คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 รักแท้ในวันวาน Rewrite2 100%%%
ตอนที่ 1 รักแท้ในวันวาน
ณ. อพาร์ทเม้นต์แห่งหนึ่ง ~~~~~~
ภายในห้องสีเรียบ ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหรา บ่งบอกถึงนิสัยของเจ้าของได้อย่างดี เตียงสีขาวที่เคยถูกจัดอย่างเป็นระเบียบแต่บัดนี้มันกลับขยุกขยุยไปหมด เพราะเกมสวาทของคนทั้งสองที่กำลังดำเนินไปอยู่
“ อ๊า…ไอ้วี แม่ง เบาๆสิวะ กูเจ็บนะเว้ยย TT..โอ้ย ”
เสียงร่างบาง บ่นอุบอิบออกมา เพราะความเจ็บปวดบวกด้วยความเสียวซ่านที่บุคคลด้านบนได้มอบให้
“ มึง..ยังไม่ชิน กับของกูอีกหรอวะ ?? ไอ้ก้า ตั้งหลายปีแล้วนะ อ๊า..”
ร่างสูงเอ่ยถาม ร่างบางที่ใบหน้าแดงก่ำเผยออกมาให้เห็นเล็กน้อย ซึ่งได้แต่ส่ายหน้า และอดทนต่อไปเพื่อความสุขสมในอีกไม่นาน
คิมแทฮยอง หรือ วี หนุ่มหล่อวัย 25 ปี นักธุรกิจรุ่นใหม่ไฟแรง กำลังมอบบทเพลงสุดสะท้านแด่ สุดที่รักของเขาซึ่งคบกันมาหลายปี ก็คือ มินยุนกิ หรือ ซูก้า อาจารย์หนุ่ม มหาวิทยาลัย ชื่อดังนั่นเอง
แต่ทว่า จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขัดจังหวะเกมนั้นทันที ทั้งสองได้แต่ถอนหายใจออกมา พร้อมมองตากันเล็กน้อยราวกับรู้ว่าเป็นสายจากใครและเพราะอะไร ???
“ เออ กูพูดอยู่ ”
ร่างสูงรับโทรศัพท์อย่างเซ็งๆ ก่อนจะหันไปมองยังร่างบางที่กำลังแต่งตัวอย่างอาลัยอาวรณ์
[ กูจะฝากจีน่า ไปไว้กับมึง และเมียมึง ได้ไหม ?? กูมีประชุมตอนค่ำวะ !! ]
เสียงที่แทรกตอบมา คือ คิมซอกจิน เจ้าของบริษัทยักษ์ใหญ่พ่อม่ายลูกติด วัย 27 ปี หลังจากที่โดนบังคับให้แต่งงานกับลูกสาวท่านทูต และเลิกรากันโดยมีสักขีพยานหนึ่งคนก็ คือ คิมจีฮยอน หรือ จีน่า ลูกสาวน่ารัก วัย 7 ขวบ
“ เออๆ วันนี้ ไอ้ก้าเมียกูอยู่ เด๋วให้มันดูแลให้ละกัน ”
[ ขอบใจมึงมากวะ ที่เข้าใจกู ]
ปลายสายเอ่ยขอบคุณด้วยเสียงสั่นเทา อาจไม่เพราะความเกรงใจแต่กลับเป็นการสมเพศตัวเองมากกว่า
“ อย่าคิดมากนะมึง เอาเป็นว่ากูมีข่าวดีมาบอกให้มึงหายเศร้าละกัน !! ”
[ อืมมีไรวะ ]
“ ก็คนที่มึงยังคิดถึงตลอดเวลาไงละ ??? ”
[ จองกุก ไม่ได้อยู่อังกฤษหรอวะ ]
“ น่าจะกลับมาแล้วมั้ง วันนั้นกูเจออยู่แถว ทงแดมุน แม่งยังน่ารักเหมือนเดิมเลยวะ เห็นแล้วนึกถึงสมัยมหาลัยจริงๆ ”
เพียงแค่ชื่อ ของบุคคลที่ถูกเอ่ยถึง ก็ทำให้หัวใจของซอกจินกระตุกวูบทันที ความรักที่เขาเคยทิ้งมัน บัดนี้ได้กลับมาอยู่ใกล้ๆเขาอีกครั้ง
ความทรงจำในมหาวิทยาลัย เริ่มชัดเจนในใจเขาขึ้นมาอีกครั้ง ความรักและความสุขของเรา มันเริ่มต้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ จองกุกอา
บังทัน มหาวิทยาลัยชื่อดัง ที่กำลังติดอันดับโลก เพราะเนื่องจากมีนักเรียนผลการเรียนที่สูงปรี๊ด บวกกับเป็นมหาวิทยาลัยแห่งเดียวของเกาหลีที่สอบติดยากที่สุด นอกจากพวกที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด ซึ่งมีอยู่เกือบ เจ็ดสิบเปอร์เซ็น ของที่นี่ แล้วที่เหลือก็เป็นพวกหัวกะทิของประเทศจริงๆถึงจะได้ทุนเรียนต่อ
ผม จอน จองกุก หนุ่มหน้าใสที่สุดในปีนี้ ฮ่าๆๆ ขออวยตัวเองนิดนึงละกัน เป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยแห่งนั้น แล้วคิดว่าผม มาจากฝั่งไหนละ รวยเงิน หรือ รวยความรู้ ???
