คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : MY CANDY:.chapter24 (100%)
MY CANDY
24
[คริสเลย์]
"ตื่น~"
เสียงใสๆของคนป่วย เริ่มจะอาการดีขึ้นเรื่อยๆ เพราะการดูแลของคริส คนป่วยวิ่งลงมาจากชั้นบน แวะเข้าไปที่ห้องครัวก็พบกับร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังวุ่นกับการทำอาหารเช้าอยู่หน้าเตาไฟ เลย์วิ่งเข้าไปกอดร่างสูงจากทางข้างหลังหลวมๆ สูดหายใจเอาความหอมของอาหารเข้าไป
"หืมม หอมน่ากินมากๆ"เลย์พูดเอ่ยชมร่างสูงที่กำลังหมกมุ่นกับการทำอาหารอยู่บนเตา
"ก็กินเยอะๆสิ ห้ามเหลือน่ะ"เลย์อาสาช่วยหยิบจานมาใส่อาหารที่เพิ่งผัดเสร็จ เขาอาสาเป็นคนเทออกจากกระทะใส่จานอย่างสวยงาม
"หอม วันหลังสอนเค้าน่ะๆ"เลย์อ้อนร่างสูงอย่างน่ารัก คริสพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม
"รีบไปกิน แล้วไปเรียนกันเถอะ"คริสยกจานที่มีอาหารมากมายไปวางไว้ที่โต๊ะอาหาร แม่บ้าน รินทำ ตักข้าวให้คุณหนูทั้งสองอย่างเบามือ พอมีคุณคริส แม่บ้านก็เกือบจะไม่ได้ทำอะไรเลย เพราะคริสเป็นคนจัดการเสียเอง
"ลู่บอกจะไปลอนดอนละ"เลย์เปิดบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร คริสที่กำลังตักอาหารให้เลย์อยู่พยายามฟังอย่างใจจดใจจ่อ
"ทริปพ่อแม่ลูกเหรอ?"คริสถามอย่างสงสัย ลู่หานบอกความจริงกับเซฮุนแล้วเหรอ เพิ่งรู้แฮะ
"ยังป๊าก็ ลู่ชอบฟุตบอลใช่มั้ยละ มันบอกว่าถ้ามันเห็นสนามฟุตบอลแล้ว มันจะพยายามบอกความจริง"
"ติ๊งต๊องได้อีก"คริสแสดงความคิดเห็น เลย์พยักหน้าเห็นด้วย
" แต่ก็ดีน๊าา ถ้าบอกความจริง น้องฮุนต้องดีใจมากๆ"
"หืมม?"
"ก็ใช่มั้ยละ ม๊าเชียร์คู่นี้ให้รักกันเร็วๆ"
"แล้วเราไปรู้เรื่องได้ยังไง"คริสแซวคนตัวเล็ก ที่เริ่มออกอาการฟินตามที่ตัวเองพูด คิดอะไรอยู่
"ป๊า ไม่แกล้ง ม๊าก็ไม่ได้ว่าอะไรน่ะ ชิ"เลย์เลื่อนจานข้าวของตนออกห่างจากตัว ด้วยความน้อยใจ เขาจะไม่กินข้าวพร้อมกับคริสเป็นเวลา2อาทิตย์!
"ม๊าครับ ไม่โกรธป๊าสิ กินข้าวจะได้กินยาเดี่ยวไม่หายน่ะ"
"ไม่หายก็ไม่หายสิ "เลย์ตอบปฎิเสธ ด้วยอาการง้องอนที่ดูจะน่ารักๆ เมื่อเห็นใบหน้าของคนตรงหน้า คริสยิ้มอย่างเอ็นดู
"อยากให้ป๊าดูแลตลอดไปก็ไม่บอก"คริสยกมือขึ้นไปลูบหัวคนขี้งอนเบาๆ เลย์ปัดมือคริสออกไป แล้วก้มหน้าหงุด
"ไม่ตลกเลยน่ะ ที่ทำให้ใจเต้นเนี่ย"เลย์หน้าหงุดพูดในสิ่งที่ตนเองคิดออกมาจนคริสนึกขำ
"ก็ดีไม่ใช่รึไง รึไม่ชอบครับ"คริสถึงกลับนั่งจ้องให้คนตรงหน้าแหงนหน้าขึ้นมอง แต่เลย์ก็ก้มหงุดเพราะความอายที่เพิ่งคิดได้ว่าตนจะพูดคำนั้นให้คนตรงหน้าล้อทำไม
"อืออ ห้ามจ้อง กลับไปกินต่อเลยน่ะ"
"ก็กินด้วยกันสิ หรือต้องให้ป้อน"
"กินเองได้!"เลย์เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความหงุดหงิด ที่คริสรู้เรื่องที่เขาคิดจะทำอะไร เขินทำไม ถึงจะไม่ค่อยชอบเพราะมันรู้สึกว่าคนๆนี้รู้เรื่องของเขามาก แต่ก็รู้สึกดีน่ะ
เลย์กับคริสนั่งทานข้าวจนหมด ก่อนจะบึ่งรถไปมหาวิทยาลัย
"จอดๆๆๆ" เลย์อาสาเดินลงไปดูการเอารถเข้าที่จอด มือเล็กๆกวักมือให้คนตัวโตที่นั่งอยู่ในรถขับมาจอดให้ตรงจุด คริสเดินลงมาจากรถ ถือกระเป๋าเป้ที่คนตัวเล็กลืมไว้ในรถ
"เห็นมั้ย ไม่ยอมกินยา เข้าเรียนสายเลย"
"เชื่อสิ อาจารย์ยังไม่มา"เลย์ตอบอย่างแน่วแน่ คริสพยักหน้ายอมรับคำตัดสินใจของเลย์ ทั้งสองเดินขึ้นไปที่ห้องเรียน โดยมีคริสประกบข้างหลังเพื่อไม่ให้เลย์เดินสะดุด
"ถ้าสะดุดขาตัวเอง คืนนี้จะปล้ำน่ะ"ร่างสูงกระซิบเบาๆ เป็นการแกล้งที่ได้ผลโดยตรงเลย์ถึงขั้นนั่งลงกับพื้นเพื่อไม่ให้ตัวเองเดินสะดุดขา ถึงจะเป็นแค่คำพูดที่ดูเหมือนจะเป็นการแกล้งก็เถอะ ถ้าคริสให้เขาจูบเหมือนแบบวันนั้นเขาก็ไม่เอาหรอกน่ะ อาย-///-
"ป๊าว่าลู่อ้วนๆขึ้นมั้ย"หลังจากที่ทั้งสองลงมาจากรถ พวกเขาก็เดินกันเข้ามาในตึกคณะ กว่าจะถึงก็เล่นเอาคริสต้องนั่งง้อว่าจะไม่ทำถ้ายังไม่พร้อม ทั้งสองเข้ามาในห้องเรียนเห็นเพื่อนๆนั่งคุยกันอยู่ในห้องเป็นเสียงเจี๊ยวจ๊าว เลย์เห็นกลุ่มเพื่อนของตนนั่งคุยกันอยู่ไม่ไกลจากกลุ่มผู้หญิงแทวๆนั้น ขนาดตัวของมินฮยอกตอนนี้ก็ถึงขั้นอวบๆเพราะว่าตั้งท้องหลายเดือนแล้ว แต่กับลู่หาน สงสัยเพื่อนเขาจะบำรงตัวเองเกินไปแล้วมั้งน่ะ
"กวางกินจุไง"คริสโอบคอเลย์ใก้เดินเข้าไปหาเพื่อนๆ แบคฮยอนกำลังพูดเป็นต่อยหอย ส่วนมินฮยอกกับลู่หานก็นั่งฟัง หัวเราะคิกคักชอบใจ
"ม๊าเลย์ หายป่วยแล้วจ้าา"แบคฮยอนวิ่งเข้ามากอดเลย์เบาๆ เอามือตัวเองขึ้นมาวัดไข้ของเลย์ แล้วก็ประกาศให้เพื่อนๆในกลุ่มฟังอย่างสนุกสนาน
"เป็นไง ได้ข่าวว่าเซฮุนแพ้ท้องแทนแล้วเหรอ"พอคริสนั่งลงที่นั่งข้างๆลู่หาน เขาก็ถามถึงประเด็นที่เพิ่งทราบจากเลย์เมื่อเช้า
"คงงั้น ถ้าอาการหนักกว่านี้มีหวังหมอนั้นตายแน่ๆ"ลู่หานบอกเหตุผล
"ก็บอกๆเขาไปสิ จะได้ดูแล เป็นห่วงไม่ใช่เหรอ?"
