คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] Brother x Brother #02...............100%
“ครับพ่อ ได้ครับครับ เดี๋ยวผมไปรับน้องเอง” ผมวางสายจากพ่อที่โทรมา ตอนนี้ก็ได้เวลาเลิกเรียน จากทุกทีที่ผมต้องกลับบ้านไม่ก็ไปเที่ยวบ้านเพื่อนกลับกลายเป็นไปรับน้องฟาน ที่โรงเรียน ระยะทางจากโรงเรียนผมกับน้องฟานก็ไม่ห่างกันมาก ผมใช้เวลานิดเดียวก็มาถึงที่โรงเรียนอนุบาลของน้องฟาน
“มารับน้องฟาน....เอิ่มอี้ฟานนะครับ” ผมบอกกับคุณครูท่าทางใจดีตรงประตูโรงเรียน
“อ๋อ พี่ชายของน้องฟานใช่มั้ยค่ะ?”
“ครับ”
“รอสักครู่นะคะ”คุณครูก็เข้าไปในโรงเรียน ก่อนที่จะออกมาพร้อมน้องฟานที่อุ้มตุ๊กตาหมีตัวเล็กเอาไว้ พอน้องฟานเห็นผมก็วิ่งเข้ามาหาผมทันที
“พี่ชานยอล” น้องฟานเรียกผมด้วยน้ำเสียงสดใส
“ครับน้องฟาน วันนี้กลับบ้านกับพี่ชานยอลนะครับ”
“ฮ่ะ” น้องฟานขานรับด้วยรอยยิ้ม
เราสองคนก็เดินออกจากโรงเรียน มือของผมจับมือเล็กไว้แน่นส่วนมือเล็กก็ถือตุ๊กตาเอาไว้ เด็กผู้ชายอะไรติดตุ๊กตาแจเลย
“พี่ชานยอลฮ่ะ น้องฟานอยากกินเค้ก พาน้องฟานไปร้านพี่ลู่หานหน่อยนะฮ่ะ” เจ้าตัวเล็กกระตุกแขนเสื้อผม สายตาที่ส่งมากอ้อนเสียจนผมอยากกินน้องฟานแทนเค้ก เดี๋ยวน่ะผมไม่ใช่โชตะค่อน
“ได้ครับ แต่น้องฟานต้อง.....” ผมย่อตัวลงนั่ง พร้อมกับเอานิ้วชี้ไปที่แก้มของตัวเอง น้องฟานที่เห็นท่าทางของผมก็หน้าแดงขึ้นมาแต่ก็ยอมหอมแก้มผม
“น้องฟานหอมแก้มพี่ชานยอลแล้ว ต้องพาน้องฟานไปกินเค้กนะฮ่ะ”
“ครับ” ผมก็จูงมือน้องฟานตรงดิ่งไปที่ร้านพี่ลู่หาน ตลอดทางน้องฟานก็เล่าเรื่องต่างๆที่ได้เจอในโรงเรียนทั้งเพื่อนผู้หญิง เพื่อนผู้ชายมารุมกอด บอกเลยผมรู้สึกหวงนิดๆครับ
“อ้าว พวกแกดูสิ นั่นคุณชายปาร์ค ชานยอล” เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อผมเจอกับ ชินวู คู่อริที่มีลูกน้องเกาะติดเป็นเห็บหมาอีก3-4คน ผมมองพวกมันด้วยสายตานิ่งๆ ก่อนจะเดินเลี่ยงไปทางอื่น
“จะรีบไปไหน หยุดคุยกันก่อน” ชินวูจับบ่าผม ผมเลยมองด้วยหางตา มึงจะเอายังไงกับกูว่ะ สัดดด!!!
