[ Fic INFINITE Yaoi ] • Opposite • ( MyungJong )

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Wellcome
to '' INFINITE Shot Fiction

{ OPPOSITE  ♥ }

Myungsoo x Sungjong

ฟิกอินฟินิทเรื่องแรกของเราเสร็จจนได้~!! *ปรบมือ

ฟิกเรื่องนี้เกิดขึ้นมาเพราะสนอง need ตัวเองและเพื่อนฝูง
หากป่วงไปบ้างก็ขออภัย ><
ตั้งใจว่าอยากจะแต่งฟิก INFINITE อีกหากมีเวลาและจินตนาการมากพอ
ใครชอบคู่นี้เหมือนเราก็บอกนะ ถ้าอยากให้จัดอีก 555
( พยายามจะแต่งแต่ shot fic เพราะหากเรื่องยาวต้องนานแน่ๆ เหอๆ )

อ่านแล้วก็เม้นให้ด้วยนะคะ ,, Please~
ให้เรารู้ว่ามีคนอ่านจริงจังหรือแค่เปิดเข้ามาแล้วผ่านไป
นะนะ :)

 

MyungJong Fiction
      - SF : Coffee & Flower (end)
      - SF : KEEP (end)
      - รวมเล่ม SF MyungJong ***

เนื้อเรื่อง

   

TITLE : Opposite

COUPLE :  Myungsoo x Sungjong and All NIFINITE

STORY BY : Tachibazaki



===================================================



    ตอนนี้วง INFINITE กำลังอยู่ในช่วงโปรโมท Single


    ทั้ง 7 คนเพิ่งถ่ายรายการ music core จบเตรียมจะไปห้องซ้อม บังเอิญว่า U-KISS ออกมาพร้อมกันพอดีเลยหยุดคุยกันนิดหน่อย ซองจงซึ่งเวลานั้นไม่ค่อยมีอารมณ์จะคุยกับใครนักจึงมายืนรออยู่ที่รถก่อน


    “ ซองจง รถจะไปแล้วนะ เหม่ออะไรอยู่ “ ทั้งที่ซองจงยืนอยู่ใกล้รถมากที่สุดแท้ๆ แต่จนคนอื่นขึ้นรถกันหมดแล้วน้องเล็กของวงก็ยังไม่ขึ้นจนอูฮยอนที่นั่งติดกับประตูต้องเรียก

    “ หนาวก็หนาว แทนที่จะรีบขึ้นรถ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก “ ซองจงขึ้นมานั่งข้างอูฮยอน ดงอูซึ่งนั่งอยู่ข้างหลังอูฮยอนพูดขึ้นด้วยความเป็นห่วง

    “ โถ่! พี่ดงอู คนบ้าไม่เป็นหวัดหรอกน่า “ ซองยอลที่นั่งอยู่ด้านขวาของดงอูส่งเสียงยียวนเช่นเคย ทุกคนในรถจึงได้เริ่มหัวเราะสนุกสนาน

    “ งั้นพี่ซองยอลก็ไม่เคยเป็นหวัดอ่ะดิ “ น้องเล็กตอบกลับได้ยียวนนักทำให้ร่างสูงอดเอื้อมมือมาบีบจมูกรั้นๆนั่นไม่ได้

    “ เฮ้ย ชั้นด้วยดิ “ โฮยาที่นั่งอยู่ข้างหลังซองจงเริ่มบีบแก้มน้องเล็กทั้งสองข้างบ้าง เมื่อสองรูมเมทของน้องเล็กยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ซองจงที่เริ่มเจ็บน้อยๆขึ้นมาจึงเตรียมจะอาระวาทแต่ยังไม่ทันได้โวยวายอะไรก็มีเสียงทุ้มแทรกขึ้นมาซะก่อน

    “ พอเถอะ เดี๋ยวน้องมันเจ็บ “ เสียงมยองซูที่นั่งอยู่อีกฝั่งของอูฮยอนพูดห้ามทำให้โฮยาชะงักมือ ซองจงจึงหันไปมองหน้านิ่งนั่น

    “ โฮ่!!!! ทำเป็นพระเอกนะ คนอื่นห้ามแกล้ง แต่นายแกล้งได้คนเดียวใช่ป๊ะ “ พี่ใหญ่ซองกยูที่นั่งข้างหน้าหันมาพูดด้วยความหมันไส้

    “ เออๆ เมื่อวานที่น้องมันบ่นๆว่ามือถือมันหาย นายเอาไปล่ะซิ “ ซองยอลเสริม

    “ แล้วใครที่ชอบแย่งของกินน้อง ไม่ใช่นายเหรอ “ อูฮยอนพูดขึ้นมาอีกอีกคน

    “ แล้ววันนั้น... “ ดงอูเตรียมจะพูดบ้าง แต่เจ้าของ topicเบรกไว้ซะก่อน

    “ เฮ้ยๆๆๆ พอๆๆๆ เออ ผมนี่แหละชอบแกล้งน้อง พอใจกันยัง?!! “ มยองซูพูดติดเขิน

    “ โถ่เอ๊ยยยยยย ไอ้หล่อ!!! “ แล้วพี่ๆในรถก็รุมทำร้ายหน้าตาของวงด้วยการเอาหมอนในรถปาใส่อย่างไม่ปราณีโทษฐานปกป้องน้องเอาหน้าอยู่คนเดียวจนซองจงอดขำไม่ได้