"คุณป๊าจ๊า มาเป็นลู่มั้ยละ เดี่ยวบอกเชื่อใจฉันเถอะ"ลู่หานตบบ่าเพื่อนชายเบาๆ
"นี่ลู่ ไปลอนดอนอย่าลืมของฝากน่ะ"แบคฮยอนยิ้มแฉ่งเข้ามาหาลู่หานอีกครั้ง แบมือเหมือนขออะไรสักอย่าง ลู่หานยกมือขึ้นมาตีแขนเล็กๆของแบคฮยอนจนเกิดเสียงดัง แข่งกับเสียงพูดคุยภายในห้องเรียน
"ได้ข่าวว่านายก็ไปประเทศไทย"มินฮยอกที่นั่งดูเพื่อนแบคผู้เริ่มจะมีอาการลืมกินยาถึงกลับเอือมระอา
"สา หวัด ลี ค๊าบ!"แบคฮยอนพยายามทำเสียงให้เหมือนๆกับคนไทย ฟังๆแล้วทุกคนกลับหัวเราะลั่น สมกับเป็นแบคฮยอนผู้เอนเตอร์เทนได้ตลอดเวลาจริงๆเลย
"ไปๆ ครูมาแล้ว ไปนั่งเรียน"อาจารย์เข้ามาในห้องพร้อมอุปกรณ์การแสดงมาครบครัน แบคฮยอนเห็นแล้ว ความขี้เกียจก็ครอบงำ หันไปคุยด้านซ้ายก็โดนปฎิเสธคุยด้วย ด้านขวา ข้างหน้า ข้างหลังก็ด้วย อย่าให้จบคาบนี้น่ะ แบคฮยอนจะบ่นให้หูดับเลย
"แก็บซอง~~"
************^************
เลิกเรียน
เป็นเวลา 6โมงเย็น ลู่หานกับเซฮุนกลับมาบ้านพร้อมกัน พวกเขาทั้งสองเดินลงจากป้ายรถเมล์เนื่องจากเมื่อเช้าเซฮุนอ้วกตลอดเวลาโดยเจ้าตัวไม่ทราบสาเหตุ มีแต่ลู่หานที่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ร่างสูงถือวิสาสะจูงมือลู่หานให้เดินไปพร้อมๆกับเขา
"นี่ ดูหนังกันเถอะ"พวกเขาเดินมาหยุดอยู่ที่ร้านเช่าซีดีเจ้าประจำ แถวๆบ้าน ลู่หานรู้สึกเหนื่อยๆ จึงส่ายหน้ารีบปฎิเสธ
"อืออ ไม่เอาฉันเหนื่อยแล้ว อยากนอนพัก"
"อยากดูโคนันอีก..."เซฮุนทำสายตากรุบกริบ
"โอเซฮุน - -"
"สนใช่ปะละ "
"หน้าฉันมันบอกอย่างนั้นงั้นเหรอ"
"อย่ารีบโกรธผมสิ ผมป่วยอยู่น่ะ"เซฮุนเอามือของลู่หานมาวัดไข้ตน เมื่อช่วงเช้าที่เซฮุนหมดสติ คุณหมอมินซอกเป็นคนดูแล อาการแพ้ท้องอาจจะร้ายแรงกว่านี้ เขาท้องหรือหมอนี้ท้องกันแน่
"คนป่วยพูดมาก"
"ผมไม่ให้ไปลอนดอนด้วยน่ะ"
"เอาสิ จาก50%ของนายจะเหลือ0แล้วไม่มีโอกาสขึ้นถึง1เลยด้วยซ้ำ"ลู่หานเหวี่ยงออกมาจนเซฮุนตกใจไม่น้อย ช่วงนี้ลู่หานเขาส่งอารมณ์แรงมากถึงขั้นน่าตกใจ จะแกล้งอะไรตอนนี้ต้องดูอารมณ์เจ้าตัวตลอด แปลก-.-
"อ่า ไม่เอาๆ ไม่ดูแล้ว งั้นกลับบ้านกัน"เซฮุนพยายามเกลี้ยกล่อมให้ลู่หานใจเย็น
"ไม่กลับ"
"อ่าว แล้วแม่กวางคนสวยจะยืนทำอะไรอยู่นี่ละ"
"งืออ นายว่าฉันงั้นเหรอ"จู่ๆ ใบหน้าสวยก็มีน้ำตาไหลลงมา เซฮุนรีบควานหาผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดคราบน้ำตาที่เริ่มจะเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้าสวย
"โอ๊ะๆ"
"งือออ เลม่อน น้ำเลม่อนหมด"
"ผมขอโทษ ไม่ร้องน่ะ เดี่ยวกลับไปซื้อกัน"ทั้งสองมุ่งตรงไปซื้อน้ำเลม่อนที่มินิมาร์ท ลู่หานดื่มน้ำส้มที่ซื้อมาอีกกล่องจนหมด ทั้งสองนั่งพัก คุยอะไรกันนิดหน่อย ก่อนจะตัดสินใจเดินกลับบ้าน แต่หลังจากลุกจากเก้าอี้แล้วเดินออกห่างจากมินิมาร์ทไม่กี่ก้าว ลู่หานก็ถึงกลับเหงือแตก
"นี่ ฮุนน่าา ฉันเหนื่อยแล้ว"เพียงแค่ไม่กี่ก้าวที่เดินออกมาจากร้านค้า ลู่หานก็เริ่มบ่นออกมา ด้วยใบหน้าขึ้นสีเพราะรู้สึกร้อน
"ทำเป็นคนแก่ไปได้ เพิ่งเดิน4ก้าวเองน่ะ"
"ดูสิ เหงือออกหมดแล้ว"ลู่หานชี้ที่ตัวเองเหมือนกับเด็กเล็กๆที่กำลังฝ้องผู้ใหญ่ ฉันอุสส่าใบให้นายรู้ทีละขั้นๆแล้วน่ะโอเซฮุนจอมบื่อ
"ขึ้นหลังผมมั้ย"ใบหน้าเรียบนิ่งนั้นคิดอยู่นานพอดู เพราะไม่รู้ว่าคนตัวเล็กจะแกล้งอะไรเขารึเปล่าเลยต้องคิดให้รอบคอบ แต่ดูจากสภาพแล้ว สงสัยจะเหนื่อยจริงๆ
"อ่าา เร็วๆหน่อยสิ นายนี่อืดจังเลยน่ะ"พอได้ขึ้นมาอยู่บนหลังของเซฮุนแล้ว ลู่หานก็เริ่มบ่นโน่นนี่ ไปเรื่อย เซฮุนได้แต่ยิ้มซู้ เพิ่มคะแนนๆ ในใจ
"รู้สึกจะน้ำหนักขึ้นจริงๆด้วย"เซฮุนหยุดยืนชั่วครู่ พยายามตวงน้ำหนัก
"หืมม นายรู้ได้ไง"
