เวทยาลัย ศาสตร์มนตร์ดำรงเวทยา

ลำดับตอนที่ #426 : Chap.After9-18 การ......ที่ไม่ทันตั้งตัว

Chap.After9-18 การ......ที่ไม่ทันตั้งตัว

.......................................................................................

.......................................................................................

...................................................

.............

ไม่ว่าจะเป็นงานนี้ หรืองานไหน

ไม่ว่าจะที่ไหน หรือที่นี้ ... กะ ก็งานงอกทั้งนั้นเลย ...

นี่เป็นเพียงความคิดเสี้ยวเล็กๆที่ไม่ได้อยู่ในความทรงจำของริฟ่า

แต่อยู่ในใจของริฟ่า ... หรือก็คือความคิดของผมเอง ...

ผม เนียลี่ ที่ตอนนี้ใช้ร่างริฟ่ามาเที่ยวอยู่

แต่มันก็ดันเกิดเรื่องไม่คาดฝันเข้าให้

....

"อึก อ้ากกกกกกกกกกกกก!!! คึกก อื้อออออออ .... คะ ใครก็ได้ ... ช่วยริฟ่า ... ที .. ฮึก อื้ออ"

ร่างกายของริฟ่า หรือก็คือร่างกายของผมที่เป็นร่างริฟ่า ในตอนนี้ได้แต่กรีดร้องทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวดทรมาน แสนสาหัสจากอาการบางอย่าง ที่โดนสารอะไรก็ไม่รู้เข้ามาในร่างกายพร้อมๆกันหลายอย่าง

จนร่างกายไม่อาจจะรับไว้ได้ ....

"ฮึก อึก ... ริฟ่า เจ็บ ... ฮึก อื้ออออออออ ...."

ร้อนไปหมด แสบไปหมด .... เหมือนร่างจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ

แล้ว บ้าจริง ... ตอนเราสร้างร่างกายมนุษย์ขึ้นมาก็คิดว่าไม่มีส่วนไหนผิดพลาดแล้วแท้ๆ

ทำไมถึงได้ .... รู้สึกเหมือนประจุเวทย์มันล้นจนเหมือนมันจะทะลักออกมาขนาดนี้

วิ้ง!! วิ้งงงง วิ้งงงงงงงงงงง!!!!!!!! วิ้ง วิ้ง วิ้งงง!!!!

แล้วเสียงประกายแสงนี่มันอะไรกัน .... ระ รู้สึกแย่ไปหมด ....

ต้องพยายามคุมร่างกายนี้ .... ให้ได้

".... อึก ... คึก .... คุม .... ตัวเองไว้ ..... ไม่เป็นไร .... เราก็คือ .... คึก .... อดีต ... ท่านแม็กซ์ผู้หญิงใหญ่ ... อึก .. เอ้ย ... ผู้ยิ่ง ... ใหญ่ สิ ... อึก ... คึก แฮ่ก .... จะ .. มาแค่ คุม .... ร่างกายไม่ได้ .... มันเป็นไปได้ยังไง .... อึก ..."

ใช่แล้ว ... คุมให้ริฟ่า พูดตามเราได้แล้ว ... ก็มันร่างกายเราเองนี่หว่า .... จะคุมไม่ได้ได้ยังไง ....

"อื้อออออออ .... ฮึก ...เจ็บจัง .... แต่ยังไงตอนนี้ก็คือริฟ่า ผู้หญิงอกใหญ่อยู่ดี .... อ้ากกก ....."

แต่มันเจ็บปวดจริงว้อย ..... อึก .... แล้วตรูจะมาพูดติดตลกทำไมฟระ!!

แล้วแสงเรืองๆสีแดงทั่วตัว แถมส่องประกายไปตามลายสักพวกนี้ นี่มันแสบตาจริงว้อย!! ...

คิดสิ .... เนียลี่เอ๋ย ... คิด คิด ... คิด

"อึก .... "

ในระหว่างที่ร่างกายของริฟ่ากำลังทรมานได้ที่อยู่นี้ ... ผมก็ได้แต่คิดอยู่ในหัว

ความรู้สึกของริฟ่า ... ที่มันทรมาน .... ก็คือความรู้สึกของร่างกายนี้ ที่กำลังประทุออกมา

ดังนั้นแล้ว .... พยายามควบคุมไปที่ภายใน .... ของร่างกาย

แล้วหาต้นตอ ของสิ่งผิดปกติ ในร่างกาย ... เท่านั้นเอง ...

