Reborn : She couldn't see him เธอไม่อาจมองเห็นเขา [1896]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

สวัสดีคร้าบผู้อ่านทุกท่าน

หลังจากที่หายหน้าหายตาไปนานเพราะงาน(?)เยอะ

เนื่องจากซุ่มแต่งฟิคอีกเรื่องอยู่จึงได้ช้าไปขนาดนี้

นึกว่าแต่งเสร็จแล้วโปรเจค 1896 ใหม่จะได้เริ่ม

แต่มันไม่ใช่เลย!

เพราะผมไปเจอฟิคนี้ของต่างชาติเข้า เป็นภาษาปะกิต

อ่านแล้วดราม่าสุดๆ ควรค่าแก่การอ่านอย่างยิ่งยวด

ผมจึงได้ขออนุญาตแปลออกมาให้ทุกคนได้อ่านเช่นเดียวกัน

ถ้าใครอ่านภาษาอังกฤษได้รู้เรื่องก็กรุณาอ่านของต้นฉบับ

เพราะฝีมือคนแปลยังไม่เข้าขั้น อ่านแล้วอาจจะให้อารมณ์ได้ไม่ถึง

ถ้าอ่านไทยแล้วคิดว่าไม่สนุก ผิดที่ผม แต่ถ้าอ่านปะกิตแล้วไม่สนุก ผิดที่ผมจัดพื้นหลังไม่เข้า(จัดไม่เป๊น~)

เอาล่ะ ทุกคนอ่านให้สนุกนะคร้าบ~

She couldn't see him

-x-

The surgery was a major one.

Implanting organs and eye into Chrome,

Now she could be independent already.

Hibari looked at the bandages that were covering her eyes.

She would not need Mukuro anymore... Right?

-x-

"The surgery will be at afternoon," Tsuna looked up,

Surprisingly, Mukuro wasn't the one that asked for it.

It was Hibari.

Mukuro was just sitting aside, he looked so.

Indifferent.

Noticing the impregnable silence between the two guardians, Tsuna excused himself and left the room.

Hibari saw the door closed, and turned.

Mukuro drank the tea slowly, "What?"

The Cloud Guardian couldn't get it.

Chrome... In her eyes, Mukuro was the most important person to her, wasn't it?

And, now Mukuro looked so nonchalant about Chrome's surgery.

Perhaps he was feeling glad?

That the responsibility of making illusion organs for Chrome was going to be gone in the afternoon.

Did he loved Chrome?

Did he?

Hibari couldn't feel it,

Not even a little bit.

"After the surgery... Are you going to be with Chrome?" Hibari asked with his usual cold voice as he sat on the couch,

"No, I'll be busy. Do me a favor, take care of her."

Mukuro didn't see Chrome as his everything.

-x-

The soft hair fell on the bandage lightly, there was going to be a period that she couldn't see at all.

Hearing the door open, she spoke softly.

"Mukuro-sama?"

Wrong,

He's not Mukuro.

Walking to the bed, he sat beside it.

Holding Chrome's hand up gently,

Why are you doing this, Hibari Kyoya?

He didn't make any voice.

For Chrome, it's all... For Chrome.

Turning Chrome's hand so that his finger was touching the surface of her palm,

She couldn't know it was him, she will be disappointed.

He wrote slowly,

He will be Mukuro, for her sake.

'I'm here.'

He could see in that instant, Chrome smiled.

He saw the food tray that was left aside, and he silently cursed the nurses for not doing their jobs and probably he would bite them to death later on.

Taking the food tray up, his finger moved slowly.

'I'll feed you.'

Chrome seemed to stop moving, and she blushed.

Hibari sighed silently, and pressed the button beside the bed, making the bed position move, so that she could at least eat.

Mukuro... Really, meant a lot in her heart.

How about him?

Scooping a spoonful of rice up, his finger tapped her palm lightly, signaling her that the spoon was just in front of her.

Her usual smile was out, and she took a bite of it.

