คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : Problems - special part [END]
“ฉันให้ห้าข้อ จะยอมทำทุกอย่างตามที่นายขอ โอเคไหม ถือว่าเป็นข้อแลกเปลี่ยนที่ฉันทำนายเจ็บตัว"
“เอางั้นหรอ?”
แจบอมหันไปมองร่างเล็กที่กำลังวุ่นกับการเก็บเสื้อนักกีฬาของเขาใส่กระเป๋า ส่วนเขานั่งอยู่บนเตียงใส่เฝือกเปลี่ยนเสื้อผ้าสำหรับนอนโรงพยาบาลแล้วเรียบร้อย
“ใช่ ไม่งั้นฉันคงรู้สึกไม่ดีแน่ นายตกลงมาสูงขนาดนั้น”
“พูดแล้วพูดเลยนะ ห้ามคืนคำ”
ได้โอกาสก็รีบฉวยโอกาส ความจริงไม่อยากทำให้ยองแจไม่สบายใจ เดี๋ยวจะพาลร้องไห้กันอีก แต่ส่วนหนึ่งก็ฉวยโอกาสนั้นแหละ...
“แน่นอน ข้อแรกอยากได้อะไรละ”
“อยากรู้ว่านายคิดยังไงกับฉัน ยังเกลียดฉันอยู่ไหม”
ตอบออกไปทันที เรื่องที่อยากรู้มากที่สุดก็คงหนีไม่พ้นเรื่องความรู้สึก หายเกลียดเขาบ้างรึยัง
คนตัวเล็กชะงักเล็กน้อย คิดถึงความรู้สึกตัวเองที่มีต่อแจบอมตอนนี้ ความจริงก็ไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง.. แต่.. เห็นอีกคนร่วงลงมาแบบนั้นแล้วร้องไห้จะเป็นจะตายแล้วก็นะ..
“ฉันร้องไห้ให้นายขนาดนั้นยังจะถามอีกหรอ”
ตอบทั้งๆที่ยังก้มหน้าก้มตาเก็บของเพราะความเขิน ทำเรื่องน่าอายขนาดนั้นออกไปได้ยังไงนะยองแจ แต่ตอนนั้นมันก็ตกใจจริงๆนี่น่า นึกว่าจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้ซะแล้วซะอีก
แจบอมยิ้มพอใจกับคำตอบไม่ถามอะไรต่อ ดูจากสภาพยองแจตอนนี้แล้ว คงกำลังเขินอยู่แน่ เห็นแบบนั้นเลยออกปากเรียก กวักมือให้มายืนข้างๆเตียง
“มานี่”
“ทำไม?”
“ข้อสองไง”
“อืม.. ข้อสองอยากได้อะไรละ”
“อยากจูบ..”
ทำหน้าน่าสงสารขนาดนั้นนั้นใครจะทนไหว ที่ผ่านมาแจบอมต้องใช้ความอดทนอย่างมากในการหักห้ามใจตัวเองเวลาเห็นหน้าตาน่าสงสาร เขาคงเป็ฯพวกโรคจิตไปแล้วแน่ๆ...
“…อ..อย่างอื่นไม่ได้หรอ”
“ก็อยากจูบจริงๆนี่น่า..”
ไม่พูดเปล่าคว้าอีกคนเข้ามาใกล้จนยองแจยืนชิดติดขอบเตียง มือหนาเชยคางเรียวขึ้นพลางส่งสายตาให้คนตัวเล็ก
“จูบละนะ”
ทำน้ำเสียงทะเล้นเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้
“ด..เดี๋ยวก่อนสิ”
“ไหนบอกว่าจะยอมทุกอย่างไง..”
แกล้งทำหน้าเศร้าตีหน้าหงอยๆให้ดูน่าสงสาร
“ก็…”
ยองแจอึกอักทำตัวไม่ถูก จู่ๆให้มาจูบกับหมอนี่คงไม่ใช่เรื่อง แต่ทำไงได้.. พูดไปแล้วนี่น่า
“ช่างเถอะ”
“ก็ได้ๆๆ จูบก็จูบ!”
