คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Story นางทาสหรรษา EP.1
[Story นางทาสหรรษา
ฉบับ ท่านเจ้าคุณจงฮวย vs นางทาสลำระฮง]
EP.1
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อหลายร้อยปีมาแล้ว
ณ ตำหนักของท่านเจ้าคุณจงฮวย แห่งนครสติพัง เมืองที่เต็มไปด้วยความสวยงามและความร่มรื่นทางธรรมชาติ สงบสุขน่าอยู่ยิ่งหนัก
“คุณหลวงเจ้าขา คุณหลวงอยู่ไหมเจ้าคะ”นางทาสรับใช้คนหนึ่งที่มีรูปร่างติดจะท้วมไปสักนิด ผิวพรรณขาวผ่องเป็นยองใย ใบหน้าสวยสดหยดย้อยชนิดที่ว่าชายใดเห็นจะต้องเป็นอันตกหลุมรักทุกรายไปเอ่ย เรียกหาผู้เป็นนายด้วยน้ำเสียงแหบพร่าที่เป็นเอกลักษณ์และคงความหวานและ สุภาพของน้ำเสียงไว้ได้เป็นอย่างดีชนิดที่ว่า ใครได้ยินเป็นต้องหลงใหล
“ข้าอยู่นี่ เจ้ามีอะไรงั้นรึ นางลำระฮง”คุณหลวงจงฮวยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆเข้มๆพร้อมทั้งปรากฏกายออกมาให้นางทาสลำระฮงได้เห็น
“คือว่าบ่าวนำสำหรับอาหารมาให้น่ะเจ้าค่ะ”
“งั้นเจ้าจะช้าอยู่ใย ขึ้นมาบนเรือนสิ หรือว่าเจ้าจะให้ข้าลงไปรับสำหรับอาหารขึ้นมาเอง”คุณหลวงยังคงเอ่ยด้วยระดับ น้ำเสียงเข้มๆอีกทั้งใบหน้านิ่งๆของตน
“หามิได้เจ้าค่ะ บ่าวจะนำขึ้นไปให้บัดเดี๋ยวนี้” นางทาสลำระฮงเอ่ยขึ้นก่อนที่จะก้าวย่างขาขึ้นบันได ไปยังบนเรือนของคุณหลวงอย่างช้าๆและในขนาดที่นางทาสลำระฮงกำลังจะเดินผ่าน หน้าคุณหลงเข้าไปด้านในตัวเรือนเพื่อที่จะนำสำหรับอาหารที่เตรียมมานั้นไป ว่างให้กับคุณหลวงนั้น นางทาสลำระฮงก็เกิดสะดุดขาของตัวเองขึ้นมา จนทำให้สำหรับอาหารทั้งหมดที่เตรียมมาล่วงหล่นบนพื้นก่อนที่จะตามด้วยร่าง ของตนที่กำลังจะล้มลงไปกองอยู่ที่พื้นด้วยเช่นกันแต่ทว่า
“ระวัง!!”เสียงของท่านเจ้าคุณ หรือคุณหลวงจงฮวยดังขึ้นเมื่อเห็นว่าร่างของนางทาสลำระฮงกำลังจะล้มลงพื้น ก่อนที่คุณหลวงจะเข้าไปช่วยรับและประคองร่างของนางทาสลำระฮงเอาไว้ได้ทัน เวลา
“เอ่อ...เจ้าเจ็บตรงไหนหรือไม่นางลำระฮง”คุณหลวงเอ่ยขึ้นถามไถ่อาการของนางทาสลำระฮงเมื่อเห็นว่านางทาสที่ตนให้ช่วยเหลือไว้นั้นนิ่งไป
“...บ่าวไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ขออภัยด้วยนะเจ้าคะ”เมื่อได้สติ นางทาสจึงรีบที่จะผลักตัวเองออกจากการคุณหลวง เพราะถ้ามีใครมาเห็นทั้งสองในสภาพแบบนี้คงเป็นการไม่ดีเป็นแน่แท้ เพราะสภาพของทั้งสองตอนนี้คือ ร่างของนางทาสลำระฮงกำลังทับอยู่บนร่างของคุณหลวงจงฮวยมากไปกว่านั้นคือมือ ทั้งสองข้างของคุณหลวงนั้นโอบกอดรัดบริเวณเอวของนางทาสลำระฮงอยู่
“เดี๋ยวสิ ค่อยๆลุกขึ้นก็ได้”คุณหลวงรั้งร่างที่กำลังพยายามผลักตัวหนีออกจากตนไว้ด้วย มือทั้งสองข้างของตนจนทำให้ใบหน้าสวยๆของนางทาสลำระฮงนั้นซบลงไปตรงบริเวณ ช่วงหน้าอกของคุณหลวงจงฮวยเข้าให้
“กริ๊ดดดด!!” เสียงกรีดร้องแหวกอากาศดังขึ้นมาในระยะประชิด จึงทำให้ทั้งคุณหลวงและนางทาสลำระฮงรีบผลักตัวออกจากกันทันที!
