SF EXO :It's too late : นาฬิกาตาย [KaiDo]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

Kim Jongin

            "ช่วยบอกผมทีคยองซูว่า มันสายเกินไปแล้วใช่ไหม เวลาของผมกับคุณคงไม่ได้ใช้ร่วมกันอีกแล้วใช่ไหม?"




Do Kyungsoo

"คยองรักจงอินมากนะ แต่มันสายเกินไป เวลาของเรามันไม่ได้ใช้ร่วมกันอีกแล้ว หมดเวลาแล้วล่ะ"

เนื้อเรื่อง

               “ครบรอบ 6 ปีที่เราคบกับแล้วนะ”

 “คุณหิวหรือปล่าว?”

“วันนี้ผมซื้อคิมผับกับ จำปง ต๊อกกุ๊กมาฝากด้วยนะ ของชอบคุณทั้งนั้นเลย”

“คุณอยากไปเที่ยวไหนไหม? เดี๋ยวผมพาไป”

“คุณยังไม่หายโกรธผมหรอ? ถึงไม่ยอมคุยด้วย” เสียงของชายหนุ่มผิวสีเข้มเข้ม ‘คิม จงอิน’ กำลังถามคนที่อยู่ข้างหน้าตัวเองอย่างห่วงใย

“โด คยองซู ฮึกๆ ๆ ๆ ..ผ...ผม.ข.ขอโท..ษ” เมื่อจงอินไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากคนที่ตัวเองห่วงใยและมาหาทุกวันเพราะควาคิดถึงเขาก็อดรู้สึกผิดไม่ได้ ที่เบ้าตาของเขาเริ่มร้อน และหลังจากนั้นไม่นานน้ำใสๆก็ไหลจากขอบตาของเขา เขาร้องไห้เป็นเวลานาน แต่เขาก็ไม่สามารถรั้งคนที่เขารักไว้ไม่ได้ เพราะการกระทำที่เขาทำไว้กับคนข้างหน้าเขามันหนักหนาจริงๆ

“ผมรักคุณนะ โด คยองซู”

“ผมขอโทษ หายโกรธผมเถอะ”

“กลับมาหาผมเถอะ”

“ผมคุกเข่าร้องขอคุณล่ะ....ได้โปรด ฟื้นขึ้นมาหาผมเถอะ”

.

.

.

.

.

2 เดือนก่อน

17.04 น.

                “ฮัลโหล ว่าไงครับตัวเล็ก?” ผมรับสายคยองซู

                “จงอิน จงอินจะกลับมากี่โมง คยองจะได้ทำกับข้าวไว้รอ”

                “สองทุ่มครับ” ผมตอบคยองซูไป แต่ในมือผมมือแต่งานที่คั่งค้าง ถึงผมจะได้เป็นผู้จัดการสาขา แต่ผมก็ยังอยากมีเงินให้มากๆ อยากสบายในภายภาคหน้า ผมก็เลยต้องทำงานหนักเพื่อคยองซูเข้าไว้

                “ครับ จงอินรีบกลับมานะ อย่าทำงานจนดึกนะ”

                “ครับๆ จะรีบกลับครับ รักตัวเล็กนะ”

                “คยองก็รักจงอินครับ”

20.12 น.

                สงสัยรถติด จงอินเลยมาช้า ไม่เป็นไรแค่มาช้านิดหน่อยก็ไม่แปลกหรอก

21.05 น.

                สงสัยจงอินงานยังไม่เสร็จลองโทรหาดีกว่า

            “บริการฝากหมายเลขโทรกลับ”

            อ่า...โทรศัพท์จงอินแบตคงหมด

21.34 น.

                ข้อความ  -จงอิน-

            -ตัวเล็กครับ พอดีผมพึ่งประชุมเสร็จ กำลังกลับ รถติดมากครับ เหนื่อยมากสงสัยจะกลับไปพักผ่อนเลย ผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้ทานข้าวด้วย ทานข้าวด้วยนะ เดี๋ยวไม่สบาย รักตัวเล็กนะครับ-

            จงอินเป็นแบบนี้มาก 7 เดือนแล้วนะ เมื่อไหร่เราจะได้ทานข้าวด้วยกัน อยู่ด้วยกัน มีเวลาให้กันเหมือนคู่รักคู่อื่นๆบ้างนะ คิม จงอิน ฮึกๆ..ๆ..

08.14 น.                

                “ตัวเล็กครับ ผมไปทำงานแล้วนะ”

                “จงอินไม่ทานข้าวหรอ? คยองอุตส่าห์ทำให้ อีกอย่างบริษัทเปิดตั้ง สิบโมง”

                “ไม่เป็นไรครับ ไปกินที่บริษัทจะง่ายกว่า”

                “คยองแค่อยากอยู่กับจงอินบ้างแค่นั้น”

                “รออีกแปบเดียวแล้วเราจะได้อยู่ด้วยกันนานๆนะครับตัวเล็ก”

                “เฮ้อ................ครับ คยองจะรอ แต่เวลาไม่คอยใครนะ”

                “ครับ ผมรู้ รักตัวเล็กนะ ผมไปทำงานแล้วนะครับ”

                “คยองรักจงอินมากกว่า”

                “ผมรักตัวเล็กที่สุด”

เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกวันไหนนะ คิม จงอิน ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ

08.23 น.