    แม้ในใจอยากจะพักผ่อนแทบตาย แต่หลังจากกลับมาทุกคนก็ต้องมุ่งหน้าไปห้องซ้อมต่อทันที ซองจงที่หลับพิงอูฮยอนมาตลอดทางตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียเมื่อรถมาถึงที่หมาย


    “ พี่~ ผมยังง่วงอยู่เลยอ่ะ (-_____-;) “ หลังจากลงมาจากรถ น้องเล็กเกาะแขนดงอูแล้วซบหน้าลงบนไหล่ ออดอ้อนตามนิสัยคล้ายจะขอหลับอีกซักงีบ แม้วันนี้จะมีงานที่เดียวก็จริง แต่เนื่องจากเมื่อวานมีงานเกือบทั้งวันแถมยังต้องกลับมาซ้อมจนดึกดื่นก็ไม่น่าแปลกหากผู้ชายร่างบอบบางอย่างซองจงจะอ่อนเพลียบ้าง

    แต่ยังไม่ทันได้ซบนานซองจงก็ถูกพี่ชายในวงอีกคนเหนี่ยวคอไปซะก่อน มยองซูเดินตามมาเงียบๆแล้วกอดคอซองจงจากข้างหลังทำให้ซองจงต้องผละออกมาจากดงอูอย่างช่วยไม่ได้


    “ ง่า...พี่มยองซู “ ซองจงหน้าเบ้เพราะรู้สึกเหมือนโดนแกล้งอีกครั้ง ผิดกับมยองซูที่ดูเหมือนจะอมยิ้มน้อยๆ

    “ ไปเถอะน่ะ เต้นเพลงเดียวเดี๋ยวก็ตื่นแล้ว “ พี่ชายคนเดิมยังคงไม่สนใจอารมณ์ง่วงของน้องเล็ก กอดคอ(กึ่งๆจะลาก)น้องไปจนถึงห้องซ้อม


    ดงอูมองทั้งคู่แล้วขำ จากนั้นจึงหันไปพูดกับซองกยูที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ด้วยเช่นกัน


    “ เด็กน้อยกับเด็กขี้หวง จะไหวเหรอเนี่ยพี่ซองกยู “

    “ ไม่รู้ซิ ดงอู นายว่ามยองซูมันจะรู้ตัวบ้างมั๊ยว่ามันหวงน้องออกนอกหน้าแค่ไหน “

    “ มยองซูน่ะคงรู้ตัวตลอด แต่ที่ไม่รู้ตัวว่าถูกหวงคือเจ้าตัวเล็กนั่นมากกว่า “ คนที่ตอบหาใช่ดงอูไม่ ซองยอลเดินเข้ามาร่วมวงด้วยอีกคนแล้วทำหน้ากรุ่มกริ่มเหมือนรู้เรื่องอะไรมา

    “ หืม?? “ พี่สองคนร้องขึ้นพร้อมกัน

    “ ก็..... อ๊ะ! ไม่เล่าดีกว่า เอาเรื่องคนอื่นมาพูดคงไม่ดีเนอะ “ ซองยอลปิดฉากอย่างสวยงามแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ความอยากรู้อยากเห็นครอบงำพี่ใหญ่ทั้งสองจนต้องเดินตามมาคาดคั้น

    “ เฮ้ยยยยย อย่าทำงี้ดิ! ถ้าไม่คิดจะเล่าตั้งแต่แรกแล้วมาเปิดเรื่องทำไมวะ “ เคนย่าเดินมาเหนี่ยวคอไว้ได้ทัน ส่วนซองกยูขนาบอีกข้าง

    “ ก็เห็นพวกพี่ๆอยากรู้แล้วมันสนุกกว่า ฮ่าๆๆๆ “ ซองยอลขำอย่างผู้เหนือกว่า


    ไอ้ติ๊งต๊อง ปัญญาอ่อน โรคจิต กวน_ !

    ซองกยูอยากจะด่าใส่หน้าไอ้ตัวสูงนี่จริงๆ ทำไมถึงต้องเป็นอีซองยอลทุกครั้งที่รู้เรื่องอะไรดีๆที่ลีดเดอร์อย่างเค้าไม่รู้!!!

    เหตุผลนั้นไม่ยาก เพราะอีซองยอลนอนห้องเดียวกับอีซองจงน่ะซิ!!


