คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #54 : P.00 : วาฬน้อยล่องลอยวารี
: Baleine Louise Fallières :
- -- - - -- - -- -- -- -- - - -- - -- - - -- - -- -
เช้าวันจันทร์อันแสนสดใสสไตล์ฝรั่งเศส กลิ่นหอมอ่อนๆของขนมปังที่พึ่งจะอบเสร็จลอยมาตามสายลมกระทบปลายจมูกของเด็กสาวที่นอนเอกขเนกอยู่บนที่นอนในสภาพที่เรียกว่า ... ดูไม่ได้
เส้นผมสีแพลตตินั่มบลอนด์ยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงแผ่สยายเต็มที่นอน จมูกเล็กๆขยับฟุดฟิดทั้งๆที่เปลือกตายังปิดอยู่ ก่อนที่ร่างจะเด้งพรวดขึ้นมานั่งหัวฟูทั้งที่หลับตาอยู่อย่างมึนงง ก่อนจะล้มตัวลงไปนอนอีกครั้งราวกับละเมอ
แต่เพียงไม่นาน ..
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
"หลุยส์ตื่นได้แล้วนะลูกวันนี้ลูกต้องไปดูงานกับโรงเรียนสตรีตอนสิบโมงไม่ใช่เหรอจ๊ะ" เสียงหวานของผู้เป็นมารดาดังลอดออกมาจากหน้าประตู แต่ก็ไม่ได้ทำให้เด็กสาวที่นอนอยู่จะสะเทือนอะไรได้
เมื่อเห็นว่าเสียงจากในห้องเงียบไปโดยไม่มีซักแอะที่จะตอบกลับมา หญิงสาววัยกลางคนก็ได้แต่ทอดถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ก่อนจะหยิบกุญแจดอกเล็กมาไขแล้วเดินเข้าไปหาลูกสาวของเธอที่หลับอุตุอยู่บนเตียง
"ท่านหญิงบาเลนน์ หลุยส์ ฟาลีแยร์ ท่านหญิงชั้นปีที่ ๒ แห่งโรงเรียนกุลสตรีXX ควรตื่นได้แล้วนะคะ" เสียงเย็นเยียบเอ่ยออกมาเสียงดังราวกับคุณครูฝ่ายปกครองทำให้หญิงสาวที่กึ่งหลับกึ่งตื่นอยู่ลุกพรวดนั่งขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับยืนกายจนหลังตรงก่อนจะตอบกลับมาเสียงดังฟังชัด
"ดิฉันขออภัยที่ตื่นสายค่ะท่านหญิงเดอเลีย!" แม้ดวงตาจะปิดอยู่แต่ความสยองพองเกล้าที่เธอคุ้นชินเวลาอยู่ในโรงเรียนทำให้ปฏิกิริยาตอบกลับอัตโนมัติเกิดขึ้น
เสียงถอนหายใจที่ดังขึ้นอีกครั้งทำให้บาเลนน์ค่อยๆปรือตามอง เมื่อเห็นมามีใครยืนทำหน้ายักษ์อยู่ที่ปลายเตียงก็รีบคลานไปศิโรราบอยู่ที่ปลายเตียงทันที
"หลุยส์แม่คิดว่าเราต้องคุยกันอย่างจริงจังแล้วล่ะ แม่จะลงไปรอที่ห้องอาหาร อีกสิบห้านาทีต้องเรียบร้อย" กล่าวเสียงเย็นแล้วเดินออกไปปล่อยให้ลูกสาวคนสวยหน้าซีดแล้วรีบลุกไปจัดการตนเองทันที
บรรยากาศในห้องอาหารราวกับอยู่ในห้องปกครองเมื่อตอนทำผิด เมื่อผู้เป็นมารดาแผ่บรรยากาศเย็นเยียบออกมาและส่งมายังเธอโดยตรงแถมยังไม่ยอมละสายตาราวกับจะพิจารณาทุกการกระทำของเด็กสาว
"คุณแม่คะ .. จ้องขนาดนั้นหนูก็ทานไม่ลงสิคะ" เบะปากออกเล็กน้อยก่อนจะรีบเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแหยๆเมื่อถูกมองด้วยสายตาตำหนิ
"ก็ดูสิ แม่คิดว่าการส่งเราไปเรียนที่โรงเรียนสตรีจะดูเป็นผู้เป็นคนมากขึ้น" ว่าแล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างอ่อนอกอ่อนใจอีกครั้ง จนบิดาที่มองเหตุการณ์อยู่หลุดหัวเราะออกมา
