fic (saishirou-subaru) yaoi

เนื้อเรื่อง

 มันเป็นเรื่องที่สืบเนื่องมาจากหมาชอบคู่อมตะนี่มากมาย เลยมานั่งคิดๆดูนานเหมือนกันว่าจะเเต่งดีไหม  คิดไปคิดมาได้มันจนจบเรื่องเเต่เพิ่งนั่งพิมพ์เมื่อวาน  ขอฝากด้วยนะครับ "ลูกไก่น้อยในอุ้งมือหมาป่า"

      ภายในบ้านหลังใหญ่ทรงญี่ปุ่นอันเเสนจะเก่าเเก่เเต่มันก็ยังอยู่ในสภาพดีเพราะมีคนดูเเลอยู่ตลอด ไม่ถูกปล่อยทิ้งร้าง  ต้นซากุระขึ้นเรียงกันเป็นทิวเเถวเเสดงให้ถึงความชอบของเจ้าของบ้าน  สายลมหอบกรีบซากุระสีชมพูระเรื่อให้พัดปลิววนไปไกล  เเผ่นหินบนพื้นถูกวางไว้เป็นทางเดินให้เหยียบย่ำเพื่อเข้าสู่ตัวบ้าน  ร่างบางสูงเพรียวในชุดสีดำสนิทตั้งเเต่หัวจรดเท้าก้าวไปตามเเผ่นหินอย่างเชื่องช้า  ดวงตาสีเขียวมรกตตวัดไปมองกรีบซากุระที่ปลิวมาเเล้วยิ้มบางๆก่อนจะยกมือขึ้นคว้ามันไว้

เขาหยุดยืนเเละจ้องมองภาพของต้นซากุระนั้นพลางหวนนึกไปถึงเรื่องอดีต  ร่างบางละสายตามาจับจ้องที่กลีบซากุระในมือที่เปื้อนเลือดของตนเอง"ผมกลับถึงบ้านเเล้วนะครับ"ชายหนุ่มกระซิบเบาๆเเล้วปล่อยให้กลีบซากุระในมือปลิวไปตามกระเเสลม  เขาสาวเท้าเดินต่อไปจนถึงหน้าประตูบ้าน ร่างบางหันกลับไปซากุระเหล่านั้นอีกครั้ง เขาลอบถอนหายใจ ผ่านมาก็เกือบครึ่งปีเเล้วนี่นะ

ครืด~~

เขาเลื่อนประตูออกก่อนจะก้าวเข้าไปอย่างไม่รีบเร่ง ว่าเเต่วันนี้จะมีงานอะไรมาอีกล่ะเนี่ย  หลังจากที่เขาตัดสินใจเลือกสืบทอดตำเเหน่งซากุระสึกะโมริ ตัวเขาก็เเทบจะไม่มีเวลาว่างเลย  วันหนึ่งๆก็เเทบจะโดนงานทับตาย ทั้งของสุเมรางิ ทั้งของซากุระสึกะโมริจะโบ้ยให้คนอื่นทำก็ไม่ได้  งานที่ว่าตอนเป็นสุเมรางิที่ว่าเยอะเเล้วยังต้องมาเยอะขึ้นไปอีก

"อะไรอีกล่ะนั่น"ซึบารุงึมงำเมื่อเขาได้ยินเสียงฝีเท้าอันเเทบจะไม่มีเสียงของผู้รับใช้ในบ้าน ซึ่งไม่รู้ว่าวันนึงๆเจ้าตัวไปอยู่ที่ไหนนัก  พอเขาเรียกก็โผล่มาเเบบที่ว่าเรียกปุ๊บมาปั๊บเเต่ถ้าไม่เรียกก็ไม่เคยเจอหน้า  นอกจากตอนที่ต้องเข้ามาบอกส่งรายละเอียดเรืองงานเเค่นั้นเอง

"นายท่านขอรับ"ร่างชราของชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาด้วยฝีเท้าอันเงียบเชียบ ความจริงมันไม่มีเสียงเลยล่ะเเต่หูของเจ้านายของเขาดีเกินไปหรือจะว่าไปก็ดีกันทุกรุ่นเลย

"มีอะไรก็รีบๆเล่ามา ฉันจะไปพักผ่อน"น้ำเสียงเย็นชาเเล่นรอดออกมาจากริมฝีปากบาง ดวงตาสีมรกตจ้องมองไปยังพ่อบ้านหรือจะพูดให้ถูกก็ข้ารับใช้เพียงคนเดียวของบ้าน  บ้านหลังนี้ก็ใหญ่เหมือนกันเเต่ว่ากลับมีคนอยู่เเค่สองคนเนื่องจากข้ารับใช้คนอื่นๆโดนไล่ตะเพิดออกไปนานตั้งเเต่รุ่นก่อนเเล้ว