"ก็ทุกทีเวลาผมอุ้มขึ้นข้างบน มันไม่หนักขนาดนี้ อึ๊บ!"ขาก้าวไปตามถนนที่คุ้นตาเรื่อยๆ เซฮุนกยุดเพื่อกระดกให้ลู่หานขึ้นไปสูงกว่านี้เพราะกลัวเขาตก
"เฮ้ย เดินดีๆสิ นายทำฉันตกนายตายจริงๆด้วย"
"ผมไม่ทำให้ตกหรอกหน่า เชื่อใจผมสิ"เซฮุน้ดินช้าๆเพราะไม่อยากให้คนบนหลังที่ผลอยหลับไปถูกปลุกขึ้นมา เสียงลมหายใจของร่างบางเข้าออกอย่างสม้ำเสมอ กลิ่นหอมอ่อนๆที่เขาชอบ คนๆนี้ที่เขาแอบหลงรักตั้งแต่แรกเห็น...
"ถ้านายทำฉันตก นายต้องเสียใจแน่ะ"ร่างบางพึมพำออกมาไม่หยุดหย่อน
"ครับๆ ไม่ตก"
เซฮุนแบกลู่หานไว้บนหลัง ร่างสูงนั้นเดินช้าๆเพื่อให้ร่างบางที่อยู่บนหลังรู้สึกสบาย ไม่เกรง กลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยออกมาจากร่างบางทำให้เซฮุนต้องเหลือบมองเสมอๆ ปลายจมูกของร่างบางที่ชนเข้ากับแก้มของเขา ลมหายใจอุ่นๆรดต้นคอของเซฮุน
"แม่กวางกินเยอะ ตัวหนักเลย"เนื่องจากลู่หานผลอยหลับไป เซฮุนจึงได้บ่นกับตัวเอง แต่ถึงลู่หานจะตื่นคำๆนี้เขาคงไม่ได้บ่น เพราะต้องโดนดุก่อนที่จะเอ่ยปากพูดก็เป็นได้
"อืมม อุงยา อุงยา "ร่างเล็กที่นอนอยู่บนหลังพึมพำไม่เป็นศัพท์ เซฮุนแอบยิ้มให้กับความน่ารักของกวางตัวนี้
"พูดเข้าใจยากกว่าผมอีก"
"นายว่าใครร~!!"เจ้าของชื่อที่ถูกนินทาอยู่ๆก็ระเมอขึ้นมา แล้วสถานการณ์ก็กลับไปสู่ปกติ เมื่อลู่หานซบลงที่ไหล่กว้างอีกครั้ง
"ว่าใครกันน่ะ อั๊ก!"ลู่หานละเมอกัดหูเซฮุนแรงๆ จนเซฮุนต้องเอาแขนอีกข้างขึ้นมาถูๆ
"อืมมม "
"ถ้าไม่คิดว่าเหนื่อย ผมนึกว่าไปดื่มมาสะอีก"
เซฮุนพาร่างบางที่หลับใหลอยู่บนแผ่นหลังของตนเข้ามาภายในบ้าน เขาพาร่างบางเดินขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูด้วยเท้าทั้งสองข้างของเขา พาร่างบางเข้าไปในห้องก่อนจะวางลงเตียงนอนใหญ่ที่คุ้นเคย ลู่หานขยับตัวไปมาเพราะรู้สึกว่าปวดตามร่างกาย เขาเอามือขึ้นมาลูบท้องตัวเองด้วยความเคยชิน เขารู้สึกแน่นท้อง แน่นหน้าอก เซฮุนนั่งมองด้วยความสงสัย
"ไม่สบายตัวเหรอ ไปอาบน้ำมั้ย"เซฮุนก้มหน้าลงมาถามร่างบางที่นอนบิดไปมาอยู่บนเตียง
" อืออ ร้อนอยากอาบน้ำอ่า"คนงัวเงียเซ้าซี้ ดึงชายเสื้อของร่างสูงให้โน้มหน้าเข้าใกล้เรื่อยๆอย่างลืมตัว เซฮุนเกรงตัวเองไว้ ดูการกระทำของร่างบางต่อไป
"ลุกไปอาบน้ำสิ "
"ถูหลังให้หน่อยน่ะๆ"ดูเหมือนร่างบางจะละเมอพูดก็เป็นได้ ลู่หานลุกขึ้นถอดเสื้อตัวเองออก เผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่าที่ขาวสะอาดตา
เซฮุนนั่งอึ่ง มือหนึ่งที่พยายามจะห้ามไม่ให้ร่างบางทอดถึงกับชะงักไป
"เอ่อ เสี่ยวลู่ ตื่นสิ"เซฮุนเข้ามาสะกิดลู่หานที่พอถอดเสื้อผ้าตัวเองออก แต่ดันเผลอหลับไปอีกครั้ง
"อุ้มด้วยสิ อุ้ม"ยังอยู่ในอาการตกใจไม่คิดว่าร่างบางจะยั่วเขาได้ขนาดนี้ เขาอุ้มลู่หานขึ้น เดินเข้าไปในห้องน้ำ แล้ววางร่างบางไว้ที่เก้าอี้รูปกวางน้อย
ลู่หานนั่งหลับตา ยิ้มพิมพ์ใจให้เซฮุนที่ยืนมองอยู่ไกลๆ ลู่หานคิดจะทดสอบอะไรเขางั้นเหรอ
"ถูสิ เร็วๆเข้า ฉันอยากนอนแล้ว" ลู่หานรีบเร่ง เซฮุนจำต้องก้าวไปหยุดอยู่ต่อหน้าแผ่นหลังขาวเนียนสวย ค่อยๆยื่นมือผ่านสายน้ำ นำสบู่ไปถูหลังเบาๆ เซฮุนพยายามหลับตาลงแน่นใช้ผ้าถูลวกๆทั่วแผ่นหลัง
"ไม่เห็นจะสบายเลย เอาแรงๆกว่านี้สิ มานี้จะทำให้"ลู่หานหันหลังกลับไปแกะกระดุมชุดนักศึกษาของร่างสูงออกทีระเม็ดๆ สายตาเปิดกว้างจ้องมองกันและกัน เขาพยายามดันร่างสูงให้ไปนั่งที่เก้าอี้กวางน้อยนั้น แล้วเอาฟองน้ำที่ร่างสูงเคยถูตัวเองถูร่างแผ่นหลังใหญ่นั่น
"เข้าใจใช่มั้ย ทำแบบนี้"คนถูที่บ่นอยู่ดีๆก็เงียบไป เซฮุนหันไปมองก็พบว่าร่างบางผลอยหลับพิงประตูห้องน้ำอยู่ เซฮุนจึงรีบลงขึ้นไปพยุงร่างบางที่เปลือยเปล่าท่อนบน เขาจัดแจงอาบน้ำ เช็ดตัวให้เสร็จสรรพ พยายามระงับอารมณ์ดิบของตน