    “ งั้น แลกกับหมวกที่เพิ่งได้มาเมื่อวานเลย! “ พี่ใหญ่ยังไม่เลิกต่อรอง มันชงขนาดนี้ยังไงซะวันนี้ก็ต้องรู้ให้ได้ ต่อให้ต้องแลกด้วยหมวกที่เค้าเพิ่งฝากผู้จัดการซื้อมาก็ตาม T T

    “ ตุ๊กตาชั้นด้วย ให้นายยืมกอดสามคืน! “ ดงอูเอาของสะสมของตัวเองออกมาเสนอบ้าง น่าสนใจเหลือเกินข้อเสนอนี้ - -“

    “ อ่ะ ไม่แกล้งแล้วก็ได้ แต่พี่สองคนต้องสัญญานะ ว่าจะเหยียบเรื่องนี้ให้เงียบ(?)จนไปถึงหูนัมอูฮยอนเลย! “

    “ เออๆๆๆ เล่ามาๆๆ จะได้รีบเข้าไปซ้อม แต่ถ้าเรื่องไม่เด็ดจริงชั้นจะไล่นายไปวิ่งรอบแม่น้ำฮัน! “ ซองกยูเซ็งในความกวนของซองยอลเต็มที แต่ก็รับปากไปเพราะอยากรู้(อยากเห็น)


    สรุปว่าพอกลับไปที่หอ ซองกยูผู้นี้ก็ต้องไปถ่ายทอดเรื่องนี้ให้อูฮยอนได้รู้เรื่องต่อไปซินะ

    เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนชอบนินทาเข้าไปทุกที ทุกที - -“
    

    ซองยอลใช้เวลาเล่าไม่นานก็ทำให้พี่สองคนตาแทบถลน โดยเฉพาะดงอูที่เบิกตาค้างฟังอย่างกับเห็นผีอยู่ข้างหลังซองยอล


    เรื่องมีอยู่ว่า...


    วันนั้นซองจงไม่สบายเพราะต้องแสดงไลฟ์สดกลางแจ้งซึ่งฝนตกลงมาพอดี กว่าจะได้เปลี่ยนเสื้อผ้าเจ้าตัวเล็กก็หน้าซีดแล้ว พอกลับถึงที่พักจึงนอนซมตามระเบียบ และเพราะซองยอลกับโฮยานอนห้องเดียวกับซองจงเลยได้รับมอบหมายจากพี่ใหญ่ให้คอยดูแลน้อง

    แต่ไม่จำเป็นมั้ง ก็เห็นเข้าออก เข้าออกกันตลอด พอพี่ซองกยูออกไปอูฮยอนก็เอาของกินเข้ามา ป้อนข้าวป้อนน้ำกันเสร็จยังไม่ทันได้ออกไปพี่ดงอูก็เดินเข้ามาอีกละ


    ก็มีแต่คิมมยองซูที่ไม่เคยเข้ามาดูซองจงมันเลย ไอ้เราก็นึกว่ามันจะใจจืดใจดำ แต่ที่ไหนได้...


    มันเข้ามาตอนตีสอง!!!


    ปกติซองจงจะนอนตรงกลาง แต่วันนี้เนื่องจากเพื่อความสะดวกในการเข้ามาเยี่ยม - -“ จึงให้น้องไปนอนริม ไอ้คนที่แอบเข้ามาเงียบๆตอนกลางคืนมันก็เลยสะดวกไปด้วย

    มยองซูยืนอยู่ข้างๆฟูกนอนซักพักก็ลงนั่ง โน้มตัวลงมาเอาผ้าชุบน้ำผีมือโฮยาที่โปะอยู่บนหัวซองจงออกแล้วเอามือตัวเองมาวัดไข้ หลังจากนั้นเหมือนวิธีวัดไข้ด้วยฝ่ามือคงจะไม่แม่นยำเพียงพอ คิมมยองซูจึงโชว์การวัดไข้แบบใหม่ให้ซองยอลได้ตกใจเล่น


    มยองซูมันจุ๊บหน้าผากน้อง!!!

    ลูบผมดมหัวด้วยเฮ้ย! อ้อยอิ่งเชียว มันกะว่าจะสิงเข้าไปในตัวซองจงเลยรึไงวะ!!


    ซองยอลนอนหันหน้าเอียงไปทางซองจงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่ต้องบังคับตาดำให้มากองอยู่ด้านข้างให้มากที่สุดเพื่อเพิ่มความคมชัดในการมองเห็นแถมยังต้องเนียนหลับอีก..ทำไมต้องลำบากขนาดนี้ฟะ!


