[Fic] Neogenesis Evangelion : “Thanatos You can’t be mine”

เนื้อเรื่อง

[Fanfiction] Neogenesis Evangelion

Pairing : Nagisa Kaworu x Ikari Shinji

“Thanatos You can’t be mine”

“คาโอรุคุง!!!!!!”เสียงกรีดร้องที่ออกมากจากก้นบึงของหัวใจ 

….สุดท้ายฉันก็ทำให้นายร้องไห้จนได้ชินจิ

ทั้งๆที่ตั้งใจว่าจะไม่ยอมทำให้นายต้องเสียใจแล้วเชียว….

ใบหน้าของร่างบางที่เปื้อนไปด้วยน้ำตา…..

ยกโทษให้ฉันด้วยนะ…..

ที่ต้องทำให้เจ็บปวดขนาดนั้น……

ยกโทษที่ฉันไม่สามารถทำมันได้….ยกโทษให้ฉันด้วยที่ฉันทิ้งให้นายต้องทนทุกข์ทรมาณอยู่ตามลำพัง….

แต่ฉันก็ไม่อาจต้องการเสียนายไป

ถ้าหากว่า…..โลกมนุษย์จะต้องพินาศลง…อย่างน้อยๆก็ขอแค่นาย

ขอแค่นายยังมีชีวิตรอดต่อไปก็ยังดี

เพราะว่าฉันไม่อาจทนได้…..

หากต้องมีชีวิต

อยู่บนโลกนี้ตามลำพัง…..

แต่ไร้ดวงอาทิตย์อย่างเธอเคียงข้างกาย

ทำอย่างนั้นมันก็ไม่ต่างจากการ“ฆ่าฉันให้ตายทั้งเป็น”

นี่ ชินจิคุง หรือว่าบางที เราไม่ควรพบกันตั้งแต่แรกแล้ว?

แต่ว่าถ้าฉันไม่ได้พบกับชินจิคุง….ฉันเองก็คงไม่รู้ค่าของคำว่า

“รัก”

……………..

……

และฉันเองก็คงทำลายลิลินโดยไม่ลังเลใจ…..

แต่ที่ทำให้ฉันเศร้าที่สุด…..

คือการที่ฉันต้องทำลายชินจิคุง……

“ยกโทษให้ด้วยนะที่ฉันเห็นแก่ตัว……”

“ยกโทษให้ฉันด้วยที่ฉันทำตามแต่ใจตัวเอง”

“ยกโทษให้ด้วยที่ฉันต้องบีบคั้นความรู้สึก”

…………………………………………………

“ถ้าไม่ทำอย่างนั้นชินจิคุงคงไม่ยอมฆ่าฉัน…….”

“แล้วฉันก็ต้องฆ่าชินจิคุง…….”

ซึ่งฉันทำไม่ได้…….

เพราะชินจิคุงสำคัญยิ่งกว่าทุกๆสิ่ง

สำคัญยิ่งกว่า โลกใบนี้…….

เพราะฉะนั้นฉันถึงอยากให้มีชีวิต……

เพราะฉะนั้นฉันถึงอยากให้อยู่ต่อไป

“มีชิวิตอยู่ต่อไปเถอะนะชินจิ…..เพราะเธอสวยงามเกินกว่าที่ฉันจะทำลายทิ้งให้พินาศไป…..”

“ขอโทษนะชินจิ…..”

“ยกโทษให้ฉันด้วย……”

…………………………………….

………………………………………………..

…………………………………………………………..

“นี่คนที่สมควรตายน่าจะเป็นผมมากกว่า……”

ทั้งๆที่เขาเป็นคนแรกที่บอกว่ารักผม……

แต่ทำไม  ทำไมคาโอรุคุงต้องเป็นเทวทูตด้วย

ไม่

อย่านะ!

อย่า!

อย่าฆ่าเขา!

อย่าฆ่าคาโอรุคุง…….

อย่า!

ถ้าจะให้คาโอรุคุงตายล่ะก็……

ให้ผมตายไปด้วยสิ!

โลกที่ไม่มีคาโอรุคุงอยู่……

ผมก็ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตไปเพื่ออะไรกัน

คนที่รักที่สุด……

คนที่อยากอยู่ด้วยกันตลอดไป

แต่แล้ว….เขาก็ทำให้ผมต้องฆ่าเขา……

ทำไมต้องให้ผมทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้น…….

เคยคิดบ้างมั้ย? ว่าผมรู้สึกยังไง….

