คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter two ปะทะ!?
ปัง!
ประตูห้องเรียนของห้องมอห้าห้องบีถูกเปิดออกโดยหนุ่มคาริสม่าประจำโรงเรียน พร้อมเพื่อนรักที่เดินตามมาติดๆ ท่ามกลางความมึนงงของคนในห้อง
“มึง ไอ้ที่นั่งริมหน้าต่างใช่มั้ยที่คายหมากฝรั่งใส่หัวกู”ร่างสูงชี้ไปที่รุ่นน้องที่นั่งติดริมหน้าต่าง แต่ทว่าเจ้าตัวกลับดูไม่สะทกสะท้านเลย
“ผมก็คายหมากฝรั่งของผม ไม่ได้คายใส่หัวพี่สักหน่อย”
“มึงจะบอกว่ากูโง่ เอาหัวไปรับหมากฝรั่งมึงงั้นสิ”ร่างสูงขึ้นเสียง
“พี่พูดเองนะ”
“ไอ้...”
“คิมฮันบิน!!”ก่อนที่ร่างสูงจะเข้ากระชากคอเสื้อรุ่นน้องตรงหน้า อาจารย์สุดโหดก็รีบห้ามทันที
“นี่มันคาบประวัติศาสตร์ และฉันก็ยังสอนไม่จบ พวกนายไม่มีสิทธิ์เข้ามาโดยไม่เกรงใจฉันแบบนี้”
“ผมขอโทษแทนฮันบินด้วยครับ”ชายอีกคนกล่าวขอโทษแทนเพื่อน
“แต่ผมต้องเคลียร์กับมันนะอาจารย์”
“อยากจะเคลียร์กันตอนนี้ หรืออยากจะติดศูนย์วิชาฉันก็เลือกเอานะ คิมฮันบิน”
“โห่ จารย์”ร่างสูงทำสีหน้าไม่พอใจแต่ก็ยอมออกมาแต่โดยดี ติดศูนย์วิชาประวัติศาสตร์นี่นรกชัดๆ
ให้ตายเหอะ เพิ่งใช้ชีวิตสบายๆในโรงเรียนใหม่ไม่ถึงสองอาทิตย์ก็มีเรื่องอีกแล้ว ท่าทางผมจะไปมีเรื่องกับผู้มีอิทธิพลซะด้วยสิ ตอนนี้ผมอยู่ในห้องๆหนึ่ง น่าจะเป็นห้องพักส่วนตัวของรุ่นพี่สองคนนั้น
“คู-จุน-ฮเว”ร่างสูงทวนชื่อ “เพิ่งย้ายมาเทอมนี้สินะ” รุ่นพี่ที่ชื่อคิมฮันบินกำลังอ่านประวัติของผมบนกระดาษที่เพิ่งปริ้นออกมาสดๆร้อนๆ
“ท่าทางจะก่อเรื่องไว้เยอะ”
“พวกพี่จะเอาไงก็ว่ามาเหอะ จะรีบกลับบ้าน”
“เอาไงน่ะเหรอ”คนตรงหน้าเลิกคิ้ว “ไอ้ที่อยู่บนหัวกูตอนนี้จะทำยังไง แม่งติดหนึบชิบ”
“ผมจ่ายค่าตัดผมให้พี่ก็ได้ เคปะ”
“มึงกวนกูเหรอ” คิมฮันบินเข้ามากระชากคอเสื้อผม เห็นว่าเป็นรุ่นพี่เหอะ ไม่งั้นต่อยไปแล้ว - -
“ใจเย็นน่ามึง น้องมันคงไม่ตั้งใจ” รุ่นพี่อีกคนเข้ามาห้าม ผมไม่รู้ว่าพี่แกกำลังหลับอยู่ หรือตาพี่แกมีแค่นั้น
แต่คงจะเป็นอย่างหลังนะ
“มึงเข้าใจปะว่ากูเสียเซลฟ์มากที่ต้องเดินไปไหนมาไหนแบบนี้ มึงดูหัวกูดิ - -” คิมฮันบินหันไประบายกับเพื่อน
“เออ กูเข้าใจ”
“มึง คงไม่อยากโดนไล่ออกใช่มั้ย” แสยะยิ้มแบบนั้นหมายความว่าไง(วะ)ครับ “จีวอน เอาใบตัดคะแนนมอห้าห้องบีมาดูหน่อยดิ ไอ้เด็กนี่โดนตัดไปเท่าไหร่แล้ว”
“เข้าเรียนช้า โดดเรียน หลับในห้อง ส่งงานช้า รวมๆก็...” รุ่นพี่ตาตีบนามจีวอน เดินมาที่โต๊ะพร้อมใบตัดคะแนน แค่อาทิตย์เดียวทำไมตัดไปเยอะจังวะครับ
