. m y ★ w i s h

ลำดับตอนที่ #1 : ใบสมัคร ' Dimension - โมนิก้า เวโรนิเซีย T

Register

คลิกเบาๆ

ชื่อ:: โมนิก้า เวโรนิเซีย (Monica Veronizia)

ชื่อเล่น:: โมนา (Mona)

อายุ:: 17

เผ่าพันธุ์:: ซอมบี้(?! #คือพยายามจะหาอะไรที่มันมีความหยึกหยึยๆ(?)น่ะค่ะ)

ประวัติ:: โมนิก้าไม่ใช่เด็กที่มีประวัติอะไรลึกลับมากนัก ก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนและมักจะอยู่ตัวคนเดียวเสมอ ญาติก็มีไม่มาก มีแค่คุณแม่และคุณปู่เท่านั้น แม่เธอบอกเอาไว้ว่าพ่อของเธอกำลังออกเดินทางท่องเที่ยวเพื่อหาอะไรบางอย่างอยู่และยังไม่ถึงเวลาได้ฤกษ์ดีเพื่อกลับบ้าน(?) เธอเข้าโรงเรียนนี้มาได้ด้วยดวงล้วนๆ แต่เธอก็ไม่เสียใจเพราะเธอรู้มาว่าพ่อของเธอก็เคยเป็นศิษย์เก่าที่นี่ เธอจึงคิดว่าบางทีอาจได้พบพ่อไม่ก็รู้เบาะแสของพ่อบ้าง

นิสัย:: โมนิก้าดูเหมือนจะเป็นเด็กสาวที่ลึกลับและเข้าใจได้ยาก แต่แท้จริงแล้วนิสัยของเจ้าตัวไม่มีความซับซ้อนอะไรเลยแม้แต่นิด เธอก็เป็นแค่ยัยตัวดีที่รักการนอนหลับเป็นชีวิตจิตใจ และขี้เซามาก เธอมองว่าสิ่งที่ยากที่สุดในโลกคือการลืมตาตื่นขึ้นมาสักครั้ง ไม่มีอะไรยากกว่านี้อีกแล้ว(?) โมนิก้าหลงรักความมืด ไม่ใช่ว่าเธอชอบศาสตร์มืดหรืออะไรเทือกๆนั้น เพียงแต่เห็นอะไรมืดๆแล้วเจ้าตัวจะรู้สึกสบายใจมันก็เท่านั้นเอง เธอมักแสดงสีหน้าสะลึมสะลือคล้ายตื่นไม่เต็มตาตลอดเวลา ไม่ว่าจะเวลาปกติ เวลาหนีภัยหรือเวลาต่อสู้ เธอมักจะหาวหวอดๆอย่างไม่สนใจสภาพรอบข้างเสมอ ใจเย็นได้ในทุกสถานการณ์ จนเวลาจะหนี ต้องลำบากเพื่อนให้ลากตัวเธอไปด้วยทุกครั้ง เธอเป็นคนพูดน้อยและถ้าเป็นไปได้ เธอก็จะไม่พูด การพูดการจาก็ไม่เคยขัดเกลาให้ดีก่อนพูด รู้สึกยังไงก็พูดออกมาเลย แต่ก็นะ..เธอเป็นคนตรงๆแบบประหลาดๆอย่างนี้แหละ โมนิก้าไม่ใช่คนขี้เกียจหรอกนะ แต่ถ้าเลือกได้เธอก็อยากจะนอนมากกว่าออกไปทำตามหน้าที่ และถ้าคุณกำลังมองหาใครสักคนเพื่อแกล้งเล่นฆ่าเวลาตอนเบื่อๆอยู่ละก็ เราไม่แนะนำโมนิก้าคนนี้ เพราะคุณจะพบว่าการแกล้งหล่อนมันน่าเบื่อยิ่งกว่าการนั่งอยู่เฉยๆอีก เพราะเธอไม่เคยจะมีอารมณ์ร่วมไปกับคนรอบข้างเลยแม้แต่นิด เวลาเธอตกใจ เธอก็ทำเพียงอ้าปากกว้างกว่าปกตินิดหน่อยแล้วตาโตขึ้นมาอีกนิดนึง...แล้วก็จบ ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดมากไปกว่านี้แล้ว คุณอาจจะพบเด็กสาวประเภทเดียวกันนี้แต่เป็นพวกอัจฉริยะมาก่อน ซึ่งในกรณีของโมนิก้า เราขอออกตัวก่อนว่าโมนิก้าไม่ใช่คนฉลาด สติปัญญาของเธอจัดว่าดีกว่าเกณฑ์มาตรฐานมานิดหน่อยเท่านั้น แต่ที่เธอพิเศษกว่าใครน่าจะเป็นเรื่องของความอ่อนตัวและความยืดหยุ่นของร่างกายที่ทำให้เธอสามารถหมุนคอได้สามร้อยหกสิบองศา(?) มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ คุณลองนึกภาพเธอหมุนคอไปมาพร้อมกับหน้านิ่งๆดูสิ ถึงมันจะเป็นเวลากลางวัน แต่มันก็หลอนใช้ได้เลยนะเฮ้ย(?) โมนิก้าเป็นคนเถรตรงแต่ก็ไม่เชิงว่าจะเชื่อฟังคำสั่งของคนอื่นไปทั่วหรอกนะ และเธอยังเป็นพวกที่สามารถทำได้ทุกอย่างตั้งแต่เลียนเสียงสัตว์ไปจนถึงขับยานอวกาศ(?) ดังนั้นจึงไม่แปลกหากใครจะพาโมนิก้าไปแสดงละครสัตว์..เอ้ย! ไปเป็นตัวเสริมมุก(?) เธอทำได้ทุกอย่าง แต่ดีรึเปล่านี่ค่อยว่ากันอีกที(?) นอกจากนี้โมนิก้ายังเป็นคนที่เลียนแบบความไม่มีชีวิตได้เหมือนมาก! รวมไปถึงขนาดตัวที่เล็กอยู่แล้ว เธอจึงไม่ต่างอะไรจากตุ๊กตาเลยถ้าคุณมองผ่านๆหรือมองดีๆ(อ้าว?) เธอเป็นคนที่จะทำตัวให้เด่นมันก็ได้ แต่กลับไม่ทำ ซ้ำยังมีความสามารถในการลบการมีตัวตนของตนเองได้ยิ่งกว่านินจา เพราะฉะนั้นอย่าแปลกใจที่อยู่ๆเธอก็มาโผล่ข้างๆคุณละ พูดก็พูดไป..โมนิก้าน่ะจัดเป็นคนที่มีชีวิตจืดชืดเสียยิ่งกว่าน้ำเปล่าเสียอีกนะ(?)  

