คลังเก็บของ【 Diabolik Lovers】แปลไทย ★

ลำดับตอนที่ #131 : # Diabolik Lovers : [ Spoil ] เนื้อเรื่อง Vandead Carnival # Subaru '

# Diabolik Lovers : [ Spoil ] ฉากจบภาค Vandead Carnival # Subaru '

★ == 「สปอยล์」เนื้อเรื่อง Chapter (เกมส์ภาค Vandead Carnival) รูทซาคามากิ สึบารุ มีทั้งหมด 5 Chapter นะคะทยอยลงเรื่อยๆจ้า >.,< ♪ 
 

★ SPOILER ALERT ! 

- ผิดพลาดอะไรขออภัยจ้า

- นำไปใช้เครดิตให้ด้วยนะจ๊ะ 

- ไปอ่าน prologue ก่อนนะคะ 

(http://bit.ly/14ONoCk)

 

→ Chapter 1 
 

 

สึบารุเอาแต่อยู่ในโลงไม่ยอมออกมาข้างนอกเลย ถึงแม้ยุยคิดว่าควรอยู่ที่ปราสาทเฉยๆมากกว่าแต่ไหนๆเป็นงานเทศกาลทั้งทีเธอเองก็อยากออกไปเที่ยวงานดูบ้าง สักพัก สามแฝดจอมป่วนก็เข้ามาเกาะแกะกับนางเอกของเรา แต่ไม่ว่าอายาโตะจะทุบโลงแค่ไหน สึบารุก็ไม่ออกมาอยู่ดี สุดท้ายไรโตะเลยคิดบางอย่างขึ้นมาได้ โดยแกล้งพูดเสียงดังว่า ' บิทช์จังถ้าสึบารุคุงไม่อยู่ก็ไปทำเรื่องสนุกๆกับผมเถอะ ' 

 

ทำให้แฝดอีกสองคนไม่พอใจที่คิดจะเอานางเอกไปทำนู้นนี้กันสองต่อสองสุดท้ายสึบารุก็ออกมาจากโลงเพราะเสียงโวยวายจนทนไม่ไหว สึบารุบอกว่าเขาไม่อยากจะไปงานเทศกาลแต่เขาไม่ยอมที่จะให้แฝดสามจอมป่วนออกไปเที่ยวกับยุย อายาโตะจึงเสนอว่า ถ้างั้นมาเล่นเกมส์กัน ถ้ายุยชนะ ยุยต้องได้ออกไปงานเทศกาลกับสึบารุ ส่วนถ้ายุยแพ้ก็อยู่ที่นี่ (อายาโตะลืมไปว่าถ้างั้นพวกตัวเองก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลย) 

 

แต่ยังไงถ้ายุยแพ้ พวกเขาก็จะเล่นกับยุยที่นี่ก็ได้ และเข้าสู่มินิเกมส์ พอยุยชนะทั้งสามคนก็ยอมไปแต่สึบารุกลับไม่ยอมไปงานเทศกาลกับเธออยู่ดี .. เมื่อเขาเห็นยุยทำท่าทางเศร้าก็เลยใจอ่อนยอมพาเธอไปงานเทศกาล 

 

→ Chapter 2

 

สึบารุพายุยมาแถวสวนสนุก แวมไพร์ที่อยู่รอบๆได้กลิ่นเลือดยุย แต่ไม่กล้าทำอะไรเพราะมีสึบารุอยู่ด้วย จึงไม่มีใครกล้าทำอะไร เขาบ่นๆว่า เพราะรู้ว่าเป็นอย่างนี้ถึงไม่ค่อยอยากจะพายุยมาเท่าไหร่นัก และบอกว่า อย่าอยู่ห่างจากเขา พร้อมกับดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ สึบารุอ้างว่าเขามีธุระ (แหมอยากพาเขามาเดินก็บอกตรงๆ ..) ทำให้ตอนที่ถามถึงธุระที่ว่า เขาจึงตอบไม่ถูก .. สุดท้ายทั้งคู่จึงเข้าไปในบ้านผีสิงกัน 

 

ยุยค่อนข้างกลัวเพราะแค่บ้านผีสิงปกติก็กลัวอยู่แล้ว นี่เป็นถึงบ้านผีสิงที่อยู่ในโลกปิศาจ สึบารุแซวว่า ทั้งๆที่บ้านที่เธออาศัยอยู่ก็ถูกเรียกว่าบ้านผีสิงแท้ๆ .. ยุยคิดว่าอาจจะไม่น่ากลัวอย่างที่คิดเพราะมีเด็กๆวิ่งเล่นแถมยังได้กลิ่นขนมหวานอีกด้วย ก่อนที่ทั้งสองคนจะเข้าไป มีผู้ชายคนหนึ่งโผล่มา เขาคือคนนำทางในปราสาทนี้นี่เอง ก่อนจะเข้าไปเขาขอเล่าเรื่องราวของปราสาทนี้ให้ฟังก่อน .. 