“ถ้าแจ้งผู้ปกครอง คงสนุกน่าดูว่ามั้ยมึง 5555”
“เฮ้ยพี่ อย่าทำแบบนั้น” ถ้าพ่อรู้มีหวังตายแน่ - -
“มันพูดขนาดนั้นเลยเหรอวะ” พี่จินทำหน้าแทบไม่อยากเชื่อกับเรื่องที่ผมเล่าให้ฟัง
“ใช่ดิฮยอง ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกผอนะ ผมต่อยไปแล้ว - -”
“จะให้น้องกูไปเป็นเบ๊ กูไม่ยอมหรอกเห้ย” พี่จินพูดพลางกำหมัดแน่น “เดี๋ยวมีเคลียร์”
“รักฮยองว่ะ” ซาบซึ้งใจจริงๆครับ
[จินฮวาน part]
ตกเย็นผมก็ไปหาไอ้จุนที่โรงเรียน เพื่อจะไปดูหนังหน้าไอ้คนที่มันกล้าใช้น้องผม ผมว่าไอ้จุนดุแล้วนะ ผมว่าไอ้รุ่นพี่นั่นคงดุกว่าหลายเท่าเลยหละ
“เออๆ กูอยู่หน้าโรงเรียนละ กำลังเข้าไป”
ปี๊บบบบ เอี๊ยดด
“ขับชิดขนาดนี้ไม่เหยียบหัวกูเลยล่ะ” ผมตะโกนด่าไอ้รถสปอร์ตที่เพิ่งขับเฉียดแขนผมไปตะกี้ ถ้ามันชิดอีกนิดเดียวผมคงล้มไปกองกับพื้นแน่ๆ แต่มันได้ยินผมด่าปะ รถสปอร์ตสีดำจอดเทียบฟุตบาตข้างหน้าไม่นานประตูฝั่งคนขับก็เปิดออก
“พี่ไม่ได้เฉี่ยวน้องใช่ปะ ตะกี้” ไอ้ตี๋ตาตีบเดินลงมาจากรถ มาดูอาการผม
“ใครน้องแกวะไอ้ตีบ” เฟลครับ ผมแค่ตัวเตี้ยไปนิดเดียว มาหาว่าผมเป็นน้องมันได้ไง
“ก็...”
“ฉันเรียนมหาลัยแล้วเว้ยย” ผมโวยวาย
“ขอโทษละกันพี่” คนตรงหน้าทำหน้าไม่อยากเชื่อ แต่ก็ยอมขอโทษแต่โดยดี
“นายเรียนที่นี่เหรอ” ดูจากชุดนักเรียนก็น่าจะเรียนม.ปลายที่นี่สินะ “อายุแค่นี้มีใบขับขี่รึยัง แล้วมาขับรถแบบนี้...”
“มีอะไรวะจีวอน” ไอ้ผู้ชายอีกคนลงมาจากรถ แถมยังทำหน้าตาไม่รับแขกอีกด้วย หรือจะเป็นแฟนไอ้หมอนี่
“ไม่มีอะไรหรอกมึง” ไอ้ตีบหันไปตอบแฟน(?) ผมเห็นไอ้หน้าดุนั่นมองมาทางผม มันมองตาไม่กระพริบเลยอ่ะ จะว่ามองคนข้างหลังก็ไม่น่าใช่เพราะตอนนี้มีแค่ผม ไอ้ตีบ แฟน(?)ไอ้ตีบ แค่สามคน
แล้วมันจะมองผมทำไมวะครับ หรือว่าจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรตั้งแต่ชาติปางก่อน โอว ม่ายยยยย
“มองหน้า มีปัญหา?” ผมทำหน้ากวนประสาทมันไปที ฮ่าๆๆ
“ฮยองง มาทำอะไรตรงนี้เนี่ย” ในที่สุดไอ้จุนก็โผล่หัวมาสักที
“นึกว่าใคร ที่แท้ก็เบ๊คนใหม่นี่เอง” คนหน้าดุๆเอ่ยปากพูด แต่พูดว่าไงนะฟังไม่ถนัด
“แกใช่มั้ยที่ไปบังคับน้องฉัน” ผมชี้หน้าคนตรงหน้า
“นายเป็นใคร”
“ฉันเป็นพี่ไอ้จุน”
“ก็น้องพี่มันรนหาที่เอง”
“ฉันของสั่งให้พวกนายเลิกใช้น้องฉัน ไม่งั้นเจอดีแน่”
“เจอดี?” ร่างสูงทวนคำ
“แบบนี้ไง”ผมปล่อยหมัดขวาไปเต็มแรง แต่ทว่าไอ้คนตรงหน้ากลับไวกว่า และกำหมัดผมแน่น
“เฮ้ยปล่อย!”