ผู้แพ้ต่อละครตบตารีบออกปากง้อ ยองแจยืนนิ่งเบือนสายตาไปทางอื่น จ้องตาแจบอมตอนนิสัยทะเล้นแบบนี้คงไม่ได้แน่
ร่างสูงยกยิ้มพลางเลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แนบริมฝีปากชิดกับเรียวปากบางเบาๆ ยองแจหลับตาแน่นความรู้สึกร้อนวาบขึ้นมาทั้งหน้า ความรู้สึกเหมือนตัวเบาหวิวราวกับปุยนุ่น หน้าต้องแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้วแน่ๆ เพียงไม่กี่วินาทีแจบอมก็ถอนปากออก ใบหน้าเรียวก้มหน้างุดหนีสายตาทะเล้น
ยองแจจูบกับแจบอม
บ้าไปแล้ว.. ไม่อยากจะเชื่อว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ
แต่ยังไม่ทันตั้งสติจากจูบเมื่อกี้จู่ๆเรียวลิ้นชื้นก็แตะเข้ากับกลีบปากสีหวาน ประกบจูบเข้ามาอีกครั้งจนมือเล็กเผลอคว้าเข้าที่ไหล่หนาแน่น
จู่ๆทำแบบนี้ได้ไง! คนเค้าเป็นลูกมีพ่อมีแม่นะ บ้าเอ้ย..!
ได้แต่โวยวายในใจ ลำพังเอาลิ้นหลบหลีกจากลิ้นร้อนคอยคลอเคลียยังยากเลย ให้ด่าคงทำไม่ได้ แจบอมแกล้งดูดปากบางเบาๆจนเกิดเสียงจุ้บก่อนจะถอนจูบออก แต่ยังไม่วายเลื่อนหน้าเข้ามาใช้ลิ้นเลียน้ำลายจากรสจูบที่มุมปากของคนตัวเล็กเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย
แจบอมทำท่าจะเข้ามาจูบยองแจอีกครั้ง เขารีบดันปากซนให้ห่างออกจากตัวทันที เขินจนจะทนไม่ไหว
“ม..มากไปแล้ว..”
แก้มเนียนขึ้นสีฝาด แดงอย่างเห็นได้ชัด คนตัวโตกลั้นหัวเราะยอมแต่โดยดี อดใจเอาไว้ก่อนเดี๋ยวปากช้ำกันพอดี
“งั้น.. ข้อสามเลยก็ได้”
“อะไรละ..”
“อืมม.. ข้อสาม อยาก..โดนจูบ”
“อะไรกัน! มันต่างจากเมื่อกี้ยังไง?”
ข้อเสนอที่ไม่ค่อยต่างจากเดิมเท่าไร ฟังดูแล้วยังไงมันก็เหมือนข้อเมื่อกี้ชัดๆ
“เถอะน่า.. แค่จุ้บเบาๆก็ได้”
ความจริงข้อนี้แจบอมฝันว่าอยากได้จากยองแจมานานแล้ว แค่อยากให้คนตัวเล็กเป็นฝ่ายมอบสัมผัสนิ่มให้เขาบ้าง
“ไม่เอาอะ”
“แต่นายสัญญาแล้วนี่”
“ไม่.. เอาอย่างอื่น”
“……”
เจ้าพ่อการละครกลับมาอีกครั้ง พอถูกปฏิเสธก็ปั้นหน้านิ่ง แสดงอาการน้อยอกน้อยใจจนยองแจรู้สึกผิด
“ก็ได้ๆ.. หลับตาก่อน”
“ทำไมต้องหลับ”
“งั้นก็ไม่”
“โอเคๆๆ”
รีบหลับตาลงเพราะกลัวเจ้าตัวเปลี่ยนใจ ยองแจถอนหายใจออกมาเบาๆ สูดอากาศหายใจเข้าเต็มปอด เลื่อนหน้าเข้าไปใกล้ แต่ก็ได้แต่ค้างกลางอากาศอยู่แบบนั้น
ไม่คิดว่าอิมแจบอมจะเป็นคนแบบนี้ ขี้แกล้งเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความทะลึ่ง..
แจบอมแอบหรี่ตาขึ้นมามอง เห็นใบหน้าหวานอยู่ใกล้แค่เอื้อม
“บอกให้หลับตาไงแจบอม!”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆ”
หน้าสวยฮึดฮัด เหมือนตัวเองโดนแกล้งตลอดเวลา กลั้นใจเลื่อนหน้าเข้าไปจุ้บปากหยักตรงหน้าเร็วๆ
จุ้บ~!
