คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คุ ณ ผู้ จั ด ก า ร ll CHAPTER 2 [100%]
lCHAPTER 2l
“ครับ~ คุณคริสรบกวนหันทางซ้ายอีกนิดนึงครับ”
บรรยากาศในสตูดิโอถ่ายภาพสำหรับปกนิตยสาร Cool Guys ที่จะออกวางแผนในปลายเดือนหน้า ดูเคร่งเครียดและจริงจังเสียเหลือเกินเมื่อวันนี้นายแบบที่มีคิวขึ้นปกคืออู๋อี้ฟาน เจ้าชายหมาป่าสุดฮอตแห่งวงการ อีกทั้งธีมปกหนังสือในครั้งนี้ก็คือ Chill สาวๆในออฟฟิศจึงพากันแวะเวียนมาส่งเสียงกรี๊ดเบาๆด้านบนสตูดิโอเพราะความหล่อกระชากใจของอู๋อี้ฟาน บวกกับลุคส์ในแบบเสื้อยืดสบายๆกับกางเกงยีนส์ แล้วก็สลิปเปอร์กับตุ๊กตาอีกสองสามตัว โชว์เสน่ห์แบบด้านที่กลบความเป็นแฟชั่นนิสต้าไปเสียจนมิด ดูเป็นผู้ชายสบายๆขึ้นมาอีกโข แต่ว่า...การจัดฉากมันก็คงเป็นการจัดฉากวันยังค่ำ
“ถ่ายๆไปเถอะน่า! จะให้หันอะไรนักหนา เมื่อยคอ!”
คนที่เคยยืนส่งยิ้มอยู่กับตุ๊กตาน้องกระต่ายสีขาวน่ารักตีหน้ายุ่งใส่ตากล้องที่บังอาจจัดเขาเปลี่ยนท่านู้นทีท่านี้ทีมาเกือบสี่ชั่วโมงจนเริ่มทนไม่ไหว เอะอะอะไรก็จะให้เอียงซ้ายตลอดเลยเว้ย! เมื่อยจะตายอยู่แล้ว แล้วใครมันคิดเรื่องเอาเขามาใส่ลุคส์ Chill วะ มุ้งมิ้งเหลือเกินเหมือนคุณชายจุฑาเทพในวันสบายๆหรือไง ถ้าไม่ติดว่ามีตุ๊กตุ่นตุ๊กตาเยอะแยะนี่ก็สะบัดตูดหนีกลับนานแล้ว!
“เอ่อ...แต่ว่า...”
“อี้ฟาน! มีปัญหามากนักหรือไงห๊ะ!! กับอีแค่หันซ้ายเนี่ย!”
“อ๊ากก! เจ็บนะยัยบ้า! อยู่ดีๆมาจับคอคนเขาหมุนมั่วซั่ว! โอยย~เคล็ดมั้ยเนี่ย!”
ความจริงถ้าไม่ติดว่ามีแม่มดอย่างปาร์ค ยูราเขาก็คงได้กลับไปนานแล้ว บางทีอาจจะไม่ต้องมายืนทำหน้าแอ็บแบ้วอยู่ตรงนี้ก็ได้ TT ฮืออออ...คนหล่ออยากจิคราย
ช่วงชีวิตตกต่ำที่สุดของเขาเริ่มขึ้นตั้งแต่เช้าตรูหลังจากวันที่เขาได้ปาร์คยูรามาเป็นคุณแม่ทูนหัว ตารางงานอัดแน่นจนแทบไม่มีช่องว่างสำหรับเวลาหายใจ ตื่นตั้งแต่ 6.00 โมงเช้าเพื่อโดนลากไปออกกำลังกาย อาหารเช้าที่เต็มไปด้วยผักและไร้ไขมันเพื่อสุขภาพที่ดี ตารางงานที่เริ่มต้นตั้งแต่ 8.00 โมงเช้า ไม่ว่าจะเป็นถ่ายแบบ ออกงานอีเว้นท์ สัมภาษณ์ รายการวิทยุ พบสปอนเซอร์ เข้ากอง ฯลฯ สารพัดที่ยูราจะรับโทรศัพท์และบันทึกลงไปให้เขา จบลงที่ 00.00 นาฬิกาเพื่อการพักผ่อนต้อนรับเช้าวันถัดไป
วนเวียนอย่างนี้มาร่วม 1 อาทิตย์แล้ว เขาอยู่กับปาร์คยูรา กินข้าวกลางวัน-เย็นซึ่งเป็นของซับพอร์ตที่กองงานเตรียมไว้ให้ หรือบางทีก็เป็นขนมเล็กน้อยๆที่แอบรับมาจากแฟนคลับโดยไม่ให้ยูรารู้ ยัยนั่นเดินตามหลังเขา ทำหน้านางพญาเสียจนแฟนคลับกลัวเป็นแถว ก็อยากจะไปชี้แจงอะไรลงในโลกออนไลน์บ้าง แต่หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาไม่มีแม้ซักครั้งที่เขาจะได้สัมผัสสิ่งเหล่านั้น ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋าตังค์หรือแม้แต่โทรศัพท์ บางทีเขาก็คิดว่ามันเป็นการติดคุกที่มีผู้คุมสุดโหดเสียมากกว่า
“เลิกกองครับเลิกกอง! วันนี้ขอบคุณทุกคนมาก เอ่อ...ขอบคุณมากนะครับคุณคริสสำหรับวันนี้”
“อือ ยินดีที่ได้ร่วมงาน อ้ากก~”
“พูดดีๆหน่อย”
น้ำตาเล็ดเมื่อเล็บสีแดงสดจิกเข้าที่กลางหลังจากฝีมือนางมารที่ปั้นหน้ายิ้มแย้มได้อย่างแนบเนียน ปาร์คยูราน่ะปีศาจร้ายชัดๆ TT
“ยินดีที่ได้ร่วมงานครับคุณลี”
“อ่า...ครับๆๆ คุณคริสเนี่ยหล่อมากๆเลยนะครับ แล้วก็มืออาชีพมากๆ หวังว่าจะได้ร่วมงานอีกนะครับ”
“อึ่ก...คะ...ครับๆ” เลิกเอาเล็บจิกหลังฉันได้แล้วยัยบ้าเอ้ย!! เจ็บ!
.........