    ไม่รู้ว่าเห็นอะไรดีๆเข้าแล้ว หรือจะเรียกว่าเห็นอะไรไม่ดีเข้าซะแล้ว บอกไม่ถูก - -“

    หลังจากลักหลับ(?)เด็กน้อยจนพอใจ มยองซูก็เอาผ้าที่เอาออกไปเมื่อครู่ไปชุบน้ำแล้วนำมาโปะหัวให้ซองจงใหม่อีกครั้ง


    “ หายไวๆนะ “ มยองซูโน้มตัวลงไปกระซิบซะใกล้น้องจนซองยอลคิดว่าอาจจะมีการวัดไข้อีกครั้ง แต่อีกคนก็ทำเพียงแค่นั้นแล้วเดินออกไปเงียบๆเหมือนตอนเข้ามา

    “ เฮ้ย โฮวอน “ ทันทีที่มยองซูออกไป หลังจากร่างสูงกลอกตาดำกลับที่ได้แล้วก็หันไปหาคนที่นอนอีกฝั่งอย่างอัดอั้น


    โฮยาที่นอนหันหน้าไปทางซองจงอยู่แล้ว ลืมตาขึ้นพร้อมกับขานรับสั้นๆ

    “ เออ “


    เป็นอันรู้ว่ากัน!




    “ เฮ้ยยยยย มยองซูมันอาจจะแค่เอ็นดูน้องนุ่งงงง นายคิดมากไปรึเปล่า “ ซองกยูลากเสียงยาว แก้ตัวให้มยองซูทั้งที่ใจคิดตรงกันข้ามกับที่พูดอย่างห้ามไม่ได้

    “ ความจริงแค่จุ๊บหน้าผากน้องมันก็ไม่ได้แปลกอะไรหรอก แต่... ตอนนั้นมันมีออร่าอะไรบางอย่างแผ่กระจายออกมา บอกไม่ถูกอ่ะ! พี่ ผมว่ามยองซู.... “ ซองยอลยังไม่ทันจะพูดจบ เสียงฟ้าประทานก็ขัดขึ้นซะก่อน

    “ เฮ้ย! ซองยอล พี่ ทำอะไรกันอยู่ เข้ามาซ้อมได้แล้ว “ เป็นนัมอูฮยอนที่โผล่หน้าออกมาตะโกนเรียกเหล่าบรรดา gossip boys ให้กระจายตัวมาทำอะไรเป็นเรื่องเป็นราวซักที ทั้งสามคนจึงยุติประเด็นร้อนไว้แต่เพียงเท่านี้


    หลังจากซ้อมติดกันนานกว่าสามชั่วโมงโดยไม่ได้พักเลย โฮยาก็นอนแผ่กลางห้องซ้อมอย่างหมดแรง โดยมีนัมอูฮยอนลงไปนอนทับให้โฮยาเหนื่อยมากขึ้นไปอีก ทั้งสองคนแกล้งกันไปมาซักพักก็เดินมานั่งรวมกลุ่มกับซองยอลและมยองซูที่นั่งพักตรงมุมห้องอยู่ก่อนแล้ว


    “ ไอ้ตัวเล็กไปไหนซะล่ะ “ ดงอูที่เดินมาสมทบอีกคนถามหา

    “ ไปห้องน้ำกับพี่ซองกยู โน่นไง มาพอดี “ อูฮยอนตอบ


    ซองกยูกับซองจงเดินกลับมาด้วยกัน ซองจงที่บอกกับอูฮยอนว่าจะไปล้างหน้าแต่กลับหัวเปียกไปทั้งหัวเหมือนไปสระผมมาซะมากกว่า พี่ใหญ่ที่เดินมาข้างๆกันจึงยื่นผ้าขนหนูผืนเล็กที่แขวนคอตัวเองอยู่ให้น้องเช็ดผม


    ระหว่างที่เดินเช็ดผมอยู่ เรดาร์ของซองจงจับจ้องที่มยองซูแล้ววิ่งเข้าไปหา

    “ เฮ้ย! มันเปียกนะ “  แม้น้ำเสียงจะบ่งบอกว่ารำคาญ แต่มยองซูก็ยอมให้น้องเล็กผมเปียกหมาดๆที่เพิ่งจะวิ่งมายึดตักเค้าเป็นที่นอนได้หัวเราะแฮะๆอย่างอารมณ์ดีอยู่ที่เก่าโดยไม่ถูกไล่ไป

    “ น่า~ ไม่เปียกมากหรอก จะแห้งแล้ว~ “ เสียงง๊องแง๊งตามลักษณะนิสัยและคำพูดไม่มีเหตุผลเอาซะเลยของซองจงบ่งบอกความดื้อรั้นเช่นเคย

    แต่คำว่าดื้อต้องใช้กับคนที่ขัดคำสั่ง

    ซึ่งอาจจะใช้กับซองจงไม่ได้ เพราะไม่เห็นจะมีใครจะขัดใจหรือออกคำสั่งน้องเล็กซักคน - -"