ไม่ยาก อย่างที่คิดหรอกน่า ..... ถ้าเชื่อว่ามันไม่ยาก

".... พยายามเข้า .... ริฟ่า .... ผู้น่ารัก .... อึก .... ฮื้อออ"

ในระหว่างที่กำลังคิดผมก็ต้องแบ่งการควบคุมบางส่วนมาคุมคำพูดของริฟ่า ไว้ด้วย

เพื่อไม่ให้หลุดคอนโทรลจากการเป็นผม กลับไปเป็นริฟ่าอีก ....

ตรวจสอบเข้าไป ... ภายใน .... เจอแล้ว ...

"อึก ... ริฟ่า .... เป็นสาวน้อย ... หน่มน้ม โต .. อื้อออ ...."

จุดรวม .... ของประสาทต่างๆ .... และพลัง .... เวทย์

ปกติดีนี่นา ...  

ใช่ มันปกติดีไปหมด แล้วส่วนไหนที่มัน

มัน .... เห้ยๆๆ ....

ประจุเวทย์ พวกนี้มันบ้าอะไรฟระเนี่ย!!

ทำไมกัน ... ประจุเวทย์ในร่างกายของริฟ่ามันถึง มีเยอะมหาศาลขนาดนี้ฟระ

แถมกระจายเป็นกลุ่มทั่วทั้งร่างกายอีก ... ตั้งแต่มือยันแขน ... ยันขา ... ยันหน้าอก ... แก้มก้นยังมี

แต่ละกลุ่มเป็นระดับสูงสุดหมดเลย!! บ้าไปแล้ว ... จะเป็นไปได้ยังไง ...

ก็อัจฉริยะอย่างเรา ... น่าจะสร้างสาวน้อยแบบปกติออกมา...

อ้ะ!!!!!!!!

"อ้ะ .... มันเป็นไปได้นี่หว่า!!!!!!!!!!!!!!! อ้ากกก อึก ...."

.................ภาพในหัวแห่งการย้อนอดีต................

ร่างกายเกราะดำทมิฬที่มีควันสีแดงปะทุออกมานั้นกำลังใช้พลังในการเปลี่ยนแปลงซากเนื้อและเซลต่างๆของสัตว์ประหลาดที่มันทำการเขมือบและรวบรวมมาทั้งหมด 4 ตัน หรือ 151 ตัว

ให้กลายเป็นร่างกายของหญิงสาวที่แสนน่ารักเพียงคนเดียวอยู่

แต่การกระทำเช่นนั้น ทำให้มันรู้สึกทั้งเหนื่อยและเวียนหัวมาก

เนื่องจากความเหนื่อยล้าในการไล่จับสัตว์ประหลาดแล้วกินในรสชาติที่มันไม่ถูกปาก

มาตลอดทั้งคืนแล้วยังต้องมาใช้พลังในการสร้างร่างกายของเด็กสาวขึ้นมาอีก

โดยในสิ่งที่มันคิดนั้น คือการสร้างร่างกายแบบใหม่โดยไม่นำเอาโครโมโซมจากซากศพ

ที่มีภายในแกนความทรงจำร่วมกันจากอัลฟ่ามาใช้เลย

และนั่นเอง ... เมื่อเกราะดำทมิฬที่มีควันสีแดงโพยพุ่งสร้างร่างกายสำเร็จ

แล้วลึกเข้าไปจนถึงภายในหรือก็คือประจุการใช้เวทย์ที่มีระดับความเข้าใจที่สลับซับซ้อนเกินกว่าที่มันจะเข้าใจนั้นเอง ...... มันก็สบถ ออกมาว่า

-

-เอาหละ .... ขี้เกียจละ .... งั้นก็ปล่อยๆพลังอัตโนมัติไป ... แล้วจำกัดสุ่มๆให้มันไม่เกินประจุกลางหรือต่ำก็แล้วกัน!.... -

-

.................จบภาพในหัวแห่งการย้อนอดีต................