"It tastes nice," Her hand slowly closed on the finger.

Was it alright?

For her to fall more and more deeper with a person which didn't cared for her?

Was it alright for him to act as the person,

And making himself watching her falling deeper, finding more happiness,

While he could only stand in their shadows.

Was it alright?

-x-

It was morning already...

Hibari looked at the ceiling.

He had been pretending to be Mukuro for... weeks?

Saying that he will only speak when Chrome recover completely.

Chrome accepted that reason.

Love really covers everything.

It seemed that Chrome was getting happier each day.

He was in pain.

It was worth the pain.

-x-

He opened the door, and Chrome's voice was soon heard.

"Mukuro-sama, good morning! I heard from the nurses that I could get down and try to walk," She smiled,

As she tried to get down from the bed, she nearlyslid down.

Hibari quickly ran there and prevented her from falling.

"Thank you, Mukuro-sama, I'll be careful..."

Her smile.

Using Hibari as support, Chrome stood up, and tried to walk.

Her hand was holding Hibari's, so tightly.

Step by step, she managed to reach the wall in front of the bed.

She was smiling, and her grip on Hibari's hand never went loose.

"Mukuro-sama, I can walk already! Let's try to walk to the door, alright?"

Hibari sighed to himself,

'Rest more, you can't walk so far yet.'

Nodding her head, "If it's Mukuro-sama's wish,"

It was his wish.

His.

Hibari Kyoya's wish.

Chrome,

Can you see it?

Can you?

She can't.

-x-

Hibari walked in the room, and Chrome turned to face him,

As he approached her,

Everything will be the same as before,

Everything was progressing nicely until,

"Chrome, it's time to-... Eh? Hibari-san!" The nurse greeted.

Hibari could see the great changes on Chrome's face.

Her excitement was removed.

Replaced by,

Disappointment.

"Not Mukuro-sama?"

Hibari really wanted to say,

Mukuro wasn't the one for her.

Wake up.

Just wake up.

In the end the sentences he intended to say,

Just turned back to face him.

Chrome wasn't the one for you.

Wake up.

Just wake up.

He couldn't.

He's stuck,

In her shadows.

He only could watch her from the back..

-x-

He pulled the curtains, to prevent the sunlight from shining in.

Chrome was sleeping, and she seemed to have a sweet dream.

She was smiling.

So happily, so sweetly.

He sat on the bed, and leaned towards her, closer to her face.

He closed the distance between them.

He kissed her.

What have he... Done?

Hibari Kyoya, you're doomed.

You've fallen so deep already.

-x-

"Tomorrow the bandage will be removed, go and see her," Hibari stared at the male illusionist.

Mukuro looked up, "Maybe."

Hibari closed his eyes.

If Mukuro was not present,

She would be disappointed.

She would be.

Why, can't Hibari be Mukuro?

"You didn't visit her when she was in the hospital."

"I know."

"At least, tomorrow, go." He sighed in frustration.

"Hn."

Hibari Kyoya,

You're...

The worse.

You're making a bigger maze for Chrome, and you too.

Perhaps she would get out,

But not you.

You're lost.

Totally lost.

-x-

Hibari woke up, and looked at the time.

9.

Chrome's eyes bandage...

It would be removed soon.

"Not Mukuro-sama?"

No, he couldn't be affected by her words.

He's the strongest guardian,

He would behave like one.

Running out of the house, he left for the hospital.

Who will expect...

The love the Cloud guardian carried for the Chrome has exceeded everyone's expectations?

-x-

"I came-"

Chrome looked at him, Mukuro was beside her.

"Hi-Hibari?"

He looked at Mukuro,

At least he was here, or else he would bite him to death for sure.

"... I'm leaving," He mumbled loudly enough for them to hear,

As he left the ward, he turned to look at them for a little while.

Chrome's smile, and how she held the hands of Mukuro lightly.

Hibari Kyoya,

You've been left alone in the maze.

-x-

He didn't go to the hospital after Chrome's eyes bandages were taken away.