 

ปราสาทแห่งนี้คือ ' ปราสาทของเบลลาเวกก้า ' เดิมทีแวมไพร์ผู้หญิงเป็นเจ้าของปราสาทแห่งนี้และ มีเรื่องอยู่ว่า " วันหนึ่งเบลลาเวกก้าได้หลอกมนุษย์ผู้ชายที่หลงเข้ามาในโลกปิศาจให้เข้ามาในปราสาทเพื่อจะให้เขาเป็นเหยื่อของเธอ แต่เธอกลับหลงรักผู้ชายคนนั้น ผู้ชายคนนั้นมีคนรักอยู่ที่โลกมนุษย์เขาจึงอยากจะกลับโลกมนุษย์มากๆ .. เบลลาเวกก้าทำขนมหวานมากมายเพื่อให้ผู้ชายคนนั้นอยู่แต่มันไม่ได้ผลนัก พอเธอเห็นผู้ชายคนนั้นค่อยๆอ่อนแอลงเรื่อยๆ เบลลาเวกก้าจึงตัดสินใจไปฆ่าคนรักของผู้ชายคนนั้น .. ผลคือทำให้ผู้ชายคนนันฆ่าตัวตายไปพร้อมกับความแค้นที่มีต่อเบลลาเวกก้า และก็กลายเป็นคำสาปของเบลลาเวกก้าผู้เศร้าโศก " 

 

พอได้ยินเรื่องราวต่างๆ ยุยเริ่มไม่ค่อยอยากจะเข้าไปเท่าไหร่นัก แต่สึบารุก็ยังคงจะเข้าไปให้ได้ เมื่อทั้งคู่เข้ามาด้านใน สึบารุเห็นยุยกลัวจึงจูงมือของเธอเดินไปด้วย 

 

สึบารุ : เฮ้อ .. เอ้า .. 

ยุย : เอ๊ะ .. ? 

สึบารุ : ... อึก .. กะ..ก็เธอกลัวใช่มั้ยล่ะ !? ฉันกำลังบอกว่า ฉันจะจับมือเอาไว้ให้ก็ได้เพราะงั้นส่ง

 

มือมาสิ ! 

ยุย : ( อ๊ะ .. ) ขอบคุณนะ สึบารุคุง .. 

สึบารุ : ชิ .. รีบ ๆ ไปกันได้แล้วน่า !

สึบารุ : .. นี่ .. ยังกลัวอยู่อีกหรอ .. ทั้ง ๆ ที่ฉันจับมืออยู่แบบนี้แท้ ๆ .. ยังกังวลอยู่อีก .. 

ยุย : ทำไมหัวเราะล่ะ .. 

สึบารุ : เธอ .. กลัวเกินไปแล้วนะ .. 

ยุย : ไม่ใช่นะ ..!

สึบารุ : ไม่ใช่ ? ดูยังไงเธอก็กลัวนี่นา .. 

ยุย : จับมือกับสึบารุคุงอยู่แบบนี้ .. แล้วก็อยู่ด้วยกันตามลำพังสองคน .. ก็เลยรู้สึกอายขึ้นมาน่ะ .. 

สึบารุ : ... !!!? หะ .. ห๊า ! พูดบ้าอะไรของเธอเนี่ย ! เฮอะ .. บ้าบอจริง ๆ เลย *เขิน*

 

สุดท้ายด้วยความเขินทำให้สึบารุวิ่งหนียุยออกไปซะงั้น .. ปล่อยหนูยุยให้ยืนโดดเดี่ยวเดียวดายในบ้านผีสิง .. เธอตัดสินใจเดินต่อไป ทันใดนั้นก็เจอกับผู้ชายคนที่เป็นคนนำทางในปราสาท เขาเตือนเธอว่า ถ้าไม่หาสึบารุให้เจออาจจะไม่ได้เจอกับเขาอีกก็ได้ .. เพราะว่าในปราสาทนี้ยังคงมีความคิด ความรู้สึกของเบลลาเวกก้าหลงเหลืออยู่ ยิ่งยุยเป็นมนุษย์เรื่องราวก็จะเหมือนกับเรื่องเล่าเมื่่อกี้ .. ความแค้นในตัวมนุษย์ผู้หญิงของเบลลาเวกก้ายังคงอยู่ .. ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็ดีดนิ้ว 1 ทีและยุยก็หมดสติไป พร้อมกับตื่นมาด้วยอีกบุคลิกหนึ่ง 

 