                นั่นมันกระเป๋าเอกสารจงอินนิ ลืมอีกแล้วหรอ? ช่างเถอะเอาไปให้ดีกว่า วันนี้จงอินเดินไปคงเดินได้ไม่ไกล นั่นไงจงอินอยู่หน้าร้านเบอเกอรี่ คงจะมาซื้อแซนวิซไปทานที่บริษัทสินะ

                “ฮัลโหลว่าไงครับตัวเล็ก”

                “จงอิน จงอินลืมกระเป๋าเอกสาร รอคยองอยู่ในร้านนะเดี๋ยวคยองเอาออกไปให้”

                “เดี๋ยวผมไปรอหน้าร้านดีกว่าครับ” พูดเสร็จจงอินก็โบกมือมารอผมอยู่หน้ารอผมอยู่หน้าร้าน ผมยิ้มชูกระเป๋าเอกสารที่จงอินลืมไว้พลางๆกับเดินข้ามถนน

.

.

.

                “คยองซู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

“โคร้ม!!!!!!!!!!!!”

                “คยองซูๆๆๆ ตัวเล็กลืมตามาคุยกับผมซิ” จงอินเขย่าร่างที่เปียกโชกไปด้วยเลือด

                “นี่กระเป๋าเอกสารของจงอิน” ผมพูดพร้อมยื่นกระเป๋กเอกสารให้ แต่มันเลอะเลือดผมหมดแล้ว

                “ฮึกๆๆๆ” จงอินร้องไห้

                “ไปทำงานดีๆนะ ค..คยอ.ง รัก..จงอินนะครั..บ.”

                “ผม ฮึกๆๆๆรักตัวเล็กมากกว่า ฮือๆๆ”

                “คย...อ..ง รั..ก..จงอิน..ที่สุ..ด”

                “ตัวเล็กๆๆๆๆ ตื่นสิตัวเล็ก พูดกับผมก่อนสิครับ อย่าโกรธผมแบบนี้สิ คยองซู!!!!!!!!!!!!!!” จงอินเขย่าร่างของบางอีกครั้งแต่ร่างบางไม่หายใจแล้ว

                “ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

สุสาน

หน้าหลุมศพที่สลักชื่อว่า โด คยองซู ทุกวันจะเห็นผู้ชายร่างโปร่ง ผิวเข้มเดินอย่าดอกลิลลี่สีขาวมาวางไว้พร้อมร้องไห้สักพักแล้วค่อยขึ้นรถไปทำงาน เป็นภาพที่ชินตาของคนแถวนั้นมา 2 เดือนกว่าแล้ว

                “หากผมทานข้าวกับคุณวันนั้น คุณคงไม่ตาย” จงอินพูดเสียงเศร้า

                “คยองซูครับ แต่งงานกับผมนะ”

                “เจ้าบ่าวจะจูบเจ้าสาวแล้วนะ” จงอินบรรจงวางแหวนที่เป็นตัวแทนความรักของเขาและคยองซูไว้ที่หน้าหลุมศพ พร้อมจูบไปที่หลุมศพพร้อมร้องไห้

                “อยู่กับผมตลอดไปนะครับ”

.

.

.              

“ผมขอโทษ”

มันสายเกินไปแล้วใช่ไหม เวลาของผมกับคุณคงไม่ได้ใช้ร่วมกันอีกแล้ว

Special : Kyungsoo

                “ครบรอบ 6 ปีที่เราคบกับแล้วนะ”

                -คยองดีใจจังครับ-

 “คุณหิวหรือปล่าว?”

-หิวสิ มากด้วย-

“วันนี้ผมซื้อคิมผับกับ จำปง ต๊อกกุ๊กมาฝากด้วยนะ ของชอบคุณทั้งนั้นเลย”

-จงอินน่ารักมาก ขอบคุณครับ-

“คุณอยากไปเที่ยวไหนไหม? เดี๋ยวผมพาไป”

-คยองอยากไปทุกที่ที่มีจงอิน-

“คุณยังไม่หายโกรธผมหรอ? ถึงไม่ยอมคุยด้วย”

-คยองปล่าวโกรธ แต่จงอินคงไม่ได้ยินคยองหรอก คยองอยู่นี่ไง กำลังกอดจงอินอยู่-

“หากผมทานข้าวกับคุณวันนั้น คุณคงไม่ตาย”

-มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่เป็นไรครับ-

                “คยองซูครับ แต่งงานกับผมนะ”

                -ก็ได้ครับแต่คยองตายแล้วนะ จงอินมองไม่เห็นผมหรอก แม้แต่เสียงนิดนึ่งก็ไม่ได้ยิน ฮือๆๆๆ-

                “เจ้าบ่าวจะจูบเจ้าสาวแล้วนะ”

                -คยองเขินนะ-

                “อยู่กับผมตลอดไปนะครับ”

                -ไม่ได้หรอกครับ มีคนมารับคยองแล้ว ขอโทษด้วยนะ ฮือๆๆๆ คยองจะรอจงอินเมื่อจงอินถึงเวลามาหาคยองนะ-

.               “ผมขอโทษ”

                -คยองไม่โกรธจงอิน คยองรักจงอินนะครับ-

-ท่านครับ ผมยอมไปแล้ว เราไปกันเถอะครับ-

~คยองจะรักจงอินตลอดไป~

มันสายเกินไป เวลาของเรามันไม่ได้ใช้ร่วมกันอีกแล้ว หมดเวลาแล้ว

เข็มของนาฬิกาไม่เคยบอกเวลา 
นานแค่ไหน ก็เหมือนเดิมเสมอ 
ตั้งแต่เราจากกัน จนในวันนี้ ก็มีเพียงเธอ

ปล : แด่ รีดเดอร์ที่รัก

Short fic นี้เพิ่งแต่ง กากมาก Y^Y ขอโทษด้วยนะค่ะ จะพยายามพัฒนาฝีมือนะ

เม้น + โหวตให้ด้วยนะค่ะ

รักรีดเดอร์นะ

YUMI’