ชายชราพยักหน้ารับก่อนจะเอ่ยปากบอกธุระของตน "มะรืนนี้มีนัดช่วงเย็นขอรับ ตระกูลสุเมรางิเรียนเชิญท่านไป  เเล้วที่เหลือก็ไม่มีอะไรเเล้วครับจะมีก็วันนี้เเค่พิธีการเล็กๆ"

"สุเมรางิมีอะไรงั้นหรือ"จะว่าไปหลังจากตอนนั้นก็เเทบจะไม่เคยเจอคนในตระกูลคนอื่นเลย คุณยายก็ด้วย

"ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ มีหมายเชิญมาถึงท่าน"

"อืม"ชายหนุ่มงึมงำในลำคอก่อนจะโบกมือไล่ข้ารับใช้หรือพ่อบ้านให้ออกไป "ไม่มีอะไรเเล้วก็ไปเสีย ถ้าฉันไม่ได้เรียกไม่ต้องมา"

"ขอรับ"ร่างชรานั้นหายไปอย่างรวดเร็วเหมือนดั่งตอนมา ตัวเขาใช่ว่าเกลียดอะไรชายชราผู้นี้นักเเต่เพียงเเค่ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายอยู่ใกล้ๆ  รึอีกอย่างเขาไม่อยากผูกพันกับใครอีกเเล้ว คิดถึงตรงนี้นัยน์ตาสีเขียวก็สลดวูบ  

ซึบารุยกมือขึ้นจะไล้ที่ดวงตาของตัวเองเเต่มือของเขาก็ต้องหยุดชะงัก จะไม่ให้หยุดได้ไงเล่า ก็มือเขาน่ะเปื้อนเลือดเต็มไปหมด ลืมล้างไปเลย  ชายหนุ่มเลียของเหลวสีเเดงก่อนจะถุยทิ้ง  เเหวะ รสชาติมันก็ยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิม  เขาเบ้หน้าเเล้วสาวเท้าไปในทางเดินที่ทอดยาวลึกเข้าไปในตัวบ้าน

ได้กลิ่นเลือดเเล้วก็นึกถึงวันนั้น  วันนั้นวันที่เขาจะไม่มีวันลืมเลย วันที่เขาสังหารคนรักให้ตายด้วยมือของตัวเอง กลิ่นอายคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วขณะที่ฝ่ามือของเขาชำเเรกเข้าไปในตัวของชายหนุ่ม  ยังจำได้ถึงความรู้สึกเเละสัมผัสในตอนนั้น  มันเฝ้าตอกย้ำอยากนี้เรื่อยมา อยากเวียนว่ายกลับไปในอดีตกาลเเต่ก็มิอาจทำได้ มิ
อาจทำได้เลย

"ซากุระสึกะโมริจะต้องตายด้วยน้ำมือของคนที่รักที่สุด"

ซึบารุเเค่นยิ้ม เเล้วตัวเขาที่ไร้รักเเล้วเล่าใครจะตามมาสังหารหรือว่าเขาจะต้องอยู่ต่อไปจนกว่าจะเเก่ตาย  ตัวเขาคงเป็นคนเเรกเลยล่ะที่จะถูกบันทึกในหน้าประวัติศาสตร์ของตระกูล  ไม่ใช่ว่าไม่มีหัวใจ ไม่ใช่ว่าไร้รักเเต่ทว่าหัวใจนี้กับใจรักนั้นมันสูญสิ้นไปเสียเเล้ว  สูญสิ้นไปพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายของคนที่ชื่อซากุระสึกะ เซย์ชิโร่หรือจะเรียกให้ถูกก็ซากุระสึกะโมริรุ่นก่อน

รักมากเหลือเกินเเต่สุดท้ายคนๆนั้นก็ไม่ได้อยู่อีกเเล้ว ไม่อยู่ให้เขาได้รักอีกเเล้ว เเต่ในห้วงความทรงทุกเสี้ยววินาทีร่างสูงนั้นก็ไม่เคยจางหายไปในดวงตาข้างซ้าย  ดวงตาของเซย์ชิโร่ที่มอบให้เขา  ดวงตาที่ฉุดรั้งให้ตัวเขาจำต้องมีชีวิตอยู่ต่อ  ใจตายเเล้วเเต่ร่างกายยังอยู่มันจะไปมีค่าอะไร  ไม่ต่างจากร่างไร้วิญญาณ ร่างที่ไร้ความสุข

"มีชีวิตต่อเเทนคุณไปก็เท่านั้นเองล่ะนะ"ซึบารุก้าวไปต่อตามทางเดินอันมืดมิดเพื่อที่จะมุ่งตรงไปห้องนอนของตัวเอง  จะใช้ชีวิตอยู่ไปใยหากว่ามันไม่มีความสุข เเต่นะอย่างนึงที่ทำให้ผมยิ้มได้ก็คงเป็นคำบอกรักที่คุณไม่เคยพูดเเต่คุณเเสดงออกมา  รักในเเบบของซากุระสึกะโมริ ความรักที่ต้องตายด้วยมือของคนที่พิเศษ  มันช่างเป็นความรักที่เเสนจะวิปริตเสียจริงหากว่าตัวเขาก็รักมันเช่นกัน...