    “ ถ้านายกลัวเปียก ให้ซองจงมานอนตักชั้นก็ได้ ไม่เปียกมากหรอกเนอะ ^ ^ “ นัมสตาร์ พี่ชายตัวอย่างของประเทศเกาหลี(?)เสนอ แถมเจ้าตัวเล็กยังเนอะๆเออออกลับจนสมาชิกที่เหลือซึ่งรู้ตื่นลึกหนาบางของเรื่องนี้อดสนใจไม่ได้ว่ามยองซูจะว่าไง

    “ ไม่เอาดีกว่า พี่มยองซูเปียกแล้ว นอนตักพี่มยองซูนี่แหละจะได้เปียกอยู่คนเดียว อยากชอบแกล้งดีนัก! “ เจ้าตัวเล็กยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะนึกว่าตัวเองได้แก้แค้นคู่ปรับอย่างมยองซูบ้าง โดยไม่ได้รู้เลยว่าเป็นเอาคืนที่มยองซูมันชอบเหลือเกิน


    โฮยาที่นั่งฝั่งตรงข้ามสาบานได้ ว่าเมื่อกี้เห็นไอ้หน้านิ่งมันยิ้มอยู่แว๊บนึง!


    พอพักผ่อนกันได้อีกพักใหญ่ก็ต้องลุกขึ้นมาซ้อมกันต่อจนดึกดื่น กว่าจะลากสังขารกลับมาที่หอกันได้ก็แทบสลบกันทุกคนแต่ก็ยังมีแรงจะแย่งกันไปอาบน้ำเพื่อจะได้รีบนอน วันนี้เป็นดงอูที่วิ่งเร็วสุดเลยได้อาบน้ำคนแรกสมใจ(หรือการวิ่งจะเป็นความสามารถพิเศษของชาวเคนย่า?) ส่วนคนที่เหลือก็ได้แต่ทำนั่นทำนี่รอไปก่อน


    ระหว่างที่ทุกคนสลายตัวไป ซองกยูก็ใช้โอกาสนี้ลากอูฮยอนเข้าไปในห้องแล้วเล่าเรื่องมยองซูกับซองจงให้ฟัง  


    “ ตกใจเหมือนกัน แต่ไม่แปลกใจเท่าไหร่อ่ะพี่ “ นัมอูฮยอนพูดขึ้นหลังจากฟังจบ

    “ ทำไมวะ? “

    “ กับมยองซูก็ดูออกง่ายๆเพราะนิสัยส่วนตัวมันเป็นคนไม่ค่อยแสดงออก แต่เวลามันเก็บอาการไม่อยู่มันก็แสดงออกมามากซะเหลือเกิน เป็นซองจงซะอีกที่ดูยาก “

    “ ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ซองจงซะหน่อย ซองจงก็ชอบมยองซูเหรอ? “

    “ ไม่รู้ซิพี่ แค่เคยแอบสงสัยน่ะ “


    ทั้งสองคนนิ่งเงียบกันไปซักพัก

    โดยไม่ได้รู้ล่วงหน้าเลยว่า เรื่องที่ทุกคนสงสัยจะถูกไขให้กระจ่างในเร็วๆนี้แหละ!!



    มยองซูที่ขี้เกียจจะไปแย่งคนอื่นเค้าอาบน้ำเลยได้อาบคนสุดท้ายเช่นเคย พออาบน้ำเสร็จก็มานั่งคุยกับซองยอลและอูฮยอนที่ยังไม่ยอมนอนเพราะอาบน้ำแล้วตาสว่าง แต่มยองซูมานั่งคุยอยู่ได้ไม่นานโฮยาก็เปิดประตูห้องออกมาแล้วกวักมือเรียกซองยอลให้ไปหา


    “ มีอะไร? “ ซองยอลถาม แต่โฮยาไม่ตอบเพียงแต่ชี้เข้าไปในห้องให้ดูเอง


    พอซองยอลชะเง้อเข้าไปในห้องก็เห็นซองจงกำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนที่นอนแต่ไม่เสียงดังนักเพราะเหมือนเจ้าตัวพยายามจะไม่ร้อง


    “ เกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องร้องไห้ “ เพราะร่างสูงไม่แน่ใจว่าเจ้าตัวเล็กนั่นร้องไห้เรื่องอะไรเลยยังไม่กล้าเข้าไป มยองซูและอูฮยอนที่คอยฟังอยู่ด้วยเมื่อได้ยินว่าซองจงร้องไห้ก็เดินมาสมทบ

    “ ก็เมื่อกี้นี้ ซองจงเอาของที่แฟนคลับให้วันนี้มานั่งแกะดูว่ามีอะไรบ้าง แล้วไม่รู้ว่าไปทำยังไงของที่แฟนคลับทำให้มันเลยขาด ซองจงบอกว่าชอบอันนี้มากซะด้วย เมื่อกี้ยังเอามาอวดชั้นอยู่เลย “