"อ้ากกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!"

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!

กรีดร้องทั้งร่างริฟ่า ทั้งในความคิดริฟ่า ทั้งตัวจริงของตรูด้วยเลยเอ้า!!

โง่ชิบเลยตรูเอ้ย!!!!!!

"ตะ ... ตรูมันโง่เอง ... อึก .....คึก ...."

วิ้งงงงงงงงงงงงงง~~~~~~~

ไอ้แสงบ้านี่ จะประกายสูงขึ้นตอนนี้ เพื่อเย้ยหยันตรูหรือไง ...

ใช่แล้ว ... ก็เพราะว่าปล่อยแบบสุ่มระดับประจุเวทย์ไป ....แต่จำกัดไม่ให้มันเกินระดับต่ำหรือกลาง

แต่ลืมไปว่า ตรูหม่ำสัตว์ประหลาดไปตั้ง 151 ตัว ... แล้วพวกสัตว์ประหลาดเองแต่ละตัว

มันก็มีประจุเวทย์เล็กๆอยู่ภายใน ที่ไม่ได้เยอะแยะพอจะทำให้มันใช้เวทย์ได้ ...

แต่พอมันรวมๆกัน 151 ตัว ด้วยระบบการคำนวณของ อัลฟ่า

ไม่สิ ด้วยระบบการคำนวณของ เนอุโรด และเนอุรอล มันดันไปเอาประจุเวทย์เล็กๆ

ที่ไม่ถึงระดับต่ำด้วยซ้ำของสัตว์ประหลาดทั้ง 151 ตัวมารวมกันจนกลายเป็นประจุเวทย์ระดับ ต่ำกับกลาง

ได้ 7 กลุ่ม แล้วกระจายไปทั่วร่างกายไม่เว้นแม่แต่ ในหน่มน้ม ยังมีกลุ่มประจุเวทย์เลย .....

ขอบใจ จริงๆ เจ้าระบบ อัจฉริยะ ...อัจฉริยะเกินไปแล้ว!!!

มนุษย์บ้านไหนเขามีประจุเวทย์เกิน 1 กลุ่มกันบ้างหละเฟ้ย!!!

อา .... แล้วมันก็ความผิดตรูล้วนๆเลยเห้ย!!! ดันคิดไปเองว่ามันจะเข้าใจตรรกะพื้นฐานมนุษย์

ทั้งๆที่จริงๆแล้ว มันก็แค่ทำตามความรู้สึกและการตัดสินใจของมันจากทรัพยากรที่มี เท่านั้นเอง

แล้วพอมารวมกับยาเสพติดเวทย์ ก็เลยกลายเป็น ประจุเวทย์เติบโตอย่างรวดเร็วจนประทุออกมาหน่ะสิ!!

แถมประจุเวทย์ที่มากเกินไป กับสารเสพติดเวทย์ และกลิ่นอายของผลึกจากตัวเราที่ใส่ไปกับร่างกายของริฟ่า

ก็ดันไปปลุกให้เจ้าพวกสัตว์ประหลาดที่ตายไปแล้วฟื้นกลับขึ้นมาอีก!!!!!!!!!!!!!!!!

แล้วตอนนี้ทุกๆคนก็รู้เรื่องหมดแล้วด้วย .... ว่าสัตว์ประหลาดตื่นขึ้นมา

สาวต้นตออีกนิดเดียวก็รู้แล้วว่า ... ตรูเป็นคนทำ ...

จะทำยังไงดีฟระ .... จะทำยังไงดี!!! จะฆ่าตัวตายตอนนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแน่ๆ!!

ประจุเวทย์ขนาดนี้ ... ยังไงก็ต้องหาวิธีปลดปล่อย .... ออก

แต่ร่างกายนี้ มันใช้เวทย์ไม่เป็นเลยนี่หว่า!!!!! แล้วจะทำไงดีฟระเนี่ย ....

อ่า ... ต้องเริ่มจากการคุมร่างและเปลี่ยนประจุเวทย์ให้กลายเป็นธาตุไหนก็ได้สักธาตุก่อน

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!! วิ้ง!!!!!!!!!!!!

