levi X Rivaillr Happy Halloween [Attack on titan]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

    ฮาโลวัน เทศการของชาวตะวันตกที่พากันแต่งตัวประหลาดๆออกมาเคาะประตูบ้านคนอื่น
พร้อมพูดว่า
"trick or ttreat"
หลอกหรือเลี้ยง
ชั่งไร้สาระจริงๆ
ฉันไม่สนใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว
แต่ทำไม
.
.
.
.
.
.
.
.
.
จู่ๆเขาถึงต้องโดนกรอกยาแปลกประหลาด(?)ให้กลายร่างเป็นผีดูดเลยอย่าแวมไพรด้วย แถมเลือดที่ให้มาก็มีจำกัดสงสัยครานี้เขาคงต้องไปดูดเลือด"แฝด"ตัวเองแล้วสินะ........
.
.
.
.
.

พบกับไรเตอร์
สุขสันต์ ฮาโลวีน(ย้อนหลัง2วัน)ค่าาา
นี่เป็นฟิครีรีเรื่องแรกที่ลงเลยละอาจจะติดๆขัดๆหน่อยก็ชั่งมันเหอะเนอะ พอดีเป็นแอดมินเพจรีไวล์เพจหนึ่งแล้วเมื่อวานคุยกับเพจเฮย์โจวอีกเพจที่สนิทๆกันแล้วรู้สึกคันไม้คันมืออยากแต่งเป็นฟิค เลยก่อกำเหนิดฟิคนี้ขึ้น ฟิคสั้นๆ  ติชมด้วยน้าาาา
.
.

พอดีเมื่อวานไปดูแลเพจในเฟสมา(เพจรีไวล์)แล้วก่อนหน้านี้คิดพิเรนๆเอายา(?)กรอกปากเฮย์โจวเพจเราซะเลยจะได้เข้ากับวันฮาโลวีนแล้วก็แน่นอน.....ต้องเป็นแวมไพร์สุดหล่อคอยดูดเลือดอยู่แล้ว ฮาาาาาา
ยังไงๆ  ใครที่อวยคู่นี้(คงจะมีน้อยมาที่อวยกับแฝดตัวเองมั้งนะ)ก็ติชมหน่อยแล้วกันน้าาาาา  ไม่แน่ถ้ามีอะไรสนุกๆในเพจอีกก็อาจมาอัฟต่อไม่แน่ไปๆมาๆเป็นเรื่องยาวเนี่ยสิ ฮิๆ (ถ้ามีคนติดตามอะนะ)

เนื้อเรื่อง

                                                    Happy Halloween day

ชีวิตอันแสนสงบสุขของเขาหมดไปทันทีเมื่อรู้ว่ายัยแอดมินคิดจะจับเขาแต่งตัวเนื่องในวัน...

“ฮาโลวีน...”เขาบ่นออกมาเบาๆ เทศกาลของชาวตะวันตกที่ทุกคนรอคอย(ยกเว้นเขาคนเดียวละมั้ง) พลางมองลูกเพจคนอื่นๆที่รู้สึกดีใจผิดกับตัวเองที่จะได้แต่งตัวเป็นผี(ที่น่าแหยง)กับการไปขอลูกอมอะไรนั้น แต่สำหรับเขา มันเหมือนกับการที่จะทำให้ชีวิตอันแสนสงบสุขของวันนั้นหมดไป

  ปัง!...

จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับยัยแอดมินที่น่ารำคาญเดินมาทางเขา ลอยยิ้มที่ส่งมาให้นั้นแปลกมาก...รู้สึกเหมือนมีลางร้ายมาเยือนอย่างไรอย่างนั้น

    แต่ยังไงรางสังหรณ์ของเขาที่เป็นถึงหัวหน้าทหารของไม่ผิดเพี้ยนไปนอกจากนี้เมื่อจู่ๆยัยแอดมินก็หยิบเขาแก้วสีใสที่ข้างในนั้นบรรจุของเหลวสีแดงที่ไม่น่าชวนให้ลิ้มลองเอาเสียเลย

“อะ..ฉันให้”พลางยื่นขวดแก้วมาทางเขาแถมยังส่งยิ้มมาให้อีก!

“อะไร...” ไอ้ของเหลวที่ไม่น่าไว้วางใจนั้นมันอะไรกัน...

“น้ำไง  กินซะ” ยัยแอดมินเปิดจุกขวดทำให้เขาเห็นของเหลวสีแดงเจ้าของกลิ่นเหม็นคาวที่เขาได้กลิ่น

     ใครมันจะไปกิน.....