นิสัยที่ไม่มีใครเหมือนหรือสิ่งที่แตกต่างจากพวก :: อย่างที่บอกไปแล้วในข้อก่อนหน้านี้ โมนิก้าต่างจากชาวบ้านช่องเขาในเรื่องของการมองว่าการลืมตาตื่นคือสิ่งที่ยากที่สุดในสามโลก นอนได้ทุกสถานการณ์ รวมไปถึงการมีสีหน้าตายด้านอย่างไม่บ่งบอกการมีชีวิต และไม่เคยมีอารมณ์ร่วมไปกับคนรอบข้าง

ชอบ / เกลียด / กลัว / แพ้:: ชอบ : ความมืด การนอน / เกลียด : ที่แคบๆ(มันนอนไม่สบาย(?)) กลิ่นเหม็นๆ / กลัว : ฟ้าแลบ / แพ้ : กระเทียม(?)

ความสามารถพิเศษ:: โมนิก้ามีความยืดหยุ่นและความอ่อนตัวสูงมาก เธอจึงสามารถหมุนคอได้สามร้อยหกสิบองศา (เชื่อมกับเผ่าพันธุ์รึเปล่าไม่แน่ใจนะคะ แหะๆ)

ลักษณะคนที่ชอบ:: คนที่เป็นห่วงเธอ เธอขอแค่นี้แหละค่ะ ไม่ขออะไรมากไปกว่านี้แล้ว ขอมีสักโมเม้นต์ที่อีกฝ่ายแสดงความห่วงใยให้เห็นก็พอแล้วที่จะทำให้โมนิก้ารู้สึกถูกชะตากับเขา(?)