“พี่ชานยอลฮ่ะ เพื่อนพี่ชานยอลเหรอฮ่ะ” น้องฟานมองหน้าผมสลับกับชินวูและพวก
“ไม่ใช่ครับ”
“เฮ้ย!!! ชานยอลเปลี่ยนรสนิยมมากินเด็กแล้วว่ะ หนูน้อยชื่ออะไรครับ”
“เอ่อ........อี้ฟานครับ”
“ชื่อน่ารัก หน้าตาน่าก็น่า........” ฟอดดด~ ชินวูก้มลงหอมแก้มนิ่มของน้องฟาน น้องฟานถึงกับชะงักแล้วรีบเดินมาหลบข้างหลังผม ส่วนผมเองก็ตกใจไม่คิดว่ามันจะมายุ่งกับน้องฟาน
“มึงไสหัวไปเลย อย่ามายุ่งกับน้องกู” ผมบอกกับชินวู ชินวูเองมันก็ด้านไม่สะทกสะท้าน
“ทำไมจะยุ่งไม่ได้ว่ะ เมียคนก่อนของแกกูก็แย่งมาเป็นเมียกูได้ น้องมึงกูจะเอามาเป็นน้อง อืม....ไม่ดีกว่าเป็นอะไรดีน่ะ” มันมองน้องฟานด้วยสายตาหื่นกระหาย นั่นมันทำให้ผมเป็นฝ่ายเปิดเกม
‘ผลั่วะ’ หมัดหนักๆของผมสะกิดหน้าของชินวู จนเจ้าตัวเซถลา
“น้องฟานวิ่งไปหาที่หลบ!!!!!” น้องฟานก็วิ่งออกไปทันที่ ผมก็เริ่มทำการนวดหน้าด้วยฝ่าเท้าให้ชินวูและพวกของมัน พวกเราแลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ในที่สุดผมก็กระทืบชินวูนอนกองกับพื้น
“จำไว้ไอ้ชินวูมึงอย่ามายุ่งกับกูแล้วก็น้องฟาน” ผมพูดทิ้งท้าย แล้วเดินหันหลังไปหาน้องฟานที่ยืนหลบอยู่
“พี่ชานยอล ระวัง!!!” ผมหันหลังกลับไปก็เจอกับชินวูที่ถือท่อนไม้ที่พร้อมจะฟาดหัวผม แต่ด้วยสัญชาตญาณผมรับไม้เอาไว้ทันก่อนที่จะเตะเข้าที่ท้องอย่างแรง จนชินวูนั่งทรุดไปอีกรอบ
“เชรี่ย ไอ้หมารอบกัด” ผมสบถ แล้วเดินไปคว้าข้อมือน้องฟานเดินออกไป ตลอดทางไม่มีเสียงไม่มีคำพูดใดจนกระทั่งเราทั้งสองคนมาถึงบ้าน
“น้องฟานนั่งรอพี่ก่อนน่ะ” ผมจับน้องฟานนั่งบนเตียง ส่วนผมก็ไปอาบน้ำถือว่าเป็นการทำความสะอากแผลไปในตัว จะว่าไปพอผมส่องกระจกเป็นแผลที่มุมปากก็เจ็บใจ นึกถึงตอนมันหอมแก้มน้องฟาน ยิ่งคิดยิ่งอยากไปกระทืบซ้ำ ผมวิ่งผ่านน้ำไม่นานก็ออกมาจากห้องน้ำมาหาเด็กน้อยที่รออยู่บนเตียง เฮ้ย!! เตียงผมว่างเปล่า น้องฟานหายไปไหน
‘โครม!!!’ เสียงโครมครามดังมาจากชั้นล่าง ผมรีบวิ่งไปดูก็เห็นน้องฟานนั่งร้องไห้ตามตัวมีรอยฟกช้ำและแผลถลอก ข้างๆก็มีเก้าอี้ล้มอยู่ใกล้ๆ ผมพอจะเดาออกแล้ว
“น้องฟานขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ใช่มั้ย?” ผมถามเสียงนิ่ง น้องฟานพอได้ยินผมถามก็พยักหน้าแล้วนั่งร้องไห้ต่อ
“ขึ้นไปทำไม เห็นมั้ยว่ามันอันตราย” ผมดุออกไป น้องฟานเลยปล่อยโฮร้องออกมาอย่างน่าสงสาร มันทำให้ผมรู้สึกผิดมากๆ
“ฮึก....ฮือ..นะน้อ..ง...ฟานจะ....หยิ..บ..ยา...มาทำ...แผล..ฮึก...ให้พี่..ชานยอล” น้องฟานเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พอผมได้ยินอย่างนั้นก็รีบไปโอบกอดเจ้าตัวเล็กของผมเอาไว้
“ไม่ร้องนะครับ พี่ชานยอลขอโทษ ทีหลังพี่ชานยอลจะไม่ดุน้องฟานนะครับ” ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง มือก็คอยลูบหลังเอาไว้
“ฮึก..ฮะ” น้องฟานเอ่ยพร้อมพยักหน้า
ผมอุ้มน้องฟานกลับไปที่ห้องนอนของเรา มืออีกข้างก็หยิบกล่องยามาด้วย
“นั่งลงก่อนน่ะ” ผมบอกน้องฟานที่มีคราบน้ำตาเปรอะเปื้อนไปทั่ว ผมค่อยๆใช้สำลีที่ชุบแอลกอฮอร์มาเช็ดแผลที่ข้อศอกเบาๆ
“สะ...แสบ..น้องฟานแสบ” น้องฟานร้องออกมาแล้วพยายามขยับข้อศอกหนี จนผมต้องคว้าแขนเอาไว้แล้วทำแผลต่อจนเสร็จ จากนั้นผมก็มาทำแผลให้ตัวเองต่อ
“น้องฟานทำให้นะ” น้อฟานก้มหน้างุด สงสัยยังคงกลัวผมอยู่
“ทำเป็นเหรอครับ”
“ฮ่ะ” น้องฟานหยิบยาค่อยๆทารอยฟกช้ำตามตัวผมช้าๆ มือน้องฟานเบามากๆ เบาแต่ผมรู้สึกเสียว(?)