หลังจากนั้นคาร์ลจะโผล่มาถามผู้ชายที่เป็นคนนำทางนั้นว่าเป็นยังไงบ้าง .. เขาตอบว่าตอนนี้ยุยถูกเบลลาเวกก้าสิงแล้ว คาร์ลบอกว่าถ้านี่ทำให้มันสนุกขึ้นมาบ้างก็ดีสินะ 

 

→ ตัดมาด้านสึบารุ 

 

สึบารุบ่นกับตัวเองว่า เขาทำอะไรของเขา วิ่งหนีออกมาแบบนี้ทำตัวหยังกะเด็กเลย แถมยังทิ้งยุยเอาไว้คนเดียวอีกต่างหาก .. ทันใดนั้นผู้ชายที่เป็นนำทางก็โผล่ออกมาแล้วบอกเขาว่า ยุยกำลังตามหาเขาอยู่ .. ถ้าสึบารุปล่อยมือจากยุยอีกทีละก็ อาจจะไม่มีวันได้ยุยคืนมาอีกแล้วก็ได้ พอผู้ชายคนนั้นหายตัวไป ยุยก็ปรากฏตัวด้านหลังสึบารุ

 

สึบารุ : นี่เธอไปไหนมา ! 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  ไม่ได้ไปไหนนี่ .. 

สึบารุ : เฮ้ .. เธอดูเหม่อๆนะ .. เป็นอะไรรึเปล่า 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  ... 

สึบารุ : อย่าบอกนะว่าระหว่างที่เธอหลงเนี่ย โดนอะไรเข้าสิงไปแล้ว ? เธอยิ่งบื้อๆอยู่ด้วย 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  .... *ยิ้ม*

สึบารุ : เฮ้ .. 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  นี่ .. สึบารุคุง .. 

สึบารุ : หา ?

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  ดูดเลือดฉันสิ .. 

สึบารุ : หา !? เธอพูดอะไร .. ?

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  ขอร้องล่ะ .. อยากรู้สึกใกล้สึบารุคุงมากกว่านี้ .. *ปลดเสื้อ*

สึบารุ : หา ? เธอดูแปลกๆไปนะ .. 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  สึบารุคุง ..

สึบารุ : อย่าบอกนะว่า .. โดนยัยเบลลาเวกก้าอะไรนั่นสิงรึไง ? 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  ... *ยิ้ม* ดีใจจัง จำชื่อฉันได้ด้วย 

สึบารุ : จริงหรอเนี่ย .. 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  ใช่แล้ว ชื่อของฉันคือเบลลาเวกก้า 

สึบารุ : น่ารำคาญจริง .. นี่เธอถ้าจะสิงยัยนี่ก็ช่วยจริงจังหน่อยจะได้มั้ย ? 

ยุย (เบลลาเวกก้า) : ว่าไงนะ ?

สึบารุ : ก็จริงอยุ่ที่ยัยนั่นเป็นแบบนี้ก็ไม่เลวเท่าไหร่ แต่ว่า .. เฮ้อ .. ช่วยไม่ได้นะ ไม่รู้ว่าทำแบบนี้จะกลับมาเหมือนเดิมรึเปล่า แต่ต้องลองดู .. 

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  .. ?

สึบารุ : เฮ้ ยุย .. มานี่ *ดึงยุยเข้ามา*

ยุย (เบลลาเวกก้า) :  หยุดนะ ! 

สึบารุ : *กัด* 

ยุย (เบลลาเวกก้า) : .. !!

สึบารุ : *ดูดเลือด* ยุย .. อย่าให้ยัยบ้าที่ไหนมาสิงได้สิ .. 

*เสียงดีดนิ้ว*

ยุย (เบลลาเวกก้า) : เอ๋ .. ? 

สึบารุ : *ดูดเลือด*

ยุย (คนเดิม) : สึบารุคุง !?

 

หนูยุยกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว และจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้เลย .. สึบารุขอโทษยุยเรื่องที่เขาทิ้งเธอเอาไว้คนเดียว เป็นเพราะดื่มเลือดมากเกินไปทำให้ยุยรู้สึกมึนหัว ทั้งสองจึงตัดสินใจนั่งพักกันก่อน ยุยเอามือไปแตะกำแพงพบว่าเป็นแยม .. ทั้งปราสาทนี้ทำจากขนมจึงเป็นที่มาของกลิ่นหวานนั่นเอง .. สึบารุรู้สึกหงุดหงิดจึงทุบกำแพงทำให้แยมกระเด็นไปโดนตัวยุย แต่เธอไม่ได้โกรธอะไรเพียงแค่เอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ด .. สึบารุสั่งให้ยุยยืนขึ้นและดูดเลือดของเธอ .. 

 

✿ เข้า CG
 

 

สึบารุ : *ดูดเลือด*

ยุย : สึบารุคุง ! มันเจ็บนะ ..