“ฉันไม่มีทางกินน้ำนั้นเด็ดขาด”มองด้วยสายตาเอาจริงว่าถ้าหากยังเอาน้ำนั้นมาให้เขาเธอได้ตายเป็นผีต้อนรับเพจวันฮาโลวีนแน่!!!

   แต่รู้สึกว่าวันนี้เขาจะโชคร้ายตั้งแต่เช้า เมื่อจู่ๆเขาก็ไปสะดุดพรมปูพื้นเข้าทั้งๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อนทำให้ล้มหงายหลังไม่เป็นท่า เมื่อสบโอกาสมือของยัยแอดมินก็จับเขาอ้าปากพลางเทของเหลวสีแดงซะหมดขวด

      แหวะ รสชาติอะไรฟร่ะ! อยากอ้วก

แล้วหลังจากที่โดนฝืนใจ(?) ก็เหมือนได้ยินเสียงหัวเราะ หึหึ ดังมาจากคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า..

“อะไรของแกฟร่ะ...อึก..นี่มันน้ำบ้าอะไร” ถามออกไปพร้อมปล่อยบรรยากาศมาคุ หลังจากที่พยายามลุกขึ้นก็ต้องล้มลงไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ข้างๆ ความร้อนในร่างกายกำลังสูงขึ้นแบบปกติเหมือนมีไฟจำนวนมหาสารอยู่ในร่างกาย

  คนที่ได้เห็นอาการของผู้โดนกรอกสารพิษ(?)เข้าไปในปากเริ่มแสดงอาการจนเด่นชัดก่อนจะเอ่ยออกมาแบบไม่รู้สึกผิดกับเรื่องที่ทำลงไป

“อาจจะทรมานนิสหนึ่งนะรีไวล์ แต่เพื่อวันฮาโลวีนนะ คิคิ”มองอีกคนที่เริ่มหมดสติ

“อ...อึก...อ้ากกกกกก!!!!” เขาร้องตะโกนออกมาเพราะความเจ็บปวดก่อนจะหมดสติไปทั้งอย่างงั้น...

.

.

.

.

.

.

.

“นี่ฉันสลบไปงั้นรึ...”พลางมองออกไปนอกหน้าต่างพระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าเต็มที นี่คำสลบไปตั้งแต่เช้าจนถึงเย็นเพราะยัยแอดมินนั้นแท้ๆถ้าเจอละก็จะจับฆ่าให้ตายแล้วกลายเป็นผีสิงอยู่ที่นี่เลย แต่ถ้าอยู่ที่นี่ก็ต้องก่อกวนเขางั้นเอาลงไหแล้วถ่วงน้ำเลยดีกว่า...

พยายามลุกขึ้นจากโซฟาเพราะตอนนี้ร่างกายยังรู้สึกร้อนอยู่ก่อนจะเดินไปที่กระจกขนาดใหญ่กว่าตัวเองอยู่เล็กน้อย เมื่อมองไปก็แทบอยากจะกระโดดไปแล้วตวัดใบมีดขอของยัยแอดมินนั้นทันทีเพราะจู่ๆ เงาที่จะต้องปรากฏออกมานั้นมันกลับไม่มี

  ว่างเปล่า.....

“เฮ้ย!!...เงาฉันหายไปไหน?”ร้องตะโกนออกมาแบบไม่ปิดบังต้องแต่อยู่บนโลกใบนี้มาไม่เคยเลยซักครั้งที่จะไม่เห็นเงาตลก

     นี่มีคนเล่นตลกร้ายอะไรกับเขารึไง

ขบฟันแน่นด้วยความตกใจหรือเป็นเพราะยัยแอดมินกัน....เมื่อเรียวปากบางสัมผัสกันจู่ๆเขาก็รู้สึกได้ถึงสิ่งที่ผิดปกติ มือหนายกมือขึ้นไปสัมผัสฟันสองซี่ที่รู้สึกว่ามันจะยาวออกมาเล็กน้อย

“เขี้ยว...?” มันจะมีได้ยังไงกันถึงเขาจะมีจริงๆแต่ก็ไม่ได้ยาวขนาดนั้น

    หรือว่า....

จู่ๆก็นึกไปถึงหนังสือเกี่ยวกับปิศาจเล่มหนาที่เขาไม่มีอะไรทำจึงนั่งอ่านเล่นในห้องสมุด

   แวมไพร...ปิศาจที่ออกล่ายามราตรี แวมไพรนั้นจะไม่ปรากฏเงาของตนในกระจก มีเขี้ยวแหลมคมที่ใช้ในการกัดคอเหยื่อย....ดื่มเลือดเป็นอาหาร

     กึก

นึกได้แค่นี้หัวสมองก็แทบจะหยุดทำงานแล้วก็กลับมาประมวลผลอีกครั้ง สรุปแล้ว...

