คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Disappear # 15........100%
"ขนของเข้าไปในบ้านได้เลยน่ะ" เซียร์บอกพวกเราทุกคน ตอนนี้พวกเราก็อยู่บ้านพักตากอากาศของครอบครัวเซียร์
"ห้องนอนก็มี4ห้อง ยังไงก็เลือกเอาน่ะ" เซียร์พูดต่อ
"พี่นอนกับน้องมิวกับไผ่อีกน่ะ" พีชเอ่ย
"หยุดเลยพีช ให้ไผ่นอนกับไอ้ต้นเถอะ มันจะเฉาตายอยู่แล้ว"
"ก็ได้ให้ไผ่นอนกับต้น พีชนอนกับน้องมิวสองคนก็ได้"
"ไม่เอา พีชต้องนอนกับพาย"
"แต่ว่า....น้องมิวนอนคนเดียวน่ะ"
"แล้วพีชจะทิ้งพายเหรอ" ผมถามร่างโปร่พร้อมตีหน้าเศร้า พีชเองก็เหมือนจะเริ่มลังเล
"พี่พีชนอนกับพี่พายเถอะฮ่ะ" มิวพูดขึ้นมา
"น้องมิวนอนคนเดียวได้แน่น่ะ" พีชหันไปถามมิว นี่พีชเป็นห่วงมิวขนาดนี้เลยเหรอ
"พีชถ้าอยากนอนกับมิวพายจะไม่ห้ามแล้ว พายนอนคนเดียวก็ได้" ผมเอ่ยขึ้นด้วยความน้อยใจก่อนที่เดินเข้าห้องนอนไป ผมไม่เข้าใจว่าทำไมพีชถึงไม่อยากนอนกับผม ที่บ้านก็เหมือนกันแม้ว่าผมจะย้ายไปอยู่กับพีชก็จริงพอจะนอนพีชให้ผมนอนอีกห้องแต่เมื่อคืนกลับไปนอนกับมิวกับไผ่ ผมมันน่ารังเกียจหรือไง?
"พาย~" พีชเดินเข้ามานั่งใกล้ๆผม
"อือ"
"โกรธเหรอ?"
"..........."
"พีชนอนกับพายก็ได้"
"ไม่ต้องหรอก ถ้าพีชไม่เต็มใจ"
"ไม่ใช่อย่างนั้นน่ะ"
"แล้วอย่างไหนล่ะ" ผมถาม พีชก้มหน้างุดไม่พูดอะไรอีก ผมเลยเดินออกมา
"ไอ้พาย จะไปไหนว่ะ" ต้นที่นั่งรวมกลุ่มกับทุกคนเอ่ยทักผม
"เดินเล่นแถวนี้" ผมตอบ
"เดินเล่นห่าอะไร ตอนเที่ยง ร้อนตายชัก มานั่งกับพวกกูดีกว่า" ต้นเอ่ยชวน ผมเลยไปนั่งรวมกลุ่มกับทุกคนที่หน้าบ้าน
"พี่พายยังงอนพี่พีชเหรอ?" ซันถาม
"อืม"
"พายก็ให้เวลาพีชหน่อยสิ พีชจำอะไรไม่ได้เลย" เซียร์เอ่ย
"ไม่ใช่ว่าพายจะไม่เข้าใจน่ะเซียร์ ที่บ้านพายกับพีชก็นอนคนล่ะห้องกันเพราะพีชขอ พายก็ทำตามคิดว่าพีชคงไม่ชิน แต่เมื่อคืนพีชกลับไปนอนกับมิวแล้วก็ไผ่ ทั้งที่สนิทกับสองคนนี้น้อยกว่าพาย"
"เฮ้ย!! จริงเหรอว่ะ" ต้นร้องออกมาด้วยความตกใจ
"เออ กูจะโกหกมึงทำไม"
"เมื่อคืนพี่พีชก็...." ไผ่ไม่ทันพูดจบมิวก็รีบปิดปากไผ่ทันที
"ไผ่จะพูดอะไร แล้วมิวปิดปากไผ่ทำไม" มิวเอามือออกจากปากไผ่ ทั้งสองมองหน้ากัน ดูท่าทางจะมีความลับ
"สองคนนี้มีอะไรหรือเปล่า" ผมถาม
"เปล่าครับ" มิว/ไผ่
"อย่ามาโกหก พี่รู้ว่ามี" มิวกับไผ่มองหน้ากัน ท่าทางลังเล
"ไผ่บอกมา ไม่งั้นพี่จะโกรธ" ต้นหันไปขู่แฟนมัน
"เมื่อคืน พี่พีชไม่ได้นอนกับเราสองคนหรอกครับ พอทุกคนหลับพี่พีชลงไปนอนบนโซฟาที่ชั้นล่าง" ไผ่เอ่ย
"ทำไมพีชถึงทำแบบนั้น?"