เอาเป็นว่า ลองทำความรู้จักผมไปอีกสักพักแล้วกัน จะเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดเอง
สองเท้าที่ก้าวย่างอย่างประหม่า บวกกับชุดนักเรียนที่สวมใส่ มันกำลังจะทำให้ชีวิตของเด็กน้อยอย่างผมเปลี่ยนแปลงไป ว่าแต่ ไอ้ห้อง 4567 มันไปอยู่ที่ไหนกันแว๊ ???
ตุ๊บบ !!!!
หนังสือหล่นมาจากฟ้าหรือไง ??? ถึงได้มากระทบหัวของผมอย่างจัง !!!! สันแข็งที่กระทบเมื่อสักครู่ทำให้หน้าผากของผมเริ่มมีของเหลวอุ่นๆสีแดงไหลออกมาทันที
“ โอ้ยยแม่งแสบบ !!! “
“ เฮ้ยยย ขอโทษวะะ ไม่คิดว่าจะมีคนยืนอยู่ตรงนั้น !! ”
บุคคลด้านบน ตะโกนออกมาเมื่อเห็นผมที่กำลังกุมขมับอยู่ ก่อนจะรีบวิ่งลงมาดู
“ เห้ยย เลือดนิ !! เดี๋ยวกูเอาทิชชู เช็ดออกให้ !! ”
“ โอ๊ยยเบาๆ ดิวะ !!!! ”
ผมร้องโอดครวญออกมาเมื่อมือแข็งของเขา มาสัมผัสกับแผล ทำนายได้เลยว่าหมอนี่ต้องเป็นหมอไม่ได้แน่นอน
“ เป็นเด็กใหม่หรอ ?? กูชื่อ จีมินนะ !! มึงละ ”
“จอนจองกุก”
เราทั้งสองเริ่มทำความรู้จักกันทันที และเขาก็ต้องตกใจว่า ทำไมผมถึงมาเรียนที่นี้ได้ เนื่องจากอายุเพียงแค่ 17 ปีเท่านั้น
“ โครตเจ๋งเลยวะ จองกุก มึงนี่มันแน่จริงๆ เอ่อว่าแต่ มึงไปยืนทำอะไรตรงนั้นให้หนังสือของกูมันหล่นทับได้วะ !! ”
“ กำลังหาห้อง 4567 อยู่นะ มหาวิทยาลัยแม่งโคตรใหญ่เลย หาไม่เจอสักที !! ”
ด้วยความซื่อของผมทำให้ ร่างสูงตรงหน้าถึงกับหลุดขำออกมา อะไรวะ ?? มันใช่เรื่องน่าขำตรงไหน ก็คนมันไม่เคยมานี่หว่า
“ สรุปก็คือหลงใช่ไหม ?? ”
งึกๆๆ
ผมพยักหน้าตอบรับ บุคคลตรงหน้า ก่อนจะ ส่งสายตาเชิงอ้อนวอนเขาทันที
“ เออๆ ไม่ต้องทำสายตาแบบนั้น เดี๋ยวกูเดินไปส่งก็ได้ !!! ”
“ เห้ยขอบใจวะ”
การที่เราเดินหาห้องเรียนไปด้วยกัน ทำให้ผมกับจีมินเริ่มสนิทกันมากขึ้น จนกระทั่งปลูกมิตรไมตรี โดยการแลกเบอร์กันและกัน แต่ทว่าน่าเสียดายที่ผมกับเขาไม่ได้เรียนห้องเดียวกัน
ห้องเรียนของเราน่าอยู่ คุณครูไปม๊อบทุกวัน ~~~~ ไม่ใช่ !!!
ผมเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าห้อง 4567 ซึ่งเป็นห้องเรียนใหม่ของผม ความตื่นเต้นเริ่มแทรกซึมในหัวใจ ส่งผ่านไปยังขาและแขนทั้งสองข้างให้สั่นระรัว
มือเรียวๆของผมค่อยบิดลูกบิด มันเข้าไป เสียงเอะโวยวายของ นักเรียนปี 1 มหาวิทยาลัย ทุกคน ก็กับเงียบกริบ เมื่อเห็นผมเข้ามา ทุกคน ทุกสายตามองผมยิ่งกว่าดาราหรือซุปตาร์เสียอีก !!!
ก่อนที่ผมจะเลือกนั่งลงที่นั่งตัวเอง อย่างเงียบๆ มีเพียง หนุ่มยิ้มหวานคนนึง ที่เดินเข้ามาคุย
“ เฮ้ยยว่าไง เป็นเด็กใหม่หรอ ?? กูซูก้า มึงละชื่อไร ~~ ”
“ จอนจองกุก ! ”
“ มาเรียนวันแรก คงยังไม่มีเพื่อนสินะ งั้นต่อไปนี้มึงกับกูเป็นเพื่อนกัน โอเคไหม ?? ”
งึกๆ
ผมพยักหน้ารับ ก่อนจะยิ้มตอบไป ซูก้าหนุ่มยิ้มหวานจึงรีบย้ายที่ มานั่งกับผมทันที
นี่มันโชคดีหรือบุญหล่นทับวะ บอกแล้วว่าหน้าตามีเสน่ห์อย่างผมไปไหน ใครก็รัก ฮิฮิ
เราสองคนก็เริ่มบทสนทนาทำความรู้จักซึ่งกันและกันทันที แต่ทันใดในนั่นเอง เสียงนักเรียนในห้องก็เริ่มโวยวายขึ้นมาอีกครั้ง
“ เห้ยย เสี่ยจินมาเรียนวะ !! ”
“ จริงหรอ วะ ?? นานๆทีจะมาเรียนเช้านะเนี่ย !!! ”
“ เสื้อคลุ่มตัวนี้ราคาแปดหลักเลยนะเว้ยย ”
ทุกคนในห้องต่าตื่นเต้นกันอย่างมาก ยกเว้นผมกับซูก้าที่ยัง เม้าท์มอยกันต่อ ตามประสาเพื่อนใหม่ !!
ปั๊งง !!!! เสียงประตูห้องเรียนเปิดออก ราวกับโดนพายุขนาดยักษ์พัดพา หนุ่มร่างสูง ใบหน้าคมคาย คิ้วดกดำ ตัดกับผิวขาวเนียน และริมฝีปากสีหวานได้รูป โอ้ววแม่เจ้านี่มันคนหรือ เทวดา วะเนี่ย หล่อโคตๆ
ก่อนที่บทสนทนาของคนทั้งสองจะเริ่มขึ้น
“ วันนี้มีข่าวใหม่อะไรมารายงานกูบ้างวะ ”
“ สัส กูเพื่อนนะ ไม่ใช่ขี้ข้า หัดมาเรียนบ้างเหอะมึงอ่ะ !!!!!!! ”
คนแรกที่พูดขึ้น คือ คิมซอกจิน หรือ เสี่ยน้อย ที่ใครๆก็ต่างรู้จักกิตติศักดิ์ของหมอนี่ดี ลูกชายคนเดียวของตระกูล ที่ซึ่งครอบครองอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่ของเกาหลี รวมถึงหุ่นส่วนบริษัทนับไม่ถ้วนทั่วโลก หมอนี่อันตรายสุดๆทางที่ดีอย่าเอาตัวเข้าไปยุ่งเลยดีกว่า ซูก้าบอกผมไว้
ส่วนคนที่สอง คือ หนุ่มหล่อไฟแรง มีนายว่า คิมแทฮยอง หรือ วี ลูกชายโรงงานอุตสาหกรรมส่งออกเพชรพลอยระดับโลก นิสัยดีน่ารัก เพอร์เฟคมากๆ อันนี้ ไอ้ซูก้าก็บอกผมมาอีกเหมือนกัน
“ ปัญญาอ่อน”
ซูก้ากระตุกยิ้มเบาๆ เพราะความดีใจที่ผมไม่ได้ปอดแหกเหมือนคนอื่นๆ แต่ก็เอามาปิดปากผมเบาๆ เพราะเป็นห่วงผม !!!