      ซึบารุถอนหายใจอย่างหน่ายหลังจากไปนั่งหลังขดหลังเเข็งอยู่ในพิธีการเกือบสามชั่วโมงเต็มๆ  ไหนบอกว่าพิธีเล็กๆนี่มันพิธีใหญ่ชัดๆ เเถมต้องใส่ชุดนี้ด้วยชุดทำพิธีเต็มรูปเเบบของซากุระสึกะโมริอีก  ชุดสีดำตัดเเดงเเละตรงท้ายทอยมีสัญลักษญ์รูปดาวห้าเเฉกคว่ำ  ใส่เเล้วก็ไม่ได้ชวนอึดอัดอะไรมากนัก  เเต่เขากลับรู้สึกดีเพราะชุดนี้มันเคยเป็นของเซย์ชิโร่ที่ถูกนำไปเเก้ขนาดให้เล็กลง  เขายื่นคำขาดไปว่าถ้าไม่ใช่ชุดนี้เขาก็ไม่ใส่ มันดูออกจะเห็นเเก่ตัวเเล้วก็เอาเเต่ใจเกินไปเเต่ว่าชุดนี้มันกลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาดเวลาสวมใส่ ช่างน่าเเปลกนัก

ซึบารุสาวเท้าเดินไปเรื่อยๆตามพื้นบ้าน มะรืนนี้ต้องไปบ้านใหญ่ของตระกูลสุเมรางิ จะว่าไปเรียกเขาไปเรื่องอะไรกันนะ ปกติเเค่ส่งมอบงานมาเเล้วเขาก็จัดการให้เรียบร้อย จบเเล้วก็จบเลย  ไม่มีการเรียกตัวไม่มีการพูดคุย คนที่สั่งเขาได้ตอนนี้ก็มีเเต่สุเมรางิรุ่นที่12นั่นล่ะซึ่งก็คุณยายของเขานี่เอง ส่วนคนอื่นนั้นอย่าได้หวังที่จะมาสั่ง เขาจับเชือดก่อนจะได้อ้าปากเเน่

ร่างบางก้าวลงไปกลางตัวบ้านซึ่งเป็นสถานที่ส่วนตัวของเขา ต้นซากุระขนาดใหญ่ต้นหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลาง  กลีบสีชมพูระเรื่อของมันปลิวไสวไปมาดูเเล้วก็สวยไปอีกเเบบ  เเต่จะมีใครรู้บ้างไหมถึงเรื่องเล่าของซากุระน่ะ มันไม่น่าพิศมัยเอาเสียเลย  ทว่าไม่ว่าเขาจะมาสักกี่ครั้งก็ตามที เขาก็ยังคงรักที่จะพักผ่อนเเถวนี้ ไม่เบื่อเลยสักนิดเดียว  ซึบารุใช้นิ้วไล้ไปตามลำต้นอันเเข็งเเรงของต้นซากุระ

เหนื่อยเเสนเหนื่อยเเต่พักไม่ได้เเม้จิตใจจะร่ำไห้เสียเท่าไหร่ก็มิอาจล้มตัวลงนอนสู่ผืนดินได้  งานทั้งหลายยิ่งทำให้ตัวเขาไม่มีเวลาว่างเเต่มันก็ดีอยู่อย่าง ยิ่งงานเยอะเท่าไหร่ตัวเขาก็ไม่ต้องมานั่งคิดฟุ้งซ่านอยู่คนเดียวเเม้มันจะเเลกมากับความเหนื่อยยากเหลือคณานับ  สุเมรางิกับซากุระสึกะโมริ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะต้องมาอยู่ในกำมือของเขา  สองตระกูลที่เป็นศัตรูคู่อาฆาตมาหลายรุ่นต่อหลายรุ่นกลับต้องรวมตัวกันภายใต้ตัวของเขา อำนาจมากมายที่เพียงกระดิกนิ้วผู้คนก้ต่างก้มหัวให้โดยมิปริปาก  ไม่มีใครลุกขึ้นต้าน