“พี่ชานยอลก้มมาหน่อย น้องฟานทายาทีปากไม่ถึง” ผมก็ก้มหน้าไปตามคำสั่งเจ้าชายน้อย น้องฟานก็ค่อยทายาที่มุมปากจนเสร็จ แต่ผมคิดผิด
“เพี้ยงหายเจ็บน่ะ” น้องฟานเป่าลมอุ่นๆมาที่แผลตรงมุมปาก หน้าผมร้อนผ่าว เจ้าตัวเล็กจะรู้หรือเปล่าว่ากำลังทำอะไร กำลังยั่วผมอยู่ แล้วอยู่ๆสมองของผมก็นึกอะไรบางอย่างได้ขึ้นมา
“น้องฟานครับ แบบนั้นไม่หายเจ็บหรอก”
“เอ๋ จริงเหรอฮ่ะ” น้องฟานเงยหน้ามองผม โอ๊ย!!! คุมสติไว้ชานยอล
“ครับ ถ้าจะให้หายเจ็บต้องทำแบบนี้” ผมพูดเสร็จก็โน้มหน้าเข้าไปใกล้คนตัวเล็กปากของผมประกบเข้ากับริมฝีปากเล็ก ผมกดย้ำหนักๆสลับกับดูดดุนริมฝีปากเป็นบางครั้งมือคอยกอดรัดเด็กน้อยเอาไว้ผมเอาเปรียบน้องฟานสักพักก็ผละออก สายตามองใบหน้าที่แดงก่ำ
“พี่ชานยอลมางับปากน้องฟานทำไม” น้องฟานหน้ามุ่ยใส่ผม สงสัยจะงอน
“ก็พี่ชานยอลขอพลังไงครับ”
........................................................50%............................................................................................
“ขอพลังเหรอฮ่ะ?”
“ใช่ครับ" ผมยิ้มบางๆ
"งั้นพี่ชานยอลหายเจ็บแล้วสิฮ่ะ"
"คิดว่านะ...มีอะไรหรือเปล่า"
"น้องฟานหิว" (' ')
"หิวเหรอ? เอ๊~ ถ้าอยากกินต้องทำไงก่อนน่ะ" ผมทำแก้มป่องยื่นไปใกล้ๆหน้าน้องฟาน
'จุ๊บ'
"น้องฟานจุ๊บแก้มแล้วพี่ชานยอลต้องหาข้าวให้น้องฟานกินเลยน่ะ (.///.)" น้องฟานเอ่ย แก้มนิ่มๆแดงระเรื่อจนผมอยากจับฟัดให้ช้ำ
"ตกลงครับ" ผมยิ้มแล้วอุ้มน้องฟานลงได้ด้านล่าง ถ้าคิดว่าผมเป็นลูกคุณหนูทำกับข้าวไม่เป็น บอกไว้เลยว่าคิดถูกแล้ว ปกติถ้าผมอยู่คนเดียวก็คงต้มมาม่าไปแล้วแต่นี่มีเด็กน้อยมาอยู่ด้วยจะให้กินมาม่ากัดก้อนเกลือมันคงดูแปลกๆ ผมเลยจัดเมนูครบโภชนาการ..."ไข่เจียวหมูสับใส่ผัก"
โปรตีน - ไข่+หมู
คาร์โบไฮเดรต - ข้าว
ไขมัน - น้ำมันโอเมก้าสาม ที่ใช้ทอดไข่
วิตามิน-ผักที่เหลือในตู้เย็น
เกลือแร่ - น้ำส้มก้นเหยือก
เห็นมั้ย? ผมมีความสามารถไม่ต้องต้มมาม่าแถมทำให้น้องฟานทานอาหารครบห้าหมู่ หล่อ รวย ฉลาด ทำอาหารเป็น ไม่มีใครเพอเฟคต์เท่า 'ปาร์ค ชานยอล'
"เสร็จแล้วครับ" ผมเสิร์ฟข้าวไข่เจียวหมูสับให้น้องฟาน กลิ่นหอมของมันฟุ้งจนตัวเล็กหลับตาเคลิ้ม
"หอมจังเลย~" น้องฟานเอ่ย พร้อมก้มลงสูดกลิ่นอาหารในจาน
"น้องฟานหม่ำเลยนะครับ" น้องฟานพูดต่อ มือเล็กๆหยิบช้อนมาตักข้าวเข้าปาก