“ แต่มึงเงียบไปจะดีกว่า จองกุก ถ้าอยากให้ชีวิตการเรียนของมึงที่นี่สงบสุข ”
“ อื้มๆ เอ้า ไอ แอ้ว !! ”
ผมพยักหน้าพร้อมกับตอบไอ้ซูก้า ทั้งๆที่มือมันยังกุมปากผมอยู่ !! แหวะ !! เค็มชะมัดยากก
“ได้ข่าวว่ามีเด็กมาปลายมาที่นี่ คิดว่าห้องเรียนกูเป็นสนามเด็กเล่นหรือไง!!!!! ”
เสียงตวาดของซอกจินดังขึ้น จนทำให้คนทั้งห้องถึงกับผวา มีแต่ผมที่ยังคงก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือของตัวเองต่อ อย่างงี้แหละ คนมันขยันเรียน ฮิฮิ และแล้วทุกคนก็ร่วมใจกับชี้นิ้ว มาที่ผมที่กำลังนั่งฟังเพลงอย่างมีความสุข คิมซอกจิน ค่อยๆเดินเข้ามาหาผมอย่างเอาเรื่อง
“ กูถามมึงไม่ได้ยิน หรือไง ??? ”
ร่างสูงตรงหน้ากระชากหูฟังผมออก พลางซิบข้างหูเบาๆ ก่อนจะทำการซัดหนังสือบนโต๊ะของผมกระจุยกระจายไปคนละทาง
โคร้มม !!!!!
"ห้าวินาที ออกไปจากห้องเรียนของกู"
รวมกระทั่งโต๊ะเรียนของผม ก่อนถูกไอ้หน้าหล่อมันถีบไปอีกด้านหนึ่งแล้ว ผมลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้อย่างช้าๆก่อนจะเดินเก็บหนังสือที่ละเล่ม แล้วลากโต๊ะกลับมาที่เดิม
“จะเอาไง”
“ กูถามว่า เด็กม.ปลายอย่างมึง มาทำอะไรในห้องเรียนกูวะ ”
โคร้มม !!!
คราวนี้กลายเป็นกระเป๋าของผม ที่ถูกซัดจนของด้านในระเนระนาดไปหมด ไอ้นี่มันจะเยอะไปแล้วนะว้อยยย
“แกล้งโง่หรอ มามหาลัยคงมาตกปลามั้ง”
ผมสุดจะทน เลยตะโกนดังๆใส่หน้า ก่อนจะผลักมันล้มลงไปกับพื้น เพื่อนสนิทของซอกจินที่ชื่อวี รีบวิ่งกรูเข้ามาดูเพื่อนตัวเองทันที
“ ว้าวว ไม่ธรรมดาสะแล้ววว”
แทฮยองพูดขึ้นพร้อมกับลูบบ่าเพื่อนชายเบาๆเป็นการปลอบใจ
"ฮ่าๆๆๆ ไอ้เด็กเวร มึงกระตุกหนวดเสือเข้าแล้ว"
ซอกจินระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น ก่อนที่มือหนาจะลากเก้าอี้ข้างตัวเตรียมจะฟาดผม
ทำไงดี!! จะตายไหม !! เก้าอี้ทั้งตัว !! พิการแน่!!!
ผมหลับตาพริ้มเพราะไม่สามารถจะตั้งรับอะไรได้ทัน แต่แล้วเก้าอี้ที่กำลังจะฟาดโดนตัวผม ก็ถูกชะงักเอาไว้ ด้วยมือขาวของเพื่อนใหม่ของผม มินยุนกิ
“ถ้ามึงทำอะไรเพื่อนกู มึงถูกแม่กูไล่ออกจาก มหาลัยนี่แน่ !!! ”
และนี่คืออีกหนึ่งข้อมูลที่ผมรู้มา ซูก้าเป็นลูกคนเล็กของเจ้าของ ผอ.มิน อธิการบดีของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ทำเอาซอกจินถึงกับกุมขมับทั้งสองข้างและกลับไปนั่งที่ของตัวเองทัน เยี่ยมไปเลย ซูก้าเพื่อนรัก!!! บรรยากาศในห้องเรียนยังคงอึมครึม ต่อไป โดยที่ผมยังคงโดนสายตาอาฆาตจาก ซอกจิน อยู่
"ใจเย็นนะ กาก้า ไอ้จินมันคงแกล้งน้องเฉยๆ"
คิมแทฮยองออกตัวรับแทนเพื่อน พร้อมกับเข้าสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลัง
"มึงอีกตัว ไอ้วี แม่งชอบทำตัวเป็นกุ้ยข้างถนน"
อย่าบอกนะว่า ซูก้ากับ ผู้ชายคนนั้น เป็น.....