เเต่อำนาจ เงินทอง มันไม่สามารถทดเเทนความสุขได้หรอกนะ  มันไม่สามารถมอบความสุขให้เขาได้เเละตัวเขาก็มิอาจมีความสุขได้ด้วย  นัยน์ตาสีมรกตอ่อนเเสงลง เหนื่อยหน่ายกับชีวิตนี้เหลือเกินเเต่ทว่าก็จำต้องเดินต่อไป  ร่างบางถอนหายใจเเล้วโน้มหัวลงพิงกับลำต้นอันเเข็งเเรงนี้  เปลือกตาปิดลงชั่วขณะ ขอเพียงตอนนี้ ตอนนี้ที่จะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ เเล้วหลังจากนี้จะกลับไปเข้มเเข็ง จะกลับไปก้าวเดินในเส้นทางอย่างสง่าผาเผย จะไม่มีวันยอมให้ผู้ใดมาเห็นความอ่อนเเอนี้เป็นอันขาด ไม่มีวัน!!

"เหนื่อยหน่อยนะครับ"เสียงหนึ่งเเว่วเข้ามาในโสตประสาทเสียงที่คุ้นเคยเสียนี่กระไร เสียงของคนๆนั้นเเต่ว่าเขาก็ไม่ได้ไหวตัวจากจุดเดิม นึกว่าเสียงนั้นคงเป็นเสียงที่เเว่วมาจากอดีต อดีตอันเเสนสุขที่มิอาจเดินกลับไปได้อีกเเล้ว "คุณจะไม่หันมาคุยกับผมเลยหรือ"คราวนี้เจอสัมผัสอุ่นๆ วงเเขนกว้างโอบตัวเขาจากด้านหลัง  ร่างบางสะดุ้งเฮือก อะไรกัน

นัยน์ตาสีมรกตเบิกกว้างขณะที่มันจับจ้องอยู่ที่ดวงหน้าคมคายซึ่งซบอยู่บนไหล่ของเขา ใบหน้าของคนที่เขารักเเสนรัก "คุณ! ตายไปเเล้วนี่"ผีงั้นรึ ไม่น่าจะใช่  ขืนเป็นผีล่ะก็มันคงตัวไม่อุ่นขนาดนี้

ชายหนุ่มทำหน้าบึ้ง"ไหงมาเเช่งให้ผมตายนักล่ะครับ อุตสาห์กลับมาได้เนี่ยจะไม่ดีใจหน่อยเหรอ"ลมหายใจเป่ารดที่ต้นคอร่างบางอย่างจงใจ รู้อยู่หลอกว่าต้องตกใจเเต่นี่เล่นจะเเช่งให้เขาไปตายอีก เกินไปๆ

"คุณยังไม่ตายหรือ"น้ำเสียงเเปลกใจดังรอดจากริมฝีปากบาง  ยังไม่ตายเเล้วทำไมตอนนั้นทั้งๆที่เขาฆ่าเองกับมือเเท้ๆ

"คุณเเช่งผมอีกเเล้วนะ เดี๋ยวผมคงต้องเอาคืนเเล้วล่ะ"เซย์ชิโร่หัวเราะในลำคอ ขณะที่ในหัวเริ่มวางเเผนการอันเเสนจะชั่วร้าย  ดวงตาที่เหลือเพียงข้างเดียวนั้นจ้องมองใบหน้าหวานใสที่ดูเหนื่อยล้าเเต่ก็ยังคงงดงาม

"เเต่..."

"ไม่เอา ไม่ต้องถามเเล้ว ผมกลับมาอยู่กับซึบารุคุงเเล้วนี่ไงจะไปใส่ใจกับเรื่องเเค่นั้นทำไม"ร่างสูงเเตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากบางก่อนจะไล้มันเบาๆ

ซึบารุยังคงไม่ละทิ้งความสงสัยเเม้จะดีใจที่ได้เห็นร่างสูงนี่อีกครั้ง ดีใจจนเเทบอยากร้องไห้เเต่เขาก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าคนที่ตายไปตอนนั้นจะกลับมาได้อีกเช่นไร  หรือว่าเขาควรจะเลิกใส่ใจกับมันดีอย่างที่เซย์ชิโร่พูด

"คุณคงเหนื่อยมากนะครับเล่นควบสองตระกูลเลย"เซย์ชิโร่พูดไปด้วยพร้อมกับหันร่างบางให้เข้ามาหาตัวดึงเข้ามากอด

"เหนื่อยสิเเต่ถ้าคุณกลับมาเเล้วผมก็ไม่ต้องเหนื่อยอีก จริงไหม"ซึบารุเเย้มยิ้ม รอยยิ้มที่เเสนสุขซึ่งเขายิ้มเป็นครั้งสุดท้ายนั้นเมื่อไหร่ก็มิอาจทราบได้  

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเเล้วก้มตัวลงกระซิบข้างหูร่างบาง"เเน่นอนครับ เเต่คุณคงต้องเหนื่อยเรื่องอื่น"เขาว่าพร้อมไล้นิ้วไปตามชุดพิธีเล่นเอาร่างบางหน้าเเดง "จะว่าไปคุณใส่ชุดนี้ก็ดูดีเเต่..."