"อร่อยมั้ย?" ผมถามแววตาเป็นประกาย ในใจลุ้นว่าเด็กน้อยจะกินได้หรือเปล่า
"อร่อยครับ พี่ชานยอลเก่งจัง" ^^
"งั้นพี่ขอรางวัลหน่อยสิ"
"ถ้าให้น้องฟานจุ๊บเนี่ย น้องฟานไม่ให้" น้องฟานพูดออกมาอย่างรู้ทัน
ฟอด~
"หอมแก้มแทนนะฮ่ะ" >[]<
เจ้าตัวเล็กยิ้มร่า ที่ขโมยหอมแก้มผมไปได้ จากนั้นน้องฟานก็ฟาดข้าวหมดจาน คนทำแบบผมเห็นแล้วชื่นใจ
"คนเก่ง ทานเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่ล้างจานก่อน"
"คับ พี่ชานยอล"
.
.
.
"ครับพ่อ ครับๆ..ได้ครับ" พ่อของผมโทรมาว่าพ่อกับน้าจื่อเหมยจะนอนค้างบ้านเพื่อนเก่า ไม่ได้กลับบ้าน แล้วฝากผมช่วยดูแลน้องฟานด้วย ถือว่าเป็นโชคดีของผมขืนพ่อกลับมาเห็นผมมีแผล คงโดนสวดยับ อีกอย่างผมได้อยู่กับน้องฟานสองต่อสอง
.
.
.
"พี่ชานยอลมานอนกัน" คนตัวเล็กนั่งอยู่บนเตียงกว้าง มือเล็กๆตบเบาะเป็นสัญญาณให้ผมขึ้นไปนอน ผมเองก็เป็นคนตามใจน้อง น้องสั่งอะไรก็ทำตาม ผมคว้าเอวบางมากอดเอาไว้แล้วก็.....
"ฮ่าๆ ฮ่า..ฮึก..พี่..ชะ..ชานยอล..น้องฟาน...ฮ่า..จั๊กจี๋" ผมใช้นิ้วจี้ตามเอว ตามตัวน้องฟาน คนโดนแกล้งดิ้นไปมา พร้อมส่งเสียงห้ามผม แน่นอนผมไม่สนหรอก
"น้อ..ง..ฟานหาย..ใจไม่ออก" น้องฟานพูดพลางหอบถี่พลาง ผมเลยหยุด แล้วเปลี่ยนมานอนข้างๆแทน
"พี่ขอโทษนะครับ" แขนแกร่งของผมโอบกอดตัวเล็กเอาไว้
"ไม่เป็นไรฮ่ะ" คนในอ้อมกอดหันหน้ามาซุกกับอกผม จมูกของผมอยู่ระดับเดียวกับเรือนผมนุ่ม กลิ่นหอมอ่อนๆ เตะจมูกของผม
"ผมน้องฟานหอมจังเลยครับ"
"จริงหรอฮ่ะ..อืม..แล้วผมพี่ชานยอลหอมมั้ยน่ะ?"น้องฟานลุกขึ้นนั่งแล้วโน้มหน้าลงฝังจมูกลงที่ผมของผม
"ของพี่ชานยอลก็ห๊อม..หอม~" น้องฟานพูดชม แล้วขยับตัวลงนอนหนุนแขนแกร่งของผม คนตัวเล็กซุกที่อกผมแนบชิดจนผิวกายสัมผัสถึงลมหายใจ สักพักความเงียบก็ปกคลุมในห้องสี่เหลี่ยมนี้ ผมมองหน้าเล็กๆที่หลับตาพริ้ม ตาที่ขนตาหนาและยาวที่พอลืมตาจะพบกับดวงตาโตๆ จมูกโด่งสวย ริมฝีปากสีสดที่เห็นทีไรแทบอยากจะสัมผัสตลอดเวลา ผมไม่ปล่อยให้มันเป็นแค่ความคิด ผมจัดการลักหลับ ริมฝีปากอุ่นของผมประกบแนบกับริมฝีปากเล็กๆ ผมบดเบียดปากเบาๆ ลิ้นร้อนไล้เลียทั่วริมฝีปากสลับกับดูดเม้มแต่ไม่รุกล้ำเข้าไปในโพลงปาก จากนั้นผมก็ค่อยๆผละปากออกมาอย่างเสียดาย ถึงในใจมันอยากทำมากกว่านี้ อยากสัมผัสมากกว่านี้ก็เถอะ
ผมทำได้เพียงหักห้ามใจและหลับตาลงสู่ความฝัน
.