What reason could he use to see her?

Saying that he was the 'Mukuro'?

That will just make her upset.

And he would be someone that lied to her.

A totally... Hurting lie.

For both of them.

Behave like a strongest guardian.

He could take it.

He... could.

-x-

Weeks.

No news of how Chrome was.

Turning the lights on, he heard the doorbell.

Walking to the door, he grumbled to himself that he would bite whoever that was at the doorway to death.

It was so early, and the herbivore had the guts to disturb him.

Opening the door, he stopped.

"Hibari," She smiled.

Chrome.

"... What's the matter."

He could see the slight fear, but he chose to ignore it.

"You need to come in...?"

Chrome was a little surprise for what he said, she shook her head.

"It's alright, I'm here to give you this."

She gave him a small card, and he stared at it.

"Mukuro-sama and I... We're getting married."

This wasn't what he wanted to hear.

No.

Hibari, the maze.

You needed her to get out.

"I guess you aren't a bad person, right? Since you came to visit me at least once," She smiled.

No,

It's not only once.

Everyday.

He came everyday.

She stayed there for weeks,

And he came for weeks.

But he stopped.

Until she could see.

"You'll come, right?" She took a step back,

"I'll see,"

-x-

It was the wedding already.

The date,

1st of June,

That's right.

It was that day that determined everything.

Walking out of the house, his phone rang.

"Ky-Kyoya!"

Cavallone.

"What?"

"Someone is planning to destroy the wedding between Chrome and Mukuro, tey are at the forest near the church now-"

Dino looked at his phone,

Hibari ended the call already.

Dino sighed, his former student.

He knew everything that Hibari had done for Chrome, but he didn't know if Chrome was aware of it.

About that he had to ask Hibari.

What he could say was,

It did not matters if Chrome could see or not,

She just couldn't see Hibari.

-x-

Eighteenth down.

The tonfas were stained with blood, and Hibari slammed it onto the person next to him, getting the tonfas bloodier.

Nineteenth down.

Turning, he saw a gun.

Bang.

-x-

The door to the church opened, and the music started to play.

Chrome stepped in, and everyone could see a happy and pretty bride.

She could see the seat for Hibari was empty, but that didn't affected her.

Hibari wasn't a bad person though, she thought.

If she knew everything he had done for her,

What will she think of him?

Resting her hand onto Mukuro's lightly, she smiled.

"Will you..."

-x-

Twenty-eighth down.

His vision was blurring.

Two more.

Just two more.

As he started to fall, he cursed himself from being so useless.

He heard more gunshots,

And the two persons fell.

"Kyoya, are you alright?"

He saw those blood.

Hibari, no.

He was dying.

"Ky-Kyoya! Romario! Get the car!"

Hibari listened to the sound the leaves made when people stepped on it hurriedly.

"Chrome Dokuro, your answer?"

"Kyoya... Does she know about all these?"

"I do."

"She doesn't... know."

"You two are hereby announced as husband and wife...-"

"Kyoya! Don't close your eyes! Don't!"

She couldn't see him, in the end.

The End.

-x-

อุ๊ยตาย ลืมให้เครดิต

-thPeekaBoo แห่ง fanfiction.net-

เนื้อเรื่อง

เธอไม่อาจมองเห็นเขา

-x-

เป็นการผ่าตัดครั้งใหญ่ทีเดียว

ปลูกถ่ายทั้งอวัยวะภายในและดวงตาให้กับโคลม

เท่านี้เธอก็จะเป็นอิสระเสียที

ฮิบาริจ้องมองผ้าพันแผลที่ปิดตาเธออยู่

เท่านี้เธอก็ไม่จำเป็นต้องมีมุคุโร่อีกแล้ว... ใช่หรือเปล่า?

