คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
บทนำ
อรุณเบิกฟ้า นกกาโบยบิน ออกหากินร่าเริงแจ่มใส พวกเราตื่นมาร่าเริงทันใด ต้อนรับวันใหม่ยิ้มให้แกกัน แฮร่!! เช้านี้แสนสดใสฉันรีบตื่นเช้าขึ้นมารับอากาศแสนบริสุทธิ์ในทันทีเมื่อรู้ว่าวันนี้เป็นวันหยุด กริ๊ดดดดดด!! วันหยุด>< ฉันดีใจอ่ะดีใจโคตรๆ บ่องตง ฉันโคตรชอบวันหยุดเลยเพราะมันเป็นอะไรที่แสนสบายที่ไม่ต้องไปเรียนยังไงล่ะ โฮ๊ะๆๆ อย่านะๆอย่ามองว่าฉันเป็นเด็กไม่ดีนะ ฉันเป็นเด็กดี ดีมากๆเลยล่ะ แต่ใครจะบ้าไม่ชอบวันหยุดกันบ้างล่ะใช่ปะ นอกจากคนผิดปกติเท่านั้นแหละ เอ๊ะ!หรือคุณคนอ่านเป็นถึงมองฉันว่าเป็นเด็กไม่ดีกันแบบนั้นน่ะ โฮ๊ะๆๆๆ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนดีกว่า
“พรีเนียร์ พรีเนียร์ลูก ยัยพรีตื่นหรือยัง!”เมื่อฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ฉันก็ได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่นั้นดังอยู่ที่หน้าห้อง โอ๊ยยยย!! รบกวนสมาธิการดูหนังรอบเช้าฉันเป็นอย่างมากเลย
“ค่ะ แม่ หนูตื่นแล้วแม่มีอะไรเหรอ?”ฉันเดินสวยๆไปยังประตูหน้าห้องพร้อมทั้งเปิดประตูออกไป แล้วฉันก็ถึงกับตกตลึงเพราะฉันเปิดประตูไปกระแทกหน้าของขุ่นแม่ขา…หรือเปล่าหว่า ฮ่าๆๆ จะบ้าเหรอฉันคงไม่งี่เง่าเปิดไปโดนหรอกน่า คิดอะไรกัน=__=
“ว่างอยู่มั๊ยเรา?”
“ก็ว่างมั้ง หนูดูหนังอยู่แม่มีอะไรหรือเปล่า?”ฉันตอบแม่ไปอย่างเซ็งๆอึนๆ ก็จริงฉันดูหนังอยู่กำลังมันเลยขอบอก พระเอกหล่อฉันชอบ ประเด็น
“ลงมาคุยกับแม่ข้างล่างหน่อยแม่มีเรื่องจะคุยกับเรา” โอ๊ะ คนสวยเซ็งเลย อดดูหนังเลยอ่ะเรื่องอะไรแว๊ มันรบกวนการดูหนังฉันแม่รู้ป่ะ
“หนูขอดูหนังก่อนไม่ได้เหรอแม่”
“ก็แล้วแต่ แม่ให้เวลาแก ห้านาทีถ้าแกยังไม่ลงมาคุยกับแม่ แม่จะหักค่าขนมแก!”แม่ทิ้งประโยคไว้ให้ฉันเพียงเท่านั้นแล้วก็เดินจากฉันไปอย่างไม่เหลียวแลดูดำดูดีเลย ห้านาที จะบ้ากะละมังหอยสังข์กล้วยทอด ไม่ดูแล้วก็ได้ เชอะ!!
“มาแล้วคะ ขุ่นแม่ขา>O<!!!!!!”ฉันแหกปากดังลั่นเมื่อเท้าของฉันสัมผัสโดนพื้นกระเบื้องชั้นล่างของบ้าน จนแม่ที่นั่งรอฉันอยู่แล้วมองฉันด้วยสายตาตำหนิ ฉันทำอะไรผิดวะ คนสวยไม่เข้าจายยยยยT^T
“เสียงดังนะเรา หัดมีมารยาทบ้างสิ!”