ร่างสูงโปร่งอุ้มตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลตัวขนาดกำลังพอดีเดินโงนเงนไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาอย่างหมดสภาพ สองแขนกอดน้องหมีที่แอบขโมยมาไว้แนบอกแน่น ผ่อนลมหายใจออกช้าๆด้วยความเหนื่อยอ่อน กับหน้าที่การงานที่พึ่งรู้สึกว่ามันหนักหนาขนาดนี้เชียว ไม่นับรอยเขียวๆแดงๆเป็นจ้ำเพราะฝีมือคนที่เดินปิดประตูตามหลังเข้ามาด้วยนะ
“เป็นอะไร เหนื่อยขนาดนั้นเชียว”
“ฉันไม่อยากคุยกับเธอ เสร็จก็กลับไปได้แล้ว! พรุ่งนี้ค่อยลากฉันลงจากเตียงนู่น!”
“โธ่~ เกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอน้องชาย”
มือเรียวส่งไปขยี้กลุ่มผมสีทองสว่างที่ถูกตัดสั้นผิดหูผิดตาแบบคุณชายที่เธอมักเคยเห็นบ่อยๆ เด็กน้อยที่ซุกหน้ากับตุ๊กตาที่เธอมีส่วนรู้เห็นเป็นใจในการขโมยมาอย่างน่ารัก จนคุณพี่สาวอดจะขยี้ผมแรงๆอย่างเสียไม่ได้
ก็เป็นซะอย่างนี้ ชอบทำเก๊กทำขรึมปากร้าย ความจริงแอ็บเก่งยิ่งกว่าอะไร ทำไมเธอจะไม่รู้ว่าอู๋อี้ฟานชอบแอบบ่นๆพึมพำนู่นนี่กับกองทัพตุ๊กตาที่อยู่ในห้องนอน อาจจะดูเหมือนเธอร้าย แต่มันก็เป็นในแบบเธอที่ต้องดัดนิสัยให้คนเอาแต่ใจได้เข้ารูปเข้ารอยบ้าง ไม่ใช่จะลอยไปลอยมาทำตามใจอยู่เรื่อย แบบนี้มีหวังไม่แคล้วได้เมียเป็นตุ๊กตาแน่ๆ
“นี่ไปอาบน้ำนอน พรุ่งนี้ฉันจะเคลียร์วันหยุดให้เธอวันนึง โอเคมั้ย”
เด้งตัวขึ้นทำตามเหลือกใส่ยัยแม่มดร้ายทันทีที่จบคำ ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้างราวกับได้รับพรจากพระเจ้าเป็นอิสระภาพที่โหยหามาเนิ่นนาน อยากจะโผไปกอดผู้หญิงคนที่เขาเดวิลหุบหายเข้าไปน้อยๆด้วยความปลาบปลื้มใจ แต่ก็หยุดชะงักไว้ก่อนจะชักสีหน้ากลับมาเป็นเช่นเดิม แถมด้วยการยกเจ้าตุ๊กตามาปิดบังใบหน้าที่แท้จริง เหลือเพียงดวงตาคมที่โผล่พ้นจ้องมองอย่างไม่อยากไว้ใจ
...มีแผนใช่มั้ยปีศาจร้าย! เผยตัวตนมานะ!...
“เธอหลอกให้ฉันดีใจเพื่อจะได้หัวเราะเยาะฉันทีหลังใช่มั้ย”
ปาร์ค ยูราที่เคยส่งยิ้มหวานคิ้วกระตุกเมื่อได้ยินคำกล่าวหา คนอุตส่าห์ใจดีจะได้ให้มีวันพัก เพราะเห็นทำงานอย่างกับเครื่องจักรกับเธอมาเป็นอาทิตย์ๆแล้วเถอะ! เธอไม่ได้เลวร้ายขนาดที่จะเห็นพี่น้องที่เธอรักแสนรัก! ต้องมาทรมานร่างกายขนาดนั้นหรอกน่ะ!!
ถึงความจริงแล้วก็อยากแกล้งทรมานซะให้เข็ดจริงๆก็เถอะ!
“ฉันพูดจริงๆ ก็ให้วันหยุดวันนึง เดี๋ยวเคลียร์คิวให้ ไม่เอาเหรอ”
“ไม่เอาอ่ะ เธอหลอกฉันแน่ๆ ฉันไม่เชื่อเธอหรอกยัยบ้า!”
ว่าจบก็ทิ้งตัวนอน หันตะแคงเข้ากับพนักโซฟาโดยไม่วายกอดเจ้าตุ๊กตาหมีน้อยไว้แน่น ยูราหัวเราะคิกกับภาพเด็กตัวโข่งที่กำลังแสดงความตุ๊ดออกมาอย่างไม่ปิดบัง มือเรียวสวยตบที่บั้นท้ายแน่นของน้องชายด้วยแรงที่ไม่เบานัก คริสทำเป็นไม่สนใจจนได้ยินเสียงเธอทำอะไรกุกกักอยู่ซักก่อนจะได้ยินเสียงของปาร์ค ยูราทิ้งท้ายกับเสียงประตูที่ปิดลง และความอ่อนล้าที่เข้าเล่นงานอย่างไม่อาจฝืนลืมตาต่อสู้ได้
.
.
.
.
“ถ้าเบื่อแม่มดอย่างฉัน...ก็หานางฟ้ามาดูแลให้ได้เร็วๆสิอู๋อี้ฟาน”
----- 15%-----
.
.
.
.
