คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Disappear # 05
“พีช วันนี้กูสั่งมึงว่าอะไร มึงอยากลองดีใช่มั้ย?!!!!!!!
ผมเดาอาการคนตรงหน้าได้เลยว่าโมโหแค่ไหนขืนผมแรงตอบมีหวังระเบิดลงแน่นอน
“วันนี้มึงสั่งกูไม่ให้ออกไปไหน” ผมตอบกลับไปเสียงปกติ ไม่โวยวายเหมือนทุกที
“รู้แล้วยังขัดคำสั่งกูอีกนะมึง” พายไม่มีท่าทีที่จะอ่อนลงเลย อดทนไว้ไอ้พีช
“ก็กูต้องไปทำงานหาเงิน คนหาเช้ากินค่ำอย่างกูต้องกินต้องใช้” ผมเองก็พยายามระงับอารมณ์ของตัวเองเหมือนกัน
“แล้วทำไมถึงไม่บอกกู”
“แล้วถ้ากูบอกมึงจะให้กูออกไปมั้ย? อีกอย่างกูก็ไม่เห็นว่ามันจะมีเหตุผลอะไรที่ไม่ให้กูออกจากบ้าน” ผมเริ่มเถียง
“มึงไม่จำเป็นต้องรู้เหตุผล รู้แค่ว่าถ้ากูสั่งมึงต้องทำตาม” พายกระชากแขนของผม สายตาจ้องมองผมราวจะกินเลือดกินเนื้อ
“มึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งกู อ่อ ถ้าเรื่องคลิปล่ะก็…มึงอยากปล่อยก็ปล่อยเลย กูจะได้ดังเผื่อมีคนจ้างกูจะได้มีเงินมาผลาญเล่น” ผมประชดกลับไปโดยไม่เกรงกลัวร่างสูงแม้แต่น้อย
“ถ้าถามกูว่ากูมีสิทธิ์อะไร…” พายพูดเพียงแค่นั้น ก่อนจะรวบตัวเอาไว้ตอนนี้แผ่นหลังผมสัมผัสกับอกแกร่ง พายโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆแถวซอกคอผม ลมหายใจอุ่นๆที่รดอยู่ทำให้ผมรู้สึกหมดแรงอย่างประหลาด จากนั้นพายก็กระซิบเบาๆแต่ผมกลับได้ยินชัดเจน
“สิทธิ์ของความเป็นผัวมึงไง” สิ้นเสียงคำตอบของพาย ตาของผมเบิกกว้างไปด้วยความตกใจ สัญชาติญาณเอาตัวรอดเริ่มทำงานอีกครั้ง ผมดิ้นรนขัดขืนเต็มที่ แต่ด้วยผมเป็นฝ่ายโดนรวบตัวเลยเป็นฝ่ายเสียเปรียบ
“ปล่อยกู!! ”
“เรื่องอะไรกูจะปล่อย มึงอยู่นิ่งๆให้กูทำหน้าที่ผัวมึงดีกว่า” พายเอ่ย
พร้อมมือที่สอดเข้ามาในเสื้อของผม มือเรียวสัมผัสกับตัวผมลูบไล้ไปทั่วหน้าท้องจนผมรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ส่วนมืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็ปลดกระดุมเสื้อของผมเล็กน้อย ก่อนที่จะสอดมือเข้าไปเคล้นคลึงยอดอกของผมจนแข็ง ร่างกายเริ่มอ่อนแรงอย่างช้าๆ จนทรงตัวแทบไม่อยู่ แต่เหมือนว่าพายเองก็รู้เลยจับผมนอนลงบนโซฟา ทำให้สติผมกลับคืนมาอีกครั้ง ผมจัดการเตะไปที่ท้องของพายเต็มแรง จนพายล้มลงไปจนนอนกองกับพื้น ผมใช้โอกาสนี้วิ่งหนีขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง มือก็รีบคว้าลูกบิดเพื่อปิดประตูแต่มัยช้าไป เพราะมือของพายคว้าเอาไว้ พายรีบแทรกตัวเข้ามาให้ ผมรู้สึกไม่ปลอดภัยเลยได้แต่เดินถอยหนี
“ไอ้พายมึงอย่าเข้ามา” ผมคว้าแจกันที่โต๊ะมาไว้ในมือ พายเลยยืนนิ่งไม่เดินเข้ามาหาผม
“ทำไมมึงจะตีกูเหรอ” พายถามเสียงเรียบ บ่งบอกว่าไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำขู่ของผม
“เออ สิ” ผมบอกมันไป ทั้งที่ในใจไม่อยากลงไม้ลงมือหรอก ในเมื่อพายมันจะทำกับผมแบบนี้ ต่อให้ผมรักมันแค่ไหน ผมก็ไม่ยอม
“เฮ้ย !!!” ผมร้องลั่น เมื่อตัวของตนเองโดนเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงจนผมจุก ผมดันตัวขึ้นมาแต่ก็โดนอีกฝ่ายผลักให้นอนลงไปอีกครั้ง พายเองก็เข้ามาคร่อมผมเอาไว้
.
.
.
เสี่ยงไหม (เจอกันที่ไบโอทวิตไรต์)
.
.
.
Tru Tru
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ไม่ใช่ของผมน่าจะเป็นของพาย
“พายโทรศัพท์มึงดัง” ผมหาข้ออ้างบ่ายเบี่ยง
“ช่างมัน”
“แต่ว่ามันดังไม่หยุดเลยนะ อาจจะเป็นของน้องมิวก็ได้” ผมเอ่ย พายชะงักขึ้นมานิดนึง แล้วลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ ผมสังเกตสีหน้าพายดูคร่ำเครียด พายเองก็เหมือนรู้ว่าผมจ้องมองอยู่ก็เข้าไปในห้องน้ำ โดยทิ้งให้ผมนอนบนเตียงคนเดียว
.................................................................................................
มาอัพแล้ว ตอนนี้ไรต์อยากให้ช่วยเม้นหน่อยนะครับ
มันอาจจะสั้นไปหน่อยนะครับ
ส่วนใครจะไปเสี่ยง ก็เข้าไปในทวิตเตอร์ไรต์ @tan_yung0209 นะครับ เข้าไปก็จะเจอ
บล็อกนี้ http://tan-yung0209fiction.blogspot.com/ ที่ไบโอทวิตครับ
สุดท้ายนี้ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ
ป.ล. ใครไม่ไปเสี่ยงเสียดาย
ความคิดเห็น