-x-

“การผ่าตัดจะมีในตอนบ่าย” สึนะเงยหน้าขึ้น

น่าแปลก มุคุโร่ไม่ได้เป็นผู้เสนอ

แต่เป็นฮิบาริ

มุคุโร่เพียงแค่อยู่ห่างๆ ไม่มายุ่งเกี่ยว เขาแสดงออกราวกับว่าเขา

ไม่แยแสอะไร

รู้ดีว่าความเงียบระหว่างสองผู้พิทักษ์คงไม่ถูกทำลายลงง่ายๆ สึนะจึงขอตัวออกจากห้องไป

ฮิบาริมองประตูที่ปิดลง และหันกลับมา

มุคุโร่ยกชาขึ้นจิบอย่างใจเย็น “อะไรเหรอครับ?”

เมฆาหนุ่มไม่เข้าใจเลย

โคลม... ในสายตาเธอ มุคุโร่เป็นบุคคลอันเป็นที่รักยิ่ง ใช่หรือเปล่า?

แต่มุคุโร่กลับดูไม่ใส่ใจการผ่าตัดของโคลมแม้แต่น้อย

หรือว่าเขารู้สึกยินดี?

ที่หน้าที่สร้างอวัยวะลวงตาให้กับโคลมจะได้พ้นๆ ไปเสียที

เขารักโคลมหรือเปล่า?

เขารักหรือเปล่า?

ฮิบาริสัมผัสไม่ได้เลย

ไม่แม้แต่จะน้อยนิด

“หลังการผ่าตัด... นายจะอยู่กับโคลมรึเปล่า?” ฮิบาริถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างเคยจากบนโซฟา

“ไม่ล่ะ ผมงานยุ่ง ช่วยดูแลเธอให้ผมทีละกันนะครับ”

มุคุโร่ไม่ได้มองโคลมเป็นทุกสิ่งของตัวเอง

-x-

ผมอันนุ่มสลวยสัมผัสกับผ้าพันแผลอย่างแผ่วเบา ในช่วงนี้เธอจะยังมองไม่เห็นอะไร

ได้ยินเสียงประตูเปิด เธอเอ่ยถามเสียงเบา

“ท่านมุคุโร่เหรอคะ?”

ไม่ใช่

เขาไม่ใช่มุคุโร่สักหน่อย

เขาเดินไปที่ข้างเตียง และนั่งลง

กุมมือโคลมและยกขึ้นอย่างอ่อนโยน

นายทำอย่างนี้ทำไมกัน ฮิบาริ เคียวยะ?

เขาไม่ส่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียว

เพื่อโคลม ทั้งหมด...เพื่อโคลมเท่านั้น

เขาหงายมือของโคลมขึ้นและใช้นิ้วลูบไล้ไปบนมือของเธอ

จะให้เธอรู้ไม่ได้ว่าเป็นเขา จะให้เธอต้องผิดหวังไม่ได้

เขาเขียนมันลงบนฝ่ามือเธออย่างช้าๆ

เขาจะเป็นมุคุโร่เอง เพื่อเธอ

‘ผมอยู่นี่’

เขาเห็นได้ในทันทีที่เขียนจบ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโคลม

เขาเหลือบเห็นถาดอาหารยังไม่ได้ถูกแตะต้องวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียงและนึกหงุดหงิดอยู่ในใจที่นางพยาบาลไม่ยอมทำหน้าที่ของตัวเอง เขาจะขย้ำพวกนั้นให้ตายทีหลัง

เขายกถาดอาหารขึ้นมาด้วยมือหนึ่ง อีกมือเขียนฝ่ามือของเธอช้าๆ

‘ผมจะป้อนคุณให้’

โคลมชะงักไป ก่อนที่แก้มจะขึ้นสีแดงระเรื่อ

ฮิบาริถอนหายใจอย่างเงียบๆ พร้อมกับกดปุ่มยกเตียงให้สูงขึ้นจนอยู่ในระดับที่เธอสามารถกลืนอาหารลงไปได้

มุคุโร่...มีความหมายกับเธอมากจริงๆ

แล้วเขาล่ะ?