“ผมปล่อยน้องฮยองไปก็ได้ แต่” สายตาเจ้าเล่ห์แบบนั้นหมายความว่าไงห้ะ แล้วทำไมต้องมาจ้องตากันแบบนั้นด้วย
“แต่อะไร”
“ฮยองต้องไปกับผม”
“ไปไหน”
“แค่ตอบมาว่าโอเคหรือไม่โอเค ผมให้เวลาสามวิ”
“มึงจะปล่อยให้กูไปกับไอ้หมอนี่ไม่ได้นะเว้ย” ผมหันไปโวยวายกับไอ้จุน
“ฮยองช่วยผมสักครั้งนะ ผมดันไปสัญญากับพ่อไว้น่ะสิว่าจะไม่เกเร ไม่ก่อเรื่อง ถ้าพ่อรู้เรื่อง พ่อฆ่าผมแน่นะฮยองง TT" พอนึกถึงตอนมันถูกพ่อจัดการ ก็อดสงสารไม่ได้จริงๆ
“เออๆ กูจะช่วยมึงสักครั้ง”
“งั้นไปกัน” ยังไม่ทันได้พูดอะไร ไอ้เด็กหน้าโหดนั่นก็มาลากแขนผมไปขึ้นรถมัน
“ไอ้จุนนนน” ผมหันไปขอความช่วยเหลือ แต่ไอ้น้องรักก็ได้แต่ยืนโบกมือให้อยู่ข้างหลัง ช่างเป็นน้องที่ดีจริงๆ
“นายจะไปไหน” ผมถามอย่างไม่สบอารมณ์นัก ตอนนี้รมณ์บ่จอยสุดๆ
“นั่งรถเล่น” เจ้าตัวตอบหน้าตายเฉย
“ช่วยตอบอะไรที่มันมีสาระกว่านี้ได้ปะ”
“ฮยองชื่อไรนะ” มันสนใจที่ผมพูดไปตะกี้บ้างปะเนี่ย
“ถามทำไม”
“ผมคิมฮันบิน เรียกฮันบินก็ได้”
“จินฮวาน” ผมตอบอย่างเซ็งๆ หมอนี่ขับรถมาครึ่งชั่วโมงได้ จะไปไหนของมันเนี่ย มันคงไม่เอาผมไปขายนะ
“เรียกจินเฉยๆได้ป่าว”
“เพื่อนเล่นเหรอ - -”
“คนน่ารักอย่าดุสิครับ :D” คิดว่ายิ้มแบบนั้นแล้วหล่อมากรึไง แต่มันพูดว่าอะไร ใครน่ารักวะครับ
“บ้านฮยองอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง”
“ห้ะ”
“ฮยองท่าจะหูไม่ดีนะเนี่ย บอกว่าเดี๋ยวไปส่งบ้าน” อะไรของมันครับเนี่ย คนหล่องง
หลังจากรถสปอร์ตคันหรูจอดที่หน้าบ้าน ผมก็รีบลงจากรถทันที ก่อนจะได้เปิดประตูบ้านก็มีเสียงกวนๆนั่นตามมาข้างหลัง
“ฝันดีล่วงหน้านะครับ จินฮวานฮยอง”
“ห้ะ!?” ผมหันไปตามต้นเสียงอย่างไม่เชื่อหู คิมฮันบินเดินมาหยุดที่ตรงหน้าผม ก่อนจะกระซิบเบาๆที่ข้างหู
“ผมบอกว่า ฝันดีครับ :))”
“เฮ้ย อย่าขยี้หัวดิ - -”
“ฮยองน่ารักจริงๆนะเนี่ย ฮ่าๆ”
“ห้ะ”
“ฮ่าๆๆๆ บายครับ” ร่างสูงยิ้มร่าก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป ทิ้งให้คนตัวเล็กยืนงง และสับสนกับเหตุการณ์เมื่อครู่
‘ทั้งๆที่เพิ่งเจอกันครั้งแรก แต่การกระทำแบบนี้คืออะไร ทั้งที่ไม่ชอบหน้าเอาซะเลย แต่ทำไมใจถึงเต้นแรงล่ะ’
ความคิดเห็น