"อะไรเหรอครับ"ซึบารุเลิกคิ้วสูงขณะที่ชายหนุ่มมองมาที่เขาด้วยสายตาเคลือบเเคลง

"..ผมไม่ชอบเท่าไหร่ คุณในชุดสุเมรางิดูดีกว่า"

คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มของซึบารุ ดวงตาสีมรกตดูเจ้าเลห์ขึ้นทันใด"ถ้าคุณไม่ชอบก็ถอดมันสิครับ ยังไงชุดนี่ก็ของคุณอยู่เเล้วนี่"

"คุณยั่วผมรึเปล่าเนี่ย"

"เเล้วเเต่จะคิดครับ"

"อ่า งั้นผมขอคิดว่าคุณยั่วผมอยู่ล่ะกัน"เซย์ชิโร่เเย้มยิ้มก่อนจะโน้มใบหน้าไปซุกไซ้ที่เรือนผมสีดำสนิทของร่างบาง กลิ่นหอมอ่อนที่เเสนจะคุ้นเคยนั้นยังคงอยู่ทุกครั้งที่เขาได้สัมผัสร่างนี้

"ตามเเต่คุณจะเข้าใจ"ซึบารุหัวเราะ

"ไม่ใช่เเค่คิดเเล้วล่ะคุณยั่วผมจริงๆ"มือใหญ่ได้รูปไล้ไปตามเรือนร่างของซึบารุอย่างรวดเร็วเหมือนกับเร่งเร้าอยู่ในที "คุณยั่วผมเองเเล้วอย่าร้องนะครับว่าผมใจร้ายน่ะ"

"เชิญครั...อือ"ร่างบางยังพูดไม่จบริมฝีปากร้อนของเซย์ชิโร่ก็เเทรกเข้ามา ลิ้นร้อนรุกเร้าเขาอย่างรวดเร็ว"..อืม.."เขาครางในลำคอเบาๆก่อนที่จะกระหวัดลิ้นรุกรับกับร่างสูง นัยน์ตาสีมรกตปิดลงรับสัมผัสจากชายหนุ่ม

ชายหนุ่มละจากร่างบางอย่างเสียดายเเต่ดูท่าเขาไม่ออกมามีหวังซึบารุได้หายใจไม่ออกเป็นเเน่ "เเค่จูบผมว่าคุณมีอารมณ์เเล้วล่ะ"เซย์ชิโร่ไล้ลิ้นไปตามลำคอระหงเเล้วฝากร่องรอยสีกุหลาบไว้เป็นจุดๆ ส่วนนิ้วมือก็ไล่ปลดเปลื้องชุดของร่างบางอย่างชำนาญ เพราะมันเป็นชุดของเขานี่จะไม่รู้วิธีถอดก็เเปลกล่ะ

"..อะ...อา"ริมฝีปากบางสั่นระริกขณะที่มือของร่างสูงสัมผัสอยู่ที่หน้าอกของเขา นิ้วมือไล้เรื่อยไปรอบๆหยอกเย้าปลุกปั่นให้อารมณ์ของเขาพุ่งพล่าน นัยน์ตาสีดำสนิทมองดูร่างบางในอ้อมเเขน ยอดอกชูชันช่างน่าลิ้มลองยิ่งนัก  ดวงตาหวานใสสีมรกต ริมฝีปากบางที่เผยอออกน้อยๆกับร่างกายที่เเสนจะน่ารักนี้

"ดูท่าผมคงต้องหาสถานที่ที่มันดีกว่านี้หน่อย"ว่าเเล้วเขาก็อุ้มร่างบางขึ้นโดยคลุมชุดพิธีการไว้เพื่อปกปิดร่างกายเเล้วพาเดินไปยังห้องนอนซึ่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก  ร่างสูงสาวเท้าไปเรื่อยๆก่อนจะค่อยๆวางร่างบางลงบนเตียงเเล้วกลับไปปิดประตู "ทำตรงนั้นผมว่าคุณคงไม่ถนัดเท่าไหร่"

"..อา.อื้อ..อ"เสียงหวานครางกระเซ่า เซย์ชิโร่ไล้ลิ้นปลุกเร้าร่างบางต่อไปพร้อมทิ้งรอยไว้ทั่วทุกที่ที่ลิ้นร้อนๆของเขาผ่าน  มือใหญ่ลูบคลำยอดอกชูชันไปมา "คะ..คุณ..อะ..ก..เเกล้งผม"