“อึ้ยยยย~ยยย”
ตัวที่โตเกินขนาดของโซฟาจนต้องคู้เข่าเข้าหาตัวสองแขนที่ยังโอบกระชับเจ้าตุ๊กตาหมีน้อยเข้ามากอดแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตาที่หลับปี๋กับการหดคอน้อยๆเมื่อรู้สึกปวดเมื่อยตัวเกินกว่าจะใช้เวลาหลับใหลอยู่บนโซฟาตัวที่ไม่สบายนักตัวนี้
แสดงแดดอ่อนๆในยามเช้าลอดผ่านหน้าต่างที่ถูกเปิดผ้าม่านไว้จนหมดกระทบเปลือกตาสีมุก คริสค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆ ปรับโฟกัสให้เข้ากับแสงสว่างที่ยังไม่คุ้นเคย ก่อนจะอ้าปากหาวกว้างขับไล่ความง่วงงุน กวาดสายตามองไปยังห้องคอนโดที่ดูจะไม่คุ้นเคยนักกับการลืมตามาพบตั้งแต่ในยามเช้าแบบนี้ ปกติมันต้องเป็นเตียงนุ่มๆห้องมืดๆแล้วก็ตุ๊กตาน้อยๆลูกรักของเขาไม่ใช่เหรอ
“โอยยยย~ยยย”
ขยับยันตัวไม่ทันลุกขึ้นนั่งก็มีอันให้ต้องร้องโอยเมื่อรู้สึกถึงความปวดเมื่อยที่เข้าหาเยี่ยมเยือนในทันที ทั้งที่ทำงานหนักมาตลอดอาทิตย์แล้วยังมานอนอยู่บนโซฟาแข็งๆนี่ทั้งคืนอีก
โอยยย~ ปวดหลังชะมัดเลย
พิงตัวลงกับพนักโซฟา ยอมปล่อยเจ้าหมีที่ถูกกอดจนเหมือนตัวจะลีบไปนิดหน่อยลงข้างตัว หลับตาปี๋เมื่อพยายามจะปรับตัวเข้ากับการปรับเปลี่ยนท่าทาง ด้วยความเคยชินขายาวๆก็ยกขึ้นพาดกับโต๊ะกระจกหน้าโซฟาในทันที
กริ๊ก~
“โอย~ อะไรวะ”
สถบออกมาเมื่อตวัดขาไปโดนเอาบางอย่างลงไปนอนแน่นิ่งบนพื้นพรม ขยับตัวอีกสองสามทีพร้อมกับเอาหมอนมาอิงหลังเพื่อให้ปรับท่าได้สบายขึ้น ก่อนดวงตาคมจะเบิกกว้างเมื่อก้มลงไปมองเห็นสิ่งที่ตกอยู่บนพื้น
ฉับพลันความปวดเมื่อยก็จางหายพร้อมกับเรี่ยวแรงที่กลับเข้ามาแทนที่ เอี้ยวตัวลงไปหยิบโลหะสีเงินวาวกับรีโมทตัวเล็กสีดำที่ถูกคล้องอยู่ในพวงเดียวกัน เงยหน้าขึ้นมาก็ป๊ะเข้ากับกระเป๋าหนังใบสีน้ำตาลที่คุ้นเคยพร้อมกับเครื่องมือสื่อสารยี่ห้อหรูที่ห่างร้างจากกันไปนาน
“อ๊ากกกก~ กุญแจรถ กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์! เย้~ กลับมาหาป๋าซักทีนะหนูนะ”
ไม่รอช้าที่จะผุดลุกขึ้นพร้อมกับเหลียวซ้ายแลขวาด้วยความรวดเร็ว สองขาก้าวพรวดๆขึ้นไปชั้นสองที่ห้องนอน ห้องน้ำ หรือแม้แต่ห้องสำหรับกิจกรรมอย่างว่าที่ถูกยกเลิกชั่วคราว เดินลงบันไดกลับมาสำรวจห้องน้ำชั้นล่าง ห้องครัว หรือแม้แต่ห้องเก็บของ แทบจะเรียกได้ว่าทุกตารางนิ้วของห้องแห่งนี้เลยทีเดียว และที่สุดท้ายก็คือประตูหน้าห้องบานใหญ่ ปราการแหล่งสุดท้ายที่หากเขาสามารถป้องกันได้เขาก็จะปลอดภัยจากนางมารร้ายได้อย่างสมบูรณ์แบบ
แอ๊ดดด~
ฟึ่บ~! ฟึ่บ~!
เปิดประตูขวับเหลียวซ้ายแลขวาตรวจสอบด้วยเรดาห์ระดับสิบไปทั่วทั้งโถงทางเดิน เมื่อเห็นว่าปลอดแม้แต่แมลงซักตัวก็ไม่มีมือใหญ่ดึงประตูปิดปัง พร้อมกับปิดล็อกลงก่อนอย่างแน่นหนาด้วยความรวดเร็ว
ห้องนอนที่ดูกว้างขึ้นอีกโข กับมือไม้แขนขาที่ราวกับได้กลับเข้าร่างมาเป็นของเขาเองอีกครั้งอย่างไม่น่าเชื่อกับพื้นที่ที่ไร้เงาของปาร์คยูรากำลังทำให้สีหน้าอิดโรยเปลี่ยนเป็นลิงโลดอย่างช้าๆโดยไม่อาจควบคุม
“โว้ยยยย~ อ๊ากกก~ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ~”
นี่มันสวรรค์สวรรค์ชัดๆ หมายความว่าไอ้วันหยุดหนึ่งวันที่เขาได้ยินแว่วๆจากนางฟ้าในฝันเมื่อคืนกลับกลายเป็นความจริงสินะ เพราะฉะนั้นไม่มีเวลาจะมาปวดเนื้อปวดตัวสำออยเป็นคุณชายแล้ว ตอนนี้ทุกวินาทีของเขามีค่าเสียยิ่งกว่าทอง อะไรที่คิดต้องรีบทำ
และสิ่งนั้นคือการกำจัดปาร์คยูรายังไงล่ะ! หึ! เธอพลาดแล้วยัยแม่มดเอ้ยยยย!!
“MY FREEDOM!!!!!! GO!”
ติดสปีดความเร็วสูงวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความเร็ว สาบานว่าชีวิตนี้เขาจะอาบน้ำแต่งตัวในเวลารวมกันไม่ถึงครึ่งชั่วโมงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น!
ประวัติศาสตร์จะต้องถูกเปลี่ยนแปลง เขาจะต้องยกเลิกระบบทาสในเรือนเบี้ยนี้ให้ได้!
อู๋อี้ฟานสู้ๆสู้ตายยยย!!!
........
.
.
.
BMW คันหรูจอดเทียบตรงที่จอดรถประจำใต้ตึกบริษัท P.K.เอนเตอร์เทนเมนท์ที่ไม่ได้เยี่ยมเยียนมานาน ปกติถ้าไม่ใช่รถปาร์คยูราก็รถเมล์แหล่ะครับพี่น้อง ทำไมเกิดเป็นซุปตาร์ชีวิตมันลำบากลำบนแสนรันทดอย่างงี้วะครับ!
ขนาดยามยังจะไม่ให้เข้าบริษัทเพราะจำหน้าไม่ได้ ก็คนที่ปกติมาแน่นทั้งชุดทั้งผมทั้งหน้า วันนี้มาแค่ผมที่ไม่ได้ถูกเซทอะไรเลยซักอย่าง หน้าก็เกลี้ยงเครื่องสำอางจะมีก็แค่บีบีครีมปิดริ้วรอยความอ่อนล้ามาหน่อย เสื้อผ้าวันนี้ก็เสื้อยืดที่หยิบที่ความรวดเร็วโดยไม่ทันมองมาจากในตู้ กับกางเกงยีนส์สีซีดตัวที่เห็นง่ายหยิบง่ายที่สุดเท่านั้น รองเท้าก็แค่ผ้าใบที่หยิบไปใส่ออกกำลังกายอยู่ทุกเช้า แต่อย่างนั้นก็ยังคงดูดีสมกับเป็นอู๋อี้ฟานคนดังเสมอล่ะ
แหม~ ก็นะ! เวลาที่จะฟรีได้แบบนี้หาได้ยากเสียยิ่งกว่าของแบรนด์เนมราคาถูก จะให้มามัวพิถีพิถันจะไม่ทันการ
“อ่ะ...เอ่อ...คะ”
พนักงานในบริษัทต่างก็อึ้งกันไปเป็นแถวๆกับร่างสูงในลุคส์ผิดหูผิดตาจนแทบจำไม่ได้ ขายาวก้าวฉับๆมุ่งตรงไปยังชั้นบนสุดของตึก ห้องทำงานของคุณผู้บริหาร
ตัวช่วยเดียวที่เขาคงพอจะขอให้จัดการอะไรๆให้ได้
...
