Rose Princess

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ณ ดินแดนอันแสนสุขประกอบด้วยท้องฟ้าสีคราม เมฆสีขาว ต้นหญ้าเขียวขจี ชาวเมืองร่าเริง ทุกอย่างดูดีไปหมด แต่อาจจะยกเว้น...ครอบครัวราชวงศ์ชเว

“อา..ฉันพึ่งย้ายมาเมืองนี้ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันชอบองค์ราชาจัง” นั่นคือประโยคคลาสสิคที่ไม่ว่าใครในเมืองก็ต้องพูดถึงพระราชาเชวซีวอนสุดหล่อ เป็นสุภาพบุรุษ เพอร์เฟค เพียบพร้อม เสียอย่างเดียว...มีพระชายานิสัยแปลกประหลาด

“ซีวอน? อยู่ไหน?” เจ้าของใบหน้างดงามราวกับหญิงสาวสวยมาดนางพญาทั้งที่เป็นผู้ชาย นามว่า ชเวฮีชอล

“ซิน อย่าส่งเสียงดังนักสิ นี่ข้ากำลังทำงานอยู่นะ” ซีวอนดุชายาของตัวเอง

“เหอะ! เจ้าไม่ต้องมาดุข้าเลยนะ ข้าไม่ฟังเจ้าหรอก”

“เอาเถอะ เจ้ามาทำไม เจ้าน่าจะรู้ว่าข้าทำงาน”

“ข้าคิดบางอย่างเพื่อประเทศชาติได้น่ะสิ!”

“อะไร!?”

“ก็แบบนี้นะ ซุบซิบๆๆๆ” ยิ่งฟัง ซีวอนก็ยิ่งเบิกตากว้าง

“อะไรนะ!? ให้ลูกสาวเราไปเจริญสัมพันธไมตรี? เจ้าเอาจริงหรือ”

“แน่นอน ข้าเอาจริง คนอย่างข้าเคยล้อเล่นหรือซีวอน?” คำถามซ้อนคำถามที่ถูกส่งมาให้ทำให้ซีวอนแอบคิดในใจว่า บ่อยเลยล่ะ อ้อ ท่านผู้อ่านไม่ต้องสงสัยไปว่าทั้งคู่มีลูกด้วยกันอย่างไร เพราะมันคือนิยายไงล่ะ!!(?) ล้อเล่นๆ เป็นเพราะว่าเจ้าหญิงน้อยองค์นี้ไม่ธรรมดาน่ะสิ ติดตามความพิเศษของเธอได้ในตอนถัดๆไปค่ะ มาต่อเรื่องของเรากันเถอะ

“ไม่ถามจางมีก่อนหรือ” ซีวอนถาม เขาก็หวงลูกสาวคนสวยแสนเรียบร้อยของเขาเหมือนกันนะ

“เอาน่า ข้าเชื่อว่าจางมียอมอยู่แล้วล่ะ” ถึงไม่ยอมเจ้าก็หาวิธีให้ยอมจนได้ใช่ไหมล่ะซีวอนคิด

“งั้นเดี๋ยวข้าไปหาจางมีก่อน คงอยู่ที่สวนดอกไม้กับดาเฮ” ฮีชอลโบกมือลา เขาค่อยๆเยื้องย่างไปตรงระเบียงแล้วตะโกนอย่างนิ่มนวลไปว่า

“จางมี!!!!!!!!!!!” เสียงดังสนั่นลั่นพระราชวังสะเทือน

“คะ เสด็จแม่” ร่างเพรียวบาง ผมสีดำยาวสยายเต็มแผ่นหลัง ดวงตากลมโตซึ่งเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของคนทั้งเมืองรีบสาวเท้าเข้ามาพร้อมพระญาติ เจ้าหญิงดาเฮผู้ซึ่งสูงกว่า ผมสีน้ำตาลเข้มจัดตัดให้เข้าสมัยนิยม ดวงตาดวงหน้าซุกซนส่งยิ้มมาแต่ไกล