เขากลายเป็นแวมไพร.....

“นี่มันเรื่องบ้าไรกัน...” ยัยแอดมินตอนนี้ฉันคิดถึงแกมาก มากซะจนอดอาการอยากเอารองเท้าไปประทับบนหน้าแกไม่ได้จริงๆ

ในขณะที่อารมณ์เริ่มฉุดไม่อยู่เพราะโดนกระทำต่างๆนาๆในวันเดียวกันโดยที่ไม่ทันตั้งตัวจู่ๆ ก็เหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นเล็กสีขาววางอยู่บนโต๊ะนั่งเล่น เขาหยิบมันขึ้นมาดู ลายมือเน่าๆนี่ของยัยนั้นแน่....

‘ถึงรีไวล์

         โทดทีนะแต่ที่ทำไปเพราะอยากให้เข้ากับบรรยากาศของงาน น้ำยาที่ฉันกรอกปากนายไปนะมันคือยาที่ทำให้นายกลายเป็นแวมไพร(นั้นไง ว่าแล้วเชียว) ขอโทดน้า อ้อที่สำคัญนายนะต้องกินเลือดด้วยเนี่ยสิ ฉันเลยนำเลือดมาให้นาย 3 ขวด ส่วนนายจะจัดการยังไงก็เรื่องของนายแล้วกันนะ ส่วนเรื่องที่นายจะกลับเป็นปกติตอนไหนนั้นไม่รู้ (ซวยแล้วไง) จัดการเองแล้วกัน

                                                     จาก แอดมิน’

.

.

.

.

นี่มัน......เรื่องอะไรกันฟร่ะ!!!!!

.

.

.

.

ก่อนหน้าจะถึงวันฮาโลวีนเขาก็ถูกพวกลูกเพจถามนู่นถามนี่ด้วยความเป็นห่วงเกี่ยวกับสภาพร่างกายที่เปลี่ยนไปแล้วยังได้เลือดอีก 1 ขวดจากลูกเพจอีก........เขาบอกไปว่าวันฮาโลวีนจะแจกลูกอม นั้นทำให้ไอ้พวกเด็กๆนั้นยิ้มดีใจกันใหญ่

    น่าแปลก...ที่เมื่อได้เห็นลอยยิ้มของเด็กพวกนั้นก็รู้สึกดีไปด้วย.....

.

.

.

.

คืนวัน ฮาโลวีน

วันนี้ทั้งวันเขาไม่ได้ออกไปไหนเพราะต้องเตรียมตัวให้พร้อม เลือดทั้ง3ขวดที่ยัยแอดมินให้มากับอีก 1 ขวดที่ได้จากลูกเพจนั้นหมดไปเรียบร้อย..... รู้สึกว่าคงเกี่ยวกับวันฮาโลวีนวันนี้ด้วยที่ทำให้อาการอยากดื่มเลือดของเขาเป็นเท่าตัว.....

      ถ้าไม่ติดว่าถ้าดื่มเลือดลูกเพจไปเขาจะกลายเป็นฆ่าตกรลอกนะ.....

“เอ้า....ลูกอม”วางหัวฟักทองที่ข้างในเต็มไปด้วยลูกกวาดตามที่สัญญาไว้

ลูกเพจของเขามองลูกอมด้วยตาประยายก่อนจะวิ่งมาหยิบมันออกไป

“เห้อ.....ขอให้วันนี้ยาบ้าๆนั้นมันหมดริดเสียทีเหอะ”เดินไปนั่งโซฟาสีดำที่อยู่ใกล้ๆอย่างเมื่อยล้าจากการทำงานของวันนี้....

        อยากกินเลือด

จู่ๆความคิดนี้ก็พุ่งเข้าหัว...ไม่ได้...เขาจะไม่ไปกัดใครเด็ดขาดเพราะการดูดเลือดของมนุษย์ก็อาจจะทำให้คนที่โดนตายได้เช่นกัน.....

   แล้วเขาก็ไม่อยากให้มีศพของลูกเพจอยู่ในนี้ด้วย

 ปัง!!