ตักข้าวต้มขึ้นมาช้อนหนึ่ง นิ้วของเขาสะกิดเรียกเธอให้รู้ว่าช้อนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว

เธอหุบยิ้มลงและรับเอาช้อนนั้นเข้าไป

“อร่อยจังค่ะ” มือของเธอค่อยๆ หุบจับนิ้วบนฝ่ามือ

คงไม่เป็นไรใช่ไหม?

ที่เธอจะตกหลุมรักมากยิ่งขึ้น กับคนที่ไม่ได้สนใจใยดีเธอ?

คงไม่เป็นไรใช่ไหม ที่เขาจะแสดงเป็นคนคนนั้นซะเอง

และมองเธอถลำลึกลงไป ได้พบกับความสุขความยินดี

ขณะที่เขาได้แต่เพียงเฝ้าดูจากในเงามืด

คงไม่เป็นไรใช่ไหม?

-x-

เช้าแล้ว...

ฮิบาริมองดูเพดานพร้อมกับครุ่นคิด

เขาแกล้งเป็นมุคุโร่มา...กี่สัปดาห์แล้วกันนะ?

บอกไปว่าเขาจะยอมพูดกับโคลมเมื่อเธอหายดีแล้ว

โคลมยอมรับเงื่อนไขแต่โดยดี

ความรักชนะทุกสิ่งจริงๆ

โคลมมีสีหน้ายิ้มแย้มและมีความสุขมากขึ้นทุกวัน

เขากำลังเป็นทุกข์

แต่มันก็คุ้มค่ากับความทุกข์นั้น

-x-

เขาเปิดประตูออก ตามมาด้วยเสียงโคลมอย่างทันทีทันใด

“ท่านมุคุโร่ อรุณสวัสดิ์ค่ะ! คุณพยาบาลบอกฉันว่าให้ฉันลองลงไปเดินดูได้” เธอยิ้มอย่างสดใส

ระหว่างที่เธอพยายามจะก้าวลงจากเตียง เธอก็เกือบจะลื่นตกลงมา

ฮิบาริรีบตรงเข้าไปหยุดร่างของเธอเอาไว้

“ขอบคุณค่ะ ท่านมุคุโร่ ฉันจะระวังค่ะ...”

รอยยิ้มของเธอ...

โดยใช้ฮิบาริเป็นฐานค้ำยัน เธอลุกขึ้นและพยายามเดินไปอย่างช้าๆ

กุมมือของฮิบาริเอาไว้แน่น

ก้าวแล้วก้าวเล่า เธอเดินไปจนถึงกำแพงตรงข้ามกับเตียงได้

เธอยิ้มออกมา มือเธอที่เกาะกุมอยู่กับฮิบาริไม่คลายลงเลย

“ท่านมุคุโร่ ฉันเดินได้แล้วค่ะ! ลองเดินไปที่ประตูดูนะคะ”

ฮิบาริถอนหายใจกับตัวเอง

‘พักผ่อนมากๆ คุณยังเดินไปไม่ได้ไกล’

เธอพยักหน้า “ถ้าท่านมุคุโร่ว่าอย่างนั้น ก็ได้ค่ะ”

ไม่ใช่มุคุโร่ เขาต่างหาก

เขา

ฮิบาริ เคียวยะ

โคลม

เธอเห็นหรือเปล่า?

เห็นหรือเปล่า?

เธอไม่เห็นหรอก

-x-

ฮิบาริเดินเข้าไปในห้อง และโคลมก็หันมาทางเขา

 

เขาเดินเข้าไปหาเธอ

ทุกอย่างจะเป็นอย่างที่ผ่านมา

ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีจนกระทั่ง

“คุณโคลม ได้เวลาทานเอ๋? คุณฮิบาริ!” นางพยาบาลทักทาย

ฮิบาริมองเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของโคลมอย่างชัดเจน

ความสดใสของเธอหายไป

และถูกแทนที่ด้วย

ความผิดหวัง

“ไม่ใช่ท่านมุคุโร่เหรอ?”