สัมผัสนิ่มเข้ามาแตะปากเบาๆก่อนจะหายไปแทบจะทันที คนตัวโตยกยิ้มพอใจ ลืมตาขึ้นก็เห็นคนตัวเล็กนั่งทำหน้ามุ่ยหันหน้าหนีมองออกไปนอกหน้าต่างซะแล้ว
“ข้อสี่รีบพูดมาเลย”
เสียงหวานเหวออกมาเพราะรู้สึกแต่ละข้อที่แจบอมขอน่าตีทั้งนั้น
“ข้อสี่.. ไม่รู้ว่านายจะให้ฉันได้รึเปล่า..”
“อะไรละ?”
“ฉันอยาก… มีอะไรกับนาย”
“…….”
“เอ่อ..”
คนตัวเล็กตาโตเพราะประโยคขอร้องข้อสี่ แจบอมเตรียมตัวยกมือขึ้นมาบังตัวเองเอาไว้น้อยๆ
“อ..อิมแจบอม!!! ไม่ได้! ยังไงก็ไม่ได้!”
“ฉันมีเหตุผลของฉันนะ!”
รีบออกตัวยกมือขึ้นป้องตัวเอง เพราะกำปั้นเล็กๆทำท่าจะทุบลงมา
“เรื่องแบบนี้มันมีเหตุผลดีดีด้วยรึไง”
“ฉันแค่อยากให้นายรู้สึกว่านายเป็นของฉัน.. แค่นั้นเอง”
“เห็นแก่ตัว!”
“อ่า.. ยองแจ ฉันพูดจริงๆนะ”
“นิสัยไม่ดี!”
ร่างเล็กทำหน้าบึ้งอย่างเห็นได้ชัด แจบอมแค่อยากให้ยองแจรู้สึกว่ายองแจเป็นของเขา และเขาก็เป็นของยองแจคนเดียว รู้ว่ามันมีวิธีอื่นเยอะแยะที่จะทำได้ แต่ก็นะ.. วิธีนี้นอกจากจะได้ผลเกินคาดแล้วยังจะได้แอ้มด้วยนะ… อืม… ความจริงก็แอบเห็นแก่ตัวด้วยนิดหน่อยนั้นแหละ แต่คนแอบรักมาตั้งนานนี่น่า ในเมื่อเปิดโอกาสให้ขอแล้วก็เลยขอซะเลย
“ไม่ได้ก็ไม่ได้..”
สีหน้าไม่พอใจของยองแจ จำต้องยอมตัดใจพลางทำหน้าซึม
“วิธีอื่นมีตั้งเยอะแยะ..”
“…..”
“นายมันแย่ชะมัด..”
“เปล่านะ ทำไมชอบเห็นว่าฉันเป็นคนไม่ดีหะ ฉันแค่อยากมีอะไรกับนาย กับคนที่ฉันรักแบบนี้มันผิดด้วยหรอ”
คราวนี้น้ำเสียงแจบอมจริงจังขึ้นมาก ก็เพราะคิดแบบนี้จริงๆ การที่เรารักใครซักคนแล้วอยากที่จะทำความรู้จักกันให้มากขึ้นมาผิดหรอ
“……"
“ถึงมันจะเร็วไปสำหรับนาย แต่กับฉันมันไม่เลย ฉันแอบชอบนายมาตั้งนานรู้ไหม”
จะให้พูดให้ถูกก็คือ รอมานานเท่านั้นเอง ผู้ชายก็คือผู้ชายวันยังค่ำ เรื่องแบบนี้มันก็มีอยากกันบ้างสิน่า…
“…ไม่ได้ว่าซะหน่อย”
“ช่างเถอะ มันไม่ดีสินะ”
ยังคงไม่ดีสำหรับยองแจอยู่เหมือนเดิม กับการที่อยากแสดงความรักให้อีกคนได้รู้
“อย่ามางอนนะ”
ยองแจเลยพูดดักทางเอาไว้ก่อน แต่น้ำเสียงที่ใช้ก็อ่อนลง ความผิดจากครั้งแล้วที่กล่าวหาความผิดให้แจบอมจนเจ้าตัวน้อยใจ ยองแจเองก็ไม่ได้อยากให้ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นกับแจบอมอีก
“เปล่างอน ก็นายไม่ชอบก็ไม่เป็นไร”
“……”
“วันนี้ไม่ได้ แต่วันอื่นไม่แน่ใช่ไหม..”
ฉับพลัน สายตาคนเจ้าละครก็วิบวับขึ้นมาอีกครั้งทำเอายองแจมองค้อนเข้าให้ เมื่อกี้ยังซึมอยู่เลย
“นายนี่มัน”
“ก็ถามดูไง ตอบสิ”
“ไม่..รู้..”