"ดื่ออีกแล้วน่ะ"พูดจบก็พาร่างบางไปนอนอยู่บนเตียงอีกครั้ง ถ้าหากว่าลู่หานตื่นขึ้นมาแล้วจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้มีหวังเซฮุนไม่รอดเป็นแน่เลย
เซฮุนนอนกอดร่างบางหลวมๆ ฟังเสียงหายใจที่พยายามฟังแล้วก็รู้สึกเหมือนกับการหายใจจะติดๆขัดๆ ร่างบางพลิกตัวกลับไปกลับมาเหมือนครั่นเนื้อครั่นตัว รู้สึกไม่ค่อยดี เซฮุนจึงช่วยบีบมือร่างบางเบาๆ แล้วก็เอามือลูบท้องร่างบางจนในที่สุดทั้งเขาและลู่หานก็หลับไป
************^************
สนามบินฮีทโธรว์ ลอนดอน ประเทศอังกฤษ
สองวันต่อมาก็เป็นเวลาที่เซฮุนและคณะของเขาต้องเดินทางไปดูงานที่ต่างประเทศ ซึ้งนักศึกษาแต่ละคนจะได้ที่ไปดูงานแตกต่างกันออกไป เซฮุนจับฉลากได้อังกฤษ ชานยอลจับได้ประเทศไทย ส่วนเพื่อนคู่รักหยินหยางอย่างจงอินกับคยองซูได้ไปประเทศญี่ปุ่น
"นี่ ตื่นได้แล้ว เครื่องบินลงแล้วน่ะครับ"เซฮุนพยายามปลุกร่างบางที่แอบนอนน้ำลายยืด ลู่หานขยับหัวไปมาเพื่อเรียกสติ ลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองเซฮุนด้วยสายตาเรียบนิ่ง
"จะปลุกฉันทำไม ฉันต้องการพลังงาน"
"ค่อยไปหลับที่ห้องก็ได้ ลุกน่ะครับ"
"ไอ้ฮุน งั้นไว้เจอกัน"เห็นท่าลู่หานจะไม่ยอมลุกออกจากที่นั่ง เพื่อนๆของเซฮุนที่ยืนรออยู่ ก็ขอตัวไปรอที่ข้างล่าง เพราะอยู่ไปก็เกะกะผู้โดยสารคนอื่นเขา
"โอเค ถ้ามีเช็คชื่อก็เช็คให้กูด้วย"เซฮุนวานเพื่อนๆให้ช่วย พวกเขาพยักหน้า บ้างก็แสดงสัญลักษณ์เป็นรูปตัวโอ ก่อนจะเดินจากไป
"เสี่ยวลู่ ถึงลอนดอนแล้ว"เซฮุนพยายามอย่างมากเพื่อจะปลุกคนข้างๆนี้ แอร์โฮสเตสเดินเข้ามาถามอาการของผู้โดยสาร แต่เซฮุนก็ตอบไปแค่ว่าขอเวลานิดหนึ่ง
"อืม"เป็นเสียงตอบรับสั้นๆ
"ลู่ ถึงสนามฟุตบอลแล้ว ตื่นๆ"เซฮุนงัดแผนสุดท้ายออกมา เพราะลู่หานตามเขามาเพราะอยากจะมาดูสนามฟุตบอลกับคนเตะ แล้วมันก็ได้ผล ลู่หานลืมตาขึ้นมาช้าๆ
"สนามฟุตบอล งั้นไปกันเถอะ"เสี่ยวลู่ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว ขาเล็กๆเดินออกไปทางประตู ทิ้งให้ร่างสูงที่นั่งปลุกแทบตายนั่งงงอยู่ตรงนั้น
แปลกขึ้นทุกวัน
ลู่หานดูจะตื่นเต้นมากที่จะได้ไปเที่ยว เขาหวังที่จะไปดูสนามฟุตบอลมากๆเลย ไม่ว่ายังไงก็ตาม เครื่องลงจอดอย่างปลอดภัย ลู่หานรู้สึกอ่อนเพลียเลยนอนหลับปุ๋ยตลอดระยะทางที่บินมาเขาจึงเดินแยกจากเซฮุนไปฟุบหลับอยู่ลอบบี้แถวๆนั้น อาจารย์กับนักเรียนปี2 อย่างเซฮุนและเพื่อนๆ นั่งคุยเรื่องการดูงานของวันพรุ้งนี้เป็นภาษาอังกฤษ เพื่อให้คล่องกับการดูงาน นั้นเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่เขาไม่อยู่ฟัง
พอประชุมของวันเสร็จสิ้นก็เป็นเวลาว่างที่สามารถให้นักเรียนออกไปเที่ยวได้ตามสบาย เซฮุนเดินเข้าไปสะกิดกวางขี้เซาที่นั่งอยู่ลอบบี้ของโรงแรม เซฮุนจึงชวนให้ลู่หานขึ้นไปนอนอยู่ห้อง
พอขึ้นไปชั้นบน ลู่หานก็รีบกระโจนเข้าหาเตียงนอนแล้วผลอยหลับไปอีกครั้ง การตั้งท้องมันเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ พลังงานหมดเร็วมาก
เซฮุนนั่งเครียงานของตนอยู่ที่โต๊ะมุมห้องเปิดไปสลัวๆเพื่อไม่ให้แสงไปเจ้าไปรบกวนคนที่หลับอยู่บนเตียง ไม่นานลู่หานตื่นขึ้นมา เจามองซ้ายมองขวาก็พบเซฮุนที่นั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น คิ้วขมวดขึ้นเป็นปมเลยทีเดียว
"คิ้วนายพันกันแล้วน่ะ"ลู่หานเดินเข้ามานวดบริเวณหน้าผากที่มีคิ้วของร่างสูงขมวดเป็นปมเพราะความเครียดจากงาน ให้ผ่อนคลาย
"มาทำลูกกันมั้ย.?"เซฮุนพูดขึ้น นิ้วเรียวทั้งห้านิ้วก็ประกบเข้าใบหน้าของโอเซฮุนอย่างจัง
"เซฮุน ไม่ตลก"ลู่หานมองหน้านิ่งให้กับเด็กบื่อ ที่เป็นฉายาที่เข้าแต่งให้เซฮุนใหม่
"ก็ผมอยาก..."