ฮิบาริอยากจะบอกให้เธอรู้

มุคุโร่ไม่ได้เกิดมาเพื่อเธอหรอก

ลืมตาเสียที

ลืมตาเสียทีเถอะ

ก่อนที่เขาจะจบประโยคนั้นลง เขาก็หันมาพูดกับตัวเอง

โคลมไม่ได้เกิดมาเขาหรอก

ลืมตาเสียที

ลืมตาเสียทีเถอะ

เขาลืมตาไม่ได้

เขาติดบ่วงเข้าแล้ว

อยู่ใต้เงาของเธอ

เขาทำได้เพียงมองเธอจากข้างหลัง...

-x-

เขาดึงผ้าม่านปิดลง บังแสงแดดไม่ให้เข้ามาด้านใน

โคลมกำลังหลับอยู่ และดูเหมือนจะเป็นหลับฝันดีเสียด้วย

เธอกำลังยิ้ม

รอยยิ้มที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข รอยยิ้มที่อ่อนหวาน

เขานั่งลงบนเตียง และเอนตัวไปเหนือเธอ ใกล้เข้าไปยังใบหน้าของเธอ

เขาเลื่อนหน้าเข้าไป ช่องว่างระหว่างเขาและเธอหายไปในเสี้ยวเวลานั้น

เขาจูบเธอ

เขาทำ...อะไรลงไป?

ฮิบาริ เคียวยะ นายถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว

นายถลำลึกจนเกินไปแล้ว

-x-

 “พรุ่งนี้เธอจะได้เอาผ้าปิดตาออกแล้ว ไปหาเธอซะ” ฮิบาริจ้องนักมายาหนุ่ม

มุคุโร่มองตอบ “อาจจะนะครับ”

ฮิบาริหลับตาลง

 

ถ้ามุคุโร่ไม่ไป

 

เธอจะต้องผิดหวังอย่างมาก

 

เธอจะต้องผิดหวัง

 

ทำไมกัน ฮิบาริถึงไม่ใช่มุคุโร่?

 

“นายไม่ได้ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลเลย”

 

“ผมรู้แล้วครับ”

 

“อย่างน้อยก็พรุ่งนี้ ไปซะ” เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด

 

“อือฮึ”

 

ฮิบาริ เคียวยะ

 

นาย...

 

ทำผิดมาก

 

นายกำลังสร้างเขาวงกตให้ใหญ่ขึ้นไปอีก สำหรับโคลม และสำหรับตัวนายเองด้วย

 

เธออาจจะออกไปได้

 

แต่ไม่ใช่นาย

 

นายหลงทางแล้ว

 

หลงทางโดยสมบูรณ์

 

-x-

 

ฮิบาริตื่นขึ้นมามองดูเวลา

 

เก้าโมง

 

ผ้าพันแผลที่ตาของโคลม...

 

กำลังจะหายไป

 

“ไม่ใช่ท่านมุคุโร่เหรอ?”

 

ไม่ เขาจะถูกคำพูดของเธอทำให้หวั่นไหวไม่ได้

 

เขาเป็นผู้พิทักษ์สุดแกร่ง

 

เขาจะต้องทำตัวให้สมกับที่ได้เป็น

 

รีบร้อนวิ่งออกจากบ้าน เขาตรงไปที่โรงพยาบาล

 

ใครจะคาดคิด...

 

ความรักที่ผู้พิทักษ์แห่งเมฆามีให้กับโคลมได้เหนือล้ำความคาดหมายของทุกคนไปมาก

 

-x-

 

“ฉันมาแล้ว”

 

...

 

โคลมหันมามองเขา มุคุโร่ยืนอยู่ข้างๆ

 

“คคุณฮิบาริ?”