ประตูเพจถูกเปิดออก เขาคิดว่าคงเป็นยัยแอดมินมาแน่ๆ แต่เมื่อได้ยินเสียงที่เอ่ยออกมาทำให้เขาต้องรีบหันไปมอง

“ไง แฝด...” คนที่มานั้นมีใบหน้าและรูปร่างคล้ายเขา(แต่ไม่ใช่แวมไพรนะ)กำลังเดินมาทางนี้

       “แฝด” คนนี้เขารู้จักได้เพราะเซอร์วิสลูกศรที่ต้องมาเป็น”แฟน”กันเมื่อนานมาแล้ว เซอร์วิสที่ตอนแรกทำเล่นๆแต่นานวันเข้ามันกลับทำให้ความรู้สึกของเราทั้งสองคนเปลี่ยนไป ความรู้สึกนั้นจะเรียกว่า”รัก”ก็คงได้

แฝด ที่ไม่ค่อยเข้ามาเพราะมีธุระและไม่มีเวลา รู้สึกว่าเมื่อวานเห็นมันเข้ามาในเพจที่นานๆจะเข้าทีแล้วแปะป้ายบอกทุกๆคนที่รอมันว่า วันฮาโลวีนจะมาประมาณ 1 ทุ่มอะไรนี่แหละนะ แต่ไม่รู้ว่ามันจะมาทักเขาด้วยเนี่ยสิ

“ไง...”ก่อนจะลุกแล้วเดินไปหาอีกคน รู้สึกว่าการแต่งตัวตามแบบฉบับแวมไพรจะทำให้อีกคนรู้ว่าเขาเองก็แต่งตัวตามงานเทศกาลนอกกำแพงเหมือนกัน

สายตาของแฝดมองกายแต่งกายของเขาก่อนจะเอ่ยของมาอย่างแปลกใจ

“โฮ่...แกก็แต่งตามเทศกาลของพวกนอกกำแพงเหมือนกันสินะ”  พูดออกมาเหมือนไม่น่าเชื่อ

“ไม่ได้แต่ง...เป็นแวมไพรจริงๆ โดนยัยแอดมินบ้าเอายากรอกปาก” พูดไปพลางอ้าปกให้ดูเขี้ยวสีขาวที่งอกยาวออกมา ก่อนที่จู่ๆดวงตาจะส่องแสงสีแดงวาบ

  แต่แทนที่อีกฝ่ายจะตกใจ กลับถามออกมาด้วยความเป็นห่วง(มั้ง)

“ยากรอกปาก?....แล้วนายเป็นอะไรรึเปล่ารู้สึกแปลกๆไหม?” เขาจะเข้าข้างตัวเองได้ไหมถ้าคิดว่าหมอนั้นเป็นห่วง...?

“ก็ไม่ค่อย...แค่หิวเลือดแถมเลือดที่ยัยแอดมินให้มาก็หมดแล้ว” แถมนายยิ่งมาตอนนี้อาการอยากกินเลือดของฉันมันก็เพิ่มขึ้นด้วยสิ!!

  เขาเดินไปยังดต๊ะไม้ที่มีหัวฟักทองตั้งอยู่ก่อนจะหยิบลูกอมเม็ดหนึ่งแล้วยื่นไปให้แฝดของตน

เมื่ออีกคนเห็นเขาเอาลูกอมมาให้ก็อดทำหน้างง ไม่ได้ ก่อนจะพูดออกไป

“ให้ฉัน? ฉันไม่ได้มาขอขนม” เออรู้ว่าแกไม่ได้มาขอ

“ก็อยากให้...” เห็นปกติวันฮาโลวีนเขากินลูกอมกันก็แค่อยากให้นายกินมั่ง ขนาดเจ้าพวกนั้นพอได้กินลูกอมก็ดีใจกันใหญ่ฉันแค่อยากให้นายยิ้มก็เท่านั้น...แค่นิดเดียวก็ยังดี....ให้ปิศาจตนนี้ได้เห็นรอยยิ้มนั้น...

“หึ....กินด้วยกันรึเปล่าละ” แฝดถามเขาออกมาก่อนจะแกะลูกออมเข้าปาก

    ก่อนหน้านี้ที่เขาจะเอาลูกอมมาแจกเขาก็(แอบ)กินลูกอมไปหลายอันพอดู ทำไงได้ละ กินเอาไว้กันหิวเลือดก่อน....

“ฉันกินมาแล้วนะ....แฝด...ฉันมีอะไรอยากถาม” แต่ไม่รู้ว่านายจะยอมไหม  ก่อนจะกวักมือเรียกให้อีกคนมานั่งบนโซฟาข้างๆเขา

แฝดนั่งลงข้างๆก่อนจะหันหน้ามาถาม

“ว่ามาสิ”

“คือ...ขอกินเลือดนายได้ไหม”ถามออกไปตรงๆ เขารู้สึกว่าตอนนี้เขาทนไม่ไหวแล้วจริงๆ

“...หา? “เลิกคิ้วขึ้นสูง  ก็อย่างว่าละนะโดนขอกินเลือดก็ต้องตกใจเป็นธรรมดา แต่ใช่ว่าคนอย่างเขาจะคาดหวังคำตอบที่ไหนละ

