขา ทั้งยังรอให้เขาทำอะไรบางอย่างเสียด้วย แต่ปากสั่นระริกแบบนี้ มันน่าแกล้งไหมล่ะ.. เลื่อนหน้าเข้าไปอีกนิด
ช้า!.. ฮิมชานคิดอย่างร้อนรนแต่ยังไม่ทันได้คิดจบ
จุ๊บบบบบบบบบบบบบบบบบบ.. แก้มใสก็ถูกอีกคนหอมไปฟอดใหญ่ ลืมตาโพล่งขึ้นมาอย่างตกใจ
I will never live without you
ผมคงจะอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคุณที่รัก
บัง ยงกุกยิ้ม คิมฮิมชานมึน..
ทำไมไม่จูบกูว่ะ! กูอ่อยแล้วนะ.. ถึงจะแอบกลัวก็เหอะ.. Orz
“ไว้ที่รักพร้อมจริงๆก่อนนะครับ ฟอดดด” พูดจบก็ก้มลงหอมแก้มใสอีกข้างอย่างหมั่นเขี้ยว
ยงกุกรู้ดีว่าเขาจากนี้ไปคงขาดฮิมชานไม่ได้แน่นอน เขาจึงเลือกที่จะถนอมคนตัวเล็กไว้จนถึงเวลาที่อีกคนต้องการเขาจริงๆเสียคงจะดีกว่า
Your lovely smile and scent
ทั้งรอยยิ้มที่แสนจะน่ารักของคุณและกลิ่นของคุณ
บัง ยงกุกจะทำให้ฮิมชานระเบิดตัวเองตายใช่ไหม? ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้!!? ฮิมชานจะไม่ทนแล้ว! รอยยิ้มหวานละมุนโชว์ฟันกระต่ายเผยออกมาบนในหน้าสวย ใจยงกุกสะดึกกึกอีกรอบ.. นี่ไง รอยยิ้มที่เขาหลงรัก
จูบลงที่กลุ่มผมสีแดงส้มราวกับแสงอาทิตย์ สูดกลิ่นแชมพูแสนหอมอย่างไม่รู้จักพอ ไล่ต่ำลงมาถึงหน้าผากมน กัดปลายจมูกโด่ง ขบใบหูแดงระเรื่อย หอมแก้มใสอีกหลายๆครั้ง เลื้อยต่ำจนถึงซอกคอขาวๆ.. หอมที่สุด
Make your adiate a light
มันทำให้คุณเปล่งประกายชะมัดเลยให้ตาย
คิม ฮิมชานเหมือนพระอาทิตย์ ทุกอย่างของคนๆนี้มันดูสดใสและสว่างไสวและน่าหลงใหลไปเสียหมด กุกกี้จะตายยยยแล้วครับทุกคนT^T
Although we fight sometimes
ถึงแม้ว่าเราจะทะเลาะกันบ้างบางครั้ง
“คิม ฮิมชาน!! กูบอกว่ากูไม่มีอะไรกับเขาไง” กรอกเสียงผ่านโทรศัพท์ไปด้วยอารมณ์หงุดหงิด จะไม่ให้หงุดหงิดได้ยังไงในเมื่อแฟนของเขากำลังงอนเขาเพราะมีคนไปบอกว่าเขาควงผู้หญิงเที่ยวกลางคืน
พ่อมึงตาย.. อย่าให้กูรู้ว่าใครปากพล่อยนะไอ้สัส กูไม่ได้ทำมายัดความกู ):
ปลายสายเริ่มงอแงเหมือนจะร้องไห้ แถมยังบอกอีกว่าจะ “ไม่รักกุกกี้แล้ว” ผมไม่ได้ตั้งใจจำให้แฟนตัวเองร้องไห้นะเว้ย.. เฮ้อ
Don’t ever forget our love
แต่อย่าลืมความรักของเราเด็ดขาดเลยนะ!