"ผมก็ไม่รู้ครับผมถามพี่พีชก็ไม่บอก แถมยังบอกให้ช่วยปลุกตอนตี5ก่อนทุกคนจะตื่น" มิวพูดเสริม ความน้อยใจที่ผมมีจางหายไป ความสงสัยก็เข้ามาแทรกแซง
"กูว่ามันชักแปลกๆว่ะ"
"ใช่กูต้องรู้ให้ได้" ผมนั่งขบคิดพฤติกรรมแปลกๆของพีชที่เกิด เราทุกคนก็สันนิฐานไปต่างๆนานา
"พาย!!!! ช่วยด้วย ช่วยพีชด้วย!!!" เสียงร้องขอความช่วยเหลือของพีชดังออกมาจากห้องนอน ผมรีบวิ่งไปหาพีชทันที
"พีช!!!!" ผมร้องเรียกคนรัก ซึ่งตอนนี้นอนละเมอ
"พี่พายพี่พีชเป็นอะไร" ซันที่วิ่งตามผมมาถามผม
"แค่ละเมอ ซันออกไปก่อนเดี๋ยวพี่จัดการเอง"
"ค่ะ" ซันพยักหน้าแล้วเดินจากห้องไป ประตูห้องนอนปิดลง ผมเดินเข้าไปหาคนที่ยังคงนอนละเมออยู่ แก้มทั้งสองข้างเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา พีชกำลังฝันร้าย
"พีชตื่น" ผมปลุกคนที่นอนกระสับกระส่าย
"ฮึก...ฮือ...พายช่วยพีช..ด้วย"
"พายมาช่วยแล้ว พีชตื่นสิ" ผมจับพีชเขย่าเบาๆ มันได้ผลพีชตื่นขึ้นมา เปลือกตาเปิดออกมาอย่างช้าๆ
"พาย..." พีชพูดออกมาอย่างแผ่วเบา
"ฝันร้ายเหรอครับ" ผมเกลี่ยน้ำตาให้คนตรงหน้า พีชพยักหน้าแทนคำตอบ
"ฝันว่าอะไรบอกพายได้มั้ย?"
".........."
"พีชบอกพายมา"
"คือ..ว่า..พีชเริ่มต้นไม่ถูก พีชฝันซ้ำๆตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล..มันเหมือนจริงมาก....ฮึก..พีชฝันว่าโดนใครก็ไม่รู้ข่มขืนพีช พีชร้องให้พายมาช่วยแต่พายก็..ไม่มา..พายเดินไปกับน้องมิว ไม่ยอมมาช่วยพีช.." พีชเล่าให้ผมทั้งน้ำตา พอได้ฟังผมเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่น้อย จิตใต้สำนึกของพีชยังคงคิดว่าผมกับมิวเป็นแฟนกัน และพีชเองก็คงกลัวฝังใจเรื่องไอ้วีระทำระยำใส่ ผมดึงพีชมากอดเอาไว้ คอบลูบผมนุ่มให้คนในอ้อมกอดหายตื่นกลัว
"ไม่ต้องกลัวนะพีช มันเป็นแค่ความฝัน"
"ถ้ามันเป็นจริงขึ้นมาล่ะ"
"พายก็จะรักพีชเหมือนเดิมไม่ไปไหน"
"จริงๆน่ะ"
"สัญญาเลย"
"พีช พายถามหน่อยสิ ทำไมพีชต้องนอนคนเดียว" ผมถามพีช พีชผละกอดจากผมมองหน้าผมด้วยสายตาที่ตกใจ
"พายรู้?"