เคยเข้าใจมั้ยว่ามันเจ็บปวดมากแค่ไหน…….

เจ็บ….ไม่เอาแล้ว

ไม่เอาอีกแล้ว

อย่าให้ผมทรมาณมากไปกว่านี้เลย…….

ไม่นะ!  เลือด…..ไม่นะ….ไม่!!!!

“คาโอรุคุง!!!!!!”

……………………….

………………………

“ใครก็ได้  ฆ่าผมทีสิ………”

……….

ทั้งที่เคยคิดว่า  ไม่มีใครจะมารักคนอย่างเราได้หรอก….

แต่เขากลับเป็นคนที่เข้ามาเปิดใจ

เขาทำให้ผมเชื่อใจได้อย่างง่ายดาย

ผมก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรทำไมถึง

เพราะเหงาหรือเปล่านะ?

บางทีอาจจะเป็นเพราะเหงา……..

และตอนนั้นทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวมันช่างอ้างว้าง…….

ทุกๆคนไม่มีเข้าใจผมเลย…..

ทั้งๆที่ก็แค่อยากให้ใครสักคนเข้าใจ

ก็แค่…..อยากมีใครสักคน….

แล้วเขาก็เดินเข้ามา

ทั้งที่ๆตอนนั้นจะไม่รักใครอีกแล้ว……

ทั้งๆที่คิดว่า  หากรักแล้ว  ก็ต้องเจ็บปวด ถ้าหากมีความทรงจำต่อกันแล้วต้องลาจาก…..

ก็ต้องเจ็บปวด

ถ้าหากไม่เคยรู้จักกันเลย

ถ้าหากไม่ต้องผูกพัน

ก็จะไม่มีใครทำร้ายเรา…….

ไม่มีใคร

ไม่มีใคร……

แต่ว่าการที่ไม่มีใครเลย

มันเหงา……..

เหงาเหลือเกิน………

แล้วตอนนั้นคาโอรุคุงก็เดินเข้ามา……..

ตั้งแต่เขายิ้มให้…..

ตอนนั้นหัวใจของผมกลับรู้สึกอบอุ่นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน……

ยิ่งได้รู้จักเขาความกลัวของผมก็ลดลง….

ไม่เคยเปิดใจให้ใครมาก่อน……

นั่นเป็นครั้งแรก………

คิดว่าถ้าเป็นคนๆนี้

ผมคงเปิดใจด้วยได้…….

ไม่ต้องเหงาอีกแล้ว

ไม่มีอะไรที่ต้องกลัว……..

อบอุ่น…..เป็นครั้งแรกในหัวใจ……..

จากนั้นตั้งแต่ตอนไหนนะ

ที่รู้สึกถึงคำว่ารัก…….

คงเป็นตอนที่เขา…….

“อืม…….อ๊ะ  คาโอรุคุง”ร่างบางหน้าแดงก่อนจะลดสายตาลง

“ขอโทษนะ  รู้สึกแย่งั้นเหรอ…..”ร่างสูงเอื้อมมือไปจับที่แก้มเนียนบาง

“มะ…ไม่ใช่ยังงั้น เพียงแต่….ผมเป็นผู้ชายแล้วเรื่องแบบนี้มันก็…..”

แต่แล้วคาโอรุก็ยื่นใบหน้าลงมาสัมผัสริมฝีปากบาง…..

“อืม…..”แปลกจริงร่างบางคิด  ทำไมถึงได้ไม่รังเกียจอะไรเขาเลย…….ตรงกันข้ามกลับรู้สึกดีใจ…….

เป็นเพราะคาโอรุคุงงั้นเหรอ  ทั้งๆที่เขาเป็นผู้ชายเหมือนกันแท้ๆ

“รักนะ…..”

“เอ๊ะ?”

“ที่ฉันทำแบบนี้  เขาหมายถึงรักใช่มั้ย? ชินจิคุง”

“คาโอรุคุง…….”

“ร้องไห้ทำไม ชินจิคุง  รู้สึกไม่ดีขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“เปล่าหรอก…..ที่ฉันน้ำตาไหลเพราะดีใจน่ะ…..”

“ชินจิคุง  อย่าร้องสิ……”เด็กหนุ่มร่างสูงปาดน้ำตาที่รินไหลออกจากนัยต์ตาคู่สวย….

“ถ้าชินจิคุงร้องไห้ฉันคงทนไม่ได้……ถึงแม้จะดีใจหรือเสียใจก็ตาม…..”