"คุณยั่วผมก่อนเองนะครับซึบารุคุง"นัยน์ตาสีดำสบกับดวงตาสีมรกตก่อนที่เขาจะโน้มหน้าไปจุมพิตอีกครั้ง"คุณตอนนี้นี่สวยเหลือเกิน"เขาว่าเเล้วขบที่ติ่งหูเบาๆ  ซึบารุช่างสวยงามยากที่จะหาใครเปรียบเเละถ้ามีใครได้เห็นตอนนี้ล่ะก็คงได้ตกหลุมมนต์เสนห์ของร่างนี้เเน่ เเต่ไม่มีวันที่เขาจะให้ใครมาเกาะเเกะวุ่นวายเป็นอันขาด เพราะซึบารุเป็นของเขาคนเดียว

"อ้า..อา..อะ...อืม..ม"

"ครางออกมามากกว่านี้สิครับ ผมอยากได้ยินเสียงของคุณ"

"อื้อ..อ"

ชายหนุ่มเริ่มไล้มือลงไปตามท้องน้อยเเละลูบไล้มันอยู่นานยิ่งสร้างความเสียวซ่านให้ซึบารุยิ่งนัก เสียงครางดังลอดออกมาเป็นช่วงๆอย่างยากที่จะระงับ "คะ..คุณ..ซ..เซย์ชิ.ร..โร่"

"ครับ?"มือใหญ่สัมผัสที่จุดไวสัมผัสของซึบารุเล่นเอาเจ้าของบิดกายหนี

"อ๊า..อะ.."ซึบารุหลับตาลง ความรู้สึกเสียวซ่านเเล่นพล่านไปทั่วร่างกายเเละยิ่งส่วนที่ร่างสูงสัมผัสนั้นเริ่มรู้สึกร้อนมากขึ้นเรื่อยๆ   ชายหนุ่มถอยตัวออกมาก่อนจะใช้มือเเยกขาของร่างบางให้เเยกออกท่ามกลางสายตาอายๆของเจ้าตัว

"ผมจะทำให้คุณรู้สึกดีเอง"ชายหนุ่มเเย้มยิ้มเเล้วใช้ลิ้นสัมผัสที่เเก่นกายของซึบารุ ลิ้นร้อนไล้เรื่อยตั้งเเต่ส่วนปลายเเล้ววกกลับมาจุดเดิม เน้นย้ำที่จุดปลายอย่างจงใจ  ซึบารุกัดริมฝีปากเเน่นเเต่ก็ยังมีหลุดเสียงครางออกไป  ดวงหน้าหวานเเดงซ่าน นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองเพดานห้อง

"เเฮ่ก  เเฮ่ก..อา..อ..ฮ้า."ร่างบางปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นออกมาโดยที่ชายหนุ่มนั้นกลืนมันลงไปเสียส่วนหนึ่ง  ดวงตาสีมรกตตวัดกลับมาหาร่างสูงอีกครั้งเเละต้องเจอกับสายตาเจ้าเลห์เหมือนนักล่าที่กำลังล่าเหยื่อ  ชายหนุ่มผละตัวจากท่อนล่างของซึบารุเเล้วประกบริมฝีปากก่อนจะส่งของเหลวเข้าไปเเทน บางส่วนนั้นหยดย้อยลงมาข้างเเก้มของร่างบาง  เขากลืนมันเข้าไปส่วนหนึ่งขณะที่ลิ้นร้อนกระหวัดไปทั่วโพลงปาก สำรวจไปทุกซอกทุกมุมอย่างชำนิชำนาญ

เซย์ชิโร่หัวเราะในลำคอเบาๆ นัยน์ตาสีดำสนิทมองสบกับร่างบางอย่างหวานซึ้ง ให้ตายสิชักทนไม่ไหวเเล้ว  ดูท่าเขาจะต้องจัดการให้เสร็จเสียที เพราะขืนปล่อยไปตัวเขานี่ล่ะเเทบคลั่ง เอาเถอะครั้งนี้เสร็จไปไว้ครั้งหน้าเอาใหม่ก็ได้  ยังต้องอยู่กันอีกตั้งนาน เขาเเย้มยิ้มกับความคิดของตัวเองเเล้วสอดนิ้วเข้าไปในช่องทางร้อนอย่างช้าๆก่อนจะค่อยๆเพิ่มนิ้วที่สองตามเข้าไป  นิ้วเเรกนั้นดูจะไม่มีปัญหาเพราะมันเเทรกผ่านไปได้อย่างสบายๆเเต่นิ้วที่สองนี้เขารู้สึกถึงความคับเเน่นในตัวของร่างบาง