"อึก ...... อ้ากกกกกกกกก ... ระ ริฟ่า ... เจ็บ ... พี่จ๋า .... อึก .... ฮึก ... ใครก็ได้ ช่วยริฟ่าด้วย ริฟ่า เจ็บ!!"

อ้าก!!! ลืม มัวแต่คิดเพลินจนลืมคุมร่างกายจนกลับไปเป็นการกระทำของริฟ่าอีกแล้ว!!!

ครึ้งงงงงงงง ครื้นนนนนนนนน!!! ....

เอ้า แล้วเสียงนี้ ... กับแรงสั่นสะเทือน อยะ .. .อย่าบอกนะว่า ตึกจะถล่ม!!อีก

เว้ย ถ้าร่างกายนี้ตายแล้วเก็บกู้ไม่ได้ก่อนพวกผู้ฝ่าฝืนไปหละก็ งานงอกแน่!!!!!

ครึ้ง!!!!!!!!!

แต่ ... ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนแล้ว ตอนนี้ ... ร่างกายริฟ่า ....

สาวน้อยที่แสนไร้เดียวสา ... ก็ได้แต่ร้องไห้ ... และเรียกร้องให้ใครสักคนช่วย

"อึก อ้ากกกกกกกกกกกกก .... พี่จ๋า!! แง ... ริฟ่าทรมาน .... ฮื้ออออ ... พ่อ .... แม่!! ... ใครก็ได้ .... ฮื้อออ ช่วยริฟ่าด้วย ...."

ครึ้งงงงงงงงงงงงง .....

และทันใดนั้นเอง .... ก่อนที่ริฟ่าจะได้คิดอะไรทั้งหมด .... ต่อจากนั้น

ปึ้ง!!!

เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นมา พร้อมกับ ... ร่างกายของใครสักคน ... ที่ริฟ่ารู้จักดี

เห้ย .... เคน ... เอ็งมาทำอะไรที่นี่ฟระ

และทันทีที่เคน ชายหนุ่มแว่นได้เข้ามาเห็นร่างกายของริฟ่าที่โดนสักไปทั่วทั้งตัว

พร้อมกับแสงสีแดงที่ประกายออกมาจากร่างกายอย่างน่ากลัว ก็ทำให้เคนตกใจเป็นอย่างมาก

"ริฟ่า!!! .... อยู่นี่เอง ...สะ ... แสงนั่น ริฟ่า .... เป็นอะไรหรือป่าว .. ."

ก่อนจะรีบเดินตรงเข้าไปดูอาการของริฟ่าโดยไม่สนใจอันตรายใดๆที่จะเกิดกับตัวเลย

ทำเป็นเท่ .... ไปได้นะ เจ้าแว่นบ้า

อั้ก!!!

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! ... ฮึก .... ใครก็ได้ ช่วยด้วย ... เจ็บไปหมด ... เหมือนมันปะทุ จะระเบิดออกมาแล้ว ... ฮึก อื้ออ!!"

ยังไม่ทันที่ผมจะคิดอะไรต่อ ร่างกายของริฟ่าก็ร้อนและแทบจะระเบิดออกมา จนมันประกายแสงเรืองรุนแรงส่องสว่างทั่วทั้งห้องอีกระรอก

และเพราะแสงนั้น มีคลื่นพลังงานบางอย่างสูง

ทำให้กระแทกกระทั้นเจ้าแว่นเคนนั่นกระเด็นไปด้วย

"อั้ก!! ... "

ตุ้บ!!

"ระ ... ริฟ่า .... ไม่เป็นไรนะ ... ผมจะไปช่วยคุณเองริฟ่า!!"

เจ้าหมอนั่น ยังพยายามลุกขึ้นมาอีกแฮะ ไม่เบาเลย ....

เดี๋ยวสิ ... ยังจะเดินเข้ามาอีกเหรอ

"อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!"

ในระหว่างที่ร่างกายของริฟ่าได้แต่กรีดร้องและแผ่กระจายคลื่นพลังประหลาดออกมานั้น

เจ้าแว่นหน้าจืด .... ไม่ๆๆๆ ... ถ้าใช้ความคิดของริฟ่าหละก็

พี่ชายที่สวมแว่น .... กำลังพยายามที่จะเข้ามา ... ช่วยเหลือริฟ่างั้นเหรอ?