"อืม รู้ไผ่กับมิวบอกพายหมดแล้ว แล้วก็อย่าไปโกรธสองคนนั่นน่ะ พายบังคับให้พูดเอง"
"คือว่า...พีชฝันร้ายลุกขึ้นมาละเมอทุกคืน พีชกลัวพายรำคาญเลยให้นอนแยกห้อง" พีชบอกเหตุผลสีหน้าจริงจัง
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า" ผมหัวเราะออกมา
"พายเป็นอะไร หัวเราะอะไร" พีชงงกับท่าทีของผม
"พายขำตัวเอง พายคิดว่าพีชจะรังเกียจพาย เลยนอนแยกห้อง ที่ไหนได้เรื่องแค่นี้"
"เรื่องแค่นี้ที่ไหน พีชจริงจังน่ะพาย" พีชบ่นอุบ
"ครับ จริงจังครับจริงจัง" ผมยิ้มให้คนตรงหน้าที่งอนผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"อย่างอนสิ" ผมสวมกอดเอวบางจากด้านหลังพร้อมเกยคางที่ไหล่เนียน
"เปล่างอน"
"เหรอ..."
"พีช"
"พาย"
"พีช"
"พาย"
"กวนพายเหรอพีช นี่แหนะ" ผมจั๊กจี๊เอวเล็กๆของพีช พีชดิ้นไปมาในอ้อมกอดผม
"พาย...พอๆ อย่า...ทำ..ฮ่า..ฮ่า" พีชขอร้องทั้งเสียงหัวเราะ
"สัญญาก่อนว่าจะไม่กวน"
"อื..อ..สัญญา" พีชเอ่ย ผมเลยหยุดแกล้ง ผมปล่อยพีชให้นอนลง พีชนอนหอบด้วยความเหนื่อยสีหน้าแดงก่ำ เสื้อเชิตที่กระดุมหลุดออกมาเผยอกเนียนจนผมอยากสร้างรอยเอาไว้
"พายเป็นอะไรนิ่งเชียว" พีชเอ่ย ตาเล็กๆมองมาที่ผมอย่างสงสัย ผมยิ้มบางๆให้กับพีชแล้วโน้มตัวลงจูบกลีบปากบางอย่างไม่ลุกล้ำ
"คืนนี้ให้พายนอนกอดพีชน่ะ" ผมลูบผมของพีชแล้วกดจูบลงทีหน้าผาก
"อือ" คือคำตอบของพีช ผมยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะล้มลงไปนอนใกล้ๆพีช
"แฟนใครน่ารักจัง" ผมกอดร่างโปร่งเอาไว้
"ไม่รู้สิ" พีชตอบ
"แฟนพายไง" ผมพูดออกมาตรงๆ พีชหน้าขึ้นสีด้วยความอาย แล้วซุกหน้าลงที่อกของผม แขนเรียวก็กอดผมแน่น
"เขินเหรอ" ผมเย้าแหย่คนน่าแกล้ง พีชไม่พูดอะไร
"ถ้าไม่พูดจะจูบให้ปากเจ่อเลยน่ะ" ผมแกล้งต่อ
"อือ พีชเขิน" ได้ผลพีชพูดออกมา ผมเลยหอมแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว
"อ๊ะ~ พายอย่าแกล้ง" พีชค้อนใส่ผม
"ไม่ได้แกล้ง นี่เอาจริง"
"บ้า พีชนอนดีกว่า" พีชพลิกตัวนอนหันหลังให้ผม ผมดึงพีชมากอดเอาไว้แน่นแล้วกระซิบข้างหูเบาๆแต่คนที่ฟังนั้นได้ยิน