    พอได้ฟังโฮยาเล่าคร่าวๆอูฮยอนก็เข้าไปหาน้องในห้องคนแรกแล้วที่เหลือก็เดินตามเข้ามา อูฮยอนนั่งลงข้างๆซองจงที่กำลังปาดน้ำตาออกจากแก้มอย่างเอาเป็นเอาตายแต่น้ำตาก็ยังไม่หมดไปอยู่ดี


    “ เป็นอะไรเหรอ ร้องไห้ทำไม “ อูฮยอนโอบไหล่น้องแล้วถาม คงต้องยกหน้าที่ปลอบใจให้กับคนคนนี้

    “ พี่อูฮยอน..ผมทำมันขาด ผมไม่ได้ตั้งใจ...ผม ผม “ ร่างเล็กพูดต่อไม่ได้เพราะติดสะอื้น

    “ ไหน ขอดูหน่อย “ อูฮยอนยื่นมือขอดูต้นเหตุที่ทำให้น้องชายร้องไห้มากมายซะขนาดนี้ แต่พอเห็นสภาพแล้วก็คงต้องบอกว่ามันเสียหายหนักเกินจะเยียวยาจริงๆ

    “ คนทำคงใช้เวลาทำนานแน่ๆ ถ้าเค้ารู้ว่าผมทำมันขาดเค้า...เค้าคงเสียใจ “

    “ ไม่เป็นไร เค้าไม่รู้หรอก ถึงเค้ารู้เค้าก็ไม่เสียใจหรอกเพราะซองจงไม่ได้ตั้งใจนิ ใช่มั๊ย “ อูฮยอนลูบหัวน้องเบาๆ ซองจงพยักหน้ารับหงึกๆ

    “ ไป ซองจง ไปล้างหน้ากันเถอะ ไม่ต้องร้องแล้ว “ โฮยาฉุดมือน้องให้ลุกขึ้นซึ่งร่างเล็กก็ทำตามอย่างว่าง่าย


    แล้วทั้งหมดก็ออกไปจากห้องนี้


    ยกเว้นมยองซูที่ยังยืนอยู่ที่เดิม..




    หลังจากล้างหน้าล้างตาให้น้องเล็กเสร็จอูฮยอนก็กลับห้องตัวเองไป ส่วนอีกสามคนที่เหลือก็กลับเข้าห้องของตัวเอง

    พอกลับมาก็เห็นว่าคิมยองซูไม่อยู่แล้ว


    “ เฮ้ย มยองซูมันกลับไปตอนไหนวะ “ ซองยอลถามโฮยา

    “ ไม่รู้ดิ ตอนไปล้างหน้าก็ไม่ได้ไปด้วยแล้วนิ สงสัยกลับห้องไปนอนแล้วมั้ง “ โฮยาที่กำลังจะปิดไฟตอบกลับ


    น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีก...

    ซองจงรู้ดีว่าตัวเองไม่ใช่น้องที่มยองซูรักซักเท่าไหร่ แต่บางครั้งเค้าเองก็อยากได้กำลังใจจากคนคนนี้บ้าง อยากอ้อนบ้าง อยากให้สนใจบ้าง โดยไม่คิดจะหาเหตุผลให้ความรู้สึกเหล่านี้ว่าทำไมถึงต้องเป็นมยองซู แต่ถึงในเวลาแบบนี้ พี่ชายคนที่เค้าแคร์มากที่สุดก็ยังไม่สนใจเค้า ซองจงไม่เคยน้อยใจมยองซูเท่าวันนี้เลย

    พอโฮยาปิดไฟ น้ำตาที่เพิ่งแห้งไปแล้วก็ไหลออกมาอีก แต่ซองจงก็นอนร้องไห้เงียบๆอยู่ได้ไม่นานเพราะความเหนื่อยล้าทำให้ร่างเล็กหลับไปอย่างรวดเร็ว




    ใครว่าไม่สน?

    หากจะบอกว่าคิมมยองซูไม่สนใจอีซองจง แล้วที่หอบของที่ซองจงทำขาดมานั่งซ่อมอยู่จนถึงตอนนี้เค้าเรียกว่าอะไร?

    มยองซูขอให้ดงอูไปนอนห้องอูฮยอนกับซองกยู พอดงอูออกไปตัวเองก็แอบไปเอาของที่ซองจงทำขาดออกมาตอนที่ซองจงออกไปล้างหน้าแล้วก็ลงมือแปะโน่นแปะนี้อยู่เงียบๆคนเดียวจนเกือบตีสี่

    “ เสร็จซะที “ มยองซูพูดกับตัวเองหลังจากซ่อมมาจนคิดว่ามันดูดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว



    พ่อพระเอกของวงไม่รอให้ถึงตอนเช้า มยองซูเดินออกจากห้องตัวเองแล้วเปิดประตูเข้าไปในห้องซองจงเงียบๆเช่นเคย


    “ ซองจง “ มยองซูกระซิบปลุกน้องเบาๆแต่อีกคนหลับลึกมากจึงไม่ได้ยิน

    “ ซองจง “ พอเรียกอีกทีพร้อมเขย่าแขนเบาๆ ครั้งนี้ได้ผล เมื่อซองจงลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย

