คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 난 니꺼야 Intro
________________________________________________________________________________________
“โอยยยย ไม่เอาแล้ว ฉันยอมแพ้ ฉันไม่สู้ ฟิสิกส์ไม่ใช่สไตล์ฉัน” เจ้าของรอยยิ้มสี่เหลี่ยมโอดครวญ เอียงตัวหนีมือนุ่มนิ่มคู่เล็กที่เอื้อมมาจับแขนเขาไว้ หวังจะดึงให้เขากลับมานั่งตัวตรงอ่านหนังสือเหมือนเดิม
“ยังไงกัน สอบรอบนี้มันตั้งสามสิบห้าเปอร์เซนต์ ลุกขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ ไม่ชอบก็ต้องทำ มันเป็นหน้าที่ เข้าใจไหม?” เจ้าของรอยยิ้มรูปหัวใจตะปบเอาที่หลังคอเสื้อนักเรียนของเพื่อน ดึงอีกฝ่ายที่แสดงออกทางสีหน้าอย่างไม่ปิดบังว่าแขยงวิชานี้เข้าใส่ให้ลุกขึ้นมานั่งตัวตรงอยู่หน้าหนังสือกองหนา
“ฉันจะอ่านหมดนี่ได้ยังไงกัน หนาขนาดนี้เอาไปมุงหลังคาบ้านได้เลยนี่” เด็กหนุ่มยังคงโอดครวญ หยิบชีทหนาวิชาเดียวกันที่วางอยู่ใกล้มือมาม้วนเป็นกลมๆแล้วก็ฟาดเอาลงบนกองหนังสือ ในขณะที่อีกฝ่ายได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างจนใจในความดื้อด้านของเพื่อน
“บยอน”
“ครับผม”
“นอนตักไหม?”
คนที่ยังโอดครวญดีดดิ้นเมื่อครู่ยิ้มกริ่ม ริมปากอมยิ้มกลายเป็นรูปสี่เหลี่ยมเผยฟันขาวมีเขี้ยวเล็กๆน่ามอง ดวงตายิบหยีลงจนแทบมองไม่เห็นลูกตาดำ ‘บยอนแบคฮยอน’ ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักอีกฝ่ายทันที สองแขนโอบที่รอบเอวเล็ก ก่อนจะซุกใบหน้าเหมือนลูกหมาเข้ากับหน้าท้องแบนราบ แล้วหลับตาลง
“ตื่นมาสัญญาว่าต้องอ่านหนังสือนะ”
อีกฝ่ายไม่ได้ส่งเสียงตอบ แค่เขารับรู้ได้ว่าแบคฮยอนกำลังพยักหน้าอยู่กับหน้าท้องตัวเองก็พอแล้ว มือขาวสะอาดเกลี้ยงเกลาตบลงเบาๆบนกลุ่มผมสีน้ำตาลเข้มของเพื่อนสองสามที ก่อนจะเลื่อนกองหนังสือกองโตมาไว้ตรงหน้าตัวเอง นั่งทำชอร์ทโน๊ตเงียบๆรอเวลาที่แบคฮยอนจะตื่นขึ้นมา
บยอนแบคฮยอนเป็นเด็กดื้อแค่ไหนเขารู้ดี การเรียนเป็นเรื่องหน้าเบื่อสำหรับแบคฮยอน ยกเว้นก็แต่วิชาที่เจ้าตัวเขาชอบ วิชาไหนไม่ชอบ แม้แต่ชื่อวิชาก็อย่ามาพูดให้แสลงหู ถึงคาบเรียนนั้นแบคฮยอนจะปิดโหมดมึนตึ๊บ แล้วไม่ต้องพูดถึงอ่านหนังสือสอบหรอก เอาค่าขนมมาล่อให้ตายก็ไม่อ่าน ไม่อ่านก็คือไม่อ่าน ขนาดล่าสุดคุณนายอีเอามอเตอร์ไซค์คันใหม่มาล่อ บยอนแบคฮยอนดันเมินซะนี่
ถึงค่าขนมหรือมอเตอร์ไซค์ไม่ได้ผล แต่ถ้าเป็นโดคยองซูคนนี้ ก็มีทางที่แบคฮยอนจะยอมชายตามองชีทและหนังสืออยู่นะ.
ความคิดเห็น