เจ้าชายพันธ์นิวเคลียร์

         
                "เนี่ยน่ะเหรอผู้หญิงที่พ่ออยากจะให้มาเป็นเมียผม"

                อเล็กซี่เดินวนไปรอบร่างบางที่ยืนเชิดคางอยู่ริมสระว่ายน้ำอย่างจงใจดูถูก ผู้หญิงที่แต่งตัวดูจัดจ้านเหมือนอีตัวนี่น่ะเหรอ คือหม่อมราชวงศ์สายเลือดสีน้ำเงินที่พ่อกับแม่อ้างนักหนาว่าเพียบพร้อมเหมาะสมกับเขา ลำพังแค่ตัวเขา พ่อกับแม่คงจะยังอับอายไม่พอสินะเนี่ย ถึงได้เอาโสเภณีในคราบหม่อมมาประเคนให้เขาแบบนี้ จะว่าไปมันก็เหมาะกันอยู่ร้อกกก

                "ได้โปรดเถอะค่ะ ดิฉันจะกลับห้องพัก แค่ออกมาเดินเล่น" กุลนิดาเชิดคางตอบ ไม่ยอมสบตาเขา

                "จะรีบกลับไปไหนเล๊า คนสวย ไหนๆคุณก็แกล้งทำเป็นมาเดินที่ริมสระในสวนดึกๆ หวังจะดักเจอผมซึ่งเพิ่งกลับมาจากผับ " เขาเดินวนมาหยุดลงตรงหน้าของหล่อน หรี่ตาลงมอง ใช้ปลายนิ้วไล้ไปตามนวลแก้มขาวช้าๆ " เราน่าจะจัดกันสักหน่อยก่อนนอนพอให้เหงื่อออก จะได้หลับสบาย ไม่ดีกว่าเหรอ"

                กุลนิดาสะบัดหน้าออกจากมือเขา "ดิฉันไม่ได้แกล้งมาดักเพื่อพบคุณค่ะ อเล็กซี่ ดิฉันเพิ่งมาถึงวังวันแรก นอนไม่หลับ แปลกที่แปลกทาง ก็เลยออกมาเดินเล่น และตอนนี้ดิฉันจะกลับห้อง" หล่อนตวัดหางตามองอย่างเย่อหยิ่ง "สุภาพบุรุษที่ดีควรจะหลีกทางเมื่อสุภาพสตรีร้องขอ"

                "ว้าว" เขาเลิกคิ้ว ยิ้มมุมปาก ปรบมือแปะๆ "เล่นบทจองหองซะด้วย แต่แหม ด้วยความจองหองที่ถูกฝึกซ้อมมาอย่างดีเพื่อให้ดูมีราคา แต่คุณคงจะเสียใจแย่ถ้าหากผมจะบอกว่า ผมไม่เห็นราคาอะไรเลยกับผู้หญิงตรงหน้าที่สวมใส่เสื้อผ้าของคริสเตียนลาคัวร์และรองเท้าของลูบูตองแบบยกคอลเล็กชั่น อ้อ และก็ไม่ต้องยกฐานะของผมให้เป็นสุภาพบุรุษหรอกนะครับ เพราะว่าคุณอาจจะเสียใจซ้ำสองได้ ผมไม่ใช่อะไรที่แสนดีแบบนั้น" เขาจงใจมองลงไปยังร่องอกอวบอิ่ม "และผู้หญิงที่แต่งตัวแบบนี้ในเวลาตีหนึ่งกว่า ผมเดาว่าก็คงไม่ใช่สุภาพสตรีอะไร"
 

                กุลนิดานึกอยากจะตบผู้ชายตรงหน้าสักฉาด นี่ถ้าหากไม่ใช่เพราะบุญคุณที่ค้ำคออยู่ล่ะก็ หล่อนจะตะโกนใส่หน้าเขาไปเลยว่า หล่อนไม่ใช่หม่อมราชวงศ์อะไรเลยสักนิด แต่เป็นเพียงสาวใช้ในครัวที่ถูกสองแม่ลูกตัวดีสั่งให้สวมรอยมารับหน้าที่ให้เขาดูตัวเพื่อจะแต่งงานด้วยก็เท่านั้น กุลนิดาจะไปโทษสองแม่ลูกนั่นไม่ได้ร้อก ก็เจ้าชายพรรค์อย่างนี้น่ะ ใครจะอยากมาอภิเษกด้วย มีหวังชื่อเสียงคงป่นปี้กันหมด