“ฟังกุกกี้นะครับชานนี่” ใช้ไม้แข็งไม่ได้ลองพูดดีๆดูแล้วกัน ปลายสายเงียบ ยงกุกรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังรอฟังเขาอยู่
“ชานนี่ลืมหรอครับ? ลืมหรอว่ายงกุกกี้มีฮิมชานนี่คนเดียว.. ได้โปรด ต่อให้เราทะเลาะกันยังไง แต่อย่าลืมความรักของผม อย่าลืมความรักของคุณ อย่าลืมว่าเรารักกันและอย่าบอกว่าคุณไม่รักผม” เสียงร้องไห้โฮดังผ่านโทรศัพท์
(ชานนี่ขอโทษ.. อรึก..ชานนี่รักกุกกี้นะ) เสียงขอโทษและเสียงบอกรักดังบนกันไป ชานนี่ของผมเข้าใจผมแล้ว.. ถึงเราจะทะเลาะกันมากแค่ไหน แต่ผมและเขาก็ไม่เคยลืมว่าเรา “รักกัน” ยงกุกยกยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเค้าคบกับฮิมชานมาได้5ปีแล้ว
ใช่แล้ว เวลามันผ่านมา5ปีแล้ว
Only you and my happy LOVE
คุณเท่านั้นคือความสุขของผม ความรักของผม..
“เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไปหานะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ถ้าชานนี่ร้องไห้กุกกี้ก็ไม่มีความสุข รู้ใช่ไหม?” ยงกุกนึกภาพคนตัวเล็กของเขากำลังสั่งขี้มูกปูดด สูดน้ำมูกพืดที่ดังผ่านสายมาแล้วยิ้มขำ
(กุกกี้ต้องรีบมาด้วยนะ.. ชานนี่คิดถึงที่รัก ฝันร้าย! แบร่) คนปลายสายไม่วายกวนแฟนตัวเองเล่น ถึงอย่างนั้นยงกุกก็ไม่ใส่ใจ นั่งยิ้มให้โทรศัพท์ก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียง
While imagining it I fall asleep this night
ผมนึกถึงมันในตอนที่ผมนอนหลับคืนนี้
หลับตาลงช้าๆ พลางจินตนการถึงอีกคนที่พึ่งวางสายไป คืนนี้เขาคงจะหลับฝันดีเหมือนทุกคืน ไม่มีทางฝันร้ายแบบที่คนสวยพูดทิ้งไว้หรอก เชื่อสิ!
My gaze still follows only you
สายตาผมมันก็คอยแต่มองตามไปที่คุณ
ยงกุกรีบตื่นแต่เช้าและอาบน้ำแต่งตัวไปฮิมชานที่บ้าน วันนี้เขามีบางอย่างจะไปเซอร์ไพร์คนน่ารักหลังจากที่พึ่งทะเลาะและปรับความเข้าใจกันไปเมื่อคืนนี้
เอี๊ยดด.. รถคันหรูจอดลงที่หน้าบ้านหลังใหญ่ บ้านฮิมชานน่ะรวยจะตายไป เมื่อก่อนยงกุกก็เป็นคนาฐานะธรรมดาหาได้ตามสตรีท แต่ทุกวันนี้ยงกุกเป็นประธานค่ายเพลงขนาดใหญ่ที่เขาสร้างร่วมกับยองแจและแดฮยอนเพื่อนสนิทจนวันตาย ร่ำรวยและมีชื่อเสียงขึ้น แรงผลักที่ทำให้เขามาถึงจุดนี้ได้คงไม่พ้นคิมฮิมชานอีกนั่นล่ะ
ร่างสูงลงจากรถแล้วเดินเข้าไปในบ้านหลังโตราวกับเป็นบ้านตัวเอง เมดที่เห็นยงกุกเดินมาก็ทักทายสวัสดีแบบคนที่สนิทกัน
“ฮิมชานล่ะครับ?” เสียงแหบเอ่ยถาม เมดสาวหัวเราะคิกคักๆ
“คุณหนูทำอาหารรอคุณยงกุกอยู่ในครัวค่ะ ตามสบายเลยนะค่ะ” เมดสาวตอบแล้วส่งยิ้มลุ้นๆไปให้ยงกุก เขาพยักหน้ารับแม้จะงงๆเล็กน้อยก็ตาม แล้วเดินไปห้องครัวอย่างชำนาญทาง ร่างสูงหยุดยืนดูคนในครัวที่กำลังทำอาหารอยู่ โดยไม่รู้ถึงการมาของเขาซักนิด
Your very beautiful appearance makes me smile, girl
คุณสวยชะมัดเลย มันทำให้ผมยิ้มออกมาอ้ะที่รัก!