สึบารุ : หนวกหูน่า *ดูดเลือด* ไม่ว่าใครหน้าไหนก็เอาแต่พูดเรื่องที่ไม่เข้าใจอยู่ได้ .. *ดูดเลือด*

ยุย : ... อึก (สึบารุคุงอยู่ดีๆเป็นอะไรไปนะ ..)

สึบารุ : เฮ้ อย่าหลับตาสิ มองมาที่ฉันให้ดีๆ .. *ดูดเลือด*

ยุย : อ๊ะ .. ! 

สึบารุ : สึบารุคุง .. หยุดเถอะ

 

ทันใดนั้นแวมไพร์เด็กก็โผล่มาจากไหนไม่รู้ พวกเขาตามกลิ่นเลือดของยุยมา และขอร้องให้สึบารุแบ่งเลือดของยุยให้พวกเขาดื่มบ้าง สึบารุด่าเด็กๆว่า อย่ามายุ่งกับของของคนอื่น และพายุยออกไปจากบ้านผีสิงนี้ 

 

→ Chapter 3

 

พวกเขาสองคนออกมาจากบ้านผีสิงแล้ว ยุยถามเขาว่าเป็นอะไรเพราะดูแปลกๆมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว .. 

 

สึบารุ : ฉันไม่เข้าใจ ..

สึบารุ : ก็เธอทำแต่เรื่องที่ฉันไม่เข้าใจน่ะสิ !

สึบารุ : ทำไมเธอถึงต้องอ่อนโยนกับฉันขนาดนี้ด้วย ! 

สึบารุ : ตอนที่ฉันเอาแต่อยู่ในโลงแล้วบอกจะไม่อยากไปเที่ยวงานเทศกาล .. 

สึบารุ : พวกอายาโตะก็ชวนเธอไปไม่ใช่หรอ ? ทิ้งคนอย่างฉันเอาไว้แล้วไปกับพวกนั้นก็ได้นี่ !

สึบารุ : ถึงอย่างนั้น .. ทำไมถึงไม่ไปล่ะ ..

ยุย : นั่นก็เพราะสึบารุคุงพูดเองนี่นาว่าถ้าไปไหนตามใจชอบจะไม่ยกโทษให้น่ะ ..

สึบารุ : ... ก็ถึงได้บอกว่าเธอน่ะอ่อนโยนเกินไปแล้ว !

สึบารุ : เพราะฉันแท้ๆ เสื้อของเธอถึงได้เปื้อน ..

สึบารุ : ถึงอย่างนั้นเธอกลับทำหน้าสบาย ๆ ไม่เดือดร้อนอะไร .. แล้วก็หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดหน้าตาเฉย .. 

สึบารุ : ก่อนอื่นเธอต้องโกรธฉันไม่ใช่รึไง !!

ยุย : สึบารุคุงอยากให้ฉันโกรธหรอ ?

สึบารุ : ไม่ใช่ ! ไม่ได้หมายความว่ายังนั่น .. ฉันกำลังพูดว่าฉันไม่เข้าใจที่เธอทำเลย !

สึบารุ : เพราะฉันไม่เข้าใจเลย .. เมื่อกี้ที่ฉันบังคับเธอดูดเลือดโดยไม่เต็มใจ .. ฉันขอโทษนะ ..

สึบารุ : สิ่งที่ฉันอยากถามเธอก็คือ .. ทำไมเธอถึงไม่โกรธฉันล่ะ ! 

ยุย : ....

สึบารุ : เฮ้ .. ถ้าเงียบฉันก็ไม่รู้เหตุผลน่ะสิ ..

ยุย : .. ก็เพราะฉันชอบสึบารุคุงยังไงล่ะ ..

สึบารุ :  หะ..หา !!? พูดอะไรของเธอเนี่ย !

สึบารุ : เธอ ..คิดกับ ฉะ ..ฉัน

สึบารุ : นี่เธอบ้าไปแล้วรึไง !? 

ยุย : ไม่เห็นต้องพูดถึงขนาดนั้นเลย ..

ยุย : แต่ว่า .. ฉันไม่ได้โกหกหรอกนะ .. ฉันชอบสึบารุคุงมากยังไงล่ะ .. 

สึบารุ : ... ! พอแล้ว ! เข้าใจแล้ว ! อย่าพูดมากกว่านี้นะ ! 

สึบารุ : ชิ .. อย่ามองมาทางนี้สิ !! 