"คุณก็อย่าไปว่าอะไรแกมากเลย ทั้งชีวิตก็มีแต่พี่ชายที่พาเล่นไปเรื่อย จะให้เรียบร้อยอย่างคุณหนูบ้านอื่นคงจะยากหน่อย" เขาว่าอย่างปลอบใจส่วนเด็กสาวเมื่อเห็นคุณพ่อเข้าข้างก็พยักหน้ารัวๆราวกับบอกว่า นั่นแหละเหตุผลที่หนูซนเพราะพี่ชายเลย
"แต่ว่านะบาเลนน์พ่อคิดว่าลูกเนี่ยก็โตแล้วนะ จะขาดความรับผิดชอบแบบนี้ไม่ได้หรอกนะลูก พอออกไปทำงานหรือนาคตไปก็ต้องออกเหย้าออกเรือนจะแย่เอา" ถึงกับเงียบเมื่อจู่ๆคุณพ่อก็แปรพรรค
"ค่า..." แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้รู้สึกสำนึกอะไรซักเท่าไหร่
เมื่อเห็นว่าท่าทางของลูกสาวไม่ได้ดูสลดและสำนึกเลยซักนิดคนเป็นพ่อแม่ก็เลยได้แต่ถอนหายใจ ก่อนที่สายตาของผู้เป็นพ่อจะเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างที่แนบมากับหนังสือพิมพ์
"โรงเรียน“เดอะ อคาเดเมีย”งั้นเหรอ .." เสียงทุ่มเอ่ยออกมาอย่างครุ่นคิด ก่อนที่ดวงตาสีฟ้าน้ำทะเลจะมองไปยังลูกสาวที่กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ผ่านกรอบแว่น เมื่อมองไปทางภรรยาก็ดูเหมือนจะสนใจใบปลิวในมือเข้าอยู่ไม่น้อย
"เอาล่ะบาเลนน์ พ่อคิดว่าลูกควรจะเปลี่ยนบรรยากาศบ้างนะ .. บางทีฝรั่งเศสอาจจะสะดวกสบายเกินไปสำหรับลูก" ทันที่ที่เด็กสาวทานอาหารเสร็จ คนเป็นพ่อก็เอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ประโยคที่ได้ฟังทำให้บาเลนน์หันขวับไปมองจนกระดูกคอแทบจะร้องประท้วง
"เหะ..?"
ไม่ปล่อยโอกาศให้ลูกสาวได้โต้แย้งก็เอยต่อทันที
"พ่อคิดว่าจะส่งลูกไปยังเดอะ อคาเดเมีย" ว่าจบก็หันใบปลิวไปให้ลูกสาวที่อ้าปากค้างด้วยความอึ้ง และยื่นหน้ามาจนแทบจะชิดแผ่นกระดาษในมือบิดา
"เหหหหห!!!"
'ยินดีต้อนรับสู่สนามบินเดอะ อคาเดเมีย
ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านมีความสุขกับโรงเรียนของเราค่ะ'
เสียงของแอร์โฮสเตสสาวดังลอดผ่านลำโพงไปทั่วเครื่องบินที่จอดนิ่งสนิท ณ ท่าอากาศยานโรงเรียนเดอะ อคาเดเมีย ราวกับตอกย้ำเด็กสาวผมยาวสลวยสีทองคำขาวที่เดินคอตกลากสัมภาระลงมายังตัวอาคารผู้โดยสาร
เมื่อนึกเรื่องราวสัปดาห์ที่แล้วที่จู่ๆก็ถูกพระบิดาบังเกิดเกล้าบังคับด้วยน้ำเสียงและสายตาว่าจะส่งเธอให้มาเผชิญชีวิตด้วยตนเอง หลังจากที่ใช้ชีวิตอันสุขสบายอยู่ในบ้านหลังใหญ่และประเทศบ้านเกิดมาถึงสิบหกปีกับอีกเจ็ดเดือน
ดวงตาสีน้ำทะเลกวาดมองไปรอบๆพร้อมกับครุ่นคิด ว่าควรจะทำอย่างไรกับดินแดนที่ตนเองไม่รู้จักดี .. แบบว่าไงดีตั้งแต่เล็กจนโต ก็ไม่ค่อยคบค้าสมาคมกับใครอย่างจริงจังเท่าไหร่ เพื่อนสนิทก็น้อยแสนจะน้อย ที่เล่นด้วยบ่อยๆก็มีแค่พี่ชายของตนเอง และ คู่หมั้นในวัยเด็กเท่านั้น
แล้วไอ้โรงเรียนที่ต้องมาใช้ชีวิตหลังจากนี้เนี่ยจะมีใครมาซนเป็นเพื่อนไหมเนี่ย!! #นี่ตกลงเครียดเรื่องอะไร ..
แต่ก่อนอื่น .. ต้องไปรับจอห์นกลับมาก่อนแหะ
ความคิดเห็น