      ใช่...จะมีใครที่ไหนยอมเสียเลือดตัวเองให้กับปิศาจอย่างเขาง่ายๆกัน

“ก็แวมไพรกินเลือด...แล้วแต่นายแล้วกันนะแฝดว่าจะให้ฉันกัดคอนายไหม”  มองคนที่นั่งข้างๆที่เมื่อได้ยินคำถามของเขาไปถึงกลับนิ่ง  คงไม่ยอมนั้นแหละ...แต่คำพูดที่เอ่ยออกมาเบาๆจากปากเรียวนั้นกลับทำให้เขาเป็นคนที่นิ่งแทน

“ถ้าเป็นนายละก็ไม่เป็นไร.....” คำพูดที่เอ่ยออกมาเบาๆจากคนที่มีใบหน้าคล้ายกันทำให้หัวใจปิศาจของเขาต้องเต้นแรง ก่อนจะทบทวนคำตอบนั้นอีกครั้ง

“ได้สินะ” ฝ่ายนั้นไม่ตอบแต่ค่อยดึงผ้าพันคอสีขาวของตัวเองออกก่อนจะเผยให้เห็นขอสีสาวนั้น

ความอดทนที่จะไม่ดื่มเลือดของเขาคงถึงขีดจำกัดตอนแรกก็กะจะกัดคนข้างๆไปทั้งแบบนั้นแต่ นั่งแบบนี้มันไม่ถนัดจริงๆ ก่อนจะค่อยๆขยับขึ้นไปนั่งอีกที่ เอาเป็นว่าตอนนี้เขากำลังนั่งค่อมอีกฝ่ายบนโซฟาเป็นท่าดื่มเลือดที่เรียกเลือดจากไอ้พวกที่ซุ่มได้เป็นอย่างดีเลยมั้ง  แต่เขาก็ไม่ได้คิดอะไรจริงๆนอกจากจะดื่มเลือดอีกคน นั่งแบบนี้ถนัดกว่าเยอะ 

   แต่อีกคนเมื่อเห็นเขาเปลี่ยนมาเป็นนั่งค่อมตัวเองก็อดสงสัยไม่ได้ คิ้วกระตุกขึ้นก่อนจะถามออกมาดวยเสียงที่ปกติ

“นั่งท่าดีๆไม่ได้รึไง?” เป็นเหยื่อให้เขากินเลือดนิ่งๆเหอะ อย่าพูดมาก

“ไม่ถนัด” ดวงตาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงมองไปยังอีกฝ่าย ดองตาทั้งสองประสานกัน ก่อนที่อีกฝ่ายจะถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างช่วยไม่ได้

“ตามใจนายแล้วกัน อยากทำอะไรก็ทำ”  นั้นแสดงว่าตกลงเรียบร้อยที่จะให้เขากัดลงไปยังคอขาวๆนั้น

“ขอบใจ...อาจจะเจ็บหน่อย...ถ้าไม่ไหวก็บอกแล้วกัน...” ดวงตาสีเลือดไล่มองไปยังขาสีขาวตรงหน้า หัวใจเต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล แล้วยิ่งเป็นคนตรงหน้าอีกด้วย   เขาคงจะตัดใจจากเจ้านี่ไม่ได้จริงๆ  ปากเรียวอ้าออกเผยให้เห็นเขี้ยวสีขาววาวก่อนจะค่อยๆกัดลงไปบนลำคอขาวนั้น

“อืม....”เลือดสีแดงฉานไหลออกมา เข้ามาในโพรงปาก กลิ่นคาวฉุนจมูกแต่ถึงอย่างนั้นก็มิอาจห้ามความกระหายของเขาได้

“อึก!....” อ้อมแขนแกร่งของเหยื่อตวัดมากอดเขาเอาไว้เพื่อระบายความเจ็บปวดที่ถูกเขากระทำ

     ใครมันจะไม่เจ็บละ โดนแวมไพรกัดนี่นะ...

เลือดที่ถูกดูดไปเลื่อยๆทำให้เขาอดเหลือบมองใบหน้าที่คล้ายกับตัวเองอยู่ข้างๆไม่ได้ดวงตาสีแดงเหลือบมองอีกคนเป็นทำนองว่าไหวไหม

“แฮ่กๆ “เสียงหอบหายใจดังขึ้นเบาๆเพราะการเสียเลือดก่อนจะซบหน้าลงบนไหล่ของเขา น้ำเสียงสั่นน้อยๆเอ่ยออกมาด้วยแรงที่เริ่มหมดเพราะการเสียเลือดในปริมาณที่มากพอสมควร

“ถ้ามากไปกว่านี้มันคงไม่ไหว...” ใช่ นายคงได้ตายไปก่อนแน่ๆและนั้นคือสิ่งที่ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้น....