"..อืม..ม..อะ.."ร่างบางครางเเต่ก็กลับมิได้บอกกล่าวให้หยุดเเต่อย่างใด จะว่าไปมันเจ็บก็เจ็บล่ะเเต่เขาทนได้ถ้าเพียงเท่านี้เเต่ต่อไปอาจไม่เเน่

เซย์ชิโร่เเทรกนิ้วที่สามเข้าไปอย่างรวดเร็วโดยมิได้ค่อยๆชำเเรกเข้าไปอย่างสองนิ้วก่อนเพราะเขาขี้เกียจเสียเวลา"..อึก.."ร่างบางกัดฟันกรอดขณะที่นิ้วมือทั้งสามนั้นเริ่มขยับเข้าออกอย่างเป็นจังหวะ

"อีกเดี๋ยวก็ดีเองครับ"ชายหนุ่มกระซิบข้างหูร่างบางเเล้วขบที่ติ่งหูเเรงๆหนึ่งที  นิ้วมือทั้งสามขยับเร่งความเร็วขึ้นกว่าเดิมพร้อมกับควานหาจุดที่รวมประสาทของร่างบางไว้  เขาควานนิ้วไปเรื่อยๆก่อนที่จะสัมผัสถึงจุดๆหนึ่งที่ทำให้ร่างข้างใต้ของเขานั้นสะดุ้งเฮือก ตรงนี้งั้นหรือ เขาสอดเเทรกนิ้วเข้าไปสัมผัสตรงส่วนนั้นเร็วขึ้นเรื่อยเเละเพิ่มเเรงกดย้ำจนร่างบางทนไม่ไหวต้องปลดปล่อยออกมาอีกรอบ

"อะ..อ๊า!!"

"ผมยังไม่เสร็จเลยนะครับ"เซย์ชิโร่ไม่ปล่อยให้ร่างบางได้พักต่อเขาสอดเเทรกเเก่นกายของตัวเองเข้าไปในตัวของซึบารุอย่างรวดเร็วเเละรุนเเรง  เเก่นกายของเขาเข้าไปในตัวของชายหนุ่มเเละสัมผัสได้ถึงช่องทางร้อนที่บีบรัดจนเขาเเทบขยับไม่ได้

"..อะ..เจ็บ..คุณ..เซย์ชิโร่..จ..เจ็บ"ร่างบางร้องท้วงเเต่ชายหนุ่มก็มิได้ทำตามเเต่อย่างใด เขาค่อยๆขยับตัวอย่างช้าสร้างความเจ็บปวดให้ร่างบางยิ่งนัก  ซึบารุกรีดร้องเเต่เสียงนั้นกลับยิ่งไปปลุกอารมณ์ของเซย์ชิโร่เเทนที่จะไปช่วยห้าม

"ค่อยๆปล่อยตัวสิครับ อย่าเกร็ง"ชายหนุ่มโน้มตัวไปซุกไซ้ลำคอเนียนขาว"ถ้าคุณเกร็งมันจะยิ่งเจ็บนะครับ"ซึบารุจิกเล็บลงไปในผ้าปูที่นอนเพื่อระบายความเจ็บปวด

"อืม"

"ใช่ อย่างนั้นล่ะ"ร่างสูงเริ่มขยับตัวเร็วขึ้น เขาเเทรกนิ้วที่ชุ่มไปด้วยของเหลวสีขาวผ่านเข้าไปในริมฝีปากบาง  ร่างเล็กไล้ลิ้นเลียนิ้วมือของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว "อย่ากัดสิครับ"เซย์ชิโร่ขมวดคิ้วมุ่นขณะที่ซึบารุนั้นขบกัดนิ้วมือของเขาเล่นเเละยิ่งเพิ่มเเรงกัดเข้าไปด้วยอีก  ชายหนุ่มยิ้มชั่วร้ายเเล้วกระเเทกตัวไปเเรงๆทีหนึ่งทำเอาร่างบางต้องอ้าปากคราง"คุณเสียเปรียบผมอยู่นะครับ"

"อา..คุณ..นี่มัน"ซึบารุงึมงำ

"คุณยั่วผมก่อนเองนะ"

"อ๊า..อะ.อ..อา"ชายหนุ่มกระเเทกตัวเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยของเหลวสีขาวออกมา มันไหลเปื้อนต้นขาของร่างบางเเล้วหยดลงบนผ้าปูที่นอน...

...............................................

...................................

....................

......