ยงกุกแอบซุ่มมองฮิมชานทำอาหารเงียบๆ.. ทำไมกูรู้สึกเหมือนกูกลับไปเป็นสโตรกเกอร์แบบตอนเริ่มเรื่องเลยว้ะ แต่ใครจะสน? ยืนมองไปยิ้มไป
ฮิมชานสวยขึ้นทุกวัน ตอนม.ปลายนี่ช่วงกำลังกึ่งสวยกึ่งน่ารัก แต่พอโตมานี่บอกได้เลยว่าแฟนเขาเรียกว่า “สวยจนชะนีชิดซ้าย” อัปกริยาต่างๆของร่างเล็กทำให้ร่างสูงอดยิ้มออกมากว้างๆไม่ได้ เรียวปากบางยู่อย่างขัดใจเมื่อตัวเองเผลอใส่วัตถุดิบผิด
“สรึดดดดดดดดดดดด.. !!” ฮิมชานดูหงุดหงิดมากกว่าเดิม เหมือนเค้าอาหารแบบพวกผู้หญิงทำไม่ได้ซะที!
บังยงกุกไม่ต้องแดกมันแล้ว! มือเล็กกำลังจะเทข้าวผัดที่พยายามทำมาตั้งนานใส่ถังขยะแต่ก็ต้องชะงักเมื่อยงกุกเดินมายื้อเอาไว้
“ทิ้งทำไม?” เลิกคิ้วถามเป็นเชิงสงสัย.. ก็น่ากินดีนี่
“แดกไม่ได้” ตอบกลับอย่างขุ่นมั่ว กูอุตส่าห์ตั้งใจ.. ฮรื้ออออออออออออออออTT__TT
“ทำต่อดิ เดี๋ยวกุกกี้กินให้ดู” ลูบผมปลอบคนตรงหน้า ยงกุกรู้ว่าฮิมชานพยายามแค่ไหน
“เอางั้นอ่อ?” ฮิมชานถามอย่างไม่แน่ใจ.. ยงกุกเลยพยักหน้ารับรัวๆ ฮิมชานส่งยิ้มกว้างให้ยงกุกแล้วบอกให้เค้าไปรอที่โต๊ะอาหาร ไม่นานนักฮิมชานก็เดินมาพร้อมกับจานข้าวผัดหอมกรุ่นน่ากิน
บางที.. มันอาจจะอร่อยก็ได้ใครจะรู้?
“ให้ป้อนไหมกุกกี้?” ฮิมชานตักข้าวผัดฝีมือตัวเองมาเป่าเบาๆแล้วยื่นไปจ่อที่ปากห้อยๆของยงกุก ยงกุกอ้าปากรับแล้วเคี้ยวช้าๆ
อื้อหือ........... ยงกุกแดกจุด
พยายามกลืนข้าวผัดฝีมือฮิมชานลงท้องไปพร้อมใบหน้าซีดเผือก ฮิมชานเห็นแล้วก็สีหน้าไม่ดี
“บอกแล้วไงว่ากินไม่ได้อ้ะ” มือเล็กส่งแก้วน้ำให้ ยงกุกรับแล้วดื่มหมดอย่างรวดเร็ว
“ไม่ใช่ว่ากินไม่ได้.. แต่มันเค็มชิบเลยครับชานนี่ ครั้งหน้าลดเค็มหน่อยนะ” จุ๊บเหม่งคนสวยไปอีกที ชานนี่พึ่งลองทำอาหารครั้งแรกเขารู้ดี เพราะคนตรงหน้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกันเขาและก็ยังชอบทำอะไรแมนๆแบบผู้ชายทั่วไป ไม่ใช่มาทำอาหารแบบผู้หญิงแบบนี้ เขาสงสัยตั้งแต่เมดบอกแล้วว่าฮิมชานอยู่ในครัว
เอาตรงๆครับ กุกกี้ดีใจครับที่ได้กินอาหารฝีมือชานนี่..
Yeah, please be by my side forever
เฮ้! คุณจะช่วยมาอยู่ข้างกายผมตลอดไปได้ไหม?