กรี้งงง~~ กรี้งง~~~
เสียงโทรศัพท์มือถือของเซฮุนดังขึ้นมาขัด เป็นโทรศัพท์ของเพื่อนๆเรียกตัวออกไปดื่มกันที่ชั้นบนสุดของโรงแรม ปล่อยให้ลู่หานนั่งๆ นอนๆ อยู่ในห้องนอนจนเบื่อ โทรศัพท์ของลู่หานก็ดังขึ้นมาต่อจากนั้น เป็นโทรศัพท์ของม๊า
"ม๊า รู้ได้ไงว่าผมอยู่ลอนดอน"ลู่หานถามอย่างแปลกใจที่จู่ๆม๊าก็ทักว่าลอนดอนสบายดีมั้ย
[มีอะไรที่ม๊าจะไม่รู้ละ ลู่ของม๊ามาเจอกันหน่อยสิ เดี่ยวพวกม๊าจะไปรับมาทานข้าวด้วยกันน่ะ]วางสายไม่นานโทรศัพท์ของโรงแรมก็ดังขึ้น บอกให้ลู่หานรู้ว่ารถที่มารับเขามาถึงแล้ว
เป็นเวลาทุ่มกว่าๆในกรุงลอนดอน วิวข้างนอกยามราตรีนี้ช่างสวยงาม คุณแม่ของเซฮุนก็อยู่ที่นี่ด้วย ส่วนพวกคุณพ่อของพวกเขาก็ออกไปนั่งดื่มกันอีกร้านเพื่อผ่อนคลายความเครียดจากการติดต่อธุระกิจกับต่างชาติมายืดยาว
"ลู่ลูกรัก ม๊าทราบข่าวจากลูกแบคเรื่องที่เราท้องแล้วน่ะ ทำไมลูกไม่บอกม๊าตั้งแต่รู้ว่าท้องละ ลูกแบคก็ปิดปากไม่บอกม๊าเลย กว่าจะเผยออกมาม๊า"คุณแม่ทั้งสองนั่งอีกฟากของโต๊ะอาหาร อีกฝั่งเป็นที่นั่งของลู่หาน คล้ายกลับว่าเจามาเป็นผู้ต้องสงสัยเพื่อมาโดนสอบสวนจากผู้เป็นแม่
"ผะ ผมขอโทษครับม๊า ผมเป็นเด็กไม่ดี ผม..."ลู่หานรู้สึกกลัวขึ้นมา กับเรื่องใหญ่หลวงที่ไม่ได้บอกให้ผู้เป็นพ่อเป็นแม่รู้
"ฉันแค่คิดว่าพวกเขาจะรักกัน แต่ไม่นึกว่าจะถึงขั้นนี้"แม่ของเซฮุนหันไปคุยกับแม่ของเขาด้วยสีหน้าเคร็งเครียด ยิ่งทำให้ลู่หานกลัวเข้าไปใหญ่ เขาจะโดนดุ โดนทำโทษที่ทำเรื่องบ้าๆแบบนี้แน่
"ผมขอโทษ"
"ม๊ายยยย !! พวกแม่ดีใจจะตาย จริงๆก็แค่จะให้รักกันตามความฝันของแม่ๆแต่มีของแถมมาด้วย สินสอดฉันให้ไม่อั้นเลย"คุณแม่ของเซฮุนดูท่าจะดีใจเป็นพิเศษ เป็นช่วงเวลาที่ทำให้ลู่หานมึน ที่นี่ที่ไหน ฉันคือใครก็ว่าได้
"แล้วลูกจะบอกน้องเรื่องนี้ตอนไหนละ หืม?"คนเป็นแม่หันมาถามอย่างใจจดใจจ่อ ลู่หานถอนหายใจ
"ใกล้แล้วครับม๊า"
"ถ้าลูกฮุนเป็นเด็กไม่ดี บอกแม่น่ะ แม่จะไปจัดการเอง"คุณนายโอเริ่มมีกำลังใจมากขึ้น ถ้าลู่หานมีเหตุผลไม่บอกกับเซฮุน ก็แปลว่าลูกของเธอต้องเป็นเด็กไม่ดีแน่ๆ หนูลู่หานถึงยังไม่ยอมบอกเรื่องแบบนี้
"ครับ "ลู่หานตอบกลับสั้นๆ อาหารที่วางอยู่บนโต๊ะเป็นอาหารเพื่อสุขภาพที่พวกแม่ๆเห็นว่าดีต่อเด็ก แต่ลู่หานรู้สึกแน่นท้อง จึงดื่มได้แต่น้ำผลไม้
"อย่าเพิ่งบอกก็ดี คนนิ่งๆแบบนั้นหัดฉลาดบ้าง ให้ร๔้เองไปเลย"นั่งทานสักพัก คุณนายโอก็เปลี่ยนคำพูด
"นั้นเรียกว่านิ่งแล้วเหรอ.."ลู่หานบ่นเบาๆ
"ว่าไงน่ะจ้ะ?"