 

สึบารุจับมือของยุยขึ้นมาเป็นเพราะเมื่อกี้วิ่งออกมาจากที่นั้นเลย จึงทำให้แยมยังติดอยู่ตามตัวยุยเต็มไปหมด เขาจึงจะทำความสะอาดให้เพื่อเป็นการขอโทษเรื่องเมื่อกี้ 

 

✿ เข้า CG
 

 

สึบารุ : เมื่อกี้ที่เปื้อนฉันจะทำให้มันสะอาดเอง 

ยุย : เอ๊ะ ! ไม่เป็นไร .. ฉันมีผ้าเช็ดหน้า

สึบารุ : หนวกหูน่า * เลีย *

สึบารุ : ที่แก้มเธอ .. ยังมีติดอยู่อีกน่ะ

สึบารุ : อย่าขยับสิ .. ยังไม่สะอาดเลย .. * เลีย * ชิ .. หวานเกินไปแล้วนะ จะว่าไปเมื่อกี้เธอเกือบโดนเจ้าเด็กพวกนั้นดูดเลือดแล้วนะ ทำไมไม่ขัดขืน .. ทีกับฉันล่ะไม่ยอมให้ดื่มเลือดเธอแท้ๆ .. 

ยุย : ก็คงเพราะเป็นเด็กล่ะมั้ง ? 

สึบารุ : แวมไพร์ก็คือแวมไพร์อยู่ดี และทุกคนที่นี่ก็ต้องการเลือดของเธอกันทั้งนั้น *เลีย* 

ยุย : อ่า .. 

 

สึบารุบ่นว่า ความรู้สึกที่รับรู้ถึงอันครายของยุยมันมีน้อยเกินไป เพราะงั้นเพื่อไม่ให้ทำเรื่องน่าหงุดหงิดอีกเขาจะสอนให้ร่างกายของเธอรู้ .. และเขาก็เลียไปเรื่อยๆจนสะอาด ที่เหลือก็มีแต่ชุดเท่านั้น ด้วยสภาพที่ชุดเปื้อนแยมแบบนั้นคงเดินไปไหนมาไหนในงานเทศกาลไม่ได้ .. จากคำพูดสึบารุยุยนึกขึ้นได้ว่าตอนแรกที่สึบารุมางานเทศกาลเพราะเขาบอกว่ามีธุระ .. เธอเริ่มรู้ตัวแล้วว่าที่จริงแล้วสึบารุแค่พาเธอมาเดินเท่านั้นเอง .. 

 

ยุย : ขอบคุณนะสึบารุคุง .. ที่พาฉันมาเที่ยวงานเทศกาล 

สึบารุ : เปล่าสักหน่อย .. ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อพาเธอมาสักหน่อย  อย่าเข้าใจผิดไปสิ !!

ยุย : คิคิ ..

สึบารุ : อย่าหัวเราะเซ่ !! *หน้าแดง*

 

พวกเขาเดินไปเจอร้านเสื้อผ้า แต่มันดูท่าทางจะแพงยุยเลยคิดว่ากลับไปที่ปราสาทแล้วค่อยออกมา .. สึบารุบอกว่าถ้างั้นซื้อใหม่ไปเลยง่ายกว่าและทั้งสองก็เข้าร้านเสื้อผ้าไป 

✿ Chapter 4

 

สึบารุพาเราเข้ามาในร้านเสื้อผ้า มีผู้หญิงคนนึงเดินมาต้อนรับซึ่งเธอเป็นทั้งคนออกแบบเสื้อและเจ้าของร้าน เธอบอกว่า ไม่คิดเลยว่าสึบารุจะเอามนุษย์มาด้วย ถ้าเป็นมนุษย์ธรรมดาป่านนี้เธอไล่ออกจากร้านไปแล้ว เสื้อผ้าในร้านนี้จะเป็นคนเลือกผู้ใส่เอง 

 

ยุยแอบกังวลว่า จะไม่มีเดรสตัวไหนเลือกเธอเลย .. ความมั่นใจของเธอมันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ .. สึบารุบอกเธอว่าไม่ต้องทำหน้ากังวลขนาดนั้นหรอก ไม่เป็นอะไร เพราะรูปร่างของเธอก็ไม่เลวเท่าไหร่เหมือนที่เจ้าของร้านชมน่ะแหละ .. 

 

และในที่สุด ชุดเดรสก็เลือกเธอแล้วเจ้าของจึงจะไปเอาชุด ชุดที่เจ้าของร้านเอามาให้คือชุดสีขาวบริสุทธิ์ (หนูยุยแอบคิดว่ามันเหมือนชุดแต่งงานมากเลย) ยุยหันไปถามความเห็นสึบารุ .. ซึ่งเขาก็หน้าแดงแล้วตอบตะกุกตะกักว่า .. "กะ..ก็ดีนี่" 

 

สึบารุบอกให้เจ้าของร้านห่อของให้แล้วจะได้รีบๆกลับปราสาท หนูยุยสงสัยว่าทำไมถึงไม่ใส่ในร้านเลย (ในเมื่อจะเข้ามาเพื่อจะซื้อชุดเปลี่ยน)

 

สึบารุ : ไม่ได้ ! จะให้เดินไปเดินมาด้วยชุดนี้ให้ไปเจอเจ้าพวกนั้นได้ยังไงล่ะ .. 