“คาโอรุคุง……”

“ฉันชอบตอนที่ชินจิคุงยิ้มที่สุดนะ……เพราะฉะนั้นอย่าร้องไห้เลย…..”

แต่แล้วสุดท้ายร่างบางก็ไม่พ้นต้องเสียน้ำตา……

“เอาล่ะ  ฆ่าฉันเถอะ ชินจิคุง……..”มันเหมือนเป็นคำสั่งเสียสุดท้าย…ของเด็กหนุ่มร่างสูง

“ทำไมล่ะ?   ทำไมต้องให้ผมทำเรื่องที่โหดร้ายขนาดนั้น…….”ร่างบางเอ่ยหยาดน้ำใสพร่างพรูออกจากดวงตาสีน้ำทะเลแสนเศร้า……

“เพราะว่ามันเป็นเพียงวิธีเดียวเท่านั้น…….”

“ไม่เอาหรอก!!  ผมทำไม่ได้…..จะให้ทำอย่างนั้นได้ยังไง…….ผมจะฆ่าคาโอรุได้ยังไง…….”

“ชินจิ…..ขอร้องล่ะนะ……เห็นแก่ฉัน….ถือว่าเป็นคำขอร้องครั้งสุดท้าย”

“ ไม่เอา…… ไม่….”ร่างบางส่ายหน้าทั้งน้ำตา

“ถ้าจะให้ฆ่าคาโอรุละก็   ผมยอมตายดีกว่า……..”เด็กหนุ่มมองเขาด้วยสายตาปวดร้าว….

“ชินจิ….ไม่ว่ายังไงก็จะไม่ยอมงั้นเหรอ?”

ไม่มีคำพูดใดๆ……

มันเป็นความเงียบที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น…….

เด็กหนุ่มร่างสูงผมสีหิมะ    ผู้มีนัยต์ตาสีแดงดังหยาดเลือด  หลับตาลง……

“เข้าใจล่ะ…..ขอโทษด้วยนะชินจิคุง……”

พริบตานั้น  ร่างบางรู้สึกถึงแรงที่มือข้างขวา….ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นกดบังคับเขาไว้

“คะ? คาโอรุ?......”

“ฉันดีใจจริงๆที่ได้เกิดมาพบเธอ”

คำพูดสุดท้ายนั่นหายไปในวินาทีเดียวกับที่เด็กหนุ่มร่างบางที่กรีดร้องอย่างสุดเสียง……..

“คาโอรุคุง!!!!!!”

“ไม่นะ!!!!!!!!!”

เสียงร้องที่ตะโกนอย่างสุดแสนเจ็บปวด

พร้อมกับร่างที่แหลกหลวของเด็กหนุ่มร่างสูง…….

ร่างนั้นตกลงดิ่งลงไป……

พร้อมกับหัวใจที่แหลกสลายของเด็กหนุ่มร่างบาง

………..

……………….

…………..

………..

เด็กหนุ่มร่างบางนอนเหม่อทอดสายตาไปไกล….

ดวงตาสีน้ำทะเลคู่นั้นไร้แววของความมีชีวิต…..

“ชินจิคุง….ชินจิคุง”

อ้อมแขนคู่นั้น…..อ้อมแขนที่เคยโอบกอดเขาไว้

“ฉันรักเธอนะ……”

เสียงทุ้มที่กระซิบคำหวาน…..

“ฉันดีใจจริงๆที่ได้เกิดมาพบนาย”

คำบอกรักหวานๆที่เคยได้ยินอยู่ทุกวัน

“รัก….”

รอยยิ้มอบอุ่น

รอยยิ้มที่มลายความปวดร้าวในใจ

แต่ไม่

ไม่มีอีกแล้ว

คนๆนั้นไม่อยู่แล้ว

คนที่รักที่สุด

คนที่รักยิ่งกว่าใครๆ

หยาดน้ำใส……ไหลริน……

“เจ็บ  ฉันเจ็บเหลือเกิน   คาโอรุคุง…….”

“ทำไม  ทิ้งฉันไว้เดียวดายอยู่บนโลกใบนี้”

“โลกที่ฉันไม่เหลือใครอีกแล้ว”

……….

…………..

……………..

“คนที่สมควรตายน่ะ น่าจะเป็นฉันมากกว่า”

“นี่ได้โปรดเถอะ……ถ้าหากคราวหน้าได้พบกันอีก”

“ให้ฉันตายด้วยคนเถอะนะ……”

เพราะมันเจ็บปวดเกินกว่าจะแบกรับไว้

เพราะว่าหัวใจของฉันไม่เหลืออีกแล้ว

สิ่งที่มีความหวัง  “ให้มีชีวิต”

“นี่การพบกันของเราเป็นบาปงั้นรึ?…..”