“เจ้าคุณพี่!! เจ้าคุณพี่คิดจะทำอะไรน่ะเจ้าคะ”เจ้าของเสียงแหลมๆพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ยิ่งนัก ก่อนที่จะเดินเข้ามาควงแขนของคุณหลวงที่เพิ่งลุกขึ้นมาคงไว้
“ใจเย็นๆก่อนนะคุณหญิงซง”
“เจ้าคุณพี่จะให้อิฉันเย็นได้ อยู่เยี่ยงไรเจ้าคะ ในเมื่อสองตาอิฉันนั้นเห็นอยู่ว่าอีนางทาสคนนี้กำลังจะอ่อยเจ้าคุณพี่ของ อิฉัน”คุณหญิงซงภรรยาเอกของท่านเจ้าคุณเอ่ยขึ้นพลางถลึงตาใส่นางทาสลำระฮง
“เจ้ากำลังเข้าใจผิดอยู่นะ มันไม่ใช่...”
“เจ้าคุณพี่ไม่ต้องพูดการใดๆเลย เจ้าค่ะ อิฉันขอสั่งให้เจ้าคุณพี่กลับเข้าเรือนไปบัดเดี๋ยวนี้ ส่วนอีนางทาสใฝ่สูงนางนี้อิฉันจะจัดการกับมันเอง!”
“คุณหญิง!!!”
“ถ้าเจ้าคุณพี่ไม่ได้มีจิตใจ พิศวาสกับมันก็จงกลับเข้าไปเสีย มิเช่นนั้นอิฉันจะคิดว่าเจ้าคุณพี่มีใจให้มัน และถ้าเป็นเช่นนั้นแล้วเจ้าคุณพี่คงจะรู้นะเจ้าคะว่าอิฉันสามารถทำการใดได้ บ้าง”เมื่อคุณหญิงซงท่านว่าเช่นนั้นและ คุณหลวงก็คงจะขัดอะไรไม่ได้นอกจากกลับเข้าไปในเรือนตามอย่างที่คุณหญิงท่าน ว่า
“ไงเอง อีลำระฮง!”คุณหญิงซงเอ่ยขึ้นเมื่อคุณหลวงจงฮวยเดินกลับเข้าไปในเรือนแล้ว
“....”นางทาสลำระฮงยังคงก้มหน้าเก็บเศษอาหารที่ตนได้ทำหล่นล่วงพื้นไปเมื่อครู
“อีลำระฮง!”
“....”
“กูเรียกทำไมมึงไม่ขานรับ!!!”คุณหญิงซงหมดความอดทนเมื่อตนเรียกนางทาสลำระฮงไปสองถึงสามคราแต่นางทาสลำระฮงกลับไม่ตอบรับใดๆเลย
“โอ้ย!! บ่าวเจ็บนะเจ้าคะ”นางทาสลำระฮงร้องดังลั่นเมื่อโดยคุณหญิงซงจิกหัว
“เจ็บสิดี คราวหลังจะได้ไม่มาเสนอหน้าอ่อยเจ้าคุณพี่ของกูอีก กูเคยบอกมึงไว้แล้วหรือไม่ว่า อย่าเสนอหน้ามาให้เจ้าคุณพี่เห็น แต่มึงก็ยังทำ!”
“บะ บ่าว บ่าวไม่ได้ตั้งใจนะเจ้าคะคุณหญิง”
“ตอแหล!! มึงไม่ต้องมาพูดแก้ตัวใดๆกับกู กูไม่มีทางเชื่อมึงเป็นแน่! อีนั่น อีนี่ เองอยู่ที่ใดกัน อีนั่น อีนี่!!!”คุณหญิงซงตวาดใส่นางทาสลำระฮงด้วยความโมโหโกรธเกลียดชิงชังก่อนที่จะเรียกหาทาสรับใช้คนสนิทของตน
“บ่าวมาแล้วเจ้าค่ะ บ่าวมาแล้ว คุณหญิงมีเรื่องอันใดให้บ่าวรับใช้หรือเจ้าคะ” อีนั่น อีนี่ ทาสรับใช้คนสนิทของคุณหญิงซงรีบวิ่งกระหืดกระหอบมาหาคุณหญิงทันทีแต่ก็ยังมา ช้าสำหรับคุณหญิงซงเธออยู่ดี
“ข้าเรียกทำไมพวกเองถึงมาช้ากันนัก!”
“ขออภัยเจ้าคะT^T”
“เหอะ! ช่างเถอะ พวกเองทั้งคู่มาก็ดีแล้ว จับตัวอีลำระฮงมันไปโบยเสีย!”
“อะไรนะเจ้าคะคุณหญิง =[]=”
“เอ๊ะ! หูไม่ดีกันหรืออย่างไร ข้าบอกว่าเอาตัวอีลำระฮงมันไปโบย!”
“เอ่อ....”
“ช้าอยู่ใย เอาตัวอีลำระฮงไปโบยบัดเดี๊ยวนี้ ก่อนที่พวกเจ้าทั้งคู่จะถูกโบยเสียเอง!!!”
“เจ้าคะ!!!!!” เมื่อสั่งแล้วทาสรับใช้ทั้งสองยังคงนิ่งคุณหญิงเธอก็เลยเริ่มโมโหเป็นการ ใหญ่และก่อนที่คุณหญิงซงจะโมโหไปมากกว่านี้ ทาสรับใช้คนสนิททั้งสองจึงต้องรีบกระตือรือร้นพาตัวนางทาสลำระฮงออกมาจาก เรือนของท่านเจ้าคุณทันที!!!!!!
ความคิดเห็น