เจ้าของร้าน : เธอนี่ได้รับความรักสินะ

สึบารุ : .. ระ .. รัก !? 

เจ้าของร้าน : แต่ว่าน่าเสียดายนะ เพราะให้ทำอย่างนั้นไม่ได้หรอก 

สึบารุ : ทำไมอะ ! 

เจ้าของร้าน : ร้านเราต้องให้ลองใส่ก่อนค่ะ มันเป็นกฏ

สึบารุ : ลอง ? 

เจ้าของร้าน : ถ้าไม่ลองก็ไม่สามารถรู้ได้ว่าจะเข้าจริงๆรึเปล่า เนอะ ?

สึบารุ : ชิ .. 

 

สุดท้ายเขาก็ต้องยอมให้ยุยลองชุดโดยที่เขาจะรออยู่ด้านนอก ยุยเรียกสึบารุให้มาช่วยดูวิธีการใส่ชุดให้หน่อย ทันใดนั้นเจ้าของร้านก็มาพอดี แต่ว่าตอนนี้มีลูกค้าเข้ามาเพราะงั้นเธอจึงไม่ว่าง ให้สึบารุเข้าไปดูให้แทน และผลักสึบารุเข้าไปในห้องลองเสื้อกับยุย 

 

✿ เข้า CG 
 

 

ยุย : เอ๋ ! สึบารุคุง !? 

สึบารุ : ทำไมฉันถึงต้อง .. 

เจ้าของร้าน : งั้นขอตัวไปดูลูกค้าก่อนนะจ๊ะ 

ยุย : (ไปซะแล้ว .. ทะ.. ทำไงดี!)

สึบารุ : ให้ตายสิ .. ถึงจะบอกให้ดูก็เถอะ .. ที่แคบๆแบบนี้ .. แล้วเธอแต่งตัวอะไรของเธอ .. 

ยุย : แปลกหรอ .. ? 

สึบารุ : กะ .. ก็ไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น .. เอ่อ .. ชิ .. ! ยังไงซะฉันจะออกไปแล้วนะ ! แต่แบบนี้มันขยับตัวไม่ได้ .. 

ยุย : ขอโทษนะ ฉันเองก็ขยับตัวไม่ได้เหมือนกัน มันแคบมากเลย 

*ยุยพยายามขยับตัว*

สึบารุ : ฮะ .. เฮ้ ! อยู่นิ่งๆสิ ผมของเธอมันทำให้จักจี๋เป็นบ้า 

ยุย : ถึงจะพูดแบบนั้นก็เถอะ .. 

สึบารุ : โธ่เว้ย .. 

 

สักพักเขาจะออกไปจากห้องลองเสื้อแต่พบว่า .. มันล็อกกุญแจไว้ซะงั้น ! เขาจึงตัดสินใจจะพังประตูออกไปซะเลย แต่ดีที่หนูยุยยังห้ามเอาไว้ได้ ทันใดนั้นอยู่ดีๆพื้นตรงที่ยุยยืนอยู่ก็เปิดทำให้เธอตกลงไปด้านล่าง สึบารุพยายามช่วยเธอแต่ดันมึลมพัดมา ทำให้เธอคลาดกับเขาไป .. 

 

ยุยลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าเธออยู่ในห้องโถงขนาดใหญ่ ซึ่งมีคนปรบมือให้เธออยู่รอบๆ ในขณะที่เธอกำลังสับสน พ่อของพี่น้องซาคามากิ (คาร์ล) ก็โผล่มาซึ่งขณะนั้นยุยไม่รู้จักว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร 

 

คาร์ล : ยินดีต้อนรับ ราชีนีของงานเทศกาล มานี่สิ ..

ยุย : เอ่อ .. ขอโทษนะคะ คุณเป็นใครหรอ 

คาร์ล : ฉันหรอ .. ไม่คิดเลยว่าจะไม่รู้จักชื่อของฉัน .. ฉันคือ คาร์ล ไฮนซ์ เป็นครั้งแรกสินะที่ได้พบกันแบบนี้

ยุย : เอ๋ .. เอ๋ ! 

แวมไพร์ ช : ท่านคาร์ล ยินดีด้วยนะครับ ! 

แวมไพร์ ญ : ราชีนีเองก็ ยินดีด้วยนะคะ 

ยุย : (ยินดี .. เรื่องอะไรกัน ..) นี่มันเรื่องอะไรกันแน่คะ ? อีกอย่าง .. สึบารุคุงไปไหน .. ? 

