ในดวงใจนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ริมชายหาดขาวสะอาดตา มีร่างสูงโปร่งของหญิงสาวกำลังวิ่งออกกำลังกายรับอากาศบริสุทธิ์ยามเช้าแต่เพียงลำพัง ใบหน้างามที่บัดนี้เริ่มมีเม็ดเหงื่อเล็กๆซึมตามไรผม แต่ก็หาได้ทำให้ความสดใสของใบหน้างามลดลงแต่อย่างใด

"พราว" เสียงตะโกนเรียกดังขึ้นมาจากทางชายหาดซึ่งบริเวณบ้านพักตั้งอยู่ สงสัยหูจะฝาด หญิงสาวคิดในใจ เวลาเช้าขนาดนี้ใครจะมาตะโกนเรียกชื่อหล่อน หญิงสาวจึงวิ่งต่อไปโดยไม่ได้สนใจที่จะหันไปมอง

"พราว พราวตะวัน ยัยพราว" เสียงเรียกเริ่มดังเข้ามาใกล้ขึ้นอีก พร้อมกับแรงดึงที่แขนเรียวทำให้จึงต้องหันไปมอง ก่อนที่หญิงสาวจะออกอาวุธใช้ศิลปะการป้องกันตัวตามที่ได้รับสั่งสอนมาจากนายพลรักศักดิ์ เดชาพิทักษ์ผู้เป็นลุง

 "เฮ้ย พี่เอง" เมื่อเห็นใบหน้าของผู้รุกรานถนัดตา หญิงสาวจึงได้แต่ง้างหมัดค้างไว้ ก่อนที่จะโถมตัวเข้ากอดเจ้าของเสียงที่ตะโกนเรียกชื่อหล่อน

"พี่ธง พี่ธงจริงๆด้วย พี่ธงกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วมายังไง รู้ได้ยังไงว่าพราวอยู่ที่นี่" พี่ธงหรือพันตรีธงไทย เดชาพิทักษ์ที่หญิงสาวพูดถึง เป็นบุตรชายคนเดียวของพลเอกรักศักดิ์ และคุณหญิงรุ่งทิพย์ ผู้มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องกับหญิงสาว

 "โอ้โฮ ยัยพราวเล่นถามรัวเป็นชุดแบบนี้ พี่จะตอบคำถามไหนก่อนดีหล่ะ"

"ก็พราวดีใจนี่ค่ะ ไหนคุณป้าบอกว่าพี่ธงจะกลับเดือนหน้า ทำไมถึงได้กลับมาก่อน" หญิงสาวถามพลางดันตัวออกจากอ้อมกอดชายหนุ่ม

"ภารกิจเสร็จสิ้น ก็เลยได้กลับก่อนหน่ะ" ว่าแต่พราวเถอะ ยังผอมเหมือนเดิมเลยนะ กินให้มันเยอะๆหน่อยสิ พี่เจอเราครั้งที่แล้วก็ตัวเท่านี้ เวลากอดเหมือนกอดกระดูกยังไงชอบกล"

"ปากคอยังเลาะร้ายเหมือนเดิมนะพี่ธง มาว่าพราวแบบนี้ พราวจะฟ้องคุณป้า" ชายหนุ่มหัวเราะเสียงดังพลางขยี้ศีรษะของน้องสาวด้วยความเอ็นดู

"ไป ขึ้นบ้านกันเถอะ แดดออกแล้ว เดี๋ยวตัวจะดำ แค่นี้ก็ขี้เหร่จะแย่แล้ว ขายไม่ออกกันพอดี"
“ขายไม่ออก พราวก็ไม่เดือดร้อน พราวก็จะอยู่ให้พี่ธงเลี้ยง สบายดีออก" หญิงสาวเอ่ยพลางเกาะแขนชายหนุ่มเดินหน้ามุ่งกลับไปยังบ้านพัก

เมื่อ 15 ปีก่อน ธงไทยยังจำได้ดีกับเหตุการณ์ในวันที่พราวตะวันต้องสูญเสียบิดา มารดาจากอุบัติเหตุรถยนต์ทางถนนไปอย่างไม่มีวันกลับ ขณะนั้นเขาอายุ 19 ปี และกลับมาเยี่ยมบ้านในวันปิดภาคการศึกษา เด็กหญิงพราวตะวันนั่งร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของคุณหญิงรุ่งทิพย์ มารดาของเขา ซึ่งมีศักดิ์เป็นป้าของพราวตะวัน "เกิดอะไรขึ้นครับแม่ ทำไมพราวมานั่งร้องไห้อยู่ที่นี่" เขาเอ่ยถามมารดา"น้าทิพย์กับน้าโชติ ประสบอุบัติเหตุลูก เสียชีวิตแล้ว พราวเลยต้องมาอยู่กับเรา"

" โธ่พราว" นั่นเป็นเพียงคำพูดเดียวที่หลุดออกจากปาก และเขาก็ได้แต่มองลูกพี่ลูกน้องด้วยความสงสารจับใจ เพราะนอกจากครอบครัวเขาแล้ว พราวตะวันก็แทบจะไม่มีญาติพี่น้องที่ไหนอีกเลย เพราะน้าโชติ ผู้เป็นบิดาของพราวตะวันก็เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของครอบครัว

"มาอยู่กับป้านะลูก  มาเป็นลูกสาวป้าอีกคน ตาธงก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน มาอยู่เป็นเพื่อนป้ากับลุงนะ"