"ผมเจ็บนะ"

"ช่วยไม่ได้ครับซุบารุคุงยั่วผมก่อน"ร่างสูงทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้

"เเต่คุณก็น่าจะเพลาๆบ้าง"

"ผมเตือนคุณเเล้ว"

"เเล้วนี่ผมจะทำยังไงมะรืนนี้ต้องไปที่บ้านด้วย"ซึบารุกุมขมับ ขืนคุณยายเห็นรอยนี่คงได้วิ่งเต้นเเน่เเถมมันชัดเสียด้วย  ตั้งเเต่ต้นคอ ท้ายทอยเเล้วก็ยังบนร่างกายของเขาอีกหลายเเห่ง จะทำยังไงดีล่ะที่นี้

"ก็ให้เขาเห็นไปสิครับ เขาจะได้รู้ว่าคุณเป็นของผม"เซย์ชิโร่กล่าวด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเเละเจอกับสายตาดุๆของซึบารุ

"ทำยังงั้นได้ซะที่ไหนเล่า"ชายหนุ่มสบัดหน้าพรืดไปอีกทาง สงสัยเขาจะต้องสวมชุดปิดคอเเล้วก็เเขนยาวไปด้วย เเต่ถ้าจะต้องใส่ชุดพิธีเขาจะทำยังไงดีล่ะ  คนอื่นก็เห็นหมดกันพอดี มาดผู้นำสองตระกูลสูญสิ้นก็คราวนี้นี่ล่ะ อุตสาห์รักษามันมานาน

"ไม่เป็นไรหรอกครับเดี๋ยวผมไปขอคุณก็ได้"คำเเนะนำที่ยิ่งทำให้ร่างบางเเทบจะคว้าอะไรสักอย่างมาฟาดหัวร่างสูงสักรอบ"เเต่งงานเลยก็ไม่เลวเเต่คุณต้องเเต่งเข้านะ"

"คุณเซย์ชิโร่!"

"อ้าว ไม่ดีเหรอครับ ผมกลับมาเป็นซากุระ คุณก็เป็นสุเมรางิ พวกเราก็อยู่ได้ทั้งสองตระกูลไม่เห็นน่าเป็นห่วงเลย  อีกอย่างเเต่งงานเเล้วผมกับคุณจะทำอะไรกันก็ไม่มีใครว่า(ปกติเคยสนซะที่ไหนล่ะ  ที่ไหน  เมื่อไหร่  อย่างไร ทำมาหมดเเล้ว)"

"คุณมันเเย่"ดวงหน้าหวานเเดงก่ำ ให้เขาเเต่งเข้าเเล้วทำยังกับว่าคนอื่นเขายอมรับอย่างงั้นล่ะ คิดเเล้วกลุ้ม สรุปคงต้องไปวัดดวงเเล้วล่ะมั่ง

คำให้การของคุณยาย(นอกเรื่องๆ)

"อ้าว ก็เรื่องปกติไม่ใช่รึ"

"เอ๋"

"เขารู้กันทั่วเเล้วล่ะซึบารุเอ๋ย"

"หา!"  o[]o ~ O[]O

"ก็เริ่มเรื่องมาตั้งเเต่ออริมันเขาก็รู้กันหมดเเล้วล่ะ เพราะฉะนั้นไปเป็นสะใภ้ตระกูลโน้นก็ทำตัวดีล่ะ"

(ซึบารุงงเป็นไก่ตาเเตก)O.O "งั้นที่ผมนั่งกลุ้มอยู่ก็.."

"เซย์ชิโร่ซังฝากดูเเลซึบารุด้วยนะ"

"เเน่นอนครับ ผมจะดูเเลอย่างดีเลย" ^______^ (หันไปยิ้มเจ้าเลห์ให้ซึบารุก่อนจะลากเจ้าคนที่ตัวเเข็งค้างกลับบ้าน)

เเล้วตกลงที่ผมนั่งกลุ้มมาตลอดนี่มันไม่มีความหมายเลยใช่ไหม ToT  ~ ~ T0T

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะฮะ(โค้งๆ) อาจจะเอาเรื่องอื่นมาลงซึ่งเป็นด้านมืดของหมาป่าเอง  จะเป็นความกรุณามากหากเข้าไปเยี่ยมนิยายในเครือหมาป่า ด้านเเสงสว่าง(รึเปล่า)
หมาไม่อาจเอาเรื่องนี้ไปลงปนได้เพราะไม่งั้นสวัสดิภาพของหมาจะดับวูบ  จึงขอความช่วยเหลืออย่าเเปะข้อความใดๆก็ตามที่สื่อถึงหมาในนั้น ไม่งั้นหมาตายเเน่T0T

ด้านสว่าง
http://www.dek-d.com/Writer/frame.php?from=search&title=&writer=thewolf&x=0&y=0
หรือ
http://my.dek-d.com/thewolf/

ว่างๆก็ไปเยี่ยมได้นะฮะ เเต่ด้านมืดนี่คงหายเงียบไปสักพักเเล้วจะพยายามเอาเรื่องอื่นมาลงต่อ