“แม่จะให้ลูกไปเจริญสัมพันธไมตรีกับเมืองของราชีนีลีทึกและองค์ราชาคังอิน” ฮีชอลตะโกนลงมาจากระเบียง

“อะไรนะคะ เสด็จแม่จะให้ลูกเจริญสัมพันธไมตรีหรือคะ” จางมีพยายามจะตะโกนขึ้นไปบ้างแต่พลังไม่พอจึงเยื้องย่างด้วยท่วงท่าสง่างามสมเป็นเจ้าหญิงเข้าไปใกล้ๆเส็จแม่คนสวย

“ลูกต้องไปนะ แม่ไม่สามารถขอให้ใครช่วยแล้วจริงๆ ลูกรัก” ฮีชอลตีหน้าเศร้า

“เสด็จแม่อย่าห่วงไปเลยค่ะ ลูกจะช่วยเสด็จแม่เอง” จางมีแตะแขนขาวของผู้เป็นแม่

“ขอบใจลูกมากนะ แม่เลี้ยงลูกมาได้ดีจริงๆ ทั้งงามโฉม งามนิสัย งามกิริยา” หลอกง่ายจริงๆ ลูกแม่ ฮีชอลกระหยิ่มอยู่ในใจ

“ถวายความเคารพค่ะ ท่านป้า”ดาเฮที่เดินมาทีหลังถอนสายบัวให้

“สวัสดีดาเฮ” ฮีชอลทักหลานสาวของตนเอง ดาเฮเป็นลูกของดงแฮ น้องชายสุดที่รักของเขาซึ่งแต่งงานไปกับขุนนางหนุ่ม พระญาติห่างพอควรขององค์ราชาซีวอนอย่างคิมคิบอม

“ข้าขอตัวไปหาท่านแม่นะคะ” ดาเฮถอนสายบัวอีกครั้ง

“เจ้าจะหนีไปเที่ยวเล่นอีกแล้วสิ ดาเฮ” ฮีชอลรู้ทัน เขาก็ช่วยเจ้าหลานตัวแสบหลายครั้งในการหนีเที่ยว

“แหม อย่ารู้ทันข้าสิคะ ท่านป้า” ดาเฮหัวเราะแหะๆก่อนวิ่งเหยาะๆให้พ้นบริเวณนั้นไป ท่านป้าน้อยกว่าเธฮเสียเมื่อไหร่

“กาจาง เดี๋ยวแม่จะให้ลูกรับแขก ซึ่งก็คือเจ้าหญิงจางมี ลูกสาวของพระราชีนีฮีชอลและพระราชาซีวอนแห่งเมืองอีกฝั่งนะ” ณ เมืองอีกฟากฝั่ง พระราชีนีลีทึกขอกลูกชายหัวแก้วหัวแหวนที่กำลังกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง

“หรือครับ โห เส็จแม่ ครั้งนี้คงสนุกน่าดู” กาจางหยุดกลิ้งแล้วหันไปอบแม่คนสวยของเขา

“นี่มันงานราชการนะจะสนุกได้อย่างไร” ลีทึกดุอย่างไม่จริงจังนัก

“ก็ทำให้สนุกสิครับ ข้าว่าไม่ยากหรอก” กาจางลุกขึ้นมานั่งมอง

“พี่กาจาง” เจ้าหญิงโซรี ญาติฝ่ายน้องของกาจาง เนื่องจากคิมจงอุนหรือเยซองเป็นน้องของราชาคิมยิงอุนหรือคังอินนั่นเอง