 

เขาหันไปสบตากับมุคุโร่

 

อย่างน้อยหมอนั่นก็มา ไม่อย่างนั้นเขาคงจะต้องขย้ำหมอนั่นให้ตายจริง

 

“...ฉันไปล่ะ” เขาพึมพำเสียงดังพอจะให้ทั้งสองคนได้ยิน

 

ระหว่างที่เขาออกจากห้องไป เขาชำเลืองมองทั้งสองอยู่ครู่หนึ่ง

 

มองดูรอยยิ้มของโคลม และมองดูเธอกุมมือของมุคุโร่อย่างอ่อนโยน

 

ฮิบาริ เคียวยะ

 

ในเขาวงกตนี้เหลือนายตัวคนเดียวแล้ว

 

-x-

 

เขาไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลอีกเลยนับแต่วันที่โคลมเอาผ้าพันแผลที่ตาออก

 

เขามีเหตุผลอะไรจะต้องไปหาเธออีก?

 

ไปบอกว่าเขานี่แหละคือ ‘มุคุโร่’ หรือยังไง?

 

จะทำให้เธอเป็นกังวลซะเปล่าๆ

 

แล้วเขาก็จะกลายเป็นคนที่หลอกลวงเธอ

 

คำหลอกลวงที่...สุดแสนจะเจ็บปวด

 

สำหรับทั้งคู่

 

ทำตัวให้สมกับเป็นผู้พิทักษ์สุดแกร่ง

 

เขาทนได้

 

เขา...ทนได้

 

-x-

 

หลายสัปดาห์ผ่านไป

 

ไม่มีข่าวคราวของโคลมอีกเลย

 

เปิดไฟสว่างขึ้น เขาได้ยินเสียงกริ่งประตู

 

เดินไปยังประตู พลางเขาก็คิดในใจไปว่าจะขย้ำใครก็ตามที่อยู่หน้าประตูให้ตายซะ

 

เช้าจะแย่ สัตว์กินพืชตัวไหนที่มารบกวนเขา

 

เปิดประตูออกไป เขาหยุดชะงัก

 

“คุณฮิบาริ” เธอยิ้ม

 

โคลม

 

“...มีธุระอะไร?”

 

เขามองเห็นความกลัวที่อยู่ในดวงตาเธอแม้จะมีเพียงน้อยนิด แต่เขาก็ทำเป็นไม่สนใจ

 

“จะเข้ามาเหรอ...?”

 

โคลมตกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่ได้ยิน และส่ายหน้าเบาๆ

 

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเพียงแค่นำสิ่งนี้มามอบให้กับคุณ”

 

เธอยื่นการ์ดใบเล็กๆ ให้กับเขา เขามองดูมันอย่างเงียบๆ

 

“ท่านมุคุโร่กับฉัน... เรากำลังจะแต่งงาน”

 

นี่ไม่ใช่ที่เขาอยากจะได้ยิน

 

ไม่

 

ฮิบาริ เขาวงกตนี้

 

นายต้องพาเธอออกไป

 

“ฉันคิดว่าคุณคงไม่ใช่คนที่เลวร้ายอะไร ใช่รึเปล่า? ก็คุณมาเยี่ยมฉันตั้งครั้งนึง” เธอยิ้ม

 

ไม่

 

ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

 

ทุกวันต่างหาก

 

เขาไปหาเธอทุกวัน

 

เธออยู่ที่นั่นหลายสัปดาห์

 

และเขาก็ไปหาเธอทุกสัปดาห์

 

แต่เขาก็หยุด

 

เมื่อเธอมองเห็น

 

“คุณจะมาใช่มั้ย?” เธอถอยไปก้าวนึง

 

“ฉันจะคิดดู”

 

-x-

 

ถึงวันงานแล้ว

 

วันที่

 

คือ 1 มิถุนายน

 

ถูกต้องแล้ว

 

เป็นวันที่ตัดสินทุกสิ่ง

 

เขาเดินออกมาจากบ้าน พอดีโทรศัพท์ดังขึ้น

 

“คเคียวยะ!”

 

ม้าพยศ

 

“อะไร?”