.
.
ตี1 เข็มสั้นของนาฬิกาบอกเวลาเอาไว้ ผมนอนไม่หลับครับ สาเหตุก็มาจากเด็กน้อยที่นอนข้างๆมาทำให้ผมปั่นป่วนหัวใจ ผมนึกขำให้กับความคิดของตัวเอง ผมตกหลุมรักเด็กที่อายุห่างกับผมถึง11ปี ความรักมันไม่เข้าใครออกใครจริงๆ ขนาดรู้จักกันแค่อาทิตย์กว่าๆ น้องฟานยังทำให้ผมใจสั่น ทำให้ผมรู้สึกดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน..
"อื้อ~" แขนเล็กกอดคอของผม
"ขนาดหลับยังทำให้พี่หลงเลยน่ะ" ผมเอ่ยก่อนจะหอมแก้มนิ่ม น้องฟานหน้ามุ่ยเล็กน้อย น่าหมั่นเขี้ยวจริงๆ
'ตุบ' ขาของเด็กน้อยพาดก่ายหน้าท้องแกร่งของผม นอนดิ้นจริงๆ มันน่าจับตีก้นซ่ะให้เข็ด ฮ่า ฮ่า ฮ่า... ผมยิ้มกับความน่ารักของคนข้างกายได้สักพักสีหน้าก็เปลี่ยนไป ทำไมน่ะเหรอ ก็ขาที่มันอยู่ที่หน้าท้องของผมดันเลื่อนมาอยู่ตรงจุดยุทธศาสตร์กลางตัวแถมยังขยับถูกับเจ้าน้องชายของผมที่นอนสงบ ไม่สิ!!! ตอนนี้มันเริ่มตื่นขึ้นแล้ว ไม่ต้องคิดอะไรมากผมเคลื่อนย้ายตัวเองเข้าห้องน้ำทันที
......................................................ฉากเสี่ยง........................................................................................
"น้องฟานเรามาอาบน้ำกันอีกรอบนะ"
"ฮ่ะ"
ผมกับน้องฟานอาบน้ำกันอีกรอบ ตลอดเวลาที่อาบน้ำผมก็คอยลูบไล้ผิวขาวของน้องฟาน บางทีก็หอมแก้ม หนักหน่อยก็ซุกไซร้ท้ายทาย จนโดนน้องฟานงอแงใส่หลายรอบ
"โอ๋เอ๋ พี่ชานยอลขอโทษ พี่ทำไปเพราะรักน้องฟานนะครับ"
"รักเหรอฮ่ะ?"
"ใช่ครับ มันเป็นการแสดงความรัก อีกอย่างน้องฟานห้ามไปทำหรือให้คนอื่นทำแบบนี้นอกจากพี่คนเดียวรู้มั้ย?"
"ฮ่ะ น้องฟานจะทำตามที่พี่ชานยอลบอก" น้องฟานยิ้มเขิน
จากนั้นผมกับน้องฟานก็อาบน้ำแต่งตัวกว่าจะเสร็จก็เกือบตี2
"นอนนะครับคนดีของพี่ชานยอล" ผมลูบผมคนในอ้อมกอด
'จุ๊บ' น้องฟานหันมาจุ๊บปากผมเล่นเอาผมหน้าเหวอไปเลย
"คิสไนท์ฮ่ะ พี่ชานยอล"
บางทีก็อยากแสดงความรักกับผู้เยาว์ในขั้นแอดวานซ์
......................................................................................................
จบตอนเรื่องนี้ไรท์คิดว่าไม่เกิน5ตอนก็คงจะจบนะครับ
เพราะมันเป็นฟิคสั้น ไรท์จะพยายามไม่ให้ยืดเยื้อเป็นฟิคยาว5555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเข้ามาเม้นนะครับ
ความคิดเห็น