"อะ ปะ เปล่าครับๆ"ลู่หานโบกมือปฎิเสธพัลวัน
"ม๊าขอดูหลานหน่อยสิ"แม่ของลู่หานลุกออกมาจากเก้าอีตัวสูง เดินเข้ามาหาผู้เป็นลูก ที่นั่งอยู่ตรงข้าม เธอนั่งลงข้างๆ เอามือขึ้นไปลูบหน้าท้องของผู้เป็นลูกอย่างเอ็นดู
"ม๊าร้องไห้ทำไม~"ลู่หานสังเกตเห็นคนเป็นแม่ก้มหน้าก้มตาลูบหน้าท้องของตน และร้องไห้ออกมา ลู่หานดึงกระดาษทิชชู่ที่อยู่บนโต๊ะเช็ดคราบน้ำตาของแม่ตนออกไป
"ม๊าดีใจ ที่ลูกจะมีคนดูแล มีหลานน่ารักๆให้ม๊า แล้วความฝันสาววายของม๊ากับแม่ฮุนยังเป็นจริงซ้ะนี่..อุ้ย"จู่ๆ สิ่งมีชีวิตในท้องของลู่หานก็ทักทายยายของตน แม่ของลู่หานดูจ้ะดีใจไม่น้อย เลยเรียกแม่ของเซฮุนให้มาจับด้วย
"อุ้ยย หลานย่าหวัดดีๆ นี่ฉันแก่กว่าเธอเหรอเนี่ย"แม่ทั้งสองนั่งถกปัญหาเรื่องอายุและสรรพนามในการเรียกชื่อตัวเองอยู่จ้าละหวั่น
พวกเขานั่งทานของหวานกันอีกครู่ใหญ่ๆ พวกแม่ๆบอกว่าอยากอยู่เที่ยวอีกหน่อย จากเวลาที่บอกว่าจะมาเที่ยว3เดือน ขอเปลี่ยนกำหนดการเป็นไม่มีกำหนด แต่วันที่หลานคลอดออกมา วันนั้นพวกเขาจะรีบกลับไปเป็นแน่ พวกเขามาส่งลู่หานที่โรงแรมที่พักอยู่ ลู่หานถือยาบำรงร่างกายที่พวกแม่ๆซื้อมาฝากเป็นสิบๆถุงขึ้นไปบนห้องนอน การนอนบนเครื่องบินวันนี้ทำให้พลังงานของเขายังอยู่ดี เขารู้สึกของคุณเวลานั้นมาก
"เสี่ยวลู่~~"เสียงของเซฮุนคล้ายๆกับคนดื่มเยอะจนเมาทักขึ้นภายในห้องนอน
"อี้ กลิ่นหึ่งเลย ไปอาบน้ำไป"ลู่หานตีแขนคนเมาเบาๆให้รู้สึกตัว
"ไปไหนมา ผมเป็นห่วงน่ะรู้มั้ย~"เซฮุนเดินเข้ามากอดจากทางด้านหลังอย่างแรง จนลู่หานตกใจ
"เบาๆหน่อยสิ เดี่ยวลูก.!"
"ลูก ลูกพวกเราใช่มั้ย ๆๆ"เซฮุนพูดเหมือนกับคนไม่มีสติ จับลู่หานเขย่าไปมาเพื่อต้องการคำตอบ ช่วงนี้ เซฮุนคิดหลายเรื่องปนเปกันไปหมด เขาเคยคิดว่าลู่หานอาจจะท้อง แต่เจ้าตัวไม่ได้บอก เขาจึงลืมๆไป
"ก็..ก็นายเข้ามากอดฉันแรงไป ดูสิลูกไอ(โฟน)ฉันเกือบตกแล้วเห็นมั้ย?!"จากทาทางที่ดูตื่นเต้นที่ได้ยินคำว่าลูกไอโฟน ก็แปลเปลี่ยนอารมณ์ให้เซฮุนทำหน้าบูดบึ้ง
"ลูกไอ เฮอะ!"
"ทำไมทำหน้าอย่างงั้นเล่า"
"ไม่ต้องถามผมเลย ผมควรจะถามมากกว่า ไปไหนมา ทำไมไม่อยู่ห้อง"
"พวกแม่ๆชวนฉันไปกินข้าวอะ"
"แม่อยู่ลอนดอนเหรอ?"เซฮุนถามอย่างสงสัย ตั้งแต่บินไปเที่ยวรอบโลก 3เดือน ยังไม่เห็นหน้าผู้เป็นพ่อและแม่เลย
"ใช่ คุณน้าฝากความคิดถึงหานายด้วย แล้วก็บอกว่า ห้ามโง่ เนี่ยละ"
"หลอกด่าผมเหรอ"
"แม่นายบอกจริงๆ จะโกหกทำไมยะ! ว่าแต่นายไปไหนมาน่ะ"ลู่หานเก็บของพวกยาบำรุงต่างๆใส่ไว้ที่ตู้เสื้อผ้า เซฮุนเดินเข้ามาเก็บช่วย
"คุยเรื่องงาน..เสี่ยวลู่ ดูแลผมดีๆน่ะ ยุนอา เธอ..เธอมานี่ได้ไงไม่รู้ ห้ามหึงผมน่ะ ผมไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นกับเธอแล้ว"เซฮุนทำท่าทางอ้อนๆ เข้าจู่โจมลู่หานที่เก็บของเสร็จแล้วก็กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่บนเตียง
"เชื่อได้มั้ยน่ะ"
" เชื่อได้สิ อะ"เซฮุนจูบลู่หานโดยไม่ทันตั้งตัว เขาดันลูกอมที่ตนเพิ่งแกะเข้าปากนั้นให้เข้าไปอยู่ในปากของลู่หานเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ ลู่หานรู้สึกอาการมวนท้องจะกำเริมเนื่องจากได้กลิ่นแอลกอฮอล์
"นายต้องไปทำอะไรกับเธอแน่ๆ เลยเล่นแบบนี้ "
"ผมไม่สนใจเธอแล้วน่ะ ผมอยากทำมากกว่านี้กับคนตรงหน้ามากกว่า"เซฮุนเอื้อมไปสัมผัสที่แก้มนิ่มเบาๆ เลื่อนลงมาก็พบกับคอขาวที่เขาชอบทำรอยรักไว้ เขาก้มลงเตรียมจะกัดกินแม่กวางแล้วก็ต้องหยุดลง เมื่อรู้สึกถึงอาการแปลกๆที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
"อ้วกกกกกกก"ความรู้สึกอยากอาเจียนออกมาของลู่หานกลับส่งผ่านให้เซฮุนเป็นคนรับเคราะห์แทน ลู่หานมองตามแล้วนั่งหัวเราะตามหลังไปด้วย
"ต่อไปนี้ห้ามดื่มโอเคมั้ย"มือหนึ่งลูบหลังพยายามให้ร่างสูงรู้สึกดี แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย ตามจริงเขาก็รู้สึกคลื่นใส่ แต่คนที่อาเจียนออกมากลับเป็นเซฮุน
"อ้วกก ผะ ผม อ้วกกก"