“คะ...คุณครับ...เข้าไปไม่ได้นะครับ!”
เลขาตาหวานหน้าห้องกระวีกระวาดลุกขึ้นมาห้ามปรามคนที่ถือวิสาสะจะเปิดประตูเข้าไปในห้องคุณผู้บริหารสุดหล่อ ด้วยความคิดว่าเป็นคนอื่นคนไกลที่ไม่มีสิทธิ์จะเปิดประตูแล้วเดินดุ่มๆเข้าไปหาเจ้านายของเขาโดยไม่ได้รับอนุญาตหรือการติดต่อล่วงหน้าเสียก่อนถึงได้รีบร้อนไปยืนขวางประตูไว้ด้วยท่าทางเอาเรื่องไม่ยอม แต่พอเพ่งพินิจใบหน้าเรียวคมสมบูรณ์แบบกับรูปร่างสูงในชุดเสื้อผ้าดูแปลกตาแล้วก็กลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่
“หลบไปน่า! ฉันรีบอยู่นะ!!”
“โธ่~ คุณคริสนี่เอง ผมก็นึกว่าใครที่ไหน”
“ฉันแล้วมันแปลกตรงไหน ถอยไปน่าแทมิน ฉันเป็นซินเดอเรล่าได้แค่วันเดียวนะ”
ลี แทมินหัวเราะน้อยๆก่อนจะเบี่ยงตัวให้คนตัวสูงกว่าได้เข้าไปในห้องของเจ้านายด้วยดี คงไม่มีปัญหาอะไรเพราะวันนี้คุณปาร์คก็ไม่ได้มีงานสำคัญเคร่งเครียด นึกตลกกับคนตัวโตที่บอกว่าตัวเองเป็นซินเดอเรล่า
สงสัยวันนี้จะมีอะไรฝนอาจจะตกพร้อมพายุหิมะถล่มก็ได้ คุณคริสถึงได้แปลกไปขนาดนี้
....
.
“ไอ้ชาน!!!”
“ครับผม ครับๆตกลงครับผม ครับผมเดี๋ยวผมจะนัดวันเซ็นต์สัญญาไปอีกครั้งนะครับ สวัสดีครับ”
หันจากหน้าต่างกระจกที่เหม่อมองมาเป็นสายตาที่ส่งไปปรามคนไร้มารยาทเบาๆ คริสเงียบไปเมื่อเห็นน้องชายกำลังคุยธุระสำคัญผ่านสายโทรศัพท์อยู่ แต่ความร้อนอกร้อนใจก็ไม่ทำให้เขาสามารถทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟารับร้องแขก หรือเก้าสำหรับแขกที่หน้าโต๊ะของชานยอลได้เลย เขายืนอยู่ที่เดิมย่ำเท้าเล็กๆเหมือนเด็กที่กำลังรีบร้อนและกระวนกระวาย
“ไอ้ชาน”
“อะไรของพี่เนี่ย มาหาผมทำไมแต่เช้า แล้วทำไมแต่งตัว...”
“ทำไมสนใจเรื่องเสื้อผ้าฉันกันจังเฮ้ย! นี่มันวันหยุดๆๆๆแล้วฉันก็มีเวลาแค่ 24 ชั่วโมงจะให้มามัวแต่เลือกเสื้อผ้านานๆไม่ได้หรอก หยิบอะไรก็ใส่ๆมาแหล่ะ”
“โอ้ว! นับเป็นพัฒนาการที่ดีนะพี่ การตระหนักถึงเวลาที่มีน้อยในชีวิตคนเรา ผมว่าผมคิดถูกแล้วล่ะที่ส่งพี่ไปอยู่กับพี่ยูรา”
ปาร์คชานยอลในชุดสูทเนี้ยบเรียบร้อยเหมือนทุกวันส่งยิ้มขำพลางเดินกลับมานั่งด้านหลังโต๊ะทำงานเช่นเดิม เขาหัวเราะกับพี่ชายที่ดูแปลกหูแปลกตาไปมาก ความจริงพี่ยูราบอกเขาแล้วว่าวันนี้เธอมีธุระต้องจัดการเรื่องธุรกิจที่ต่างประเทศของเธอนิดหน่อย ก็แคนเซิลงานแล้วก็ยกยอดผลประโยชน์ให้คุณดาราที่ดูจะมีความประพฤติดีขึ้นมากโข
“ไม่ๆๆ แกคิดผิดอย่างแรงเลยไอ้ชาน! ผิดมหันต์มากด้วย! แกรู้มั้ยว่ายัยนั่นจะฆ่าฉันอยู่แล้ว”
ทิ้งตัวลงนั่งกับชุดโซฟารับร้องแขก ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อยู่รอมร่อนี่ถ้าไม่แกล้งใจว่ายังเห็นอีกคนเป็นน้อง คงได้มีการดีดดิ้นโชว์ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย
“ฆ่าอะไรที่ไหน ผมก็ยังเห็นพี่อยู่ดีมีสุขครบ 32 ประการทุกอย่างเลย”
“เออ! พูดเข้าไป สติฉันจะแตกตายอยู่แล้ว คนนะไม่ใช่เครื่องจักร ทำงานอย่างกับทาส ไอ้ลำพังทำงานฉันก็ไม่เท่าไหร่ แต่ยัยนั่นทั้งเผด็จการทั้งทำร้ายร่างกายฉันด้วยนะเว้ย! เนี่ยๆๆ ตัวฉันมีแต่รอยจิกรอยข่วนของยัยนั่นเต็มไปหมดเลย”
ลุกพรวดขึ้นถลกแขนเสื้อยืดตรงไปโชว์น้องชายที่กำลังกลั้นขำสุดพลัง ต้นแขนขาวที่มีรอยสักแบบแบดๆตามประสาคนติสท์ชอบศิลปะมีรอยแดงๆประดับแต่งแต้มเพิ่มให้รอยสักดูดุดันน้อยลงอย่างไม่น่าเชื่อ เพราะที่ดุกว่าคือปาร์คยูรายังไงล่ะ
“น่าๆพี่ พี่ทำตัวเองทั้งนั้นอ่ะ พี่คิดดูนะถ้าผมไม่ตามพี่ยูรามา ป่านนี้ข่าวหน้าหนึ่งไม่ได้มีช่องเว้นว่างให้ผมได้หายใจหายคอสะดวกได้ขนาดนี้หรอก เนี่ยสปอนเซอร์เขาก็มาติดต่อเยอะแยะ มีบริษัทเกมอยากได้พี่ไปเป็นกิมมิกตัวละครด้วยนะ ชีวิตรุ่งโรจน์เหมือนตอนเข้าวงการใหม่ๆเลย”
“ถามฉันซักคำมั้ยเล่า! แกเปลี่ยนผู้จัดการให้ฉันเถอะไอ้ชาน ขอร้องล่ะ เอาคยองซูกลับมาหรือว่าเอาใครมาแทนก็ได้ เป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ปาร์คยูราน่ะ!”