“ครั้งหน้า?” ฮิมชานขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ มันจะยังมีครั้งหน้าอีกหรอไง? ครั้งแรกก็ซะขนาดนี้แล้วนะ.. =__=
“ใช่ จากนี้และตลอดไป กุกกี้จะเป็นคนชิมอาหารฝีมือชานนี่เองค้าบ เพราะงั้นชานนี่ช่วยอยู่ทำอาหารให้กุกกี้กินจนแก่เลยได้ไหมครับ?” คนตัวเล็กเผยยิ้มกว้างกับคำพูดของยงกุก จะผ่านมากี่ปีก็ยังหวานเลี่ยนไม่เปลี่ยนเลยเหอะ
ผู้ชายอะไรว้ะ.. ทำกูเขินได้แม่งทุกอย่าง ฮิมชานจะระเบิดตัวตาย!!! พูดแบบนี้ไม่ขอแต่งงานเลยล่ะ เอ้อะ.. ฮิมชานไม่ได้หวังอะไรนะครับ ไม่เลยครับ!!
No matter how tired we are of each other
ไม่ว่าจะต้องเหนื่อยขนาดไหน เราก็ยังเป็นของกันและกัน
“โอเคไหมครับชานนี่ของกุกกี้?” คลอเคลียพวงแก้มขาวที่เริ่มขึ้นสีแดงฝาดด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว
“เดี๋ยวกระเพราะพังไม่รู้ด้วยนะ” พูดเสียงอู้อี้อย่างขัดเขินจนยงกุกอดไม่ได้ที่จะกัดแก้มใสๆไปเบาๆ ฮิมชานยิ่งหน้าแดงขึ้นไปอีก..
We can always depend on each other
เราสามารถไว้กันและกันได้ตลอดอยู่แล้วนี่
“กุกกี้รู้ว่าชานนี่จะไม่ทำให้กุกกี้กระเพราะพัง แล้วถึงกุกกี้จะกระเพราะพัง กุกกี้ก็รู้ว่าชานนี่จะดูแลกุกกี้ตลอดไป..” คนหน้าสวยยิ้มหวานกับคนพูดของอีกคน เชื่อใจกันขนาดนี้..
“เหมือนที่กุกกี้จะรักและดูแลชานนี่ตลอดไป” รักกันขนาดนี้.. ฮิมชานโอบรอบคอยงกุก ประทับจูบแผ่วเบาลงบนริมฝีปากหนา คนโดนจูบยิ้มมุมปาก จูบของคนๆนี้ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปีก็หวานเหลือเกิน..
That’s the kind of woman I want you to become for me, please
คุณเป็นผู้หญิงแบบที่ผมชอบเลยนะ ผมต้องการให้คุณเป็นของผม ได้โปรดเถอะ
ยงกุกอุ้มฮิมชานที่เคลิ้มไปกับรสจูบของตัวเองขึ้นในท่าเจ้าหญิงทั้งๆที่ยังไม่ถอนจูบออก สองขาพาตัวเองและคนในอ้อมกอดเดินขึ้นไปบนห้องนอนของคนรัก สาวเมดทั้งหลายที่แอบดูเหตุการณ์อยู่ทุกมุมบ้านพากันวิ่งออกมาแอบตามไปฟัง “เสียงบางอย่าง” ที่เล็ดลอดออกมาจากในห้อง
Please marry me
นะนะ.. แต่งงานกับผม
I’ll promise like this
ผมสัญญาว่าจะรักคุณตลอดไป
แสงแดดส่องผ่านม่านเข้าตาคนตัวเล็ก มือยกขึ้นบังแสงที่ทำลายสายตาคนพึ่งตื่นนอนแล้วค่อยๆลืมตาช้าๆ ฮิมชานกำลังจะลุกขึ้นแต่ก็รู้สึกถึงแรงรัดที่รอบเอว คนหน้าสวยยิ้มขำดึงแก้มคนข้างกายเล่น
กว่าเมื่อวานจะให้เค้าได้นอน! ทำซะแรงกูหายหมดเลยไอ้บ้านี่.. =////////=
“อืมม.. ” ยงกุกครางเสียงต่ำ ฮิมชานเลยหยิกแก้มของยงกุกแรงๆจนสะดุ้งตื่น หันหน้ามึนๆไปมองตู้เสื้อผ้าแล้วพูดกับโคมไฟข้างเตียง
“เมียทำไรเค้าอ่า” พูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับโคมไฟ.. สภาพอนาถจนฮิมชานส่ายหัวระอา ยงกุกตอนพึ่งตื่นน่ะเหมือนคนบ้าอย่างกับอะไรดี เสียงแหบคุยกับโคมไฟดังขึ้นเป็นระยะๆจนผ่านไปห้านาทียงกุกถึงรู้สึกตัว
แมร่งงง.. กูคุยกับโคมไฟ!!!!