คาร์ล ไฮนซ์ : .. ฟู่ว .. 

ยุย : ( หวะ .. หวาคาร์ล ไฮนซ์ซัง .. ใกล้ไปแล้ว .. )

คาร์ล ไฮนซ์ : .. เป็นห่วงเจ้านั่นขนาดนั้นเลยหรอ ? ทั้งๆที่มีฉันอยู่ต่อหน้าเธอแท้ ๆดูจากหน้าเธอแล้วคงจะไม่รู้เรื่องอะไรเลยสินะ ? วันนี้ที่เรียกทุกคนมางานนี้ ก็เพื่อร่วมกันฉลอง

ยุย : ฉลอง .. ?

คาร์ล ไฮนซ์ : ใช่แล้วล่ะ .. งานหมั้นของเธอกับฉัน

 

หลังจากนั้นยุยก็เกือบโดนจูบโดยคุณพ่อคาร์ล .. =__= และพระเอกของเราก็โผล่มาทัน ! 

 

สึบารุ : รอเดี๋ยว ! 

ยุย : สึบารุคุง !

สึบารุ : จะทำอะไรน่ะ พ่อ ! 

คาร์ล : สึบารุหรอ .. มาไวดีนี่ 

ยุย : (เอ๋ .. คนนี้เป็นพ่อของสึบารุคุงหรอ)

สึบารุ : ปล่อยยุยซะ

คาร์ล : งั้นแปลว่าจะต่อสู้กับฉันงั้นสิ ? เจ้าลูกชาย 

สึบารุ : อ่า .. ย่อมได้ ไม่รู้หรอกนะว่าจะมีเหตุผลอะไร แต่ยัยนั่นเป็นของของฉัน ไม่ว่าจะเป็นพ่อหรือใครก็ตาม ฉันไม่คิดจะให้เธอกับใครทั้งนั้นแหละ 

คาร์ล : พูดเรื่องอะไรน่าสนุกดีนี่นา *หัวเราะ* แต่พลังของแกมันเทียบไม่ได้กับของฉันเลยสักนิด

สึบารุ : .. ! หนวกหู ฉันจะทำให้แกเสียใจทีหลังเอง 

 

ยุยต้องการที่จะหยุดก่อนที่ทั้งสองจะสู้กันจริง ๆ โดยวิ่งออกไปขวางและพูดว่า 

 

ยุย : .. คาร์ล ไฮนซ์ซัง .. ขอโทษนะคะ .. ฉันไม่สามารถเป็นภรรยาของคุณได้ .. 

คาร์ล ไฮนซ์ : โฮ ? ทำไมล่ะ ?

ยุย : นั่นก็เพราะ .. ฉันรักสึบารุคุงค่ะ !

สึบารุ : .. !? นะ..นี่เธอ .. !

คาร์ล ไฮนซ์ : *หัวเราะ* นั่นแหละที่อยากได้ยิน ขอโทษนะทั้งสองคน 

สึบารุ : หา ? หมายความว่าไงเนี่ย

คาร์ล : งานในวันนี้ไม่ได้ฉลองเรื่องที่ฉันหมั้นกับเธอหรอกนะ แต่เป็นงานฉลองให้กับอดัมคนใหม่และอีฟ กล่าวก็คืองานที่จัดมาเพื่อพวกเธอสองคน 

 

คำพูดของคาร์ลทำให้สึบารุกับยุย งงตาแตกไปเลย =__= เหตุการณ์แปลกๆที่เกิดขึ้นทุกอย่างเป็นฝีมือของป๊า เพื่อตอบสนองนีทของตัวเองเท่านั้นแหละ .. สึบารุยัวะมากและพายุยออกไปข้างนอก 

 

✿ Finale ✿ 

 

พวกเขาสองคนออกมาข้างนอก สึบารุดุยุยเรื่องที่ยังหัวเราะได้อีกทั้งที่เกือบจะถูกดูดเลือดแท้ๆ คนที่เธอจะอ่อนโยนด้วย มีแค่เขาคนเดียวก็พอ .. อีกอย่างคือ ถ้าตอนนั้นสึบารุไม่ไปช่วยจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ 

 

สึบารุ : เธอคงไม่ได้ถูกทำอะไรอย่างอื่นมาหรอกนะ .. ?

ยุย : อะไรอย่างอื่น .. ก็แค่เกือบถูกจูบแล้วก็ถูกกอดน่ะ .. 

สึบารุ : ..... ! ตาแก่นั้น .. ! ไม่ยกโทษให้เด็ดขาด ! ถ้าคราวหน้าเจอละก็ .. 

ยุย : เอ่อ ..