ดวงตาสีแดงมองไปเห็นเลือดที่ไหลออกมาจากลอยแผลที่โดนกัดไหล่เป็นทางยาวบนคออีกฝ่ายก่อนที่จะก้มหน้าลงไปช้าๆ ลิ้นร้อนสัมผัสขอขาวค่อยๆเลียเลือดที่ไหลเป็นสายนั้นช้าๆ ลิ้มรสเลือดของคนที่ตนรัก....

ร่างของผู้ถูกกระทำกระตุกน้อยๆเมื่อสัมผัสความร้อนได้ที่คอ ก่อนจะพูดเสียงเบา

“ฉันยังไหว...กินต่อไปเถอะ”  คำพูดที่ทำให้ตัวตาสีแดงของปิศาจผู้กระหายนั้นแทบจะส่องประกาย

“ขอบใจมากนะ แต่ถ้าไม่ไหวจริงๆก็บอกละ...เลือดนายอร่อยมาก” อร่อยเสียจนฉันเลิกดูดดื่มไม่ได้เลยจริงๆ

เขาเงยหน้ามาสบตาสีดำของอีกคนที่ฉายแววความเหนื่อยล้าออกมาก่อนละเลื่อนหน้าขึ้นไปจุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากบางเป็นเชิงบอกว่า อีกนิดเดียวนะ 

       หลังจากนั้น ปิศาจกระหายเลือดก็ค่อยๆดูดดื่มเลือดของอีกคนไปทีละนิด ลิ้มรสชาติชวนหอมหวานของอีกคนที่ยากจะต้านทาง กลิ่นคาวเลือดคละคลังไปทั่ว

“อึก..อะ...” สงสัยจะหมดแรงเต็มที แฝดของเขากอดเขาแน่นขึ้น เอ่ยเรียกเขาเบาๆก่อนจะจิกเล็บลงไปที่หลังของเขาแรงๆเป็นการให้หยุด

“อะไร....”เลียเลือดที่มุมปากก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหาอีกคน

ร่างกายที่เริ่มซีดเพราะการเสียเลือดหอบอย่างหมดแรง ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา แต่เพราะความเมื่อยล้าแค่จะเอ่ยออกมายังไม่ได้

เมื่อเห็นท่าทีของอีกคนก็รีบผละออกมาสบกับดวงตาที่เริ่มปิดเต็มที  ความรู้สึกผิดต่อตัวขึ้นมาในใจ

“นายอาการไม่ดี.....ขอโทษ” เอ่ยออกมาจากใจจริงก่อนจะมองหน้าอีกคนอย่างสำนึกผิด ดวงตาที่ส่องแสงแดงวาบก่อนจะค่อยๆกลับเป็นสีดำตามเดิม

   เขาเกือบจะทำให้คนสำคัญตายไปแล้วสินะ.....

อีกฝ่ายเห็นท่าทีของเขา ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่แทบจะทำให้หัวใจนั้นแทบหยุดเต้น

“ถ้าเป็นนาย...ฉันยอม” รอยยิ้มถูกส่งมาให้เขา

    ถึงขนาดยอมให้เขาได้ดื่มเลือดทั้งๆที่ตัวเองไม่ไหวแท้ๆ....เขาไม่ดีใจหรอกนะที่ยอมเพื่อเขาขนาดนั้น

“อืม...ไอ้คุณพ่อเคะเอ้ย” จู่ๆก็รูสึกอยากเรียกอีกคนว่าแบบนั้น เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่วันก่อนได้มีลูกเพจคนหนึ่งขอเรียกเขาว่า แม่ และเรียกแฝด ว่าพ่อ แต่ก็ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่า เรียกผิดรึเปล่าทั้งๆที่เขาน่าจะได้คำว่าพ่อมากกว่า แต่พอได้ยินเหตุผลว่าทำไมได้เป็นแม่ก็แทบอยากจะประทับลองเท้าคาหน้ายัยลูกเพจนั้นจริงๆ

‘ก็หนูอยากให้แม่เป็นเคะ...’ พ่อเธอนะเคะกว่าฉันอีกนะ

             ดวงตาสีดำมองไปยังร่องลอยของการกัดเมื่อครู่ มือหนายื่นไปสัมผัสมันเบาๆ

“หายไวๆละ” แต่สงสัยอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน ดวงตาที่แทบจะปิดมองตาขวางมาทางเขา พร้อมพูดด้วยน้ำเสียงทีฟังยังไงก็โมโหชัดๆ

“เมื่อกี้แกพูดว่าอะไรนะ...?” ถามมาก็ตอบไป

“พ่อเคะ....”  