~~~~~ในที่สุด อาจารย์ก็มาถึง !!!!
“ หวาดดี จ้ะ นักเรียนที่รักของครู โอ๊ะ !! นั่นใครนะ ซอกจิน สุดหล่อของครูนี่เอง แหม๋ !! มันช่างน่าปลาบปลื้มจริงๆ ที่เธอมาทันคาบเช้าของครู เพราะปกติ เธอจะมาก็บ่ายโมงโน้นน ฮ่า!!! ”
คุณครูร่างท้วม กล่าวทักทายนักเรียน แต่ก็ไม่วายหันไปกัด คู่กรณีของผมเล็กน้อย จนทำให้หมอนั่นทำหน้าเหวอๆ
“ เอิ่มวันนี้ ครูมีข่าวดีมากบอก และก็ทราบว่าบางคนอาจจะรู้จักเพื่อนกันไปบ้างแล้ว จอนจองกุก เชิญด้านหน้าเลยจ้ะ !!!! ”
ครูคนนั้น เรียกผมเบาๆ ในขณะที่ผมจัดกระเป๋าของตัวเองที่ถูกรังแกอยู่
“ เฮ้ยย หูหนวกหรอวะ”
เสียงนรกของซอกจิน หันมาตวาดผมพร้อมกับเท้าที่เขี่ยโต๊ะเล็กน้อย พร้อมได้แต่ข่มอารมณ์หมั่นไส้นั่นไว้ ก่อนจะรีบย้ายตัวเองไปด้านหน้าของห้องทันที
“ สวัสดีครับ ผมชื่อ จอนจองกุก เป็นนักเรียนมอปลายแลกเปลี่ยน มาที่นี่ครับ อายุ 17 ปี ขอากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ !!! ”
เสียงทุกคนตบมือให้ผมยกเว้น คู่กรณีของผมนั่นแหละที่เอาแต่ มองมาด้วยท่าทางเอาเรื่อง
“ แหมหน้าสวยๆ แบบนี้ มีแฟนยังจ้ะ !! ”
“ เป็นแฟนกับพี่เอาไหม ?? ”
เสียงไอ้อ้วนกับไอ้แว่นที่นั่งด้านหน้า แซวผมเล็กน้อย ก่อนจะส่งสายตาหื่นกามมาให้
“ เอาละจ้ะ !! คนดี้คนดี ของครู ยังไง ครูก็ฝากน้องเขาไว้ด้วยละกันนะ น้องจะมาเรียนและอยู่หอพักกับเรานะ !! ”
“ ครับผม !!! ”
เสียงของซูก้าที่ยิ้มรับ อาจารย์อย่างจริงใจ และกวักมือเรียกผมให้กลับมานั่งที่เดิม ก่อนที่ครูร่างท้วม จะรีบเดินสะบัดตูดออกไปจากห้องทันที
แน่นอนครับ ผม เป็นนักเรียนม ปลาย ที่การเรียนโดดเด่น มากถึงมากที่สุด เพราะผมสอบติดอันดับ 1 ของเกาหลี และ มีคะแนนเฉลี่ยสูงอันดับต้นๆของโลกเลยทีเดียว จึงทำให้ผมได้รับสิทธิพิเศษมาแลกเปลี่ยนที่
มหาาวิทยาลัย ชื่อดังแห่งนี้
“ จอนจองกุก …. You die…..”
เสียงของซอกจินเรียกชื่อผมขึ้น ก่อนจะส่งเสียงขู่ผม พร้อมกับมือที่ปาดคออย่างช้าๆ
ชีวิตของผม คงจะไม่สงบอีกต่อไป ฝากติดตามด้วยนะครับบบบ…..
#############################################
ฝากติดตามด้วยนะคะ ช่วยกันคอมเม้นเพื่อนเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยละกันนะ !!!!!
:) Shalunla
ความคิดเห็น