“ไม่รู้แสดงว่าได้”
“ใช่ที่ไหนเล่า”
“เอ้า ก็ตอบแบบชัดๆดิ”
“ใครจะไปตอบตอนนีไ้ด้”
“ใช่สิ..”
“นายคิดว่าฉันจะปรับตัวเร็วขนาดนั้นเลยรึไง คนนะไม่ใช่กิ้งก่า ที่ยอมขนาดนี้ก็มากแล้ว ถ้าวันหนึ่งนายไม่ได้เป็นแบบที่นายทำเหมือนวันนี้ ฉันจะทำยังไง”
น้ำเสียงหวานเล็กพูดออกมาอย่างงอนๆ มาบังคับขู่เข็ญให้ตอบเรื่องยากมันน่าน้อยใจกลับบ้างไหมละ
แจบอมชอบเขาจริงๆรึเปล่า ยังไม่แน่ใจเลย
แต่ที่แน่ๆ เขาคงชอบแจบอมไปแล้ว นานแล้วล่ะ...
“ขอโทษ แกล้งถามเล่น ไม่คิดว่าจะคิดมากขนาดนี้”
“…….”
“แล้วถ้านายไม่มั่นใจในตัวฉัน เป็นแฟนกันไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็รู้เอง”
“…แฟน?”
“อือ”
“มั่ว ยังไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย”
“ยอมให้จูบแล้ว ขอเป็นแฟนก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้วแหละ”
“ตอบตกลงเป็นแฟนมันไม่ได้ง่ายนะ”
“แล้วจะเป็นไหมละ”
“นี่นายขออยู่รึเปล่า?”
“..จริงๆอยากขอในสภาพที่ดีกว่านี้ เอาไว้ก่อนแล้วกัน”
แจบอมยิ้มเจ้าเล่ห์พลางดันตัวเขาให้กลับไปจัดของต่อ ไม่รู้ว่าคนขี้แกล้งคิดจะทำอะไรอีก ยังไม่ขอตอนนี้ก็ดีเหมือนกันเขาเองก็ยังตอบไม่ได้หรอก
“ไว้ข้อสี่นายพร้อมเมื่อไรค่อยทำ”
ยองแจได้แต่หัวเราะกับตัวเอง อิมแจบอมนี่ก็เพ้อเจ้อเก่งเหมือนกันนะ ไม่ได้ตอบรับกลับไปปล่อยให้แจบอมเพ้อเจ้อคนเดียวในขณะที่เขาหันมาจัดแจงที่นอนตัวเองบนโซฟา ตอนนี้ก็ดึกมากแล้วคงต้องนอนเฝ้าคนป่วย
“ยองแจ..”
“หือ….”
“ข้อสุดท้ายละ”
“อยากได้อะไรละ”
“อืม..มันอาจจะยาก กับการเชื่อใจคนแบบฉัน”
“…..”
“แต่อยากให้นายเชื่อ ว่าแจบอมจะมีแค่ยองแจคนเดียว..”
รอยยิ้มอบอุ่นไม่สมกับเป็นแจบอมปรากฏขึ้น
เขายิ้มรับพลางหันหนีหน้ากลบเกลือนอาการเขิน
ดูเหมือนว่าข้อนี้จะง่ายที่สุดในบรรดาห้าข้อแล้ว
“อื้ม…จะลองเชื่อแล้วกัน”
END
___________
เป็นสเปฯที่ไม่ค่อยเหมือนสเปฯ สั้นไปอีกก 555555
จบไปแล้วกับฟิคแปลงเรื่องแรก มันเขียนไว้นานนนมากแล้ว ถ้าติดขัดผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ 555 #got2jae
อย่างที่บอกว่าเอามาลงเพราะไม่อยากให้ลืมกันไปก่อน TT (อ้อนสุด55) พยายามจะปั่น demons แต่งานก็มาแทรกตลอด อีก 4 เดือนจะจบแล้ว ถ้ามันจะดองก็ดองมากสุด 4 เดือนนี่แหละ 55555
_
แต่ฟิคแปลงยังไม่จบนะ พยายามจะเอาที่เขียนมาลงอาทิตย์ละเรื่อง เรื่องหน้า Diary
jaebum’s diary
16.10.2013
start for shot film – first day.
วันนี้เปิดกองถ่ายหนังสั้น.
เจอผู้ชายคนหนึ่ง ผมตกหลุมรักเขาทันทีที่ได้จ้องดวงตาเรียวคู่นั้น
? cactus
ความคิดเห็น