"ไม่พูดจะเป็นผลดีต่อนายน่ะ"ลู่หานบอกวิธีแก้ที่ดีที่สุดเพื่อไม่ให้เซฮุนต้องทรมานกับมัน เหงือเม็ดเล็กเม็ดน้อยเริ่มผุดขึ้นมาทั่วไปหน้าหล่อนั้น ลู่หานวิ่งไปหยิบทิชชู่ที่วางอยู่โต๊ะเครื่องแป้งมาเช็ดเหงือให้ร่างสูง ลูบหลังสลับกับซับเหงือไปด้วย
ในที่สุดเซฮุนก็กลับมาอยู่ในอาการปกติ แต่ไม่กี่ชั่วโมงต่อมา ลู่หานก็เป็นคนที่แพ้ท้องเอง เซฮุนดูจะมึนๆกับเหตุการณ์พวกนี้อยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ดูแลจนลู่หานหลับ จากนั้นเขาก็ไปดูเอกสารงานที่ทำค้างจนถึงเวลาเช้ามืด
************^************
เช้าวันที่สองของกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ ลู่หานตื่นขึ้นมาภายใต้อ้อมกอดที่แสนจะอบอุ่นของร่างสูงที่คุ้นเคย ร่างบางพยายามปลุกเซฮุนที่ยังคงนอนกอดเขาแน่นไม่ปล่อยสักที
"เซฮุนตื่นไปเรียนได้แล้ว"ลู่หานเอากำปั้นทุบอกเซฮุนเบาๆให้เขารู้สึกตัว แต่เจ้าตัวก็ไม่ตื่นสักที สงสัยยังมึนกับแอลกอฮอล์ที่ดื่มเมื่อคืน
"ผมปวดหัว ขอนอนต่อน่ะ"เซฮุนกอดลู่หานแน่นขึ้น
"เซฮุนเด็กไม่ดี ไปเรียนได้แล้ว ถ้านายโดนทำโทษขึ้นมาห้ามมาบ่นให้ฉันฟังน่ะ"
"อืออ ครับๆ ผมตื่นก็ได้"เซฮุนลุกขึ้นนั่งอยู่บนเตียง ส่ายหัวที่หนักๆจากอาการดื่มหนักตั้งแต่เมื่อคืน
"ไปอาบน้ำด่วน"ลู่หานชี้นิ้วไปทางประตูห้องน้ำ เซฮุนจึงรีบวิ่งเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับชุดสูทสีดำ ที่ดูเหมาะสมกับเขามาก เป็นนักธุระกิจรุ่นใหม่ ที่ใครๆเห็นแล้วต้องแอบมองกลับอีกเป็นครั้งที่สอง
เซฮุนเข้าไปดูงานที่บริษัทยักษ์ใหญ่ที่พ่อของเขามีหุ้นส่วนในนั้นถึง23% คณะครูอาจารย์ และผู้บริหารระดับต่างๆ อธิบายในส่วนงาน วิธีการ ให้สำหรับว่าที่ผู้บริหาร นักศึกษาส่วนใหญ่ก็เป็นลูกหลานของบริษัทใหญ่ๆอยู่แล้ว การดูงานครั้งนี้ที่ประเทศอังกฤษจึงเป็นไปด้วยดี ยุนอาเปลี่ยนที่ดูงานกับเพื่อนที่เธอรู้จักแค่ไม่กี่วินาทีก่อนเครื่องจะออก เพื่อมาเจอเซฮุนโดยเฉพาะ
"กาแฟครับ"เมื่อการดูงานของบริษัทนี้จบลง ก็เป็นข่วงเวลาที่เหล่านักศึกษาสรุปผลต่างๆ ที่ได้ดูมา เซฮุนถือแก้วกาแฟมาให้กับยุนอา
"ขอบคุณค่ะ ฮุนค่ะ หลังจากนี้เราไปดื่มกันน่ะ"ยุนอาชวนเซฮุนที่เพิ่งจะนั่งลงเก้าอี้ เซฮุนดูจะงงๆ เธอจะเล่นอะไรอีก
"คือว่าผมต้อง.."
"โอเคน่ะ เราไปกันเถอะ"ยุนอาไม่ฟังคำปฎิเสธจากเซฮุนแม้แต่น้อย เธอรีบฉุดเซฮุนให้ลุกขึ้นตามเธอไปที่รถสุดหรูของเธอ ข้างในมีคนขับรถ และสิ่งอำนวยความสะดวกเรียบร้อยแล้ว
"ยุนอาผมว่า.."
"ไปดื่มที่โรงแรมแล้วที่พักแล้วกันเนอะ"ยุนอาสั่งให้คนขับรถของเธอบึ่งตรงไปโรงแรมที่พวกเขาพักกันอยู่
เป็นเวลา ทุ่มกว่าๆที่ลู่หานเพิ่งจะกลับเข้ามาในห้อง เขาออกไปเที่ยว ดูสนามฟุตบอลที่เขาใฝ่ฝันอยากจะมาดูให้เป็นบุญตา ร่างบางนอนราบบนเตียงอย่างเมื่อยล้า พลังงานที่ชาร์ตมาจนเต็ม ต้องแบ่งให้กับลูกน้อยในท้องเกือบไม่พอ
"เหนื่อยจังเลย~"ลู่หานถอนหายใจยาว แสดงอาการเหนื่อย เขาเดินไปเปิดตู้เย็นฉีกซองยาบำรุงที่เป็นน้ำผลไม้สมุนไพร ขึ้นดื่มจนหมด แล้วก็ผลอยหลับไป
ก๊อกๆ ๆ ก๊อกๆ ๆ
"เสี่ยวลู่ อ๊าา เปิดประตูที อึก"
ก๊อกๆๆ ก๊อกๆๆ
"เสี่ยวลู่~~"เสียงร้องโหยหวนเรียกชื่อคนที่อยู่ในห้องให้เปิดประตูออกมา แต่ร่างบางที่ผลอยหลับไปไม่ยอมคื่นขึ้นมาสักที ยุนอาชวนเขาไปดื่มจริง เซฮุนคิดว่าคงไม่มีอะไรมาก แต่แล้วเธอกลับใส่ยาอย่างว่าลงไป เซฮุนเริ่มรู้สึกถึงอาการไม่ดี เลยขอตัวเข้าห้องน้ำเพื่อไปล้างหน้า จู่ๆเขาก็เกิดอารมณ์ผิดปกติขึ้นมา ใบหน้าของลู่หานลอยเข้ามาในหัว ความร้อนในร่างกายเริ่มประทุขึ้นมาเรื่อย เขาพยายามระงับอารมณ์ไม่ให้ช่วยตัวเองที่ๆเป็นสาธารณะแบบนี้ เขาเดินอย่างกระเสือกกระสนตรงดิ่งมาที่ห้องของตนเอง
"มีอะไรเหรอ"ลู่หานที่ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูของเซฮุน อย่างงัวเงีย เซฮุนรีบเดินเข้าไปในห้องแล้วล็อกประตูไว้ เสียงหายใจหอบถี่และรัวของเซฮุนทำให้ลู่หานกลัว เซฮุนบอกปัดให้ลู่หานออกให้ห่างจากตน
เซฮุนพอจะรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ถึงเขาจะถูกมอมแต่ก็ไม่ได้หนักขนาดคนคอแข็งอย่างเขาจะเมาไม่รู้เรื่อง แต่อารมณ์ตอนนี้มันเริ่มพลั่งพลูออกมาหยุดไม่อยู่ เขาพอจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรให้หายจากอาการบ้าๆนี่ ยังมีอีกร่างที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียงด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่ไม่ไกล สายตาบ่งบอกถึงความเป็นห่วง ที่เขาสัมผัสถึงมันได้ แต่..ถ้าเขาอยู่ที่นี่ต่อไป คนๆนั้นต้องไม่ชอบใจเป็นแน่ ไม่อย่างทำให้ร่างบางต้องเจ็บปวดกับเรื่องพวกนี้อีก 'ยุนอา'คุณจะเล่นแบบนี้ให้ได้เลยเหรอ แทนที่จะยิ่งคิดเรื่องอื่นอาการแบบนี้จะหายไปแต่กลับเป็นยิ่งทรมานมากขึ้นไปกว่าเดิม
"เซฮุน"เสียงสั่นเรียกคนที่อยู่ทางเดินประตูที่ยืนตัวเกรงชุ้มไปด้วยเหงือ ลู่หานเริ่มพอจะเข้าใจแล้วว่าคนตรงหน้าเป็นอะไร พอกลับมาด้วยอาการหอบ เพราะวิ่งกลับจากดื่มกับเพื่อนๆที่ชั้นบนด้วยอาการอย่างว่า
"เสี่ยวลู่ ได้โปรดเถอะ ช่วยออกไปจากห้องนี้สักพักน่ะ"เซฮุนพยายามข่มใจไม่ให้มองหน้าลู่หาน ถ้าเขาทำ อยากจะทำตอนมีความรู้สึกจริงๆ
ไม่ใช่เพราะยาบ้าบออะไรเนี่ย อีกทั้ง ถ้าทำไปแล้วคนตรงหน้าโกรธ เขาคงไม่ได้ฟังคำสารภาพรักของเขาเป็นแน่
"เซฮุน..."ลู่หานไม่รู้จะต้องทำอย่างไร ถ้าออกไปก็เป็นห่วงเขา ดูจากอาการแล้ว เขาต้องกินเข้าไปมากพอดู
"อืออ ขอร้องละ ไม่งั้นผมทำเสี่ยวลู่จริงๆน่ะ ได้ โปรด เถอะ..."
"เซฮุนน"สายตาที่ดูเป็นห่วงร่างสูงของลู่หานนั้นยิ่งเป็นผลเสียต่อเซฮุน
"คือ มันเป็นเพราะยา อึก ยุนอา"เพียงแค่ไม่กี่คำพูดก็ทำให้ลู่หานพอจะเข้าใจสถานการณ์นั้นมากขึ้น
"เซฮุนนายทรมาน ฉัน.."ความคิดต่างๆมากมายแล่นเข้ามาหาลู่หาน เขาไม่อยากออกไปจากห้องเพราะรู้สึกเป็นห่วงร่างสูงที่ยืนทรมานเพราะฤทธิ์ยานั้น
"เสี่ยวลู่~"เป็นเสียงร้องห้ามปรามของเซฮุนกลับกลายเป็นเสียงครางเพราะอารมณ์ดิบที่กำลังประทุ ลู่หานเดินเข้ามาหาเซฮุนที่ประตู ชั่งใจอยู่นาน ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนตักสวมกอดแน่น มือเรียวเล็กถลกเสื้อของร่างสูงออกจนกลายเป็นร่างเปลื่อยเปล่า กายแนบกายที่สัมผัสกันยิ่งทำให้เซฮุนทนไม่ไหว
"เซฮุนฟังฉันดีๆน่ะ ฉันจะช่วยนาย นายไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก แต่...นายช่วยทำเบาๆได้มั้ย?"แทนที่จะอยู่ในสถานการณ์คับขัน ต้องรีบช่วยจัดการ แต่ความอายกลับมาประทุให้ลู่หานอายจนหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้ม เสียงหวานที่พอฟังได้ความกลับยิ่งฟังชัดเจนทุกถ้อยคำ
"อืมม ถ้าเสี่ยวลู่ไม่อยากก็ไม่ต้อง อ๊าา"สีหน้ายิ้มแย้มด้วยความสุขบวกกับความทรมานตีกันจนทำให้เซฮุนรู้สึกปวดแก่นกายเพราแรงอารมณ์ที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ จากการสัมผัส จากกลิ่นหอมของคนตรงหน้า
"ฉันจะช่วย ถ้าแรงฉันเอานายตายแน่ๆ!"
"คะ ครับ"เสียงสั่นที่พยายามอดกลั้นของเซฮุนตอบอย่างยากลำบาก
NC
เล็กๆน้อยๆ จุ๊บๆ
"แม่กวางของผม"เซฮุนกดจูบเบาๆที่ท้องน้อยของลู่หาน มองดูใบหน้าหวานที่หลับไหลไปเพราะอาการเหนื่อย เขารู้สึกขอโทษที่ทำรุนแรงกับลู่หาน เพียงแค่ลู่หานเอ่ยปากจะช่วย ไม่ต้องมีคำบรรยายอะไรเลย มันเป็นความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความสุข สิ่งที่เขาแอบคิดเล่นๆเป็นเรื่องจริง บทรักคงไม่ได้หยุดรอบเดียวถ้าลู่หานไม่ตื่นกลางดึกขึ้นมายั่ว เขาที่อุสส่าพยายามเก็บอารมณ์นอนอยู่เฉยๆแล้วน่ะ แต่แม่กวางช่างยั่วเขากลับเป็นคนดีอยากจะช่วย พอฤทธิ์ยาหมด เซฮุนถึงกับต้องเป็นคนสั่งให้หยุดการกระทำ ทั้งสองฟุบหลับไปภายใต้อ้อมกอดของกันและกัน
"ฉันรักนายน่ะ เป็นเด็กดีแล้วฉันจะบอกเด็กบื่อ"
อัพแล้วๆ เชื่อว่ารีดเดอร์อยากตบไรท์ ฮ่าๆ ขอโทษค๊าบ ตอนหน้าบอก เชื่อไรท์สิ น่ะๆ #วิ้งใส่
รึจะไม่บอก #รีดรีบกดอันเฟบทันใด #อย่าเพิ่ง วันนี้ไปดู"พี่ชาย"มา ทำไมจบงั้น? เชอะ!
เชื่อมะจริงๆ ไรท์ยังมิแต่ง เพราะคอยมาถามไถ่ไรท์เลยแต่ง ฮ่าๆ
เจอกันใหม่ตอนหน้า ครับ^^
ความคิดเห็น