"ริฟ่า ... ไม่ ... เป็นไรนะ ... พี่เคนอยู่นี่แล้ว .... ถะ ... ถึงจะได้รู้จักกันสักครู่หนึ่ง ... แต่พี่เคนเชื่อว่า ... ริฟ่าต้องเป็นเด็กดีแน่ๆ .... ริฟ่า ..... อดทนไว้นะ ...."

อะไรกันหน่ะ ... เจ้าคำพูดงี่เง่าแบบนั้นอยากจะขำให้ฟันหัก

คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกการ์ตูนหรือไง ...

อะ ... ไม่สิ ... แต่ มันดันพุ่งตรงเข้าไปในใจของริฟ่าที่กำลังทรมานอยู่

เต็มๆเลยเห้ย!!

"ฮึก ... อึก ..... ..."

ริฟ่า ... รู้สึกได้ว่า ... มีใครกำลังพูดให้กำลังใจริฟ่า ... พี่ชายที่สวมแว่นคนนั้น

"พี่เคน .... อ้ากกกกกกก"

เจ็บจัง .... เจ็บปวดไปหมด ... ร่างกายของริฟ่ากำลังแผ่กระจายคลื่นประหลาดออกมา จนทำให้สิ่งรอบข้างพังพินาศ งั้นเหรอ ... แล้วอาจจะทำร้าย พี่เคนอีก ....

"ใช่แล้วหละ .... ริฟ่า .... พี่เคนอยู่นี่ .... ไม่ต้องกลัวนะ .... ไม่มีใครช่วย ... แต่พี่เคนจะช่วยเอง ...."

ไม่จริงน่า .... พี่เคนกำลังพยายามพูดให้กำลังใจแล้วจะฝ่า แสงแดงๆเข้ามาช่วยริฟ่าเหรอ

"อึก .... พี่เคน ... ไม่ได้นะคะ .... อึก อื้ออออ ถึง ริฟ่าจะอยากให้ช่วย ... อึก .. แต่ .... ถ้าพี่เคนเข้ามา ... พี่เคนจะ เป็นอันตราย ..... อ้ากกกกกก!!"

ริฟ่าพยายามพูดในสิ่งที่ริฟ่าไม่ต้องการออกไป แต่ก็ต้องการ ... เพราะริฟ่า ... อยากจะให้ใครสักคนช่วย แต่ก็ไม่อยากจะให้พี่เคนต้องมาเดือดร้อนเพราะริฟ่าสักหน่อย

อึก ... ทรมานเหลือเกิน ... เหมือนร่างกายจะสลายหายไปเลย ... ไม่ไหวแล้ว

"ริฟ่า!!!!!!! อึ้ก .. คึ้ก ... อีกนิดเดียว ริฟ่า อ้ากกก ... อึก!!"

พี่เคนพยายามเดินฝ่าแสงเรืองสีแดงจากร่างกายของริฟ่า ..... พร้อมกับเอ่ยร้องอย่างเจ็บปวดออกมา

แต่พี่เคนกลับ ... มีใบหน้ามุ่งมั่น ... และสายตาที่มองมาที่ริฟ่า ...

พี่เคน ....

"พี่เคน .... ไม่นะ ... อย่าเข้ามานะคะ ... อึก อ้ากกกกก!!!"

ทำไมกันหละ ทั้งๆที่เราเพิ่งรู้จักกันแปบเดียวแท้ๆ!! ทำไมต้องพยายามเพื่อริฟ่าด้วย

หมับ!!! ฟุบ!!!

แล้วไม่ทันที่จะได้พูดอะไรต่อ พี่เคนก็ผ่าคลื่นพลัง แต่เพราะแรงผ่าทำให้พี่เคน

เซล้มมากอดร่างกายของริฟ่า จนเราทั้งสองล้มนอนลงด้วยกัน

"อึก ... พะ พี่ขอโทษ .... กะ ... ก็ไม่รู้เหมือนกัน จะช่วยริฟ่ายังไง .... แต่ ... เหมือนขาของพี่ก็จะขยับไม่ไหวแล้วเหมือนกัน .... ริฟ่าพอจะขยับไหวมั้ย ..."