 

“มีใครบางคนวางแผนจะทำลายงานแต่งของโคลมกับมุคุโร่ พวกมันอยู่ที่ป่าใกล้กับโบสถ์แล้วตอน“

 

ดีโน่มองโทรศัพท์

 

ฮิบาริตัดสายไปแล้ว

 

ดีโน่ถอนหายใจ อดีตลูกศิษย์ของเขานี่นะ

 

เขารู้เรื่องทุกอย่างที่ฮิบาริทำให้โคลม แต่เขาไม่รู้ว่าโคลมจะรู้เหมือนกับเขาหรือเปล่า?

 

เรื่องนั้นเขาจะต้องถามฮิบาริ

 

สิ่งที่เขาพูดได้ก็มีเพียง

 

ไม่ว่าตาเธอจะมองเห็นหรือไม่ก็ไม่เกี่ยว

 

เธอไม่อาจมองเห็นฮิบาริ

 

-x-

 

เสร็จไปสิบแปด

 

ทอนฟาเต็มไปด้วยคราบเลือด ฮิบาริฟาดมันใส่คนที่อยู่ใกล้ ทำให้มันแดงฉานยิ่งขึ้น

 

เสร็จไปสิบเก้า

 

หันกลับไป เขาเจอกับกระบอกปืน

 

ปัง

 

-x-

 

ประตูโบสถ์เปิดออก และดนตรีก็เริ่มบรรเลง

 

โคลมก้าวเข้ามา ที่ทุกคนมองเห็นก็คือเจ้าสาวผู้งดงามและมีความสุข

 

เธอเห็นที่นั่งของฮิบาริว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้มีผลอะไรกับเธอ

 

ยังไงฮิบาริก็ไม่ใช่คนไม่ดี เธอคิด

 

ถ้าเพียงแต่เธอรู้ว่าฮิบาริได้ทำอะไรให้กับเธอบ้าง

 

เธอจะคิดกับเขาเช่นไร?

 

วางมือของเธอลงบนมือมุคุโร่อย่างแผ่วเบา เธอยิ้มอย่างเปี่ยมสุขขณะที่บาทหลวงเริ่มร่ายพิธี

 

“คุณจะรับ...”

 

-x-

 

เสร็จไปยี่สิบแปด

 

ภาพตรงหน้าเขาเริ่มพร่ามัว

 

อีกสอง

 

อีกแค่สอง

 

เขาล้มลง ได้แต่โมโหตัวเองที่ทำประโยชน์อะไรไม่ได้

 

เขาได้ยินเสียงปืนดังขึ้นอีก

 

และสองคนที่เหลือก็ล้มลง

 

“เคียวยะ เป็นอะไรรึเปล่า?”

 

เขามองเห็นเลือดเต็มไปหมด

 

ฮิบาริ ไม่...

 

เขากำลังจะตาย

 

“คเคียวยะ! โรมาริโอ! เอารถมาเร็ว!”

 

ฮิบาริฟังเสียงสั่นไหวของใบไม้ที่ดังขึ้นตามฝีเท้าที่คนวิ่งไป

 

--

 

“โคลม โดคุโร่ คำตอบของคุณ?”

 

--

 

“เคียวยะ...เธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้รึเปล่า?”

 

--

 

“รับค่ะ”

 

--

 

“เธอ...ไม่รู้หรอก”

 

--

 

“ผมขอประกาศให้คุณทั้งสองเป็นสามีภรรยากัน...”

 

--

 

“เคียวยะ! อย่าหลับตานะ! อย่า!”

 

--

 

ในที่สุดแล้ว เธอก็ไม่อาจมองเห็นเขา

 

THE END

 

--

 

R:”จบไปแล้วครับ สำหรับ She couldn’t see him อารมณ์เรื่องสุดยอดไปเลยใช่มั้ยล่ะครับ! (ชื่นชมๆ) ขอให้ทุกคนมีความสุขเหมือนโคลมกับฮิบารินะครับ วะฮ่าๆๆ!”

 

DX:”นั่นอวยพรเหรอนั่นน่ะ...”