กุมมือแนบอกทำสายตาเว้าวอนรีดเค้นให้ดวงตาปริ่มน้ำน้อยๆอย่างน่าสงสาร เบะปากออกเล็กน้อยพอเป็นพิธี นี่ไม้ตายขั้นเด็ด คิดเหรอว่าคนอย่างเขาถ้าไม่จนมุมจริงๆจะยอมลดมาทำตัวงุ้งงิ้งๆเหมือนไอ้ปัญญาอ่อนแบบนี้
“อุ~! พี่...อย่า...อย่าทำแบบนี้...”
“นะไอ้ชานนะ”
“พี่...อย่า...”
“นะๆ น้องรักของพี่”
“พี่...ก๊ากๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ พี่อย่าทำอย่างงี้ โอ๊ย~ ผมฮาไม่ไหวแล้ววว ก๊ากๆๆ”
“...”
มันตลกมาสินะไอ้คุณชายปาร์คชานยอล หน้าตาที่เคยส่งยิ้มหุบตึงจนแทบจะกลายเป็นคว่ำ มือที่เคยกุมกลับปล่อยลงข้างตัวและอยากจะเอื้อมไปโบกกะบาลไอ้คนที่ขำลั่นเสียจนหัวสั่นหัวคลอนน้ำตาเล็ดน้ำตาร่วง ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกอดอกแน่นหันหนีไปทางอื่นอย่างนึกเสียหน้า
ผู้ชายตัวใหญ่ๆอย่างอู๋อี้ฟานมาทำเหมือนเด็กสาวช่างออดอ้อนออเซาะจะไม่ให้หัวเราะได้ไงไหว! นี่ถ้าไม่เห็นเป็นพี่นะ จะลงไปนอนหัวเราะชักดินชักงออยู่บนพื้นโชว์เลย!
“เออๆๆ ขำอะไรนักหนาวะ! พี่กำลังลำบากทั้งคนนะเว้ย!”
“ฮ่าๆๆ โอเคๆเลิกแล้วๆๆ โอ๊ย~พี่อย่าได้ไปทำอย่างนั้นกับใครที่ไหนอีกนะ”
“- -*” ถ้าแกไม่ใช่น้องนะไอ้ชาน ฉันลุกไปกระชากแกเหวี่ยงลงหน้าต่างแน่! ฮึ่ยยย~หงุดหงิด!”
“ผมช่วยอะไรพี่ไม่ได้หรอก มีแต่พี่นั่นแหล่ะที่ทำได้ ที่ผมให้พี่ยูรากลับมาเพราะเห็นว่าพี่ยูราเป็นคนเดียวที่ดูแลพี่ได้ เป็นคนเดียวที่พี่ยอมอยู่ในปกครอง เข้าใจใช่มั้ย ถ้าลองพี่ไม่เอาแต่ใจไม่ร้ายกาจตอนที่คยองซูยังดูแล คิดเหรอว่าพี่จะได้เห็นหน้าพี่ยูราอีก”
“...”
“พี่น่ะต้องอยู่ในกำมือพี่ยูราเท่านั้นแหล่ะ”
“เดี๋ยวๆนะ! ถ้า...ถ้าสมมติฉันหาคนที่ดูแลฉันได้ คนที่ฉันยอมอยู่ในปกครอง แบบใครก็ได้ที่ไม่ใช่ยูรา ฉันจะไม่ได้เห็นหน้ายัยแม่มดนั่นอีกใช่มั้ย”
ปาร์ค ชานยอลจ้องมองดวงตาพราวระยับด้วยความเจ้าเล่ห์ของพี่ชายแล้วก็ได้แต่อมยิ้มขำ คงคิดว่าตัวเองเจ้าแผนการฉลาดเฉลียวเสียเต็มที่แน่ๆ คิดเหรอว่าซุปตาร์เจ้าอารมณ์โมโหร้ายเอาแต่ใจที่หนึ่งในโลกจะยอมสยบแทบเท้าใครง่ายๆ
แต่...ลองเล่นตามน้ำไป อยากรู้ว่าคนฉลาดเขาจะฉลาดไปได้แค่ไหน
...ไม่ใช่ว่าสุดท้ายแล้วจะกลายเป็นขุดหลุมฝังตัวเอง...
“อืม...ก็คงเป็นอย่างงั้นมั้งพี่ พี่ยูราเขาก็มีธุรกิจเขามีอะไรที่เขาต้องจัดการเหมือนกันแหล่ะ แต่เขาก็ไม่อยากให้พี่ทำตัวเหลวไหลไปกว่านี้เลยยอมกลับมา ถ้าพี่จะมีผู้จัดการดีๆที่ดูแลพี่ได้พี่ยูราแกก็คงรีบบินกลับเลยล่ะมั้ง”
“จริงดิ!”
เด้งตัวพรวดเท้าสองแขนเข้ากับโต๊ะทำงานตัวกว้าง จ้องหน้าน้องชายด้วยดวงตาที่เป็นประกายไฟลุกโชน ที่นี้แหล่ะ!หนทางที่เขาจะรอดพ้นเงื้อมมือมาร อุวะฮ่าๆๆๆๆ อิสระจ๋ารอป๋าก่อน...