"อะ ... พะ พี่เคน? ..."

อะไรกัน ทั้งๆที่เจ็บปวดขนาดนี้ ... แต่กลับอบอุ่น

ทั้งๆที่เหมือนจะไม่รอดแล้ว แต่กลับ ....

"ริฟ่าก็ขยับไม่ไหวแล้วค่ะ"

ริฟ่าได้แต่ตอบกลับไปพร้อมกับส่ายหัว ร่างกายของริฟ่าเกร็งและเจ็บไปหมด

แต่ตอนนี้มันกลับตอบพี่เคนกลับไปด้วย .... ด้วยน้ำเสียงปกติ ....

ระ หรือว่า ... ริฟ่าจะปลื้มพี่เคนกันนะ ... อะไรกัน ... ไม่เข้าใจจิตใจของเราเองเลย ...

".... ริฟ่า .... "

"คะ? .... อึก ... พี่เคน ..."

"ถ้าริฟ่าขยับไม่ไหว ..... และหนีไปไหนไม่ได้แล้ว ...."

"พี่ก็จะไม่หนีไปไหนเหมือนกัน ...."

"เอะ? ...."

"พี่เคนจะตายเป็นเพื่อนริฟ่าเอง ...."

"!!! ... ไม่นะ .... ไม่นะ .... พี่เคน ... อึก ....พี่เคนต้องหนีไปนะ...อ้ากกก อึก ... ริฟ่า ... ไม่ได้สำคัญอะไร ... กับพี่เคนสักหน่อย ... พวกเราเพิ่งรู้จักกันได้แปบเดียวเอง!"

".... ไม่หละ .... ถึงจะแค่แปบเดียว .... แต่ริฟ่าก็ขโมยหัวใจของพี่ไปแล้ว .... ฮะๆ ... คิดซะว่า ... ที่มานอนด้วยกัน ... มันเป็นความโลภของพี่ก็แล้วกันนะ ... ริฟ่า..."

ตึกตัก ... ตึกตัก .... ตึกตัก

"พะ ... พี่เคน ...."

ว้ากกกกกกก

จริงๆด้วย ริฟ่า ... เธอปลื้มเจ้าแว่นหน้าจืดนี่ เพียงเพราะเขายอมเสี่ยงชีวิตมาช่วยตัวเอง

แถมพอช่วยไม่ได้ ก็จะยอมตายด้วยกันอีกเรอะ!! ไร้สาระ แถมยังไร้เดียงสาด้วย!

ไร้เดียงสาเกินไปแล้วเว้ย .... ไม่ๆๆ ... ตามหลักก็ต้องชอบสินะ ... เออ จริง

ครื้นนนนนนนนนนนนน!!

เสียงของสถานที่ดังไปหมด ... และเหมือนมันจะถล่มลงมาแล้ว

เศษดินและเศษหินต่างก็เริ่มแตกกระจายหล่นลงมากัน ....

ริฟ่าจะต้องตาย .... ไปพร้อมๆกับพี่เคนงั้นเหรอ

"พะ .. พี่เคน ...."

"ริฟ่า ..."

อา ... บ้าเอ้ย .... ถ้าจะต้องมีเจ้าบ้าแบบนี้มาตายเพราะตรูอีกนี่สมเพช ตัวเองตายเลย ....

เอาฟระ!! ตรูจะช่วยชีวิตเอ็งเอง ... ต่อให้เป็นเรื่องที่ตรูไม่อยากทำก็เถอะ ...

แต่ถ้าใช้วิธีนี้ได้หละก็ ....

คุมร่างกายของริฟ่า .... ให้ได้ซะ

"อึก ... อะ .... อ้ากกก พี่ .. คะ ... เคะ ... อ้ากก ... "

"อะ .. อะไรเหรอ ... ริฟ่า ..."

"หัวของริฟ่า ... มัน!!! อึกกกก ...."

"ริฟ่า!! ..?"

"จะ ... เจ้าแว่นหน้าจืด!!!"