"เก็บแรงเอาไว้น่ะ คืนนี้คงไม่ได้นอน"
ผมตื่นขึ้นมาก็พบว่าท้องฟ้าเปลี่ยนสีเป็นยามเย็นแล้ว ผมหันไปมองคนข้างๆที่นอนหลับอยู่
"พีชตื่นได้แล้ว"
"อื้อ~" พีชหน้ามุ่ยไม่มีท่าทีที่จะตื่น ผมอดหมั่นไส้ไม่ได้เลยกดจูบริมฝีปากบางๆ
"พายอย่ามาแกล้งสิ" พีชบ่นตาเล็กๆเปิดกว้างทันที
"ตื่นได้แล้วน่ะ เดี๋ยวไปเล่นน้ำกัน"
"อืม" พีชกับผมก็พากันไปล้างหน้าล้าตาแล้วออกจากห้อง
"นึกว่าจะไม่ออกจากห้องกันแล้ว" ต้นแซว
"พี่พายพาพี่พีชไปนอนกกทั้งวันเลยนะฮ่ะ" มิวเอ่ย
"ทำไมมิวอิจฉาเหรอ?"
"เปล่า อิจฉาฮ่ะ มิวว่าคืนนี้จะชวนพี่พีชไปนอนกับมิว พี่พีชมานอนกับมิวนะฮ่ะ"
"ไม่ต้องเลยมิว แฟนพี่ต้องอยู่กับพี่" ผมกอดพีชเอาไว้
"พอได้แฟนลืมน้อง ใจร้าย"
"พอเลยทั้งสองคนพี่พีชหน้าเสียหมดแล้ว" ซันเอ่ย
"พวกเราอย่าเสียเวลาไปเล่นน้ำกันดีกว่า" เซียร์เอ่ย จากนั้นพวกเราก็พากันออกจากบ้านสัมผัสกับลมทะเลและหาดทรายขาว
"ปล่อย พี่ต้นปล่อยไผ่เดี๋ยวนี้นะฮ่ะ" ไผ่ร้องโวยวายอยู่ในอ้อมแขนของต้น
"ไม่ปล่อย" ต้นจับไผ่อุ้มก่อนที่จะโยนลงทะเล
"แค่ก แค่ก พี่ต้นคืนนี้ไผ่จะนอนกับมิว" ไผ่ที่โผล่จากผิวน้ำเอ่ยกับคนรัก ผมยิ้มให้กับภาพตรงหน้าไม่คิดว่าสองคนนี้จะรักกันได้เลย ผมเหลือบไปมองคนข้างๆ พีชก็ยืนยิ้มอยู่เหมือนกัน
"ยิ้มอะไรอ่ะพีชหรือว่าอยากโดนอุ้ม"
"ไม่เอา" พีชส่ายหน้า
"ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ" ผมจับพีชทันทีแต่พีชไม่เหมือนไผ่น่ะสิครับ ไผ่เนี่ยตัวเล็กมากๆแต่พีชไม่ได้ตัวเล็กแบบนั้น ผมเลยลำบากเพราะพีชเองแรงเยอะพอสมควร
"มาเดี๋ยวซันช่วย" ซันวิ่งมาช่วยจับพีช
"ปล่อยพี่เลยน่ะเด็กเตี้ย" พีชโวยวาย
"ไม่ปล่อย" ซันเอ่ย
ในที่สุดผมก็จับพีชอุ้มได้สำเร็จต้องขอขอบคุณซันน้องรัก
"พายจะปล่อยพีชลงทะเลจริงๆเหรอ" พีชมองผมด้วยสายตาที่เว้าวอน
"พายไม่ทิ้งพีชลงแบบต้นกับไผ่หรอก พายจะอุ้มให้ลงทะเลไปด้วยกัน"
ผมอุ้มพีชลงไปในทะเล เดินไปในน้ำที่ลึกพอสมควร
"พีช"
"อืม"
"พอ พายนับ1ถึง3เตรียมตัวดำน้ำเลยน่ะ"
"ห๊ะ"
