ลุ้นรักพรางใจ >> รีอัพ (e-book)

 เธอๆๆ เรื่องนี้หมดสัญญากับทางสำนักพิมพ์แล้ว เค้าเลยจะเอามาลงอีบุ๊กใหม่นะจ๊ะ 

เนื้อหาเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือปกใหม่ 555

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

ดอกเตอร์ภรัณย์ vs ดารินทร์

“ซี๊ด!...โอ๊ย!...อ๊ะ!...” แล้วระหว่างที่ได้ดอกเตอร์หนุ่มหล่อเจ้าของดวงตาพิฆาตใจทำแผลให้ ดารินทร์ก็เอาแต่หลับหูหลับตาสูดปากสลับกับร้องออกมาด้วยความแสบ หนักเข้ามือที่ว่างก็คว้าหมับเข้าที่ไหล่ของคุณหมอจำเป็นเพื่อหาที่ยึดเหนี่ยวตามสัญชาตญาณ ในขณะปากก็โวยวายออกมาไม่หยุด “ฉันเจ็บนะคุณ! ทำเบาๆ หน่อยสิ”

และถึงจะโดนสายตาคู่คมกำราบแต่ดารินทร์ก็ยังไม่วายคอยแต่จะชักแขนหนี เลยโดนเอ็ดเข้าให้

“อยู่ให้มันนิ่งๆ หน่อยไม่ได้หรือไง”

“ก็มันเจ็บนี่คุณ” หญิงสาวเถียงเบาๆ “อา...ดอกเตอร์คะ เบาๆ หน่อยค่ะ ฉันเจ็บ...อา...ซี๊ด...”   

“ผมทำเบาที่สุดแล้ว” ชายหนุ่มว่าเสียงระอาราวกับเธอเป็นเด็กน้อยก็ไม่ปาน แถมยังเหลือบตาขึ้นมองด้วยสายตาดุๆ ซึ่งดารินทร์เดาเอาว่าเขาคงจะคิดว่า...แผลแค่นี้เองทำเป็นร้องเสียงดังไปได้

แต่ที่ดารินทร์ไม่รู้นั่นคือการคาดเดาของเธอนั้นหาได้ใกล้เคียงกับความคิดที่อยู่ในสมองของดอกเตอร์หนุ่มหล่อเลยแม้แต่น้อย เพราะที่เขาจำเป็นต้องปรามแม่คุณไว้ก็เพราะประโยคที่โต้ตอบกัน และที่สำคัญคือเสียงร้องครวญครางของเจ้าหล่อนที่ชวนให้เลือดในกายเขามันร้อนรุ่มนั่นต่างหาก

“นี่เบาแล้วเหรอคุณ” ไอ้เบาที่สุดแล้วของเขาน่ะ เธอเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดเลยนะจะบอกให้ คนอะไรตาดุแล้วยังมือหนักอีก นึกแล้วก็อยากจะเขกกะโหลกตัวเองจริงๆ ที่แส่หาเรื่อง อยู่ดีไม่ว่าดีดันหาเรื่องเจ็บตัวเสียอย่างนั้น

“เสร็จแล้ว” เสียงทุ้มว่าขณะปิดเทปกาวลงบนผ้าก๊อตปิดแผลให้อย่างเรียบร้อย “ทีนี้ก็ปล่อยไหล่ผมเสียที”