งับ!

ฟันที่มีแค่เขี้ยวน้อยๆของอีกฝ่ายกัดมาที่คอเขาอย่างแรงจนเขาต้องร้องออกมา  คงจะโมโหจริง

“อึ๊ก!!!....อะไรของแกยังมีแรงอีกรึไง” ทั้งๆที่เมื่อกี้ยังทำหน้าหมดแรงอยู่เลยแท้ๆเจ้าบ้านี่เดาอารมณ์ไม่ออกจริงๆ

ก่อนจะรู้สึกว่าปากที่งับลงมาที่คอของตนเลิกกัดแล้ว ก่อนจะรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างมาซบไหล่ตนก่อนจะหันไปมองใบหน้าเหนื่อยของอีกฝ่าย

“เหอะ...ฉันจะนอน” น้ำเสียงโมโหเอ่ยออกมา รอยยิ้มน้อยๆปรากฏขึ้นบนหน้าของเขาก่อนจะประคองหัวอีกคนเบาๆ

“หืม...ฉันว่าตรงนี้ดีกว่านะ.....” ประคองหัวอีกฝ่ายให้มานอนที่ตักตัวเอง มือหนาที่มีสีซีดเหมือนแวมไพรค่อยๆลูบเรือนผมสีดำขนกานั้นเบาๆ มองใบหน้าที่คล้ายกับตนนั้น

“นอนหลับให้สบายแล้วกัน” นอนหลับไปซะ วันนี้นายเหนื่อยมามากพอแล้ว

“........ราตรีสวัสดิ์” ดวงตาสีดำที่เมื่อล้าค่อยๆปิด ก่อนที่จะเข้าสูนิทรา

“ราตรีสวัสดิ์....”

          ค่ำคืนแห่งวันฮาโลวีนผ่านพ้นใบ ห้องฟ้าที่มืดสนิทแต่บางแห่งก็ประดับไปด้วยแสงสีแห่งความสนุกสนาน ความเงียบปลกคลุม มือหนาลูบผมของคนที่เข้าสู้นิทราอย่างแผ่วเบา ใบหน้านิ่งเย็นชาที่กำลังหลับไหลทำให้สายตาของเขามองไม่วางตา

   คนคนนี้.....คือคนที่เขาอยากจะอยู่ด้วย...ถึงจะเป็นไปไม่ได้....แต่แค่อยู่ด้วยกัน...ถึงแม้เวลานั้นจะน้อยนิดก็ไม่เป็นไร..แค่ขอให้เขาได้ทำให้อีกฝ่ายมีความสุข ได้เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่าย...แค่นั้นก็พอแล้ว....

จู่ๆความรู้สึกร้อนในร่างกายก็เกิดขึ้น ร้อน...ทรมานเหมือนวันแรกที่ได้ดื่มยานั้นเข้าไป สงสัยว่า ร่างกายเขาจะกลับคืนมาอีกครั้งนะ  ดวงตาสีนิลปิดลงก่อนจะเข้าสู้การหลับใหล

.

.

.

..

.

.

(แถมๆ)

.

.

.

.

.

ยามเช้าของวันที่ 1/11/56 เริ่มขึ้น หลังจากเทศกาลฮาโลวีนจบลง

ภายในเพจๆหนึ่งปรากฏร่างของชายผู้มีหน้าตาคล้ายคนกันสองคนนอนอยู่บนโซฟาสีดำ คนหนึ่งใช้ตักเป็นหมอนให้อีกคนนอนหลับ

รีไวล์ตื่นขึ้นมาเพราะแสงอาทิตย์ที่รอดผ่านกระจกมาแยงตาทำให้เขาตื่นขึ้น ก้มมองใบหน้าที่แสนคุ้นเคยที่กำลังหลับไหลอยู่....

“อรุณสวัสดิ์....”ยื่นมือไปเกลี่ยผมที่ปลกหน้าอีกฝ่ายเบาๆ ตอนนี้ร่างกายเป็นปกติแล้ว เป็นหัวหน้าทหารธีมสำรวจรีไวล์ ไม่ใช่แวมไพรกระหายเลือดนั้นอีกแล้ว...เมือหน้าค่อยๆประคองหัวอีกฝ่ายก่อนจะลุกออกมาหยิบหมอนสีขาวที่วางอยู่ข้างๆมารองหัวคนที่ยังนอนหลับเพราะความเมื่อล้าอยู่.... ร่างที่ไม่ได้สูงนักแต่แข็งแกร่งยิ่งกว่าใครถอดชุดคลุมสีดำแล้วแขวนไว้ก่อนจะเดินไปทำธุระส่วนตัว....

.

.

หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วเขากะจะไปดูแฝดของตัวเองแต่ก้าวไปได้ไม่กี่ก้าวจู่ๆก็รู้สึกหน้ามืด ปวดหัวอย่างรุนแรง มือหนาจับพนังข้างๆไว้ช่วยยึดตัวเองไม่ให้ล้ม

    หรือว่ายานั้นมันยังส่งผลกระทบอยู่...คิดได้เท่านั้นก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปเปิดประตูห้องข้างๆที่เป็นห้องนอนตัวเอง ร่ายเล็กเดินเซไปที่เตียงนอนสีขาวขนาดใหญ่ ก่อนจะล้มตัวลงไป

    หลับซักงีบ...หวังว่าคงหาย

ก่อนจะทำการเข้าสู่นิทราอีกครั้ง......

.

.

.

.

.

“อืม.....” ดวงตาสีรัตติกาลเปิดขึ้นมาอีกครั้ง อาการปวดหัวนั้นหายไปแล้ว รุกขึ้นมานั่งบนเตียงมองออกไปยังนอกหน้าต่าง

เวลานี้พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้าแล้ว  นี่เขานอนมาหลายชั่วโมงมากเลยตั้งแต่เช้า ทำให้เขาต้องเพิ่มสิ่งบางสิ่งลงในสมองแล้วว่า ของที่อันตรายไม่น้อยกว่าไททันคือ ยาที่ปรุงขึ้นมาสดๆของยัยแอดมิน

ชายร่างเล็กรุกออกจากเตียงแถมยังล้มอีกต่างหาก  ปกติเขาไม่เคยล้มเลยนะ ทำไมรู้สึกว่าวันนี้แปลกๆ ข้าวของทุกอย่างในห้องเหมือนจะใหญ่ขึ้นมาไม่น้อย หรือว่าเขาหลับนานเกินไปจนมึน?...ขาทั้งสองข้างเดินตรงไปยังกระจกตั้งยาวที่อยู่ในห้องตัวเองที่รู้สึกว่าจะยาวขึ้นผิดกับปกติ ดวงตาสีนิลมองตัวเองในกระตก

!!!!!!!

ดวงตาสีนิลเบิกกว้ากับภาพตัวเองตรงหน้า แทนที่จะปรากฏภาพของผู้ชายตัวสูง(?) ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแต่ตอนนี้มันปรากฎเด็กชาย....ที่ใส่เสื้อตัวใหญ่รุ่มร่ามคอเสื้อตกลงมาทำให้เห็นไหล่สีขาว ใบหน้าที่อ่อนวัยน่ารักกำลังตะลึงค้างตงหน้า

………………  เขากลายเป็นเด็ก....

หัวสมองคิดได้แค่ว่านี่คงเป็นผลกระทบของยานั้นแน่ๆ 10000000 เปอร์เซ็นต์เลย เขาคิดว่างั้น  แต่ทำไม....

พลางมองมือน้อยๆของตัวเอง มันนุ่ม..นุ่มเกินกว่าจะเป็นมือที่จับอาวุธนับไม่ถ้วน

.

.

..

“ทำยังไงดีฟร่ะ.........”

.

.

.

.

.

END

………………………………………………………………………………………………………..

จบแล้วคร่า ฟิคเรื่องสั้นเรื่องนี้ ตามจริงจะแต่งเป็นแบบเป็นตอนๆอยู่หรอกนะคะ แต่ช่วงนี้ในเพจมันไม่ค่อยมีอะไร ส่วนตอนนี้ในเพจกำลังแกล้งเฮย์โจวที่กลายเป็นเด็กอยู่  ส่วนใครที่อยากทราบว่าเป็นเพจไหนก็มาถามไรเตอร์ได้เลยคร่า (เหมือนมีคนอยากได้เนาะเธอเอ้ยยยย) ฟิคสั้นนี้(ที่ตีไปเกือบ 11 หน้า) ก็อาจมีคำผิดๆถูกๆหรือคำหายชั่งมันเถอะคะ ไรเตอร์อยากรู้ว่ามีใครอวยคู่ รีรี มั่ง ไรเตอร์อวยเพราะเล่นในเพจนี่แหละคะ ตามจริงก็อยากแต่งตอนที่เฮย์โจวเป็นเด็กอยู่หรอกนะคะแต่กลัวไม่มีคนอ่าน แถมยังไม่รู้เลยว่าอันนี้มันจะมีคนอ่านไหม ฮา ยังไงก็ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ด้วยแล้วกันนะคะ

อาจไม่สนุกเท่าไหล่ ฮะๆ งั้นเอาไว้เจอกันกับฟิคเรื่องหน้านะคะ บ้ายบายยยย

BAY