ลักษณะคนที่เกลียด:: เอาจริงๆแล้วโมนิก้าไม่เกลียดใครนะคะ แต่ถ้าแบบไหนที่ไม่ชอบใจมากสุดคงเป็นพวกดีแต่ปากค่ะ
           บท :: เป็นสัตว์เลี้ยง...เอ้ย! คนที่ตัวติดหนึบกับพระเอก(?)ค่ะ
 

เพิ่มเติม:: โมนิก้ามักจะใส่ผ้าคลุมศีรษะไว้เกือบตลอดเวลา เธอโผล่มาทีไรเป็นต้องมีผ้าผืนนั้นแปะ(?)อยู่บนหัวทุกทีไป เธอมีผ้าแบบนี้หลายสี และมักจะพกติดตัวไว้อย่างน้อยห้าผืนเสมอ แต่จนแล้วจนรอดก็ใส่แค่สีดำอยู่ดีนั่นละ(?)

คุยกับออริ

 แสง แดดยามบ่ายในวันนี้แรงกว่าปกติ บนถนนมีบุคคลสวมเสื้อคลุมเดินไปมาเหมือนกับว่าเขากำลังต้องการความช่วยเหลือ และเขากำลังเดินมาทางคุณ

“…” โมนิก้าไม่ได้ตอบอะไรกลับไป แต่เธอก็มองตรงไปทางชายแปลกหน้าเป็นสัญญาณบอกว่าเธอรับรู้การมีตัวตนของเขาและพร้อมจะรับฟังในสิ่งที่เขาต้องการจะพูด

“เอ่อ คือ...ผมแค่จะถามทางครับ” ชายหนุ่มพูดขึ้นพลางเปิดฮูทที่สวม เผยให้เห็นรอยสักรูปไม้กางเขนกลับหัวอยู่บริเวณใต้ตาซ้าย เขาส่งยิ้มจืดๆ ให้คุณก่อนจะเริ่มทำหน้าเหนื่อยๆ เมื่อเห็นว่านานแล้วคุณยังคงนิ่ง

“ตรงไปแล้วเลี้ยวซ้ายจะมีหอสมุดอยู่” โมนิก้าพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆที่ราบเรียบมาก เธอเลือกจะพูดสิ่งที่โผล่แวบเข้ามาในหัวก่อนเป็นอันดับแรกโดยไม่ได้นึกไปว่านั่นคือสถานที่ที่อีกฝ่ายต้องการหรือไม่ และครั้นสายตาเหลือบไปเห็นรอยสักประหลาด ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างเล็กน้อยอย่างนึกสนใจและเธอก็ยืนจ้องมันอยู่อย่างนั้นจนกระทั่งอีกฝ่ายพูดประโยคถัดไปออกมา

“ขอบคุณมากครับ” ก่อนจะเดินหายวับไป

“แปลกคนจัง...” เธอกล่าวในเชิงรำพึงรำพันกับตัวเอง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก ถึงจะบอกว่าไม่สนใจก็เถอะ แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้เธอเผลอยืนจ้องมองบริเวณที่ชายหนุ่มคนนั้นยืนอยู่เมื่อครู่ไปอีกพักใหญ่เลย กระทั่งคนเดินผ่านไปผ่านมามองแล้วมองอีก เธอก็ไม่สนใจ เพราะว่าเธอ... หลับไปแล้ว

คุยกับผู้ปกครอง

สวัสดีค่ะ ไรท์บลัดเอง ดองมาหลายเรื่องแล้วเรื่องนี้ก็คงจะดองอีกเหมือนเคย ถถถถถถถว์

:: ทางนี้ชื่อ โซ นะคะ

เนื่องด้วยตอนนี้กำลังปิดเทอมค่ะ พอเปิดเทอมนี่คงจะดองยาว ว่ากันมั้ยเนี่ย T^T?

:: ไม่เป็นไรค่า แต่อย่าหายไปนานนักนะคะ แต่เอาจริงๆก็ไม่ว่าหรอกค่ะ

ลูกไม่ติดจะยัดให้เฉพาะตัวที่เห็นสมควรนะคะ ส่วนตัวที่เราไม่รับจริงๆ ขอส่งกลับ TT ขออภัยมา ณ ที่นี้ พอดีเราแต่งหลายๆ ตัละครไม่เก่ง #แน่ใจเหรอฟ่ะว่าจะมีคนมาสมัครให้แก

:: โอเคค่า !

เคค่ะ แอด Fav. ติดแล้วเม้นแค่นี้ก็พอค่ะ บะบายยยย

:: บายค่ะ XD