สึบารุ : หา !? บอกไว้ก่อนนะถึงจะห้ามฉันก็ไม่ยอมหยุดหรอก ถ้าตอนนั้นเธอไม่เข้ามาขวาง ก็จะชกหมอนั่นไปแล้วนะ

ยุย : ก็เขาบอกนี่นาว่างานนี้จัดขึ้นเพือพวกเรา เพราะงั้น .. 

สึบารุ : .. 

ยุย : อีกอย่างนี่ก็เป็นงานเทศกาลด้วยสิ .. 

สึบารุ : ชิ .. 

 

สึบารุ : นี่เธอ .. ตั้งหน้าตั้งตารองานเทศกาลเลยไม่ใช่หรอ .. มาถึงขนาดนี้แล้ว .. ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอให้ก็แล้วกัน .. มะ..มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่น่ะ .. ! 

ยุย : ( ไปเป็นเพื่อน .. ทั้งๆที่ตลอดทั้งวันเขาก็พาฉันไปไหนมาไหนตลอดเลยแท้ ๆ .. สึบารุคุงอ่อนโยนจริงๆเลยนะ .. )

 

สึบารุพายุยไปที่สวนสนุก ขึ้นชิงช้าสวรรค์ด้วยกันเพราะจะได้มีแค่พวกเขาสองคน อยู่ดีๆสึบารุก็ถามเราว่า ยุยสนุกกับงานเทศกาลไหม เพราะว่าเกิดเรื่องวุ่ยวายมากมาย แถมมาอยู่ในที่แวมไพร์เยอะแบบนี้คงไม่สนุกหรอก ยุยบอกว่า ก็จริงอยู่ที่เธอกลัวพวกแวมไพร์คนอื่นแต่มีสึบารุคอยปกป้องอยู่ตลอด เพราะงั้นเธอจึงสนุกมากเลย 

 

✿ เข้าฉาก CG
 

 

สึบารุ : *จูบ*

ยุย : !?  สึบารุคุง .. 

สึบารุ : เธอผิดเองนะที่ยั่วฉัน

ยุย : เอ๋ ? 

สึบารุ : อย่าพูดอะไรน่ารักสิ อยากโดนฆ่านักรึไง ? *จูบ*

ยุย : ... 

สึบารุ : เฮ้อ ฉันมีเรื่องนึงที่ค้างคาใจอยู่

ยุย : ?

สึบารุ : ในร้านเสื้อผ้า .. ฉันยังไม่ได้เห็นเธอตอนที่ใส่ชุดนั้นชัดๆเลย 

ยุย : เอ๋ .. 

สึบารุ : ไม่เห็นต้องตกใจเลยๅ

ยุย : ( ในตอนนั้น อยู่ดีๆสึบารุคุงก็เข้ามาในห้องลองเสื้อนี่นา ) แต่ตอนนั้นสึบารุคุงก็เข้ามาในห้องลองเสื้อแล้วนี่ก็น่าจะเห็นนี่นา

สึบารุ : จะไปเห็นได้ไง แคบก็แคบ เธอเองก็กำลังเปลี่ยนเสื้อยังไม่เสร็จด้วย ก็คิดจะดูเจ้าเสื้อที่เลือกเธอเอาสะหน่อย อยู่ดีๆเธอก็ตกลงไป .. เห็นอีกทีเธอก็อยู่ในชุดปกติซะแล้ว 

ยุย : อ๊ะ .. 

สึบารุ : เพราะงั้น .. 

ยุย : สึบารุคุง ! 

สึบารุ : อย่าเข้าใจผิดล่ะ ! ไม่ใช่อยากจะมองเธอสักหน่อยก็แค่สนใจเจ้าชุดที่เลือกเธอเท่านั้นเอง 

ยุย : สึบารุคุงหน้าแดงแล้วนะ

สึบารุ : หนวกหูน่า อยากโดนทำให้หุบปากรึไง ? 

ยุย & สึบารุ : *จูบ*

 

สึบารุบอกให้ยุยขยับเข้าไปใกล้ๆอีกเพราะมันจูบยาก ถ้าขึ้นชิงช้าสวรรค์แล้วได้ทำกับเธอแบบนี้มันก็ไม่เลวเท่าไหร่ 

 

สึบารุ : เธออยู่กับฉันตลอดไปนะ .. ฉันรักเธอ .. ทั้งก่อนหน้านี้ และตลอดไป 

ยุย : (ฉันเองก็เหมือนกัน .. สึบารุคุง)

______________________________________________________________________

 

✿ Credit (สปอยล์) :: คลัง Diabolik Lovers -【Thailand】

★ ใครสนใจฉากบทสนทนาน่ารัก ๆ ในภาคนี้ตามอ่านได้ที่ : http://my.dek-d.com/sylmeria/story/viewlongc.php?id=1063436&chapter=125