"1...2...3" ผมและพีชดำลงไปในน้ำผมเข้าประกบปากพีชเอาไว้แล้วค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปอย่างช้าๆไม่วู่วาม ปากของเราบดเบียดแนบชิดชนิดที่ว่าไม่มีช่องว่างให้น้ำทะเลเข้ามาในปาก เราทั้งสองจูบกันไม่นานก็ถอนจูบแล้วโผล่ขึ้นจากผิวน้ำ
"แม่งพวกมึงดำนานตั้งนาน งมหอยเหรอว่ะ" ต้นเอ่ย
"เออ ลงไปหาหอยจุ๊บ" ผมบอกต้น
"อะไรว่ะ หอยจุ๊บ"
"ไปหาเอาเอง" ผมปล่อยให้ต้นยืนงงอยู่อย่างนั้นแล้วหันไปเล่นน้ำกับพีชต่อเราเล่นน้ำกันจนถึงค่ำ พวกเราพากันผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมานั่งกินเหล้า อาหารทะเลเผากันที่หน้าบ้าน
"พีชเอาเบียร์มั้ย?" ต้นยื่นแก้วเบียร์ให้พีช
"ไม่เอาอ่ะพีชขอน้ำโค้ก"
"อะไรว่ะ พีชรู้มั้ย? แกคอแข็งกินเหล้าเหมือนยกอาบ" ต้นบอกพีชที่นั่งหน้ามึน
"แต่เราอยากกินโค้ก" พีชเอาย แล้วคว้าแก้วน้ำอัดลมมาดื่ม
"เอาล่ะทุกคนกินได้" เซียร์กล่าวเปิดงาน ผมก็กิน ปลา กิน กุ้ง หมึก อย่างเมามันแล้วไม่ลืมที่จะตักให้พีชกินด้วย ในเมื่อมีปลา กุ้ง หมึก อีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือ ปู ผมหยิบปูใส่จานตัวเอง
'หมับ' พีชจับมือที่กำลังจะแกะปู
"พีชจับมือพายทำไมหรือว่าอยากพาพายเข้าห้อง" ผมเอ่ยอย่างขำๆ
"ไม่ตลกน่ะพาย พายแพ้ปูแล้วจะกินปูทำไม" พีชเอ่ยอย่างจริงจังนั่นมันทำให้ผมยิ้มออกมาทันที
"พายแค่จะแกะให้พีชกินเฉยๆ แต่ไม่ยักรู้ว่าพีชจะจำได้ด้วยว่าพายแพ้ปูทั้งๆที่พีชความจำเสื่อมจำไม่ได้แม้แต่ชื่อของตัวเอง" ผมเอ่ย พีชหน้าเสีย ตอนนี้ทั้งโต๊ะต่างก็เงียบกริบไม่มีใครพูดอะไร
"พีช พีชจำทุกอย่างได้แล้วใช่มั้ย?"
"........"
"ไม่สิพีชไม่ได้ความจำเสื่อมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว" ผมพูดต่อ
"พายพูดอะไรอ่ะ" พีชเอ่ยออกมา
"อย่ามาทำแบ๊ว ตอนที่เล่นน้ำพีชเผลอเรียกซันว่าเด็กเตี้ย" พีชเงียบไม่พูดอะไรสายตาก็สั่นไหวมีพิรุธ
"พีชขอตัวไปเดินเล่นก่อน" พีชลุกขึ้นออกจากโต๊ะไป
"กินกันไปพลางไม่ต้องรอ ฉันต้องเคลียร์กับพีชก่อน" ผมบอกกับทุกคนแล้วเดินตามพีชไป
.