“ตื่นแล้วหรอกุกกี้?” ฮิมชานที่นั่งมองมานานทักขึ้นเบาๆ ยงกุกฉีกยิ้มกว้างเห็นเหงือกแล้วดึงคนตัวเล็กมาไว้ในอ้อมกอดอุ่นๆที่ฮิมชานชอบนักหนา
“ปล่อยให้คุยกับโคมไฟทำไมตั้งนานห้ะ?”
“นานๆทีจะเห็นคนบ้าอ้ะ.. คิกๆ” ยงกุกยีหัวฮิมชานอย่างเอ็นดู
“นี่..ชานนี่ของกุกกี้” หยุดมือแล้วเรียกคนในอ้อมกอดเสียงเครียดจนคนตัวเล็กต้องหยุดขำแล้วเงยหน้าขึ้นมอง ยงกุกเลื้อยไปหยิบกางเกงที่เขาใส่เมื่อวานขึ้นมาจากพื้นแล้วค้นอะไรอยู่ซักพัก ทันทีที่หาเจอเขาก็กำมันไว้แน่น ก่อนจะดึงฮิมชานให้ยืนขึ้นตรงหน้าเขา
“ได้โปรดแต่งงานกับผมนะครับ..” ยงกุกคุกเข่าลงตรงหน้าฮิมชาน เปิดกล่องในมือออก แหวนที่ยงกุกใช้ขอฮิมชานแต่งงานไม่ใช่แหวนเพชรหลายกรัตแบบตามละครหลังข่าว แต่มันเป็นเพียงแหวนสีเงินเรียบไร้ลายธรรมดาเท่านั้น
ก็ฮิมชานเป็นผู้ชาย.. จะให้ใส่แหวนเพชรสิบกรัตมันก็ยังไงอยู่
“บัง ยงกุก.. นายนี่มัน อุปส์!” ยงกุกมองฮิมชานอย่างงงวงย ยิ่งฮิมชานเห็นสายตาแบบนั้นมันทำให้เขาอดไม่อยู่จนต้องระเบิดหัวเราะลั่นออกมา
“จะขอแต่งงานหัดใส่เสื้อผ้าซะมั่งนะ 55555555555555555555555” ยงกุกก้มสังเกตตัวเอง..
นี่กูขอฮิมชานแต่งงานในชุดวันเกิดอ่อว้ะ =[ ]=!!!
ตกใจแค่แปปเดียวเท่านั้นล่ะ.. บัง ยงกุกกี้ไม่แคร์ ดึงมืออีกคนมาสวมแหวนให้เสร็จสรรพ พร้อมส่งยิ้มบรรลัยให้กับฮิมชาน
เหี้ยย.. กูขนลุก! ฮิมชานลูบแขนตัวเองกับรอยยิ้มปริศนาของยงกุก
“พอดีขอแต่งเสร็จว่าจะเอาอีกทีก่อนเข้าหออ้ะชานนี่จ๋า.. ”
ใครก็ได้.. ช่วยฮิมชานนี่ที โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
จบเถอะ.
_____________________________________________________________________
มีความรู้สึกว่าตอนนี้เรื่องนี้ยาวมากก เขียนด้วยฟีลอย่างเดียวเลย 555
แปลเพลงอาจจะแปลกๆนะค่ะ ไรท์เตอร์ไม่เก่งด้านนี่เลย งูๆปลาๆแปลเอาค่ะ
ขอบคุณที่อ่านนะค่ะ ติชมได้ เรื่องแต่ไปน่าจะเป็นโล่แจค่ะ แต่จะมาตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน Orz
ความคิดเห็น