“แม่อ่าหนูขอโทษๆ ว่าแต่แม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับหนูรึ?”ฉันว่าแล้วพุงกระโจกตัวเองเข้าไปกอดแม่แล้วคอเคลียๆแม่เหมือนดั่งลูกแมวน้อยน่ารักออนเจ้าของ แต่ฉันทำน่ารักกว่าแมว เพราะฉันสวย จบนะ!
“เราเนี่ยน๊า เฮ้อ ”แม่ลูบหัวฉันเบาๆแล้วทำหน้าหนักใจ อะไร อารายยยยย แม่ทำไมต้องทำหน้าหนักใจ หนักใจที่ฉันสวยไปใช่ไหมหล่ะ โธ่ ทำใจนะแม่มีลูกสาวสวยก็แบบเนี่ยแหละค่ะ
“สรุปแล้วแม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับหนู?”
“อ่ะ เอานี่ไปดูซะ”แล้วอยู่ๆแม่ก็ยื่นกระดาษสีขาวสะอาดสดใสยิ้มรับแสงอาทิตย์ที่ถูกแต่งเติมขีดเขียนด้วยหมึกปากกาสีดำอำมหิต(?)มาให้ฉัน ฉันรับมาอย่างงงๆแล้วอ่านหัวข้อตัวขนาดใหญ่เท่าภูขาหิมาลัยบนกระดาษ ‘สนธิสัญญา’ เบาว์ริ่งอะไรเถือกนั้นป่ะ
“อ่านต่อไปสิ มามองหน้าแม่ทำไม”เหมือนแม่จะรับรู้ว่าฉันกำลังงงกับหัวข้อของกระดาษแผ่นนี้เลยเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าท่าน แต่ก็ต้องก้มกลับมาสนใจกระดาษในมือของตัวเองอีกรอบเมื่อแม่แกบอกให้อ่านต่อไป อย่าได้ถอย มวลชนคอยเอาใจช่วยอยู่ =__=
“เนื่องด้วยทาง คุณหญิงลี ศรีทนได้ เพื่อนสนิทสุดสวีตวิ้ดวิ้วของ นางพีรวรรณ ต้องการให้มีคนมาช่วยดูแลจัดแจงแจกจ่ายแบ่งสัดแบ่งส่วนของเวลาต่างๆ(เป็นผู้จัดการ)ให้กับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตน จึงอยากจะขอแรงให้ นางสาวภัทรศรนริน (พรีเนียร์)ลูกสาวของนางพีรวรรณ มาเป็นคนทำหน้าที่นี้ ด้วยความที่ทั้งคู่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน เรียนโรงเรียนเดียวกัน น่าจะรู้จักสนิทสนมกันดีและนางสาวภัทรศรนรินเหมาะสมที่สุดที่จะทำหน้าที่นี้ จึงขอทำสนธิสัญญาว่าจ้างนางสาวภัทรศรนริน เป็นจำนวนเงิน 150,000 บาทในตลอดการทำงาน สามเดือน ตั้งแต่ 03/05/20xx เป็นต้นไปจนกว่าจะครบ สามเดือน หากนางสาวภัทรศรนริน เกิดทำงานไม่ครบ สามเดือนตามที่สัญญากำหนด ทางคุณหญิงลี ศรีทนได้ จะปรับเงินเป็นจำนวนสองเท่าของจำนวนเงินที่นางสาวภัทรศรนรินควรจะได้รับ… O[]O”เมื่อฉันอ่านข้อความเนื้อหาในกระดาษแผ่นนี้จบ ฉันก็ถึงกลับตาโตเท่ากับจานดาวเทียมอ้าปากกว้างยิ่งกว่ามหาสมุทรแปซิฟิกเลยเชียว
“นะ นี่มันอะไรกันแม่O_O”ฉันถามแม่ออกไปด้วยความสงสัยและความตื่นตระหนก อะไรวะ
“ก็ตามนั้นแหละ”แม่บอกพลางยักไหล่แบบไม่สะทกสะท้าน
“ตามนั้นอะไรแม่ แม่กำลังจะบอกว่าจะให้หนูไปดูแลลูกชายของป้าลี ศรีทนได้เพื่อนสนิทของแม่อะไรนั้นน่ะเหรอ”
“เออไง” สตั๊นสามวิ ห๊ะ อะไรวะทำไมแม่ทำกับฉันแบบนี้!!!