                "ถ้าการดูถูกดิฉันจะช่วยให้คุณสร่างเมาและนอนหลับฝันดีล่ะก็ ดิฉันได้ทำหน้าที่ตัวเองจบแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ"

                เดินออกไปไม่ถึงสองก้าว ข้อมือก็ถูกกุมกระชับแล้วรั้งเข้าหาแผงอกกว้าง กุลนิดาร้องหวีดได้สั้นๆ ก่อนจะหุบฉับลงเมื่อเขาใช้ฝ่ามือตะโบมลงปิดเอาไว้ แล้วจ้องมองตาหล่อนอย่างคุกคาม

                "ปล่อยฉันนะคุณอเล็กซี่!" หญิงสาวส่งเสียงอู้อี้

                "แหม ผู้หญิงสุดเปรี้ยวกับผู้ชายสุดเลว พ่อกับแม่ของผมช่างเข้าใจจัดสรรมาให้ผมดูตัวโคตรจะโดนใจจริงๆ คุณน่ะเหรอที่จะมากําราบผมด้วยการแต่งงาน ผมชักอยากจะรู้วิธีการของคุณซะแล้วสิ ว่าผู้หญิงที่แต่งตัวจัดจ้านกร้านโลก แต่ทําเป็นแกล้งพยศเหมือนเป็นสาวซิงๆ มีอะไรดีที่พ่อกับแม่ของผมมองเห็น อ้อ ที่รักครับ ถ้าหากคืนนี้ผมจะต้องฝันดีเพราะได้ดูถูกคุณล่ะก็ คิดผิดแล้วล่ะกุลนิดา เพราะสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมหลับง่ายและฝันดีในคืนนี้ก็คือ การได้เข้าไปในตัวของคุณในสระน้ำต่างหากล่ะ แล้วเรามาดูกันว่า คุณจะสำลักคอรีนหรือสำลักความสุขที่ผมมอบให้ก่อนกัน"

                กุลนิดายังไม่ทันจะร้องปราม ร่างของหล่อนก็ลอยหวือเหมือนตุ๊กตากระดาษหล่นตูมลงไปในสระ อเล็กซี่ถอดเสื้อยืดออกจากเรือนกายอย่างคล่องแคล่วตามประสาคนถนัดถอด มือหนึ่งรูดเข็มขัดออกจากเอวแกร่งอย่างว่องไว แล้วไล้มือลงมาตามต้นขาของตน แล้วทาบลงบนเป้ากางเกงที่อูมนูนภายใต้กางเกงยีนที่สวมใส่ "ผมจะโชว์ให้คุณดูแบบส่วนตัวชนิดที่ว่าสาวในบาร์ก็ยังไม่มีใครเคยได้เห็น"  สายตาจ้องมองหญิงสาวที่ตะเกียกตะกายจะเข้าหาฝั่ง ปากเล็กๆสำลักน้ำไอแค่กๆจนตาแดงเรื่อ เขาเดินสาวเท้าไปดักที่ริมฝั่งซึ่งกุลนิดาแหวกว่ายเข้าไปหา กุลนิดาขมวดคิ้วเอาเรื่อง วักน้ำสาดขึ้นไปใส่เขาแล้วว่ายหนีไปอีกฝั่ง อเล็กซี่หัวเราะร่วนชอบใจราวกับหล่อนเป็นตัวตลก ครู่หนึ่งนั้นทุกอย่างรอบกายก็เงียบกริบ กุลนิดาแปลกใจเหลือเกิน เสียงของเขาหายไปไหน และตัวเขาล่ะก็หายไปเช่นกัน ร่างบางชะงักที่กลางสระ หันไปมองรอบตัวอย่างหวาดหวั่น เขาหายไปไหนแล้ว เขาหายไปไหน เขาหายไปไหน เขา...

               "ว้าย อเล็กซี่!"

                กุลนิดาร้องหวีด เมื่อรับรู้ได้ถืงมือของใครบางคนดึงบิกินี่ของหล่อนรูดออกไปจากเรียวขาที่ใต้สระน้ำ!