.
.
ผมออกเดินทางตามหาพีชไปทั่วชายหาดไม่รู้ว่าพีชไปอยู่ที่ไหน ผมเดินไปเรื่อยๆ ก็เจอกับพีชที่นั่งอยู่ตรงโขดหิน ผมเดินเข้าไปช้าๆเพราะกลัวว่าพีชจะรู้ตัว พอผมเข้าไปใกล้ๆก็พบว่าพีชนั่งดูมือถือ ดวงตาทั้งสองข้างมีน้ำใสๆไหลออกมา มือถือนั่นมันมีอะไรนี่คือคำถามที่ดังก้องอยู่ในหัว ผมไม่ปล่อยให้ความสงสัยค้างคาในใจผมคว้ามือถือจากมือเรียว
"พาย" พีชร้องออกมาด้วยความตกใจ ผมมองดูหน้าจอมือถือซึ่งมันมคลิปวีดีโอของพีชที่โดนไอ้วีระข่มขืน ผมกำหมัดแน่นอย่างสุดทน
'หมับ' พีชคว้ามือถือจากมือผมแล้วเขวี้ยงลงไปในทะเล
"ฮึก..เห็น...แล้วใช่..มั้ย?" พีชถามพร้อมสะอื้นตัวโยน ผมคว้าแขนของพีชเอาไว้แต่ก็โดนพีชสะบัดแขนออก
"มึงอย่า...โดน..ตัวกูน่ะ...พาย..กู..มัน..สกปรก"
"ไม่น่ะพีชสำหรับพาย พีชสะอาดอยู่เสมอ"
"ไม่...ไม่..มึงก็เห็นแล้วใช่มั้ย? ว่าไอ้วีระทำ...อะไรกับกู..เอาไว้บ้าง..ฮึก" พีชสะอื้นตัวโยน ผมคว้าพีชเข้ามากอด พีชก็พยายามขืนตัวไม่ยอมให้ผมกอด ผมเลยกอดพีชแน่นกว่าเดิม ในที่สุดพีชก็หยุดดิ้น
"พายรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว รู้มาตั้งนานแล้วพายไม่เคยคิดว่าพีชสกปรกไม่เคยคิดจะรังเกียจพีชเลยน่ะ" ผมพูดทั้งหมดออกมาจากใจ
"พาย..มึงแน่ใจเหรอที่พูดมา กูไม่...เหลืออะไรสัก...อย่างแล้ว"
"แล้วใจพีชล่ะรักพายมั้ย?"
"กู...รักมึงไม่..ได้"
"รักได้สิพีช"
"มึงแน่ใจเหรอที่พูด" พีชมองหน้าผมสายตาจริงจัง ผมเองก็สบตาคู่นั้นที่ยังคงมีน้ำตาเอ่ออยู่เล็กน้อย
"แน่ใจ ว่าตราบใดที่พายมีลมหายใจ พายจะรักพีช เพราะทั้งชีวิตนี้พายรักใครไม่ได้อีกแล้ว"
"พาย...ฮึก..ฮือ..ฮือ" พีชกอดแน่น ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
"ฮึก..พีชก็รักพายน่ะ" คนในอ้อมกอดเอ่ย แม้จะฟังไม่ชัดแต่ผมก็สามารถรับรู้ได้ ผมยิ้มกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนที่จะคลายกอดแล้วโน้มจูบหน้าผากเนียนของพีช พีชหลบสายตาเล็กน้อยดูท่าทางจะเขินผม มันยิ่งทำให้ผมอยากแกล้ง อยากกอดมากขึ้น ผมไม่ปล่อยให้มันเป็นแค่ความคิด ผมจูบไปที่ริมฝีปากบาง พีชเองก็รู้ว่าผมต้องการอะไรเลยเผยอปากออกให้ผมสอดลิ้นเข้าไปสำรวจลิ้มผมดุนดันลิ้นเล็กที่ตอบสนองผมอย่างดี จูบครั้งนี้กลายเป็นจูบที่ผมคิดว่าดีที่สุดและสัมผัสได้ถึงความรักของกันและกัน มือของผมเริ่มลูบไล้แผ่นหลังของพีชแล้วสอดมือเข้าไป
'เพี้ยะ!!' พีชตีไหล่ของผม ทำให้ผมต้องถอนจูบเพื่อถามสาเหตุ
"ตีพายทำไม"
"แล้วมึงจะทำอะไร"
"เดี๋ยวก็รู้เองแหละ อีกอย่างพีชกลับมาแทนตัวเองว่าพีชแล้วเรียกพายว่าพายเหมือนเดิมได้มั้ย?"