“ไม่จริงหรอกพี่! หน้าอย่างพี่อ่ะนะจะยอมใครง่ายๆ อย่ามาทำให้ผมขำอีกรอบน่า”
ก้อนเมฆนุ่มฟูฟ่องแตกโป๊ะกลายเป็นฟองสบู่ จ้องหน้าคนที่แสร้งเป็นสนใจแฟ้มเอกสารที่ตกค้างจากเมื่อวานที่ยังไม่ได้สะสาง ไม่สนใจคนที่ราวกับถูกมือมืดขว้างมีดมาปักปั่ก!เข้าที่กลางใจ คำว่าอิสระค่อยๆลอยไกลออกไป จางลงจนเหลือเป็นจุดเล็กๆ แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ TT
“มีดิ! เดี๋ยวจะหามาให้ดูเลย แล้วถ้ามีแล้วไล่ยูรากลับไปเลยนะไอ้ชาน! โอเคป่ะ!”
“วันหยุดพี่มีวันเดียวไม่ใช่เหรอ ไปหาเที่ยวเล่นอะไรที่อยากทำดีกว่ามั้ยพี่ นี่ก็เสียเวลากับผมมาเกือบชั่วโมงแล้วนะ”
“แกก็ตกลงดิไอ้ชาน! ถ้าฉันหาผู้จัดการคนใหม่ได้ แกไล่ยัยยูราไปนะๆๆ ขอร้องงง~”
“มันขึ้นอยู่กับตัวพี่เองต่างหาก! ไปๆได้แล้วผมจะทำงาน ผมไม่ได้ว่างแบบพี่นะ!”
...ฮึ่ย! คอยดูเถอะ จะหายากซักแค่ไหน ไปจ้างมาก็ได้ ใครซักคนที่ดูซื่อๆโง่ๆหลอกง่ายๆ ให้เขาแกล้งเล่นละครตบตาว่ายอมอ่อนให้ แต่สุดท้ายก็เอามาหลอกใช้เป็นทาส! ว่ะฮ่าๆๆๆ มันต้องมีสิน่า...ต้องมี...
.......
....
..
.
.
.
.
“จะไปหาจากไหนวะไอ้กวาง!”
ไข่มุกลูกสีดำผ่านจากหลอดเข้าปากไปเต็มสองแก้ม ลู่ฮานเคี้ยวชาไข่มุกที่เริ่มติดใจช่วงหลังๆมานี้ตุ้ยๆ ตาก็มองไอ้คนที่ดูสภาพยิ่งนับวันยิ่งเข้าใกล้คำว่าบ้าเข้าไปทุกที นั่งกอดตุ๊กตาไอ้ตัวเหมือนม้าผสมแพะแล้วก็ทึ้งหัวตัวเองไปพลาง
ฟู่ดดด~
ดูดชาไข่มุกใส่มันไปอีกที ก็อยู่ดีๆมันก็โทรมาทั้งที่ความจริงมันยังน่าจะมีเวลาหรือแม้แต่โทรศัพท์มาติดต่อหาเขาเสียด้วยซ้ำ สงสัยเจ๊ยูราจะปล่อยผี ก็ดูคุณเขาแต่งตัวเข้าคาวาอี๊ซะไม่มีจะเซอร์ๆสบายๆแบบผิดหูผิดตา จำได้ว่าตลอดเวลาที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยมหา’ลัย ชุดแบบที่ไม่มากไม่มายของอู๋อี้ฟานก็มีแค่ผ้าขนหนูพันตัวก่อนอาบน้ำเท่านั้นแหล่ะ นอกนั้นพ่อคุณจัดเต็มไม่มีเว้นว่าง
พอมาถึงก็เห็นคุณเข้าอยู่กับตุ๊กตาม้าผสมแพะ เห็นพะเน้าพะนอดูแลป้อนขนมนมเนยอย่างกับเป็นลูกก็ไม่ปาน แต่พอเห็นหน้าเขาอารมณ์มุ้งมิ้งโลกสีชมพูก็สลายไปในฉับพลัน ก่อนจะสาดเรื่องราวที่เจ้าตัวประสบพบเจอมาอย่างหนักหนาให้เขาฟังไม่มียั้ง
พูดตอบไม่ทันจนต้องมานั่งดูดชาไข่มุกจ้องหน้ามันอย่างนี้ไง
“เงียบไมเนี่ยไอ้กวาง! ดูดจนไข่มุกมันจะติดหลอดลมตายแล้วมั้ง!”
“เฮ้ย! ก็คนมันอร่อย แล้วแกถามว่าอะไรวะ นี่ฟังไม่รู้เรื่องเลย”
คนที่หวังเพื่อนเป็นที่ปรึกษาและที่พึ่งสุดท้ายถึงกับตบหน้าผากเสียป้าบใหญ่ เรานี่ก็หวังจะระบายหวังคำแนะนำจากมันเต็มที่ แต่นี่ดูมันคือนั่งดูดชาไข่มุกแบบปากไม่ปล่อยจากหลอดเลยแม้แต่น้อย แถมยังมีหน้ามาให้เขาเล่าให้ฟังใหม่หมดอีก โอยยย~ คนหล่ออยากจิครายยยย
นี่ลองถ้าพูดกับมันแล้วเป็นอย่างนี้นะ คุยกับเอชอัลปาก้าลูกรักที่พึ่งถอยมาก็ได้เถอะ!
“ก็จะไปหาได้จากไหนวะ! คนแบบที่โง่ๆเอาแสดงละครหลอกไอ้ชาน”
“ก็แกไงไอ้คริส”
ฟู่ดดด~
ว่าเข้าก็ดูดไข่มุกเข้าไปอีกจนเต็มแก้มเคี้ยวตุ้ยๆไม่วายส่งยิ้มกวนประสาท ไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อนกำลังซีเรียสจนแทบจะหลั่งน้ำตา นี่ก็บ่ายคล้อยจนเกือบจะเย็นย่ำแล้ว เขายังคิดอะไรไม่ตกเลยซักอย่าง
“เออๆๆ ว่ากันเข้าไป! เครียดนะเนี่ยไอ้กวาง! ไม่อยากอยู่กับยัยยูราแล้ว โคตรเสียสุขภาพจิต!”
“โธ่~ พี่ยูราน่ะสวยที่หนึ่งที่เคยเจอเลย ถ้าไม่ติดว่าโหดขนาดนั้น...”