“แม่!!!”
“ไม่รู้แหละ ฉันทำสัญญาและเซ็นต์สัญญาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แกจะขัดอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”แม่ยังคงพูดด้วยความเอาแต่ใจตัวเอง ให้ตายสิแม่ฉัน
“แม่เคยถามความเห็นหนูไหม!”ฉันพูดอย่างหัวเสีย แม่ก็แม่เถอะทำแบบนี้กับลูก มันถูกซะที่ไหนล่ะ
“ทำไมฉันต้องถาม งานนี้ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่ก็แค่จัดแบ่งเวลาให้ลูกชายเพื่อนแม่ อีกอย่างยังมีเงินให้ใช้ด้วยดีออก งานนี้มันง่ายยิ่งกว่าปลอกกล้วยเข้าปากอีกไอ้พรีเนียร์^O^”ดีกับผี ง่ายกับผีสิแม่!
“อย่าบอกว่าแม่เห็นเงินสำคัญกว่าหนูนะ-_-“ฉันเริ่มขุดประเด็นหลักๆที่แม่จะยอมเซ็นต์สัญญาบ้าๆนั้น อย่างง่ายที่สุดแล้ว
“ถ้าจะบอกว่าใช่คงไม่ผิด เพราะฉันอยากรวย จบนะ!”ไม่จบโว๊ยยยย!!!!
“ขุ่นแม่ขา หนูไม่ทำได้ไหมT^T”จากที่แข็งๆฉันก็กลับอ่อนมาแบบเหมือนน้ำแข็งขั่วโลกโดนแสงจากพระอาทิตย์แผดเผา โอ๊ย!!!
“ไม่ได้!”
“แต่แม่จ๋าT^T”
“ไม่มีแต่ทั้งนั้นฉันตัดสินใจแล้ว-_-“แม่ฉันโคตรเผด็จการเลยเว้ย เคยถามความรู้สึกความสมัครใจฉันสักนิดบ้างไหม
“แม่บังคับหนูไม่ได้หรอก หนูไม่ทำ!”ฉันว่าพลางจะเดินกลับขึ้นไปยังห้องของฉันแต่เสียงแม่ก็มาขัดขึ้นเสียก่อน
“ฉันรับเงินมาแล้ว”
“ห๊ะ!!”
“เออ ฉันรับเงินมาแล้ว”
“แล้วไงคะก็ส่งคืนได้นี่น่า”
“ก็อย่างที่สัญญาเขียนเอาไว้ถ้าแกไม่ทำจะถูกปรับเงินเป็นสองเท่า ฉันไม่มีเงินมากมายขนาดนั้นหรอกนะ”
“….”ฉันเงียบฟังว่าแม่จะพูดอะไรต่อ
“ถ้าแกไม่ทำ…”
“ถ้าหนูไม่ทำ??”
“แกติดคุก!”
“ห๊ะ!!!!O_O” เฮ้ย!อะไรอยู่ดีๆจะให้ฉันไปติดคุกบ้าหรือเปล่าเนี่ย ฉันทำอะไรผิดฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลย แล้วทำไมอยู่ๆมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้เนี่ย!!!
“เออ จะทำไม่ทำ”
“มะ ไม่ทำ”
“ติดคุก-_-“
“ทำก็ได้TOT”ฉันต้องจำใจยอมรับทั้งน้ำตา ฮืออออ นี่มันคืออะไรสวรรค์กลั้นแกล้งฉันชัดๆทำไมชีวิตฉันมันถึงได้มหาซวย ซวยๆๆ ซวยมหาประลัย บรมอภิมหึมาซวยถึงเพียงนี้หน้อ ชะเอิงเอิ้งเอย พรีเนียร์คนนี้ไม่ขอทน โฮกกกกก!!TOT
เม้นต์และโหวตให้เค้าหน่อยได้มั๊ยตัวเองงงง T^T
ความคิดเห็น