"ไม่อ่ะ" พีชพูดเสียงทะเล้น
"งั้นพายจะทำให้พีชเรียกให้ได้" ผมโน้มลงประทับริมฝีปากที่แก้มของพีชแล้วเลื่อนไปขบเม้มติ่งหู
"อ๊ะ.." พีชร้องออกมาด้วยความเสียวซ่าน ผมยิ้มกริ่มที่เล่นงานจุดอ่อนของพีชได้ ผมไล้เลียที่หลังใบหู
"พาย...อื้อ..พ..อ.." พีชร้องห้ามเสียงสั่น ผมเลยหยุดแกล้งพีชแต่เปลี่ยนเป้าหมายมาที่ซอกคอแทน
"พายจะ..ทำ...อะไร"
"บอกแล้วไงว่าเดี๋ยวรู้เอง"
"ถ้าจะทำรุ่มร่ามละก็หยุดเลย นี่มันทะเลน่ะ"
"แล้วไงล่ะ พายอยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง"
"แล้วไม่ถามพีชหรือไงว่าอยากทำมั้ย?" พีชเอ่ย
"ไม่ถาม"
"คนเอาแต่ใจ"
"งั้น ช่วยเป็นคนตามใจหน่อยน่ะ ได้มั้ย?"
"เออ ก็ได้" พีชเอ่ย พร้อมยิ้มหวานให้ ผมเลยจับพีชให้ยืนพิงกับโขดหินสูง
.
.
.
ฉากเสี่ยง
.
.
หลังจากที่ผมกอดพีชที่ทะเลผมก็อุ้มคนที่หมดแรงกลับบ้านพัก ระหว่างทางพีชเองก็เพลีย ตาก็ปรือเหมือนจะหลับแต่ผมไม่ปล่อยให้พีชหลับผมจูบพีชเป็นระยะ พอถึงบ้านก็ไม่พบใคร สงสัยจะเข้านอนกันหมดแล้ว ผมเลยอุ้มพีชเข้าห้องนอนตัวเองบ้าง ผมพาพีชไปต่อที่ห้องน้ำอีกสองรอบแล้วกลับมาต่อที่เตียงกว้างอีกหนึ่งรอบจนพีชสลบไปด้วยความเหนื่อยอ่อน ผมเช็ดตัวทำความสะอาดให้พีชแล้วห่มผ้าให้พร้อมหอมแก้มใสของคนที่หลับตาพริ้ม จากนั้นผมก็ออกไปที่ระเบียงห้องพร้อมมือถือแล้วกดโทรออก
"พ่อครับ...ช่วยจัดการอะไรสักอย่างให้ผมหน่อย"
....................................................................................
อัพครบ 100%
มาแล้วครับ
ใกล้จะจบ ใกล้จะถึงบทสรุปแล้ว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะครับ
ส่วนฉากเสี่ยงไปที่ไบโอทวิตของไรต์นะครับ ไม่ต้องคาดหวังมากกับฉากเสี่ยงริมทะเลนะครับ
:) Shalunla
ความคิดเห็น