    “ ไปด้วยกันหน่อยซิ “ ซองจงใช้เวลาปรับสายตาซักครู่ถึงรู้ว่าเป็นมยองซู เพราะร่างเล็กยังไม่ค่อยตื่นดีจึงลุกแล้วเดินตามอีกคนที่จูงมือเค้าอยู่ไปง่ายๆ

    มยองซูพาซองจงมาที่ห้องของตัวเอง ซองจงจึงได้เห็นของที่ตัวเองทำพังไปเมื่อคืนกลับสภาพเดิมอีกครั้งเพียงแต่ที่ต่างไปคือมีสก๊อตเทปใสแปะเต็มไปหมด

    ซองจงหันไปมองหน้ามยองซู ตอนนี้เค้าตื่นเต็มตาเลย

    “ แค่นี้พอไหวมั๊ย? “ มยองซูถามน้องเล็กตามด้วยรอยยิ้มที่ซองจงชอบมอง แต่แทนที่จะได้เห็นซองจงยิ้มอย่างที่ตั้งใจไว้ ร่างเล็กกลับร้องไห้ออกมาซะดื้อๆ

    “ เป็นอะไร ไม่ชอบเหรอ ขอโทษนะ แต่ทำได้แค่นี้จริงๆ “ เมื่อทุกอย่างไม่เป็นอย่างที่คิด มยองซูจึงทำอะไรไม่ถูก จะปลอบก็ไม่กล้าเพราะคิดว่าที่น้องร้องไห้เป็นเพราะตัวเอง

    “.......... “ ร่างเล็กไม่ตอบ แต่ส่ายหัวไปมาแทน

    “ แล้วร้องไห้ทำไม “ มยองซูค่อยๆปาดน้ำตาบนแก้มเล็กนั้นออกทำให้ซองจงสะอื้นหนักเข้าไปอีก

    “ ซองจงคิด..คิดว่า พี่ไม่สนใจซองจง ซองจง..น้อยใจ ซองจงไม่..ไม่รู้ว่าที่จริงพี่ดีกับซองจงที่สุด“ ร่างเล็กพูดไปสะอื้นไปจนมยองซูกลัวน้องจะเหนื่อย


    มยองซูคิดว่าตัวเองคงเป็นโรคจิตละมั้ง เพราะเค้ารู้สึกว่าซองจงที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าเค้าน่ารักมากๆจนไม่อยากให้หยุดร้องไห้เลย


    “ ใครบอกว่าสน ก็แค่รำคาญเด็กร้องไห้เท่านั้นแหละ “

    “ ถึงพี่จะพูดอย่างนั้นก็ไม่มีประโยชน์หรอก ยังไงซะซองจงก็รู้แล้วว่าพี่รักซองจง “ ร่างเล็กที่เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลย ตอนนี้กลับดึงแขนเค้าไปกอดซะแน่นแถมยิ้มหน้าบานอีกต่างหาก

    “ แล้วซองจงรู้เหรอ ว่าพี่รักซองจงแบบไหน “ มยองซูยื่นหน้าเข้าไปใกล้... ใกล้มากเกินไป ซองจงที่ไม่ชินกับท่าทางแบบนี้กของพี่ชายจึงปล่อยแขนแล้วถอยห่างออกมาเล็กน้อย ก้มหน้าก้มตาไม่ให้มยองซูเห็นว่าตัวเองหน้าแดงซะแล้ว

    “ รักก็คือรัก มีรักแบบไหนด้วยเหรอ ก็แบบที่ซองจงรักพี่มยองซูไง ไม่เหมือนกันเหรอ “ ร่างเล็กบอกเลิกลั่ก เมื่ออีกคนต้อนเค้าจนจนมุม


    แผ่นหลังร่างเล็กตอนนี้แนบชิดกับผนังห้องเสียแล้ว แถมยังไปไหนไม่ได้เพราะโดนแขนของมยองซูกักทางไว้ทั้งซ้ายและขวา ซองจงจึงได้แต่หลับตาแล้วเบือนหน้าหนีสายตาคมที่จ้องมองอยู่


    ฉากแบบนี้ซองจงเหมือนเคยเห็นในหนังบ่อยๆ.... แล้วต่อจากนี้ล่ะ....

    ต่อจากนี้....


    “ แล้วซองจงรักพี่แบบนี้หรือเปล่า “ มยองซูยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก มือขวาลูบหน้าซองจงเบาๆให้ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาจากนั้นจึงเข้าไปใกล้อีกนิด...