 "ค่ะ" เด็กหญิงพราวตะวันรับคำอย่างว่าง่าย พลางซุกใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาเข้ากับอ้อมกอดของคุณหญิงรุ่งทิพย์ และหลังจากวันนั้นเป็นต้นมาไม่ว่าจะเกิดเหตุการณ์เป็นตายร้ายดีอย่างไร ชายหนุ่มก็ไม่เคยเห็นน้ำตาของพราวตะวันอีกเลย

"พี่ธง พี่ธง" เสียงหวานใสดังขึ้นพร้อมกับแรงเขย่าที่ต้นแขนทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งกลับมามอง
"อะไรยัยพราว"
"ก็พี่ธงหน่ะสิ พราวเรียกตั้งหลายครั้ง ไม่ได้ยิน แหมเดินกับเรา แต่ใจลอยไปถึงสาวคนไหนแล้วก็ไม่รู้"
"เปล่าซะหน่อย" ชายหนุ่มรีบปฏิเสธ หญิงสาวจึงย่นหน้าใส่ แล้วหันกลับไปสนใจภาพเบื้องหน้าแทน
"เอ๊ะ นั่นใครกำลังคุยกับคุณลุงค่ะ พี่ธงเห็นไม๊" หญิงสาวพยายามจ้องมองชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังยืนคุยกับพลเอกรักศักดิ์ ผู้เป็นลุง
"ใครเหรอ อ๋อ นายพร้อมไง เพื่อนพี่ กลับมาด้วยกัน พราวน่าจะจำได้"
"นายพร้อม" หญิงสาวทวนชื่อซ้ำ
"ใช่ พันตรีพร้อมพิทักษ์ รัชตการ นายทหารหนุ่มแห่งกองทัพไทย" ธงไทยบอกชื่อเต็มของเพื่อนรักออกมา

ใช่แล้ว เขาจริงๆด้วย คนที่ทำให้หล่อนเกือบเอาชีวิตไม่รอดกลางทะเลในวันนั้น ในวันที่ครอบครัวของเขา และครอบครัวหล่อนมาพักผ่อนที่ชายหาดแห่งนี้ เหตุการณ์วิกฤตในชีวิตครั้งนั้นหญิงสาวจำได้ไม่เคยลืม ขณะที่เด็กหญิงพราวตะวันกำลังเล่นน้ำอยู่ริมชายหาด เพื่อนรักของพี่ชายก็แกล้งหล่อนด้วยการลากห่วงยางที่หล่อนใส่ออกจากฝั่งไปเรื่อยๆ เด็กหญิงตัวเล็กๆในขณะนั้นไม่มีเรี่ยวแรงต้านทานคนที่ตัวโตกว่า จึงได้แต่ส่งเสียงร้องเรียกให้คนช่วย แต่คนชอบแกล้งกลับไม่สนใจเสียงร้องขอความช่วยเหลือจากคนตัวเล็ก ยังคงตั้งหน้าตั้งตาลากห่วงยางออกจากฝั่งไปเรื่อยๆ ในขณะที่คลื่นลมในทะเลก็เริ่มก่อตัวสูงขึ้น แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อคนตัวเล็กดิ้นหลุดจากห่วงยาง แล้วถูกกระแสคลื่นพัดไป ด้วยความที่ว่ายน้ำยังไม่แข็ง และแรงที่มีน้อยนิดทำให้ร่างเล็ก ค่อยๆจมลงไปใต้พื้นน้ำ ในวินาทีนั้นเด็กหญิงกลัวจับใจ คิดในใจว่าคงตายแน่แล้ว แต่ก่อนที่ร่างจะจมลงไปลึกกว่าเดิม ก็มีแรงดึงจากด้านบนผิวน้ำรั้งร่างเล็กเข้าหาตัว ก่อนที่จะพากันว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งอย่างทุลักทุเล เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้คนตัวโตถูกบิดาลงโทษ และห้ามไม่ให้มาเล่นกับเด็กหญิงอีกเลย นั่นคือความทรงจำของหญิงสาวที่มีต่อนายพร้อม ผู้เป็นเพื่อนรักของพี่ชาย

"คุยอะไรกันอยู่ครับ" ธงไทยเอ่ยขึ้น เมื่อเดินมาถึงยังบริเวณที่ผู้เป็นบิดา และเพื่อนรักคุยกัน
"ก็เรื่องทั่วๆไปนั่นแหละ"พร้อมพิทักษ์ตอบ

"เป็นยังไงลูก ไปวิ่งมาเหนื่อยไม๊"พลเอกรักศักดิ์เอ่ยถามผู้เป็นหลานสาว

"นิดหน่อยค่ะ พราวขอตัวนะค่ะ" หญิงสาวเอ่ยขึ้น เพราะไม่ต้องการเผชิญหน้ากับคู่กรณีเมื่อครั้งสมัยยังเยาว์

"อ้าวเดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนพราว จะไม่ทักทายนายพร้อมก่อนเหรอ" ธงไทยเอ่ยท้วงน้องสาว
"สวัสดีค่ะ" พราวตะวันยกมือไหว้เพื่อนรักของพี่ชายอย่างเสียไม่ได้

"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มรับไหว้ พลางใช้สายตาลอบสำรวจหญิงสาวตรงหน้าอย่างเงียบๆ