"!!!??? ระ ริฟ่า? ทำไมเหรอ ... ฮะๆ แปลกจังเลยนะ ... ที่ริฟ่ามาเรียกแบบนี้ หรือจะเป็นใจจริงของริฟ่าหน่ะ .... แต่ก็ไม่ทันแล้วหละ ... พี่ตัดสินใจไปแล้วนี่นา"

เออ ... ไอ้บ้า ...

".... ตรูไม่ใช่ริฟ่า .... เฟ้ย!! .... อึก .... แค่ .... สิงร่างริฟ่าเฉยๆ ...."

"!! ละ แล้ว .... คุณเป็นใคร ....มะ ... มาสิงเธอทำไม!! ...."

ตกใจใหญ่เลยหละสิ .... อึก ... ตอนคุมร่างริฟ่าแบบนี้ มันทรมานเว้ย!!

"ใครไม่สำคัญหรอกเฟ้ย ... .. เห็นเอ็งพยายามแถมจะมาตายให้กับริฟ่าแบบนี้ แล้วอยู่เฉยไม่ได้.... จะช่วย .... ทั้งเอ็ง ทั้งริฟ่า ก็แล้วกัน ....."

"ช่วย ... ช่วย!! ช่วยงั้นเหรอ ....ยังไงหละ ... ให้ผมทำอะไรก็ได้ ... บอกมาเถอะ!"

ทำเป็นดีใจใหญ่เลยนะ แถมไม่สนเหตุผลอะไรเพราะแค่จะรอดก็ดีใจ เอ็งนี่ก็เด็กจริงๆ

ขยับตัวแทบจะไม่ไหวแล้วแท้ๆนะเอ็ง ทำมาเป็นพูดจะให้ทำอะไรก็ได้

เอาฟระ ... ลองใช้วิธีนี้ดู .... ถ้าเราเดาถูกต้องหละก็ ....

ปกติมนุษย์เรา .... เมื่อตายก็จะกลายเป็นวิญญาณ

และประจุเวทย์ของร่างกายนั้นก็จะค่อยๆสลายหายไป

หากมนุษย์คนนั้น ฝากวิญญาณไว้ที่ใครหละก็ ....

ประจุเวทย์จะค่อยๆห่อหุ้มวิญญาณแล้วนำพาเอาวิญญาณนั้นไปวนเวียนอยู่รอบกายของมนุษย์ที่วิญญาณนั้นต้องการไปอยู่ด้วย ... โดยใช้หลักการยึดเหนี่ยวของประจุเวทย์ และประจุเวทย์ ในการวนเวียนโดยรอบคนๆนั้น

แต่เพราะริฟ่า มีประจุเวทย์เป็นของตัวเองถึง 7 กลุ่ม

... ดังนั้น หากคิดจะฝากวิญญาณไว้ที่ตัวเองก่อนที่จะฆ่าตัวตาย

แล้วเอาเจ้าหน้าจืดนี่ มาเป็นแค่ศูนย์ถ่วง ให้ตัวประจุห่อหุ้มวิญญาณตนเองลงมายังร่างกายเดิม ....

และคืนพลังให้เหมือนเดิม ดังนั้นแล้วหละก็ ... นอกจากจะทำให้ตนเอง สามารถบังคับตนเองที่มีพลังเวทย์เยอะแค่ไหนก็ได้ อย่างสมบูรณ์แล้วหละก็ ... ยังไม่จำเป็นต้องผูกมัดวิญญาณกับเจ้าหมอนี่ ... แถมไม่นับว่าตนเองตายไปแล้วอีกด้วย ....แจ่ม ทำไมตรูถึงฉลาดได้ขนาดนี้ฟระ!! ...

"...เจ้าหน้าจืด ... ฟังนะ .... ริฟ่าหน่ะ .... อยากจะให้นายช่วยทำอะไรสักอย่าง ที่ทำให้สามารถถ่วงเอาวิญญาณของริฟ่า .... วนกลับมาที่ร่างกายของตนเองได้หน่อยจะได้ไหม!!"

"ถ่วง? .. หา? ... ยังไงหน่ะ ... หมายถึงจะให้อัญเชิญกลับมางั้นเหรอ ....คุณจะทำให้ริฟ่าตายแล้วจะให้ผมอัญเชิญเธอกลับมางั้นเหรอ!! ..."