    เมื่อมยองซูเห็นว่าซองจงไม่ได้ผลักไสเค้า (อาจเพราะสติหลุดไปแล้ว - -“) จึงแนบริมฝีปากลงไปบนกลีบปากบางนั่นช้าๆ


     “ !!!!!!!!!!!!!!!! “ ร่างเล็กเบิกตาค้างด้วยความตกใจ


    คิมมยองซูไม่ปล่อยให้โอกาสที่ได้มาเสียเปล่า ใบหน้าหล่อเหลาเอาแต่กดปากย้ำๆลงไปที่เดิมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเหมือนของหวานที่กินเท่าไหร่ก็ไม่พอ จนร่างเล็กส่งเสียงประท้วงขึ้นมานั่นแหละพี่ชายตัวดีถึงจะยอมละจากปากบางนั่น


    “ พี่ ทำแบบนี้อีกแล้ว “ ซองจงบอกเสียงแผ่ว ร่างเล็กหอบน้อยๆเพราะขาดอากาศหายใจไปครู่ใหญ่

    “ อีกแล้ว?? “

    “ ก็...ตอนที่ซองจงไม่สบาย.. “ ซองจงคงมีอะไรจะพูดต่อแต่อายเกินกว่าจะพูด มยองซูนึกถึงเรื่องนั้นขึ้นมาได้จึงขำออกมา

    “ ไม่ได้หลับเหรอ “ มยองซูถามอย่างอารมณ์ดี ซองจงส่ายหน้า

    “ ก็เคลิ้มๆ แต่ว่าจำกลิ่นแชมพูได้ วันนี้ก็เหมือนกัน “ ร่างเล็กก้มหน้าตอบ มยองซูอดไม่ได้ที่จะดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดหนักๆให้สมใจ


    น่ารัก!!!!


    มยองซูรู้สึกนับถือในความอดทนของตัวเองขึ้นมาทันทีที่ไม่จับกดเจ้าตัวเล็กนี่ไปซะตั้งนานแล้ว


    “ งั้น..ชอบไหม..ที่พี่ทำกับซองจงแบบนี้ “

    “ ไม่รู้ซิ “ ใบหน้าเล็กลังเล

    “ งั้นก็ไม่ชอบน่ะซิ “

    “ .................. “ ร่างเล็กส่ายหัวอยู่กับอกมยองซู


    แค่ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบมยองซูก็ถือว่าตัวเองพัฒนาไปอีกขั้น หากจะมาคาดคั้นเอาคำตอบตอนนี้ก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย

    ค่อยๆเป็น ค่อยๆไป(?)ก็ได้ ^ ^


    “ ถ้างั้น วันนี้ยืมนอนกอดวันนึงได้ไหม “ มยองซูปล่อยให้ซองจงเป็นอิสระจากอ้อมกอดของตัวเอง

    “ จะยืมตุ๊กตาซองจงเหรอ? “ มยองซูอยากจะขำให้บ้าตายกับคำถามของซองจง แค่เดินเข้ามาในห้องนี้ก็น่าจะรู้แล้วว่าแค่ตุ๊กตาของพี่ดงอูห้องนี้ก็จะไม่มีที่ให้นอนแล้ว

    “ เปล่า อีกสองชั่วโมงเราต้องตื่นไปทำงานใช่ไหม ขอนอนกอดซองจงจนกว่าจะถึงตอนนั้น ได้ไหม? “


    ไหนบอกจะค่อยเป็นค่อยไป แล้วที่ขอได้ขอเอาอยู่ตอนนี้คืออะไร - -“


    เป็นอีกครั้งที่ซองจงใช้การพยักหน้าแทนคำตอบ...

    กลายเป็นคนพูดน้อยไปตั้งแต่เมื่อไหร่ น้องเล็กอีซองจง ^ ^



    ………………………………….



    …………………..




    …………




    จางดงอูตื่นขึ้นมาอย่างงงๆ

    เพราะคนที่นอนอยูข้างๆเค้าไม่ใช่มยองซูเหมือนเคย แต่เป็นสอง main vocal ของวงแทน


    “ อ่า.. ใช่ซิ เมื่อวานเรามานอนห้องนี้นี่หว่า “


    หลังจากบ่นพึมพำกับตัวเอง ดงอูก็ลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็วแล้วเดินกลับไปที่ห้องเพื่อจะเตรียมของไปอาบน้ำ ทั้งๆที่เดินงัวเงียออกมาจากห้องซองกยูแต่พอเปิดประตูจะเข้าไปในห้องตัวเองกลับหายง่วงเป็นปลิดทิ้ง!!


    จางดงอูยืนหน้าตาตื่นมองมยองซูนอนกอดซองจงอยู่พักใหญ่แล้วจึงปิดประตูไว้ตามเดิม



    ตอนนี้ จางดงอูก็มีเรื่องที่เด็ดกว่าไปเกทับอีซองยอลได้แล้ว..

    เพราะอะไรน่ะเหรอ?




    เหตุผลนั้นไม่ยาก เพราะจางดงอูนอนห้องเดียวกับคิมมยองซูน่ะซิ!!






END :)