“เออ แล้วจะทำไงดีวะ”
ฟู่ดดด~
เอื้อมไปดึงตุ๊กตาตัวใหม่ที่ไปเดินเลือกซื้อมาตอนรอลู่ฮานมากอดไว้ คิดไม่ตกกับปัญหาจนมาต้องมานั่งปรึกษากันอยู่ด้านในสุดของร้านที่ไม่ต้องใกล้ชิดกับกระจกให้ต้องเป็นจุดสนใจของคนที่เดินผ่านไปมา ความจริงไม่ใช่เสมอไปที่ดาราจะต้องถูกรุมล้อมด้วยแฟนคลับเป็นสิบเป็นร้อยทุกครั้งที่ขยับตัว บางทีแฟนคลับก็น่ารักพอที่จะเข้าใจว่าการที่พวกเขาออกมาเดินเที่ยวไปไหนมาไหนโดยไม่ต้องปกปิดหน้าตาหรือทำตัวหลบซ่อน มันก็คือการพักผ่อนในพื้นที่ส่วนตัวในเวลาเล็กๆน้อยๆของพวกเขา
“ปัญหามันอยู่ที่ไอ้จอมวีนจอมเหวี่ยงแบบแกใช่มั้ย เพราะฉะนั้นหมายความว่าพี่ยูราคือผู้จัดการดีๆคนที่ดูแลให้แกสยบอยู่แทบเท้าได้ ทางเดียวที่แกจะหลุดพ้นคือหาผู้จัดการดีๆคนที่ดูแลให้แกสยบอยู่แทบเท้าได้ยิ่งกว่าไง!”
“มันไม่มีคนนั้นหรอกบอกเลย”
อยากจะยกมือสะบัดใส่หน้าให้ตีนกาตัวเองหลุด (เอ้ยๆๆ ไม่ได้ๆๆรักษาภาพลักษณ์หน่อย) คนตัวสูงเอนหลังพิงพนักโซฟาหยิบเอาไอ้ตัวแพะผสมมามากอดๆฟัดเล่นงุ้งงิ้งหลังจบคำที่สวนกลับทันควันแบบสุดจะมั่นอกมั่นใจ หมั่นไส้จนต้องเอื้อมไปดึงไอ้แพะผสมม้าตัวขาวหน้าตาป่วยๆมาฟาดใส่กะบาลคนตัวสูงกว่าเสียจนผมกระจาย
ปึ่ก~!
“เฮ้ย! โอ๊ย! ไอ้กวาง! เล่นอย่างงี้นี่ยืนขึ้นเลยนะเว้ย!!”
“แหม~ ก็หมั่นไส้ ไอ้นี่มันตัวอะไรวะหน้าตาแบบ...”
“อย่ามายุ่งเว้ย! นี่เอชอัลปาก้าลูกรัก เอาคืนมาเลย!!”
“นี่ไม่รู้บ้างเหรอว่าหน้าตาไม่ได้เหมาะกับถือตุ๊กตาเลยอ่ะ”
...
แล้วสงครามก็สงบลงพร้อมกับชาไข่มุกที่หมดไปและหัวใจที่แหลกสลายของอู๋อี้ฟานเวลายังหมุนผ่านกับปัญาที่ยังคงไม่เห็นวิธีการแก้ไข มือใหญ่ลูบหัวเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยในอ้อมกอดเหม่อมองเลยผ่านหน้าสวยๆของเพื่อนรักที่บังอาจพูดจาทำร้ายจิตใจ เอาอะไรมาวัดว่าคนตัวใหญ่ใจหล่ออย่างเขาไม่เหมาะกับตุ๊กตาน้อยแสนน่ารักทั้งหลาย
คนยิ่งหน้าตาดีแบบเขาถือตุ๊กตาน่ารักดีออก (._.)
“เฮ้อ! ไอ้คริสเอ้ย! โอเคๆขอโทษที่ว่าแกแบบนั้น แต่ว่านะ...ยังไงแกก็ต้องยอมสยบให้ใครซักคนที่ไม่ใช่ปาร์คยูรานะเว้ย แกจะหาคนไปหลอกก็ได้ถ้าแกคิดว่าหาได้อ่ะนะ แล้วก็อีกอย่างถ้าแกคิดว่าน้องชายแกมันจะโง่ยอมเชื่ออ่ะ แต่ฉันไม่คิดว่าหน้าอย่างแกจะยอมให้ใครได้หรอก ต่อให้จะเป็นแค่ทำหลอกๆก็เถอะ”
“เฮ้ยๆเดี๋ยวๆ ฉันเคยนะเว้ย! เคยยอม...นึกก่อนนะ อืม...อ๋อ! จุ่นๆอ่ะ ชื่ออะไรนะจุ่นๆ คิม...คิม...คิม จุนมยอน!! ที่เทถาดอาหารทั้งถาดราดฉันไง!! ฉันยอมให้หมอนั่นติดตังค์ฉันอยู่”
พูดแล้วก็นึกถึงหน้าขาวๆกับท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมและความเจ็บแสบจากเหตุการณ์ครั้งนั้นได้ดี จริงสินะเขาลืมไปเลยเรื่องค่าเสียหายอะไรนี่ มัวแต่ยุ่งๆกับการตกเป็นทาสภายใต้อำนาจแม่มดยูราก็เลยไม่ได้ขยับตัวไปไหนทำอะไรเลย เงินตั้งเยอะแยะไหนจะเสื้อผ้าข้าวของถึงจะกลับมาจากร้านซักรีดในสภาพเดิมทุกประการแล้วก็เถอะ
“เฮ้ย! น้องตัวขาวๆคนนั้นอ่ะนะ เออใช่ๆๆ! แกไม่ลองติดต่อไปดูอ่ะ ฉันว่าเขาซื่อๆดีนะน่ารักด้วย แล้วก็อีกอย่างเขาคงไม่มีเงินมาคืนแกหรอก ถ้าแกลองไปขอให้เขาช่วยเป็นผู้จัดการใช้หนี้แทนล่ะ”
“ห๊ะ!!”
RrrrRrrrr
“เอ้ยๆ เดี๋ยวๆรับโทรศัพท์แป๊บ”
ไม่ได้สนใจว่าลู่ฮานกำลังรับโทรศัพท์หรือกำลังคุยกับใคร ในหัวมีเพียงคำพูดของเพื่อนและหน้าตาจิ้มลิ้มของลูกหนี้ตัวขาว ถ้าสเป็คที่เขาตามหาล่ะก็หมอนี่ก็เช็คผ่านทุกอย่าง ถึงในความจำเลือนรางที่เขาบันทึกไว้จะแอบวงเล็บคำว่าเถียงคำไม่ตกฟากตัวเล็กๆไว้ด้วยแต่จะปล่อยๆไปก็ได้ อีกอย่างเขาก็ไม่ต้องเสียเงินจ้างซักบาทเพราะหมอนั่นก็ติดเงินเขาอยู่ชนิดที่ว่าถ้าไม่รวยล้นฟ้าหามาใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด! ดูหน่วยก้านก็น่าจะทำงานเก็บกวาดได้ไม่มีปัญหา แถมจะหลอกใช้นานๆหน่อยจนกว่าจะใช้หนี้หมดกันก็ยังได้
นับเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลยทีเดียว...หึหึ
“ไม่ผมไม่โอเคเลยนะจงแด ผมไม่ใช่คนเรื่องมากอะไรคุณก็รู้! แต่ถ้าร่วมงานกับเขาผมไม่โอเคเด็ดขาด!”