“อ้าว ว่าอย่างไร โซรี” กาจางโบกมือทัก

“ข้าแค่จะมาชวนพี่กาจางไปเดินเล่นเฉยๆ” โซรีวิ่งเข้าไปกอดเอวลีทึกอ้อนๆ

“สวัสดีค่ะ ท่านป้า” โซรีทักทาย

“สวัสดี โซรี เดี๋ยวเราช่วยป้ารับแขกจากอีกเมืองหนึ่งหน่อยได้ไหม” ลีทึกถาม

“ได้สิคะ น่าสนุกออก” โซรีเองก็ไม่ต่างจากพี่ชายเลยแม้แต่น้อย

“อะไรนะคะ!!?? ไปเย็นนี้!!?” เสียงหวานของเจ้าหญิงสององค์ดังขึ้นพร้อมกัน

“ใช่จ้ะ ไปเย็นนี้นั่นแหละ สัมภาระของพวกเจ้า แม่ให้พวกนางกำนัลจัดให้แล้ว” ฮีชอลชี้ไปที่รถม้าคันหรูซึ่งจอดเทียบท่าอยู่ด้านล่าง

“แต่เสด็จแม่คะ ทำไมมันกระทันหันแบบนี้ล่ะคะ” จางมีถาม เธอยังไม่เคยไปต่างเมืองเช่นนี้เลย

“กิจนี้เป็นกิจใหญ่นัก ถ้าเราชักช้าจะไม่ทันการ” ฮีชอลอยากจะตอบว่า แม่อยากให้ลูกเจอเจ้าชายกาจางไวๆนัก

“งั้นหรือคะ ลูกเข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นลูกจะทำให้ดีที่สุดค่ะ” จางมีค้อมหัวลา เธอน้ำตาซึมนิดๆ ฮีชอลกอดเอาไว้ เธอก็ใจหายเหมือนกัน ดาเฮก็ขอตัวไปลาท่านพ่อกับท่านแม่บ้าง

“เสด็จพ่อ ลูกมาลาค่ะ ลูกจะรีบกลับมานะคะ” จางมีโผเข้ากอดซีวอนที่กอดตอบเช่นกัน จางมีผละออก น้ำตาหยดแหมะๆ เธอหันหลังวิ่งลงไปด้านล่าง เข้าไปในรถม้าที่มีดาเฮนั่งอยู่แล้ว

“อย่า..ร้องไห้..นะจางมี...ฮึก” ดาเฮก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่

“เจ้า...ฮึก...หยุดให้...ฮึก...ได้ก่อนสิ” จางมีหยิบผ้าเช็ดหน้าสีน้ำเงินขึ้นมาซับน้ำตา เป็นเจ้าหญิง เธอรู้ ต้องเข้มแข็งไม่ร้องไห้

“ข้าพร้อมแล้ว ออกรถได้” จางมีตะโกนบอกสารถีที่ค่อยๆบังคับม้าให้เคลื่อนที่ออกไป

“เฮ้อ จะว่าไป ข้าก็ใจหายเหมือนกันนะ แต่เพื่อลูก ข้าก็ยอม”  ฮีชอลมองฉีกยิ้มซุกซน

“ที่เจ้าให้ลูกไป มีแผนอะไรรเปล่า” ซีวอนกอดแล้วหอมแก้มภรรยา

“เจ้าก็รู้นิสัยข้าดีนี่นา จริงไหม” ฮีชอลเงยหน้าขึ้นไปกดจูบปลายคางแกร่งแล้วงับเบาๆ

“เพราะข้ารู้น่ะสิ...” ฮีชอลเลื่อนริมฝีปากไปปิดปากพระราชาซีวอน สามีรูปหล่อของเขาเพื่อตัดบท ถ้าพูดต่อก็แผนแตกพอดี

“เจ้าว่าท่านพ่อกับท่านแม่ของเราจะทำอะไรอยู่นะ” ดาเฮมองดาวที่สวยงามระยิบระยับเต็มฟ้า

“สำหรับเสด็จพ่อของข้า ข้าว่าท่านคงทรงงานอยู่ ส่วนเสด็จแม่ ข้าว่าคงหาเรื่องกวนเสด็จพ่อล่ะมั้ง” จางมีป้องปากหัวเราะเบาๆ

“ข้าก็คิดเช่นนั้น หวังว่าการเดินทางของเราจะเรียบร้อยนะ” ดาเฮกับจางมีได้แต่ภาวนาเท่านั้น