“ถ้าอย่างนั้น  เราไม่ควรพบกันตั้งแต่แรกพบจะดีมั้ย?”

“จะได้ไม่ต้องเจ็บปวดเมื่อยามที่จากกัน……”

“แต่ไม่ได้…..”

“ถ้าหากไม่รู้จักกับคาโอรุคุง……ฉันก็คงไม่รู้จักกับสิ่งที่เรียกว่า”

“รัก…….”

บทส่งท้าย…..

Please… let’s die together

ยามสุดท้ายของโลกใบนี้  ไม่มีซึ่งแสงอาทิตย์  ไม่มีซึ่งแสงจันทร์ฉาย  หรือแม้แต่ดาราราย…..

เด็กหนุ่มร่างบางนอนเดียวดายอ้างว้าง…..อยู่ท่ามกลางทะเลสีเลือด 

ทะเล LCL

“นี่น่ะเหรอ  จุดจบของโลกใบนี้  นี่น่ะเหรอสิ่งที่นายอยากให้ฉันเห็น…..”

ไม่มีแม้สิ่งมีชีวิต จะมีก็แต่ซากปรักหักพังเป็นแค่สิ่งที่ย้ำเตือนว่าเคยมีมนุษย์อาศัยอยู่ ณ ที่แห่งนี้

เด็กหนุ่มหลับตาลง…….

“สุดท้าย….ฉันก็ถูกทิ้ง….ให้อยู่กับความเดียวดาย  ”

น้ำตาของร่างบางไม่รินไหลอีกแล้ว……

ไม่มีอะไรให้ต้องเจ็บปวดอีกแล้ว

ในเมื่อสิ่งที่ทำให้ยิ่งกว่าเสียใจไม่มีอีกแล้วบนโลกอันแสนอ้างว้างแห่งนี้

“ไม่มีอีกแล้ว……มันจบลงแล้ว”

ร่างบางหลับตาอีกครั้ง……..

ก่อนที่จะลืมตาขึ้นมา

“นี่คาโอรุคุง……”

“ฉันจะตายได้หรือยัง?”

“……นี่  ตอบฉันหน่อยได้มั้ย?”

“หือ?.....คาโอรุคุง…..”

……………………

………..

……………..

“ชินจิคุง…..”

“?”

เสียงที่กำลังเรียกเขาอยู่นั้น  เสียงทุ้มต่ำนั้น เป็นไปไม่ได้

หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นแรงจนแทบรู้สึกได้…..

ก่อนจะหันไปเจอ..กับสิ่งที่ทำให้น้ำตาไหลอาบสองแก้มอีกครั้ง

“คาโอรุคุง…เป็นไปไม่ได้…….”

ร่างบางไม่อาจจะเชื่อสายตา  แต่อ้อมแขนที่โอบกอดตัวเขานั้น…..ไม่ใช่ภาพฝัน

ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?

“คาโอรุ…..คาโอรุคุง……”

ร่างบางสวมกอดตอบทั้งน้ำตาพร้อมทั้งคำพูดที่ไม่อาจระบายออกมา

“คาโอรุ  ฉัน…ฉันนึกว่า…..”

“พอแล้วล่ะไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว”ร่างสูงปิดปากร่างบางด้วยจุมพิตละไม

“มันจบแล้วล่ะชินจิ…..ขอโทษนะที่มารับเธอช้าไป”

“….”ร่างบางส่ายหน้า…..

“ไม่เป็นไรหรอก ขอแค่มีคาโอรุคุงอยู่ด้วย”

“ก็ไม่ต้องการอะไรอีกต่อไป……”

ร่างบางหลับตาลงในอ้อมแขนของเด็กหนุ่มผมขาวด้วยหัวใจที่เปี่ยมสุขอีกครั้ง

ท่ามกลางทะเล LClนั้น……

ไม่ปรากฏร่างใดๆบนโลกใบนี้…….

จะคงเหลือก็แค่สิ่งที่เคยเรียกว่า มนุษย์…..

กับเสื้อผ้าพร้อมทั้งร่างกายของเด็กหนุ่มที่หล่อรวมกลายเป็นส่วนหนึ่งของทะเล LCl

“ลาก่อน  ลิลิธ….”

“ลาก่อน…ชินจิคุง…”

~Fin~