วิ้งงงงงงงงงงง

"ไม่ใช่เฟ้ย ... อ้ากกกกกก ... "

บ้าจริง จะไม่ไหวแล้ว ... เหมือน .... ประจุเวทย์ทั้งหมด จะ .... มากเกินไป

สำหรับร่างกายมนุษย์ธรรมดา ... จนร่างกายมนุษย์ธรรมดาจะรับไม่ไหวแล้ว

เหมือนเครื่องในจะโดนหลอมละลายไปหมดแล้ว ....

ครึ้งงงงงงง!!!  โคร้มมมมมมมมม!!!

เจ้าตึกก็จะมาถล่มอีก ...

"แล้วแบบไหนหละ ....บอกมาเถอะ!!!"

ไม่ไหวแล้วเว้ย อย่าสงสัยให้มันมากนักเลยเฟ้ยยยยย!!!

"อ่า ... แค่แสดงความใกล้ชิดสุดๆก็พอ ... จะกอดแน่นๆ ... หรือจะจับก้น จับหน้าอกก็ได้ ตรูอนุญาต!! ... ไวๆเลยเว้ย ... ถ้ายังอยากรอด ... จะทนไม่ไหวแล้ววววววววววว!!!!!!!! อ้ากกกกกกกกก!! ทำเลย ... ทำเดี๋ยวนี้!!!!!!"

ผมตะโกนด้วยร่างของริฟ่าออกไปสุดเสียง พร้อมกับเริ่มตั้งสติ ... และแปลเปลี่ยนกลุ่มประจุเวทย์ต่างๆให้รับรู้ว่า ... ตัวผมนั้น จะฝากวิญญาณไว้กับตนเอง

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!

"อะ ... อื้ม .....เข้าใจหละ ... "

ฟุบ!!

เออ ดีเข้าใจได้ไวมาก ... จะทำอะไรก็เข้ามาเลย .....

"ริฟ่า ...."

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!

เอ้า ... แล้วจะพลิกตัวมาจ้องหน้ากันทำไมฟระ!!

"อ้ากกกก ... จะมัวมาจ้องหน้าทำไมฟระ เจ้าหน้าจืด อึกกกกกกกกก ... จะทำอะไรก็รีบ .... "

"จุ้บบบ ...."

"อุ้บ!!!! อื้อ!!!!!!!"

..............

......

..........

................

วิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!

วูบบบบบบบบบ!.......

.............

.........................................................

........................................................

..............

ครื้นนนนนนนนนนนนน!!

ครึ้งๆๆๆๆๆๆๆ!!!

เสียงของอาคารและสถานที่ยังคงดังสนั่นหวั่นไหวไม่หยุด

แต่ที่หยุดนิ่งไปแล้วนั้น ....

คือร่างกายของชายหญิงสองคน ... ที่กำลังนอนคร่อมร่างกายกันและกันอยู่

พร้อมกับริมฝีปากแห้งนิดๆของชายหนุ่ม ... ที่กำลังประกบแนบชิดกับริมฝีปากอันเรียวสวยอวบอิ่มของหญิงสาว

การจูบที่ไม่ทันตั้งตัว

ทำให้สายตาของหญิงสาว ... เบิกโพลงขึ้นอย่างตกใจ

ก่อนที่จะค่อยๆ หลับตาพริ้มลง ... ด้วยแก้มอมชมพูระเรื่อๆ....

วิ้งงงงงงงง วูบ~~~....

ไปพร้อมๆกับแสงเรืองสีแดงประกาย ... ที่ค่อยๆดับลง

......

โดยไม่ทันได้ทำอะไรต่อจากนั้น ....

ครื้นนนนนนนนนนน!!!

โคร้มมมมมมมมมมม!!!!

เพดาน ของห้องพักโรงแรมนั้น ก็ถล่ม ร่วงลงสู่ชายหญิงทั้งสองคนนั้นทันที

.............

..........................................

............................................................................................

...........................................................................................

End Chap.After9-18 การจูบที่ไม่ทันตั้งตัว