ดวงใจฉันมีแต่เธอ

“ทำไมต้องให้ผู้ชายคนอื่นมาเอาเปรียบคุณด้วยกุ๊ก”

นี่เขากำลังหึงตนใช่ไหม คิ้วเรียวขยับเข้าหากันเล็กน้อยด้วยอาการครุ่นคิด “แล้วทีคุณล่ะทำไมทำได้” 

“ยกเว้นผมคนอื่นไม่มีสิทธิ์”

“คุณ..” จะถามดีไหมนะ แต่ถ้าไม่ถามก็ไม่รู้สิ “คุณ..” แต่ถ้าไม่ใช่เธอก็หน้าแตกสิ แต่ถ้าไม่ใช่แล้วเขาจะทำแบบนี้ทำไมล่ะ “คุณชอบฉันเหรอ” สุดท้ายก็ตัดสินใจถามในสิ่งที่อยากรู้ด้วยน้ำเสียงแทบเป็นกระซิบเพราะความอาย

“ในที่สุดคุณก็รู้ซะที” เขายกยิ้มที่มุมปากอย่างพึงพอใจ โน้มหน้าลงไปต่ำเกือบแนบชิดอยู่รอมร่อ “แล้วคุณล่ะคิดยังไงกับผมบ้าง”

“แค่ชอบก็ไม่ได้หมายความว่าจะสั่งฉันได้นะ” เธอหมายถึงเขาไม่มีสิทธิ์มาถามแบบนี้นั่นเอง เพราะเธออายที่ต้องตอบ

“ถ้าอย่างนั้นตอบผมด้วยการกระทำก็แล้วกัน” ว่าแล้วเขาก็แนบปากลงไปที่กลีบปากนุ่มของเธอ

...............................................

หยางฮั่นหันหลังกลับไปตามเสียงเรียก ทันทีที่เห็นหน้าเธอเท้าของเขาก็ก้าวไปข้างหน้าด้วยความรวดเร็ว คว้าร่างบอบบางนั้นมากอดแนบอกแล้วดันไปจนติดกำแพงด้านหลังตู้โชว์ กระหน่ำจูบเธออย่างโหยหาโดยไม่ให้เธอได้ทันตั้งตัว จนอาการแข็งขืนเพราะตกใจกลายเป็นอ่อนระทวย

เขาผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง มองหญิงสาวที่หายใจหอบสะท้านนั้นด้วยความรู้สึกรักลึกซึ้ง และเจ็บปวดลึกซึ้งในคราวเดียวกัน เพราะรู้ว่าใจเธอนั้นไม่มีตนอยู่

“คุณต้องการพบผมทำไม จะมาปั่นประสาทผมหรือไงกุ๊ก”

ทำไมเขาต้องทำหน้าเจ็บปวดขนาดนั้น ปัญหาของเขายังไม่คลี่คลายอีกเหรอ เธออยากถามอยากปลอบใจให้เขาหายเศร้าเหลือเกิน แต่ทำไมเขาต้องใช้คำพูดเหมือนไม่พอใจตนแบบนั้นด้วยล่ะ