เบนสายตามองหน้าหวานๆที่เคยยิ้มแย้มกลับบูดบึ้ง จากชื่อที่ได้ยินคงปลายสายก็คงเป็นคุณผู้จัดการผู้ฝักใฝ่เรื่องธรรมะของลู่ฮานเป็นแน่ ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลาเสียงหวานก็เรียกเด็กเสิร์ฟมารับออเดอร์เป็นชาไข่มุกอีกซักแก้วแบบไม่กลัวน้ำหนักจะขึ้น
เห็นท่าทางไม่สบอารมณ์ของเพื่อนรักเพียงหนึ่งเดียวแล้วก็จะยอมเก็บปัญหาที่พอเห็นทางแก้ไขรางๆของตัวเองไว้ก่อนแป๊บนึงก็ได้ เป้าหมายถูกเปลี่ยนไปสอดรู้สอดเห็นเรื่องเพื่อนแทน เผื่อจะมีอะไรไว้เป็นข้อมูลจัดการให้มันเงิบได้บ้าง
“เป็นไรวะ ผู้จัดการแกขอลางานไปบวชเหรอ”
“ตลกมากเลยสินะครับไอ้คุณอู๋ เรื่องงานเว้ย”
“เรื่องงานอะไรทำแกหงุดหงิดจนตีนกาจะโผล่ได้ขนาดนี้วะไอ้กวาง”
ผงะถอยทัพเกือบไม่ทันเพราะเจ้าของใบหน้าอ่อนหวานแต่ฉายาแข้งทองคำจ้องเขม็งแถมส่งสายตาพิฆาตไม่ปิดบัง
อะไรๆ...เรื่องตีนกามันน่าอ่อนไหวขนาดนั้นเชียว = =
“เรื่องงานกับไอ้เด็กตุ๊ดนั่นไง - - สปอนเซอร์อยากได้อิมเมจแบบไหนวะเนี่ย!”
“เขาอาจจะอยากได้แฝดผีก็ได้มั้ง~”
“ไอ้คริส!”
ทำเป็นไหวไหล่ไม่สนใจอารมณ์เดือดปุดๆของลู่ฮานที่ไม่บ่อยนักจะได้เห็น ฟังคำเด็กตุ๊ดของเพื่อนแล้วก็นึกๆไปถึงเด็กปีหนึ่งตัวสูงๆขาวๆรูปร่างผอมบางที่เคยเดินตามลู่ฮานต้อยๆเขายังเคยจะเรียกผิดตอนมองจากข้างหลังถ้าส่วนสูงไม่ต่างกันก็คงต้องนึกกว่าจะรู้ว่าใครเป็นใคร ตอนนั้นก็เห็นดีๆกันจนเขายังอดหมั่นไส้ไม่ได้ แต่ไปๆมาๆพอเข้าวงการก็กลายเป็นอย่างงี้กันไปหมด
“มีแต่เรื่องน่าปวดสมองว่ะ! พ้นวันแล้วฉันก็ต้องกลับไปเป็นทาสยัยยูราเหมือนเดิม”
“เฮ้อ~ แยกย้ายนอนบ้านใครบ้านมันเหอะ จะไปจัดการคุณผู้จัดการคนประเสริฐซักทีสองที เอาหนังสือสวดมนต์ฟาดซะจะดีป่ะวะ”
“เอ้ย! ใจเย็น หรือแกจะแลกผู้จัดการก็ได้นะ ฉันโคตรโอเคเลยว่ะ!”
“พอเลยๆๆ! แกรีบติดต่อหาลูกหนี้ที่น่ารักของแกเกอะ ไม่ต้องทำมาเป็นพูดดี”
“เออๆๆๆ ขอบใจมากสำหรับคำปรึกษา”
พยักหน้าให้กันสองสามทีเป็นอันเข้าใจ พากันไปรอชาไข่มุกลู่ฮานที่หน้าร้านแล้วก็ยังไม่ทิ้งหน้าที่ซุปตาร์โดยการแวะถ่ายรูปกับเซ็นต์ลายเซ็นต์เล็กๆน้อยๆไว้จนไปถึงลานจอดรถข้างล่าง คนตัวสูงมีขนมเล็กๆน้อยจากแฟนคลับเต็มสองมือจนต้องวานให้เพื่อนเอาตุ๊กตาลูกรักที่ฝากถือเพราะกลัวเสียภาพพจน์มาใส่หลังรถให้
นึกๆว่ากลับห้องไปเขาคงจะต้องรีบหาวิธีล็อคประตูให้แน่นหนาที่สุดเพื่อป้องกันยูรา หรือบางทีเขาอาจจะไม่ต้องการออกมาเผชิญโลกกว้างอีกแล้วก็เป็นได้
“สู้ๆเว้ยเพื่อน เออ! แล้วก็อย่าลืมที่บอกนะเว้ย!”
“บอกอะไรวะ พอดีลืมแล้วว่ะ”
“รีบๆนะเผื่อจะมีโปรโมชั่นซื้อผู้จัดการแถมภรรยา”
“เออๆ รู้แล้ว สเป็กฉันมันอย่างสูงจะบอกเลย กลับห้องดีๆเว้ย! ไว้เจอกัน”
....
ทำเป็นเล่นไป! พี่หานคนแมนขอบอกนะ รู้แล้วเหยียบไว้เลย...
....
.
.
.
.
ขาวๆอย่างงั้นถ้าไอ้คุณอู๋ไม่ได้ฟันนี่ถือว่าพลาดนะครับ!
.
...To Be Continued...
เย้ๆ ครบ 100% แล้ว 555
แอบบอกว่าหมดสต็อก จากนี้ก็อัพสดละ >3<
ช้าหน่อยรอได้ใช่มั้ยคะ??
พี่อู๋คือมุ้งมิ้งมาก 555 แล้วทุกคนก็น่ารักกับพี่อู๋มากค่ะ
เป็นกำลังใจให้พี่อู๋ด้วยนะคะ ^^
ขอบคุณสำหรับวิว,เม้นท์และการแอด Fav. ค่าาา
*ฝากเล็งคำผิดด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ*
อย่าลืมมม!!!
#ฟิคเมเนเจอร์
ความคิดเห็น